اشعار

قـصد دارم اثـری از لـب کـوثـر بکِـشم            تا که دست از می و میخانه و ساغر بکِشم
وقت معـراج، هـوالهـوی مکـرّر بکِشم            به خـدا رو کنم و سمت نجف پر بکِشم

مـژه بر خـاک کـف گـیـوۀ حـیدر بکِشم

نشـکـسـتـنـد مـرا و دل غـمـخـوار مـرا            نـسـپـردنـد بـه دسـت احـدی کـار مــرا
بـرســانــیــد دم حـــیـــدر کـــرار مــرا            لـیـف خـرمـای مـرا مـیـثـم تــمّـار مـرا
مـیل دارم که سـری خـانه قـنـبر بکِـشم

دست خالی نشدم حبل متیـنم علیَ است            صاحب لوح وقلم؛ روح یقینم علیَ است
بنـویـسـید که ایـمـانم و دیـنم علیَ است            شاه لولاک، یل خاک نشـینم عـلیَ است
من کـیم ناز عـلی حـیـدر صفـدر بکِشم

دور خُـم کـوثر زهراست سرازیر شده            مصطفی هم سر این سفره نمک گیر شده
چشم من از همه کس غیرعلی سیر شده            دست من را بـرسـانـید به او دیـر شـده
باید از خُـمـرۀ لعـل لـب او سـر بکِـشم

می‌شود گفت مگر بین حرا نیست علی            شب معـراج ببـیـنـیـد کجـا نـیست عـلی
همه جا هست فقط جای خدا نیست علی            علـت دلـبـری رکـن یـمـانـی‌ست عـلـی
بـاید او را به رخ قـلعـۀ خـیـبـر بکِـشـم

خال مشکی لـبش نقـطه زیر لب باست            قاب قوسین دو ابروی علی اَو اَدنـاست
نیـمۀ گـمشده‌ای داشـته آنهـم زهـراست            پرچـم شیـعـه او روز قـیـامت بـالاسـت
پس چرا دست خود از دامن دلبر بکِشم

قـد کـوتـاه عـلـی پـایـه افـلاک و زمـین            با حصیر قدمش فرش شده عرش برین
نام من را بگذارید سگ کهـف حـصین            تا ابد گـوشه نـشین نجـفم که پس از این
منّت کـعـبه از این زاویه کـمتـر بکِـشم

در می آید به خـدا بهر علی، جان نجف            زمزم چشم من است از نم باران نجف
به طلا طـعـنه زده ریگ بیـابان نجـف            من مـؤیـد شـده‌ام گـوشـۀ ایـوان نـجـف
که علی را همه جا مُظهر و مَظهر بکِشم

خانۀ کوچک او تا به سحر جای همه است            سائل فاطمه‌اش هرکه شد آقای همه است
کربلای پسر اوست که دنیای همه است            دست او دست خدا بوده که بالای همه است
دست او را به سـر دست پیـمبر بکِـشم

می‌زند تیغ، علی و به کسی کارش نیست            او امامی‌ست که شخصی پی انکارش نیست
چه کسی هست بگویند گرفتارش نیست            وقت جان دادن اگر فرصت دیدارش نیست
جان خود را بگـذارید به محـشر بکِشم

می نشـینم در این خانه که احسان بشوم            ذکر حیدر به لبم هست که میزان بشوم
عجب از لقمه او نیست که لقمان بشوم            زیر پاهای عـلی گر که سـلـیـمان بشوم
مورم و قصد من اینست که لشکر بکِشم

سرنوشت همه با یـار، مقـدّر شدنی‌ست            نوکـر خـانۀ او مالـک اشـتر شدنی‌ست
لرزه بر عرش، به یک نعره حیدر، شدنی‌ست            عـلیِ نـسلِ عـلی نـیز پیـمـبر شدنی‌ست
آمدم که صد و ده بار عـلی اکبر بکِشم

کاش این وصل شدن رابه جدایی نکشند            وسط کوچه کسی را به عـزایی نکـشند
از سر دوش عـلی پـاره عـبایی نکـشند            چـادر فاطـمه را کاش به جایی نکـشند
کاش میخی که بلند است از این در بکِشم

تو که اخمت بهم می‌ریزد از هر گوشه لشکر را           کفایت می‌کند لبخندت از هر غم پیمبر را

بزرگ بت‌پرستان آبرو بر خاک می‌ریزد           هـمین‌که از لبـانت بـشـنـود الله اکـبر را

اُحد بود و علی بود و علی بود و اُحد یعنی           تو بودی آنکه تا آخر نگه می‌داشت سنگر را

علم در دست‌های توست تا دنیا بفهمد که           تو هستی فوق ایدیهم که از جا کنده خیبر را

تو روحِ هل‌اتی و مؤمنون و قدر و یاسینی           سپرده دست تو پروردگارت روح ِکوثر را

علی بدر شب بدر و علی سقای پیغمبر           ابوفاضل چه زیبا ارث برد اوصاف حیدر را

دل نیست آن که عشق تو رویش اثر نداشت            بیراهه! مذهبی که به راهت نظر نداشت
هـرچـه نـگـاه کـرد خـداونـد بر زمـیـن            حصنی چونان ولای علی معتبر نداشت

خطی به یادگـار به دیوار خانه خواست            از تو خدا، وگرنه مگر کعبه در نداشت
فرق است یار غار شوی یا فدای دوست            بی‌مـانـدنت، هجرت آن شه ثـمر نداشت
گاهی جهاد، ماندن و بـیدار خـفتن است            ای همسفر! نترس، که رفتن خطر نداشت
وا شـد به رزمـگـاه اگر پـای ذوالـفـقار            کم هیچ از شگـفـتی شـق القـمـر نداشت
ای‌کاش شیـخ تفـرقه، ای‌کاش جـمع‌شان            از لایـه‌های مـعـنی مـولا خـبر نداشت!
هر صفحه الغـدیر سنـد با خـط شماست            سی‌جلد آن، ضمیر به جز یک نفر نداشت
تکـمیـل این مـسـیر، مـیّـسـر نـبـود اگر            در جاده ردپـای عـلـی را، بشر نداشت
دردی کـمـرشکـن خـم محـراب دیده از            روزی که هم نواش سر از سجده بر نداشت
قـرآن، تـمام حرف خـدا، با تو خـتم شد            شب‌های قدر بی‌تو شکوه این‌قدر نداشت

در مُلک خدا سکه به نام همه کس نیست           خـورشید ولا ساکـن بام همه کس نیست

جــبـریـل ســلام آور حـق اسـت بــرای           این مرد که محتاج سلام همه کس نیست

مـن فــال زدم در دل دیــوان خــداونــد           “لولا علی” آمد که مقام همه کس نیست

لا سیف به جز تیغ دو پیکر که خدا گفت           زیـبـنـدۀ دسـتان و نـیام هـمه ‌کس نیست

با خـطبۀ بـی‌نـقـطـه نـشـان داد به عـالم           این اوج بلاغت به کلام همه کس نیست

آن روز که لات و هـبل افتاد عـیان شد           بر دوش نبی عرصۀ گام همه کس نیست

خوشحـالم از این گـردش ایام که در آن           حـتی قـلـمـم نیـز غـلام هـمه کس نیست

یک روز غدیر آمد از آن روز مـبارک           جبریل صدا زد نگوئید امام همه کس نیست

مسـتـیم از شراب طهـور غـدیری‌ات            جـانم فـدای خـاصـیت بی‌نـظیـری‌ات

یـاقـوت آفـریـنـشـی و تـاج انّـمـاسـت            روی سـر امــارت دنـیـا، امـیـری‌ات

عـطـر لـباس کهـنـۀ تو جـنّـت آفـرین            عرش است در مساحت فرش حصیری‌ات

شمـشیر می‌زنی و ز جا کنده می‌شود            قـلـب دلاوران عـرب، از دلـیـری‌ات

وقت نبـرد، زَهـره ز میدان ربوده‌ای            پیـش یتـیم، رو شده قـلب حـریری‌ات

در جنگ دیدنی‌ست اگر سربلندی‌ات            وقت نماز کُـشته مرا سربه زیری‌ات

ای روزی تـمام جهـان زیـر خـاتـمت            عالم اسـیر این همه سـائل پذیـری‌ات

تو رازق جـهـانی و نـان جـوین نـبود            در سفـرۀ تو شاهـد یکـبار، سیری‌ات

در نوجوانی‌ات شده‌ای جانشین عشق            تکـیه زدی کـنار خـدا وقت پیـری‌ات

با وصله‌های بی‌حد و انـدازه‌ای امـیر            کفشت ملول کی شده از هم مسیری‌ات

پـای سقـیـفـه مانـده به گـل تا ابد ولی            دارد ادامـه تـا بـه ابـد دستـگـیـری‌ات

شعرای این غزل: حمیدرضا عباسی، سعیده کرمانی، امیر اسدی، عالیه رجبی

بـاید دهـان را با گـلاب نـاب شـوئـیم            آنگـاه بر لب ذکـر حـیـدر را بگـوئیم
آنقدر می با عـشق حیدر سرکـشیـدیم            در میکـده خود باده‌ایم و خود سبوئیم

شـرط قـبولی نـمـاز جن و انس است            بی‌حُـبّ حـیـدر ما نـمـاز بی‌وضـوئیم
بــوی نـجـف مـی‌آیـد از سـجــادۀ مـا            انگـار که با مـرتضی در گـفـتگـوئیم
بیمار هستیم و علی درمان درد است            دارو بجـز از خـاک پـای او نجـوئـیم
مردن به وقت سجـده بر ایـوان مـولا            عمری‌ست که ما زنده با این آرزوئیم

عید غدیر است و شعار ما همین است
تنها عـلـی جـانم امیـرالمـؤمنین است

لنگـر برای کـشـتی عـالم همین است            آری وصی برحـق خـاتم همین است
سـر تـا بـه پــا آئــیـنـۀ حـیّ تــعــالـی            اصلا دلـیل سجـده بر آدم همین است
برکـت دهـد بر سـفـرۀ ما نـان حـیدر            پس رمز سفره‌داری حاتم همین است
با مصطفی تا قُرب أو أدنی علی رفت            یعنی به درگاه خدا مَحرم همین است
یک یا علی می‌گفت احمد شاد می‌شد            یعنی به زخم قلب او مرهم همین است
نام تو را بر لب کـویری برد جوشید            اصلا دلیل جوشش زمزم همین است

عید غدیر است و شعار ما همین است
تنها عـلـی جـانم امیـرالمـؤمنین است
از بدو خلـقت از خـدایت دل ربـودی            عـلت برای خـلـقت و اصل وجـودی
روح عــبـاداتـی و مـعـنـی نــمــازی            یـعـنی بـرای دین پـیـغـمـبر عـمـودی
جبریل حیران بود آن وقتی که می‌دید            گاهی خدایی می‌کنی گه در سجـودی
کـوه اُحـد لــرزیـد بـا یـک نـعـرۀ تـو            وقتی به دستت قـلعۀ خـیـبر گـشودی
مدحت همین بس بین مردم آن کسی که            بر آیـۀ نجـوا عـمـل کرد آن تو بودی
طعـنه زند بر عـرش این ایوان مولا            بسیار عـرش حق کند بر آن حسودی
عید غدیر است و شعار ما همین است
تنها عـلـی جـانم امیـرالمـؤمنین است

آورد بـالا دسـت‌هــای جـانـشـیـنـش را            می‌خواست تا کامل کند اینگونه دینش را

الـیـوم اتـمـمت عـلیکم نعـمتی می‌گفت            تـا خـلـق بــشـنـاسـد امـام اولـیـنـش را

احمد که خود سرحلقۀ عشاق عالم بود            انداخت بر این حلقه با مستی نگینش را

حتی خدا هم داشت غرق مغفرت می‌کرد            با نـام حـیـدر آسـمـان‌ها و زمـیـنش را

زیباتر از هر صحنه‌ای لبخند زهرا بود            می‌دید بر تخـت امامت هم‌نـشـینـش را

می‌دیـد اوصـاف خـدا را در رخ مـولا            می‌دیـد اینگـونه امیـرالمـؤمـنـیـنـش را

جز حُبّ او چیزی قسیم نار و جنت نیست            در دوزخ است آنکه نگیرد آستینش را

در صحـنۀ پیـکـار هـنرمنـدترین است            او جای خودش؛ قنبر او عرش نشین است
بوسه‌زنِ خاک قدمش روح‌الامین است            ایوان نجف جلوه‌ای از عرش برین است

آکـنده شد از عـشق عـلی بـنـد به بنـدم
مـمنـون خـداونـد از این بـخـت بـلـنـدم
ای دل! همۀ عـمر پـریشان عـلی باش            در هر نفـست پـاره‌گـریـبان عـلی باش
در شادی و غم دست به دامان علی باش            یعنی که فقط خـیره به ایوان علی باش
حالا که علی تا به ابد "خَیرُ العباد"است
پس نوکری‌اش از سرمان نیز زیاد است
کم آمده در مـدح عـلی دفـتر و جـوهر            هر قدر بگـوئـیم، عـلـی هـست فـراتـر
نقـل است که دیـده شـب معـراج پیمبر            هـستـند مـلائک همه پـا مـنـبـر حـیـدر
شأنـش به خـداوند تصور شدنی نیست
جز مدح علی در همه عمرم سخنی نیست

خورشید بر مسیـر سفـر بـست راه را            در دست خود گرفت سپس دست ماه را

بین سیـاه‌چـالـۀ تاریک و نـور محض            می‌خواست تا نشان بدهد راه و چاه را

تا شعـله‌های فـتنه نخیزد پس از غدیر            بنـشانـد نـزد بـرکه، هـزاران گـواه را

فـرمود: « در شمـایل این مرد بنگرید            آئـــیـــنــۀ تــــمـــام‌نـــمـــای الــه را»

تاریخ گـشت محـو تمـاشـای هـیـبـتش            بـرداشت گـنـبد فـلـک از سر کـلاه را

ترسیم کرد صحـنۀ پیـوند آن دو دست            در پیـش چـشم خـلـق، مسـیر نگـاه را

»اَتمَمتُ نِعمتی» پیِ «اَکمَلتُ دینکُم»            شد نازل و شناخت بشر، تکـیه‌گـاه را

تا تـکـیه بر سـریـر ولایت زنـد عـلـی            اعـزام کـرد خـیـل مـلائـک، سـپاه را

صد کهکشان به وصلۀ پیراهنش، نهان            گـیـتی نـدیـده بود چنین فَـرّ و جـاه را

میزان حق، علی شد و نهج‌البلاغه‌اش            آبـاد کـرد خـرمـن خـشـک و تـبـاه را

سامـان گرفت بی‌سـر و سامـانی بـشر            پـیـدا نـمـود پـشـت عـدالـت، پــنـاه را

یابی چون او مـیانۀ اصحاب مصطفی            با هم اگـر شـبـیه کـنی کـوه و کـاه را

افـسـوس! خاک تیـره نـدانست قدر او            شرمنـده کرد سـرخی خونش پگـاه را

گیرم ز کینه، فرق علی را توان شکافت            تـاوان چه‌سان دهـند چـنین اشـتباه را؟

گیرم به داغ فـاطمه‌اش می‌توان نشاند            بـیـنـنـد بـا چـه رو نـبـی دادخـواه را؟

گیرم ز کین، توان جگر مجتبی گداخت            تا حشر می‌کشند به دوش، این گناه را

گیرم که راه آب تـوان بست بر حسین            سد می‌کـنند با چه، ره اشک و آه را؟

ذرات عـالـم اسـت روایـت‌گـر غـدیـر            بـیـنی اگر ضـمـیـر جـمـاد و گـیـاه را

خورشیدِ روزم احمد و ماه شبم علی‌ست            یا رب مگیر، از سرم این مهر و ماه را

یـا مـرتـضی! بـگـیـر به حـق ولایـتت            هـنگـام مـرگ، دست من روسـیـاه را

چشمه‌ها جوشید و جاری گشت دریا در غدیر            باغ عشق و آرزوها شد شکوفا در غدیر

فصل باران بود و رویش، فصل سبز زیستن            خنده، گل می‌کرد بر لب‌های صحرا در غدیر

بـود پـیـدا در زلال جـاری تکـبـیـرهـا            نقـطۀ پایـان عـمر تـشنگی‌ها در غدیر

جبرئیل آمد که: بلِّغ یا محمّد! زان‌که نیست            این تجلّی را مجـال جلـوه إلاّ در غدیر

رفت بالا از جهاز اشتران و خطبه خواند            خطبه‌ای شورآفرین و شورافزا در غدیر

تا که بردارد پیمبر پرده از رازی بزرگ            کرد بیرون زآستین دست خدا را در غدیر

عرشیان، در اشتیاق خاکیان می‌سوختند            تا علی با دست احمد رفت بالا در غدیر

گفت: هرکس را منم مولا، علی مولای اوست            کرد گل، گل‌نغمۀ احمد چه زیبا در غدیر

دستِ رد بر سینه اغـیار می‌زد آشکار            »عادِ مَن عاداهِ» او افکند غوغا در غدیر

گاه بیعت بود و، بدعت پا به پای فتنه‌ها            خیمه می‌زد در کنار آرزوها در غدیر

خشم‌های شعله‌ور، پژواک کینِ جاهلی            خطِّ سیر خود جدا کرد آشکارا در غدیر

یاد دارید ای قیامت قامتان! مولا عـلی            از قیام خود قیامت کرد برپا در غدیر؟!

کهکشان در کهکشان، اشراق بود و روشنی            از طـلـوع آفـتـابِ عـالـم‌آرا، در غـدیر

طور بود و نور بود و کشف و اشراق و شهود            شد بهـشـت آرزوها آشکـارا در غـدیر

لَنْ تَرانی گو، ترانی گوی شد تا جلوه کرد            با تماشایی‌ترین تصویر، مولا در غدیر

قلم مست است در پس‌ کوچۀ این شعر دفتر هم           شراب ناب می‌ریزد به کاغذ جای جوهر هم

مضامین بلـندی ریخـته در شعر کوتاهم           که دارد واژه‌واژه از لب من می‌رود سر هم

چگونه این منِ آلوده از او شعر بنویسم؟           که نامش را نبرده بی‌وضو حتی پیمبر هم

دم از عشقش زدن اندازۀ این بی‌سر و پا نیست           که جانش را فدای عشق او کرده‌ست کوثر هم

چگونه مدح آن شاه بـلـندآوازه را گویم؟           که درمانده‌ست طبع قاصرم از مدح قنبر هم

خودِ مولا اگر یاری کند با گوشۀ چشمی           شکوفا می‌شود با یک اشاره نطق نوکر هم

خدا از باء بسم الله خود تا سین والناسش           نیاورده‌ست جز وصف علی یک حرف دیگر هم

علی فرقان، علی برهان، علی حق و علی میزان           علی راه و علی هادی، علی قاضی و داور هم

علی حیدر علی صفدر علی رهبر علی سرور           وصی و جانشین و نفس پیغمبر، برادر هم

علی همبازی طفلان، علی تسبیح نخلستان           علی پیروز میدان حنین و بدر و خیبر هم

علی نان جوین می‌خورد و روی خاک می‌خوابید           اگرچه بود با افلاک از خاک آشناتر هم

غم مولا غم دین بود، تا بود آدم دین بود           به دوشش پرچم دین بود و شد بی‌یار و یاور هم

تمام زخم‌هایش تا که زهرا بود مرهم شد           ولی زخمی که خورد از داغ او هرگز نشد مرهم

علی راه سعادت بود و سد کردند راهش را           درِ علم نبی بود و زدند آتش بر آن در هم

علی را از میان راندند و خود با ناکسان ماندند           نکردند اعـتنا حتی به فـرمان پیـمبر هم

علی امروز هم در غربت است آری، نمی‌بینی؟           که غایب مانده از بی یاوری فرزند حیدر هم

به احوال پریـشان گرفـتاران گـیـسویش           که این نظمِ سراپا نقص روزی می‌خورد برهم

گنهکارم ولی از عشق تو دم می‌زنم عمری           تو هم فردا مرا با شیعیان خود بخر درهم

دست‌هایت را که در دستش گرفت آرام شد           تازه انگاری دلش راضی به این اسلام شد

دست‌هایت را گرفت و رو به مردم کرد و گفت:           مؤمنین! یک لحظه اینجا یک تبسم کرد و گفت:

خوب می‌دانید در دستانم اینک دست کیست؟           نام او عشق است، آری می‌شناسیدش: علی‌ست

من اگر بر جنگجویان عرب غالب شدم           با مـددهـای عـلـی بن ابـی‌طـالـب شـدم

در حُنین و خیبر و بدر و اُحُد گفتم: علی           تا مبارز خواست «عمرو عبدود» گفتم: علی

در حرا گفتم: علی، شب با خدا گفتم: علی           تا پیام آمد بخوان «یا مصطفی»! گفتم: علی

مستجار کعبه را دیدم، اگر مُحـرِم شدم           با «یـدُ الله» آمدم تا «فـوقِ اَیدیهِـم» شدم

تا که ساقی اوست سرمست‌اند «اصحابُ الیمین«           وجه باقی اوست، «اِنّی لا اُحبُّ الآفِلین«

دست او در دست من، یا دست من در دست اوست؟           ساقی پیغمبران شد یا دل من مست اوست؟

یکصد و بیست و چهار آئینه با هر یک هزار           ساغر آوردند و او پُر کرد با چشمی خمار

آخـرین پیـغـمـبر دلـداده‌ام در کـیـش او           فکر می‌کردم که من عاشق‌ترینم پیش او

بعد از این سنگ محک،‌ دیگر ترازوی علی‌ست           ریسمان رستگاری، تار گیسوی علی‌ست

من نبی‌اَم در کنارم یک «نبأ» دارم «عظیم«           طالبان «اِهدنا» این هم «صراط المستقیم«

چهره‌اش تفسیر «نور» و شانه‌هایش «مُحکمات»           خلوتش «والطور» و شور مرکبش «والعادیات«

هر خط قرآنِ من، توصیفی از سیمای اوست           هرکه من مولای اویم، این علی مولای اوست

بـاید که تو را حـضرت مـنّـان بنـویـسد           در حـد قـلـم نـیست که قـرآن بـنـویـسـد

هر دست گدایی که به سوی تو دراز است           مفهوم قـنوتی‌ست که در بین نماز است

سـمـت حـرم تـوسـت دلـم بــاز روانــه           »ای تیـر غـمت را دل عـشاق نشـانه»‌

ایــوان دلــم خـاک، طـلایـی بـده مــولا           قـدری به من خـسـته بـهـایی بـده مـولا

آن چیست که در حج و طواف است؟ نشانه‌ست           »مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه»‌ست

بر اسب سـوار است قـیـامت شده بر پا           دشمن به فرار است از این حالت مولا

شمـشـیر کـشیـده‌ست که لشگـر بگشاید           بـایـد بـرود یـک‌تـنـه خـیـبـر بـگـشـایـد

یا قـادر و یا قـاهـر و یا فـاتـح و یا هـو           این جرأت و این هیبت و این قدرت بازو

مخصوص علی هست علی شیر خداوند           آن یکّـه جـوانـمرد به تـعـبـیـر خـداونـد

از تـرس ز دستان عـدویش سپـر افـتاد           »با خشم علی هرکه در افتاد ور افتاد«

احـمـد زنـد آیا نـفـسـی غـیـر عـلـی؟ نه           بالا بـرود دسـت کـسی غـیر عـلی؟ نـه

»من کنتُ» که بر حیدر کرار رسیده‌ست           حقّ است و سرانجام به حقدار رسیده‌ست

هـرچـند در پـایـان حـج آخـریـن اسـت            «من کنتُ مولا...» ابتدای قصه این است

دستی به دستی حلقه شد تا آسمان رفت            دستی که در اوج سخاوت بی‌نگین است

دستی به دستی حلقه شد، دستی که در جنگ            خیبرترین درها به پایش بر زمین است

دسـتی که نـخـلـسـتـانِ تا امـروز بـاقـی            از پیـنه‌های بی‌شمارش شرمگـین است

تصویر بـالا رفـتن دست دو خـورشـید            عکـس زلال برکۀ این سـرزمـین است

»الیوم اکـملتُ لکم...» حتی خدا گفت:            »روزی که دین تکمیل خواهد شد همین است«

آیـنـده روشـن شـد، هــمـه دیــدنـد، امـا            امروز را تاریکیِ شب در کـمین است

با دست بـیعـت آمـدنـد و مـانـد پـنـهـان            بغضی که با تبریک گفتن‌ها عجین است

نـه! واقـعـیت را نـمی‌بـیـنـنـد، هـرچـنـد            چشمانشان محو «امیرالمؤمنین» است

ای خوش‌مسیر برکه! قـرار مسافـران!            آغـوش بـاز کن که رسیده‌ست کاروان

پیـغـام بـازگـشت بـده هـر که رفـته را            لخـتی درنگ کـن که بـیـایـند مـانـدگان

لختی درنگ کن که جهان ایستاده است            بنشین نگاه کن که به رقص آمده زمان

وقـتش شده‌ست برکۀ کم آبِ دوردست!            کم‌کم رسـد تـلاطـم موجـت به بیکـران

تصویر دست کیست در آئینه‌ات؟ ببین!            این دست‌ها رسانده زمین را به آسمان

دیگر هراس خشک شدن در دلت مباد            دستی به بیعت آور و دریا شو و بمان!

ای نـام تو از صبح ازل زمـزمۀ رود            ای زمزم جاری شده در مصحف داود

آن روز که در سجـده فـتادنـد مـلائک            جز نام تو، جز نام تو، «الله» چه فرمود؟

افشای تو، ای راز الهی، به غدیر است            آغــاز درخـشـیـدن تـو روز ازل بـود

محـبـوب اناجـیـلی و سرلوحۀ تورات            قرآنِ به‌حرف‌آمده! ای قاصد و مقصود

جز بر اثر عشق تو حق را نتوان دید            بی‌مهـر تو ابـواب تمـاشا شده مسـدود

بی‌مـرز چـنانی که در اوهـام نگـنجی            کی طاقـت دیـدار تو دارد منِ محـدود

ای عـطر تو پـیچـیده در ابـیات خرابم            »از آتش عشق تو دلم سوخته چون عود«

توصیف تو آن‌سان که تویی راه ندارد            از مـن بـپـذیـر آتـش آمــیـخـتـه با دود

بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد           به رسم تهنیت‌گویی برایت آیه نازل شد

»و اَتمَمتُ عَلیکُم نِعمَتی» یعنی که ای باران!           غرض از خلقت دنیای تشنه با تو حاصل شد

کنار برکه‌ای جاری شد احکام وفاداری           وضو با هر سرابی غیر از این سرچشمه، باطل شد

شکافنده‌تر از فجری که سر زد بین روز و شب           میان حق و باطل، ذوالفقارت حدّ فاصل شد

تو هارون و نبی موسی، تو جان او و او مولا           کدامین سامری بین تو و جان تو حائل شد؟
نماز صبح در محراب، باران بند می‌آید           پس از آن چاه تنها گریه کرد و آب‌ها گل شد

عــشـق در جـانـم شـرار انـداخـتـه            شــوق، ذوقـم را به كـار انـداخـتـه

مـی‌زنـم پَـر در هـواى اهـل بـيـت            مـی‌ســرايـم در ثـنــاى اهـل بـيـت

طـبع من امـشب گـل‌افـشـانى كـنـد            از دلــم رفــع پــريــشــانــى كــنـد

نه فقط من، عالمى در شادى است            گـاه مــيــلاد «امــام هــادى» اسـت

نُه فـلـك در نـور سـامـرا گـم است            جـلــوۀ ابـن الــرضــاى دوم اسـت

مـشـرق چـشـمـش طـلـوع آفــتـاب            ســيــنــۀ او دفـــتــر امُّ‏ الــكــتــاب

دامـن شــرم و حـيــا گــهــواره‏‌اش            بوسه گـيرد حُـسن از رخـساره‏‌اش

بس كه دارد حُـسـن روى او نـمك            بسـته بر بازوش حـرز جـان، ملك

آسـتـين افـشـانـده بر هـسـتى جـواد            ذكـر لب پيـوسـته دارد «ان يكاد»

كيست او؟ كاينسان زمين مشتاق اوست            هـفـت دريـا تـشـنـه انـفـاق اوسـت

اين پـسـر وارث به کـلّ انـبـيـاست            امــتــداد خـط ســرخ كــربـلاسـت

اين پسر گمگشتگان را هادى است            ايـن پــســر آئــيــنـــۀ آزادى اسـت

اين پسر شور و شعور حيدرى است            بر سرش زيبنده تاج سرورى است

مكـتب او رهگـشاى جـامـعه است            معنى و روح «دعاى جامعه« است

شـیـر، صـیـد یـک نـگـاه سـاده‌اش            «طـرفـة الـعـيـنی« شـود دلـداده‌اش

خاک راهـش تـوتـیای چـشم حـور            قطره قطره اشک او «شُرباً طهور«

همچـنان که نقـش نـام او عـلی‌ست            سیرت و صورت، مرام او علی‌ست

غــرق شــادی در شـب مـیــلاد او            عـهـد الـفـت بـسـتـه دل بـا یــاد او

سـلام بـر قـدمـت؛ یا مـجـیـر یا هادی            فـدای قـامـتـت ای بی‌نـظـیـر یا هـادی
تو نوری و قد و بالای تو سراجِ منیر            سـلام بـر تو سـراجُ الـمـنـیر یا هـادی

زدی قدم چه مطهر درونِ خانۀ وحی            که آمـدی تـو مـیـان حـریـر یـا هـادی
شکـفت غـنچـه لبت با زیـارتِ پـدرت            به علمِ باطن و ما فِی‌الضمیر یا هادی
بجز ولایت تو نیست در جهان خبری            خـبر تویی ز خـدای خـبـیـر یا هـادی
جمالِ بی‌مثـلِ تو مثـالِ روی خـداست            تویی تو صاحب مُلک و سریر یا هادی
عـلـیِ چـارمِ احـمـد! تـویی امـامِ هُدی            درودِ مـا به تو یَـابنَ الامـیـر یا هـادی
چو جده‌اَت ثـمرِ جانِ مصطفی هستی            چو جدِ خویش نـبی را وزیر یا هادی
شمـیمِ رایحۀ جامعه کـبـیره، ز توست            تـویی مُـنـادیِ شـأنُ الکـبـیـر یا هـادی
علی است بابِ علومِ خدا، تو بابِ غدیر            امـیـدِ مـا به تو بـابُ الـغـدیـر یا هادی
تویی که با هـنرت در زیارت آوردی            نَـوَد دلــیـل بـرای غــدیــر یــا هــادی
اگـر بـه آل مـحـمـد مـدیـحـه‌ای بـاشـد            تـویی مـولّـفِ آن بـی‌نـظـیـر یا هـادی
قـسم به معـنیِ تـفـسـیـرِ روشـنِ قـرآن            تـویی کـلام خـدا را سـفـیـر یـا هـادی
مـرادِ آیـۀ قــرآن بـه ســورۀ کــوثــر!            تویی به فـاطـمه خـیـرِ کـثـیر یا هادی
شـبـیهِ یـوسـفِ آل عـلـی، امـام حـسـن            چـقـدر دلـبــری و دلـپـذیـر یـا هــادی
به شـاهـراه هدایت، تـویی حسینِ دگر            شـدی مـربّـیِ ما هـر مـسـیـر یا هادی
بـه مـا تـمـامیِ رفـتـارهـای تـو الـگـو            مـرامِ تـوست به دل‌ها امـیـر یا هـادی
بـه احــتــرامِ جــوادالائــمّــه بـابـایـت            هـمـاره با ادب و سـر بـزیـر یا هـادی
پِـیِ زخـارفِ دنـیـا کـمـر نِـمی‌بـسـتی            که بود روحِ تو از غـیر سیر یا هادی
تـو امــتــدادِ خـدای غَــنـیِ بِـالــذاتــی            و ما هـمه به سـرایت فـقـیـر یا هـادی
به سجده‌گاهِ عبادت، ز شام تا به سحر            به بـارگـاهِ خـدا مُـسـتـجـیـر یـا هـادی
اگـر تـو جـلـوه کـنـی بر دلِ محـبـانت            شـونـد خـیلِ محـبـان بـصیـر یا هادی
سلامتِ دل و دینِ همه به دستِ شماست            نظـر نـما، نظـری چـشمگـیر یا هادی
بـلا به‌دور کـن از هـر دیـارِ زهـرایی            تـویـی به امـتِ قـرآن امـیـر یا هـادی
به هیچ اهلِ دلی، فرق در ولایت نیست            تـویی امـامِ کـبـیـر و صغـیر یا هـادی
دریـغ هـیچ نکـردی ز یـاریِ مظـلـوم            به دین مدافع و حق را نصیر یا هادی
تو را شناخـته دشمن که دشمنی کرده            هـنوز دشـمنِ تو، خـصمِ پـیر یا هادی
چه نقـشه‌ها که به تدبـیر بَرمَلا کردی            در آن زمان و مکـانِ خطـیر یا هادی
به قعـرِ برکۀ شیـران بخـاک می‌اُفـتـد            به احـتـرامِ تـو درّنـده شـیـر یـا هـادی
برای خـانـه‌نـشـیـنـیِ تو چـه‌ها کـردند            شدی ز کـیـنه چو عـمّه اسیر یا هادی
نه تو اسـیـرِ سـپـاهِ ستـمـگـران، بلـکه            بـه دستِ تو مـتـوکـل اسـیـر یا هـادی
به ابتکارِ تو این بس، که در دلِ تبعید            شـدی مـعـلـمِ نـسـلِ غــدیـر یـا هـادی
جهادِ حصر، جهادِ بزرگ‌مردان است            تویی بزرگ و عدویت حقیر یا هادی
به ما هم اذنِ جهادی بده که جان بازیم            چـنـان امـامِ شـجـاع و دلـیـر یا هـادی
به کربلا، متوکل نَه هتکِ حرمت کرد            که زد به قـلبِ تو بـارانِ تیـر یا هادی
سپـاهِ منتـقـمان را بخـوان، محـرم شد            ظهـور صاحـبمان گـشته دیر یا هادی
هـنـوز لـشـگـرِ یــارانِ بـا وفــا داری            بخوان دعـای فرج، یا مجـیر یا هادی

بـاز دلـم در هـوای حـضـرت هـادی            پَـر زده تا سـامـرای حـضرت هادی

می‌كِـشـدم سـمـت بــارگـاه رفـیـعـش            جَـذْبـۀ گـنـبـدْ طـلای حضرت هادی

پَـر زده‌ام تـا كـه آشـیــانــه بـگـیــرم            گوشۀ صحن و سرای حضرت هادی

بـارِ سـفـر بـسـته از دلـم، غـمِ عـالَـم            در دلِ بـیتُ الـولای حـضرت هـادی

جامعه را خط به خط، به چشم كشیدم            با نَـفَـسِ دلـگُـشـای حـضـرت هـادی

بـلـكـه هـدایـت شَـوَم، مُـدام مـی‌اُفـتـم            مُـلتـمـسـانـه به پـای حـضرت هادی

چایی شیرینِ مُوكـبِ دَمِ صحن است            داروی دارُ الـشّـفای حـضرت هادی

زادۀ إبنُ الرّضاست، حضرت حق هم            هست رضا، با رضای حضرت هادی
نیمۀ ذی‌الحجّه می‌رسد، چه قشنگ است            ذبح شَـدن، در مِـنای حضرت هادی

نیـمۀ مـاه است و بین ماه هـویداست            عـكـسِ رُخِ دلـرُبای حـضرت هادی

بُـرده دل از حـضرت جـوادُ الائـمّـه            چهرۀ چون مرتضای حضرت هادی

ای به فـدای لبـش كه غـنچـۀ بـوسـه            كاشـته بر گـونـه‌های حضرت هادی

"فـاطـمه" آورده گُـل برای "سـمانه"            در عوضِ رو نـمای حضرت هادی

گرچه زمینش كشیده است در آغوش            مسندِ عرش است جای حضرت هادی

كوری چشمان شورِ خصم، بلند است            قـامـتِ سـبـزِ لـوای حـضرت هـادی

كاش كه "سائل"شبی كنار ضریحش            شعـر بخـواند بـرای حـضرت هادی