اشعار

ز سـیـنه آه بـرآریـد با همه شـررش            ز دیده اشک ببـاریـد تا رسد اثـرش

امام مفـترض الطاعه بر زمین افتاد            شبیه جدّ غریبش بخاک خورده سرش

میان حجره چو گودال دست و پا می‌زد            شبـیـه ما رگـزیده رسـید درد سـرش

به کام تشنه پسر را گهی صدا می‌زد            چه گویم از اثر زهر کینه بر جگرش

رسید زادۀ زهـرا به طـرفـة العـیـنی            سـر مـبـارک بـابـا به دامن پـسـرش

به کربلا همۀ ماجـرا شده با لعـکـس            سـر مـبـارک اکـبـر به دامن پـدرش

میان حجره امام غـریب بود و جواد            ولی به قتل علی لشگری‌ست دور و برش

میان حـجـره پـسر در کـنار بابا بود            ولی کنار علی چند نیزه در کـمرش

صدای یا ابـتـای عـلـی که بود بـلـند            رسید قبلِ حسین، آهنی به فرق سرش

شبـیه باز شکاری رسید با دل خون            نه قوتی به کمر، نه رمق به بال و پرش

نگـاهِ حـسرتِ بابـا به ارباً اربا، بود            نشست کوه به زانو، شکسته شد به برش

صدای عمه می‌آید، علی ز جا برخیز!            خدا کند که نیفـتد به جسم تو گذرش

بی‌تو می‌مـاند فـقط رنج عـبادت‌هـایشان           بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان

حرف‌ها در سینه داری و نداری محرمی           مردها در سـینه می‌ماند شکـایت‌هایشان

سکه‌ها، سردار‌ها را چون غلامی می‌خرند           وه در آن بازار، پائین بود قـیمت‌هایشان

خون دل از سرزنش‌ها می‌خوری و می‌خورد           بر دل آئـیـنـه‌ات سنـگ مـلامـت‌هـایشان

ای امیر صف‌شکن! صفین به خود لرزیده است           پیش شمشیر تو پوشالی‌ست هیبت‌هایشان

بر تن دشمن به جز پیراهن نیرنگ نیست           نیستی یک لحظه غافل از سیاست‌هایشان

شانـه‌هـایت کم نیـاوردنـد زیـر بـار درد           خم نخواهد کرد پشتت را خیانت‌هایشان

خار‌ها رفته‌ست در چشم حقـیقـت‌بینِ تو           کوچه‌ها شرمنده از دست جسارت‌هایشان

انتظـار تـیـز تیـغ مـا به پـایـان می‌رسـد            تـازه آن دم هست آغاز مصیبت‌هایشان

صبح ازل طلوعش با طلعت حسن بود            وَالشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا در صورت حسن بود

یک ذرّه خاک او ماند ما را درست کردند            گویا که خلفت ما از خلقت حسن بود

بابا همیشه می‌گفت دیدی خدا کریم است؟!            نانی که خوردی امشب از برکت حسن بود

هرجا حسین قدم زد دنبال مجتبی بود            شخصاً حسین محو شخصیت حسن بود

با دوستان محبّت با دشمنان مروّت            این خُلق در یکی بود او حضرت حسن بود

یک گوشه چشم کرد و شش گوشه را بنا کرد            کرببلا محـیطش تا تربت حسن بود

صد سال اشک آدم یک گریۀ شبش بود            صدسال صبر ایوب یک ساعت حسن بود

در کوچه پیش رویش کشتند مادرش را            فریاد ازین زمانه این قسمت حسن بود

دل بی‌شکیب از غـم فصل جدایی است            جان، بی‌قرار لحظهٔ وصل خـدایی است

این شامِ هجر نیست، که باشد شب وصال            این روزِ مرگ نیست، که روز رهایی است

این زهر نیست، شربتِ شیرین آرزوست            این کوزه نیست، چشمهٔ حاجت‌روایی است

هرگـز نـنـالـم از غـمِ بیگـانه، ای دریغ            رنجی که من کـشـیده‌ام از آشنایی است

شد روزگارِ من، سـپـری سال‌های سال            با همسری، که شیـوهٔ او بی‌وفـایی است

من در وطن غریبم و تنها، کسی نگفت            این شاهد شـهـیـد مـدیـنـه، کجـایی است

یـارانِ من، ز بـاغ وفـا گـل نـچـیـده‌انـد!            آئـیـنِ مـهــرورزیِ آنـان، ریـایـی اسـت

در تنـگـنـای سـیـنهٔ من، این دل صبور            آئـیــنـهٔ مـجــسّـمِ صـبــرِ خــدایـی اسـت

دارم هـزار عـقـده به دل، بـاز طبعِ من            مثل نسـیم، عـاشـق مشکـل‌گـشایی است
فـرمـود بـا بـرادر خـود: غــنـچـهٔ مــرا            با خود بِبَر، که بوی خوش آشنایی است

تـو بـاغـبـانِ گـلـشنِ عـشـق و شـهـادتی            این ارغـوانِ عاشقِ من، کـربلایی است

فـردا که تیـر، بـوسه به تابـوت من زند            بـال و پـرِ بـلـنـدِ عـروجِ نـهـایـی اسـت

دانی که در بقیع چرا چـلچـراغ نیست؟            خورشید، بی‌نـیاز ز هر روشنایی است

کیست او؟ آن‌که بین خانۀ خود، مکر دشمن مجاورش بوده‌ست            او که انگار در تمام قرون، هرچه غربت معاصرش بوده‌ست

او که از روزهای کودکی‌اش، شعله در خانۀ دلش افتاد            دم‌ به‌ دم داغ ظهر عاشورا، در نفس‌های آخرش بوده‌ست

نه فقط شد مدینه مدیونش، کربلا میوه داد از خونش            آن شهیدی که سیدالشهدا، هر شب جمعه زائرش بوده‌ست

صلح او تیغ در نیام علی‌ست، کربلا جلوۀ قیام علی‌ست            باطن تیغ مرتضاست یکی، فرق قصه به ظاهرش بوده‌ست

آن زمان که مسافری خسته، لب گشوده به طعنه و توهین            میزبان در عوض فقط فکرِ آب و نان مسافرش بوده‌ست

»دوستان را کجا کند محروم، او که با دشمنان نظر دارد«            دشمنش میهمان سفرۀ اوست، چه‌ رسد آن‌که شاعرش بوده‌ست

سلام ای بحـر رحمت، کوه تـقـوی            گـرفـته جـود و بخـشش از تو معنا

سلام ای باب ایـمـان، مهـبـط وحی            که کردی حکـم حـق همواره اجـرا

مـلائک لحـظه لحـظه دست بوست            امـیــد شـیـعــه در دنــیـا و عـقـبـی

خــزانـه دار عــلــم حـق تـویی تـو            ز تـو بــشــنــاخــتــم ربّ تـعــالـی

سلام ای هرچه خوبی از تو منشق            خــدایــا شـکـر گـشـتـی رهـبـر مـا

تویی نـور هـدایت؛ مـنـتـهـی الحـلم            تویی کهـف الـوری در هر دو دنـیا

به جـز تو هـیچ کـس را من نـدیـدم            کـه بـا مـرد جـزامـی بـوده یـکـجـا

الا هـمـچـون پــدر قـــرآن نــاطـق            ز رحـمـت ایـن سـلامـم را پــذیـرا

سلام ای خلق و خویت همچو احمد            بــنــازد بــر تـو هــردم ربّ یکـتـا

سـلام ای وارث غـربـت نــشـیـنـی            غـریـبی بـیـن شیـعـه هـمچـو مـولا

ســـلام آقـــاتـــریــن آقـــای دوران            تو چون مـادر کـریمی، جان فـداها

سه شب مادر غذایش را چو بخشید            سه بار امـوال خود را کردی اهـدا

ســـلام ای مـــخــزن ســرّ الــهــی            ســـلام ای آشـــنـــای درد زهــــرا

از اول قـسمـتـت داغ و مـحـن شـد            در آتــش دیــده‌ای تــو مــادرت را

در آن هـنگـامه قـلـبت گـشت پـاره            چو دیـدی بـسـته شـد دسـتـان بـابـا

هـمـان دم وعـده کـردی با خـدایـت            بـگــیــرم انــتــقــامــش را خــدایـا

گذشت و شد جمل، با قلب محزون            عـزیـز مـنـتـقـم کـردی تـو غـوغـا

به صفین چون جمل محشر نمودی            به عـالـم غــیـرتـت کـردی هـویـدا

خــــدا دانـــد فـــقــط داغ دلــت را            چو فـرق مـرتـضی کـردی تـمـاشا

دوبــاره تــازه شــد داغ مـــدیــنــه            نــشـد زخــم دلـت هــرگــز مــداوا

از آن پـس غـربـتت هم بیـشـتر شد            خــیـانـت دیــده‌ای، در حــدّ اعـــلا

همین بس غـربـتـت، زیر لـبـاس‌ت            زره بـایـد بــپــوشـی، وا غــریــبـا

بـمـیـرم بر غـریـبی‌ت حـسـن جان            مـیـان لـشـگـرت مـانـدی تو تـنـهـا

بـمـیـرم زخـم خـوردی زآشـنـایـان            جــفــا کــردنـد نــهــان و آشـکــارا

ز جـهـل و مکر و کـینه داد نـسبت            به آن چـیـزی که هـسـتـی تو مبـرّا

گـرفـته دین و مـؤمن عـزّت از تو            نـکــردی بـا عــدو هـرگـز مــدارا

اشــدّاء عـــلــی الــکــفّــار بـــودی            شـده شـمـشــیـر تـو صـلـح تـو آقـا

به ظاهر صلح اما عـین رزم است            که کردی مکـر دشـمن را تو افـشا

نـتــیـجـه داده صـلـح‌ت در مـحـرم            زمــیـنـه سـاز گـشـتـی کــربــلا را

درون خــانـه هــم ایــمـن نــبــودی            ز مـکـر و تـوطـئـه، از شـرّ اعــدا

اگـر چـه هـمـسـرت کـرده خـیـانت            اگـر چـه زهــر دادت بـی مــهــابـا

ولـی از تـو بـه جـز رأفـت نــدیـده            ز بـعــد آنـکـه زهــرت داد حــتـی

دلت خون شد ز جور همسر خویش            ولـی بـخـشـیــدی او را بــاز آنـجـا

شدی مـسـمـوم چندین بار از زهـر            ولـی ایـن بـار آخــر بـوده غــوغـا

ز زهر کین تنت می‌سوخت ای وای            زنـــد آتــش وجـــودت را ســراپــا

رسـید از ره حـسین با چشم خونین            و زیـنـب از غـمت شـد نـاشـکـیـبـا

دو طـفـل نـازنـین‌ت گـشـته گـریان            و خـون می‌گـریـد از داغ تـو سـقـا

هــمـه جـمـعـنــد دور بـســتــر تــو            نبودی شکـر حق بر خاک صحـرا

طلب کردی چوتشت و ریخت در آن            تــمــام خــون دل‌هـا را تـو یـکـجـا

سـرت بـوده بـه دامــان حـسـیـن و            بـــرادر را چــنــیــن دادی مــنــادا

نبـاشـد هـیچ روزی همچـو روزت            که تـنـهـا می‌شـوی در جـمـع اعـدا

خـدایــا شـکــر از بـعــد شــهــادت            نـشـد جـسـم شـریف تـو چـو یـغـما

ولی تـشـیـیـع تو جـانـسـوز تر بـود            نـشد تـشـیعِ کـس چـون تو غـم‌افـزا

ز کـیـنـه جـسـم‌تـان شد تـیـر بـاران            حسین خون گرید از این غم واویلا

چه سازد جـز تحـمل زین مصیبت            که بوده صبـر جانـسـوزت تـقـاضا

و ایـن غـربـت ادامــه‌دار گــشـتــه            مـزارت گـشـتــه تـخـریـب یــهـودا

ســلام مــا بـه قــبــر بـی‌چــراغـت            به خـاکی که به خود جا داده دریـا

امـیــد سـائـل دلـخـونـت ایـن اسـت            شـود آبــاد قـــبـــرت صـبـح فــردا

بارها از سفره‌اش با اینکه نان برداشتند            روز تشـییع تنـش تـیر و کمان برداشتند

مردم این شهرِ در ظاهر مسلمان، عاقبت            با صدای سکه دست از دینشان برداشتند

بر سر همسایگانش سایه‌ای پُر مهر داشت            از سرش هر چند روزی سایه‌بان برداشتند

بـذر ننگـین جسارت بر تن معـصوم را            این جماعت کاشتـند و دیگران برداشتند

دست‌هایی که بر آن تابـوت تیر انداختند            چند سالی بعد چـوب خـیزران برداشتند

دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من            برخـاست دود غـم، دگر از دودمان من

شـد آشـیـانـه‌ام قـفـس تـنـگ این جـهـان            جغـدی در این قـفـس شده هم‌آشـیان من

کـامـم که خود ز غـصّـهٔ ایـام تـلـخ بـود            شـد تـلـخ‌تـر ز هـمـسـر نـا مـهـربان من

هرکس به آب رفع عـطش می‌کند، ولی            یک جرعه آب، ریخته آتش به جان من

زهـر جـفـا ز لالـهٔ رویـم ربـوده رنـگ            بـا خـطِّ سـبــز آمـده حـکــم خــزان مـن

بـس نــاروا شـنـیـده‌ام و صـبـر کـرده‌ام            دردا که سخـت بـوده بسی امـتـحان من

آری یـتــیـم مـی‌شـود امــروز قــاســمـم            گـریـد بـه نــور دیـدهٔ مـن دیـدگـان مـن

زهـرا کجاست تا که در آغوش گرم او            آسـان بر آیـد از تن مجـروح، جـان من

تا بر زبـان بـرد مگـر از لطف، نـام ما            یک عمر «یا حسن» شده ورد زبان من

صد ره مرا ز عشرت فردوس خوشتر است            یک‌بار اگر که یار بگوید «حسان» من

بــر در خـانــۀ آقــا بـه تـمـنــای کـریـم            صف کشیدند شب و روز گداهای کریم

من به جـز خـیـر نـدیدم ز کرمخانۀ او            بـنـده‌ام بـنـدۀ شـرمـنـدۀ مــولای کـریـم

ما هـمه سـائـل دسـتـان کـریـم حـسـنـیم            چشم داریم به احسان و به اهدای کریم

آفــتــاب کــرم دوسـت بـه او مـی‌تـابـد            غـرق انـوار الـهـی شده دنـیـای کـریـم

جز حسن نیست کریمی که زبانزد باشد            ما نـدیـدیم در این دایـره هـمتـای کـریم

این قـبـیـله به خدا عادت احـسان دارند            نیست غیر از کرم وجود سجایای کریم

نفـر چـارم اصـحـاب کـسـا اوست ولی            لـقـب او شـده بـیـن هــمـه آقـای کـریـم

نکـشد منت حـاتـم که کـنـد فـخر بر او            هرکه دارد به کفش گوهر دریای کریم

اُف بر آن زن که پس از دیدن آثار کرم            زهر غم ریخت به جان ودل دانای کریم

گفت بر همسر خود زود برو، قـاتل او            مات و مبهوت شد از صبر وشکیبای کریم

شکرلله که «وفایی» به کرمخانۀ دوست            متبـرک شده شعر تو به امضای کـریم

مرام و مـعـرفـتـش مـادرانـه بود حسن            به فکر صحن و سرا و حرم نبود حسن

نجـف برای عـلی، کربلا برای حـسین            مـدیـنـه خـادمـی مـادرش نـمـود حـسن

تــمـام راه نـجـف تـا بـه کــربـلا دیــدم            نوشتـه‌اند مـلائک به هر عـمود؛ حسن

گمان کـنم که به گـوشـم بـجـای لالایی            به گریه مـادرم آهـسته می‌سـرود حسن

کسی که داده همیـشه ز قـعـر چاه گـناه            مرا به عرش خدا یه شبه صعود حسن

بـه روی بـاز شـده هــمـدمِ جـزامـی‌هـا            کـریـم شهـر مـدیـنـه امـام جـود حـسـن

همه زمین و زمان ذکرشان درود، حسین            ولی رسـول خـدا داد زد درود؛ حـسـن

شـتـر سـوارِ جـمـل پیـش پاش زانو زد            نـشـانـده آتش فـتـنه در این فرود حسن

زمان دفن چه خالی نمود عقـده خویش            خـدای نـگـذرد از آن زن حـسود حسن

دیـگـر طـبـیب بـر سـر بـالـین نیاورید            بالـینِ من حـسـین و حـسن را بیـاورید
این شرحِ صدر، مرهمِ جان کَندَنِ من است             از سیـنه‌ام حسینِ مرا از چه می‌بـرید؟

ای نـور دیـدگـانِ من اینگـونه بی‌قـرار            امروز بر رسول گریبان چه می درید؟
روزی رسد که هر دو جگر پاره می‌شوید            با اینکه در بهشت، شما هر دو سرورید
بــوسـه اگـر بـه روی لـبـان شمـا زنـم            روزی ز تشتِ خون‌جگر، سر بر آورید
زهـرای من! تـو اِذنِ دخـولِ اَجَـل بـده            زیرا خـدا به غـیـر تو کـوثـر نـیـافـرید
او که دری به غـیـرِ درِ خـانـه‌اَت نـزد            دانـد خـدا مــرا بـه ولای تـو پَــروَریـد
تا می‌شـود، حـبـیـبۀ من پشت در نرو!            زود است، استغاثه‌کنان پشت این درید
ای دشـمـنان فـاطـمه از من حـیا کـنید!            بعد از پدر چه بر سر این دختر آورید
دور مــرا کـســا، بـگــیـریـد دخــتـرم!            آخـر شـمــا تـمــامِ امــیــد پــیــمـبـریـد
بنشین علی! که خوب به رویت نظر کنم            آری خـدا جـمـال تو از خـویش آفـریـد
نعش مرا شبانه چو غـسل و کـفن کنی            مـخـفـی ز بی‌کـفـن کَـفـَنـم را بـیـاورید

بعد از تو درد فـاطـمـه بسیار می‌شود            هـمـسـایـۀ قـدیـم گـلـت خـار مـی‌شـود
هرکس که در مدینه بدهکار لطف توست            در پشت درب خـانه طلـبکار می‌شود

دسـتـان کـیـنـه بـاز شـود بعـد تو ولی            بـسـته دو دست حـیـدر کـرار می‌شود
بعد از گرفتن فدک از دست غاصبان            دیگر گذر ز کوچه چه دشوار می‌شود
این دیده‌ای که بوسه زدی روز و شب برآن            در کـوچه از شـرار سـتم تار می‌شود
پـشـت نـقـاب، راز مـگـویـم بـمـاند و            پنهان ز دیده سرخی رخـسار می‌شود
این سینه‌ای که مخزن انوار ایزدی‌ست            بشـکـسـته از شرارۀ مـسـمار می‌شود
گـردد خـلـیـل، دخـتر تو بعـد رفـتـنت            در آتـش سـقـیــفـه گـرفـتـار مـی‌شـود
در کوچه از عـداوت چل مرد بی‌حـیا            پیـوسـتـنم به سوی تو هـموار می‌شود
از این دوشنبه کرب وبلا می‌شود به پا            آغـاز هـر جـسـارت و آزار مـی‌شـود
از این سقـیفه حرمله زد تیر و کـربلا            اصغـر اسـیر زخـم شـرر بار می‌شود
شـمر سـقـیـفـه رأس حـسیـنم جدا کـند            بر روی تـل عـقـیـله عـزادار می‌شود

از آسـمـان غـم درد آورش زمین افتاد            همان قـبـیله که پیـغـمـبرش زمین افتاد

چه با ادب ملک الـمـوت در زد آهسته            ز شـرم فاطـمه بال و پرش زمین افتاد

در این دقـایق آخر عـلی عـلی می‌کرد            ز احـتـضار نـبی حـیـدرش زمین افتاد

ز گـریـۀ حـسـنـیـنـش به گـریه افـتاد و            چه اشک‌ها ز دو چشم ترش زمین افتاد

پـدر نـگـاه به چـادر سـیـاه دخـتر کـرد            مـصیبت از نـظـر آخـرش زمـین افتاد

چـقـدر دست به سـیـنـه سلام کرد ولی            ضـریح خـانۀ زهـرا درش زمین افـتاد

نوشـتـه‌انـد کـمـی بعـد قـتـل پـیـغـمـبـر            میان عـربـده‌ها دخـتـرش زمـین افـتـاد

لگد به شاخه طوبی که خورد، زود شکست            به پیش چـشم همه نوبـرش زمین افتاد

همان علی که چنان کوه بود این‌همه سال            به خنده گفت کسی؛ آخرش زمین افتاد!

گـریز حـرف مرا هر کسی نمی‌فـهـمد            زنی جوان جلوی شوهرش زمین افتاد

خوش بحال دلِ آنکس که گرفتارِ تو شد            چشم بیمار تو را دیده و بیـمارِ تو شد

هــدفَـت بـود بـنـا کــردنِ وحــدانـیّـت            سجـده آورد عـلی؛ یار وفـادارِ تو شد

از خدا گفتی و کفار به تو طعنه زدند            نگرفتی به دل و لطف و کرم کارِ تو شد

زیرِ بارِ سـتم و دشمنی و زخـم زبـان            کمرت خم شد و اسلام بدهکارِ تو شد

بعـد تو دلـهـره افـتـاد به جـانِ یـثـرب            کعبه مشکی به تنش کرد و عزادارِ تو شد

رفتی و باغ فدک مثل خلافت شد غصب            دوّمی آمد و در کوچه طلبکـارِ تو شد

رفتی و سوخت سراپایِ حدیث ثـقـلین            شـعـله‌ها باعـث بی‌تـابی بسـیارِ تو شد

پیرهن دوخت و نان پخت و فقط درد کشید            با دلی خـون شـده آمـادهٔ دیدارِ تو شد!

شهر مـدیـنه، شهر رسول مکـرم است            آنجا اگر که سر بسپارد ملک، کم است
شهر مـدیـنـه، آیـنـه‌دار پیـمـبـری است            کز خیل انـبـیا به فـضـیـلت مقـدم است

شهر مدینه، مهبط  وحی و نبوّت است            چشم و چراغ عالم و مسجود آدم است
شهر مدینه، منظـره‌هایی که دیده است            بعد از هـزار سال حدیث مجـسـم است
شهر مدینه، سنگ صبور است در حجاز            هم ترجمان زمرمه، هم روح زمزم است
شهر مدینه، شاهـد راز شب عـلی‌است            با چاه‌های کوفه، هم‌آواز و همدم است
شهر مـدیـنـه سـوخـنه از داغ مـجـتـبی            برگ و برش ملال و گلش حسرت و غم است
شهر مدینه، انس گرفـته است با حسین            بعد از حـسـین آیـنـه‌گـردان مـاتم است
شهر مـدیـنـه، گـریه سـجـاد را که دیـد            چشم انتـظار ریزش بـاران نم نم است
شهر مدینه، شاهـد برگشت زینب است            گویا هنوز بر لب او، خیر مـقـدم است
شهر مـدیـنه، هـدیـه فـرسـتد به قدسیان            از تربت بقیع، که اکـسـیر اعـظم است
شهر مدینه، رنگ شفـق یافت از ملال            گیسوی نخل‌هاش پریشان و در هم است
شهر مدینه، شاهد غم‌های فـاطمه است            این خاک پاک جای قدم‌های فاطمه است

جـان‌بخـش‌تر نـدیـده کسی از تبـسّمت            جـان جـهـان! فـدای سـلامٌ عـلـیکـمت

آب حـیـات زمزمـه‌های زلال تـوست            جـان می‌دهی به قـلب بشر با ترنّـمت

»اَسریٰ بِعَبدِهِ» همه از لطف بندگی‌ست            با دوسـت در «دَنَـا فَـتَـدَلّیٰ» تکـلـمت

دنیا سکوت کرد و حسین تو لب گشود            از بـوی سیب پر شده تکـبیر هـفـتمت

آه ای پـدر به داد یتـیـمـان خود برس!            تلـخ است این زمـانـه بـدون تـبـسّـمت

جان‌ها هنوز تشنۀ درک حضور توست            تو حاضری و باز جهان می‌کند گمت

مصـائب تو مـگـر از مسـیح کـمـتر بود؟            چـه‌قـدر سـهـم دل آخـرین پـیـمـبـر بـود؟

چه زجر‌ها که کشیدی که سر بر آرد دین            درخـت عـمـر تو با خـون‌دل تــنا‌ور بود

تو را چـگـونه گـذشت آن کـبود لحـظاتی            که چشم شعب ابی‌طالب از غمت تر بود

حجاز حجم نفـس‌گـیر کـیـنه بود و لجـاج            نـفـاق قـوم تـو یـک کـار‌زار دیـگـر بـود

تو با دو قـاطـبۀ شرک و جهـل جنگـیدی            و رنـج‌هـای تو حـتـی از این فـراتـر بود

امــیـن! یــتــیـم پُــر آوازۀ‌ بـنــی‌هــاشــم!            نـگـاه تـو خـود امــان‌نـامـۀ مـعـطـر بـود

ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است            عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است

ذرات غـم نـشـسـتـه به رخـسـار آفـتاب            از داغ آن‌که بر دو جهان سایه‌گستر است

کـعـبه سـیـاه‌پـوش و به تـن جـامـۀ عـزا            زمزم به حال زمزمه و چشم او تر است

مـاه عــزای سـیـد و ســالار انـبـیـاسـت            کوثر ز اشک فاطمه لبریز گوهر است

بر کـائـنـات گـرد یتـیـمی نشـسـته است            رفت آن پـدر که مـظـهر الله اکـبر است

مـاه سـقــیــفـه آمـد و افــروخـت آتـشـی            کز دود آن به چشم بشر تا به محشر است

خود ماه چیست یک کرۀ کوچکی ز خاک            در پیـش کائـنات ز یک ذره کمتر است

از پشت در طنین صدایی رسد به گوش            خاکم به سر که نالۀ زهرای اطهر است

آن هم دری که روح امین اذن می‌گرفت            والله، جـای گــفـتــن الله اکــبـر اسـت...

چه بود سهم زمین و زمان اگر تو نبودی            و سرنـوشت تـمام جهـان؟ اگر تو نبودی

در آن میانه که باران سنگ بود و شکستن            نبود پنـجـره‌ای در امـان، اگر تو نـبودی

هـنوز مـعـبر اصـحـاب فـیـل بـود زمـانه            شکـسـتـه بود دل آسـمـان، اگر تو نبودی

حجاز بود و غم دخـتران زنده به گورش            یکی نداشت ز غیرت نشان، اگر تو نبودی

زمین روایت سـبـزی‌ست از نگـاه تو اما            چه بود آخـر این داسآتان؟ اگر تو نبودی

سلام بر تو ای رسـول! نه! علیکم السلام            که پیشـتازِ هر سلامی و شروعِ هر کلام

تو می‌رسی و من نشسته‌ام که خوش نداشتی            کسی به پایت ای بزرگ! پا شود به احترام

به پای تو که ایـسـتاده آسمان به حـرمتت            تویی که پیشِ دخترت همیشه می‌کنی قیام!

تبـسّمت جوابِ خشم‌ها و کـیـنـه‌های دهر            فقط نگاه کن! سکوتِ تو پُر است از پیام

یـتـیـم بـودی و پــدر شـدی بـرای امّـتـی            مسیح هم نـمی‌رسد در امتش به این مقام

نـمـازها به نـامِ نـامی‌ات عـروج می‌کنند            فقـط به عـشقِ نام تو بلال می‌رود به بام

صراطِ مستـقـیم می‌شود مسـیـرِ کـوچ تو            و روح زنـدهٔ تـو می‌شـود دوازده امام...