اشعار

دوش بر فرق تو شمشیر فرود آمده بود            سـنگ بـر آیـنـۀ اصل وجـود آمـده بـود

شب تودیع تو از جوش ملک غوغا شد            وحی نازل شده و روح فـرود آمده بود

از شب رهـا شده شـمـیـم تـو یا عـلی            ایـام شـد تـهـی ز نـسـیـم تـو یا عـلی

از بهر حفظ دین ز خلافت گذشته‌ای            با آن که کس نبـود سـهـیم تو یا علی

بی‌آشنا مـانـده غـریـبی بـین خَـلـقت            دیگـر نـمی‌آید صـدای پـای غـربت
چندیست مانده سفره‌ها بی‌نان و خرما            دیگـر ندارد کـوفه شب‌گـرد محـبّت

بعد تو با غمت ای حضرت مولا چه کنم            با دل غـم زدۀ عـتـرت طاهـا چه کـنم

پــسـرانـم بـه فــدایِ پــســرانِ زهــرا            بـا غـم بی‌کـسیِ زینب کـبری چه کـنم

لاله‌گون گشت ز خون روی دل‌آرای علی           می‌چکد اشک حسن بر رخ زیبای علی

مرغ آمین بـه دعـای سحـرش پاسخ داد           از خـداونـد هـمـیـن بــود تـمـنـای عـلـی

از آسمان کـوفه عـلـی پَر کـشـید رفت            از دستـهـای عـالــم و آدم بُــریـد رفت

آن کس که چشمهای نخفته ز غصه داشت            آرام و خسته زیر لحد آرمـیـد و رفت

رویت هماره در نظر ماست یا علی            زخمت جراحت جگر ماست یا علی

خونی که ریخت بر روی سجّاده‌ات زخاک            اشک همیشه در بصر ماست یا علی

بگـیر ای مرگ عالم را در آغوش            که از فرق علی خون میزند جوش

متاب ای مه متاب ای مه که امشب            چراغ عـمـر مولا گـشـته خـاموش

مسجد، خموش و شهر پر از اشک بی‌صداست            ای چاه خون گرفتۀ کوفه علی کجاست؟

ای نخل‌ها که سر به گریبان کشیده‌اید            امشب شب غـریبی و تـنهایی شماست

مرهـم زخـم دلـش تـنهـا دم شمشیـر بود           مردم از او سیر بودند او ز مردم سیر بود

خار در چشم، استخوان در حلق، آتش بر جگر           در کف گردون کمان، در سینۀ او تیر بود

چه کـنم نیـست تـوانم که بگـویم سخـنی           از تو گـفـتن نبود کار هـزاران چو منی

هرکه خواهد ز تو گوید به دو صد سوز جگر           بـایـدش حق بـدهـد کـوثـر و قـرآن دگر

شیـر لازم نیست بابایم شفایش را گرفت          روضه یکبار دگر در خانۀ ما پـا گرفت

ضربۀ شمشیـر مثـل میـخ در برّنـده بود          میخ در مادر گرفت و تیغ کین بابا گرفت

زندگی بی مهـر تـو معـنا ندارد یاعـلی           بنـدگی بی حـبّ تو امـضا نـدارد یاعلی

در نمازی که اذان آن تهی از نام توست           غیر شیطان منزل و مأوی ندارد یاعلی

ای کـوفه چه ساکت و خمـوشی           خامـوشی و سخت در خروشی
ای مـسـجـد کـوفـه کـو امـامـت           محـراب عـلـی سـرت سـلامـت

ای نخل‌هـای کـوفـه! امـام شـمـا چه شـد؟           آن اشک و شور و گریه و حال و دعا چه شد؟
محراب کوفه! سرخی دامان تو ز چیست؟           سـجـادۀ عـلـی! عـلی مـرتـضـی چـه شد؟

از غـربـتت اگر چه سخن‌هاست یا عـلی           دنـیـا دگـر بـدون تــو تـنـهـاسـت یا عـلـی
گـویـی هـنـوز دامـن مـحـراب کـوفـه را           آثـار خـون ز فـرق تـو پـیـداسـت یا عـلی

کوفه شده در ماتمت شام غریبان یا علی          چون گیسوی زینب بوَد عالم پریشان یا علی
دردا که همچون فاطمه آرام و مخفی از همه          شب گشت درخاک زمین جسم توپنهان یاعلی

آمـاده نمــودنـد حــنــوط و كـفـنـش را            شُستند به اشك غم و حسرت بدنش را

مظلوم تر از او چه كسی بود كه در شب            مظلـوم تـر از فـاطمه بُـردنــد تنـش را

دوباره شب شـد و كعبه دوان دوان می رفت          كجـا به این عجــله او نفـس زنان می رفت

چــه قـدر آیهٔ انفـــاق روی دوشـــش هست          اگر چه این همه با كیسه های نان می رفت

دیگر برایم دل خــوشی معنــا ندارد            وقتی تو را بابــای من دنیــا نــدارد

رفتی یـتــیــم بی قــرار شهر کــوفه            حس کرد تازه طفلکــی بـابــا ندارد