اشعار

ای واسـط فـیـض دو ســرا آجَـرَکَ‌الله            وی حجّت حق؛ صاحب عزا آجرک‌الله

با نالۀ زهـراست عجین سوز صدایت            هــمــنــالــۀ اُمّ‌الــنّــُجَــبــا آجـــرک‌الله

جـانـا به دل خـستـۀ مـا هـم نـظـری کن           یک شب تو از این کوچۀ ویران گذری کن

این کوچۀ ظلمت زده از نـور فراریست           ای مـاه بـیـا و شب دل را سـحـری کـن

خـشـكـی چـشم پـشـیـمان مـرا دریابید            به غـبـاری سـر مـژگـان مرا دریـابید

من اویـسـم ز قـرن آمـدم آقـایـم نیست            چـشـمـهـای تر حـیـران مرا دریـابـیـد

امیـن حـضرت یـکـتـا چـرا نـمی‌آیی            چـراغ دیــدۀ زهــرا چـرا نـمـی‌آیـی

پیمبر است که با گریۀ هر سحر گوید            اَلا سُــلالــۀ طـاهــا چــرا نـمـی‌آیــی

عمریست تشنه کام تو هستیم و آب نیست            عـمریست بیـقرار نشستیم و تاب نیست

عمریست در نـبـود تو هـمـسایـۀ شبـیـم            در آسـمـان هـیـچ دلـی آفــتـاب نـیـسـت

می‌شود هر روز اشكم در عزایت بیشتر           سوختم از روضه‌ات، از های هایت بیشتر

 می‌روم دنبـالت امّا از حـرم هـای شـما           می‌رود تـا كـربـلایـت، ردِّ پـایت بیـشتر

گم کرده دل طـریق رسیدن به یـار را            بـایـد سپـرد دسـت خـود یــار کـار را

افـتـاده‌ام ز چـشم تو یـا رفـتـه‌ام ز یـاد            یـکـدم تـفــقّـدی، بـنـگـر حـال زار را

بـرای شـانـۀ اُفــتـاده‌ام پَــری بـدهــیـد            دلِ شـكـسـتـۀ ما را به دلبـری بـدهـیـد

محـبـتـی بكـنـیـد و مـرا حـرم بـبـریـد            نـشـان راه به چـشـم كـبـوتـری بدهـید

نیـستـی و بر لبـم انـگـیـزۀ لبخـنـد نیست          جز به دامان غمت دستم به جایی بند نیست

طالعم با غم گره خورده، گره را باز کن          حتم دارم که دلت راضی به این پیوند نیست

تا که باشد جگری پای توفریادی هست           ما خـرابـیـم ولی مـجـلـسِ آبـادی هـست

ســردیِ دوریِ تـو گــرم شـود مـی‌آیـی           به زمستان بنـویـسید که مُـردادی هست

از بس که تلخی غم هجران چشیده‌ام            جـانی نـمـانـده است بـرایم...بریـده‌ام

عیب وصال چیست نصیبم نمی‌شود؟            خیـری که از فـراق و جدایی ندیده‌ام

بـر درد تـنهـایـی دچـارم ای نـگـارم            پـایـان نــدارد انـتـظـارم ای نـگــارم

پایـیزی‌ام، هـجـران امانـم را بـریـده            برگـرد ای بـاغ و بهـارم ای نـگـارم

ز بوی زلف تو یک عمر مست و مدهوشم            ز چشم خویش ز داغت همیشه می جوشم

اگر چه نیست نصیب دو دیده ام رویت            ولی خـیـال جـمـال تو می بـرد هـوشـم

زیباتر از دعا و عـبادت چه لـذتی ست           بـالاتــر امــان الـهــی چـه عـزّتـی ست

درمـان درد هـای تـمـام جهان دعـاست           الحق گـدای اهل منـاجـات قـیـمـتی ست

ﻫﺮ  قطـره دریــا می شود وقتی بیایی            صحـرا شـکـوفـا می شود وقتی بیایی

آئـیـنـه در آئـیـنـه در آئـیـنــه لـبــخـنــد            دنـیــا چه زیـبــا می شود وقـتـی بیایی

لال است آن زبــان که نگوید ثنـای تو            کور است دیـده ای که ببیند ســوای تو

رحمت به روح "صائب" شیرین سخن که گفت:            (عالم پر است از تو و خالی است جای تو)

کــاش تا خیـمۀ سبــزت برسد فــریــادم            "من از آن روز که در بند تــوأم آزادم"

عاشقم دست خودم نیست بگو تا چه کنم            دل به یک یــوسف گـمـگـشتۀ زیبا دادم

هركه محروم است از تو مَحرمِ مِیخانه نیست            هركه با آتش نمی جوشد دلش پروانه نیست

من اویسم قـسـمـتم انگــار دیــدارت نشد           از قَرَن می آیم و ارباب امّا خانه نیست

روزی هزار بار که شکــر خــدا کنیم            شــایــد که حـق آمــدنش را ادا کـنـیـم

شب های ماتـم آمده باید که خویش را            آمــاده از بــرای دو مــاهِ عــزا کـنـیـم

یا این دل شکـسـتـه ما را صبــور کـن             یا لااقــل به خاطــر زیـنـب ظهور کن

دیگـر بتــاب از افــق مــکــه مــاه من             این جاده های شب زده را غرق نور کن