اشعار

در منـاجـاتِ سحـرگـاه دعـا کن مـا را            ماهِ زهرا تو در این ماه دعا کن ما را

جای این عاشقِ بیچاره بگو یک العفو            روسـیـاهـیـم بـکِـش آه دعـا کـن ما را

مـاه رمـضـان آمـد و دلـدار نـیـامـد            آن مـونس جان محـرم اسـرار نیامد

هر مـرغ چـمن آمده در باغ ولیکن            آن بلبل خوش نغـمه به گلزار نیامد

مـاه خـدا رسـیـد ولـی تـو نـیـامـدی            وقـت دعـا رسـیـد ولی تـو نیـامـدی

ماه از تو، سفره از تو، خدایی شدن ز تو            لطـفـت به ما رسـید ولی تو نیامدی

غـمت برای دل مبـتـلای من کافی‌ست            رسد همین که به گوشت صدای من کافی‌ست

دوبـاره لــیـلـهٔ قــدر آمـده گـل نـرگـس            بپیچد عطرت اگر در هوای من کافی‌ست

می‌خـواهم امشب از خدای لیلة‌القدر            تـا بـازگـردی ای دعـای لیـلـة‌الـقدر

بشـنـو صـدای الـتـمـاس اشک‌ها را            از بـغـض رنـجـور صدای لیلة‌القدر

در امتـحـان محـبّت مـنم که رد شده‌ام            بیا بـبـین گل نرگـس چـقـدر بـد شده‌ام

ببین که جای تهجّد، به جای ذکر سحر            اسیر غـیبت و خودبینی و حسد شده‌ام

بـاز در بـغــض صـدایـم آتـش آه آمـده            بـاز هـم مـاه خـدا بـی‌مـاه از راه آمـده

آه ماه فـاطـمه! برگـرد که حـتـی نفـس            از مـیان سـیـنه‌ها بی‌تـو به اکـراه آمده

با غم و غـصۀ بـسیار به تو رو زده‌ام            بـاز قـلـبم شـده بـیـمار به تو رو زده‌ام

زخـمیِ معـصـیـتم کاش نگـاهم بکـنی            سر به زیر آمدم ای یار به تو رو زده‌ام

یک نظر کـن به دل دربه در نوکـرها            دست خود را بکش آقا به سر نوکرها

سر به زیریم و گرفتار ز بس خم کرده            معـصیت‌های فـراوان کـمـر نـوکـرها

سـفـره دار مـاه مـهـمانی تویی            رازق رزق دعـا خـوانی تویی
بـانی چـشـمـان بـارانـی تـویی            با خـبـر از درد پـنهـانـی تویی

آقا نصیب من کن، چشمان تر شب قدر            لطفی کن و دوباره، من را بخر شب قدر

نفسم مرا زمین زد، شرمنـده‌ام شدم بد            حالا رسیده‌ام باز، بی‌بال و پر شب قدر

ای مـقـصـد تـمـام دعـاهـای مـا بـیا            تـنـهـا دلـیـل دیــدۀ دریــای مـا بـیـا

جز تو کسی مراد شب قدر ما که نیست            ای آرزوی هـر شب احـیـای ما بیا

نگاهم کن! نمی‌خواهم به حالِ زار برگردم           به آن ایـامِ نـفْـس-آلـودۂ تـبـدار بـرگـردم

رسیدم سربه زیر آقا مریض احوالم و لطفا           مداوایم کن و راضی نشو بیمار برگردم

یک قدم می‎آیم و صدها قدم یارم شوی            با هـمـه نـاقـابـلی آقـا خـریـدارم شوی

نیست گهگاهی حواسم با تو پس در غفلتم            لیک از رحمت همیشه تو نگهدارم شوی

این روزهـا که زمـزمـۀ یـار مـی‌کـنـم            خـیـلـی هــوای دیـدن دلــدار مـی‌کـنـم

در مـاه مـغـفـرت نـشـد آقا بـبـیـنـمـت            بـر بـی‌لـیـاقـتـی خـود اقـرار مـی‌کـنـم

احـیـا بـگـذشت و شب دیـدار نـیامد            این جمعه هم از دست شد و یار نیامد

دل خون شد و یوسف سر بازار نیامد            بس دیـده به ره مانده و دلـدار نیامد

یک بار اگر که با تو شبم سر شود بس است           یا خاک پای حضرتت این سر شود بس است

احـیـا گـرفـتـه‌ام که تـو احـیـا کـنی مـرا           قـدرم اگر که با تو مقـدّر شود بس است

بـه حـق خـدای شـب قـدرهـا            بـیـا ای دعـای شـب قـدرهـا

حضور تو تنها نفـس می‌دهد            به حال و هـوای شب قدرها

تو غصه خوردی، ما که غمخواری نکردیم            تو ناله کردی، ما که دلـداری نکردیم

یک شب اسیـر رنج بی‌خـوابی نبودیم            از دوری تـو گـریـه و زاری نکـردیم

دلـتـنـگ روی ماه تو هـستـیم، مـاه ما            چـشمان خـیس وقت سحـرها گـواه ما

معـلوم می‌شود که دلت را شکـسته‌ایم            از بس که بی‌اثـر شده این سـوز آه ما