اشعار

غروب سرخ نگاهش به رنگ ماتم بود           غريب شهرِ خودش نه، غريب عالم بود

چقدر روضۀ كرب و بلا بپا می داشت           به روی سـر در خانه هميشه پرچم بود

منی که بـر همه عـالـم گـره گــشا بودم           مـیــان مـوج مـصیـبــات مـبــتــلا بودم

همیشه غفلت اصحاب دردِسر ساز است           به وقـت فـتـنه چـه بی یـار و آشنـا بودم

می سوخت بین شعـله ها بال و پر تو            آتـش نشـد شـرمـنده از مـوی سر تو

با رفـتن تو آسمـان هم گریه می کرد            آن شـب نبود عمامه ای روی سر تو

بــاز از دعــای مـادر نــام آشـنـای ما            امشب بساط روضه به پا شد برای ما

خون گـریـه می کـنـند تـمام سـتـاره ها            همراه چـشـم های زمیـن پـا به پای ما

عالم ز آه، تیره تر از صبح محشر است            خـون جـگـر به دیـدۀ آل پـیـمـبـر است

شهر مدیـنـه گـشـته عـزا خـانـۀ وجـود            رخت سیاه بر تن زهرا و حـیـدر است