اشعار

ای روزه‌دار، افطار، محتاج یک دعایم            آقـای آبــرودار، مـحـتـاج یـک دعـایـم

با نامـۀ سـیـاهم قـلـب تو را شـکـسـتـم            آلـوده و گـنـه‌کـار، محـتاج یک دعـایم

خـیـلی دلـم گـرفـته، از تو خـبر ندارم            با این وجود دلـدار، محتاج یک دعایم

تا خـواستم بیـفـتـم، دست مرا گـرفـتی            این دفعه همچو هر بار، محتاج یک دعایم

شـرمـنـده‌ام کجـاها، دیـدی گـنـاه کردم            خیلی شدم گـرفتار، محـتاج یک دعایم

نگـذاشـتی بـریـزد یک لحـظـه آبـرویم            هستم به تو بدهکار، محتاج یک دعایم

ای‌کاش یک سحر هم راهت بیفتد اینجا            در انـتـظار دیـدار، محـتاج یک دعایم

خـیـمه‌نـشـین صحرا، آرام جان زهـرا            هر جای هستی ای یار، محتاج یک دعایم

وقـت اذان مغـرب دلـتـنـگ کـربـلایـم            ای روزه‌دار، افطار، محتاج یک دعایم

چه فرقی میکند در عرش یا روی زمین هستی           تو هر جایی که‌ باشی با خدایت همنشین هستی

چه‌جای بُهت وقتی‌که شکوه بی‌نظیرت را           نمی‌فهمند خاکی‌ها ز بس بالانشین هستی

نمی‌رنجی اگر از طعنه‌ها و بی محلی‌ها           که‌ در تنهایی‌ات‌ هم‌صحبت‌ روح‌الامین‌ هستی

تو در آن ظلمت تاریخ و بر آن طعنۀ کفار           شگـفـتا آشکارا پاسخی در آستین هستی

تمام ثروت خود را به‌ او بخشیده‌ای‌ جایش           به‌ دست خاتم پیغمبری نقش نگین هستی

میان‌همسرانش‌ افتخاری‌ برتر ازاین‌ چیست؟           که هستی مادر زهرا و اُمّ المومنین هستی

در ایثار و فداکاری؛ در آئـین وفـاداری           نخواهد دید مانند تورا روی زمین"هستی"

او مادر زهراست، پس طُهر طهوراست            او تـرجـمـان نـور، بـین اهل معـناست

سـوغـاتی مـعـراج سـهـم دامـن اوست            آغـوش او گـهـوارۀ عـرش مـعـلاسـت

عـنقای مغرب عاجز از درک عفافـش            قاف مقامـاتش ز بس عـالی و والاست

قَـدرش نـهـان باشـد شـبـیـه لـیـلـۀ قـدر            در چـشم‌هـایش عـالَـم لاهـوت پیداست

او مـادر انـسـیـۀ حـوری سـرشـت‌ست            او مادر آیات نـور و قـدر و طاهـاست

ح‍ُسن تمامی که سـراپـایش حَـسـن بود            آئـیـنـه‌ای که مـادر اسـماء حُـسـنـا ست

آن مـریم مکـه که بـانـوی عـفـاف‌ ست            فــخـر تـمـام دخـتـران نـسـل حـوّاسـت

الله اکـــبـــر از جــلال و از وقـــارش            او بـاطـنـاً اذکـار تسـبـیحات زهراست

 او تاجـر عـشق است بعـد بـذل مالـش             هر چه بلا آید سرش با جان پذیراست

 آن‌کس به‌واقع شخص اُمُّ المؤمنین‌ست             کـه در حـقـیـقـت مـادر اُمِّ ابـیـهـاسـت

او از ازل دلـدادۀ شــهــر نـجـف بــود            او از ازل سرمـست صهـبای تولاست

هر روز را دلواپس "در" بود و "کوچه"            آری بساط گـریـه‌اش هرشب مهـیاست

شد سـوگـوار رفـتـنش چـشـمان زهـرا            پس سوگوارش از ثری تا به ثـریاست

بـیـن مـزارش روضـه‌دار کـربـلا شـد            بین عبا گـریـان جـسـمی اربـاً ارباست

مرثیه‌خوانِ یک کفن از خاک و خون شد            مرثـیه‌خـوانِ پیکری در زیر گرماست

مــادر بــزرگ مـاه‌ هـای روی نــیــزه            دلـواپـس حـوریه‌های بـین صحـراست

بزرگِ مادران، مادربزرگِ نسلِ زهرا تو            و اُمُّ الـمـؤمـنـینِ واقـعیِ هر دو دنـیا تو

تمام شیرمـردانِ جهان قـربان این رتـبه            نخستین زن که ایمان بر نَبی آورد تنها تو

همین کافی‌ست در شأنِ رفیعت تا خودِ محشر            که گشتی مادر انسیه‌ای مافوق حورا، تو

تو بخشیدی، خداوندت به تو بخشید زهرا را            نــدارد تـا ابــد اسـلام ثـروتـمـنـد إلّا تـو

خدا سنگ صبوری مثل زهرا بر تو بخشیده            چه غم قهرند اگر بانو، در و همسایه‌ها با تو

خدا را شکر من زهرایی‌ام، پس نیست ایمانم            بدهکارِ کسی غیر از رسول الله، مولا، تو

خدا را شکر در دنیا نمک پرورده‌ات هستم            بیا فردای محشر هم شفیعه باش من را تو

فدای بخششِ بی منتت ای مهربان مادر            ز مولایت چه با خجلت کفن کردی تمنا تو

دو عالم آهْ زهرا، آهْ زهرا داشت روی لب            همان لحظه که می‌کردی وصیت‌ها به أسما تو

همان بهتر که رفتی و ندیدی یاس شد لاله            نبودی شکر حق مادر، زمان غسلِ زهرا تو

در روزگـارانِ غـریـبی، آشـنـا بودى            تنها تو با قـرآنِ نـاطـق هم‌صدا بودی

هر شب كنارِ خانه با یعقوب چشمانت            چـشم انتـظـار یوسف غار حرا بودی

آیـات كـوثـر روی دامان تو نازل شد            چـون آیـۀ تـطـهـیـر بودی، إنّما بودی

وقتی امـینِ مكّه را مـردم رهـا كردند            تـنـهـا امـانِ جـانِ خـتـم‌الانـبـیـا بـودی

مـادربـزرگ بـی‌كـفـن‌ها! لحـظـۀ آخر            جـای كـفـن دنـبـال یك تكّه عـبا بودی

شعب ابی‌طـالب كجا و طف كجا بانو            ای كاش تو همراه زینب، كربلا بودی

امشب فـضایِ دل مـلال‌انـگـيز باشـد            پـيـمـانـۀ جـانـم ز غـم لـبـريـز بـاشـد

گر آسـمـان از دودِ آهـم تـيـره گرديد            غم آمد و بر جسم و جانم چيره گرديد

اكنون كه مرغِ غم سرودِ غـم سُرايـد            چشم انتـظـارم تا اجـل كی از در آيد

أسـما بـيا هـمـراز و همدرد دلم باش            هنگـام مُردن باخـبر از مشكـلـم باش

زهرای من از كودكی درموج غم‌هاست            من می‌روم امّا دلم در پيش زهراست

هر مـادری را شيـرۀ جان‌ست دختر            هر دختری را مَحـرم رازست مـادر

أسما پس از من دخـتـرم يـاور ندارد            شـام عـروسـی فـاطـمـه مـادر نـدارد

تـرسم ازاين غـم بـر دلـش انـدوه آيد            بـر جـان او بـارِ غـمـی چون كوه آيد

او را به جای من تو أسما ياوری كن            در حق زهرايم پس از من مادری كن

اين قول را بگرفت از أسما و آن‌ گاه            آهـی بــرآورد و بـگـفـت الـحــمـد لله

اين بانـويی كه در ره اسـلام كـوشيد            چشم از جهان با یک جهان اندوه پوشيد

كی باورش می‌شد گلش پژمرده گردد            بعد از پدر او ياس سيلی خورده گردد

كی بـاورش می‌شد ز گـلچـين زمـانه            بر دست و بـازويش نـشـيند تـازيـانه

كی بـاورش می‌شد كه دربين هـياهو            فرياد «يا فـضه خُـذينی» سر دهـد او

كی باورش می‌شد كه غم‌پرور شود او            در سن هجـده سالگی پَـرپَـر شود او

كی باورش می‌شد شـبانه دفـن گـردد            در ظلـمت شب مخـفـيـانه دفـن گردد

بس كن «وفایی» از غمِ سوزان مادر            ديگـر مـگـو از تربت پـنـهـانِ مـادر

برایت سهمی از اسلام با حیدر برابر بود           چنان‌که ثروت تو هم‌ترازِ تیغِ حیدر بود

به ایثارت گواهی می‌دهد شعبِ أبی‌طالب           همین از خود گذشتن‌های تو خود فتح خیبر بود

همین بس که سلامت داده جبرائیل با هر وحی           کجا این منقبت در شأن آن زن‌های دیگر بود؟

کسی که مادر زهراست اُمُّ المؤمنین باشد           فقط این‌گونه مادر لایق آن‌گونه دختر بود

تو بودی و علی بود و ابوطالب همین کافی‌ست           پیمبر از همان آغاز هم دارای لشگر بود

تو ای بانو اگر اسلام را یاری نمی‌کردی           یقین دارم جهان امروز بی «الله اکبر» بود

خدیجه! آه، بعد از تو رسول الله هر روزش           خدیجه! آه، هر شب روی لب‌های پیمبر بود

آورده‌ام امـشـب غـم پـنـهـانی خـود را            بر شـانـه شب قـدرِ پـریـشانی خود را

رفـتی و نگـفـتـیم هـمین قـدر که داریم            از بـرکـت دست تو مسـلـمانی خود را

در سجده نبخشیده کسی جز تو به این خاک            در راه خـدا گـرمی پـیـشـانی خـود را

آیا چه بر اسلام گـذشـته است که بُرده            از خـاطر خود خـاطـرۀ بـانی خود را

ایمـان به تو و مادری‌ات هر که ندارد            فــریـاد زده وسـعـت نـادانـی خــود را

پنهان مکن ای ماه دعا در دل این شب            از قـبـلۀ دل صـورت بـارانـی خود را

یک عمر به امید عـطـای تو نـشـسـتیم            پس جمع مکن سفـرۀ مهـمانی خود را

بر چهرۀ زهرای خودت خوب نظر کن            بـسـپار به خـاطر غـم پـایـانی خود را

ای که جا در دل و در جان پیمبر داری!            رتـبـه از مـریـم قـدّیـس فـراتـر داری

چشم خورشیدِ رسالت به تو روشن که چه‌قدر            جـلـوه در آیـنـه چون مـاه منّور داری

سـر‌ سـپـردی به غـبـار قـدم پـیـغـمـبر            که خبر داشت، که آن روز، چه در سر‌ داری؟

چشم پوشیده‌ای از هستی خود در این راه            بس که ایمان به امین بودن رهبر داری

تا مگر مکـتب توحـید شود عـالـم‌گـیر            عهد کردی که دل از مال جهان برداری

اولین بـانـوی پیـوسـته به اسـلام تویی            که به آئـیـن خـدا این همه بـاور داری

شاهد همت تو «شِعبِ ابی‌طالب» بود            که عجب دست و دلی عاطفه‌پرور داری

همۀ سعی تو این بود که در طول زمان            بارِ اندوه و غـم از دوش نبی برداری

گر که تنها بگـذارند تو را مردم شهر            اُنس با آسـیه و مـریـم و هـاجـر داری

می‌رسد وحـی الـهی به مبـارک بادت            ای که در دامن خود «سورۀ کوثر» داری

ای خدیجه! به خدا هدیۀ زیبای خداست            این سعادت که تو «صدیقۀ اطهر» داری

آری از موهـبتِ همسری یـاسین است            این که در گلشن خود یاس معطر داری

در جهان هیچ زنی منزلت، اینقدر نداشت            که تو از برکت زهـرای مطّهر داری

ای که ذُریّـۀ زهـرا همه فـرزند تـوأند            یــازده آیـــنــۀ نــــور بـــرابــر داری

شـب مـعـراج بـرای تـو سـلام آوردند            بـال بگـشای که تا اوج خـدا پر داری

زنی فراتر از ادراک و برتر از اوهام            که جلوه کرده در او شأن زن به معنی تام

زنی چنان که خدا هم به او رسانده سلام            که بوده است مسلـمان جلوتر از اسلام

کسی به درک مقـامش نمی‌رسد هرگز

به درک معـنی نـامش نـمی‌رسد هرگز

"فَـأيَـنَ مِـثـلُ خَـدیـجَـه؟" نبود در عـالم            خـدیجه کیست؟ بپـرس از پیـمـبر خاتم

گـدای سـفـرۀ اکرام اوسـت صـد حـاتـم            از او اگـرچــه نـوشـتـنـد عــالــم و آدم

ولی مـدارج شـأنـش هـنـوز نـاپـیداست

همین مقام بس او را که "مادر زهراست"

امـیـنه بوده اگر هـمسر امین شده است            تمام ثروت او خرج راه دین شده است

که جزء چار زن برتر زمین شده است            به امر حضرت حق "اُم‌ّمومنین" شده است

تـمام ثـروت اسـلام در خـزانـۀ اوسـت

چرا که عرش خداوند فرش خانۀ اوست

کسی که در عرب و در عجم مثال نداشت            فضائلش همه رو بود، پس سوال نداشت

که درک نور نیازی به قیل و قال نداشت            "خدیجه بیشتر از بیست‌و‌هشت سال نداشت*

به جهل و کینه از او خط به خط غلط گفتند

"صحیح"های دروغین فقط غلط گـفتند

کـنـار نـام رســول خـدا و شـیــر خــدا            نـوشـتـه اسـت خــدا نـام نــامــی او را

چنان که بین رجـزهای ظهـر عـاشورا            حسین‌ گفت؛ "أنـاابْنُ خَـدیـجَـةَ الغَـرّاء"

چرا که قـبـل همه بـوده از غـدیـر آگاه

و گـفـتـه: "أَشْـهَـدُ أَنَّ عَــلـی وَلــیُ الله"

چه بانـویی که چنان ترس از خدا دارد            که از رسـول خـدا خـواهـش دعا دارد

و بـر خـلاف بـقـیـه چـنـان حــیــا دارد            کـه از گـرفـتـن حـتـی عـبـا، إبـا دارد!

ولی به خـواسـتـۀ خود رسیـد آخـر سر

شـفـیـع مـادر خـود شد شـفـیـعۀ محشر

ای عـاشـق هـر آیـۀ قـرآنِ پـیـغـمـبـر            ای اولــیــن آرایــۀ ایـمـانِ پـیـغــمـبـر

آرامـشِ قـلـبِ قـرارِ قـلـبِ ایـن عـالـم            سنگ صبـور و مـرهم هر آنِ پیغمبر

ای باسـلـیـقه، با محـبت، مـادر باران            بـانـوی خـانه، شـاخـۀ ریحانِ پیغـمبر

تا آخـر دنـیـا نمـک‌گـیر مـرامِ توست            هر کس که خورده لقمه‌ای از نانِ پیغمبر

مهـمـان‌نـوازِ مـهـربانِ خـانۀ رحـمـت            بعد از تو ماتم می‌شود مهمانِ پیغمبر

شعب ابی‌طالب کنارت باغ رضوان است            دور از تو دنیا می‌شود زندان پیغمبر

سخت است بعد از تو تمامِ لحظه‌های وحی            ای نان و خـرمایت توانِ جانِ پیغمبر

رنگی دگر دادی تجارت را و عالم دید            با سکه‌هایت ضرب شد احسانِ پیغمبر

از آن همه ثروت نداری یک کفن حتی            دارایی‌ات را کرده‌ای قـربانِ پیـغـمبر

جای کفن گفتی عبای همسرت کافیست            گـفتی عبا شد چـشم‌ها گـریان پیغـمبر

گـفـتی عـبا شـبه پـیـمـبر یـادمـان آمـد            گفتی عبا، پُر اشک شد دامانِ پیغمبر

شام غریبان حرم بود و عبا می‌سوخت            در شعـله‌های خـیـمۀ طـفـلان پیغـمبر

ای بهر شام تار دل من سحـر بمان            آرامش دمـادم این خون جگـر بمان

تو آمدی ورفت ز سینه غـم و کنون            با رفتنت نزن به دل من شرر بمان

ای تو تـوان بـرای دم ذوالفـقـار من            تیغ عـلی بدون تو شد بی‌سـپر بمان

ای بـال پر کشیدن من بی‌وفـا مـشو            تنها مرو بدون من ای همسفر بمان

عمرت کنار من سپری شد به رنج‌ها            یار خوشی ندیده‌ام عمری دگر بمان

ای عـلـت هـمیـشگـی سـرو قـامـتـم            با رفتن تو می‌شکـند این کـمر بمان

شد ثـروتت نـثار من و شد برای تو            کهنه عبای من صدفت ای گهر بمان

آخر برای فاطمه سخت است داغ تو            دیگر مخـواه مـادری این پـدر بمان

گر فکر جان فاطمه‌ای، جان من مرو            بنگر که او شد از غم تو محتضر بمان

شد آخرین سـفـارش تو بهر فـاطـمه            گویم چگـونه واقعـۀ پـشت در بمان

در خانه‌ای که آب وضو شد تبرکی            از میخ در شود ثمرت بی‌ثـمر بمان

مزد محـبت شب و روز تو می‌شود            یاست شکـسته از ستم چل نفر بمان

ارثیۀ فدک چو رسد دست غاصبین            گردد خـسـوف عاید برج قـمر بمان

افتخار دین و آئین را اگر می‌شد سرود            شعر اول از خدیجه لب به گفتن می‌گشود

ای که بر شأن بلندت کـوه‌ها زانو زدند            وی که بر خاک قدم هایت فلک دارد سجود

تو که هستی که شدی همراه ختم الانبیا            در نزول وحی یا در جاده قوس صعود

حق تعالی گر که احمد را ستایش کرده است            تو که هستی که مقامت را محمد می‌ستود

از مقامات تو بس که مادر زهـرا شدی            غیر تو بـانـو کسی شایـسته کـوثـر نبود

اولین فردی که هرچه داشته بخشیده است            جود تو شد مـبـدا تاریخی هجـری جـود

هر شب از چادر نمازت رنگ و بوی نور داشت            هر سحر با دیدن تو بخت خود را می‌گشود

آبرو جـبریل از آب وضویت می‌گرفت            در پی این بحر می‌شد هر چه اقیانوس رود

با چنین شأن و مقامی در زمان احتضار            غیر زهرای سه ساله کس به بالینت نبود

بی‌کفن بودی عبای همسرت را خواستی            آهِ پـیغـمبر ز دل برخاست تا رب ودود

ناگهان از سوی حق بر دست‌های جبرئیل            پـنج پـیـراهن برای پـنـج تن آمـد فـرود

پنجـمین پیـراهن این پنج تن شد قسمتت            بر تو سهمش را حسین از عرش حق هدیه نمود

فاطـمه که دید می‌ماند حـسیـنش بی‌کفن            بافت پیراهـن برای یوسفـش یاس کـبود

بافت تا عـریان نماند بین صحـرای بـلا            بافـتـش با اشک تار و بافـتـش با آهِ پود

از حریر کهنه ای آن پیراهن را بافت تا            وقت غارت در نیاید از تنش اما چه سود

وقت غارت گشت یک لشگر به آن گودال ریخت            یک نفر با خود زره را بُرد و یک نامرد خوُد

بر سر پیـراهن کهـنه نزاعی در گرفت            می‌کشیدند از تنش از هر طرف قوم جهود

پاره پاره گشت و آمد از تنش آخر برون            ماند عریان یوسف و آن جامه را گرگی ربود

ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی            ابـرهای رحـمـتت را نذر جانان داشتی

وحی بی مهر تو هرگز بر زمین نازل نشد            بارها پیک سلام از حیِّ سبحان داشتی

پای آن کوه رسالت ایستادی روز و شب            خم نیاوردی به ابرو بس‌که ایمان داشتی

از محبت، از وفا، از صبر، از احسان و نور            در دلت صد باغ گل، صد باغ ریحان داشتی

در نمازی که تو بودی و علی بود و نبی            آسمان را زیر بال خویش پنهان داشتی

روح تو پر می‌گرفت آرام تا عرش برین            گرچه خاطر از غم زهرا پریشان داشتی

دلم اگرچه کویر است و زیر و بم دارد            ببین که گوشۀ چـشمم ز خـوف نم دارد

نگاه مخـتصری هم برای من کافی‌ست            بـیـا که زنـدگـی‌ام یـک نـگـاه کـم دارد

بدون خـویش بـیـایم نـگـاه خواهی کرد            چه دارد آنکه درِ خـانه‌ات «منم» دارد

خـوشا به حال هر آن بـنـدۀ خـدا جـویی            کـه در مـقـام فـنـا خـانـه در عــدم دارد

به بـارگـاه تـو دل ره نـمی‌بـرد هـرگـز            مـیان خـانـه اگـر صـورت صـنـم دارد

بساط عـفـو تو گـسـترده است در عـالم            اگر به دست «عـلی» دفتر و قـلم دارد

برات عـفو بگیرم ز تو به نام «عـلی»            گـدای خــانــۀ شـیــر خــدا جــنــم دارد

قیامت است علم دست «مرتضی» و خوش است            هر آنکه بر سر خود سایه از علم دارد

به هـشتـمـین شب مـاه مـبارک آمـده‌ایم            برای ما  شب هـشـتم همیـشه غـم دارد

شـهـیـدِ آن شـهِ لـب‌تـشـنـه‌ام به کـربـبلا            که قـامت از غم آن تکه تکه، خـم دارد

یا بسوزان در میان شعله خاکـستر شوم           یا ببخش این بنده را، آدم شوم بهتر شوم

من قیامت پیش رو دارم که گریه می‌کنم           وای اگر آنروز عریان وارد محشر شوم

هر عذابی هست باشد من تحـمل می‌کنم           نه نمی‌خـواهم که ننگ آل پـیغـمبر شوم

رحمت تو بیشتر از این گناهان من است           مرگ‌ بر من گر که یک لحظه جدا زین در شوم

من از اول خاک بودم خاک نعلین عـلی           ای خدا نگذار تا روزی که هستم زر شوم

ای گنهکاران گرفـتاران علیکم بالنجـف           دارم امشب می‌روم در محضرش قنبر شوم

فاطمه امشب می‌آید کـربـلا پیـش حسین           کاش من هم همسفر با حضرت مادر شوم

یا بُنیَّ دشنه دست از حنجر تو برنداشت           حق بده از داغ ذبحت دم به دم مضطر شوم

آمـدم غــرقِ خـطـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا            سَـیّـدی اِغْــفِـرْ لَـنـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

من که یا ربّ آمدم در دل شب آمدم            آمـدم بـا صـد رَجـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

این تویی معبود من شاهد و مشهود من            مـهـربـان مـن خـدا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

من که بشکسته پرم از همه مُجرم‌ترم            حـال می‌خـوانم تو را؛ رَبَّـنا یا رَبّـنا

ای تو سَتّارُالْعُیُوب ای تو غَفّارُالذُّنُوب            ای همه لـطف و عـطا؛ رَبَّنا یا ربَّنا

یا مُحِبُّ الصّابِرین یا مُحِبُّ الْمُحْسِنین            ای هـمه جـود و سخـا؛ رَبَّـنا یا رَبَّنا

یـا حَـبـیبَ الْاَتْـقـیـا، یا اِلـهَ الْاَغْـنـیـا            یا اَنـیـسَ الْاَصْـفـیـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

من غریب و بی‌کَسَم خسته و دلواپَسَم            دیـگـر افـتـادم ز پـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

سویت آوردم پناه بگذر از این روسیاه            این من و این اِلـْتِـجـا؛ رَبَّـنا یا رَبَّـنا

بندۀ بُحرانی‌ات؛ کـرده نافـرمانی‌ات            دارد او شـور و نـوا؛ رَبَّـنا یا رَبَّـنـا

بنده را مـولا تویی خالـق والا تویی            گـویـمت حـمد و ثـنـا؛ ربَّـنا یا رَبَّـنا

با همه گمراهی‌ام، در عمل کوتاهی‌ام            رفته دل در کـربـلا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

این من و این چشمِ تر شعله دارم در جگر            بـر شـهـیـد نــیـنـوا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

می‌رود جانم ز تن بر شهید بی‌کـفن            بر شـهـید سـر جـدا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

یا مَتین و یا مُبین، یا اَمین و یا مُعین            «یاسر» آمد چون گـدا؛ رَبَّنا یا رَبّنا

گــدا را تـو بـا دیــدهٔ تــر بـبـخـش            بکـوبـم سـر خـویش بـر در ببخش

بـیـا قـبـل از آنـی کـه رسـوا شـوم            به پـیـش همه روز مـحـشر ببخش

بــه أمــن یــجــیـب امـــام زمـــان            تو را جان آقـای مـضـطـر ببخـش

شــدم خـاکِ نــعـلـیـنِ شــاه نـجـف            مرا این سـحـر جـانِ حـیدر ببخش

گــنــاهــان فـــرزنـــدهــا را بــیــا            دمِ آخـری جـانِ «مـادر» بـبـخـش

قـسـم می‌دهـم جـانِ آن که خـودش            گـرفـتار شد پـشـت یک در ببخش

بـحـق زمـیـن خــوردهٔ کــوچــه‌هـا            زمین خـورده‌ها را تو بهتر ببخش

ولی مقصد روضه کرب و بلاست            مـرا بـا غــم شـاه بـی‌سـر بـبـخـش

حـسـیـن نـاجـی ما گـنهکـارهاست            به ارباب مان هر چه نوکر ببخش

به گـودال هم فکـر ما بود و گفت:            مـحـبّـان مـن را مـطـهـر، ببـخـش

همان لحظه زینب صدا زد حـسین            اگـر زنـده مـانـدم بـرادر بـبـخــش

نـشد ای حـسـین جـان بـپـوشانمت            تو عریان شدی بین لشگـر ببخـش

دوباره عطر مناجات در فضا پیچید            کـنـار سـفـرۀ افـطـار، ربّـنـا پیـچـید

رسید مژده که هان عید اولیای خداست            حـوالـۀ ازلـی را بـرای مـا پـیـچـیـد

فرشته‌های خـدا بال نـور گـستـردند            و در بسیط زمین و زمان صدا پیچید

صدا صدای خدا بود: بنـده‌ام برگرد            بیا اگرچه گناهت به دست و پا پیچید

چه میـزبـان رئـوفی که لحـظـۀ اول            برای خـستگـی‌ام نسخـۀ شـفا پیچـید

دوباره زمزمۀ«جوشن» و«ابوحمزه»            میان بغض گـلـوگـیر نـالـه‌ها پیچـید

چقدر جاذبۀ «افـتتاح» سنگین است            دل رمـیـدۀ من سـمت الـتـجـا پیچـید

غـزل به یاد خـرابه‌نـشـین شام افتاد            سه ساله‌ای که نفس را به نینوا پیچید

تمـام عـمر بـدی کردم و پـشـیـمـانم            اِله من همه دم ذکـر تـوبه می‌خوانم

تویی تویی که غفوری، بیا ندیده بگیر            مرا ببخش و به پهلوی خویش بنشانم

گناه چشم مرا خشک کرده صد افسوس            مـرا بـلا بـده و لحـظـه‌ای بگـریـانم

همـین که یاد تو باشم هـمیـشه آبادم            وگر که با تو نبـاشم هـماره ویـرانم

تمـام عـمر گـنه کردم و تو می‌دانی            تمام عـمر تو بخـشـیده‌ای و می‌دانـم

فقط نه در رمضان بلکه در تمامیِ سال            قسم به تو، به سرِ سـفـرۀ تو مهمانم

همین که مـوقع افـطار آب می‌نوشم            به یادِ خشکیِ لب‌های شاه عـطشانم

دم غـروب لـبـاسِ حـسین را بُـردند            دم غـروب شد و یـاد جـسم عـریانم

منی که سـوخـتم از داغِ سیّدالشهـدا            بیا ز لطف در آتـش دگر مـسـوزانم