اشعار

غروب بود وغمی می وزید در کوچه           و پلک فــاجعه ای می پـرید در کوچه

هوا گرفته زمین تیره آسمان ها تــار          غروب بود و شب امّا رسید در کوچه

رنگِ پــایـیــز به دیــوارِ بهاری افــتاد           بر درِ خانه ی خورشید شــراری افتاد

فــاطــمه ظرفیت کــل ولایت را داشت           وقت افــتــادن او ایــل و تبــاری افتاد

یــافـتم میـقـات من پـشت دَرَست           حفظ صاحب خانه از حج برترست

رَمی شیطان کردم از امـر جلیل           تــا بگـیرم کـعـبه از اصحاب فیل

وقتی که آسمان و زمیـن تـار می شود            دسـت سیــاه فـتـنــه پــدیــدار می شود

یــارب ببین چگــونه علــمــدار لافتی            در حـلــقـه طنــاب گـرفـتـار می شـود

آتش کـشـید فـتـنــۀ ابـلـیـس خانه را           سوزاند چـشم تنگ حسد آستانه را

دنبال یک بهانه به هر در زدند، که           پـیــدا کنند بهـر تعـرض، بهانه را

عشق یعنی دل سپـردن در الست             از می وصل الهی مـستِ مست

عشق یـعـنــی ذكر نــاموس خـدا             یا علی گفتن به زیر دست و پـا

دارد غـریـبی تـو نـفـس گـیـر می شـود        باید به پشت در بـروم، دیـر می شود
در بـاغ خـرم من و تــو، یا علـی ببـین         بـاد خـزان چگونه سـرازیر می شود