اشعار

دیـر به دادم رسـیـدی ای سر زخمی            کـاش بـمـانـی کـنـار دخـتـر زخـمـی

بـاز بـسـوزان مـرا به سـوز صدایت            باز صـدایـم بـزن ز حـنـجـر زخمی

نـذر تـو کـردم تـمـام بـال و پــرم را            حال بـبـین حـال این کـبـوتر زخـمی

چـیـز زیـادی نـمـانـده از من خـسـته            نـیـمـۀ جـانـی مـیـان پیـکـر زخـمـی

طاقـت بـرخـاسـتـن ز خـاک نـمـانده            نای پـریـدن نـمـانـده بـا پـر زخـمـی

پرپر و پـژمـرده‌ام خودم ولی امشب            مست تـوأم ای گـل معـطـر زخـمـی

ای بـه فــدای سـرت بـیـا کـه بـبـنـدم            زخم جـبـین تو را به معجـر زخـمی

لـب‌هـای او جـز نــالــه آوایــی نـدارد            دیگـر بـرایـش خـنـده مـعـنـایی نـدارد

اکـنـون که ایـنـجـا آمـدی بـایـد بگـوید            جز این خـرابـه دخـتـرت جایی ندارد

بــایـد بـگـویـد از غــم تـنـهـایـی خـود            چون هم نـشـیـنی غـیر تـنهـایی نـدارد

یـادش بـخـیر آن بـوسـه‌های گـرم بابا            حالا لبـش سرد است و گرمایی ندارد

در کوچه‌های شام هم با گریه می‌گفت            یک کـاروان نـیـزه تـمـاشـایی نـدارد!

تفسیری از ایثار و غیرت می‌شود چون            از نسل زهـرا است و هـمـتایی ندارد

هرچه مصیبت بود از آنجا شروع شد            وقـتـی که فـهـمـیـدند بـابـایی ندارد…

یا عـاقـبت از سـیـنـه جـانـم در می‌آید            یا ایـنکـه بـابـای من از این در می‌آید

این گریه‌ها از درد نه از اشک شوق است            امـشـب پـدر مـهـمـانی دخـتـر می‌آیـد

شانه زدن، جارو کـشیـدن، ناز کردن            از دسـت من تنهـا هـمـین‌ها بر می‌آید

خاکـسـتری یا گلی گـلی عـمه کدامش            از این دو پیـراهن به من بهـتر می‌آید

خـون لـبـم بـنـد آمـده خـوب اسـت اما            خـون سرم از زیر این معـجـر می‌آید

من گـیسویم را دور دستم حـلـقه کردم            چون که به دست دختر انگشتر می‌آید

پیـراهـنم که سوخت قبلا پس چرا باز            دارد دوبـاره بـوی خـاکـسـتـر مـی‌آیـد

حتی صدای پای بابا فـرق کرده است            حس می‌کـنم مهـمان من با سـر می‌آید

ای وای بر اسیری کز غصه جان سپارد            گلهای چشم خود را دست خزان سپارد

ای وای بر یتـیـمی کـز داغ روی بـابـا            آنقدر خون بگرید تا آن که جان سپارد

قامت کمان سه ساله زینب به اشک و ناله            بر خـاک تـیـرۀ غـم قـد کـمـان سـپـارد

در گـوشۀ خـرابـه با نـالـه‌هـای دخـتـر            آمـد سـر بــریـده دل را بـدان ســپــارد

امشب رقـیه گیرد رأس پدر در آغوش            مرغ شکـسـته پـر را بر آشـیان سـپارد

امشب به روی دامن گل را گرفته در بر            هر کس گل خودش را بر بوستان سپارد

آن اختری که مه را از آسمان طلب کرد            این مـاه را دوبـاره بر آسـمـان سـپـارد

مهمان دخترش بود آن سر که لاله گون بود            جان عزیز خـود را بر میهـمان سپارد

پایی که زخم دارد، جسمی‌که درد دارد            جـان را به پـای بابا دامن‌کـشان سپارد

هـمـراه رأس بـابـا او می‌رود ولـیـکـن            انـدوه رفـتـنـش را بر کـاروان سـپـارد

از داغ این سه سـالـه این داغـدار لالـه            بر چشم خویش «یاسر» اشک روان سپارد

چشم تو را چـقدر به این در گذاشتند؟            گـفـتی پـدر، مـقـابـل تو سر گـذاشـتند

تـنهـا به این بـسـنده نـکردند شـامـیان            پـا را از این که بـود فـراتـر گذاشـتند

بـگـذار عـمـۀ تو بـگـویـد که بر دلش            یک روز داغ چـنـد بـرادر گـذاشـتند؟

آن آتـشـی که سـوخـت درِ خـانۀ علی            بر جـان لالـه‌هـای پـیـمـبـر گـذاشـتـند

دستان کوچک تو به پهلوست، پیش از این            این درد را به پهـلـوی مـادر گذاشـتند

ای دختر سه‌ ساله تو هم مثل مـادری            این ارث را بـرای تو دخـتر گـذاشتند

داغ تو ابـرهـای جـهـان را بهـانـه داد            داغـی که تا سـپـیـدۀ محـشـر گذاشـتند

آن شب فرشته‌ها همه از عرش آمدند            بر زانـوان کـوچـک تو سـر گذاشـتند

سهم تو گریه بود و همین گریه‌های تو            چـشـمان شـهـرهای مـرا تـر گذاشـتند

از انـتـقـام گـفـتـم و شـعـرم تـمـام شـد            این فـصل را به نـوبت دیگر گذاشتند

پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمی‌گیرد؟           غروب غربت ما از چه رو پایان نمی‌گیرد؟

پدر! حالا که تو در آسمان هستی بپرس از ابر           که من از تشنگی پرپر زدم، باران نمی‌گیرد؟

علی‌اکبر پس از این شانه بر مویم نخواهد زد           علی‌اصغر سرانگشت مرا دندان نمی‌گیرد

به بازی باز هم خود را به مُردن زد عموجانم           ولی با بوسه‌هایم چون همیشه جان نمی‌گیرد

نگاه عمه طعم اشک دارد، امشب تلخی‌ست           دل دریایی او بی‌دلیل این‌سان نمی‌گیرد

پدر! می‌ترسم، این تشویش را پایان نخواهی داد؟           دلم آرام جز با چند خط قرآن نمی‌گیرد

بیا که خـانـۀ چـشـمـم شود چـراغـانی            اگـر قـدم بـگـذاری بـه چـشـم بـارانـی

بیا که بی‌تو نیامد شبی به چشمم خواب            برای تو چه بگـویم از این پـریـشانی؟

چـرا کـنم گـلـه از روزهای دلـتـنگی؟            تو حال و روز دلم را نگـفته می‌دانی!

نه دل بدون تو طـاقـت می‌آورد دیگر            نه تو اگر که بیـایی هـمیـشه می‌مـانی

چه کرده با دل من داغ، دور از چشمت            چه کرده با دلم این گـریه‌های پنهـانی

ببین سراغ تو را هر غروب می‌گیرم            قدم قدم من از این کـوچه‌های کـنعانی

نـســیـم مــژدۀ پــیــراهـن تـو را آورد            نـسـیـم آمـده بـا حــال و روز بـارانـی

نسیم آمده با عـطـر عـود و خـاکـسـتر            نـسـیــم آمـده بـا نــالــه‌ای نـیـسـتــانـی

بیا که دخـتـر تو نیست مـانـدنی بی‌تـو            بـیا که کُـشت مرا این شب زمسـتانی!

رسیده گـم شده‌اش محـشری شده بر پا            غریبِ زخمی و عطشان، خوش آمدی بابا
به سینه می‌زند از غم خرابه هم امشب            سری نشـسته در آغـوش دخـتری تنها

سه سـاله است ولـی قـد خـمیده می‌آیـد            گرفته دست به پهلو چو مادرش زهرا
پر از جراحت و درد است جسم بی‌تابش            ز بـس دویـد پی نـیـزه‌دار در صـحـرا
نگفت از غل و زنجیر و از اسارت خود            نـشـان نـداد بـه بـابـا کـبـودِ سـیـلـی را
نـگـفـت از غـم بـازارِ کـوفـه و عــمّـه            مصیـبتی که کـشـید عمه زیـنـبش آنجا
نگفت دست حرامی کـشیده از گوشش            دو گـوشواره که بابا خـریده بود اما...
فقـط از آن سر بی‌تن سـوال کرد مگر            نبـوده جـدّ تو ای بی‌کـفن، نـبی خـدا؟!
گذاشت سر به گـلوی بریده و جان داد            امان ز غربت و هجران امان ز شام بلا

کــاروان در مـــدار مــی‌آیــد            بــر ســـر آن قـــرار مـی‌آیــد

فـخــر این روزگــار مـی‌آیــد            وه! چـه بــا اقــتــدار مـی‌آیــد

شـیــر بـهــر شــکـار مـی‌آیـد

هان خبردار! این سپاه علی‌ست            مست از جذبه نگـاه عـلی‌ست

کودک و پیر در پناه علی‌ست            تحت فرماندهی ماه عـلی‌ست

او کـه بـا ذوالـفــقــار مـی‌آیـد

تیغ در دست، یاعـلی به زبان            پـادشـاه زمـیـن، امـیـر زمـان

تحت فرمان او هم این و هم آن            لشکـرش مثل رود در جریان

وه! چـه بـا افـتـخــار مـی‌آیــد

دشت انگار غرق احساس است            عطر سیب و شمیمی از یاس است

این که تصویر اشجع الناس است            پسر فاطمه است، عباس است

حـــیـــدر آشــکـــار مــی‌آیــد

محـضـر آفـتـاب عــالـمـتــاب            لشکری مثل کوه، پا به رکاب

جان نـثـاران حـضرت ارباب            همه از شوق وصل در تب و تاب

لـشـکـری جـان نـثـار مـی‌آیـد

می‌رسد کاروان به شور و نوا            دل اهـل حـرم پُـر از غــوغـا

نام این دشت چیست اهل ولا؟            مـاریـه غـاضریه کرب و بلا

غـصــه‌ای نــاگــوار مـی‌آیــد

دل هفت آسمان پُر از خون شد            خاک عالم به چرخ گردون شد

نـفـس جـبـرئـیـل محـزون شد            که چرا در حصیر مدفون شد؟

صحـبـت از اضـطرار می‌آید

بعد از آن وای بر یتـیم حسین            چشم نامـحرم و حـریم حسین

وای از مـاتـم عـظـیـم حـسین            لعـن بر دشـمـن لـئـیم حـسـین

کـه پـی گــوشــوار مــی‌آیـــد

چارده قرن آسمان خون است            کفن نسل شیعه گـلگـون است

حال شیعه اگر دگرگون است            به همین چای روضه مدیون است

شـیـعــه پــای قــرار مـی‌آیــد

ای ساربان آهسته ران دارد توانم می‌رود           در این زمین پربلا از غم عنانم می‌رود

از خاک اینجا بوی هجران و جدایی می‌رسد           گویا همین جا از تن رنجیده جانم می‌رود

اینجا لب خشکیده را با تیر آبش می‌دهند           گفتم عطش سوزم چو آتش بر زبانم می‌رود

اینجا مقام دیـدن ذبـح ذبـیح اعـظم است           کز داغ او شادی ز کل دودمانم می‌رود

اینجا من و تاریکی و غربت به هم محرم شویم           باید ببـیـنم روی نـی مـاه زمـانم می‌رود

دوران یا بنت امیرالمـونمین من گذشت           وقت اسیری آمد و نـام و نشـانم می‌رود

زین پس به روی ناقۀ بی‌پرده می‌خوانم نماز           بعد از عـلی اکـبرم دیگـر اذانم می‌رود

من خود به چشم خویشتن باید ببینم بی‌کفن           روی سرم رأست به نی چون سایه بانم می‌رود

بـوی بـهـشت می‌وزد از کـربـلای تو            ای کشته‌ای که جان دو عالم فـدای تو

دیـوانــه‌وار، آمــده‌ام تـا بـه قـتــلـگــاه            وقـتی به استـغـاثـه شـنـیـدم صدای تو

در حیرتم چه شد که نشد آسمان خراب            وقـتـی شـنـیـد نــالـۀ واغــربـتــای تـو

خورشید و ماه و جنّ و ملک خون گریستند            وقـتی مـیان لُـجّـۀ خـون بـود جـای تو

رفتی به پاس حـرمت کعـبه به کـربلا            شد کـعـبـۀ حـقـیـقـیِ دل، کـربـلای تو

اجر هزار عمره و حج در طواف توست            ای مـروه و صفا به فـدای صفای تو!

با گـفتنِ «رضاً بِقَـضائِک» به قـتلگاه            شد متّـحـد رضـای خـدا با رضـای تو

تا با نـمـاز خـوف تو گردد قـبول حق            شد سجـده‌گـاه اهل یقـین خاک پـای تو

تو هرچه داشتی به خدا دادی ای حسین!            فـردا خـداست -جَلّ جَلالُه- جـزای تو

اندر مِـنا ذبـیح یکی بود و زنـده رفت            ای صد ذبـیح کـشته شده در منای تو!

برخـیز و باز بر سرِ نی آیه‌ای بخوان            ای من فـدای آن سـرِ از تن جدای تو!

خون خداست خونِ تو و جز خدای نیست            ای کـشتۀ خـدا! به خدا، خـون‌بهای تو

ما را خشوع بندگی آموز، چون خداست            در مجلس عـزای تو صاحب‌عزای تو

آن‌جا که حدّ ممکن و واجب بُوَد، تویی            ای مـنتـهـای اوج بـشـر، ابـتــدای تـو

من از لبت شـنـیـدم، تا اسم کـربلا را            دادند دست روحم، درد و غم و بلا را
مانند تو ز من هم پوشیده نیست اسرار            می‌بـیـنم ابتـدا را، می‌خـوانم انتـهـا را

روز ده مــحــرم روز قـرارتــان بـود            تو زود آمدی تا راضـی کـنی خـدا را
گـفـتـنـد میـهـمـانید، اما چه میهـمانی؟            فعلا که تا به امروز، با ما نشد مـدارا
در ابتدا که یا رب، مهمان نیزه‌هـائـیم            خـتم به خـیر فـرما، پـایـان ماجـرا را

اینها که راه ما را در کـربلا گـرفـتـند            دیـروز در مـدیـنـه بـسـتـنـد راه ما را
من عهد بسته‌ام با، مادر که با تو باشم            بفرستـشـان مدیـنه، زن‌ها و بچه‌ها را
ای‌کاش قبل از آنکه، خیمه به پا نمایی            می‌کندی ای برادر، در دشت قبر ما را
لب تر کنی عزیزم، سر می‌دهم به جایت            تغـیـیر می‌دهم من، تقـدیر را قضا را
تا قـتـله‌گـاه از تـل من راه می‌گـشـایـم            خواهند دید اینجـا موسای بی‌عـصا را
بر دوش تو شهادت بر دوش من اسارت            بسـپار دست زینب اولاد مصطـفی را

صد قطعه از تن تو در چشم زینب آمد            وقـتی نـگـاه کردم هر جای نـیـنـوا را
ای‌کاش بین گودال عصر دهم عزیزم            حـداقـل نـدزدنـد از پـیـکـرت عـبـا را
حـق دارم ای برادر دلـواپس تو باشـم            آورده کـوفه با خود خـولی بی‌حـیا را

خیمه بر دوشم ولی من را کجا آورده‌ای            وای بر زینب مگو که کـربلا آورده‌ای

آمدی تا قـتـلگـاهت تا کنارت دق کنیم؟            آه می‌بـیـنی چه‌هـا بر روزِ ما آورده‌ای

از مـیـان مـحــمـلـم وا فـاطـمـه آورده‌ام            از مـیــان قــافـلـه واغُــربـتــا آورده‌ای

مادرم را در پیِ خود موپریشان کرده‌ای            خـواهرت را در زمـینی آشـنا آورده‌ای

سایه‌ام را چـشم نامحـرم نـدیـده بازگرد            اهلِ خود را پیش جمعی بی‌حیا آورده‌ای

گَه به اکبر خیره‌ای گاهی به قاسم، گاه من            وای فهـمـیدم چـرا چندین عبا آورده‌ای

بـاز گـرد آقـا مـدیـنـه تا نـبـیـنـم با عـبا            پیکری را اِرباً اِربا…نخ نما؛ آورده‌ای

هم مغیلان است هم تیغ است هم شن‌های داغ            مـرحـمـی آیا بـرای زخـم پـا آورده‌ای؟

گفتی از زخمِ هزار و نهصد و پنجاه تیغ            ای زبــانــم لال آقــا بـــوریــا آورده‌ای

حرمله آنجاست خولی هست با شمر و سنان            من که هیچ اما رُبابت را چرا آورده‌ای

حـسـین آمد و حق را به کـربلا آورد            بـرای نـالـه نـی غــم بـه نـیـنـوا آورد
همین که قطره اشکش به خاک‌ها افتاد            به خـاک غـم زده کـربـلا شـفــا آورد

برای آنکه نشیند به تخت خواهر شاه            به روی شانه علمدار عرش را آورد
نسیم بر سر گیسوی شیرخواره که خورد            به کـار بـسـتـه عـالـم گـره‌گـشـا آورد
زمان بـعـثـت شـبـه پـیـمـبرش بـود و            حسین اکبر خود را به این حرا آورد
مرید پیر مغـانم ز من مرنج ای شیخ            چرا که وعده تو کردی او به جا آورد
نبـود شـأن و مـقـام تو ذبـح اسماعـیل            حـسـین آمـد و حـجـت به انـبـیـا آورد
تـمـام دخـتـرکـان را یکی یکی با ناز            امیر علـقـمـه از عـرش کـبـریـا آورد
رقـیه تا قـدمـش روی خـاک ننـشـیـند            عمو به چشم خود او را چو طوطیا آورد
حبیبه‌ای که ملک سرمه از رهش می‌برد            نپرس خار مغیلان سرش چه‌ها آرود
ز کوچه‌ای که در آن بی‌هوا زدن شد باب            عدو همان روشـش را به کربلا آورد
یکی به پهلـوی اکبر یکی به دیده ماه            چنـین بلا به سر هر دو بی‌هـوا آورد
حسین داشت ز طفل و تلظی‌اش می‌گفت            که حرمـله سخـنـش را به انتهـا آورد
بلند مرتـبه شاهی ز صدر زین افـتاد            چنین سه‌شعبه فلک را به خاک‌ها آورد
ز بس که پیکر او پاره‌پاره شد بر خاک            نسـیـم عـطـر تـنـش را جدا جدا آورد
تـنـی نـمـانـد دگـر تا کـفـن نگـه دارد            نداشـت چـاره که سـجـاد بـوریا آورد

به خون چهره دادم غسل از پا تا سر خود را           زیارت میکنم با دست بسته رهبر خود را
به یاد حنجر خونین و کام خشک مولایم           لب عطشان نهادم زیر خنجر حنجر خود را

به هر جا پا نهادم بر رویم بستند درها را           که بر دیوارها بگذاشتم امشب سر خود را
به فرقم هر چه آتش بارد، از گل دوست‌تر دارم           که وقف خاک جانان کرده‌ام خاکستر خود را
به موج تیغ دشمن دوست را کردم چنان پیدا           که گم کردم حساب زخم‌های پیکر خود را
عذار نیلی از سیلی کنم تا هدیه بر زهرا           فرستادم به همراه سکینه دختر خود را
یقـین دارم که مولا از برای دیـدنـم آیـد           که سوی مکّه افکـندم نگاه آخر خود را
صدای نالۀ زهرا به گوشم می‌رسد آری           که بالای سرم آورده مولا، مادر خود را
الا ای یوسف زهرا میا کوفه که می‌ترسم           به چنگ گرگ‌ها بینی علیِّ اکبر خود را
میا از کعبه ای مولای من در این منای خون           که بینی بر فراز دست، ذبح اصغر خود را
به دار عشق (میثم) تا زبان در کام خود داری           مگوئی جز ثنای عترت پیغمبر خود را

گرچه ای یار، اسیـر کـف اغـیار توأم            نی گـرفـتار عـدو بلـکـه گـرفـتار توأم

نام تو وِردِ زبـانم به سـر دار شده‌ست            تو عـلی هستی و من میـثـم تـمّار توأم

می‌زند خصم مرا طعنه ولی غافل از آن            بر سرم نیست هـوایی که هوادار توأم

دستم از پشت اگر بسته، دگر قطع نشد            فکر انگـشت تو و دست عـلـمدار توأم

گر شکافی لب من خورده دگر چوب نخورد            در غـم چوب یزید و لب خـونبار توأم

دشـمـنـم آب دهـد لیک نـنـوشم هرگـز            گرچه لب‌تـشـنه ولی تشـنۀ دیـدار توأم

من و انـبـوهـی از دلـواپـسـی‌هـا            که دارم لشـکـری از بی‌کـسی‌ها

تـمـام کـوفـه عـهـدی تـازه دارند            بــرای کـشـتـن تـو ای مـسـیـحـا

دلـم را مـثـل پیـمان‌ها شکـسـتند            دو دستم را به عهدی تازه بستند

هـمان‌هـایی که نامه می‌نـوشـتـند            به استـقـبال تو خنجر به دسـتـند

دلم مانـده‌ست و داغ جانگـدازی            که شـد با حـرمت نـام تو بـازی

تنم زخـمی، لبم تـشنه، دلم خون            امان از این همه مهـمان نوازی

ببین که بر سر دارم میا به كوفه حسین            هـنوز زمـزمه دارم میا به كوفه حسین

سلام من به تو ای آفـتاب هـستی‌بخـش            چراغ محـفـل تـارم میا به كوفه حسین

نوشـته ام كه بیائی ولی به صفحۀ خاك            به اشك خود بنگارم میا به كوفه حسین

میـان كـوفـه غـریـبـانه می‌زنـم فـریـاد            امید و صبر و قرارم میا به كوفه حسین

به سنگساری مهمان اگر چه می‌كوشند            امـامِ آیـنـه‌دارم مـیـا به كـوفـه حـسـیـن

در این دیار به سرنیزه لاله می‌چـینـند            گـلِ همیـشه بهـارم مـیا به كوفه حسین

بیا به هـمره زینب از این سفـر برگرد            امید جـان فـكـارم مـیـا به كـوفه حسین

برای آن كه نگـردی تو بی‌عـلـی اكـبر            دمـادم است شعـارم میا به كوفه حسین

نشـسـته حـرمـله در انتـظار اصغـرِ تو            ببین كه واهمه دارم میا به كوفه حسین

پـیـام آخـر مـسـلـم بـرای تـو این اسـت            گـذشته كار ز كارم میا به كوفه حسین

به گریه گفت «وفائی» ز مسلم بن عقیل            به درد و غصه دچارم میا به كوفه حسین

سلام ای نـازنـین شاه و حـبـیـبـم            بـیـابـان گـرد تــنـهـای غــریـبـم

نوشـتـم که بیا، شـرمـنـده هـسـتم            من از این نامه‌ها شرمنده هـستم

نوشتند و تو را ای یار خـواندند            ولیکـن پای این پیـمـان نـمانـدند

ولایـت در وجـودم منـجـلی بـود            گــنــاهـم بــردن نـام عــلـی بـود

هر آنچه کوشش و همت نمودند            شـنـیدی که حـریف من نـبـودنـد

تـمـام دشـمـنـان را خـوار کـردم            شـبـیـه مـرتـضی پـیـکـار کـردم

امان دادند، عهـد خود گـسـسـتند            به کعـب نیـزه دنـدانم شکـسـتـند

از اولاد زنـا نــیـرنـگ خـوردم            من از زن‌های کوفه سنگ خوردم

صـدای الـعـطـش آمد به گـوشـم            خـبـر داری نـشـد آبـی بـنــوشـم

خــدا را شـاکـرم آبـی نـخــوردم            فدای کـام خشکـت، کام خـشکـم

سـر دارالـعــمـاره گـریـه کـردم            به یاد شیـرخـواره گـریـه کـردم

عجب جشنی بپا شد عـید قـربان            سرم از تن جـدا شد نـذر جانـان

همه دارایی‌ام را غـصب کـردند            سرم را روی نیزه نصب کردند

در این شـهـر جـفـا و نـا امـیدی            کـنـار مـزبـلـه مـانـدم، شنـیـدی؟

نــگــویــم مــابــقـی مــاجــرا را            نـگــویـم کـوچـۀ قـصـاب هـا را

به زیـر نـور مـهـتـاب و سـتاره            تـنــم آویـخــتـه شـد بـر قـــنــاره

نیا کوفه که کوفه قحط آب است            نفاق و خدعه‌هاشان بی‌حساب است

نـیـا تـا دخـتـرت در تب نـیـفـتـد            نـظـر بـر سـایـۀ زیـنـب نـیـفـتـد

رقــیـــه طــاقـت دوری نـــدارد            تـــوان درد مــهـجــوری نــدارد

نیا تا شـمـر شـمـشـیری نـسـازد            نـیـا تـا حـرمـلـه تـیـری نـسـازد

نـیا تا پـیـکـرت عـریـان نـمـانـد            سـنـان در پـهـلوی قـرآن نـمـانـد

تــو آقــا زادۀ بـنـتُ الــرســولـی            نده گیسوی خود را دست خولی

خـلاصه ای امیـر هـر دو عـالـم            حـلالـم کن، حـلالـم کن، حـلالـم

اگر چه چـشمِ تـری زیر آن قـدم داریم            دوباره مثل دو چشمت هوای غم داریم
نـگـاهِ فـاطـمـه مـا را رعـیـتـت كــرده            هزار شكـر كه ما نـسبـتی به هم داریم

دوباره مادرتان چای روضه را دم كرد            دوبـاره بـین حـسـیـنـیـه و تو دم داریـم
دوباره وقتِ زمین خوردنِ تو آمده است            دوباره یك دهه غـم‌های پشتِ هم داریم
تو بوی كرب و بلا می‌دهی؛ بیا بنشین            تو شالِ خاكی و ما حسرتِ حرم داریم
از آن زبـانِ مـقـدس از آن لـبانِ كــبود            امــیـد گـفـتـنِ یـك بـار نــوكــرم داریـم
برای آنكه بسـوزیم شـعـله می‌خـواهـیم            بـرای آنكه بـمـیـریـم گـریـه كـم داریـم
بــیـا بـه خــاطـر اُمُّ الـبـنـیـن بـده اذنـی            كه كُـشـته‌گـانِ شـب روضۀ عـلـمداریم