اشعار

هر روز و شب بر روی نی دیدم سرت را            دیدم که زخمی کرده نیزه حنجرت را

یک قـافـلـه با سـوز و اشک و آه آمـد            برخیز و بنگر حال و روز لشکرت را

بـا ظـرفـی از آب آمـده تـا کـه ربـابـه            سـیـراب گـردانـد عـلـی اصـغـرت را

برخـیز ای نـور دو چـشـمم ای برادر            تا که کـمـی آرام سـازی هـمـسرت را

بـگـذار تا شـرح سـفـر با تـو بـگـویـم            بشـنـو کـمی از غـصّه‌های یاورت را

از کــوفـه و شـام بــلا ای داد بــیــداد            رنـج اسـارت پـیــر کـرده دلـبـرت را

وقـتـی گـذر دادنـد مـا را بـیـن مــردم            دیــدم ســر نــی گـریــۀ آب آورت را

دیـدم ز بام خـانه طـفـلی خـیره سر با            سـنگی نشـانه رفـته چـشـمان ترت را

رقّـاصـه‌هـای شـهـر را آورده بـودنـد            تا در بیـارند اشک چشم خواهـرت را

تهـمت زدند و خـارجی خواندند ما را            آتـش زدنـد آن جـا دل غـم‌پـرورت را

آن جا نـمی‌دانی چه زجری می‌کشیدم            وقتی که نان می‌داد شامی دخترت را

با هـر صـدای خـیـزرانـی که می‌آمـد            من مـی‌شـنـیـدم نـالـه‌هـای مـادرت را

چـشــم عـلـمـدار حـرم را دور دیـدنـد            ور نه به عنوان کـنیزی گـوهرت را!

جا مانـده گـنج سـیـنـه‌ات کـنج خـرابه            با خـود نـیــاوردم گـل نـیـلـوفــرت را

این‌ها همه یک گوشه‌ای از ماجرا بود            تـازه نـگـفـتـم روضۀ انـگـشـتـرت را

اشک است همدم دلِ هجران کشیده‌ها            آخـر سـپـیـد شد به رهِ تـو چـه دیـده‌ها

روزی اشک ما همه در چشم‌های توست            ای نالـه‌دارِ تنـگِ غـروب و سپـیـده‌ها

تو ناز کـن لیـلی خـیـمـه‌نـشـینِ عـشق            نـازِ تو می‌کـشـنـد گـریـبـان دریـده‌هـا

می‌گفت عاشقی که تو را در بغل گرفت            مائیم و اشک حسرتی و این شنـیده‌ها

آرامِ جـانِ فـاطــمـه بـرگـرد از سـفـر            چشم انتـظار تو همه قـامت خـمـیده‌ها

ای کاش امشبی که رویِ سویِ کربلا            مـا را دعـا کـنـی وسـط بـرگـزیـده‌هـا

تا می‌شـویم لحـظـه‌ای دلـتـنگ کـربلا            دل را حـرم کـنیم به این اشک دیده‌ها

ره وا کـنـیـد قـافـلـه ســالار مـی‌رسـد            زیـنـب بــرای دیـدن دلــدار مـی‌رسـد

از کران تا بی‌کران حرفی به جز کوی تو نیست           تشنهٔ چشم تو را راهی به جز روی تو نیست

پیش رویت شوق جنت را که معنا می‌کند؟           برکسی که جَنتش جز طاقِ ابروی تو نیست

زلف تو آرامشِ شب را به هـمراه آورد           گرچه زیبایی شب هم قدر یک موی تو نیست

عرش با آن هیبت و بالا بلندی در جهان           عرش هم با هیبتش تا زیر زانوی تو نیست

دردلی که ِکبر و پستی و پلیدی خانه کرد           مطمئنا در دل او مهرِ دلجوی تو نیست

مدعی هستم به عمری همنشینی با شما           وای بر حالم اگر درسینه‌ام بوی تو نیست

بـا خـیـال راحــتـی در بـین زوّار آمـدم           خوب و بد را چون سوا کردن که در خوی تونیست

گریه کردم بس که از داغ تو بیمارم حسین            تار می‌بیند دو چشمانِ عـزادارم حسین

می‌نشیند با شروعِ روضه چشمانم به اشک            تا ابد این رزق را از مادرت دارم حسین

پای کارت ایستادم! چون بدون فوتِ وقت            آمدی! تا که گـره افـتاد در کارم حسین

دست‌هایت را رها کردم، زمین خوردم! ببخش            بد نمک نشناسم آقا، سهل انگارم حسین

جا نمانم! این بلا از هر بلایی بدتر است            جا نمانم اربعـین! مشتاقِ دیدارم حسین

مشکلات من فقط کنج حرم حل می‌شود            دعوتم کن کربلا! خیلی گرفتارم حسین

جانِ آن خواهر که با دستانِ بسته رفت و گفت:            راهیِ دروازۂ ساعـات و بازارم حسین

سنگباران بود و نامحرم! خدا صبرش دهد            گفت چشم از چشم‌هایت برنمی‌دارم حسین

نـشـسـتـه‌ایـم ولی تـذکـره مـهـیـا نیست            خبر رسیده که دیگر برای ما جا نیست

قـبـول وصـلـۀ نـاجـور این بـسـاط منم            قـبـول جـای بیـابـان کـنار دریـا نیـست

اگر چه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را            ولی کسی که نیفتد به پاش از ما نیست

قسم به عصمت زهرا که زود می‌شکند            قدی که زیر مصیـبات کـربلا تا نیست

به یاد تـشنگی‌اش، تـشـنه کـام باید مُرد            سر شکسته که در این بساط پیدا نیست

چه شد که حضرت زینب دوید، چون گودال            هنوز هم‌ که هنوز است جای زنها نیست

نشست لحـظۀ آخـر به سیـنـه‌اش قـاتـل            گرفت موی سرش را، مجال حاشا نیست

و تیز بودن تیغ از شروط انصاف است            کـنار جـرعـۀ آبی که حـق قـربانی‌ست

طلـوع نـور من از کاظمین می‌بـیـنم            ز آسـمـان ولایـت سـتـاره مـی‌چـیـنم
به عشق حضرت کاظم دلم هوایی شد            در این تکاثر بی‌حد به عشق خوشبینم

ز کار بستۀ من شد گره‌گشا زین رو            که داده‌ام بـه هـوایت هــوای آئـیــنـم
قسم‌ به‌خاک‌ سر کوی لـیـلی و مجنون            که در جـنون به تـمـنای عاشـقی اینم
میان خنده و گریه به خویش می‌گفتم            به زیر سایه این خانه‌ات چو پرچینم
به مثل بال کـبـوتر مـقـیم این حـرمم            سبک‌تر از پرِ کاهم به عشق سنگینم
چـقدر مـادر من سفـره نذر من کرده            به نام نامی مـوسای‌ات چه خوشبـینم
دوبـاره اذن بـده تـا به پـای تـو افـتـم            که خـاک پـای تو گـشتن تمـامی ‌دینم

امشب ز برج هفتمین مه بی‌نقاب آمد برون           بهر صلاح کار دین آن دُرّ ناب آمد برون
امشب ندانم از چه رو دل می‌رود تا عرش هو           گویا گلی بی‌چند و چون پر پیچ و تاب آمد برون

امشب‌‌ تمام ‌ آسمان در عرش منزل می‌کند           زیرا که ماه هفتمین دور از نقاب آمد برون
امشب دلم مستانه شد چون عاشق دیوانه شد           زیرا که شمع محفلی چون بوتراب آمد برون
امشب مهی از آسمان آمد به بام این جهان           بهر نگاه گلرخش مه با نقاب آمد برون
امشب حوائج شد روا با دست مولای وری           زان رو که بر حاجات ما مفتاح و باب آمد برون
امشب (ضیاء) چشم ما دارد فروغ دیگری           گویا که ماه و دلبری مالک رقاب آمد برون

ای عاشقان بار دگر میخانه حق باز شد           آماده ساغرها کنید لطف خـدا ابراز شد
ساقی بود دردانه‌ای مولـود آل مصطفی           با خلقش از سوی خدا بار دگر اعجاز شد

در طور سیـنا گوئـیا موسای دیگر آمده           موسای کاظم آمد و آهنگ شادی ساز شد
امشب به بیت صادق و در گلشن آل علی           زیبا گلی زد غنچه و با لطف یزدان باز شد
آمـد به دنـیـا هـفـتـمین مـاه سپـهـر اولیا           فرمانروای قلب‌ها و رهبری مـمتاز شد
آمد کسی که درگهش شد ملجأ هر ناامید           باب حوائج بودنش، بر شیعیان احراز شد
امشب ستاره بهر او، بارد ز سوی آسمان           درگـاه شـادی درگـه دادار بی‌انـبـاز شد
شهر مدینه روشن از، نور رخ زیبای او           تبریک بر آل علی، از هر طرف آواز شد
در روز میلادش کند، دل یاد شهر کاظمین           مـرغ دل ما شـادمـان، آماده پـرواز شد

حضرت موسی بن جعفر رهبر راه ولاست            باطـن نـورانـی‏اش آئـیـنـه ایـزدنـمـاست
مطلع غـیب الـغـیوب و مظـهـراللّه‏ نور            در سـماوات حـقـایق رازدار کبریاست

عالم و فاضل سخیّ و کاظم و باب المراد            بوده آن فرزند پیغمبر امام و رهنماست
او غلامان را به راه عشق حق آزاد کرد            مکتب او مکتب توحید و ایمان و صفاست
حضرت باب الحوائج نور جان جعفر است            در جهان معرفت او نایب خاص خداست
صابرا، دست طلب بر دامن فیضش بزن            حضرت موسی بن جعفر رهبر شاه و گداست

در هـفـتـم مــاه صـفـر مـاهـى مـنـوّر            تابـیده نور از طلعت موسى بن جعفر
عـالـم شـده نـورانـى از مـاه جـمـالـش                  گشته فضا خوشبو ز عـطر بی‌مـثالش

شهر مـدیـنه شد ز نور نورانى امشب                  موسى بن جعـفـر آمده مهمانى امشب
خندد چو غنچه هر دم از شب تا سپیده                  بـر دامـن مـام کــرام خــود حـمــیــده
باب الحـوائـج هـفـتـمـین گـنج امـامت                  بر دوسـتـان خـویـشـتـن دارد عـنـایت

از عــرش صــدای ربـنـا آمـده اسـت            مــوسـی کـلـیـم بـا عـصـا آمـده اسـت
از بــیـت امـــام صــــادق آل عـــبـــا            تـبـریـک که بـابـای رضـا آمـده است

***********************

من مـسـت مـی مـوسـی‌م و زین بـاده            راهـم بـه مـسـیـر کـاظـمـیــن افـتــاده

تــا خـــاک شــدم خـــاک ره زوّارش            از کـــوثـــر فـاطـمــی شــرابـــم داده

***********************

روز سرور عـالم و آدم سراسر است            هنگـامه ولادت موسی بن جعفر است
تـبـریک مـا بـه صـادق آل مـحـمـد و            تهنیتم به حضرت ساقی و کوثر است

حلقه را کـوبـیدم و اعجاز را آغاز کرد            در به رویم حضرتِ موسی بن جعفر باز کرد
بـا تـبـسـم بـی‌گـلایـه بـا صـفـا بـی‌ادّعـا            مثل هر دفعه فقط لطف و کرم آغاز کرد

سـائـلانـه آمـدم جـانـانه تحـویـلم گرفت            گوشه‌ای از چشم خود را کار راه انداز کرد
باز هم با دست خالی سر به زانو داشتم            دست‌هایم را گرفت و باز هم اعجاز کرد
بد به حال هر کسی که بخل کرد و با غرور            رو نزد بر این امام مهربان و ناز کرد
این منِ بی‌آبرو محض طوافش هفت بار            عشقِ مادر زاد را بر ساحتش ابراز کرد
دل کبوتر شد به قصد کاظمین و باز هم            چند «یا باب الحوائج» گفتم و پرواز کرد!

نـسـیـم از سـر گـیـســوی یـار مـی‌آمـد            دوبــاره نـخـل امـامـت بـه بـار می‌آمـد

مـیـان مـکـه و یـثـرب به منـزل ابـواء            در اوج گـرمـی صـحـرا بـهـار می‌آمد

صدای ولـولـه تـا آسـمـان هـفـتـم رفت            قــرار ســیــنـۀ هــر بـی‌قــرار مـی‌آمـد

برای تهنیت از عرش حضرت جبریل            و دسـتـه دسـتـه ملـک بی‌شـمار می‌آمد

نشـاند خـنـده به لب‌های جعـفـر صادق            سـپـیـده‌ای که به شـب‌های تـار می‌آمـد

شبـیه حـیـدر و زهـرا ز نسل پیـغـمـبر            عـزیـز حـضـرت پـروردگـار مـی‌آمـد

همین که غنچۀ لب‌های او شـکـوفا شد

به صـورتش نـمک فـاطـمی هویدا شد

هـمیشه ورد لـبت آیـه‌هـای قـرآن است            ولایـتـت بـخـدا از اصـول ایـمان است

حـمیده آمده چـشـمان خـویش را واکـن            ببین که روی لب مادرت فقط جان است

قـدوم تو برکـت، چـشم‌های تو رحـمت            به یمن آمدنت سفـره‌ها پُر از نان است

تـو از تـبـار کـریـمـانـی و کـرم داری            اگر گـدا بـه در خـانـه‌ات فـراوان است

به لطف اینهـمه اولاد پاک و طاهر تو            چقدر گـنـبد فـیروزه‌ای در ایران است

یکی‌ست شاه چراغ و یکی‌ست معصومه            یکی‌ست ضامن آهو که در خراسان است

هـزار مـرتـبه شکـر خـدا به جـای آرم            پـنـاه بی‌کـسـی‌ام آسـتـان سلـطـان است

هـمیـشـه بـین قـسـم‌هـا تـو رایـجـی آقـا

تـویی که حـضرت باب الحـوائـجی آقا

دلگـیر شد دریـا، تـلاطـم می‌کند گاهی            “اشکم” مرا رسوای مردم می‌کند گاهی

بیچاره “چشمانم” تمام عمر را لال است            نـامت که مـی‌آیـد تَـکَـلُّـم می‌کـند گاهی

این بار بُنجُل را نخر اصلاً، نگاهی کن            “معشوقه” بر “عاشق” ترحم می‌کند گاهی

وقتی کـبوترهای بامت این‌قَـدَر مَستَـند            حـتّی کـلاغی میـل گـندم می‌کند گاهی

وقت اذان جبریل بالش را به خاکت زد            اینگـونه او قـصدِ تـیـمم می‌کـند گـاهی

شب‌ها دلـم مثل کـبـوترهای صحـن تو            گاهی هوای “مشهد” و “قم” می‌کند، گاهی

دخـتـر ز داغـت سـالـیان سـال بـاریده            دخـتر نـمی‌خـندد، تبـسّم می‌کند، گاهی

با روضه‌های تو چُنان می‌سوزد آن دم که            زندان سـردی را تجـسّم می‌کـند گاهی

از بس تمام عمر با غـم همنشین بودی            “تقویم” مـیـلادِ تو را گُـم می‌کند گاهی

یک عمر در حوالی غربت مقیم بود            آن سیدی که سفـرهٔ دستـش کریم بود

خورشید بود و ماه از او نور می‌گرفت            تا بود، آسـمان و زمین را رحیم بود

سر می‌کـشـید خانه به خانه محله را            این کارهای هر سحـر این نسیم بود

آتش زبـانه می‌کشد از دشت سبز او            چون گـلفروش کوچهٔ طور کلیم بود

این چـند روزه سایهٔ یـثـرب بلـند شد            چون حال آفـتـاب مـدیـنه وخـیـم بود

حـقـش نبود تـیـر به تـابـوت او زدن            این کعبه در عبادت مردم سهـیم بود

بی‌سـابـقـه‌ست حادثه اما جدید نیست            این خـانـواده غربـتـشان از قدیم بود

وقتی سکـوت سبز تو تـفـسیر می‌شود            چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر می‌شود

در انـعـکـاس سـادهٔ آن فـصل الـتهـاب            تـنـهـایی‌ات هر آیـنـه تـفـسـیـر می‌شود

طاقت گدازتر ز تَبِ جنگ روبروست            صلحی، که زیر سایهٔ شمـشیر می‌شود

تو مرد جنگ بودی و می‌دانم ای عزیز            سـردار بی‌سـپـاه، زمـین‌گـیـر می‌شود!

صبر تو، انتظارِ عطش‌سوزِ کربلاست            صبری که صبح حادثه تعـبیر می‌شود

مسموم دست کینه شدی؛ وه؛ چه جانگداز            زینب ز داغ آن دلِ خون، پیر می‌شود

تو نـور چـشـم فـاطـمه بودی بـرادرم!            یک شهر، در فـراقِ تو دلگیر می‌شود

به روی شانۀ خاتم، که چون نقش نگین باشد           نشان مُهـر او باید مُعـزّ المـؤمنین باشد

چه بر می‎آید، از آن آذرخشی که جمل را سوخت؟           که صلحش نیز صلحی فتنه‎سوز و آتشین باشد

گذشت از جانماز زیر پایش هم کریمانه           مبادا لحـظه‎ای کوتاه زیر دِین دین باشد

به برق سکه خواهد داد لبخند امامش را           هر آن چشمی که کور از دیدن عین الیقین باشد

نمی‌لرزد به پای دار حتی! پای آن سردار           که مثل مالک و عمار، عزمش راستین باشد

دریغ از یار و از سردار و این دنیای غدّار و           دریغ از روزگاری که ولی، تنهاترین باشد

چنان میراث‎دار لایقی از غربت مولاست           که باید چندسالی، چون علی خانه‎نشین باشد

نباید حرف را از خانه بیرون برد، اما آه           کدام آئینه آهش را و رازش را، امین باشد؟!

صدا زد زینب خود را و خواند آهسته در گوشش:           که ای خواهر، مرا در خانه دشمن در کمین باشد!

بیاور طشت را، اینک هلاهل هم ز پا افتاد           خیالش را نمی‎کرد این دل خون اینچنین باشد

بخوان از چشم‎هایم باقی ناگـفـته‎هایم را           در آن حاشا اگر حرفی به غیر از حا و سین! باشد

نگین عرش را هم جای من یک بوسه مهمان کن           دمی که زینت دوش نبی روی زمین باشد

اگر خـدا به زمـین مـدیـنه جان می‌داد            و یا به آن در و دیـوارها دهان می‌داد

كه جـای من بـسرایـنـد از غـریـبی تو            شـنـیـدن غــزلی كـوه را تـكـان می‌داد

خـدا نخـواسـته حـتماً و گـرنه می‌دانـم            كه از شنیدن یک شعر، كوه جان می‌داد

پس از عـلی شایع بود كه شبانه هنوز            غـریـبه‌ای به یتـیمـان كوفه نان می‌داد

غریبه‌ای كه اگر دیگران غـمش دادند            همیشه شادی خود را به دیگران می‌داد

غریبه‌ای كه تو بودی و مثل بغض علی            گلوی تو خبر از زخم و استخوان می‌داد

درون خـانـۀ خود تا غـروب كردی آه            به غـربت تـو لـب آفـتـاب اذان می‌داد

شهاب‌های جهان می‌شدند خون جگرت            زمین اگر كه غمت را به آسمان می‌داد

پـر ملائـكـه تـابـوت را بـغـل مـی‌كرد            اگـر كـه بـدرقـۀ تـیـرهـا امـان مـی‌داد

شـبـیه آتـش مـانـدی به زیر خـاكـسـتر            زبـانـه‌هـای تو را كـربـلا نشان می‌داد

شرط مـحـبت است به‌جـز غـم نداشتن            آرام جــان و خـاطــر خــرم نـداشــتـن

از غیر دوست روی نمودن به سوی دوست            الا خــدای در هــمـه عــالـم نـداشــتـن

گر سر به یک اشـارۀ ابـرو طلب کـند            سر دادن و در ابروی خود خم نداشتن

معشوق اگر دو دیده پُر از خون پسنددش            عاشـق به‌جـز سـرشک دمـادم نداشـتن

گر کام تلخ و لخت جگر خواهد از کسی            در کاسه جای شهـد به‌جز سـم نـداشتن

زان‌سان که خورد سودۀ الماس مجتبی
درهم نکرد روی خود، اهلاً و مرحـبا

در تاب رفت و تشت به بر خواند و ناله کرد            آن تشت را ز خون جگر دشت لاله کرد

خونی که خورد در همه عمر از گلو بریخت            خود را تهی ز خون دل چند ساله کرد

نبود عجب که خون جگر ریخت در قدح            عـمریش روزگار همین در پـیاله کرد

نتـوان نـوشـت قـصـۀ درد دلـش تـمـام            ورنه توان ز غصه هزاران رساله کرد

آه از دل مـدیـنه به هفت آسمان گذشت

آن روز شد عیان که رسول از جهان گذشت

از چـیست یا رسول که بر خوان ابتلا            گردون تو را و آل تو را می‌زند صلا؟

ای عرش! گـوشواره مگر گم نموده‌ای            زیرا که گه به یـثـربی و گه به کـربلا

طوفان نوح پیش وی از قطره کمتر است            گـو کـائـنـات جـمـلـه بـگـریـنـد بـرملا

ذکـر مـصـیـبـت شـهـدا چـنـد می‌کنی؟            آتش زدی به جان و دل مرد و زن، دلا!

بس کن دمی ز تعزیه، مدح نبی سرای            چون اصل این طـریقه بکا باشد و ولا

مدح نـبی سرای که بی‌مـدحـت رسول
خدمت نشد ستـوده و طاعت نشد قبول

مـیان هـجـمـۀ غـم‌هـا اگـر پـنـاه نـدارد            حسین هست نمی‌گـویم او سـپــاه ندارد

حسین مرهم زخم برادر است و غمی نیست            زمـانه حـرمـتـشـان را اگر نگـاه ندارد

حسین هست که سر روی شانه‌اش بگذارد            حسین هست نیـازی به تکـیـه‌گاه ندارد

میان لـشکـر او مـرد مـانـده؟ آه نمانده            درون خـانـۀ خـود یـار دارد؟ آه نـدارد

زمانه تلخ‌ترین زهر را به کام حسن ریخت            دلاوری که به جز ترک جنگ، راه ندارد

کسی که صلح حسن را غلط شمرد، ندانست            امـام مـفـتـرض الـطـاعة اشـتـباه ندارد

درید قلب حسین آن چنان ز داغ برادر            که احـتـیـاج به گـودال قـتـلـگـاه نـدارد