اشعار

بسته‌ام دل را به آقایی که خیلی آشناست            حامی اِبنُ السبیل و یاورِ هر بیـنواست

نهمین خورشیدِ تابان ست در عرشِ خدا            نهـمین آئیـنه‌دارِ حضرت خیرالوراست

نامِ زیبایش محـمّد، کـینه‌اش باشد جواد            این پسر نورِ دو چشمانِ علی موسی الرضاست

مدحِ او گفتن لیاقت خواهد ای اهلِ هنر            هر چه در وصفش بگویم مطمئناً که رواست

من دخیلش می‌شوم بلکه گره را وا کند            حضرت بابُ‌الکرم در انتظارِ یک گداست

هرچه دارد می‌دهد بر سائلِ درمانده‌اش            بسکه این آقای خوبیها فقط مشگل گشاست

غـیرتی بی‌انتها دارد به زهـرا مادرش            قلبِ حسّاسش مریدِ حضرت خیرالنساست

کـوثـرِ دوّم لـقـب دادنـد بـر او اهلِ دل            بر امام هشتمین هم نور چشم و هم عصاست

بذل و بخشش می‌کند بر هر ز پا افتاده‌ای            سائل اینجا راحت ست از بسکه او بی‌ادّعاست

هر چه می‌خواهی بخواه امّا بدان که حاجتِ            گریه‌کُن‌های حسینی یک براتِ کربلاست

وسط حجرۀ در بسته چه بی‌پر شده‌ای            کـشتۀ زهـر جـفـای دل هـمسر شده‌ای
نالۀ العـطـشت قـلـب رضا را سـوزاند            یا حسین گـفتی و یاد شه بی‌سر شده‌ای

صورتت گـشته کبود و نفست می‌گیرد            پسر هـشتم زهـرا تو چو مـادر شده‌ای
دم آخـر شده و چـشـم به در می‌دوزی            بی‌گمان منقلب از ضربۀ آن در شده‌ای
غـربت خانۀ تو غم به دلم افـزون کرد            خاک عـالـم حـسن ثـانی حـیدر شده‌ای
پـدرت نیست به بـالـین تو اما ای وای            تو جـوان مرده مثال علی اکبر شده‌ای

عجب خجسته حدیثی که همچو گوهر بود            سـفــارش پـدری بـه جـوان دلـبـر بـود
نرو از آن در کوچک که سمت دیگر بود            که چشم خیل گدایان همیشه بر در بود

چه بارگاه و چه صحنی شبیه مشهد ما            چـه آشـیـانـۀ امـنـی شـبـیـه مـشـهـد مـا
عجب حریم و چه شأنی شبیه مشهد ما            خیال صحن و سرایت همیشه در سر بود

چه خوب می‌شد اگر تا سحر درون حرم            فقط سه واژۀ تنها من و ضریح و سرم
تو هم اگر که بیایی ز اوج لطف و کرم            کـدام خاطـره از این خـیـال برتر بود؟

تـمـام عـمـر نـشـسـتـم به آسـتـان شـمـا            همیشه خیره نشـستم به کنج خوان شما
مرا بس است ز روزی کمی ز نان شما            غـلام حلـقه‌به‌گوشت به شاه سرور بود

چنین غریب به چشمش ندیده کون و مکان            چـنـین اسیـر غـمی تا ابـد نـدیـده زمان
ز زهر گشته تن اطهرش بسی عطشان            تن نـحـیـف تـو امـا مـیـان بـسـتـر بـود

شب‌نـشینانِ فـلک چـشم ترش را دیدند            همه‌شب راز و نیـاز سحـرش را دیدند

تا خدا سیر و سفر داشت همه‌شب، وَز اشک            غرق در لاله و گل رهگذرش را دیدند

هر زمان رو به خدا کرد در آن خلوت اُنس            او دعـا کرد و ملائک اثـرش را دیدند

همه سیراب از این چشمۀ رحمت گشتند            سائلان بخـشـش دُرّ و گهرش را دیدند

عــمـر او آیـنـۀ عـمـر کـم زهــرا بـود            در جوانی همه شوق سفـرش را دیدند

دود آهش به فلک رفت از آن حجرۀ غم            شعـله‌های جـگـر شعـلـه‌ورش را دیدند

هرکه پروانۀ شمع غم او شد، هر شب            عـرشیان سوختن بال و پرش را دیدند

گوشه‌ای افتاده بود و دست بر زانو گذاشت           گاه‌گاهی دست را بر دیدۀ کم سو گذاشت

گـاه می‌پـیچـید از دردِ زیاد و نـاله کرد           گاه می‌لرزید و دست خویش بر پهلو گذاشت

گاه از سوزِ عطش فریاد می‌زد العطش           گاه بر دیوارِ حجره بی‌تکّلف رو گذاشت

در میانِ حجرۀ در بسته شد مثلِ حسین           یا حسینی گفت و روی گونه‌هایش جو گذاشت

گاه می‌گفت از سُـویدای دلش یا فـاطمه           گوشه‌ای رفته دو دستش را روی بازو گذاشت

این جوان نورِ دو چشمانِ علی موسی الرضاست           غصّه‌ها در میانِ سـینۀ خود تو گذاشت

گریه کن در این مصیبت با تمامیِّ وجود           گوشه‌ای افتاده بود و دست بر زانو گذاشت

هـنوز می‌چـکـد از چـشم‌ها بهـانۀ تو            بیا که سر بگـذارد جهـان به شانۀ تو

بـرای گـریۀ این ابـرهـای سرگـردان            کجاست بهتر از آغوش بی‌کرانۀ تو؟

سحـر سحـر همه جا بادها سـراسیمه            نفس نفس همه در جست‌وجوی خانۀ تو

و بین باغ خزان‌خیز چارفصل هنوز            به انتـظـار تو قـد می‌کـشد جـوانۀ تو

به صبح جمعه قسم! عصر، عصر دلتنگی‌ست            بـخــواه تـا بــشـوم لایـق زمــانـۀ تـو

باید بـرای درک حـضورش دعـا کنیم            خود را از این جهـان خـیالی جدا کنیم

هرگز برای پر زدن از پیله دیر نیست            از جنس عشق، بال و پری دست و پا کنیم

گم کرده‌ایم ما خودمان را و لازم است            در ندبـه‌ها شکـایت از این ماجرا کنیم

در حیرتم از این‌که غـریبـیم و باز هم            هرگـز نـشد که یـادی از آن آشـنا کنیم

شرط است در طریق محبت که جان خویش            هـمـواره از تـعـلّـق عـالـم رهـا کـنـیـم

ما از هرآنچه غیر رخ دوست خسته‌ایم            بی او چگـونه با دل بی‌چـاره تا کـنیم؟

»خـورشید را برای ظهـور آفریده‌اند«            فکـری بـرای رفـتـن این ابـرها کـنـیم

تنها حضورِ اوست که درمان دردِ ماست            باید برای درک حـضورش دعـا کـنیم

باز هم آدیـنه شد، مـانـده‌ام در انـتـظار            چشم در راه تـوأم، بی‌قـرارم، بی‌قـرار

من تو را گم کرده‌ام، پشت فصلی از دریغ            من تو را گم کرده‌ام، پشت فصل انتظار

سمت چـشمان تو کو، تا بیـاسـایم دمی            در پنـاه چـشم تو، ای رسـول نـوبـهار

بی‌فروغ عشق تو، می‌شود هستی یتیم            مهر و ماه و آسمان، می‌شود بی‌اعتبار

تـشـنۀ وصل تـوأم، ای دلـیـل زنـدگـی            کی به پایان می‌رسد، روزهای انتظار؟!

مهر عالمتاب عدل، یک تبسم جلوه کن            تا بمـیرد ظلـم شب، تا بخـندد روزگار

باز هم آدیـنه شد، جاده اما خـالی است            باز هم سهم من است، حسرتی دنباله‌دار

آن‌قدر حاضری که کسی از تو دور نیست            هرچند دیده، قابل درک حضور نیست

بر پـلک‌های خـسـتـۀ من پـا نـمی‌نهی            چون پلکان خیس، مجال عـبور نیست

شـد تـکـه تـکـه، آیـنـۀ جـانـم از گـنـاه            امـا کـدام آیـنـه مـشـتـاق نـور نـیست؟

ای ترجـمان صبـر خـداوند بر زمـین!            بازآ که جان مـردم دنیا صبـور نیست

رو کن تو ای عزیز به ما نیز، چون ثواب            گاهی به جز زیارت اهل قـبور نیست

آمیخت حق به باطل و باطل به حق، بیا            ای منتقم! که چاره به غیر از ظهور نیست

وجـود، ثـانـیه ثـانـیه در تو فـانـی شد            طـلـیعـۀ غـزلی صـاحـب‌الـزمـانی شد

بـرای دیـدنت ای آفـتـاب در پـس ابـر            قـنوت پنجـره‌ها غـرق ندبه‌خوانی شد

نگـاه چـله‌نـشـین کسی به آیـنـه خورد            که پای عهد خودش ماند و شمعدانی شد

به جز ظهور تو در مُلک طور جلوه نبود            اگر چه روزی این دیده «لن ترانی» شد

عقیق، خون جگر خورد و در رکاب تو ماند            اویـس خــانـۀ تـو سـیـد یــمــانـی شـد

نگاه خیس شهیدی دو خط عریضه نوشت            به دسـت آب روان داد و آسـمانی شد

خوشا به ندبۀ أین الحـسین وقت سحر            که سوی کرببلا رفت و جمکرانی شد

تو آفـتـاب یـقـیـنـى، بـهـار رویـایى            طراوت گل سرخى، نسیم صحرایى

تو ابـر منـقـلب چـشم‌هاى پرهـیزى            تو قـطره قـطرۀ بـاران ناشکـیـبایى

تو فصل رویش عشقى، نگاه مجنونى            تو آبـشار صمـیـمـیـتى، تو لـیـلایـى

تو نرم و سبز و لطیفى، تو موج احساسى            تو روح پاک مسیحى، تو دست موسایى

تو لحظه‌هاى خوش خاطرات شیرینى            تو بـاغ عـاطـفه‌هایى، امـید فـردایى

تو جلـوۀ سـحـرى، آبـروى انـسانى            تو نور روشن صبحى، تو جام صهبایى

تو گرم باده عـشقى، بهـار زیستـنى            تو شور و شوق شقایق به دشت دلهایى

تو شعر خواجه شیراز و شمس تبریزى            تو معـنى کـلـمات هـمیـشه زیـبـایى

ای غـروب جمعه مولایم چه شد؟            یـوسـف گـم گـشـته آقـایم چه شد؟

بار دیگر جـمعـه آمـد یـار نیـست            تـشـنه‌ام سرگـشـته سقـایم چه شد؟

******************

خـسـته‌ام بس جـمـعه‌ها تکـراریند            دائــمـاً ایـن اشـک‌هـایـم جـاریـنـد

تـا به کی نـدبـه بـخـوانم بـی‌فـرج            یـاد تـو هـر شـب مـرا دلـداریـنـد

مـولای‌ من‌ ای‌ از تـبـار آب‌ و بـاران            روح‌ لـطـیف‌ سـبز هر فـصل‌ بهـاران‌

در الـتهـاب‌ لحـظـه‌هـای‌ بی‌ تو بـودن‌            هـمچـون‌ یتـیـمانـیـم‌، سر در گـریـبان‌

سوز دل‌ یاران‌ شفایش‌ یک‌ نگاه‌ است            از سوی‌ تو ای‌ گمشده‌ از چـشم‌هامان‌

مـولای‌ من‌، مـولای‌ من‌! آتـش‌ گرفـتم‌            چون‌ هیمه‌ای‌ سوزان‌ میان‌ باد و طوفان‌

پـای‌ برهـنه‌، می‌روم‌ در وادی‌ عـشق            مقـصد تویی‌ ای‌ آرزوی‌ هر مسلمان‌!

در ازدحام‌ اشک‌ و غم‌ با شب‌ نشـستم‌            شـایـد تو را یـابم‌ تو را ای‌ مـاه‌ تابان‌!

قـصد زیـارت‌ می‌کنم‌ یا رب‌ مـدد کن‌            تا بشنوم‌ من‌ از حـبـیبت‌ صوت‌ قـرآن‌

درد آشـنـایـم‌ با شـمـا ای‌ سـوتـه‌ دل‌ها            لـطـف‌ خـدا را دیـده‌ام‌ در نـدبـه‌هـاتان‌

آدیـنـه‌هـا بـوی‌ خــدا و عــشـق‌ دارنـد            آدینه‌ صبحی‌ می‌رسی‌ خورشید رخشان‌

مـانـدیـم ز دیـدار تو آواره و حـیـران            ای عشق خدایی همه ای چشمۀ جوشان!

چشمان شقایق همه در راه تو مانده است            ای شور غزل در نفـس سـبز بهـاران

دیریست در اندیشۀ خود غوطه ورم تا            با نام تو آذین شود این سینه به عرفان

سرگشته و حیران همه در ورطۀ طوفان            ای سـاحـل امـنـیت این شیعه مسلمان

زندان جنون گـشته زمین بی نفـس تو            برگـرد بیا ما همه چون خیل اسـیران

مـولـود تویی وعـدۀ مـوعـود تویی تو            برگرد عـدالـت بـنـما؛ ظـلـم بسـوزان

تو آیۀ عـشـقی تو هـمـه سـورۀ عـدلی            ای نور تـجـلی شـده از صاحب قرآن

در حد توان نیست که وصف تو بگویند            گر جـمـع شوند و بـنـگـارند دبیـران!

به انتظار تو هر روز و شام می‌مانیم            و قـصّه غـم هجـرت مدام می‌خـوانیم

برای دیـدن روی مه تو جـان جـهـان            به چارسوی زمین اسب شوق می‌رانیم

بیا بیـا که بـهـاران شود زمـسـتـان‌هـا            بیا که در قدمت، سر، چو گل، برافشانیم

کرَم نـما و قـدَم نه، ز مهر، محفـل ما            که خاک رهـگـذرت با مـژه بروبانیم

تو قـطـب عـالـم امکـانـی و ولّی حـقّ            بیا که بی‌تو، همه، جسم‌های بی‌جـانیم

امام برحـق ما، گرچه غـایبی ز نظر            مطـیع امـر تو مـولا چنان غـلامـانـیم

بیا و صحنه گـیـتی ز عدل پُر گردان            اسیـر ظـلـم و جـفـائـیم و بی‌پنـاهـانـیم

کسی می‌آید از یک راه دور آهسته آهسته           شبی هم می‌کند زینجا عبور آهسته آهسته

غبار غربت از رخسار غمگین دور می‌سازد           و ما را می‌کند غرق سرور آهسته آهسته

دل دریایی ما را به دریا می‌برد روزی           به سان ماهی از جام بلور آهسته آهسته

ازین رخوت رهایی می‌دهد جان های محزون را           درونها می‌شود پر شوق و شور آهسته آهسته

نسیم وحشت پائـیز را قدری تحمل کن           بهار آید اگر باشی صبور آهسته آهسته

کسی می‌آید و می‌گیرد احساس خدایی را           ز انسانهای سرشار از غرور آهسته آهسته

فنا می‌گردد این تاریکی و محنت ز دنیامان           ز هر سو می‌دمد صدگونه نور آهسته آهسته

به سر می‌آید این دوران تلخ انتظار آخر           و ناجی می‌کند اینجا ظهور آهسته آهسته

ز الطاف خداوندی حضورش را تمنا کن           که او مردانه می‌یابد حضور آهسته آهسته

ای در هـراس روز قـیـامت پـنـاه من            ای آشـنای اشک من و سـوز و آه من
دل پـیـش تو بـهـانـۀ غـربت نـمی‌کـند            ای دلـبـر هـمیـشـگی و دلـبـخـواه من

با تو چه زود نـاز مـرا می‌خـرد خـدا            ای تا حـریـم قـرب خـدا شـاهـراه من
ناراضی از کـنـار تو هرگـز نرفـته‌ام            نومـید کی شود ز عـطـایت نـگـاه من
من در حریم قدس تو تطهـیر می‌شوم            می‌ریـزد از دعـای تـو بـار گـنـاه من
گـفـتی بـرای دیـدن من زود می‌رسی            ای انـتـظـار لـحـظـۀ مـرگـم گـواه من
اینجا مدینه، مکه، نجف یا که کربلاست            اینجا بهشت روی زمین جنت الرّضاست

وقتی به طـوس جا به کنار تو می‌کنم            احساس وصل حق به جوار تو می‌کنم
در بـیـن خـلـق از هـمـه با آبـرو تـرم            چون کـسب آبـرو ز غـبـار تو می‌کنم

یک حـج به نـامۀ عـمـلم ثبت می‌شود            با هـر قـدم که رو به دیـار تو می‌کـنم
با اشک خـجـلـت آمده‌ام در حـریم تو            این است گـوهری که نـثار تو می‌کنم
بر یـازده امـام چـو دلـتـنـگ می‌شـوم            مـی‌آیـم و طـواف مـزار تـو مـی‌کـنـم
احـسـاس می‌کـنـم که مـیـان مـلائـکـم            آن لحـظه‌ای که جا به کنار تو می‌کنم
تا بوی گل بگـیـرم و عـطری پراکـنم            خـارم ولـی هـوای بـهـار تو مـی‌کـنـم
در دیده‌ام حـقـیقـت حق جـلـوه می‌کند            چون با خـیال، سـیر عـذار تو می‌کنم
من «میثمم» که در همه جا یا اباالحسن            مــدح تـو و نـیـا و تـبـار تـو مـی‌کـنـم

باز هم شهر مدیـنه نـوربـاران می‌شود            حضرت جبریل در یک خانه مهمان می‌شود
باز می‌آیـد به دنـیا حجّـتـی از کـردگار            حجّتی دیگر ازین رو شاد وخندان می‌شود

ماه ذی‌قعده‌ست، روز یازده از آن بود            ماه هشتم در سپهر دین نمایان می‌شود
جلوه گر بر دست نجمه، نجم رخشان آمده            حضرت موسای کاظم محو جانان می‌شود
سـومـین نام عـلی بین امامـان است او            عـالـم آل عـلی، مرد سخـنـدان می‌شود
افـتخـار مـیزبـانی‌اش به ایـران می‌دهد            کل ایران رعیت شاه خـراسان می‌شود
هرچه بشنیدی ز عیسی و شفا، از یاد بر            با رضا هر درد بی‌درمان، درمان می‌شود
زادروز او بود، میـلاد احـسان و کـرم            در فقاهت، در کرامت، مرد میدان می‌شود
نا امیـدان را امید و بی‌پـناهـان را پنـاه            ‌بر خـزان آرزوها، او بهـاران می‌شود
روز مـیـلادش دل اهل ولایت شـادمان            کوی و برزن از برای او چراغان می‌شود
مرغ دلها از برای مشهـدش پر می‌زند            از درون سینه با شادی گریزان می‌شود
یک جهان زائر شود سوی حریمش رهسپار            بهترین گلها برای او، گل افشان می‌شود
خوش به حال آنکه در آنجا ببیند روی دوست            کاشکی بینیم ظاهر، جان جانان می‌شود

مژده آمد برجهان مصداق کرّمنا رضا            مـظـهـر ذات خـدا بـند دل طـاهـا رضا
بر سـمای جان ما تـابـید ماه هـشـتـمین            زاده موسی بن جعفر غنچه زهرا رضا

صورتش وجه هوالهو قد او سرو لب جو            ضـامن چـشـمـان آهـو والی والا رضا
از دمش عیسی بن مریم دم بگیرد نی عجب            یا نماید هر نفس صد معجز موسی رضا
حاتم طایی بگیرد درس جود از ساحتش            در عطا و جود و بخشش می‌کند غوغا رضا
فخر بر نسوان فروشد نجمه خاتون عیب نیست            عالمی را کرده حیران مفخر دنیا رضا
خاک طوس از مقدمش شد سرمه چشم ملک            چون کند هر قطره‌ای را راهی دریا رضا
گوشه چشمی اگر از لطف برسائل کند            یک برات کربلا امشب کند امضا رضا
مشهدش حج فقیران مرقدش رشک قصور            گنبد و صحن و رواقش جنّت الاعلا رضا
"آذرین" گرسائل کویش شود سلطان شود            چون گـدایان درش را می‌کند آقا رضا