اشعار

هرچـند، نـامِ نـیک، فـراوان شـنـیـده‌ایم            نـامـی، به بـاشکـوهیِ زینب، نـدیـده‌ایم

ارث از دلِ شجاع تو برده‌ست، یا علی!            نامش گره به نام تو خورده‌ست، یا علی!

پیـوندِ عـقـل روشن و بیداری دل است            شاگردیِ تو کرده، که استادِ کامل است

قانونِ عقل و عشقِ جهان را به هم زند            وقـتی عـقـیـلـة‌الـعـرب از عشق دم زند

زیـنـب بـه بـنـد، بـنـدگـی یـار مـی‌کـنـد            گـیـراست زلف یـار و گـرفـتار می‌کـند

از چـشم یـار، قـامت دلـدار، دیدنی‌ست            نام حـسـین، از لب زینب شـنـیـدنی‌ست

آن شـیـرزن که زیـنت شـیـر خـدا شود            بــایـد امــیــر قــافــلــۀ کــربــلا شـــود

در پـایـمـردی از همۀ مردها سر است            کوثردلی که در رگ او خون حیدر است

زن دیده‌اید در سخنش، برقِ ذوالفـقار؟            دربـنـد و سـربـلـنـد، اسـیـر و امیـروار

زن دیـده‌اید اسـوۀ هر مرد و زن شود؟            زن دیـده‌ایـد مثـل عـلـی بت‌شکن شود؟

غیر از جـمال، در دل خون و بلا ندید            جز شوق یار، در عـطـش کـربلا نـدید

شد پـیـش حق، دلـیـلِ مبـاهات اهل‌بیت            وقتی که نور چشم علی گفت: «ما رَاَیت«

با «ما رَاَیت»، بنـدگی‌اش را تمام کرد            حمدی نشسته خواند و دو عالم قیام کرد

»از هرچه بگذری، سخن دوست خوشتر است«            این دخترت، علی! چه‌قَدَر، شکل مادر است!

هـر بـار، تـا صـدا زده‌ای نـام زیـنـبـت            انـگـار نـام دیگـر زهـراسـت، بـر لبت

آن زهره‌ای که چادر زهراست بر سرش            ناموس کـبـریاست، شبـسـتانِ معجـرش

باغ حـیـاست؛ کـوچ بـیـابـانی‌اش مـبین            فخرُالنّساست؛ بی‌سر و سامانی‌اش مبین

بانـوی صبـر! صبـر سـواران سر آمده            آه از نــهــاد مـــردم عــالــم، بــرآمــده

»اَمَّن یُجیب» را تو بخوان، بانوی دمشق!            ای اسوه ای که پیش تو شد سربریده، عشق

بانو! دعـا کن آن مه پنهـان عـیان شود            روشن زمین، به جلوۀ صاحب‌زمان شود

شبی كه مطلع مهر از، طلوع زینب بود            فـروغ روز نشـسته، به دامن شب بود

هـزار رود نـواگـر ز كـوثـر و تـسنـیم            روان به خانهٔ زهرا، به بوی زینب بود

هزار چـشـمۀ خورشید، از كرانۀ شب            دمیده از دل مهتاب و چشم كوكب بود

شـكـوفـه‌بـار لب مرتضی به بـاغ دعـا            ستاره‌ریـز دم مصطفی، به یا رب بود

شراب نور ز خـمخـانۀ سحر، جـوشید            كه جام سرخ شقـایق، ز می لبالب بود

اگرچه «زینِ اَب» او را نهاد نام، رسول            خدای داند، كاو زینت «اُم و اَب» بود

دوباره فـتـنه شد و مـردم امتحـان دادند            و بـاز درس بـزرگی به دشـمـنان دادند

برای عـزت این خـاک سـربـلـندِ کـهـن            دوبـاره مـلـت ایـثـارگـر، جــوان دادنـد

همین که آتش آشـوب‌هـا زبـانـه کـشـید            میان شعـله چه پـروانه‌ها که جان دادند

بگو به خصم که اینجا عراق و سوریه نیست            هـزار بـار کـه این را نـشـانـتـان دادنـد

به قصد خواری ما دشمنان چهل‌ سال است            چه خرج‌ها که نکردند و هی زیان دادند

دوباره فـتـنـه شـد و ملـت امـام حـسـین            پیـام عـزّت خود را به این جهـان دادند

خوش آن دمی که خبر می‌دهند پرچم را            به دست صاحبِ خود، صاحب‌الزمان دادند

در این میانه ولی عـده‌ای نمک‌نـشناس            برای دشـمن این خـاک، دم تکـان دادند

به لطف فـتـنه، فـرومایگـان غـرب‌زده            مرام و مسـلکـشان را به ما نشان دادند

دلم پر است از این نان به نرخِ روز خوران            که آبرو و شرف را به آب و نان دادند

هرچه از غم می‌شود جام بلا سرشارتر            مستی این جام، جان را می‌کند هشیارتر

لاله‌زار دیگری می‌روید از خون شهید            بـاغ‌ بـا هـر آبـیـاری می‌شـود پُـربارتر

پیر ما فرمود؛ اما دشمنان کور و کرند            ملـت ما با شـهـادت مـی‌شـود بـیـدار تر

شاهـدان قـدسی جـنّات اعـنـاب و نخـیل            چشم‌شان هرگز نخواهد شد به روی دار، تر

دم به‌ دم کـشتـند ما را عاقبت اما چه شد؟            دشمن ما خوارتر شد خوارتر شد خوارتر

با شهـادت زنـده‌تـر شد انـقـلاب ما ولی            روح آن‌ها بیشتر از پیـش شد مُردارتر

انتقامی سخت در پیش است هان ای دشمنان!            روزتان خواهد شد از شب هم پس از این تارتر

روزهای اندکی مانده‌ست تا صبح ظهور            یارتـر بـاشـید با او مـهـدیـاران! یـارتر

ما از غـم دشـوار تو آسـان نگـذشتیم            ماندیم بر این عهد و ز پیمان نگذشتیم

سـامـان نگـرفـتیم در آئـیـنۀ منصور            تا در ره تو از سر و سامان نگذشتیم

در بـوته گر انـداخـتـمان گردش ایام            از مرتبۀ خـون شـهـیدان نـگـذشـتـیم

جان بود که امکان گذر کردن از آن بود            جان بود، گذشتیم، ز جـانان نگذشتیم

تردید نکـردیم و در آشـوب حـوادث            از هر چه گذشتیم از ایران نگذشتیم

به رغم زخـم زبان‌ها به غم، عنان ندهم           ز کف، قرار خود از طعن طاعنان ندهم

رفـیـق عـهـدشـکـن! از تو کـمـترم آری           اگر که بر سر پیـمان خـویش جان ندهم

اگر چه صورتم از سیلی خودی سرخ است           چـراغ سـبـز به بیـگـانگـان نشـان ندهم

به خیمه‌گه چو شبیخون بی‌امان زده خصم           ز تـیــربـار کـلامـم بـه او امــان نـدهــم

به رغم این همه تحریم، پیش چشم عدو           ز بـیم، پـرچـم تـسـلـیـم را تـکـان نـدهـم

سـبک‌سـرانـه چـو پـیـران طالب تمجـید           زمـام عـقـل بـه تـأیـیـد هر جـوان نـدهم

بس است خوردن نیش از شکاف‌ها یک‌بار           دوبــاره در دهـن مـار، امـتـحـان نـدهـم

رهین باور خویشم! هرآنچه خواهی گو           که دل به خشم و خوشایند این و آن ندهم

به رغم تازه به دوران رسیدگان حریص           مـقـام فـقـر بـه سـرمـایـۀ‌ جـهـان نـدهــم

زمین اگر همه دشمن شود، بگو به «امین»           که دست زخـمـی او را به آسـمان ندهم

خواهـری جلـوه‌ای ز دلبری است            خواهری ذات عشق پروری است
خـواهـری قـصۀ پـیـمـبـری اسـت            خـواهـری مـاجـرای دیگری است

مهر خواهر چو مهر مادری است

بـارش از خــانــواده سـنـگـیـن‌تـر            سـفـرۀ غـصــه‌هـاش رنـگــیـن‌تـر
دلــش از دسـت داغ غـمـگـیـن‌تـر            گـاهـی از مـادری‌ست شـیـرین‌تـر

لـذتـی که در اوج خـواهـری است

دل پُــر الـتــهــاب خــواهـــر شــد            گـریـه و اضـطـراب خـواهـر شـد
روضـۀ بـی‌حـسـاب خـواهــر شـد            وقـت غــم انـتـخــاب خـواهـر شـد

دم دکـان غــصـه مشـتــری اسـت

هـمـه جا زیـنـت امــام رضـاسـت            هــمــدم خـلــوت امــام رضـاسـت
قــصـۀ غــربـت امــام رضــاسـت            زیـنب حـضـرت امـام رضــاسـت

خواهـر خوب، خوب یاوری است

آخــرش از رضــا جـــدا افـــتـــاد            گـیـر یـک مـشـت بـی‌خــدا افــتـاد
اول ســـــاوه او ز پــــا افــــتــــاد            یـــاد غـــم‌هـــای کــربــلا افـــتــاد

درد مـعـصـومه بـی‌بـرادری است

وارد قـم کـه شـد بـه عـزّت رفـت            مـحـمـلـش با هـمـه جـلالـت رفـت
نـه طـلایـش بـه بـاد غـارت رفـت            نه خـودش مـجـلـس جسارت رفت

از مـصـیبات عـمـه‌اش بری است

خــواهــری احـــتــرام مـی‌بــیــنـد            خـــواهـــری ازدحـــام  مـی‌بـیــنـد
یـک نــفــر الــتــیــام مــی‌بــیــنــد            یـک نـفــر سـنـگ بــام مـی‌بــیـنـد

این هـمـه فــرق نـابـرابـری اسـت

یک تـنـه دردهـا بـه شـانـه کـشـیـد            آه احـسـاس خـواهــرانــه کـشـیــد
روی او زجــر تــازیـانـه کـشـیــد            شـعــلـۀ گـریـه‌اش زبــانـه کـشـیـد

لشکر گریه‌اش چه لـشکـری است

نــفـس ســیــنــه ســـوز و آه شــده            مـلــجــا خــلــق بــی پـــنــاه شــده
خــــواهـــر شـــاه زا بـــراه شـــده            روز او چـون تــنـش سـیــاه شــده

جان به قربان او چه خواهری است

ســلام ای دیــار خــدا بـــاوران            مـوالـی زهـرا، عـلـی محـوران

سلام ای قـمـی‌های مهـمان‌نواز            ازین پس شما را منم چـاره‌ساز

بهشت است این سرزمین بعد ازین            شود قم چو عرش برین بعد ازین

نـداریــد در دل دگــر واهـــمــه            خـدا داده بـر شـهـرتـان فـاطـمه

قــمـی‌هـا بـدانـیـد بـیــمـه شـدیـد            نمک‌گـیر لـطف کـریـمـه شـدید

شـود دور از ایـنـجـا بـلا تا ابـد            رضـایـم رضـا از شـمـا تـا ابـد

سیـاهـی حـرام است بر رویتان            جــواد الائــمــه دعــاگــویـــتـان

به قـم داد اجازه ازین پس بتول            شود چون نجف، مهد فقه و اصول

دو صد خیر و رحمت دهم بر شما            خـمـیـنی و بهـجـت دهم بر شما

به یک گوشه زین خاک باب المراد            مزار رسول است و سیـد جـواد

شده غرق حیرت زمین و زمان            مسـلـمان شمـائـیـد یا شـامـیان؟!

شما نزد زهـرا عـزیـزید عزیز            نخـوانـدید نامـوس دین را کـنیز

اســیـــری نـــبـــردیــد آزاده را            خـرابـه نـبــردیــد شــهــزاده را

نه چـشم کـسی بود بر معـجـرم            نه از سنگ اینجا شکـسـته سرم

نه از ناقه خوردم زمین نیمه شب            نه از کعـب نی جـانم آمد به لب

نه شب سر به خـشت بیابان نهم            نـه بـا قــاتــلان پــدر هــمـرهـم

نه خـوانده مرا نا مسلمان یهـود            نه غـسـالـه بـیـنَـد تـنـم را کـبود

نه ایـنجـا غـریـبـانـه دفـنم کـنـند            نه در بـین ویـرانه دفـنـم کـنـنـد

چه خوب است که مجلس ختم من            شود روضۀ طفل دور از وطن

قـرار بـود بـیـایـی کـبــوتـرش بـاشـی            دوبـاره آیــنـه‌ای در بـرابـرش بـاشـی

نه این‌که پر بکشی و به شهر او نرسی            مـیـان راه، پـرسـتـوی پـرپـرش باشی

مدینه، شهر غریبی برای فاطمه‌‌هاست            نخواست گم شده،‌ چون قبر مادرش باشی

به قم رسیدی و گم کرد دست و پایش را            چو دیـد، آمـده‌ای سـایـۀ سـرش بـاشی

اجازه خواست که گلدان مرمرت باشد            که تا همیشه، تو یـاس معطرش باشی

خـدا، تو را به دل تـشنۀ زمین بخـشید            که تا بهـار بـیـایـد، تو کـوثـرش باشی

که تا طلوع قیامت، شفاعت از تو رسد            که تا رسیدن محشر، تو محشرش باشی

کـرامـتـت، هـمه را یـاد او مـی‌انـدازد            به تو چقدر می‌آید، که خواهرش باشی

رسول گفت: که در طوس، پارۀ تن اوست            نـشـد رسـولِ سـلام پـیـمـبـرش بـاشـی

خدا نخواست، تو هم با جوادِ او، آن شب            گـواه رنـج نـفـس‌هـای آخـرش بـاشـی

نخواست باز امامی، کنار خواهر خود            نخواست زینبِ یک شام دیگرش باشی

غریب شهر قمی... نه، که آشنا هستی            تو مثل فـاطمه، معـصومۀ خـدا هستی

هـزار فخـر تو را هست در جهان امّا            همین بس است شرف، خواهر رضا هستی

نوشـتـه‌اند به تـقـدیـر تو که زائر باش            هـنوز زائـر آن مـشـهـدالـرضا هـستی

به بارگـاه تو دل از یـقـین شود لـبریز            تویی که معنی «یَهدی لِمَن یَشا» هستی

شکسته پشت من از این همه گناه، اما            چه غـم مرا که توأم شافـع جزا هستی

چه خوانمت که زبان، عاجز است از وصفت            چه گویمت که تو مستغنی از ثنا هستی

ایـنـبـار بر دامـان گل خاری نیـفـتاد            بر صـورت آئـیـنه زنـگـاری نیفـتاد

غـم دید، غـصه خورد، ناله کرد اما            این فاطمه کارش به مسماری نیفتاد

افـتـاد امـا زود دورش را گـرفـتـنـد            صـد شکـر گـیر مـردم آزاری نیفتاد

افـتـاد امـا زیـر دسـت و پـا نـمـانـده            بـین در سـوزان و دیـواری نـیـفـتاد

شهر غـریـبه رفت اما محـترم رفت            چشمش به عیش و نوش اغیاری نیفتاد

موسی بن خـزرج آمده، خولی نیامد            یعـنی مـسـیـر او به بـازاری نیـفـتاد

در زیر پای ناقۀ حملش در این شهر            گل ریخت اما رأس سـرداری نیفتاد

باز امشب در دلم غوغا به پاست            سـیـنه مـالامـال از نـور خـداست

ایـن دلـم در بـیـن عـالـم گـم شـده            راهــی شـهــر ولایـت قـــم شــده

پَــر زده تــا آن حــریــم کـبــریــا            الـسـلام ای فـاطـمـه اُخـت الرضا

فاطـمه اُخت الرضا معـصومه‌ای            همچو زهـرا مادرت مظـلـومه‌ای

دخـتـر مـظـلـومـۀ مـوسـی تـویـی            بر رضا چون زینب کـبری تویی

مـرقـدت در قـم حـریم کـبریاست            شیعـیان را این حرم دارالشفاست

دست‌هایت چون رضا مشکل گشاست            هرکه آید سویِ تان حاجت‌رواست

عـالِــمـان دیـن گــدای خــانــه‌ات            تو چو شمـعـی و همه پـروانـه‌ات

آمـدی مـهــمـان شـهـر قــم شـدی            در سـپـهـر دین حـق انـجـم شـدی

شـهـرت قــم از مــقــام تــو بُــوَد            گـوش جـان پُـر از پـیـام تـو بُـوَد

مـرقـد تـو رهـنـمـای جـنّـت است            شیعه را مهر و ولایت عزّت است

عـالـم هـسـتـی بُــوَد مـهـمـان تـو            هر مسلمان ریزه‌خـوار خـوان تو

همچو زهـرا تو شفـاعت می‌کـنی            لطـف و جـود بی‌نـهـایت می‌کـنی

روز مـحـشـر این بُـوَد ذکـر همه            اشـفـعی لی اشـفـعی لـی فـاطـمـه

بر «رضا» عبد و غلامت کن نظر            تـا زنـد بـر درگـه تـو بــال و پـر

خـار بُـستـان تو هـسـتم مستـجـیر            جان زهـرا مـادرت دسـتـم بگـیر

هرکس که سـائل در این خانه می‌شود            مبـهـوت آن نـگـاه کـریـمـانـه می‌شـود

براین مـقـام هـرکـه بـرد روی الـتـجـا            مـثـل غـبـار سـاکـن کـاشـانـه می‌شـود

ای حُـرمـت مـقـدّس قــم، آشـنــای تـو            با هرکـسی به غیر تو بیگـانه می‌شود

تـو دخـتـر امـامـی و شـاگـرد مکـتـبت            با مـهـر دل‌فـروز تو فـرزانـه می‌شود

من کیستم که دور ضریحت کنم طواف            جـبریل در حـریـم تو پـروانـه می‌شود

وقتی فـرشتـگـان به حـریم تو سرزنند            ایـن آسـتـان نـور، پـری‌خـانه می‌شـود

هـرچـنـد غــافـلـم ز تــوّلای تـو، ولـی            این گـنج قـسـمت دل ویـرانـه می‌شـود

هـرگـاه یـاد غــربـت تـو مـی‌کـنـد دلـم            گرم فـغـان و گـریـۀ مـسـتـانه می‌شود

هر کس فـشاند قـطرۀ اشکی به ماتمت            این دانه اشک، گوهر یکـدانه می‌شود

زین موهبت که شد به«وفایی» زسوی دوست            گـرم نـمـاز و سجـدۀ شکـرانه می‌شود

سر تا به قدم زهرا، یا حضرت معصومه            تـاج سر کَـرَّمـنا، یا حضرت معصومه

ای آیـنۀ عـصمت، ایـمان و حـیا، عـفّت            در حُسن تو شد پیدا، یا حضرت معصومه

مهـر تو سرشت ما قـم از تو بهشت ما            از خاک تو خشت ما، یا حضرت معصومه

ای کهف امان کویت وی باغ جنان بویت            ای روح تو روح افزا، یا حضرت معصومه

چون بنـدۀ درگـاهت افـتـاده سـر راهت            صد موسی «واعدنا»، یا حضرت معصومه

هم دخـتر موسـایی هم خـواهر دریـایی            دریاب دل ما را، یا حضرت معصومه

صبر از تو رضا از تو، آمین دعا از تو            مائـیم همه نجـوا، یا حضرت معصومه

وقـتی رسـد ز میـکـده بار طـعـام ما            کم مانده عـطر بـاده بگـیرد کـلام ما
عکس تو در پیالۀ ما نقش بسته است            ساقی نگـیر خـرده به شُـرب مدام ما

از دست تو رسید شراب طهـورمان            باقی‌ست جای دست تو بر روی جام ما
جز تو کسی به حاجت ما اعتنا نکرد            جـز تو کـسی نـداد جـواب سـلام مـا
مست تـوأیـم در هـمۀ طـول زنـدگی            هستی تو حُسن مطلع و حُسن ختام ما
پیـداست رد پـای تو حتی میان شعر            نامت چه خوش نشسته در ابیات خام ما
سامان دهد مگر قـلم خـواجه باز هم            بر شعر نـوسـروده، ولی نـاتـمـام ما
"هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق            ثبت است بـر جـریـدۀ عالم دوام ما"
این شعرها به اذن خدا حرف می‌زنند
آری هـنوز قـافـیـه‌هـا حرف می‌زنند

سـرداب سامـرای تو بیت الحـرام ما            هر بوسه بر ضریح تو شد استلام ما
ما نذر کـرده‌ایم که قـربـانی‌ات شویم            آقا بگـو که سـر بـبـرنـد از کدام ما؟
یک شب اگر بدون ولایت سحر کنیم            شیری که خورده‌ایم ز مادر، حرام ما
مهرت به غیر شیعه نصیب کسی نشد            این عشق را سند زده زهرا به نام ما
جز خـانۀ کـریم که جـایی نـداشـتـیـم            پُر شد همیشه خانه‌ات از ازدحـام ما
از برکت نگاه تو ما رزق می‌خوریم            ذکر حسن حسن نـمک هر طعـام ما
در خاک کوی تو اثر از کامیابی است            از تربتت به کام و، دو عالم به کام ما
بد دردی است هجر حرم؛ مرهمی بده            در دست توست نسخه‌ای از التیام ما
وقت طواف مرقد شش‌گوشه‌ات رسد            یکـبـاره عـطر کـربـبـلا بر مـشام ما
اقـبال‌مـان بـلـند، که هـستـیم خـادمت            حسرت برند حور و ملک بر مقام ما
از حرمت تو روز جزا حفظ می‌شود            در پیـش دیـدگـان هـمـه احـتـرام مـا
از حب قـیـمتـیِ تو قـیـمت گـرفته‌ایم
با نـوکـری تو همه عـزت گـرفـته‌ایم

ای حجـت مـلائکه مـولای جـبـرئیل            آئـیــنـۀ نـمـونـه و مـولــود بـی‌بـدیـل
گهواره احتیاج نداری چرا که هست            هر لحـظه بالش سر تو بال جـبرئیل
حاجت به دست آمده از شوق بسته‌اند            حور و فرشته بر پر قنداقه‌ات دخیل
دلـبـسـتـۀ نـگـاهـت اهــالـی آسـمــان            بر خلقت زمین و زمان بوده‌ای دلیل
کـوثـرنـشـانی و هـمـۀ عـمـر تـشـنـۀ            یک بوسه بر قدوم تو لب‌های سلسبیل
لبخند عـاشـقـانـۀ دنـیـا! نـهـفـته است            صدها رمان تازه در آن خندۀ طویل
جز تو کسی که لایق نام حـسن نبود            چشمت جمیل، خال جمیل، ابرویت جمیل
پیغـمبران به دیدن تو صف کشیده‌اند            یحیی و هود، یوسف و نوح، آدم و خلیل
در قـدمت نجـابت تو شـک نمی‌کـنیم            هستی شبیه مادر خود فاطمه، اصیل
تنها نصیب توست که قـائم بپـروری            دیگر پدر سـراغ نداریم از این قـبیل
عیدی بده به این همه دل‌های غمزده
آقای خوب من! خبر از مهدی‌ات بده

دل به دریـا زد و کنایه به ماه            پرده واکرد از آن رخ دلخواه

خالق این جـمال زیبا کـیست؟            وحــــدهُ لا الـــــه الا الــــلـــه

یک جهان لطف در کرشمۀ ناز            یک جهان مِهر در پگـاه نگاه

پسر هادی است و او را هست            دخـتتر شاه روم خـاطـرخـواه

آمدم جـان دهـم بـرایش کـاش            بـنــوازد مـرا بـه تـیـر نـگــاه

نـرسد دسـت ما به ساحـت او            قـدر او عـرش قـد مـا کـوتــاه

چه بـگـویـم به مـدح آیـۀ نـور            من که هستم اسیـر نفـس سیاه

آفتاب از پی‌اش هراسان است

او گـل آفــتـاب گــردان اسـت

سخـنـش عـطر وحی را دارد            کـلــمــاتــی خـــدا نــمــا دارد

فـیـض در بوسی حـریـمش را            خضر و عیسی جدا جدا دارد

کعبه از فـیض دیدنش جا ماند            غـیبت این قَـدْر خـون‌بها دارد

دست حاجت نشان دهد بر دوست            هـر کـه سـودای سـامـرا دارد

دل عـشـاق از تـجـلـی شــوق            شــــادی سُـــرَّ مَــن رَءا دارد

حَسن عسکری که حُسن رخش            یک جهان حُـسن کـبـریا دارد

آفتاب از پی‌اش هراسان است

او گـل آفــتـاب گــردان اسـت

قـامتـش اعـتدال عدل خداست            قـدر او تا هـمـیـشه نـاپیداست

در زمانیکه تیغ سرکش خصم            بی‌محـابا به شیعـیان برخاست

جوشن از صبر و حلم و تقوا داشت            بــا تــقــیــه سـپـاه را آراسـت

تـا مـبــادا کـه شـیـعـۀ عـلـوی            خدشه بیند از آنکه اهل جفاست

خون دل خورد و حفظ وحدت کرد            اگر از شیعه مکتبی برجاست

در خـلاف مـسـیر اگر بـرویم            اختلاف است و این رویّه خطاست

آنچه آن مـقـتـدا کند حق است            آنچه آن دل ربـا کـند زیـباست

نـام ابـن الــرضـا ســزاوارش            نورچشم است و نور چشم رضاست

آفتاب از پی‌اش هراسان است

او گـل آفـتــاب گــردان اسـت

مـاه رویـت کـه آشـکــار آیــد            مـهـر بـر بــام روزگــار آیــد

مو که از رو کـنـار می‌ریزی            آیـت لــیــل و الـــنــهــار آیــد

در شبـانـگـاه شـانـه‌ات شـاهـد            بـه تـــمــاشــای آبــشــار آیــد

نـاز کـن تا جـهـان نـیـاز شود            ناز تو یک جـهـان به کار آید

نـامـه با چـنـد خـط نوشتی که            شـعـیــه‌ات بـا تـقّــیـه بـار آیـد

بعـد تو نـیـز شیـعـه صبر کند            بـا غـم مـهــدی‌ات کـنــار آیـد

شب هجران اگرچه سخت بُوَد            راحـتـی نـیــز بـر مــدار آیــد

می‌رسد آن زمان که یار رسد            روز پـــایــان انــتــظــار آیــد

عـلـیِ دیـگـر از کـنـار حــرم            تـکـیـه بر رکـن مستـجـار آید

تـا زنـد ریــشـه سـتـمـگــر را            دسـت بـر تـیـغ ذوالـفـقـار آیـد

هر کجا رو کند به وصف رخش            از لـب خـلـق ایـن شـعـار آیـد

آفتاب از پی‌اش هراسان است

او گـل آفـتــاب گــردان اسـت

فـروغ داوری آمـد؛ امام عسکـری آمد            نسـیـم دلبـری آمد؛ امـام عـسکری آمد

ببین تا بی‌کرانها را حریم آسمان‌ها را            که مهر و مشتری آمد امام عسکری آمد

کنون گنج گهر بنگر تجلای قمر بنگر            به گوهر گوهری آمد امام عسکری آمد

امامی از تبار گل به گلشن این بهار گل            برای سـروری آمد امـام عـسکری آمد

گلی از گلشن قرآن که دارد چهرۀ تابان            به عطر حیدری آمد امام عسکری آمد

به روی فرش از یک سو به دست عرش از یک سو            لـوای بـرتـری آمد امـام عسکـری آمد

افق‌های ولایت را کران‌های هدایت را            مه حـق بـاوری آمد امام عسکری آمد

گلاب و گل مکرر شد گل و گلشن معطر شد            درختان را بری آمد امام عسکری آمد

امام دیگری ما را ز سـوی ایـزد یکـتا            بـرای رهـبری آمـد امام عـسکری آمد

ز مشرق های دین پرور نمایان شد هزار اختر            و مهـر خـاوری آمد امام عسکری آمد

شب دل را کنون "یاسر" چه در باطن چه در ظاهر            مـه روشن‌تـری آمد امـام عسکری آمد

باز رنـگ آسـمـان می‌شود نیـلـوفـری            یاس دارد روی لب نغـمه‌های دلـبری
می‌نشیند روی گل گَردی از جنس سحر            می‌وزد از باغ‌ها بوی عطر عسکری

چلچـراغ عشق شد خوشه پـروین ازو
دامن خود را زمین می‌کند رنگین ازو

می‌شکـافـد آسمان می‌شکـوفـد اطلسی            عطر و نور و روشنی می‌چکد از او بسی
مثل تو ای آفـتاب ای بلـور چـشم گـل            یا نـدارد هـیچ کـس یا نـیـاورده کـسی
پـرده‌دار حُــسـن تـو آفـتــاب خـاوری
ای درخشان‌تر ز عشق یا زَکیُّ الْعسکری

ای معطّر جان و دل از ربیع الثّانی‌ات            جَـنَّـةُالْـمَأوای جـان جـلـوۀ روحانی‌ات
ای بهـشـت بـی‌بـدیـل آفـتـاب روی تو            وی رواق چـشم‌ها طلعـت نـورانی‌ات
ماه و خورشید از رُخت در جهان تابیده‌اند
بوده‌ای لایق تو را گر حسن نامـیده‌اند

مادر پاکت حُدَیْث از گل روی تو گفت            از طراوت بخشیِ روی نیکوی تو گفت
روی فرش پرنیان ماه را در بر گرفت            در تبسّم شد، شکفت از شب موی تو گفت
با زلال چشم تو موج می‌زد خـنده‌اش
آسمان روشن شد از مولِد فرخـنده‌اش

ای مدینه، آسـمان می‌درخـشد با گُـلت            روی دستان زمـین شد شکوفا تا گُلت
می‌نشاند روی دل دسته گلهایی ز نور            می‌تکاند روی ماه رنگ سبزش را گُلت
این گُـلت آئیـنـۀ نقـش‌های دلـبـری‌ست
روی گلبرگ فلق عطر روی عسکری‌ست

ای حریمت وسعت بی‌کران سبزه‌زار            چارده خورشید را یک بهار آئـینه‌دار
ای که ماه چهره‌ات روشنای دیده‌هاست            وی که حُسنت عشق را می‌برد سمت بهار
ما هـمه دلـدادۀ حُـسن دلـجـوی تـوأیـم
آفـتـابـا کـن نظـر ذَرّه در کـوی تـوأیم

کوی تو در سامرا قبله‌گاه جان ماست            آن حریم با صفا روضۀ رضوان ماست
مروه دل مرقدت، زمزم جان عطر توست            جای‌جایِ تربتت باغ گل افشان ماست
در طواف چـشم تو آمده جان یا حسن
در حضورت می‌شود غنچه خندان یا حسن

آسـمـانـی بـنگـریـم روز مـیـلاد تو را            ماه دلها کـرده‌اند روی شـمـشاد تو را
یا امام عسکری برده‌ای دل از بهشت            داده‌اند انـگـور عـشـق بـاغِ آبـاد تو را
شد مزیّن هر افـق از نـگـین چـشم تو
گشت "یاسر" از شعف خوشه چین چشم تو

به افـتـخـار سـلامی نـشـسـته‌ام بنـویسم            در انـتـظـار کـلامـی نشـسته‌ام بنـویسم

دلم مُجلّیِ نـورِ جـمال حُـسنِ حَـسن شد            به یُـمنِ پـرتـوِ نـامـی نـشـسته‌ام بنویسم

قـلم ز لفـظ و بیانِ لبِ تو نـوش گرفـته            من از تَـراوشِ کامی نشـسـته‌ام بنویسم

ز شأن و شوکت و قدر و شکوه و منزلتِ وِی            ز اقـتـدار امـامـی نـشـسـتـه‌ام بنـویـسـم

نه عارفم، نه ادیبم، نه عالمم، نه معـلم            ز جـایگـاهِ غـلامی نـشـسـته‌ام بنـویـسم

قلم به حرف درآمد که هان! به جَهر بیان کن

تو ای نفَس به سخن آی و رازِ خویش عیان کن

سروشِ منـظرِ اَعـلا پیامِ عـرشِ معـلّا            بـشـارتِ دگـری از عـلـیِ عـالـیِ اعـلا

به سینه زمزمه آمد به عرش قائمه آمد            عـزیـز فــاطـمـه آمــد ولـیِ والـیِ والا

دهد شبـیهِ پـیـمـبر ز لب شهـادتِ داور            کــلامِ اول و آخـــر، نــفـــیــرِ آیــۀ اِلّا

ز ابتـدای تـولـد در اوست حـالِ تـعـبّـد            به ذکرِ حمد و تشهد نشـسته بِینِ مصلّا

دعا و گریه و ذکرش، صفای خنده و فکرش            تمامِ سجدۀ شکرش، تبرّی است و تولّا

به مادرش که سلیل است، سُلاله‌ای ز خلیل است
که میوۀ دلِ هادی، وصیِّ ربِّ جلیل است

چه گویم از حسن و جلوه‌های داوریِ او            که شرحِ سورۀ حمدش نشان ز سَروریِ او

فضائلش همه بی‌حد، مناقبش چو محمد            ستـوده هـادیِ دین، سـیـرۀ پیـمـبری او

مدایحش چه فراوان، فزون ز دفتر و دیوان            هزار بارِ شتر، شرح و وصفِ حیدری او

خوشا قیام و قعودش، خوشا رکوع و سجودش            که حالتی است وجودش، ز نورِ کوثری او

هنوز هم که هنوز است، چراغ عِلم فروز است            سپاهِ جـهـل بلـرزد ز نامِ عـسکـری او

به وجهِ اَحسن و اَکمل، غدیر از اوست مُسجّل
تو خود حدیث مفصل بخوان از اینهمه مُجمل

نِگر ز روی ربـوبی، تجـسمِ عـلـنی را            بـبـین به دامن هـادی تجـلّیِ حـسنی را

همانکه چار محمد، همانکه چار علی داد            کند ز «کُن فیکون» باز کارِ ناشدنی را

خدا ز روی حَسن، حُسنِ یوسفی دگر آورد            رساند بارِ دگر خارِ چشمِ خصمِ دَنی را

به معجزات و کرامات، چشمِ فتنه کند کور            به تیرِ غـیب کند محو، خائنِ وطنی را

برای آمدنِ مهدی اَش، بشارتِ زهراست            دهد به ارتشِ اسلام، قولِ لشگرِ یمنی را

اگر چه دشمنِ تو، چشمِ دیدنِ تو ندارد
خدای شیعه دلِ خوش، ز دشمنِ تو ندارد

مُبلّغی ست حقیقی، حسن به مکتبِ طاها            معلمی ست حسینی، به شرحِ خطبۀ زهرا

حسن چراغ هدایت، حسن امیر ولایت            بدوستان همه رحمت، برای خصم اَشِدّا

ز دستگیریِ یاران، اِبا نکرد به یک آن            پُر از عنایت و احسان برای مردمِ دنیا

اگر نهان ز حضور است، زمینه ساز ظهور است            رود به گوشۀ زندان برای غـیبتِ کبرا

به گریه روز و شبِ او گذشت گوشۀ تبعید            برای جدِّ غـریـبش، نمود روضه مهـیا

دلش هماره حزین از غمِ اسارت زینب
که کوفه بود دمادم، پیِ جسارت زینب

اگرچه رفت به تبعید و دید سختیِ زندان            ندید مجلسِ شام و نگشت ساکن ویران

ندیـد لفـظِ کـنـیزی به اهـل‌بیت بگـویند            ندید تهمت و توهین، ندید خاریِ دوران

نَبست دستِ حسن را کسی به سلسله هرگز            نـشد کـبـود تـنِ او ز تـازیـانـۀ عـدوان

ندید نعشِ جوانش، نخورد نیزه دهانش            بزیرِ تیغِ ستمگر، نماند پیکرش عریان

رسید لحظۀ آخـر به کـام تـشـنۀ او آب            نماند پیشِ فرات و کنار علقمه عطشان

سـلام ما به تو و انـتـقـام صبحِ قـریبت
سـلام مـا به تـمـامِ مـدافـعـان حـریـمت

به روی بـال مـلائک سـوار می‌آیـد            بــرای آمــدنِ آن ســـوار، مــی‌آیــد

بگو به لب که برای گرفـتن حاجت            چقـدر یا حسن امشب به کار می‌آید

به غیر اینکه به اذکار یار مجبوریم            چه کاری از من و از اختیار می‌آید

چـقـدر روی تو بـر آسـمـان سامـرّا            شـبـیـه مـاه به شـب‌هـای تـار می‌آید

خیال وصل تو تنها برای سامرّاست            که بـا مـدیـنـه سـر تـو کـنـار می‌آید

برای خـاطـر فـرزند خویش می‌آیی            شبیه شـیر که شب از شکـار می‌آید

بگو به منتظران پِلک را غلاف کنند            یـگــانـه مُـنـتَـظِــرِ انـتـظـار مـی‌آیـد

مِیِ تو چیست که نوشید هرکه از صحنت            خُـمـار می‌رود از تو خُـمـار می‌آید

شبـیـه دور حـرم در زیارت ارباب            به زائران تو پس کِی فـشار می‌آید؟

حسین آمده یک بار، چیست غیر کَرَم            دلیل این که حـسن هم دوبـار می‌آید

حسن شدی که بگوید به تو امام حسن            حـسن شـدن به تو با افـتخـار می‌آید

شب ولادت تو بهـتـرین شب ما شد

شبی که رحمت حق شامل دو دنیا شد

حسن شدی که کریمان فقط دوتا باشند            دوتا کـریم در عـالـم برای ما باشند

حسن شدی که اگر از بقیع برگشتند            کـبوتـران همه راهـی سـامرا باشند

دلیل خوشۀ انگور عسکری این است            که تـاک ها ننـشـیـنـند روی پا باشند

حسن شدی که میان مُضیف چشمانت            تمام شهـر به عـشق شـما گـدا باشند

حسن شدی که به هنگام بردن نامت            بـقـیـع آمـده‌ها یـاد مـجـتـبـی بـاشـند

حسن شدی که شـبـیه بقـیع اینجا هم            همیشه گنبد و گلدسته سر جدا باشند

حسن شدی که شـبیه بقـیع، خُـدّامت            به دور قـبر تو ذرّاتِ در هوا باشند

حسن شدی که غریبی غریب‌تر باشد            که زائران تو در بین کوچه‌ها باشند

حسن شدی که غریبی به اوج خود برسد            که خادمان تو در شهر کربلا باشند

شب ولادت تو بهـتـرین شب ما شد

شبی که رحمت حق شامل دو دنیا شد