اشعار

به تـمـنـای لب تو قـلـب دریـا سـوخـته            صورتت افتاده روی خاک وصحرا سوخته

پیکرت را جمع کردم قد یک گهواره شد            زیر خورشید عراق این قد و بالا سوخته

تیرها نه در می‌آید نه از آن سو می‌رود            جای جای تو در این اوضاع یکجا سوخته

کاش می‌شد تا همینجا پیش تو خاکم کنند            من که پیش چشم‌هام انگار دنیا سوخته

پاشو برگـردیم خیـمه قبل آنکه بشـنوی            در میان شعله‌ها گـیـسوی زنها سوخته

تو نـباشی دخـتـرانم را اراذل می‌زنـند            صورت هر دختری در بین دعوا سوخته

شیـر میدان دار بودی پس چرا افتاده‌ای            ای امان خـیـمه‌ها از چه ز پـا افتاده‌ای
من گُمَت کردم، میان دشت حیرانم مکن            دست و پایی زن بدانم که کجا افتاده‌ای

آن‌قدر گفتی که هستم خاک پایِ مادرت            حال، روی دامن خـیرالنـساء افـتـاده‌ای
دست‌هایت یک طرف، سر یک طرف، تن یک طرف            سـورهٔ قـرآن چـرا از هم جـدا افـتاده‌ای
قد رعنای تو شد هم دست با ضرب عمود            از سرِ زین گـوئـیا تو بی‌هـوا افـتاده‌ای
بعد از این حفظ حریم خیمه‌ها مشکل شود            دور از خیمه به صحـرای بلا افتاده‌ای
گوئیا باحوصله عـقده ز دل وا کرده‌اند            از کـجـا تا به کـجـا ای با وفـا افتاده‌ای

خدا بخشیده بر رویت جهانی از لطافت را           هنرمندانه طرحی نو زده، این قد و قامت را
الا بالا بلندِ سر به زیرِ محضر خورشید           که کامل کرده چشمانت، نشانی نجابت را

تو آن ماهی، که یک ایل عاشقانه خیره‌ات می‌شد           به رخسارت خدا گویا، تراشیده ملاحت را
کدامین واژه‌ات را شرح باید داد ای ساقی           ولایت یا اصالت یا شجاعت یا شرافت را؟
دعای خسته‌گان قوم را، آمین بگو ای مرد           که با نامت عجین کردند نام استجابت را
به قلب تشنه‌ام ساقی، به غیر از تو که می‌بخشد           چنان باران، به جای جرعه، دریای کرامت را؟
کـنـار نـام تو آئـیـنـه بگـذارند شـاعـرها           به جای آنکه بنویسند اوصاف شهامت را
قیامت محشری خواهد شد از حظِ حضورت، پس           به عشق دیدنت من عاشقم، صبح قیامت را
چنان شد پیشکش پای برادر دستهای تو           که اخلاصش عوض کرده ست تعریف سخاوت را
کنار علقمه، سقاترین تشنه، حسینت خواند           از آن خون گریه‌های زخم چشمانت، خجالت را
علم افتاد و دست خیمه از دستت جدا افتاد           و زینب دید از آن لحظه به چشمانش اسارت را

یا ابوفاضل که گفتم بال و پر آمد وسط            بهرِ گـفـتن از کمالاتت هـنر آمد وسط

در فضایی که همه مبهوت هستند ای کریم            دل خودش را زد به دریا و جگر آمد وسط

مانده بودم تا که تـشـبیـهی بگـویم آشنا            در همین اثنا شباهت از پدر آمد وسط

کامِ من پُر از عـسل شد تا گـفتم نامِ تو            دوّمین بار آمدم گویم  شکـر آمد وسط

ماهِ رویت را بنازم ای جمالت قـبله‌گاه            در مقـامِ صورتت دیدم قـمر آمد وسط

مردِ رزمی و نداری یک نفر مانند خود            واردِ میدان شدی اصلاً خطر آمد وسط

بازوانِ تو یـداللّه است در هر بُـرهه‌ای            تیغ در کف آمدی گویا شرر آمد وسط

تار و مارِ کوفـیان کاری ندارد بهرِ تو            هیبتت دیدند و چندین محتضر آمد وسط

امرِ مولایت رسید و جنگ را تعطیل کرد            مشگِ خالی و شرابِ چشمِ تر آمد وسط

ساقی لب تشنگـان! آبی فراهم شد ولی            یک عمود آهـنین و یک تبر آمد وسط

وقتِ افتادن ز مرکب فاطمه لبیک گفت            از دهـانِ مـادری لـفـظِ پـسر آمد وسط

من کیم روی حقایق من کیم من پشت دینم           من کیم شمشیر خونریز خدا بازوی دینم

من کیم سـردار و سرباز امام راسـتـینم           من کیم دست حسین ابن علی در آستینم

من کیم در جبهه شور و وفا فتح المبینم
من کیم عـبّاس فـرزند امیـرالمـؤمـنـیـنم

من کیم فرزند حیدر من کیم یار حـسینم           من کیم از کودکی مشـتاق دیدار حسینم

من کیم با جان شیـریـنم خـریدار حسینم           من کـیم استاد دانـشگـاه ایـثـار حـسـیـنم
من کـیم ماه بـنی هـاشم چـراغ راه دینم

من کـیم عـبّاس فـرزند امـیـرالمـؤمنـینم
من کیم صدق و صفایم من کیم مهر و وفایم           من کیم باب المرادم من کیم مشکل گشایم
من که هستم بر حسین ابن علی دست خدایم           من کـیم فـرمـانـده کـلّ قـوای کـربـلایـم
من کیم صاحب لوای سبط خیر المرسلینم

من کیم عـبّاس فـرزند امـیـرالمـؤمنـیـنم
من کیم احمد خصالم من کیم حیدر مثالم           من کیم کوه جـلالم من کیم بحـر کـمالـم
من کیم سرباز قـرآن من کـیم سـقّای آلم           من کیم یک کربلا ایثار و عشق و شور و حالم
من کیم فخـر زمـانم من کیم ماه زمـیـنم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من کیم شیر شجاعت من کیم مرد شهادت           من کیم عشق و ارادت من کیم زهد و عبادت
من کیم لطف و کرامت من کیم مجد و سعادت           من کیم نسل ولایت من کیم اصل عبادت
من کیم آنکو علی بوسیده دست نازنـینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من کیم روح حقایق من کیم پشت حسینم           من کیم ماه بنی هـاشم چـراغ عـالـمـینم
من کیم من چار عین الله را نور دو عینم           من کیم من دامن مولا علی را زیب و زینم
من کیم در مجـمع اهل ولا شور آفـرینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من کیم باب الحسینم من کیم ابن الامامم           من کیم بر آل هـاشم در زمین ماه تمامم
من کیم خون خدا فرزند زهرا را غلامم           من کیم فرمانروای لشگر خون و قیامم
من کیم سـجـادۀ عـشـاق را مُهر جـبـینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من حسین بن علی را با تن تنها سـپاهم           من به گرد خیمه شمس ولایت قرص ماهم
من خلایق را چه در دنیا چه در عقبا پناهم           من فراتر از شهیدان در مقام و قدر و جاهم
من شفیع و یاور «میثم» به روز واپسینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم

رسیدی روزِ اول؛ روز آخر را نشان دادی           برای علتِ خَلقت؛ برادر را نشان دادی

ادب تا خلق شد؛ افتاد روی دستِ استادش           برای بوسه خاکِ پای مادر را نشان دادی

به بامِ کعبه از راز امامِ کعـبه می‌گـفتی           سند دادی؛ دهانِ بازِ منبر را نشان دادی

فرات از تشنگی خشکید، دستت آب را پس زد           به این افسوس بر لب حوضِ کوثر را نشان دادی

برای آب گـفتی نـقـشـۀ راه سـعـادت را           مسیرِ اشک، تا لب‌های اصغر را نشان دادی

هوای جنگ اگر می‌داشتی مقتل عوض می‌شد           فقط یک چند ضربه رزمِ حیدر را نشان دادی

شهادت دست‌های خالی‌اش را پیش تو رو کرد           برای پیشکش؛ هم دست؛ هم سر را نشان دادی

زمین لرزید، وقتی دست‌هایت روی خاک افتاد           قیامت شد؛ شفیعِ روز محشر را نشان دادی

لهوف از چشم‌هایت علتِ خون گریه را پرسید           میان مردم بازار، خواهر را نشان دادی

شـراره می‌کـشدم آتش از قـلم در دست            بگو چگونه توان بُرد سوی دفتر دست؟

قلم که عود نبود آخر این چه خاصیتی‌ست            که با نوشـتن نامت شود معـطر دست؟

حدیث حُسن تو را نور می‌برد بر دوش            شکـوه نام تو را حـور می‌برد بر دست

چنین به آب زدن، امتحـان غـیرت بود            وگـرنه بود شما را به آب کـوثـر دست

چو دست برد به تیـغ، آسمـانیان گـفـتند            به ذوالفقار مگر برده است حیدر دست؟

بـرای آن‌کـه بـیـفـتـد به کـار یـار، گـره            طناب شد فلک و دشت شد سراسر دست

بـریـده بـاد دو دسـتـی که با امـیـد امان            به روز واقعـه بـردارد از بـرادر دست

فرشته گفت: بینداز دست و دوست بگیر            چـنین معـامله‌ای داده است کـمتر دست

صنوبری تو و سروی، به دست حاجت نیست            نـزیـبـد آخـر بر قـامـت صنـوبـر دست

هوای ماندن و بردن به خیمه، آب زلال            اگر نداشت، چه اندیشه داشت در سر، دست؟

به خون چو جعفر طیار، بال و پر می‌زد            شنیده بود شود بال، روز محشر، دست

حکـایت تو به اُم‌ُّ البنـین که خواهد گفت            و زین حدیث، چه حالی دهد به مادر دست؟

به هـمدلی، همه کس دست می‌دهد اول            فـدای هـمّـت مـردی که داد آخـر دست

به پای‌بوس تو آیم به سر، به گوشهٔ چشم            جواز طوف و زیارت دهد مرا گر دست

زمین و آسمان را گرم یا قدوس و یا هو کرد            همینکه صحبت از زیبایی آن چشم و ابرو کرد

خدا وقتی بنا بود از رخ خود پرده بردارد            علی را آفرید و مرتضی عباس را رو کرد

جنان خوشبو شد از آن لحظه‌ای که لحظه‌ای کوتاه            شمیم گیسوی مشک آفرینش را سحر بو کرد

به هرجا که قدم می‌زد شمیم یاس می‌پیچید            بیابان را به حکم کیمیایی غرق شب بو کرد

تمام دشت را آن شیر خـفته در نگاه او            به شوق صید بودن پیش چشمش دشت آهو کرد

نـمی‌دانـم خدا هـنگـام نـقـاشی ابـرویش            کمان را آفریده یا که میل دو پرستو کرد

نمی‌دانم هنر را آفرید اول سپس عباس را یا که            هر آنچه از هنر را بود صرف خلقت او کرد

به اخمی نیمی از لشگر به اخمی نیمۀ دیگر            شمار کشتگان را در نبرد خود ترازو کرد

به توفیق مقام عبد بودن می‌رسد هر کس            غبار صحن را با توتیای چشم جارو کرد

هرچه می‌گـویـم ز ساغـر بیشتر            می‌زند سـاقـی به من سـر بیشتر

حال سـائل هرچه بـدتـر خـوبـتر            رزق سـائل هرچه کـمـتر بیشتر

جان به قربان همان ساقی که کرد            اشـک را بـر مـا مـقـدر بـیـشـتر

دست و دل باز است وقتی یار ما            مـی‌زنـم در بـیـشـتر در بـیـشـتر

یـک دعـای سـاده‌ات را می‌دهـد            پـاسـخـش را صـد بـرابـر بیشتر

چشم او را هرکه یک شب دیده است            مـی‌کــشـد الله اکــبــر بـیــشــتــر

مـخـلـص اولاد زهــرائــیــم مـا!            مـخـلـص عـباس حـیـدر بیـشتر!

مـن به آب مـشـک او تـشنه تـرم            بـخــدا از آب کــوثــر بـیـشــتــر

بـیـن مـردم قـبـله حاجات اوست            بـیـن اولاد پــیــمــبـر بــیـشــتــر

غـیـرتی دارد ابـاالـفـضـل رشـید            از هـمه عـالـم به خـواهر بیـشتر

حضرت بی‌دست غـوغـا می‌کند            دـست‌هـایش روز محـشر بیـشتر

ایـن قـد و بــالا بــلا هـم داشـتــه            تـیـرهـا خـورده به پـیکـر بیشتر

خیمه بی‌عـباس بی‌صاحب شد و            درد سـرهـا شـد در آخـر بیـشتر

برای اینکه نمـیـریم دم ابالفـضل است            برای زنـده شـدن بازدم ابالفضل است

چگـونه قـرص نـبـاشد دل حـسین آنجا            که تکیه گاه و پناه حرم اباالفضل است

چه احتیاج به لشکر چه حاجتی به زره            در آن میانه که صاحب علم ابالفضل است

همیـشه وقت بـلا ذکر اوست بر لب‌ها            چرا که کاشف هر هم‌ّ و غم ابالفضل است

غـمی نـمانـده مرا چون مـریـد عـباسم            که ذکر جود و سخا و کرم ابالفضل است

به گوش‌های پُر از پـنـبۀ طبیب بخوان            که مرهم دل درمـانده‌ام ابالفضل است

آمـده تا عـلـقـمـه اما تنـش نـا هم نداشت           نه علمداری نه یاری بلکه سقا هم نداشت

روبرو با صحنه‌ای شد که شکست از او کمر           بعد از این دیگر حرم خوش قد و بالا هم نداشت

پیکر سقا پر از تیر و سنان و نیـزه بود           پیکرش دیگر برای تیر یک جا هم نداشت

گرچه مشکش خالی از آب است بر روی زمین           آبروئی را که مشکش داشت دریا هم نداشت

او پناهـم بود دیگر بی‌پـنـاهم بعد از این           تکیه گاهی اینچنین را شخص موسی هم نداشت

باز کن خلخال و زینت، زینب از اهل حرم           بعد از او دیگر کسی از ظلم پروا هم نداشت

تا ایـنکـه دعـایت بـکـند مـادرِ عـباس            آقـایِ جـهـان باش و گـدای در عباس

فـرزنـد عـلی بوده و فـرزند ادب بود            این دو شده بر شـانهٔ او گـوهر عباس

تا، کـربـبلا را شده او میر و نگهـبان            درگاهِ امام است همان محـضر عباس

بازنده، امان نامه شد و شمر چنین گفت            دیدم که حسین است فقط رهبر عباس

بر اهل حـرم لشکـر بی‌بـاک اگر بود            مشک است برای خود او لشکر عباس

یک کـوفـه برای زدنـش آمـده بـودنـد            افـتـاد کـنـار پـســرش مــادر عـبــاس

از شرمِ خودش آب شد و علتش این شد            سـهـم هـمهٔ دشـت شـده پـیـکـر عباس

سخـتـیِ عـمـودی که گرفته سر او را            در مـانـدنِ در علقـمه شد یاور عباس

ای آب که در هر طرف دشت روانی            تا خـیمه برو، بهـر دل مضطر عباس

صدایت را شنـیـدم‌ گریه کردم            بـسـوی تو دویـدم گـریـه کردم
تمـام‌ پیـکـرت تیـر سه پـر بود            تـنت را تا که دیدم گریه کردم

رکاب‌ انگار‌ بر‌ پای تو پـیچـید            مـیـان خـیـمـه آوای تو پیـچـیـد
رباب و خواهرت را هم‌ زمین زد            عمودی که به موهای تو ‌پیچید

بـبـیـن‌ پـایـم دگـر قـوت نـدارد            برادر مُرده جز غـربت نـدارد
به تو سربسته می‌گویم اباالفضل            حـرم بعد از تو امـنـیت نـدارد

ایـن آب‌هـا شـبـیـه تـو دریـا نـدیـده‌انـد            مـانـنـد دسـت‌هـای تـو سـقـا نـدیـده‌انـد

سرنـیـزه‌ها به قـدِ رشـیـدت نظر زدند            حق داشـتـند خـوش قـد و بـالا ندیده‌اند

این تیر را که خورده به جسمت حلال کن            این تـیـرهـا که چـشـمِ دل‌آرا ندیـده‌انـد

برخیز و تا به خیمه مرا با خودت ببر            طـفـلان من شـکـسـتـن بـابـا نـدیـده‌اند

پُـشـتم شکسته، زوتر از من حرم برو            نامـحـرمـان هـنـوز حـرم را ندیـده‌انـد

داری چرا شبـیه حـسن گـریه می‌کنی            چـشـمان تو که کـوچـۀ زهـرا ندیده‌اند

سر را به پـام خـاطـر اُم‌ُّالـبـنین مکش            اینقـدر پیـش فاطـمه پا را زمین مکش

ای بـسـته بر زیـارت قـدّ تو قامت، آب            شـرمـنـدهٔ مـحـبّت تـو تـا قـیـامـت، آب

دستت به موج، داغ حباب طلب گذاشت            اوج گذشت دیـد و کـمـال کـرامت، آب

بر دفـتـر زلالـی شط خطّ «لا» نوشت            لعلی که خورده بود ز جـام امـامت آب

لب، تر نکردی از ادب ای روح تشنگی!            آموخت درس عاشقی و استقـامت، آب

ترجیع درد را، ز گریزی که از تو داشت            سر می‌زند هـنوز به سنگ ندامت، آب

سوگ تو را، ز صخره چکد قطره قطره، رود            زین بیشتر سزاست به اشک غرامت آب

از سـاغـر سـقـایت فـضلت قـلم چـشـید            گـسـترد تا حـریـم تغـزّل زعـامت، آب

زینب، حسین را به گل سرخ خون شناخت            بر تربت تو بود نشان و عـلامت: آب!

از جـوهـر شفـاعت تیـغـت بعـید نیست            گر بگـذرد ز آتش دوزخ سـلامت، آب

آمد به آسـتـان تو گـریـان و عـذرخـواه            با عـزم پای بوسی و قـصد اقامت، آب

می‌خوانمت به نام ابوالفضل و، شوق را            در دیدگـان منتـظـرم بـسـته قـامت، آب

بر عهد خود ز روی محبت، وفا نکرد            تـا سـیـنـه را نـشـانـهٔ تــیـر بـلا نـکـرد

تا دست رد به سـیـنـهٔ بیگـانـگـان نـزد            خـود را مـقـیـم درگـه آن آشـنـا نـکـرد

تا هر دو دست را به ره حق ز کف نداد            در کوی عشق، خیمهٔ دولت به پا نکرد

تا از صفای دل نگذشت از صفای آب            خود را مـدام، قـبـلـهٔ اهـل صفـا نکـرد

در کـارزار عـشـق، چو عـباس نامدار            جان را کـسی فـدای شـه کـربلا نکـرد

تا داشت جان، ز جانب مقصد نتافت رخ            تا دست داشت، دامن هـمت رهـا نکرد

در راه دوست از سر کون و مکان گذشت            وز بذل جان خویش در این ره، اِبا نکرد

خالی نگشت کـشور «الا» ز خیل کـفر            تا دفع خصم دوست، به شمشیر «لا» نکرد

از پشت زین به روی زمین تا نیوفـتاد            از روی غم، برادر خود را صدا نکرد

ره را به خصم با تن بی دست بست، لیک            لب را به آه و ناله و افـسوس، وا نکرد

دل سوخت زین اَلم که به میدان کارزار            دشمن هر آنچه تیر به او زد خطا نکرد

اُمُّ البنین که مظهـر صبر و شکیب بود            غیر از فـراق، قامت او را دو تا نکرد

»پروانه»ام به گرد رخ دوست زآن که دوست            لطفی که کرد در حق مس، کیمیا نکرد

به غیر تو که به تن کـرده‌ای تماشا را            نـدیـد چـشـم کـسـی ایـسـتـاده دریــا را

بگو فضایل خود را که نور چهـرهٔ تو            گـرفـته است ز ما فـرصـت تمـاشـا را

بـه احـتـرام تـو بـایـد فـرات بـرخـیـزد            بزن به آب دوبـاره عـصای موسی را

برای آن که شفا گیرد از تو موج علیل            بخـوان بر آب، حـدیث لـب مسیـحا را

چه آب را برسانی، چه تشنه برگردی            تو فـتـح می‌کـنی آخـر تـمـام دل ها را

و آب مـهـریـهٔ فـاطـمـه ست، می‌دانـیم            چه ظـالـمانـه ربـودنـد حـق زهـرا را!

بکار دست خودت را، که پر شکوفه کند            اذان روشـنِ گـلــدسـتـه‌هــای فــردا را

بـازم سـلام نـوکـرتـان بی‌جـواب شد            ده پاسخی قـسم به خـدا دل کباب شد

تا کی فراق و ندبه و اندوه و انتظار؟            رویی نشان بده، دل نوکر که آب شد

آقا چه خواب‌ها که بـرای ظهـور تو            هرجمعه بی‌ظهور تو نقش برآب شد
رویـم سـیـاه، پـای قـــرارم نـبــوده‌ام            این هـفـته باز نامۀ نوکـر خراب شد
این هـفـتـه بـاز مثل همیشه گـناه من            با سـوز نالـه‌هـای شما بی‌حـساب شد
من را به چشم نوکریت نیک بنگرند            خوبی ندارم، آنچه تو دادی ثواب شد
در ندبـه‌ها به یاد شما گـریه می‌کـنـم            شاید دعـای گـریه‌کـنت مستجاب شد

مجـنون شـدم از بسکه لـیلا را ندیدم            آمــد مــحــرّم، بــاز آقــا را نــدیــدم
کو آنکسی که پیرهن مشکی تنم کرد            من کـور بـودم، مـاه زهـرا را ندیدم

طوبی لکم می‌گـفت با هر یا حـسیـنم            در روضه هم آن قـدّ طـوبا را ندیدم

خیمه زدم در کوچۀ ماتم، ولی حیف!            خـیمه‌نـشین دشت و صحرا را ندیدم
سائل شدم، آواره باشم پـشت این در            عمری‌ست که آن روی زیبا را ندیدم
نوحوا علی الارباب؛ این دستور زهراست            من طـعـنـه‌های اهل دنـیـا را نـدیـدم
تلـخـم، ولی قـند فراوانم حسین است            شـیـریـنی حـلـوا و خـرمـا را نـدیـدم
دسـتـم دخـیـل پـرچـم است الحـمـدلله            والله! درمـــان اطــبّــــا را نـــدیـــدم
آقا بیا یک سر بـزن بر نـوکـر خـود            آقــا بـیـا شـایـد کـه فــردا را نـدیــدم
حاجت‌روایم کن تو را جان ابالفضل            دو سال شد که صحن سـقا را ندیـدم

قسم به رایحـۀ عـطر یـاس خوشـبویت            تو آمدی به سـویم، من نـیـامدم سـویت
همیـشه خـیر دعـایت نـجـات داده مـرا            مرا بـبـخـش اگـر کـم شـدم دعـاگـویت

خوشا به قـسمت بحـرالعـلوم و نائـینی            نـگـاه مـا که نـیـفـتـاده اسـت بر رویت
چه آرزوی بـزرگی‌ست، نیـسـتم لایـق            که جان دهم دم مرگم به روی زانویت
بیـا گـذر کـن ازین روسـیـاهِ بـد رفتار            قسم به حُسن جمالت، به خُلق نیکویت
سحـر هـمیشه به یـاد حـسین، گـریانی            رسیده است به ما هم طـریقه و خویت
فدای عمۀ مظلومه‌ات که گفت: حـسین            چه آمده به سـر آن دو چـشم دلـجـویت
دلـم گـرفـته عزیزم بگـو چه کار کنم؟            به پنجه، خولی ملعون گرفته گیسویت