اشعار

امشب فـضایِ دل مـلال‌انـگـيز باشـد            پـيـمـانـۀ جـانـم ز غـم لـبـريـز بـاشـد

گر آسـمـان از دودِ آهـم تـيـره گرديد            غم آمد و بر جسم و جانم چيره گرديد

برایت سهمی از اسلام با حیدر برابر بود           چنان‌که ثروت تو هم‌ترازِ تیغِ حیدر بود

به ایثارت گواهی می‌دهد شعبِ أبی‌طالب           همین از خود گذشتن‌های تو خود فتح خیبر بود

آورده‌ام امـشـب غـم پـنـهـانی خـود را            بر شـانـه شب قـدرِ پـریـشانی خود را

رفـتی و نگـفـتـیم هـمین قـدر که داریم            از بـرکـت دست تو مسـلـمانی خود را

ای که جا در دل و در جان پیمبر داری!            رتـبـه از مـریـم قـدّیـس فـراتـر داری

چشم خورشیدِ رسالت به تو روشن که چه‌قدر            جـلـوه در آیـنـه چون مـاه منّور داری

زنی فراتر از ادراک و برتر از اوهام            که جلوه کرده در او شأن زن به معنی تام

زنی چنان که خدا هم به او رسانده سلام            که بوده است مسلـمان جلوتر از اسلام

ای عـاشـق هـر آیـۀ قـرآنِ پـیـغـمـبـر            ای اولــیــن آرایــۀ ایـمـانِ پـیـغــمـبـر

آرامـشِ قـلـبِ قـرارِ قـلـبِ ایـن عـالـم            سنگ صبـور و مـرهم هر آنِ پیغمبر

ای بهر شام تار دل من سحـر بمان            آرامش دمـادم این خون جگـر بمان

تو آمدی ورفت ز سینه غـم و کنون            با رفتنت نزن به دل من شرر بمان

افتخار دین و آئین را اگر می‌شد سرود            شعر اول از خدیجه لب به گفتن می‌گشود

ای که بر شأن بلندت کـوه‌ها زانو زدند            وی که بر خاک قدم هایت فلک دارد سجود

ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی            ابـرهای رحـمـتت را نذر جانان داشتی

وحی بی مهر تو هرگز بر زمین نازل نشد            بارها پیک سلام از حیِّ سبحان داشتی

و هر حرف و حدیثی آیۀ قرآن نخواهد شد           زنی غیر از خدیجه اسوۀ ایمان نخواهد شد

به جز او هیچ اُمّ المومِنینی نیست در این شهر           به جز او هیچکس همصحبتِ قرآن نخواهد شد

شعر را باید دوصد دیوان و دفتر داشتن           تا از آن بانو مگر یک واژه در بر داشتن

من به فهم ناقـص خود اینـقـدَر دانسته‌ام           می‌توان در وصف او یک عمر منبر داشتن

دریای صبر و مظهر تقوا خدیجه است            استاد حلـم و معـنی غَـرا خدیجه است

کـوه وفــا و مـعــدن جـود و یَــم کـرم            سرچـشـمـۀ فـضـائل دنیـا خدیجه است

ماهی و دلگـرمی خـورشید از تو بوده           پشت و پناه وحی و توحـید از تو بوده

توفیق دین بی‌شک و تردید از تو بوده           کمتر سخن در مدح و تمجید از تو بوده

اگر در سرنوشتت نیست تا اُمُّ البنین باشی            فقط زهرای تو کافیست اُمُّ المؤمنین باشی

شده دامـان تو شـأن نزول سورۀ کـوثر            خدا میخواست بانو جان، تو زهرا آفرین باشی

به نام خالـق روزی رسان به نام خـدا            به نام صاحـب عـزّت، خـدای آل عـبا

قـلم به دست گـرفـتم اگـر اجـازه دهـید            کمی نویسم از آن روحِ پاک و پاکی‌ها

هر شب قنوت او مسیر کهکشان می‌شد            یک راه نوری از زمین تا آسمان می‌شد

آری خدیجـه هم مطهـر هم معـطر بود            پس آب در دستش گلاب و زعفران می‌شد

ای که خواندت حضرت دادار: اُمُّ‌المومنین            هـمسری بر احـمـدِ مـخـتار اُمُّ‌المومنین

نـامِ زیـبایت خـدیـجه؛ الگـوی آئـیـنه‌ها            نیـسـت مانـندِ ‌تو در ابـرار اُمُّ‌المـؤمنین

نـمـی‌آیـد نـفـس از سـیــنـه بـالا            دمِ آخـر به من رو کـرده غـم‌ها

کـمی بنـشـین کـنارم! بـیـقـرارم            دلـم خـیـلی پـریشان است أسـما

بانوی صبح هستی و خورشید دیگری            خاتـون آب هـستی و پاک و مطهـری

آری بـه انــتــخــاب خــدا و گــواه او            تنهـا تـویی که لایـق عـشـق پیـمـبری

تنهـا مگـذار ای نفـس تازه جهـان را            در غربت آئیـنه دو چـشم نگـران را

بردار سر از دامن رفتن که نگـیری            از چـشمۀ بیـداری خلقـت هـیجان را