اشعار

کاروان داشت می‌رسید از راه دل زینب در التهاب افتاد           تا که چشمِ ستاره‌های‌ کبود به سرِ قبرِ آفتاب افتاد

کاروانی که از هزاران دشت از سرِ شوق با سر آمده بود           به مرورِ غمِ خودش که رسید کم کم از مرکبِ شتاب افتاد

دختری سمت علقمه می‌رفت مادری سمت قبرِ کوچکِ خود           خواهری بر سرِ مزارِ خودش دل به دریا زد و به آب افتاد

گفت: اگرچه که بی‌پر آمده است بی‌پر و بی‌برادر آمده است           چشم واکن که خواهر آمده است که پس از تو در اضطراب افتاد

زینبی که اسیرِ مویت بود بینِ خون، گرمِ جستجویت بود           دربه در شد؛ درست وقتی‌که به مویِ تو پیچ و تاب افتاد

بعدِ تو خیمه در حصار آمد از زمین و زمان سوار آمد           به حرم امرِ بر فرار آمد همۀ خیمه در عذاب افتاد

پای تاراج به خیمه‌ها وا شد دست‌هایی پلید پیدا شد           سرِ یک گوشواره دعوا شد سنگ بر شیشۀ گلاب افتاد

تشنگی‌های‌ تو کویرم کرد غمِ دوریِ تو اسیرم کرد           ماجراهای شام پیرم کرد راه در مجلسِ شراب افتاد

خیزران را که غرق خون دیدم از غرورِ رقیه ترسیدم           لرزه بر جانِ بچه‌های‌ تو و بر لبت بوسه بی‌حساب افتاد

در اسیری امیر بودن را از نگاه تو خوانده‌ام یعنی           می‌شود با همین نگاه از عرش مثل یک سجده مستجاب افتاد

بخر مـقـابـل چـشـمانِ خـوب‌هـا بـد را            نشان بده به همه لطفِ بیش، از حد را

ببخش، حاجتِ من کمتر است، از کَرمت            خودت بخـواه، بـرایم هر آنچه باید را

مـسـافـر حــرمـم؛ روی بــال سـجــاده            سلامِ صبح، به مبدأ رسانده مقـصد را

به جـمعِ گـریـه‌کـنان؛ بین ابرها بردی            همان‌که چشمِ خودش را به گریه می‌زد را

شهـادتِ نـفـسم شد دَم حـسـین حـسـین            نگـیـر، از لب خـشکـم فراتِ اَشهد را

کلاغ را چه به پـرواز، با کـبـوتـرها!            همان که هیچ ندیده‌ست، رنگِ گنبد را

بــحـقّ پــای سـپــاهِ پــیــادۀ حــرمــت            نگـیـر، از منِ بـد؛ اربـعـیـنِ مشهد را

دارد غـم تو شـور به پـا می‌کند حسین            هر عاشق عزم کرب و بلا می‌کند حسین

پیر و جوان به سوی مزار تو راهی‌اند            شوق زیارت تو چه‌ها می‌کند حسین؟!

سعی به سوی مروۀ تو تحـفۀ خـداست            دلـدادۀ غـم تـو صـفـا مـی‌کـنـد حـسـین

این راه پُر عبور و پُر از خلوت حضور            دل را ز هر چه جز تو جدا می‌کند حسین

بـی‌شـک کـه زائــر حــرم آسـمـانـی‌ت            جـا در مـیان قـلب خـدا می‌کـند حـسین

گفتم به دل که غم مخور از دوری حرم            آخر تو را ز لطف صدا می‌کند حسین

بهار از چلۀ داغِ زمستان‌ها خزان برگشت           به باغِ لاله‌های سربریده باغبان برگشت

زمین با گریه دور مقتلِ خورشید می‌گردید           صدای روضۀ روزِ دهم آمد؛ زمان برگشت

زمان برگشت، اما رفت رأسِ کُندی خنجر           همان ساعت که روی خاک، جسمِ آسمان برگشت

زنی روی مزارِ مقتلِ مکشوفه‌ دَم می‌داد           به خاکِ استنادِ روضه‌خوانان؛ نوحه‌خوان برگشت

جوان‌تر بود، وقتی ذبحِ اعظم را منا بردند           زنی از نسل ابراهیم، پیر از امتحان برگشت

نمک پاشید، روی زخم‌هایش نوحۀ اطفال           امانت‌دار، بی‌شیرین‌زبانِ کاروان برگشت

سفر بی‌همسفر در هر قدم می‌کشت زینب را           ولی هر بار، همراه حسین از آن جهان برگشت

همه گفتند دینِ بی‌حسین از ریشه می‌خشکد           ولی با غیرت این زن؛ ورق‌ها ناگهان برگشت

الا ای خفـته زیر خاک برخیز            حـسینم با تن صد چاک برخیز
حسین ای روح زینب جان زینب            الا صد پـاره؛ ای قـرآن زینب

بپا خـیز ای مُـقَـطّع اربـاً اربـا            ببینم می‌شناسی خواهـرت را؟
بپـا خـیز ای عزیز جان مـادر            کـفن پوشم برآن جـسم مُـطَهّـر
اگر چه سـر نـداری بر تن اَمّا            دلم خـواهد ببوسم حـنجرت را
نمی‌شد باورم قـربـان صبـرت            بَغل گیرم حسین جان خاک قبرت
فـدای آن تـنـت کـه سـر نـدارد            سرت بر نیـزه و پیـکـر ندارد
الا ای یـوسـف زینب کجـایی؟            رسیده جان من بر لب کجایی؟
برادر جان بـبـین اِقـبـال زینب            نیامـد کَـس به استـقـبـال زینب
دوبــاره آمــدم بـه کــربـلایـت            به خاک لاله خـیز و پُر بلایت
همانجایی‌که از تو سر بریـدند            تورا بی سر میان خون کشیدند
ازآن روزی که رفتم ای برادر            نمی‌دانم خبر داری ز خواهر؟
خـبر داری کجا بـردند ما را ؟            خـبر داری که آزردنـد ما را؟
خـبر داری مرا بـازار بـردند؟            به قـصد طعـنه و آزار بردند؟
خبر داری که کارم بود گریه؟            شـبی کـز پـیـش ما رفـته رقیه
رقـیـه هـر کـجـا نـام تـو بُـرده            بجای مهـربانی چوب خـورده
چه گـویم از رقـیه داد و بیـداد            خبرداری که در خرابه جان داد؟
رقـیه رفـته و من زنده هـسـتم            ازاین بابت حسین شرمنده هستم
رقـیه جان که تا از ما جدا شد            بـرادر جان خـرابـه کـربلا شد
برادرجان اَمان از شام از شام            فقـط بـشنـیده‌ام نفـرین و دشنام
چقدر این سرگذشتم گریه‌دار است            که صبر از دست صبرم بی‌قراراست
از اینجا تاکه رفتم کوفه و شام            پیامت را به عالم کردم اعـلام
بغیر از حکم حق تَمکین نکردم            سفارش کرده‌ای نفرین نکردم
ولـیـکـن داغ پـشـت داغ دیــدم            چهـل منـزل خـزان بـاغ دیـدم
اگر چه از غـمت آکـنده هـستم            نـمی‌دانم چرا پس زنـده هـستم
ز روی نیزه‌ها ما را که دیدی            مرا که می‌زدند توچه کـشیدی
بـه جـان نـازدانـه‌ات سـکـیـنـه            نخـواهم بی‌تـو برگردم مـدیـنه
پس از تو زنده ماندن ننگ باشد            دلـم از دوری تو تـنـگ بـاشـد
من امروز آمدم حاجت بگـیرم            دعـا کـن بر سر قـبرت بمـیرم
اگر«مداح»هم در شور و شین است            چو من او هم عزادار حسین است

خـواهـرت آمـده در این صـحـرا            بــعــد شــام بـــلا ولــی تــنــهــا

خـیـز و بـین پـیـکـر کـبــودم را            صـورتـم مـثــل مـــادرم زهـــرا

در سـفـر قـسـمـتـم فـقـط غـم شد            هرچه شد جرعه جرعه، کم کم شد

قـامت خـواهـرت بـبـین خـم شـد            خواهـرت کـوه صبر و مـاتم شد

لحـظـه‌های غـروب یـادم هـست            بارش سنگ و چـوب یادم هست

نالـه‌هـای تو خـوب یـادم هـسـت            به تـنـش پـا نـکـوب؛ یـادم هست

تـو زمـین خـوردی آسـمان افـتاد            از تـنـت نــیــزۀ ســنــان افــتــاد

خــاتـمـت دسـت دشـمنـان افـتـاد            شـعــلـه بـر خـیـمـۀ زنـان افـتـاد

رمق از ذکـر روی آن لب رفت            تـن تـو زیـر سُــمّ مـرکـب رفـت

روی آن جـسـمِ نـا مـرتـب رفـت            چه به حـال خـراب زینب رفـت

مـن بـمـیـرم پـر تـو خـاکـی شـد            صـورت اطـهـر تـو خـاکـی شـد

بـین مـقـتـل سـر تـو خـاکـی شـد            چـادر خــواهــر تـو خـاکـی شـد

بعد از آن پـیـکـر تو غـارت شد            بـه زنــان حــرم جــســارت شـد

روزی مــردهــا شــهــادت شــد            قــسـمـت بـانــوان اســارت شــد

در مـیــان حــرامـیـان رفــتــیــم            لاجَــرَم، بـیـن این و آن رفـتــیـم

وســط بــزم کــوفـیــان رفــتــیـم            ســر بــازار شـامــیــان رفـتــیـم

صـحـبـت گـوشـواره شـد؛ بد شد            گـوش هـا پـاره پـاره شـد؛ بـد شد

چـشـم‌هـا پـر سـتـاره شـد بـد شد            بـه زنــانت اشــاره شـد؛ بــد شـد

تا نـگـاهـش بـه سـوی آب افـتـاد            یـاد شیـرخـواره‌اش ربـاب افـتاد

دردهـای مـن از حـســاب افـتـاد            گـذرم مـجــلــس شــراب افــتــاد

صاحب عزای خون خدا صاحب الزمان            دردآشنای صبح و مسا صاحب الزمان
ایـن روزهـا شـبـیـه اسـیــران نـیــنــوا            داری هـوای مـهـد بلا صاحب الزمان

پـای پـیـاده با عَـلَـمی روی دوش خود            راهی شدی به کرب وبلا صاحب الزمان
خاک ِمسیر، گِل شده از اشک چشم تو            داری همیشه سوز و نوا صاحب الزمان
موکب به موکـب از ته دل آه می‌کشی            با یـاد درد فـاطـمـه‌هـا صاحب الزمان
لب تشنه و گرسنه در این راه رفـته‌اند            خسته بدون آب و غـذا صاحب الزمان
از خار و زخـم پـای رقـیّه کنی تو یاد            با تـاول نشـسـته به پـا صاحب الزمان
بـا دیـدن نی و عـلـم و پـرچـم و کـتـل            هستی به یاد رأس جدا صاحب الزمان
هرجا طناب، دیده‌ای از خاطرت گذشت            بستـند دست جـدّ تو را صاحب الزمان
خسته و دل شکسته اگر می‌رسی به طف            زیـنب رسیـده با قـدِ تا صاحب الزمان
رفـته مـیان مـقـتل و دیـده به جـسـم او            زخم سنان و سنگ و عصا صاحب الزمان

اى جـان مـا فـداى تـو لـبـیـك یا حسین            هستى است رونـماى تو لبیك یا حسین

اى نَفْس مُطـمَـئنّه كه تنها فـقـط خداى            گـردیـده خـونْ‌بـهـاى تو لـبیك یاحسین

هَلْ مِنْ مُعین تو گفتى و گوئیم یك صدا            در پـاسـخ نـداى تـو لـبـیـك یـا حـسـین

توحـیـد را به قـتـلگـه‌ت كـرده‌اى بیان            حق راضى از رضاى تو لبیك یاحسین

زیـنـب كـنـار پیـكـر تو گـفـت: تـا ابـد            بـرپـا بُـوَد لَـواى تـو لـبـیـك یـاحـسـین

شكـر خـدا كه فـاطمه ما را دعـا نمود            گـشـتـیم مـبـتـلاى تـو لـبـیك یا حـسـین

جا مانده‌ایم و دل به همین خوش كنیم كه            اینجـاست كـربـلاى تو لـبـیك یا حسین

پیـغـمـبـرانـه مُـعـتـكـفـم در حَـراى تو

هر روضه شعبه‌ای‌ست ز صحن و سراى تو

با سیـنه‌اى پُـر از غـم و با دیـدۀ تـرى            قامت خـمیده می‌رسد از راه خواهرى

بـاور نمی‌كـند كه چـه‌ها آمـده سـرش!            چل سال گـشته پـیـر ز هجـر برادری

دارد مـرور می‌كـنـد آن خـاطـرات را            بر روى خاك بود چه گـل‌هاى پرپرى

یك ساعتى گذشت كه از روى تَل بِدید            بر جاى بوسه‌اش بزند بوسه خنجـرى

لرزید كـربلا و هوا تیره گـشت و دید            رفـتـه به روى نـیـزۀ بـیـدادگـر سـرى

امـا هـنـوز كـیـنـۀ دشـمـن نـشـد تـمـام            ده اسب تاخـتـند روى جـسـم اطهـرى

بعد از حسین بود كه غارت شروع شد

بعد از حـسین رنج اسارت شروع شد

ای دل چه شد از لشکر آقا ماندیم؟            از قـافـلۀ کـر ب وبـلا جا ماندیم؟

رفـتـند همه به شوق دیـدار حسین            ما با غـم جـانـگـداز، تنها مـانـدیم

********************

دستم اگر از ضریحتان کوتاه است            در سینه اگر ز درد دوری آه است

ارباب، به جـان زائـرانت سوگـند            دل با قـدم پـیـاده‌هـا هـمـراه اسـت

********************

قــربـان شـکــوهِ اربـعـیـنـت، آقــا            جــانـم بـه فــدای زائـریـنـت، آقــا

من مانده‌ام از سفر مگر جا کم بود            از بـهـر گـدای کـمـتـریـنـت، آقــا

********************

ای عشقِ خدا و سِرّ مستور، سلام            ای قـبـلـۀ دل، تـجـلّی نـور، سـلام

امسال، من از زیـارتت جا مـاندم            هرلحظه وهر دقیقه از دور سلام

مـهـمـانیِ آقـایِ خـوبـی‌هـا شـروع شـد            غوغایِ محشر مثلِ عاشورا شروع شد

ای گـریه‌کن‌ها، سینه‌ن‌ها دعوت هستید            ای قطره‌ها! امواجِ این دریا شروع شد

حسرت به دل‌های قدیم! از جای خیزید            نـقـاشیِ تـصویرِ یک رویـا شـروع شد

زهـرا فـراخـوانِ عـمـومی داده قـطـعاً            از هر طرف لـبـیکِ یا اُمّـا شـروع شد

هـمراهِ خود پـرونـده‌هـاتـان را بـیـارید            با دستِ اربـابِ وفـا، امضا شـروع شد

بعدِ از چهل روز اشک و ناله، تازه انگار            هـمـراهیِ صدیـقـۀ صغـرا شـروع شـد

اُمّ الـمـصائب می‌رسـد از راهِ شـامـات            دارالـبُـکـایِ زیـنـب کـبـرا شـروع شـد

نیّت کن از بهرِ ظهـورِ حضرت عشق            بهـرت دعایِ مهـدیِ زهـرا شروع شد

هر روز و شب بر روی نی دیدم سرت را            دیدم که زخمی کرده نیزه حنجرت را

یک قـافـلـه با سـوز و اشک و آه آمـد            برخیز و بنگر حال و روز لشکرت را

بـا ظـرفـی از آب آمـده تـا کـه ربـابـه            سـیـراب گـردانـد عـلـی اصـغـرت را

برخـیز ای نـور دو چـشـمم ای برادر            تا که کـمـی آرام سـازی هـمـسرت را

بـگـذار تا شـرح سـفـر با تـو بـگـویـم            بشـنـو کـمی از غـصّه‌های یاورت را

از کــوفـه و شـام بــلا ای داد بــیــداد            رنـج اسـارت پـیــر کـرده دلـبـرت را

وقـتـی گـذر دادنـد مـا را بـیـن مــردم            دیــدم ســر نــی گـریــۀ آب آورت را

دیـدم ز بام خـانه طـفـلی خـیره سر با            سـنگی نشـانه رفـته چـشـمان ترت را

رقّـاصـه‌هـای شـهـر را آورده بـودنـد            تا در بیـارند اشک چشم خواهـرت را

تهـمت زدند و خـارجی خواندند ما را            آتـش زدنـد آن جـا دل غـم‌پـرورت را

آن جا نـمی‌دانی چه زجری می‌کشیدم            وقتی که نان می‌داد شامی دخترت را

با هـر صـدای خـیـزرانـی که می‌آمـد            من مـی‌شـنـیـدم نـالـه‌هـای مـادرت را

چـشــم عـلـمـدار حـرم را دور دیـدنـد            ور نه به عنوان کـنیزی گـوهرت را!

جا مانـده گـنج سـیـنـه‌ات کـنج خـرابه            با خـود نـیــاوردم گـل نـیـلـوفــرت را

این‌ها همه یک گوشه‌ای از ماجرا بود            تـازه نـگـفـتـم روضۀ انـگـشـتـرت را

اشک است همدم دلِ هجران کشیده‌ها            آخـر سـپـیـد شد به رهِ تـو چـه دیـده‌ها

روزی اشک ما همه در چشم‌های توست            ای نالـه‌دارِ تنـگِ غـروب و سپـیـده‌ها

تو ناز کـن لیـلی خـیـمـه‌نـشـینِ عـشق            نـازِ تو می‌کـشـنـد گـریـبـان دریـده‌هـا

می‌گفت عاشقی که تو را در بغل گرفت            مائیم و اشک حسرتی و این شنـیده‌ها

آرامِ جـانِ فـاطــمـه بـرگـرد از سـفـر            چشم انتـظار تو همه قـامت خـمـیده‌ها

ای کاش امشبی که رویِ سویِ کربلا            مـا را دعـا کـنـی وسـط بـرگـزیـده‌هـا

تا می‌شـویم لحـظـه‌ای دلـتـنگ کـربلا            دل را حـرم کـنیم به این اشک دیده‌ها

ره وا کـنـیـد قـافـلـه ســالار مـی‌رسـد            زیـنـب بــرای دیـدن دلــدار مـی‌رسـد

از کران تا بی‌کران حرفی به جز کوی تو نیست           تشنهٔ چشم تو را راهی به جز روی تو نیست

پیش رویت شوق جنت را که معنا می‌کند؟           برکسی که جَنتش جز طاقِ ابروی تو نیست

زلف تو آرامشِ شب را به هـمراه آورد           گرچه زیبایی شب هم قدر یک موی تو نیست

عرش با آن هیبت و بالا بلندی در جهان           عرش هم با هیبتش تا زیر زانوی تو نیست

دردلی که ِکبر و پستی و پلیدی خانه کرد           مطمئنا در دل او مهرِ دلجوی تو نیست

مدعی هستم به عمری همنشینی با شما           وای بر حالم اگر درسینه‌ام بوی تو نیست

بـا خـیـال راحــتـی در بـین زوّار آمـدم           خوب و بد را چون سوا کردن که در خوی تونیست

گریه کردم بس که از داغ تو بیمارم حسین            تار می‌بیند دو چشمانِ عـزادارم حسین

می‌نشیند با شروعِ روضه چشمانم به اشک            تا ابد این رزق را از مادرت دارم حسین

پای کارت ایستادم! چون بدون فوتِ وقت            آمدی! تا که گـره افـتاد در کارم حسین

دست‌هایت را رها کردم، زمین خوردم! ببخش            بد نمک نشناسم آقا، سهل انگارم حسین

جا نمانم! این بلا از هر بلایی بدتر است            جا نمانم اربعـین! مشتاقِ دیدارم حسین

مشکلات من فقط کنج حرم حل می‌شود            دعوتم کن کربلا! خیلی گرفتارم حسین

جانِ آن خواهر که با دستانِ بسته رفت و گفت:            راهیِ دروازۂ ساعـات و بازارم حسین

سنگباران بود و نامحرم! خدا صبرش دهد            گفت چشم از چشم‌هایت برنمی‌دارم حسین

نـشـسـتـه‌ایـم ولی تـذکـره مـهـیـا نیست            خبر رسیده که دیگر برای ما جا نیست

قـبـول وصـلـۀ نـاجـور این بـسـاط منم            قـبـول جـای بیـابـان کـنار دریـا نیـست

اگر چه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را            ولی کسی که نیفتد به پاش از ما نیست

قسم به عصمت زهرا که زود می‌شکند            قدی که زیر مصیـبات کـربلا تا نیست

به یاد تـشنگی‌اش، تـشـنه کـام باید مُرد            سر شکسته که در این بساط پیدا نیست

چه شد که حضرت زینب دوید، چون گودال            هنوز هم‌ که هنوز است جای زنها نیست

نشست لحـظۀ آخـر به سیـنـه‌اش قـاتـل            گرفت موی سرش را، مجال حاشا نیست

و تیز بودن تیغ از شروط انصاف است            کـنار جـرعـۀ آبی که حـق قـربانی‌ست

طلـوع نـور من از کاظمین می‌بـیـنم            ز آسـمـان ولایـت سـتـاره مـی‌چـیـنم
به عشق حضرت کاظم دلم هوایی شد            در این تکاثر بی‌حد به عشق خوشبینم

ز کار بستۀ من شد گره‌گشا زین رو            که داده‌ام بـه هـوایت هــوای آئـیــنـم
قسم‌ به‌خاک‌ سر کوی لـیـلی و مجنون            که در جـنون به تـمـنای عاشـقی اینم
میان خنده و گریه به خویش می‌گفتم            به زیر سایه این خانه‌ات چو پرچینم
به مثل بال کـبـوتر مـقـیم این حـرمم            سبک‌تر از پرِ کاهم به عشق سنگینم
چـقدر مـادر من سفـره نذر من کرده            به نام نامی مـوسای‌ات چه خوشبـینم
دوبـاره اذن بـده تـا به پـای تـو افـتـم            که خـاک پـای تو گـشتن تمـامی ‌دینم

امشب ز برج هفتمین مه بی‌نقاب آمد برون           بهر صلاح کار دین آن دُرّ ناب آمد برون
امشب ندانم از چه رو دل می‌رود تا عرش هو           گویا گلی بی‌چند و چون پر پیچ و تاب آمد برون

امشب‌‌ تمام ‌ آسمان در عرش منزل می‌کند           زیرا که ماه هفتمین دور از نقاب آمد برون
امشب دلم مستانه شد چون عاشق دیوانه شد           زیرا که شمع محفلی چون بوتراب آمد برون
امشب مهی از آسمان آمد به بام این جهان           بهر نگاه گلرخش مه با نقاب آمد برون
امشب حوائج شد روا با دست مولای وری           زان رو که بر حاجات ما مفتاح و باب آمد برون
امشب (ضیاء) چشم ما دارد فروغ دیگری           گویا که ماه و دلبری مالک رقاب آمد برون

ای عاشقان بار دگر میخانه حق باز شد           آماده ساغرها کنید لطف خـدا ابراز شد
ساقی بود دردانه‌ای مولـود آل مصطفی           با خلقش از سوی خدا بار دگر اعجاز شد

در طور سیـنا گوئـیا موسای دیگر آمده           موسای کاظم آمد و آهنگ شادی ساز شد
امشب به بیت صادق و در گلشن آل علی           زیبا گلی زد غنچه و با لطف یزدان باز شد
آمـد به دنـیـا هـفـتـمین مـاه سپـهـر اولیا           فرمانروای قلب‌ها و رهبری مـمتاز شد
آمد کسی که درگهش شد ملجأ هر ناامید           باب حوائج بودنش، بر شیعیان احراز شد
امشب ستاره بهر او، بارد ز سوی آسمان           درگـاه شـادی درگـه دادار بی‌انـبـاز شد
شهر مدینه روشن از، نور رخ زیبای او           تبریک بر آل علی، از هر طرف آواز شد
در روز میلادش کند، دل یاد شهر کاظمین           مـرغ دل ما شـادمـان، آماده پـرواز شد

حضرت موسی بن جعفر رهبر راه ولاست            باطـن نـورانـی‏اش آئـیـنـه ایـزدنـمـاست
مطلع غـیب الـغـیوب و مظـهـراللّه‏ نور            در سـماوات حـقـایق رازدار کبریاست

عالم و فاضل سخیّ و کاظم و باب المراد            بوده آن فرزند پیغمبر امام و رهنماست
او غلامان را به راه عشق حق آزاد کرد            مکتب او مکتب توحید و ایمان و صفاست
حضرت باب الحوائج نور جان جعفر است            در جهان معرفت او نایب خاص خداست
صابرا، دست طلب بر دامن فیضش بزن            حضرت موسی بن جعفر رهبر شاه و گداست

در هـفـتـم مــاه صـفـر مـاهـى مـنـوّر            تابـیده نور از طلعت موسى بن جعفر
عـالـم شـده نـورانـى از مـاه جـمـالـش                  گشته فضا خوشبو ز عـطر بی‌مـثالش

شهر مـدیـنه شد ز نور نورانى امشب                  موسى بن جعـفـر آمده مهمانى امشب
خندد چو غنچه هر دم از شب تا سپیده                  بـر دامـن مـام کــرام خــود حـمــیــده
باب الحـوائـج هـفـتـمـین گـنج امـامت                  بر دوسـتـان خـویـشـتـن دارد عـنـایت