اشعار

دیدی آخر حب دنیا دست و پایم را گرفت           رفته رفته دل ربود از من خدایم را گرفت

چـشمـۀ اشکـم نمی جـوشد، نمی دانم چـرا           من چه کردم که خدا حال بکایم را گرفت

دوباره سفرۀ اشک است و فیض ماه خودم            دوبـاره نـیـمـه شـبـی و بسـاط آه خـودم

رسیدم اول کاری که مـعـتــرف بـشوم            نـشان به کـس نـدهـم نـامـۀ سیـاه خودم

شبها که گرم اشک و مناجات می شویم            شـایـد شـبـیـه مـادر ســادات می شـویــم

از نور فـاطـمه به سحـر فیض می بریم            تا مـعـتـکـف به کـنج خـرابات می شویم

چه شبهایی که پرپر شد چه روزائی که شب کردم           نه عبرت را فراخواندم نه غفلت را ادب کردم

برات من شبی آمد که در آیـیـنه لرزیدم            شب قدرم همان شب شد که در زلف تو تب کردم

باز کن در که گـدای سحرت برگشته            عبد عصیان زده و در به درت برگشته

بندۀ بی خِـرد و خـیـره سرت برگشته            سفره را چیدی و دیدم نظرت برگشته

الهی این من این جـرم و خطایـم            رهَـم دادی، مـکـن دیگـر رهایـم

بگیر از من مرا، امــا نه از خود            بـسـوز اما مسـاز از خود جـدایم

کو یک نفر که یاد دل خستگــان کند؟            یـا لا اقــل حـکـایت ما را بـیان کــنـد
من زیر بار معـصیتم ضعف کـرده ام            دستی کـجــاست تا مــدد نــاتـوان کند

من کــیــم؟ عـبـد گـنـه کـار الهی العــفـو          من کـیــم؟ بـنده ی سـربار الهی الـعـفــو

منم آن کس که نمک خورد و نمکدان بشکست          نه که یک مــرتــبه، بسیـار الهی العـفـو

کو یک نفر که یاد دل خستگـان کنـد؟            یـا لا اقـل حکـایت ما را بــیـان کــند

من زیـر بار معصیتـم ضعف کرده ام            دستی کــجـاست تا مـدد نــاتـوان کـند

پرده را می درم اما تو هـمان ستاری          رشته را می برم اما تو نگه میداری

روح در آئینه  ازشرم ترک خواهد خورد          تـو اگر چنـد قلم جـرم مـرا بشمـاری