اشعار

امیرالمؤمنین! صحرای محشر را تماشا کن            به دشت کربلا تکرار حیدر را تماشا کن

ولی‌الله! وی‌الله دیـگــر را تــمـاشـا کـن            دوباره خاطرات جنگ خیبر را تماشا کن

مرکب تو را تا قـلب لشگـر بـرد اکبـر            ازهر طرف چیزی به جسمت خورد اکبر

افـتادی و تـازه شـغــالان سر رسـیـدنـد           هر یک ز جسمت قسمتی می برد اکبر

بـگـو هـنـوز بـرایت کـمی تـوان مـانـده           بـگـو هــنـوز برای حسین جـان مانـده؟

فـقـط بـرای نــمـازی کــنـار بـابـا بـاش           هـنوز نیـمـه ای از روز تـا اذان مــانـده

به هر زخـم تنت تصویر لبخند خدا دیدم           خدا از من تو را میخواست من چشم از تو پوشیدم

چو دیدم وقت بی آبی عقیق از تشنگی کاهد           لبـان تشنه ات را گه مکـیـدم، گاه بوسیدم

ای قـامـتت هـبـوط بهـشـت پـدر، عـلـی           وی روح و جان من، قدمی پیش تر، علی

ای روی و خوی و صوت تو آئینۀ رسول           با خنده می روی به کدامین سفـر، علی؟

ای شسته روی خویش، به خون جبین، علی

ای سرو قطعه قطعۀ در خـون کشیده‌ام           ای دیده بسـته از نگـه، ای نـو

غم به من چیره شد و تیره جهان در نظرم           خیز و کن یاری م ای چشم و چراغم، پسرم

تا صدای تو شنـیدم ز رُخم رنگ پـریـد           خـبـرم داد صـدایت که چه آمـد به سـرم

گمان مدار که گفتم برو، دل از تو بُریدم           نفس شمرده زدم هـمرهت پـیـاده دویـدم

محاسنم به کف دست بود و اشک به چشمم           گهی بخـاک فـتادم گـهی ز جـای پـریـدم

گریه کردم به تو و از تو، نوایی نرسید            هر چه گـفتم پسرم! هیچ صدایی نـرسید

بوسـه دادم به لبت تا که لـبـی بگـشایـی            از لبِ غرق به خـون تو، نـوایی نرسـید

در رزمگاه عشق، نه فرق پسر شكست            دشمن درست،‌ شيـشۀ عمر پدر شكست

پـشـتی، كه جز مـقـابل يكـتا، دو تا نشد            پشت حسين بود و ز داغ پـسـر شكست

ای مرتـضی خـصـایل و احمد شمایـلـم           وی پیـش دیـده چـیـده شـده، مـیـوۀ دلـم

بگشای دیده و به دلم ، راه غـم بــبــنـد           بـرق نگاه نیست ولی سـوخـت حاصلـم

به هروقتی که یاد ازجدّ خود «خیرالبشر» کردم           نظر بر قامت دل‌جوی تو، زیبا پسر کردم

تسلّابخش دل بودی و بگْرفتندت از دستم           زعمرم سیر گشتم تا که برجسمت، گذر کردم

سلام ما به حـسین و به پـارۀ جگـرش!           که پاره شد جگرش، از شهادت پسرش

به خُـلـق و خـو عـلی آئـیـنۀ پیـمبر بود           صدف علیّ و به فضل و ادب، علی گُهرش

چون تو ای لاله در این دشت گلی پرپر نیست           و از این سرو خزان دیده کمانی تر نیست

دست و پایی، نفـسی، نـیمه نگاهی، آهی           غیر خونابه مگر ناله در این حنجر نیست

خورشید بود و جانب مغرب روانه شد            چون قطره بود و غرق شد و بی کرانه شد

آئـیـنه بـود و خُرد شد و تکّه تکّـه شد            تـسبـیح بود و پاره شد و دانه دانه شد

ذکر سقائی شهادت حضرت علی اکبر

اکبرِ من ای، شبهِ مصطفی (۲)              نـوگـلِ  گلستـانِ مـرتضی

تـو آیـا علـی اکبـرِ منی ؟              که غلطان به خون در برِ منی

ناگهان قلب حرم وا شد ویک مرد جوان          مثل تیری که رها میشود از دست کمان

خـسـته از ماندن و آماده رفـتن شده بود          بعد یک عمر رها از قـفـس تن شده بود

پخش سبک

شتـابـان آمدم من سـوی مـیدان            که شاید زنده ات بینم علی جان

ببـیـنـم بـار دیگـر چـشم بـازت            تـکـلـم کـردنت، ای مـاه تـابـان

بخوان به گوش سحـرها اذان علی اکبر            بخوان دوباره برایم، بخوان علی اکبر

لـب تـرک تــرکـت را به هـم بـزن امـا            تکان نخور که نپاشد جهان علی اکبـر