اشعار

بهـتـرین فـصل دعـا بود نمی‌دانستم            مـرغ آمین همه جا بود نـمی‌دانـستم

یا كریم دل من سی شب و سی روز تمام            در قـفـس بود و رها بود نمی‌دانستم

سفره دارد جمع می‌گردد، گدا را عفو کن           باز هم خوبی کن و این مبتلا را عفو کن

دیگر از این توبه‌ها دارم خجالت می‌کشم           یا رب این شرمندۀ غرق خطا را عفو کن

مـوعـد دیـدار تو راحت نمی‌آید به دست           طینت پاکـیزه با غـفـلت نمی‌آید به دست

شد شب قدر و همه درهای رحمت باز شد           درک امشب بی‌گمان راحت نمی‌آید به دست

طاعات ما اگر چه ز یأس و کسالت است            ما را فقط ز دوری و هجران ملالت است
بهـره نـمی‌بـرم ز مناجـات نیـمـه شب            وای از عبادتی که سراسر کسالت است

گرچه بین ما حجاب معصیت حائل شده           لطف عامت باز هم حال مرا شامل شده

لابه لای بـنـدگـان خـوبت ای رب کـریم           بنده‌ای درمانده در مهمانی‌ات داخل شده

من به خوان کرمت سخت طمع کار شدم            لطف بی‌حد تو را دیدم و هوشیار شدم

غافل از خود شدم و قافله را گم کردم            غرق شهوت شده و سخت گرفتارشدم

دوبـاره آمـده‌ام، گرچه دیـر برگشتم            ولی ز شرم گنه سر به زیـر برگشتم

به صد امید به سوی تو روی آوردم            به سوی خـانۀ نعـم الامـیر برگـشتم

دوبـاره شـنـیـدی تـو آهـم خـدا            نـدیـده گــرفـتـی گـنـاهـم خــدا
کـریـمـانـه، بـی‌مـنّــتـم داده‌ای            سـر سـفـره‌ات باز، راهـم خدا

در خـشکـسالی‌ام به گـلسـتان رسیده‌ام            قحـطی زده به رحمت باران رسیده‌ام

عمری ست غـرق لـذت مستانه بوده‌ام            امشب ببین که زار و پشیمان رسیده‌ام

(روضه) دارم من و افطار لبم نان حسین            رزق مـاه رمضانم همه احسان حسین

پیش از افطار شنیدم پدرم تشنه که بود            زیر لب گفت فدای لب عطشان حسین

دارم به دست لطفت چشم رجا دوباره            تا آسـمان رسیده، دست دعـا دوباره
با اشک توبه کردم، این کوزه را شکستم            آغـوش باز کردی گـفتی بیا دوباره

ای راز سـر به مُـهـر دلِ بـی‌قـرارهـا            ای حـرف آخــر هـمـۀ سـر بـه دارهـا

از آن زمان که جبر در عالم نبود، بود            در اخـتــیـار تــو دلِ بــی‌اخـتـیــارهـا

خبر آمد رمضان است خـدا، می‌بخشد            بی‌کم و کاست و بی‌چون و چرا می‌بخشد

معصیت کارتـرین بـاشی اگر با تـوبه            وسـط بـزم منـاجـات و دعـا می‌بخـشد

رسیدم مرا غـرق احسان کنی            جـهـان مـرا نـور بـاران کـنی
مـرا در خـیــابـان تـنــهـایـی‌ام            پریشان تر از هر پریشان کنی

هر چند که در زندگیم رنگ خدا نیست            اما به لـبم سوی خـدا غیر دعـا نیست

آنکس که بود اهـل بکـا، می‌شود آزاد            صد حیف که بر دیده و دل حال بکا نیست

ز فرط معصیت آهم به سینه کاری نیست            میان آیـنـه‌ام نـقـشی از نگـاری نیست
قــسـاوت دل آلــوده، کــار دسـتــم داد            دگر ز دیده‌ام اشک زلال جاری نیست

با لب خـشکـیده هر دم یاد سـقا می‌کنم            روزه‌ام را با سلامی بر شما وا می‌کنم
با صدای ربنا هر دم به هنگـام وضو            نام زیـبای تو را آهـسته نجـوا می‌کنم

توبه‌ام توبه نشد هر چه که همّت کردم            من به ستاری تو سخت جسارت کردم

هر چه تو دوست شدی با من آلوده ولی            بی‌حـیاتـر شده با نـفـس رفـاقـت کردم

در آتش هـوا و هـوس دل سیـاه شد            ساعات عمر من همه خرج گناه شد

خیلی گناه کردم و خیلی عوض شدم            اوقـات خـوبِ زنـدگی من تـبـاه شد

بساط عـاشقی ما به پاست این شب‌ها            زمـان آشـتی بـا خـداسـت این شـب‌ها

گـنـاهـکـار قـدیـمی دوبـاره بـرگـشـته            صدای زمـزمه‌ها آشناست این شب‌ها