اشعار

قرآن ناطقم، که بریده است حنجـرت؟            خورشید ذره ذرۀ زینب چه شد سرت؟

ای کشتی نجات که در خون شناوری            جـانـم فـدای پیـکـر در خون شناورت

زخـم تـنت، ز زخـم دلـم بـیـشـتر بـود            از بس که پاره پاره شده جسم اطهرت

ای یوسف غریب، به تاراج رفته است            پـیـراهــنـی کـه داد بـرای تـو مـادرت

بنگر چگـونه اشک فـشاند سکـیـنه‌ات            آتش گـرفـتـه‌ام، ز تـمـاشـای دخـتـرت

ایـن خـاک را بـرای شـفـای دل هـمـه            پُر کرده است عطر نفـس‌های آخـرت

تنگ غروب گشت ودل من گرفته است            خـورشید من کجاست طلـوع منّـورت

جسمت به روی خاک وسرت روی نیزه هاست            باشم به قتلگاه، یا بروم در پی سرت؟

من مَحـرمی نـدارم و باید روم به شام            دراین سفر تو باش به همراه خواهرت

می‌گفت و می‌گریست «وفایی» که با دلم            پَر می‌زنم حـسـین، به گـلـزار پرپرت

جلـوۀ روی تو بود، طـور منـاجات ما            کـعـبۀ کـوی تو بود، قـبـلۀ حاجـات ما

شـربـت دیـدار تـو، آب حـیـات هــمـه            صحبت این ناکسان، مرگ مفاجات ما

خرمن عمر عزیز، رفت به باد سـتـیز            ز آتش بیداد سوخت، حاصل اوقات ما

از تو نگـشتم جدا، در همه‌جا وز قضا            تا به ‌قـیـامت فـتـاد، دیـد و مـلاقـات ما

بی‌تـو اگـر می‌روم، چـاره نـدارم ولی            این‌ همه دوری نبود، شرط مکافات ما

وعــدۀ مـا و تـو در، بـزم یـزیـد پـلـیـد            تا کنی از طشت زر، جلوه به میقات ما

راه درازی به پیش، هم‌سفران کینه کیش            همّتی از پیـش، بیـش، بهر مهـمّات ما

شمع‌صفت می‌روم، سوخته و اشک‌ریز            ای سر نـورانی‌ات، شاهـد حـالات ما!

بی‌تو نـشاید که ما، بـار به منـزل بریم            یا که به ‌سختی مگر، بارِ غـمِ دل بریم

همه عمر در تباهی همه عمر غرق غفلت            به دلم هزار غصه به دلم هزار حسرت

پی کار خویش بودم پی کار من دویدی            ز بزرگی تو شاها چه کنم من از خجالت

چه زیان تو را که یک دم بغلت کنم عزیزم            نظری که شام هجران برسد به صبح وصلت

دل من گـرفـته آقا تو بـیا برس به دادم            سحری تو یاد من کن که خوشم به این حمایت

به هوای گـریه‌هایم تو فقـط بمان برایم            تو بسی برای نوکر به غریبه‌ها چه حاجت

نفسی که بی‌تو باشد برود که برنگردد            به تو بسته است جانم ز نخست تا قیامت

منِ کـربلا نـرفـته به خـودت امـیدوارم            سفـرم به گردن تو، بنـما قـبول زحمت

همه روضه‌ها اگرچه زده آتشی به جانت            به دلت دو صد شرر زد غم روضۀ اسارت

آتش اگرچه صبح عطش پا گرفته بود            تازه غـروب، معـركه بالا گـرفـته بود
هم خون حق ز حنجر توحـید می‌چكید            هم اشك چشم مادر خـورشید می‌چكـید

از سنگ كـینه سـیـنـه آئـیـنه چاك بود            قرآن ورق ورق شده بر روی خاك بود
پروردگار صبر، شكوهی شكسته داشت            حتی امید، تكیه به كوهی شكسته داشت
وحشت، صدای هلهله، آتش و بوی خون            اینجا دوروی سكه یكی بود، روی خون
آغـشـته می‌شد آهِ گـلـویی به خون تیر            پـایـان كـار بود و كـمـان‌ها بـدون تـیر
بـارِ گـنــاهِ گـرده شـمـشـیـرهـای كـنـد            زخـمِ عـمیـق خورده شمـشـیرهای كند
خوناب اشك دیده به لب‌های تـشنه داد            صورت‌ به‌ خاك ‌و خون زد و گردن به دشنه ‌داد
صوم و صلاة و حج و جهادش تمام شد            با سر به نی نشـسـت وَ ركن قـیـام شد
با اینكه عرصه مقتل دل‌های تنگ بود            اما به چشم حضرت زینب قشنگ بود
گرد و غبار و دود كه كم كم فرو نشست            روح‌ الحجاب آمد و پای گـلو نـشـسـت
پرسـید ای هـویت من گُـم شـدی چرا؟            آب حـیـات، خـاك تـیـمـم شـدی چـرا؟
تـسـبـیـح پـاره پـاره بر خـاك ریـخـتـه            رگهای خشك حنجرت از هم گسیخـته
این سینه شرحه شرحه داغ چه ضربه‌ای‌ست؟            این زخم تیغ نیست بگو از چه حربه‌ای‌ست؟
در طی راه عـشق به معـراج رفـته‌ای            یا كه غـنـیمـتـی و به تـاراج رفـته‌ای؟
ای وای با بهـشت مجـسّـم چه كرده‌اند            گویا كه گرگ‌ها به تنت حمله كرده‌اند
مُـردم بـیـا و نــور تـجـلّـی بـه من بـده            دسـتـم بـگـیـر و بـاز تـسلّی به من بده
در این مجال اندك پـیـش از اسـیری‌ام            برخـیز تا دوبـاره در آغـوش گـیری‌ام
ای خاتم شكـسـته‌ام انگشترت چه شد؟            پیوست گـوشـواره خـونـین كوچه شد؟
شمشیر و نیزه و سپرت را كه برده است؟            دیر آمدم بگو كه سرت را كه برده است؟
با خون جبیره كن كه سرشكم روان شده            حی عـلـی الـصـلاة عـزیـزم اذان شده
طـوفـان خـون و آه و شراره بهم ببین            نا محـرمـان اشـك مرا در حـرم بـبـین
حـقِّ نـمـاز غـیـرت چـشـمـت أدا شـده            روی عـدو بـه اهـل خـیـام تـو وا شـده
آتـش زدنـد نــام و نـشـان قــبــیـلــه را            بـردنـد سـاز و بـرگ یـلان قـبـیـلـه را
برخیز و حال اهل حـرم را نظاره كن            ما جان به لب شدیم خودت فكر چاره كن
اینها به روی دخـتـركـان تیغ می‌كشند            دارنـد مـادران حـرم جـیـغ مـی‌كـشـنـد
خـنـجـر شـكـسته‌ها و سپرهای لِه شده            از ترس سمِّ اسب، جـگـرهـای لِه شده
طرح هـجـوم سـرزده و گـوشـواره‌هـا            راه فــرار غـلـغـلـه و گــوش پــاره‌هـا
سـوز حـجـاز آتش و تـحـریر سوخـتن            صـبـر مـصـیبت دل و تـقـدیر سوختن
قـدّم خـمیده درد به غایت رسیده است            غصّه بریده غـم به نهایت رسیده است
پـروانـه‌هـای شـعـلـه‌ور از تـازیـانه‌ها            گل چـهـره‌های سـرخ ز دست بهانه‌ها
دارنـد مثل شـمـع عـزا پـیـر می‌شـوند            آمــاده اســارت زنـجــیــر مـی‌شــونـد
یا أیـهـا الإمـام كـمك كن به خـواهـرت            دسـتی بكـش به روی دلم جان مادرت
ای خـاطــرات كـودك بـیــچــاره دلــم            شـیـرازه‌بـنـد مصحـف صـد پـاره دلـم
جـان رقـیـه داغ مــرا بـیــشـتــر نـكـن            با ساربـان و شـمـر مرا هـمـسـفر نكن
بی‌تـو خـزانـم و به شـكـوفـه نـمی‌رسم            با من بـیـا وگـرنـه به كـوفـه نـمی‌رسم

نشـسـته سـایه‌ای از آفـتـاب بر رویش            به روی شانۀ طوفان رهاست گیسویش

ز دوردسـت سـواران دوبـاره می‌آیـند            که بگذرند به اسبانِ خویش از رویش

کجاست یوسفِ مجروحِ پیرهن‌چاک‌م؟            که بـاد از دلِ صحـرا می‌آورد بـویش

کـسی بزرگ‌تـر از امتـحانِ ابـراهـیـم            کسی چون‌آن که به مذبح برید چاقویش

نشسته است کنارش کسی که می‌گِرید            کسی که دست گرفته به روی پهلویش

هزار مرتبه پرسیده‌ام ز خود او کیست            که این غریب نهاده‌است سر به زانویش

کسی در آن طرفِ دشت‌ها نه معلوم است            کـجـای حـادثـه افـتـاده است بـازویـش

کسی که با لبِ خشک و ترک‌ترک شده‌اش            نـشـسـتـه تیـر به زیـرِ کـمانِ ابـرویش

کسی‌ست وارثِ این دردها که چون کوه است            عجب که کوه ز ماتم سپـید شد مویش

عجب که کوه شده چون نسیم سرگردان            که عشق می‌کِشد از هر طرف به هر سویش

طلوع می‌کند اکنون به روی نیزه سری            به روی شانۀ طوفان رهاست گیسویش

تـو آیــۀ والـفـجـری و خـون خـدایـی            تو نـفـس مطـمـئـنه‌ای، روح دعـایـی

نـیـزه به نـیـزه زخم خورده بر تن تو            هـر نـی درون پیـکـرت دارد نـوایی

از بس که ذرّه ذرّه بودی مـاه پرسید            ای آفـتـاب هـسـتـی زیـنب کـجـایـی؟

پیکر به روی خاک مانده سر به نیزه            چـون آیـۀ مــقـطـعـه از هـم جــدایـی

دیروز بر دوش نـبی بودی و امروز            یحـیای بی‌سـر، بر سر سرنیـزه‌هایی

گرچه تو را دشمن برد منزل به منزل            تـو سـاکـن بیت لـلـه کـرب و بـلایـی

تا پُـر کـند عـطـر تو آفـاق جـهـان را            مـثـل نـسـیـم صـبــح آزادی رهــایـی

سوی تو می‌خواند نـماز غـربـتش را            بر زینب خـود کـعـبه و قـبـلـه‌نـمـایی

آرام سـازی با نگـاهی خـواهـرت را            بـا دردهـای جــان زیـنـب آشــنــایـی

وقتی که بغضی می‌فشارد حنجرش را            دیگر قـلـم می‌افـتد از دست «وفایی«

بعد از تو شور شام غـریبان برای من            بغض گـلـو و اشک یتـیـمان برای من

شمشیر و تیر و نیزه و خنجر برای تو            در قـتـلگـاه پـیـکـر بـی‌جـان برای من

قرآن بخوان به صوت دلارای هاشمی            خـون گـلـوی قـاری قــرآن بـرای مـن

در قــتــلـگـاه خـنـدۀ دشـمـن بـرای تـو            در خـیـمـه‌گـاه دیـدۀ گـریـان بـرای من

لب‌تشنه دست و پا زدی و دست و پا زدم            عریان شدی و این دل ویران برای من

وقتی‌که پشت هم به سرت نیزه می‌زدند            حال و هوای روضۀ هجران برای من

رگ‌های نـا مـرتب و درهـم بـرای تو            جمع اسیر بی‌سـر و سـامـان برای من

خورشید خـیـمه از دل مقتل نظاره کن            وقـت غـروب گریـۀ پـنـهـان برای من

با بوسه‌ای که سنگ جفا زد به صورتت            سـوز و نـوا و آه فــراوان بــرای مـن

همراه شمر و خولی و نامحرمان شدم            ای وای ازین بلا غم دوران برای من

سیـلی به روی غنچـۀ بـاغ تو می‌زنـند            روی کـبـود لالـه و ریـحـان برای من

تـو روی خـاک گـرم بیـابـان مقـطـعـه            در بـین راه حـسـرت جانـان برای من

صبح من رفت و مرا آنچه که باقی‌ست شب است            سر تو ذبح شد و اینکه نمردم عجب است

آنـقـدر خار فـرو رفـته به پـایم که نگو            اصلا انگار که این دشت پر از بولهب است

من که همصحبت پیغمبر و زهرا بودم            چه کنم هم سخـنم حـرملۀ بی‌ادب است

شمر دور و بر زنهای حرم می‌چـرخد            برسانید به عباس که وقت غضب است

چـه شـده از تـه گـودال صـدا مـی‌آیــد؟            ساربان رفته جلو ناقه‌اش اما عقب است

من که تا حـال بدون تو نکـردم سفـری            پیش رویم سفر کوفه و شام و حلب است

الا سفـر به سوی کـربـلا کنید امشب            همه زیارت خـون خـدا کـنـید امشب

اگر به جانب مـقـتل عـبـورتـان افتاد            برای حضرت زهرا دعا کنید امشب

برای آنکه رود در کـنـار نعـش پدر            رقـیه را به بیـابـان رهـا کـنید امشب

نـمـاز وتـر به جـا آوریـد بـنـشـسـتـه            به دخت شـیـرخـدا اقـتدا کـنید امشب

عـلـم بـه دسـت بـگـردیـد دور آل‌ الله            گره ز کـار عـلـمـدار وا کـنید امشب

اگر به خـانـۀ خـولی عـبـورتان افتاد            زیـارت سـر از تن جـدا کـنید امشب

ستمگـران! به پیـمـبر قسم عـزادارند            به آل فـاطـمه کـمتر جـفا کنید امشب

الا تـمـام مـلائـک! به قـتـلـگـاه آئـیـد            ز گریه شور قیامت به پا کنید امشب

به سوز سینۀ «میثم» چنان بریزید اشک            که حق خـون خـدا را ادا کنید امشب

زخم روی تنت آن‌روز که لب وا می‌کرد            مرهم از پـنـجـرۀ بُـهْـت تماشا می‌کرد

تا بـیـایی و قـدم‌رنـجـه به گـودال کـنی            نیزه بر قامت رعـنای تو قد تا می‌کرد

دخترت مویه‌کـنان پـشت سرت می‌آمد            خواهرت موی‌کنان داشت تمنا می‌کرد

شوق یعنی وسط نطق تو سرنیزۀ شمر            سـر بوسـیدن لب‌های تو دعـوا می‌کرد

عید اعـدای تو‌ بود و پسر ذی‌الجـوشن            چکمۀ تازه در آن هول و‌بلا پا می‌کرد

سخت اگر ذبـح شدی معرفت آهن بود            همه دیـدنـد که خنجـر چه تقلا می‌کرد

آه ای زاهــد بـی‌پـیـرهـن کــرب و بـلا            چه کسی چون تو چنین پشت به دنیا می‌کرد

اگر این کار جنون نیست بگو پس ز چه روی            مو پریشان حرمت روی به صحرا می‌کرد

دخـتری روی زمین و پـدری بر نیزه            به دل اهـل حـرم زخـم زد آخـر نیـزه
یک نفر آمد و با چکمه به پیکر کوبید            یک نفـر آمـد و بـرداشت مکرر نیزه

یـاد جـد و پـدر و مـادر و پیـغـمـبرها            بوسـه‌هـایی زده بر پیکـر او هر نیزه
یا بنی که زمین را به زمان دوخت بهم            خـورده ایـنـبار گـمـانم دل مـادر نیزه
پیکرش را همه لشکـریان شخـم زدند            جای گل چیده شده بر روی پیکر نیزه
دهنش را بخدا سخت بهم ریخته است            بوسه‌هایی که زده بـر لب او سر نیزه

آه از غــم فــراق و شـفــای نـداشـتـه            فـریـاد مـی‌زنـم بـه نــوای نـداشــتــه

راحت رسید و سخت مرا تازیانه زد            دردسـر اسـت قــوت پــای نـداشــتـه

رخت اسـیری است تنم چاره‌ای نبود            شـرمـنـده‌ام ز رخـت عـزای نـداشـته

عـبـاس کـو بـلـنـد کـند از زمـین مرا            پـای مرا شـکـسـت عـصـای نداشـته

امشب به خاک سرد سرم را گـذاشتم            من را کـجـا کـشـیـد سـرای نـداشـتـه

لطف تو بود موی سـپـیـدم عیان نشد            خـون گـلـو به جـای حـنـای نـداشـتـه

با دستهای بسته قـنوتم مصیبت است            خـون گـریه کن دست دعـای نداشـته

رفتن برای تو شد و ماندن برای من            بالای نی برای تو، شیـون برای من

هـجـده سـر بـریـده از الان برای تـو            هشتاد و چار دخترک و زن برای من

بـاران سنگ کاش نیـاید به سوی تو            یک شهـر تـازیـانهٔ دشـمن برای من

خاکستر از حـوالیِ روی تو دور باد            افتاد اگر که شعله به خرمن برای من

من قـول داده‌ام بـروم هر کـجا تویی            در مـاتـمِ فـراق تو مُـردن بـرای من

بر من بـتـاب، نور دل دیده‌ام حـسین            بـا نـایِ بـوتـراب شـکـفـتن برای من

دارد زمـین بـرای تنت تـنگ می‌شود            گودال دست و پا زدنت تنگ می‌شود

مـادر! در ازدحـام لگـدهای این و آن            جـایم کـنـار این بـدنت تـنگ می‌شـود

دیـدم نشـسـته نیـزۀ دشمن به حلـق تو            دیــدم دهـانـۀ دهـنـت تـنـگ مـی‌شـود

بس‌که وسـیع می‌شوی از سُـم اسب‌ها            خـیلی سـریع پیـرهـنت تـنگ می‌شود

پاشـو که دشمنان تو انگـشـت می‌بُـرد            وقـتی که حلـقـۀ یـمـنت تـنگ می‌شود

دارند غارت حرمت می‌کـنند و حیف            راه به خـیـمـه آمـدنت تـنـگ می‌شـود

خضاب زخم شدى با حناى نیزه شکسته           پُر است سینه‌ات از رد پاى نیزه شکسته

رسیده‌ام که دوباره سرم به سیـنه گذارم           گم است پیکر تو لا به لاى نیزه شکسته

کسى ندیده که شاهى به روى خاک بیافتد           میان گودى خون با رداى نیـزه شکسته

نـه عـادلانـه نـبـود این مـحـبت پـدرانـه           تـمام سهـم لـبت شد براى نیـزه شکـسته

نشست بر قفس سینه‌ات همان ته گودال           بلند شد ز تنت با عـصاى نیـزه شکسته

خـراب شد همـۀ خـاطرات کـودکى من           گرفته جاى مرا بوسه‌هاى نیـزه شکسته

فقط شنیده چو من نیزه‌هاى دور و بر تو           وصـیت لب تـشـنه فـداى نـیزه شکـسته

زخم دلم پس ازغمت، دگر بهم نمی‌رسد           به خرمن دلم به جز، آتش غـم نمی‌رسد

بـرادر غـریب من، کجـا ز پـا فـتـاده‌ای           صدای یا اُخـیه‌ات، تا به حـرم نمی‌رسد

به جان فاطمه بگو که زنده‌ای حسین من           چون قسمی به جان تو، به این قسم نمی‌رسد

لشگری از ستمگران ، تورا احاطه کرده‌اند           فرصت آن که من به تو، تا برسم نمی‌رسد

دخـتر تو تا بـرسد، به مـقـتل تو می‌دود           ز بس‌که می‌خورد زمین، قدم قدم، نمی‌رسد

سرت به نیزه رفته و، تنت فتاده بر زمین           دست من از چه بر تن، قلم قلم نمی‌رسد

اگرچه رنگ خون زده، پرده به چهره‌ات ولی           به روشنایی رخت، سپـیـده دم نمی‌رسد

رسـیده‌ام کـنار تو، به جای تسـلیت مرا           به غـیـر تـازیـانـۀ، اهل سـتـم نـمی‌رسد

دل «وفایی» حزین، شده پُر از غم حسین           به جان هرکسی که این، درد و الم نمی‌رسد

اسب شه آمد ولی با خود سوارش را نداشت           بی‌قرار بی‌قرار آمد، قرارش را نداشت

سال‌ها پا در رکاب حضرت خورشید بود           بر رکاب اما سوار کهنه کارش را نداشت

بر رکاب خود نگین سرخ خاتم را ندید           بر رکاب خود نگین شاهوارش را نداشت

خوب یادش بود وقتی رهسپار جنگ شد           دشت تاب گام‌های استوارش را نداشت

لحظه‌هایی را که بی‌او از سفر برگشته بود           لحظه‌هایی را که اصلا انتظارش را نداشت

یال‌هایش گیسوانی غوطه‌ور در خاک و خون           چشم‌هایش چشمه‌ای که اختیارش را نداشت

اسب بی‌صاحب شبیه کشتی بی‌ناخداست           صاحبش را، هستی‌اش را، اعتبارش را نداشت

پیکر خود را به خون آسمان آغشته کرد           طاقت دل کندن از دار وندارش را نداشت

اسب‌ها در قتله‌گاه آسیمه سر می‌تاخـتند           کاش شرم دیدن ایل وتبارش را نداشت

پیکـری صدپـاره از آوردگاه آورده بود           که حساب زخم‌های بی‌شمارش را نداشت

کاش دُلدُل بود و دِل دِل کردنش را می‌شنید           لحظه‌ای که حیدر بی‌ذوالفقارش را نداشت

بال‌هایش را همان جا باز کرد وجان سپرد           آرزویی غیر مردن در کنارش را نداشت

ای کاش دلِ شـمر برایش می‌سـوخت            وقتی که رَگ و تارِصدایش می‌سوخت

ای کـاش نِــمـی‌کــرد تَـنَـش را دَرهَـم            جایی که تمام دست و پایش می‌سوخت

ای کاش که چـشم سر او را می‌بـست            چشمی‌که خودش به روضه‌هایش می‌سوخت

ای کـاش یـکـی زیـنـب او را می‌بـرد            تا کـم به نـوای بی‌نـوایش می‌سـوخت

ای کـاش نـمـی‌شـد سـر او بـر نـیــزه            آن سر که سکینه در هوایش می‌سوخت

ای کاش نَـدیـده بـاشـد آن شـاهِ شـهـید            دامـانِ خـیـامِ کـربـلایـش مـی‌سـوخت

ای کاش فـقـط خـیـام می‌سـوخت ولی            زینب سَر و، سجاد عبایش می‌سوخت

ای کـاش فـقـط زیـنـب و سـجـاد ولی            یک دخترکی گوش و طلایش می‌سوخت

ای کاش نمی‌سوخت به گـودال حسین            صد بار جهان ولی به جایش می‌سوخت

گلو و آن بدنی را که مصطـفی بوسید            به قـتـلگـاه لبِ تیـر و نـیـزه‌ها بـوسـید
فقط نه نیزه و شمـشیرها سلامش کرد            که سنگ و چکمه و چوب و لبِ عصا بوسید

و حَنجری که بر آن جای بوسۀ زهراست            چه قدر خنجرِ این شمرِ بی‌حـیا بوسید
نه یک دو مـرتـبه، هر دوازده بـارش            چه قدر مُمتـد و طولانی از قـفا بوسید
در ازدحام و شلـوغی و رفت و آمدها            ضـریخ جـسمِ تو را سِیلِ ردپـا بـوسید
نمـانـده در بـدنت جـای سـالـمی دیگـر            چگونه می‌شود آخر کمی تو را بوسید

آن کـشته که بردند به یغـما کـفنش را            تیر از پی تیر آمد و پـوشاند تنـش را

خون از مژه می‌ریخت به تشییع غریبش            آن نیـزه که می‌بـرد سـر بی‌بـدنش را

پیراهنی از نیزه و شمشیر به تن کرد            با خار عـوض کرد گـل پیـرهـنش را

زیباتر از این چیست که پروانه بسوزد            شمعی به طـواف آمده پرپر زدنش را

آغـوش گـشـایـد به تـسـلای عـزیـزان            یا خاک کند یوسف دور از وطنش را؟!

خورشید فروزان شده در تیره‌گی شام            تا بـاز به دنـیـا بـرسـانـد سـخـنـش را