اشعار

ای هـم نـوای غـربت تـو عـنـدلـیب‌ها            خـاکـی‌تـرین نـگـیـن بـقـیـع غـریب‌ها

ای پـنـجـمـین مـعـلـم دین، باقـرالعلوم            شـاگــرد مـکـتـبـت عـلـمـا و ادیـب‌هـا

خـواهم کـنم روایت، با صوتِ آشکـارا            یک گـوشه از تمامِ، غوغای کـربلا را

وقتی‌که مرکب آمد بی‌راکبش ز گودال            حالِ حرم بهم ریخت، عصمت شد آشکارا

ز خاطرات و مرورش هنوز بیـزارم            به یُـمن گـریۀ شب تا به صبح بیدارم

به آب می‌نگرم روضه می‌شود تکرار            بـه یـاد الـعـطـش روزهـای دشــوارم

ای بـقـیـع غــم تـو کـربـبـلایـی دیـگـر            کـربـلا بــود بـرای تـو مـنـایـی دیـگـر

کوفه تا شام، تو را سعی صفایی دیگر            در غـریبان، تو غریب الغربایی دیگر

کسی که عـشـق بُوَد محو بردبـاری او            روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او

بـزرگ آیــنـۀ قــدرت خــدایِ بــزرگ            که شاهد است جهـان بر بزرگواری او

بغضش شکست و چشم دلش پُر ز آب شد            تا خـاطـرات کـرب و بلا بـازتـاب شد

یک عمر روضه خواند ولی در شب فراق            سر رفت صبر او و غمش بی‌حساب شد

عمری‌ست که در این دل، من کرببلا دارم            در سینۀ محـزونم، کـهـفُ الـشهـدا دارم

در دیـده پـر خـونم، صحـرای منا دارم            من شاهـدِ گـودال و خود نیـز عـزادارم

دوبــاره مــوسـم آه و نــوا شـد            دل مـا بـا غـم یــار آشـنــا شـد
دلا! دانشسرای حضرت دوست            بـرای دوسـتـانـش غـم‌سـرا شد

مگـر می‌شـود گـریـه بسـیـار کرد            مگـر می‌شود دیـده خـونـبـار کرد
مگر می‌شود صحبت از خار کرد            مـگـر مـی‌شـود نـقـل بـازار کـرد

زهر آخر راحـتم کرد از جـفای کربلا            شاهـد عـیـنی شدم در مـاجـرای کربلا
پنجمین خورشیدِ تابانم که می‌سوزم ز غم            زنـدگی کـردم هـمیشه پا به پای کربلا

طفل باشی غم بسیار ببینی سخت است           غنچه باشی ستم خار ببینی سخت است

غربت و غارت و داغ و عطش و در به دری           نصف روز این همه آزار ببینی سخت است

روضــه‌دارِ مـــنــا تـوئـی آقـا            شــاهــدِ کــربــلا تــوئــی آقــا

پیش تو مـادرت زمین خورده            نــوۀ مـجــتــبــی تــوئــی آقــا

وقتی که زهرِ کینه ز زین تا جگر رسید            انگار قصّۀ غـم عـمرش به سر رسید

از سـوز زهـر نـالـۀ جانکـاه می‌کشید            از فـرط تـشـنـگی چِـقَـدَر آه می‌کـشید

من ز طـفـلی غـم و انـدوه مکرر دیدم            کـربـلا بـود که لـرزیـدن دخـتـر دیـدم

سخت‌تر زآنچه حسن دیده در آن کوچۀ تنگ            من در این دشـت بـلا چند برابر دیـدم

السلام ای گـلـبن بـسـتان زین العـابدین            نـوربخـش عـالـم هـستی امام پنـجـمـین

ای گل باغ ولایت نجـل خـتم المرسلین            جان زهـرا هـسـتی مولا امیرالمـومنین

زمین و آسمان ای شیعه در حزن و غم است امشب           همه اوضاع عالم زین مصیبت درهم است امشب
امام پنجمین شد کشته از زهر هشام دون           مدینه غم سرا از این غم و زین ماتم است امشب

چـگـونه او جـگـر تـفـتـه روبراه کند            تــــوانِ آه نـــدارد کـــه آه آه کـــنـــد

نشد که راه رود مثلِ مادرش شده بود            نشد که خـیزد و دیـوار تکـیه‌گـاه کند

بـاقـرم؛ از هـمه اغـیـار جـفـا می‌بـینم            دهـر را، خـالی از آثـار وفـا می‌بـیـنم
گرچه ظـلـمتکده گردیده جهان اما من            جـلـوه‌گر در همه جا نـور خدا می‌بینم

در میان خیمه می‌دیدم عطش بالا گرفت            دیدم آنجا دست بر شمشیرخود سقا گرفت
یاعلی گفت و ز جا برخاست از روی زمین            اذن میدان رفتن از نور دل زهرا گرفت

غــم داری و آرامـش خـاطـر نـداری            دور و برت یک خادم حاضر نداری
بر خاک قـبرت آفـتاب افـتاده گـریان            می‌سوزد از اینکه چرا زائر نداری؟!