اشعار

بــر در خـانــۀ آقــا بـه تـمـنــای کـریـم            صف کشیدند شب و روز گداهای کریم

من به جـز خـیـر نـدیدم ز کرمخانۀ او            بـنـده‌ام بـنـدۀ شـرمـنـدۀ مــولای کـریـم

ما هـمه سـائـل دسـتـان کـریـم حـسـنـیم            چشم داریم به احسان و به اهدای کریم

آفــتــاب کــرم دوسـت بـه او مـی‌تـابـد            غـرق انـوار الـهـی شده دنـیـای کـریـم

جز حسن نیست کریمی که زبانزد باشد            ما نـدیـدیم در این دایـره هـمتـای کـریم

این قـبـیـله به خدا عادت احـسان دارند            نیست غیر از کرم وجود سجایای کریم

نفـر چـارم اصـحـاب کـسـا اوست ولی            لـقـب او شـده بـیـن هــمـه آقـای کـریـم

نکـشد منت حـاتـم که کـنـد فـخر بر او            هرکه دارد به کفش گوهر دریای کریم

اُف بر آن زن که پس از دیدن آثار کرم            زهر غم ریخت به جان ودل دانای کریم

گفت بر همسر خود زود برو، قـاتل او            مات و مبهوت شد از صبر وشکیبای کریم

شکرلله که «وفایی» به کرمخانۀ دوست            متبـرک شده شعر تو به امضای کـریم

مرام و مـعـرفـتـش مـادرانـه بود حسن            به فکر صحن و سرا و حرم نبود حسن

نجـف برای عـلی، کربلا برای حـسین            مـدیـنـه خـادمـی مـادرش نـمـود حـسن

تــمـام راه نـجـف تـا بـه کــربـلا دیــدم            نوشتـه‌اند مـلائک به هر عـمود؛ حسن

گمان کـنم که به گـوشـم بـجـای لالایی            به گریه مـادرم آهـسته می‌سـرود حسن

کسی که داده همیـشه ز قـعـر چاه گـناه            مرا به عرش خدا یه شبه صعود حسن

بـه روی بـاز شـده هــمـدمِ جـزامـی‌هـا            کـریـم شهـر مـدیـنـه امـام جـود حـسـن

همه زمین و زمان ذکرشان درود، حسین            ولی رسـول خـدا داد زد درود؛ حـسـن

شـتـر سـوارِ جـمـل پیـش پاش زانو زد            نـشـانـده آتش فـتـنه در این فرود حسن

زمان دفن چه خالی نمود عقـده خویش            خـدای نـگـذرد از آن زن حـسود حسن

دیـگـر طـبـیب بـر سـر بـالـین نیاورید            بالـینِ من حـسـین و حـسن را بیـاورید
این شرحِ صدر، مرهمِ جان کَندَنِ من است             از سیـنه‌ام حسینِ مرا از چه می‌بـرید؟

ای نـور دیـدگـانِ من اینگـونه بی‌قـرار            امروز بر رسول گریبان چه می درید؟
روزی رسد که هر دو جگر پاره می‌شوید            با اینکه در بهشت، شما هر دو سرورید
بــوسـه اگـر بـه روی لـبـان شمـا زنـم            روزی ز تشتِ خون‌جگر، سر بر آورید
زهـرای من! تـو اِذنِ دخـولِ اَجَـل بـده            زیرا خـدا به غـیـر تو کـوثـر نـیـافـرید
او که دری به غـیـرِ درِ خـانـه‌اَت نـزد            دانـد خـدا مــرا بـه ولای تـو پَــروَریـد
تا می‌شـود، حـبـیـبۀ من پشت در نرو!            زود است، استغاثه‌کنان پشت این درید
ای دشـمـنان فـاطـمه از من حـیا کـنید!            بعد از پدر چه بر سر این دختر آورید
دور مــرا کـســا، بـگــیـریـد دخــتـرم!            آخـر شـمــا تـمــامِ امــیــد پــیــمـبـریـد
بنشین علی! که خوب به رویت نظر کنم            آری خـدا جـمـال تو از خـویش آفـریـد
نعش مرا شبانه چو غـسل و کـفن کنی            مـخـفـی ز بی‌کـفـن کَـفـَنـم را بـیـاورید

بعد از تو درد فـاطـمـه بسیار می‌شود            هـمـسـایـۀ قـدیـم گـلـت خـار مـی‌شـود
هرکس که در مدینه بدهکار لطف توست            در پشت درب خـانه طلـبکار می‌شود

دسـتـان کـیـنـه بـاز شـود بعـد تو ولی            بـسـته دو دست حـیـدر کـرار می‌شود
بعد از گرفتن فدک از دست غاصبان            دیگر گذر ز کوچه چه دشوار می‌شود
این دیده‌ای که بوسه زدی روز و شب برآن            در کـوچه از شـرار سـتم تار می‌شود
پـشـت نـقـاب، راز مـگـویـم بـمـاند و            پنهان ز دیده سرخی رخـسار می‌شود
این سینه‌ای که مخزن انوار ایزدی‌ست            بشـکـسـته از شرارۀ مـسـمار می‌شود
گـردد خـلـیـل، دخـتر تو بعـد رفـتـنت            در آتـش سـقـیــفـه گـرفـتـار مـی‌شـود
در کوچه از عـداوت چل مرد بی‌حـیا            پیـوسـتـنم به سوی تو هـموار می‌شود
از این دوشنبه کرب وبلا می‌شود به پا            آغـاز هـر جـسـارت و آزار مـی‌شـود
از این سقـیفه حرمله زد تیر و کـربلا            اصغـر اسـیر زخـم شـرر بار می‌شود
شـمر سـقـیـفـه رأس حـسیـنم جدا کـند            بر روی تـل عـقـیـله عـزادار می‌شود

از آسـمـان غـم درد آورش زمین افتاد            همان قـبـیله که پیـغـمـبرش زمین افتاد

چه با ادب ملک الـمـوت در زد آهسته            ز شـرم فاطـمه بال و پرش زمین افتاد

در این دقـایق آخر عـلی عـلی می‌کرد            ز احـتـضار نـبی حـیـدرش زمین افتاد

ز گـریـۀ حـسـنـیـنـش به گـریه افـتاد و            چه اشک‌ها ز دو چشم ترش زمین افتاد

پـدر نـگـاه به چـادر سـیـاه دخـتر کـرد            مـصیبت از نـظـر آخـرش زمـین افتاد

چـقـدر دست به سـیـنـه سلام کرد ولی            ضـریح خـانۀ زهـرا درش زمین افـتاد

نوشـتـه‌انـد کـمـی بعـد قـتـل پـیـغـمـبـر            میان عـربـده‌ها دخـتـرش زمـین افـتـاد

لگد به شاخه طوبی که خورد، زود شکست            به پیش چـشم همه نوبـرش زمین افتاد

همان علی که چنان کوه بود این‌همه سال            به خنده گفت کسی؛ آخرش زمین افتاد!

گـریز حـرف مرا هر کسی نمی‌فـهـمد            زنی جوان جلوی شوهرش زمین افتاد

خوش بحال دلِ آنکس که گرفتارِ تو شد            چشم بیمار تو را دیده و بیـمارِ تو شد

هــدفَـت بـود بـنـا کــردنِ وحــدانـیّـت            سجـده آورد عـلی؛ یار وفـادارِ تو شد

از خدا گفتی و کفار به تو طعنه زدند            نگرفتی به دل و لطف و کرم کارِ تو شد

زیرِ بارِ سـتم و دشمنی و زخـم زبـان            کمرت خم شد و اسلام بدهکارِ تو شد

بعـد تو دلـهـره افـتـاد به جـانِ یـثـرب            کعبه مشکی به تنش کرد و عزادارِ تو شد

رفتی و باغ فدک مثل خلافت شد غصب            دوّمی آمد و در کوچه طلبکـارِ تو شد

رفتی و سوخت سراپایِ حدیث ثـقـلین            شـعـله‌ها باعـث بی‌تـابی بسـیارِ تو شد

پیرهن دوخت و نان پخت و فقط درد کشید            با دلی خـون شـده آمـادهٔ دیدارِ تو شد!

شهر مـدیـنه، شهر رسول مکـرم است            آنجا اگر که سر بسپارد ملک، کم است
شهر مـدیـنـه، آیـنـه‌دار پیـمـبـری است            کز خیل انـبـیا به فـضـیـلت مقـدم است

شهر مدینه، مهبط  وحی و نبوّت است            چشم و چراغ عالم و مسجود آدم است
شهر مدینه، منظـره‌هایی که دیده است            بعد از هـزار سال حدیث مجـسـم است
شهر مدینه، سنگ صبور است در حجاز            هم ترجمان زمرمه، هم روح زمزم است
شهر مدینه، شاهـد راز شب عـلی‌است            با چاه‌های کوفه، هم‌آواز و همدم است
شهر مـدیـنـه سـوخـنه از داغ مـجـتـبی            برگ و برش ملال و گلش حسرت و غم است
شهر مدینه، انس گرفـته است با حسین            بعد از حـسـین آیـنـه‌گـردان مـاتم است
شهر مـدیـنـه، گـریه سـجـاد را که دیـد            چشم انتـظار ریزش بـاران نم نم است
شهر مدینه، شاهـد برگشت زینب است            گویا هنوز بر لب او، خیر مـقـدم است
شهر مـدیـنه، هـدیـه فـرسـتد به قدسیان            از تربت بقیع، که اکـسـیر اعـظم است
شهر مدینه، رنگ شفـق یافت از ملال            گیسوی نخل‌هاش پریشان و در هم است
شهر مدینه، شاهد غم‌های فـاطمه است            این خاک پاک جای قدم‌های فاطمه است

جـان‌بخـش‌تر نـدیـده کسی از تبـسّمت            جـان جـهـان! فـدای سـلامٌ عـلـیکـمت

آب حـیـات زمزمـه‌های زلال تـوست            جـان می‌دهی به قـلب بشر با ترنّـمت

»اَسریٰ بِعَبدِهِ» همه از لطف بندگی‌ست            با دوسـت در «دَنَـا فَـتَـدَلّیٰ» تکـلـمت

دنیا سکوت کرد و حسین تو لب گشود            از بـوی سیب پر شده تکـبیر هـفـتمت

آه ای پـدر به داد یتـیـمـان خود برس!            تلـخ است این زمـانـه بـدون تـبـسّـمت

جان‌ها هنوز تشنۀ درک حضور توست            تو حاضری و باز جهان می‌کند گمت

مصـائب تو مـگـر از مسـیح کـمـتر بود؟            چـه‌قـدر سـهـم دل آخـرین پـیـمـبـر بـود؟

چه زجر‌ها که کشیدی که سر بر آرد دین            درخـت عـمـر تو با خـون‌دل تــنا‌ور بود

تو را چـگـونه گـذشت آن کـبود لحـظاتی            که چشم شعب ابی‌طالب از غمت تر بود

حجاز حجم نفـس‌گـیر کـیـنه بود و لجـاج            نـفـاق قـوم تـو یـک کـار‌زار دیـگـر بـود

تو با دو قـاطـبۀ شرک و جهـل جنگـیدی            و رنـج‌هـای تو حـتـی از این فـراتـر بود

امــیـن! یــتــیـم پُــر آوازۀ‌ بـنــی‌هــاشــم!            نـگـاه تـو خـود امــان‌نـامـۀ مـعـطـر بـود

ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است            عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است

ذرات غـم نـشـسـتـه به رخـسـار آفـتاب            از داغ آن‌که بر دو جهان سایه‌گستر است

کـعـبه سـیـاه‌پـوش و به تـن جـامـۀ عـزا            زمزم به حال زمزمه و چشم او تر است

مـاه عــزای سـیـد و ســالار انـبـیـاسـت            کوثر ز اشک فاطمه لبریز گوهر است

بر کـائـنـات گـرد یتـیـمی نشـسـته است            رفت آن پـدر که مـظـهر الله اکـبر است

مـاه سـقــیــفـه آمـد و افــروخـت آتـشـی            کز دود آن به چشم بشر تا به محشر است

خود ماه چیست یک کرۀ کوچکی ز خاک            در پیـش کائـنات ز یک ذره کمتر است

از پشت در طنین صدایی رسد به گوش            خاکم به سر که نالۀ زهرای اطهر است

آن هم دری که روح امین اذن می‌گرفت            والله، جـای گــفـتــن الله اکــبـر اسـت...

چه بود سهم زمین و زمان اگر تو نبودی            و سرنـوشت تـمام جهـان؟ اگر تو نبودی

در آن میانه که باران سنگ بود و شکستن            نبود پنـجـره‌ای در امـان، اگر تو نـبودی

هـنوز مـعـبر اصـحـاب فـیـل بـود زمـانه            شکـسـتـه بود دل آسـمـان، اگر تو نبودی

حجاز بود و غم دخـتران زنده به گورش            یکی نداشت ز غیرت نشان، اگر تو نبودی

زمین روایت سـبـزی‌ست از نگـاه تو اما            چه بود آخـر این داسآتان؟ اگر تو نبودی

سلام بر تو ای رسـول! نه! علیکم السلام            که پیشـتازِ هر سلامی و شروعِ هر کلام

تو می‌رسی و من نشسته‌ام که خوش نداشتی            کسی به پایت ای بزرگ! پا شود به احترام

به پای تو که ایـسـتاده آسمان به حـرمتت            تویی که پیشِ دخترت همیشه می‌کنی قیام!

تبـسّمت جوابِ خشم‌ها و کـیـنـه‌های دهر            فقط نگاه کن! سکوتِ تو پُر است از پیام

یـتـیـم بـودی و پــدر شـدی بـرای امّـتـی            مسیح هم نـمی‌رسد در امتش به این مقام

نـمـازها به نـامِ نـامی‌ات عـروج می‌کنند            فقـط به عـشقِ نام تو بلال می‌رود به بام

صراطِ مستـقـیم می‌شود مسـیـرِ کـوچ تو            و روح زنـدهٔ تـو می‌شـود دوازده امام...

مُـحـرم شـدم اى یـار به احـرام قـدم‌ها            مست است سـراپاى من از جام قدم‌‌ها
با «یاعلى» این سِیرِ منٓ إلحٓقِّ الى الحٓق            آغـاز شد و عـرش، سـرانـجـام قـدم‌ها

جارى ست فرات از دو لب زمزم چشمم            در زمـزمـۀ خـش خـش آرام قــدم‌هــا
جـبـریل پَـر آورده و میکـال هم اسفند            گـشـتـنـد مـلائـک هـمـه خُـدّام قـدم‌هـا
از ارمنى و شیعه و سنى همه جمعـند            وحـدت شـده گــلـواژۀ احـکـام قـدم‌هـا
بوسـیـده کـرم دست کـریـمـان عراقى            در کــنـگـرۀ عــرشـى إکــرام قــدم‌هـا
یـاد آور فـتـح و ظفـر زینب کـبراست            ایـن پـرچــم افـراشـتـه بـر بـام قـدم‌هـا
خورشیدِ هدایت شود و چشمۀ نور است            خـاکى که بـلـند است ز هر گـام قدم‌ها
بر خـاک نـشـانَـد هـمه حُـکـام ستم را            ایـن خـیــزش بـیـدارى اســلام قـدم‌هـا
«جاى من اگر شد به نیابت قدمى زن»            شد خـواهـش جـامـانـدۀ نـاکـام قـدم‌هـا

با زیارت زیر و رو کردی دل اندوهگین را            خود شفاعت می‌کنی دلدادگان را، زائرین را

‎مشت خاکی از مزارت می‌کشد بر چشم جابر            تا ببـیند رازهای عـالم عـین الیـقـین را

می‌رود از هوش گویا ظهر عاشوراست آنجا            دیده شاید حال و روز خیمه‌های آتشین را

‎در هیاهوی سُم اسبان و تن‌ها زخم خورده            در عزایت دیده اشک حضرت روح‌الامین را

‎دیده سر را در میان دست‌های شمر ملعون            دست بی‌انگشت را، انگشتران بی‌نگین را

‎از فرات و بی‌وفایی‌ها شکایت کرده بی‌شک            دیده در میـدان چهار آئـیـنۀ اُم‌ُّالبنـین را

‎دیده شاید خطبه‌خوانِ هفت‌خوانِ کربلا را            دیده شاید در میان کوفه زین‌العابدین را

‎دیده شاید؛ می‌گشاید چشم‌هایش را صحابی            بر لـبش آورد نام سیـد و سالار دین را

‎پاسخ جـابر چرا از جانب مـولا نیـامد؟            آن‌طرف‌تر از تنت دید آن سر بالانشین را

‎با زیارت‌نامه‌ای راز دلش را گفت جابر            با غمت آمیخت ذکر زائران اربعین را

ملائک گریه می‌کردند با ما اربعینش را            خدا شش‌گوشه کرد از روز عاشورا زمینش را
رسیده جبرئیل از آسمان در بعثت حضرت            تسلّی می‌دهد تا روز عاشورا اَمینش را

قسم داده به عاشورا خدا در شطّی از آیات            قسم خورده اگر در سوره‌ها زیتون و تینش را
شهادت بود سهم حضرت ارباب و یارانش            زمین هم می‌کشید اطراف او دیوار چینش را
نوشته روی دجله با خطوط موج، ثارالله             و می‌ساید فرات از شرم بر خاکش جبینش را
چه توفانی است، ابری با صدای رعد می‌گرید            کشیده روی صورت نازکای آستینش را
فرستاده خدا از آسمان توفان نوحش را            فرستاده خـدا از آسمان حبل‌المتینش را
فرستاده خدا ارباب و وحی نهی از منکر            نگهدارد برای عالمی، ارباب، دینش را
چه قوم نازنینی می‌روند از کربلا تا عرش            فرستاده خـدا این بندگان دست‌چینش را
نه تنها عاشقان حضرتش، حتّی خدا امروز            فرستاده‌ست تا کرب‌و‌بلا روح الامینش را

تا سـایـۀ سـرت بـه سـر مـحـمـلم فـتاد            برخـاست آتش غـم و بر حـاصـلم فتاد
از داغ دوری‌ات دل ما پُر شراره بود            این است شعله‌ای که بر آب و گلم فتاد

ای کـشـتی نجـات ز طوفان دوری‌ات            مـوج بـلا و حـادثـه بـر سـاحـلـم فـتـاد
بودم هزار مشکل و از رنج هر اسیر            یک مشکل دگر بـه روی مشکـلم فتاد
برخاست آتش از دل و اشکم به رُخ دوید            دل هـر زمـان بـه یاد ابـوفـاضـلم فتاد
دارم من از خرابه بسی خاطرات تلخ            مُـردم همین که بار در آن منـزلم فتاد
شـد گـریـه رقـیـه سـبـب تا بـبـیـنـمـت            هر چـنـد بـاز داغ دگـر بـر دلـم فـتـاد
شد بـاز بـنـد دست من و باز کی شود            بـنـد مـصیـبـتـی کـه بـه پـای دلـم فتاد

کاروان داشت می‌رسید از راه دل زینب در التهاب افتاد           تا که چشمِ ستاره‌های‌ کبود به سرِ قبرِ آفتاب افتاد

کاروانی که از هزاران دشت از سرِ شوق با سر آمده بود           به مرورِ غمِ خودش که رسید کم کم از مرکبِ شتاب افتاد

دختری سمت علقمه می‌رفت مادری سمت قبرِ کوچکِ خود           خواهری بر سرِ مزارِ خودش دل به دریا زد و به آب افتاد

گفت: اگرچه که بی‌پر آمده است بی‌پر و بی‌برادر آمده است           چشم واکن که خواهر آمده است که پس از تو در اضطراب افتاد

زینبی که اسیرِ مویت بود بینِ خون، گرمِ جستجویت بود           دربه در شد؛ درست وقتی‌که به مویِ تو پیچ و تاب افتاد

بعدِ تو خیمه در حصار آمد از زمین و زمان سوار آمد           به حرم امرِ بر فرار آمد همۀ خیمه در عذاب افتاد

پای تاراج به خیمه‌ها وا شد دست‌هایی پلید پیدا شد           سرِ یک گوشواره دعوا شد سنگ بر شیشۀ گلاب افتاد

تشنگی‌های‌ تو کویرم کرد غمِ دوریِ تو اسیرم کرد           ماجراهای شام پیرم کرد راه در مجلسِ شراب افتاد

خیزران را که غرق خون دیدم از غرورِ رقیه ترسیدم           لرزه بر جانِ بچه‌های‌ تو و بر لبت بوسه بی‌حساب افتاد

در اسیری امیر بودن را از نگاه تو خوانده‌ام یعنی           می‌شود با همین نگاه از عرش مثل یک سجده مستجاب افتاد

بخر مـقـابـل چـشـمانِ خـوب‌هـا بـد را            نشان بده به همه لطفِ بیش، از حد را

ببخش، حاجتِ من کمتر است، از کَرمت            خودت بخـواه، بـرایم هر آنچه باید را

مـسـافـر حــرمـم؛ روی بــال سـجــاده            سلامِ صبح، به مبدأ رسانده مقـصد را

به جـمعِ گـریـه‌کـنان؛ بین ابرها بردی            همان‌که چشمِ خودش را به گریه می‌زد را

شهـادتِ نـفـسم شد دَم حـسـین حـسـین            نگـیـر، از لب خـشکـم فراتِ اَشهد را

کلاغ را چه به پـرواز، با کـبـوتـرها!            همان که هیچ ندیده‌ست، رنگِ گنبد را

بــحـقّ پــای سـپــاهِ پــیــادۀ حــرمــت            نگـیـر، از منِ بـد؛ اربـعـیـنِ مشهد را

دارد غـم تو شـور به پـا می‌کند حسین            هر عاشق عزم کرب و بلا می‌کند حسین

پیر و جوان به سوی مزار تو راهی‌اند            شوق زیارت تو چه‌ها می‌کند حسین؟!

سعی به سوی مروۀ تو تحـفۀ خـداست            دلـدادۀ غـم تـو صـفـا مـی‌کـنـد حـسـین

این راه پُر عبور و پُر از خلوت حضور            دل را ز هر چه جز تو جدا می‌کند حسین

بـی‌شـک کـه زائــر حــرم آسـمـانـی‌ت            جـا در مـیان قـلب خـدا می‌کـند حـسین

گفتم به دل که غم مخور از دوری حرم            آخر تو را ز لطف صدا می‌کند حسین

بهار از چلۀ داغِ زمستان‌ها خزان برگشت           به باغِ لاله‌های سربریده باغبان برگشت

زمین با گریه دور مقتلِ خورشید می‌گردید           صدای روضۀ روزِ دهم آمد؛ زمان برگشت

زمان برگشت، اما رفت رأسِ کُندی خنجر           همان ساعت که روی خاک، جسمِ آسمان برگشت

زنی روی مزارِ مقتلِ مکشوفه‌ دَم می‌داد           به خاکِ استنادِ روضه‌خوانان؛ نوحه‌خوان برگشت

جوان‌تر بود، وقتی ذبحِ اعظم را منا بردند           زنی از نسل ابراهیم، پیر از امتحان برگشت

نمک پاشید، روی زخم‌هایش نوحۀ اطفال           امانت‌دار، بی‌شیرین‌زبانِ کاروان برگشت

سفر بی‌همسفر در هر قدم می‌کشت زینب را           ولی هر بار، همراه حسین از آن جهان برگشت

همه گفتند دینِ بی‌حسین از ریشه می‌خشکد           ولی با غیرت این زن؛ ورق‌ها ناگهان برگشت