اشعار

گـل بودی اما بـوی خـاکستـر گـرفـتی            آه ای فـرشـتـه بین شعـلـه پَـر گـرفتی

با این سرانگشتی که تاول زد در آتش            امشب گره از مـوی این دختر گرفتی

وقتـی که جنگ داس با گـل در بگیرد            گـلـخـانه را انـدوه سـرتـا سـر بگـیـرد

بـر طعنه های تـنـد و تـیـز داس لعنت            نگذاشت یـاس خـانه برگ و بر بگیرد

راضی به هر قضایِ خدا می روی علی           چون نوح سمتِ موج بلا می روی علی

دارم به فـتـحِ خـیـبـر تو فـکـر می کـنـم           با دستهـای بـسـتـه کجـا می روی علی؟

ایـستـادنـد؛ جـسـورانـه تـمـاشـا کـردنـد            خون به قلب علی و حضرت زهرا کردند

عده ای مُهر سکوتی به لبِ خود زده اند            عـده ای در سرشان نیّـت دعـوا کردند

بت پـرستان کـعـبـۀ تـوحـیـد را آذر زدند          روز روشن با لگـد بیت خـدا را در زدنـد

در مدینه هر چه گـردیدند، گـل پـیـدا نشد          جای گل با شاخه هیزم به زهرا سر زدند

منکران قـتل زهــرا گـوش گـوش            حـامــیـان قـاتـل زهــرا خــمــوش

قتل دخت مصطفی افـسـانه نیـست            قصۀ شمع و گل و پـروانه نـیـست

عجب به عـهـد رسول خدا وفـا کردند            فزون ز حـد تـوان بر علی جفا کردند

به جای لاله و گـل؛ بار هیـزم آوردند            شراره هدیه به نـامـوس کبریـا کـردند

این روزها مدینه، غوغای رستخیز است           هم دهر فتنه بار است هم شهر فتنه خیزاست

یکسو همه عـدالت با ظلم در نبرد است           یکسو تمام ظلمت با نور در ستـیز است

دسـتم به دامـان کـسی که بـیـن کـوچـه            دسـتـش جــدا از دامـن مــولا نـمی شـد

جـان عـلـی مـرتضی در مشت او بود            او را زدنـد و بـاز مـشـتـش وا نمی شد

حـلـقـه انـگـشتـر دین را نگین افتاده بود          آیۀ تـطـهـیـر بر روی زمیـن افـتـاده بود

از درِ بیت الولا می رفت آتش بر فـلک          پشت آن در هستی هست آفرین افتاده بود

فتنه هایی که جدیدنـد خـدا رحـم کـنـد            سمت یک خانه دویدند خـدا رحم کند

سخن ازقنفذ ملعون به میان آمده است            نـقـشـۀ حـمـله کـشـیدنـد خدا رحم کند

مادری خورد زمین و همه جا ریخت بهم          همه ی زندگیِ شــــیر خــــــدا ریخـت بهم

داغـــی و تیزیِ مـسـمــار اذیّـــت میكرد          تا كه برخاست زجا عـرش خدا ریخت بهم

آیــه آیــه کوثــرت آتش گـرفت          سـورۀ چـشـم تـرت آتـش گرفت

لخته لخته بغض های بـی کسی          در نـگـــــاه پرپرت آتش گرفت

مـردمِ شـهــر رسـیـدنــد ولی بــا آتـش          آمـده لـشـگـر ابـلـیــس سـراپـــا آتـش

داشت ازدرد تنِ خانه به خود می پیچید          داد زد کـوبـۀ در؛ وای خــدایــا آتـش

چون رسد لحـظه بـا زور علی را بُردن           بــاید آماده شـود شیعه بــــرای مُــــردن

روز تنهایی مولا که کسی جز من نیست           چاره ای نیست به جز رفتن وسیلی خوردن

با پا زدند بردر و در را صدا زدنـد           بـی اطـلاع آمـده و بی هـوا زدنـد
دیدند چون حریف نبـردش نمیشوند           دستش طناب بسته به او پشت پـا زدند

آفرینش شـد بـــنا تنـهــا بـــرای فاطـــمه          پس هـزاران بار جان ما فدای فاطـــمه

هرکه می خواهد فنای حضرتِ دلبر شود         نیست راهی جز شود؛اول فنـای فـاطمه

غنچه پرپر گشته بود وگل جدا افتاده بود            پشت در جان علی مرتضی افتاده بود

دست مولا بسته و بیت ولایـت سوخته            آیه‌ای از سورۀ کـوثــر جدا افتـاده بود

خــانـه حـيـدر ســـراي عشـــق بــود           از ازل ايـنـجـا  بــنـاي عـشـــق بـود

عرشيـان معراجشان اين خـانـه اسـت           فـرشـيان را مأ منـي  جـانـانــه است

ازخانه ات تا عرش راهی نیست زهرا           دیگر مجــال ســوز آهــی نیست زهرا

از تنگ نای این در و دیــوار بــرخیز           بهتر از اینجا تکیه گاهی نیست زهـرا