اشعار

مــولای ما نمونهٔ دیـگـر نـداشـتـه است          اعجاز خلقت است و برابرنداشته است

وقت طـواف دور حـرم فـکـر می کـنم          این خانه بی دلیل ترک برنداشته است

عـلـی ای مـیــر پـهـلـوان عــرب!          زیــر تـیـغـت ســر یــلان عــرب

حق که دیــوار کعبه منـشق کـرد           هم تـو را طـفـل دامــن حـق کرد

چشم وا کن احد آیینهٔ عبرت شد و رفت           دشمن باخته بر جنگ مسلط شد و رفت

آن که انگیزه اش از جنگ غنیمت باشد           با خبر نیست که طاعت به اطاعت باشد

تــو بـی ابـــتــدایــی و بـی انـتـهــا             شـبــیــه پــیـــمـبـر شــبــیــه خـــدا

تــو بــالاتــریــن نــقــطــۀ بـاوری             مـعـمـاتــریـن نـقـطـۀ زیــر «بــا»

هر كجا پـای نهی میـوۀ لب می روید           بوسه برپای تو ای دوست عجب می روید

همه اسباب به یك كُن فَیَكونت بسته است          اصلاً انگار ز فكر تو سبب می روید

هــر صفا با عـلـی صـفــا دارد              هــر كـسـی با عـلـی خــدا دارد

روی قـلـب سـتـاره بـنـویـسـیــد              مـثــل آقــای مــا كـجــا دارد؟!

اوصـاف تـو از ابـتـدا تـا انـتـهـا نــور           آیـیـنـه ای آیـیـنـه ای سر تـا به پا نـور

آیـیـنـه ای و خـلـق حـیـران صـفـاتـت           تـابـیـده بر جـان تـو از ذات خـدا نـور

مرا به عـالـم زر بـود با تو این میـثـاق            كه باشم از همه عالم فقط تو را مشتاق

هـنـوز خـلـق نـگـردیـده بود آب و گـلم            كه در حـریـم دلـم بر تو سـاختند رواق

جز در فضای سجده و سر، پر نداشتی           یكـبـار هم به بـالـش پر، سـر نـداشتی

آری! تو در مـقـام فـنـا نیـز از خودت          جــز انـتـظـار فـتـح مـكــرر نـداشـتـی

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خـدا کند            قسم به ذات کبریا، ز یُمن مرتضی کند

خدا چو هست رهنمون، مگو دگر چرا و چون           که اوکند هرآن چه را که حکمت اقتضا کند

باز مـرا ســوی لبِ خُــم کـشـیـد             قصه ی دریا به تـلاطـم کـشـیــد

آمـد و طـوفـــان مـن آغــاز شـد             بـــاز دری رو به دلــم بــاز شـد

به پیر خرد پیشه یی دوش گرفتم            سـوالی در انـدیـشـه ی مـا نـشـیند

اگر پـاسخ پـرسش من نـگـو ئــی            دل بـی قــرار مـن از پـا نـشـیـنـد 

شمع سان شعله ورم از دل پر آذر خویش            بعد از این دست من و دامن چشم تر خویش

دامنم پـر بود از اشـک بـگـو تا نـکـشـد            آسمان بر رخ من دامن پر اختر خویش

اوصــاف تو از ابـتــدا تــا انتـهــا نــور            آیـیـنـه ای آیـیـنـه ای ســرتا به پا نـــور

آیـیـنه ای و خــلـق حـیــران صـفــاتـت             تـابـیــده بـر جــان تــو از ذات خدا نور

با ذکر یــاد و نام عــلـی مست میـشوم            هـر لحظه با کــلام عـلـی مست میشوم

دانه ز دست هر کس و ناکس نمیخورم            چون که به روی بام علی مست میشوم

با آنـکـه اسـتـقـامت تـو فــرق می کـند            این روزهـا حـکـایت تو فـرق می کند

اینجاست درد، دشمنت آخر غریبه نیست            بعد از رسول، غربت تو فرق می کند

هر چند از هـمــه به همه مهربـان‌تری            هر چـنـد با رســول خــدا هم بــرادری

هر چـنـد از لب تو منــاجــات می‌چکد            هـمــواره از شـمــیــم خـدایت معطری

دل که عاشق شود شرر دارد            آتـش از حـال مـا خـبــر دارد

عـاشقی قصه ای است دیـرینه            که دو صد لیکـن و اگر دارد

افتاده ام به گـوشـه ای از رهـگـذارتان            اوجـم دهـیـد تا که شـوم خـاکـسـارتـان

اصل و اصالت من از اول اصیل بـود            اصلا خـدا سـرشـتــه مرا از غبـارتان

دریــا دلـیــم و منت دریــا نمیــکشیـم           خـمـخـانـه ایـم، منـّت میـنـا نـمـیکشیم

تا قطره های اشک به دامن روانه است           ما نـاز شـبـنـم سـحــری را نمیکـیشیم