اشعار

بـایـد چـگـونـه بـشـکـنـد بغض گـلـو را           مردی که نـامش خـم کند پشت عـدو را

در چهره اش پیداست این غم را که زهرا           از او نهان کرده است چندین هفته رو را

زهرای من که غصه تو را پیر کرده است           دردا چه با تو بـازی تـقـدیـر کرده است

تو سینه سوز دردی و من سینه سوزصبر           ما هر دو را زمانه زمینگیر کرده است

زهـرا كه بود بـار مصیبت به شانه اش            مهـمان قـلب مـاست غـم جـاودانـه اش

دریاى رحمت ست حریمش، از آن سبب            فُـلـك نجـات تـكـیـه زده بر كـرانـه اش

بیمارم و به سر زده سـودای مرگ را            دارم بـه هـر نـمـاز تـمـنـای مـرگ را

لـب بـسـت از تـرنّـم آمـیـن که زیـنـبـم            در گـریـه ام شنـیـد تـقـاضای مرگ را

مــن اولــیــن شــهــیـــدۀ راه ولایــتــم            این است خـطّ مـشـی جهـاد و هـدایـتـم

مـن راوی مـصـائب غـم‌هـای حـیـدرم            بنـوشته روی تـربـت مـخـفـی روایـتـم

زیـنب! مبـاد شکـوه ز بـی‌مـادری کـنی           آمــاده بـاش تـا کــه پـدر پـروری کـنـی

با مرگ من چو روز علی تیره می‌شود           بایـد بر او بسـوزی و روشنگـری کـنی

اگـر دشـمـن کـنـد نـقــش زمـیــنـم            رسـد ظلم از یـسـار و از یـمـیـنـم

به قـرآن تـا نـفـس دارم به سـیـنـه            طـرفــدار امــیــرالــمــؤمــنـیــنــم

دردا که پـیـر گـشـتم، در مـوسم جـوانی           این مـوسم جـوانـی، این قـامت کـمـانی!

گردون به خون نشیـند، چشم کسی نبیند           ابــر سـیـاه سیـلـی، بر حُـسـن آسـمـانـی

جگرم خون و دلم سر به گریبان علی است           صبح هم در نظرم شام غریبان علی است

گرچـه بــا چـاه کنـد درد دل خــود ابراز           چاه هـم بی‌خبر از غصۀ پنهان علی است

سـلام فـاطـمـیـه، ســلام مــاه مــاتــم            سلام اشک و گریه، سلام ناله و غـم

سـلام ای سیـاهـی، سـلام ای کـتـیـبـه            سلام بزم روضه، سلام نـوحـه و دم

زهراست دختری كه پـدر را چو مادرست          زهراست سوره ای كه مُسمّـا به كوثرست

زهراست بضعه ای كه رضایش رضای حق          از خـشـم او خــدای مـدبِّـــر مـكــدّر سـت

ازل بـرای ابـد مُـلـک لایــزالـــش بود          چه فرق می‌کند آخرکه چند سالش بود؟

حریم عرش خدا بود سـقـف پـروازش          تـمام وسـعـت عـالـم بــه زیر بـالش بود

صحبت ازدستی که رزق خلق را میداد شد          هر کجا شد حرف از بانو، به نیکی یاد شد

گردش تسبیح او افلاک را تـدبــــیر کـــرد          از پر سجاده اش روح القـدس ایــــجاد شد

به دعا دست خود که برمی ‏داشت            بـذر آمـیـن در آسـمـان می ‏کـاشت

بـــه تمــاشـا، مـلــک نـمـازش را            نــردبــانـی ز نــــور می ‏پـنداشت

اشکـت چکـیـد نم نم و باران لقـب گرفت           چـشم تو ابر و؛ آه تو تـوفـان لقـب گرفت

پـیـش از تـو سـر بـزیـر نـبـودنـد بـیـدها           بعـد از تو غنچه سر به گریبان لقب گرفت

از اشک های چشم تو زمزم درست شد          از نـاله های نیـمـه شبت غــم درست شد

اوّل تــو آفـریــده شـدی، شـک نمی کـنم          زآن پیشترکه طرح دو عـالم درست شد

اشکـی بود مـرا که به دنـیـا نـمی دهم          این است گوهری که به دریا نمی دهم

گرلحظه ای وصال حبیبم شود نصیب          آن لـحـظه را به عمر گـوارا نمی دهم

امشب هـزار قافـله پـروانه سـوخـتـه           یک جـویـبـار شمع غـریـبانه سـوخته

ازاین دری که سوخته معلوم می‌شود          هرکس که بوده است دراین خانه سوخته

ای کشتی شکسته که پهـلو گرفتـه ای           برگـو چرا تو دست به پهـلو گرفته ای

گل را خدا برای سرور آٰفریده اسـت           ای گل چرا به غصه وغم خو گرفته ای

ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﮐـــﻨﺪ ﻧﻘــﺶ ﺯﻣﯿـــﻨﻢ          ﺭﺳـﺪ ﻇﻠﻢ ﺍﺯ ﯾـﺴﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﯾﻤـﯿﻨﻢ

ﺑﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺗﺎ ﻧﻔـــﺲ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ          ﻃـــﺮﻓـــﺪﺍﺭ ﺍﻣـﯿــﺮﺍﻟـﻤـﺆﻣﻨـﯿــﻨﻢ