اشعار

برخیز که هنگام درود و صلوات است            میـلاد رضـا گـاه نـزول بـرکـات است
از شاه خـراسان بطلب حاجت خود را            چون درگه او برهمه کس باب نجات است

**************

بر تـربت و بر خـون شهـیدان صلوات            بر حضرت سلـطان خـراسان صلـوات
ایران هـمـه سـرزمـین شـاه کـرم است            بر شـاه کـرم به خـاک ایـران صلـوات

**************

بـا نــام رضــا عــقــده ز دل وا کــردم            یک مـصرعی از بـهـر تو انـشا کـردم
آن بـیـت مـقـدس ایـن کـلام نـور اسـت            چـون بـیـن حـرم تـو را تـمـاشـا کـردم

**************

صحن گوهرشاد تو بهتر زعرش اعظم است            آب سـقـاخانـۀ تو مثـل آب زمـزم است
هرچه می‌خواهم ز تو آقا عطایم کرده‌ای            بر در درگاه تو صدها گدا چون حاتم است

ای عـاشـقـان سـرّ الـهـی بـرمـلا شـد            دامـان نـجـمـه مـهـبـط نـور خـدا شـد
آمـد بـه دنـیـا حـجـت پــاک خــدایـی            موسی بن جعفر شادمان از این عطا شد

باب الحـوائج آمـده حـاجت بخـواهـید            میلاد او شد، عالـمی حـاجت روا شد
شهـر مدیـنه مـولـد ابن الرسول است            در جـنـت الاعـلـی سـرور انـبـیـا شد
آمـد عــلــی ســوم از نـسـل امــامـت            او را لقب از سوی رب او رضا شد
آمد رضا و عـرشیان غـرق سرورند            فـریـادشان اهـلا و سهـلا مرحـبا شد
ایـرانـیـان شـاکـر به درگـاه خـدایـنـد            مـولا به ایـران آمد و مـهـمان مـا شد
دیریست ذکر یا رضا بر لب گرفـتـیم            از کودکی دلها به مـهـرش مبـتلا شد
شـد قـبـلـه عــشـاق عــالـم مــرقـد او            غـربت نـدارد آنـکـه بـا او آشـنـا شـد
شاه خـراسان است و مشهـد درگه او            خوش آنکه بر این درگه شاهی، گدا شد
هر کس که بیـمارست و امیدی ندارد            دار الـقـرار مـشـهـدش دارالـشـفـا شد
ای شیعه شادی کن که هنگام سرور ست            چون روز ميلاد علی موسی الرضا شد
شادی کن و حاجت ز مولا خواه، شاید            اعطا به تو عیدی ز سلطان سخا شد

خدا می‌خواست لطفت تا قیامت بی‌کران باشد           به دنیا آمدی تا شیعه با تو در امان باشد
کنار تو بعید است اینکه روزی زائرانت را           خدا ناکرده، محشر اعتنایی به جنان باشد

رضاجان! خوف این دارم که از غفلت مرا روزی           زبانم لال جز تو نام دیگر بر زبان باشد

امامی که مرا با یک سلام ساده مشهد برد           نباید با مکان باشد که باید لا مکان باشد
پدر موسی بن‌جعفر مادرش؛ نجمه، بلی! باید           به دنیا آمدن‌های امـامـان آن چنان باشد
به دنیا آمدی حاجی شوند آری فقیران هم           اگر پرواز تهران-مشهدت حتی گران باشد
به دنیا آمدی تا بعد هر برگشتن از مشهد           درون خانه زینت بخش چای‌م‌، زعفران باشد
به دنیا آمدی مادر بزرگ من شـفا گیرد           که دست پیرها بر دامن مردی جوان باشد
به دنیا آمدی سبک خـراسانی پـدیـد آمد           که طبع شاعر آئینی‌ات با تو روان باشد
خیالات من است اینها، وگرنه شأن تو این نیست           به دنیا آمدی تا چشمۀ حکمت روان باشد
به دنیا آمدی تا نسخـه طب الرضای تو           دوای دردهـای بی‌مـداوای جـهـان باشد
به دنـیا آمدی تا شیـعه اثـنی عـشر با تو           پس از تو برترین امّت میان این و آن باشد
به دنیا آمدی تا یک علی هم سهم ما گردد           به دنیا آمدی تا یک نجف در خاک‌مان باشد!
به دنیا آمدی تا قرن‌ها از بعد دعـبل هم           یکی از جلوه‌های معجزات تو «حسان» باشد
نه دعبل نه فرزدق نه حسانم، لیک می‌خواهم           خیالم چون نسیمی در هوای تو وزان باشد
غروبی را تصور کن پس از رجعت حرم باشیم           موذن‌زاده در صحن تو مشغول اذان باشد
غروبی که نماز مغربش در صحن جمهوری           خدا قسمت کند پشت سر صاحب زمان باشد
غروبی که تو منبر می‌روی بعد از نماز آن           طنین خطبه‌ات در گوش‌های زائران باشد
چه شب‌هایی‌ست شب‌های دل انگیز پس از رجعت           گمانم اینکه آن شب‌ها زمین در آسمان باشد
اگر حاج اکبر ناظم بیاید هر شب جمعه           برای جد مظلومت بخواند، روضه‌خوان باشد
یکی از حضرت زینب بخواند تا که بعد از او           دم سیـنـه‌زنی‌ها نوحـۀ دامن‌کـشان باشد
خودت تفسیر خواهی‌کرد، خود توضیح خواهی‌داد           چرا باید سر جد تو در دست سنان باشد؟
اجابت می‌کنیم آن‌روز ما یابن الشبیبت را           برایش روضه می‌گیریم تا جایی که جان باشد
به آب حوض صحنت می‌خورد پیوند، اشک ما           زنان بچه‌مرده اشک‌شان باید چنان باشد
زنان بچه‌مرده مثل باران نه، که خود ابرند           زنان بچه‌مرده اشک‌شان باید روان باشد

داده خــبــر بــاد صـبـا            آمــد ز ســوی کـبــریـا

نــــــور دل اهــــل ولا            مولا علی موسی‌الرضا

عالم شده غـرق سرور            یثرب شده وادی طـور

از مقدمش دریای نـور            مولا علی موسی‌الرضا

زیـبا شده امشب جهـان            برجان رسد بوی جنان

گردیده در عـالم عـیان            مولا علی موسی‌الرضا

مــــاه دل آرا آمـــــــده            نـــوری بـه دنـیـا آمـده

آرام دلـــهــــا آمـــــــده            مولا علی موسی‌الرضا

چون رحـمة اللعـالـمین            بر شیعـیان حبل المتین

خورشید عصمت ماه دین            مولا علی موسی‌الرضا

عالم پر از شور و شعف            گوهر درآمد از صدف

آمــد گــل شــاه نـجــف            مولا علی موسی‌الرضا

نـوری ز ســرمـد آمـده            عــبــدی مـــؤیــد آمـده

نــجــل مـحــمــد آمــده            مولا علی موسی‌الرضا

حُـسن کـمالت کـوثـری            خوی و خصالت حیدری

خـوبان عـالـم را سری            مولا علی موسی‌الرضا

نـور دو چـشـم خـاتمی            تو جود و احسان را یمی

درمــان درد عــالــمـی            مولا علی موسی‌الرضا

گـر بـنـده‌ای بی‌مـایـه‌ام            بر درگهـت هـمـسایه‌ام

مـهـر تو شد سـرمایه‌ام            مولا علی موسی‌الرضا

ای گـلبن زهرا سرشت            صحنین زیبایت بهشت

حُـبّ تو خط سرنوشت            مولا علی موسی‌الرضا

مــحـو تــجــلای تــوأم            غــرق تــمــنــای تـوأم

مــســت  تـــولای تـوأم            مولا علی موسی‌الرضا

ای صاحب جود و کرم            عـمـری گدای این درم

 پُر کن ز رحمت ساغرم            مولا علی موسی‌الرضا

گـردیـده‌ام مـهـمـان تـو            بنـشـسته‌ام بر خوان تو

شـرمـنـدۀ احــسـان تـو            مولا علی موسی‌الرضا

ای بر همه تو تکـیه‌گاه            مست توأم با یک نگـاه

آورده‌ام بــر تــو پــنـاه            مولا علی موسی‌الرضا

ای گــلــبـن آل عـــبـــا            سرمـنـشأ جـود و سـخا

بنما نگـاهی بر( رضا)            مولا علی موسی‌الرضا

تـا یـوسـف اشـکـم سَـرِ بـازار نـیـایـد            کـالای مــرا هـیـچ خــریــدار نـیــایـد

در سوز جگر مصلحت ماست که ما را            غـیر از جـگـر سوخـته در کار نـیاید

خارم من و در سینۀ من عشق شکفته‌ست            تا خـلـق نگـویـنـد گـل از خـار نـیـاید

بیـمار فـراقـم من و وصل است دوایم            تـدبـیـر، بـه کـار مَـنِ بــیـمـار نـیـایـد

یک عمر به درگاه رضا رفتم و حاشاک            بـر دیـدن این دلـشـده یـک‌بـار نـیـایـد

نومیدی و درگـاه تو؟! بی‌سـابـقه باشد            از سوی تو جـز رحـمت و ایثار نیاید

آخر به کجا روی کند؟ ای همه رحمت!            گر در بَـرِ تو شـخـص گـرفـتار نـیاید

دیـدم همه جا بر در و دیـوار حریمت            جـایی نـنـوشـتـه‌ست گـنـه‌کـار نـیـایـد

جاروکش درگـاه توأم همچو «مؤید«            زین بیـش از این بـنـدۀ دربـار نـیـایـد

ایـن آفـتـاب مـشـرقـی بـی‌کـسـوف را            ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را

لا تقربوا الصلوة... مخوان، بر همش مزن            این سُکر اگر به هم زده نظم صفوف را

می‌ترسم از صفای حـرم باخـبر شود            حـاجی و نیـمه‌کاره گـذارد وقـوف را

ایـن واژه‌هـا کـم‌انـد بـرای سـرودنـت            باید خـودم دوبـاره بچـیـنم حروف را

روح‌الـقـدس! بیا نفـسی شاعـری کنیم            خـورشـید چـشـم‌های امـام رئـوف را

حُسن تو به هر دیده مصـوّر شده باشد            جـا دارد اگر مـهـر مـنـوّر شـده بـاشـد

عیسی‌نَفَسی جز تو ندیدیم که در طوس            نـقـش قـدمـش عـافـیـت‌آور شده بـاشـد

هر سو نـگـرد جلـوۀ رخـسار تو بـیـند            چــشـم دل اگـر آیـنـه‌بـاور شـده بـاشـد

با شهـپـر جـبـریل کـند سـیـر در آفـاق            هر دل که در این روضه کبوتر شده باشد

اشک از شرف بوسه به پایت، به چه ماند؟            آن قـطرۀ ناچـیـز که گـوهـر شده باشد

تا عطر دلاویز تو شیرازۀ گـل‌هاست،            یک غنچه محال است که پرپر شده باشد

جز این شجر پاک و بهـشتی نـشنـیدیم            نخلی که چنین عاطـفه‌گـستر شده باشد

لـطـف تو شـود ضـامـن آهـوی دل مـا            در طـالـع ما گـر که مـقـدّر شده بـاشد

از چشمۀ خورشید خورَد آب در اینجا            آن ذرّه که با خـاک، بـرابـر شده بـاشد

هرگز نشود تـشنه به صحرای قـیامت            هرکس لبش از جام رضا، تر شده باشد

همسایۀ دیـوار به دیـوار که دیـده‌ست؟            هم‌صـحـبت دل‌هـای مـکـدّر شده بـاشد

پـاداشِ طـوافِ حــرم کـعـبـه دهـنـدش            هر سوخـته‌دل، زائر این در شده باشد

پـروانۀ معـراج بـهـشت است، نـمازی            کـز عـطـر ولای تو معـطـّر شده باشد

طبع شفق از فیض ولای تو عجب نیست            سیـراب ز سرچـشـمۀ کـوثر شده باشد

ساحـت قـدس تو ای آیـنـۀ «آیـۀ نـور»           هست سرچشمۀ آگاهی و شیدایی و شور

یافت چون روشنی از نور تو ای شمس شموس!           زنده شد در دل هر ذرّه تمنّای حضور

در و دیوار حـریم تو دهد بـوی بهشت           صحن و ایوان تو دارد اثر بوسۀ حور

حجّت هشتمی و حاجت ما عرض نیاز           ای چو اجداد کریمت به کرامت مشهور

سرمۀ چشم کُـنَد آیۀ «فَـاخـلَع نَعـلَیک»           هر مسافر که شود زائر این «وادی طور»

یک نظر دید تو را «یوسف» و صد مرتبه گفت:           «قُل هُوَ اللهُ أحد، چشم بد از روی تو دور»

«نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد»           گر کُنَد از حرم قدس تو در طوس عبور

عشق شد فرش «قدمگاه» تو چون کرد نگاه           به جـمال مـلکـوتی تو در «نیـشـابور»

از حدیثی که در آن روز، تلاوت کردی           موج زد در همه‌جا سلسله در سلسله نور

به تـولّای تو ای روحِ شـب قـدر قـسـم           به دعای تو مگر، سر بزند صبح ظهور

دستگیرِ همه شد لطف تو در «دار الفیض»           دلنوازِ همه شد مهر تو در «دارِ سرور»

یا مُعینَ الضُعَفا! چشم امیدش به شماست           گرچه عمری ز شفق سر زده تقصیر و قصور

طلوع شمس ندیدی ز نجم اگر محسوس            ببین ز نجمه به عالم طلوع شمسِ شموس

نمـوده انـفـس و آفـاق را قـرین سرور            شهی که نفسِ نفـیسش بود انیس نفوس

تـبـارک‌اللَّه از این روز اسعـد میـمـون            که هست مولد شاه حجاز خسرو طوس

خدیو خطۀ طوس آنکه عـارفان ندهـند            گـدایی در او را به حـشـمـت کـاووس

امـام جـنّ و بـشر که بر آسـتـانه قـدس            مـلائـکـنـد دمــادم بـه ذکـر یـا قــدّوس

مه سپهر ولایت شهی که در هر صبح            زند به خاک درش آفتاب گردون بوس

ز رشک خادم کویش رواست خازن خُلد            همی گزد لب و بر هم زند کف افسوس

عجب نبـاشد اگر فـایق آمد از هر باب            گه مـباحـثه با عـالـم یـهـود و مـجـوس

چه جلـوه ذرّه کند در مقابل خـورشید؟            چه صرفه قطره برد در کنار اقیانوس؟

چه شد دنائت مأمون و کینه توزی او؟            کجاست آن همه تزویر و حیله و سالوس؟

بگـو بـیا و ببـیـن حـشـمت خـدایی وی            که آن به دیده خلق خـدا بود محـسوس

همیشه بر سر بام جهان به کوری خصم            به نام نـامی آن شه فـلک نـوازد کوس

درون جــســم گـدازد دل حـســودانـش            چـنـانکه شـمـع گـدازد مـیـانۀ فـانـوس

شهی که وحش بیابان از او گرفته مراد            صغیر کی شود از لطف و رحمتش مأیوس

ابری که از سرابِ عَـدَم پا گرفته است            باران شده‌ست، پنجره‌ات را گرفته است

حَـبلُ‌الـوَرید، شاهدِ نبـضِ زیارت است            در سینه جای قلب، حرم جا گرفته است

با مـاهـیـانِ حـوضِ حـرم هـم‌عـقـیـده‌ام            هر کس که قطره خواسته دریا گرفته است

دیـدم کــنـارِ پـنـجـره‌فـولاد، جـبـرئـیـل            یک گوشه جا برای مسیحا گرفته است

می‌گـفـت، کـودکِ فـلـجـی بـا دویـدنش            از دسـت‌های خـادم تو پا گـرفـته است

با کاسه‌اشکِ پُر شده در صحنِ انقلاب            یک پیـرمرد، روضۀ سـقّـا گرفته است

هر کس هر آنچه خواسته را از ضریح تو            با یک قسم به «حضرت زهرا» گرفته است

رویـای چـشـمِ من شـده پائـینِ پـای تـو            کـارِ من و خـیـالِ تو بـالا گـرفته است

از قاب چشم، عکسِ ضریحِ تو می‌چکد            ابـری‌ست، آسـمانِ تمـاشا گـرفـته است

یـا ایُّـهــاالـرَّفـیـق!، مـنـم لا رفــیـق ‌لَـه            وا شـد دلـم کـنـار تو؛ اما گـرفـته است

کاری بـرای این بـدِ بی‌آبـرو کـنـید            با صحـن انـقـلاب مرا روبرو کنید

قلب مرا گـرفته و در گـوشه حـرم            با تکّـه‌های آیـنـه لـطـفاً رفـو کـنـید

بعدش کمی به دست بگیرید و باز هم            آمــرزش گـنــاه مــرا آرزو کـنـیـد

قـلب شـفا گرفـته من خانه شماست            در آن مباد عشق دگر جستجو کنید

اذن دخول خواندم و اشکم روانه شد            در این دقیقه کاش که قصد وضو کنید

با من شبیه دعبل و ریّان پس از نماز            در حدّ یک سلام شده گـفتگـو کنید

لـبخـنـد را به روی لـبـانم بـیاوریـد            بغض مرا گرفته جـدا از گـلو کنید

امشب در ازدحام کـنار ضریح‌تـان            شاخه گـل سفـیـدِ مرا نیـز بو کنید!

آنچه در چشم من از دوریِ تو محبوس است            قطره‌هایی‌ست که در حسرت اقیانوس است

آمدن سمت حریمت همه رویای من است            دوری از صحن و سرای تو خودِ کابوس است

لحظه‌ها در حرم از عمر کسی کم نکند            حرکت ثانیه‌ها در حرمت معکوس است

تو برای دل من خـوب رفـیـقـی هـستی            از ازل نام تو با جان و دلم مانوس است

آن بهـشتی که خدا وعـده به انسان داده            به خداوند قـسم مرقد تو در طوس است

گنبدت جلوه‌ای از چشمۀ نور ازلی است            پیش خورشید تو، خورشید چنان فانوس است

دوری ات قلب مرا سخت بدرد آورده ست            التـیـام دل بـیـچـاره فـقـط پـابـوس است

بـه امـیـد کـرمـت آمـده بـا دسـت تـهـی            زائری که ز همه غیر خودت مأیوس است

خادمیِ حرمت حسرت یک عمر من است            ای که در دست غلام تو پر طاووس است

قـلـم از وصف کـمالات تو قـاصر باشد            لکنتم در همۀ جای غزلم محسوس است

عـاقـبت چـشـم گـدا لایـقِ دیـدار نـشد            جز غم دوریِ تان حـاصلِ بیـمار نشد

سحـری از طرفِ کوچۀ ما بگـذشتی            حـیف این دیـدۀ مـاتـم زده بـیدار نشد

باز هم بغض من و جمعۀ دلگیر شما            باز هم جمعه و قلـبی که خریدار نشد

سال‌ها منتظـر سیـصد و انـدی مردی            من بمـیرم که دگر بار کـسی یار نشد

بی‌سبب نیست که تنها شده‌ای آقا جان            چون بشر در رهـتان بنـدۀ دادار نشد

من نخواهم دگر این چشمِ گنه کارم را            به چه کارم که دمی لایقِ رخسار نشد

همه دم خونِ دل از این دل غمدیده خورم            بشکند دل که دمی محرم اسـرار نشد

نیست تقصیر تو گر این دل من را نخری            بر سر کوی تو چون زار و گرفتار نشد

خواب دیدم که به گوشم همه دم می‌گفتی            هر چه گـشتـیم؛ یکی یارِ وفـادار نشد

این همه مدعیِ عـشق من و مادر من            در عمل هیچ کسی مونس و غمخوار نشد

نیست از دین نبی بین شما جز سخنی            هیچ کس رهروِ آن احـمد مخـتار نشد

او که دم می‌زند از بابِ غریبم همه دم            مـحـرمِ رازِ عـلـی حـیـدر کـرار نشد

بهـتـر از یوسـفم و راهیِ بـازار شدم            احـدی بـهـر رُخـم راهـیِ بـازار نـشد

سال‌ها بـابت این حـجـمِ گـناهـانِ شما            جادۀ غـیبت این غـمـزده هـموار نشد

گفته بودم که دعا بهـرِ فـرج بنـمائـید            بر دعاهای فرج بهرِ من اصرار نشد

گـفـته بودم نـشوید از منِ دلـداده جـدا            حاصل دوریِ تان جز غم و زنگار نشد

اشکِ خجلت ز دو چشمان بداغی جاریست            که ز دنیـای دنی، کَـنده و بیـزار نشد

گاهی نسـیـم می‌شوی و زود می‌رسی            گـاهی به شکـل رایحـۀ عـود می‌رسی

گاهی به نیمه‌های شب است و نیاز ما            با یک سـبد سـتـارۀ مـوعـود می‌رسی

گاهی برای این که تو؛ آبـادمـان کـنی            از چشممان می‌آیی و چون رود می‌رسی

گاهی به گـوش پـاک مناجـاتـیـان شب            با سـوز و ساز نغـمـۀ داوود می‌رسی

ما الـتـمـاس روز ظـهـور تـوأیم لـیک            هر وقت، هر زمان که دلت بود می‌رسی

ما ندبـه خـوان جـمعۀ موعود مانده‌ایم            ناز تو را به شیوۀ خود، عشق خوانده‌ایم

چه غصه‌ها که نخوردم برای غیبت تو            چه گریه‌ها که نکردم برای غربت تو

یـتــیـم زاده و آواره‌ایـم، در بـه دریــم            بگـو چـگـونه بـیـائـیـم در کـفالـت تو؟

در انتـظـار طلـوعـم، نـماز می‌خـوانم            به وقت شرعی عشاق، رأس ساعت تو

چه می‌شود که بگوید خـدا به جبرائیل            بگو به حضرت مهدی، رسیده نوبت تو

تمام خـواست ما از خدا فقط این است            ظهـور یا فـرج عـاجـل و سـلامـت تو

برای مـرقـد زهـرا ضـریح می‌سـازیم            بـه حــول و قــوۀ الله، بـا نـظـارت تـو

خدا اگر که بخـواهد اقـامه خـواهد شد            «نماز جـمعۀ» این هـفته با امـامت تو

اوّل ذی القعـده شد یا که بهـار دیگری            آمده موسی بن جعفـر را قرار دیگری
در مـیان بـاغ مـوسی لالـه‌زار دیگری            شیعه را بعد از رضا دار و ندار دیگری

اوسـت گـویا، آفـتـاب دوّم ایـران زمین
زیـنـبی از نسل مـولانـا امیرالـمؤمـنین

مژده ای دل، خواهر خورشید هشتم آمده            مخزن نور مه و خـورشید و انجم آمده
صاحب باب شـفـاعـت بهـر مردم آمده            ضـامـن جـنّـت بـرای شـیـعـۀ قـم آمـده

وا شود درهای جـنّت از حریم پاک او
عرش اعلای خدا شد یک وجب از خاک او

اوّل ماه است و ماه کامل موسی رسید            بر روی عرش خدا دُرِّ رضا سیما رسید
لحظه‌ای که پای او بر پهـنۀ دنیا رسید            عرشیان گفتند: گویا حضرت زهرا رسید

دارد او شـأن و مقـام فـاطمه پیش همه
پس شـود زوّار او، زوّار قـبر فـاطـمه

اوست معصومه، کریمه، بی‌معلّم عالمه            وارث نام و جـلال مـادر خود فـاطـمه
بر مُحبّش نیست در روز قیامت واهمه            یک نخ چادر نماز اوست ناجی بر همه

شیعه با او می‌شود از آتش دوزخ رها
مـی‌شـود بـا اذن او هـمـسـایـۀ آل عـبـا

فاش شد بر شیعیان یک جمله از اسرار او            گـفته مولانا رضا از شوکـت بسیار او
هرکه شد زائر برای خـواهر دلـدار او            گوئیا که او شده در طوس از زوّار او

گفته در جایی دگر شد زائرش اهل بهشت
حق به روی باب‌هایش بابی از جنّت نوشت

می‌شود سُکنی و مَأوَی الْفاطمیین میهنش            می‌شود کانـون امن کلّ شیعه گـلشـنش
کوری مأمون و هارون، کوری هر دشمنش            (عُشِّ أهلُ الْبیت) نام قم شود با بودنش

اوست بر موسی ونجمه نور عین دیگری
آمده در قـم که سـازد کـاظمین دیگری

عابد آید در حریمش رتبه‌اش افزون شود            کافر آید نزد او بر دین حق مفتون شود
در حریمش از درون سینه غم بیرون شود            هر کسی که شد کنیز درگهش، خاتون شود

اهل عالم اوست عمّه، دختر و اخت الامام
پس شود هر کس گدای او شود صاحب مقام

می‌رسد روزی‌که می‌آید به قم بین حجاب            شستـشو گردد مسیر رفـتن او با گلاب
دارد او یک سایه‌بان از گُل به زیر آفتاب            نیست ‌دیگر بر روی دستان او ردّ طناب

در میان کوچه‌های قم سرش سنگی نخورد
کاروانش را کسی در بین نامحرم نبرد

دری از عشق به روی دل مستان وا شد            پهـنۀ عـرش به یک جلوۀ حق زیبا شد
بـاز نــوری ز خـدا بـهـر کـرم تـابـیـده            خوش به حـال دلِ هر دلـشدۀ شـیدا شد

سـوره‌ای پُـر برکت آمد و نازل گردید            که به تـفـسـیـر خـدا جـملۀ اعـطـینا شد
عـوض چـلّـه‌نـشـیـنـیِّ هـمه مـشـتـاقـان            جَـلـوات رُخ کـوثـر صـفـتـی پـیـدا شـد
چون رضا داشت به دل شوق جمال مادر            خواهری داد به او حق که خود زهرا شد

مژده ای دل شده گان رحمتی از رب آمد
باز یک فـاطـمه یا حـضرت زینب آمد

طور شد خانۀ موسی ز ظهورش امشب            روز شد شب، ز رُخ غرقۀ نورش امشب
قُـذّو ابـصـارکـم از هـر طـرفـی می‌آید            به زمین تا برسد وقت عـبورش امشب
پسری نیست که هم کُفو و طرازش بشود            مدعی را بـنـما زنده به گـورش امشب
روزی عـالـم امـکـان بـه خـداونـد بُـوَد            لـقـمۀ کـوچکی از نان تـنـورش امشب
فـاطـمه نام قـشـنگی است به او می‌آیـد            می‌کند حق به شجرنامه صدورش امشب

نام او در خـور او باشد و در تقـدیرش
سیرتش فاطمی و فاطمه در تصویرش

همه افـلاک زمین خوردۀ خاک قـدمش            برتر از فنّ حساب است به خوبی رَقَمش
هر که شد مرجـع تقـلیـد طـوافش کرده            هر که شد عالم دین رفته به زیر عَلَمَش
بوسه بر خاک مزارش بخدا شیرین است            نمک حضرت زهراست در آب حرمش
چـــشــم جــنّـت بـه ره آمــدن زُوّارش            همۀ عشق رضا اوست، مگـیرید کَمش
هر کسی نوکـر او گـشت نگـردد کافر            نـکـنـیدش به جـز عـشق وِرا مُـتّهـمش

سجده بر خاک درش اهل کرم بگذارند
عـرشـیان خـاک ورا بهـر شفا بردارند

در حـرم خـانـۀ او درد شـفـا می‌گـیـرد            زیـر ایـوان طـلائـیـش دعـا مـی‌گـیـرد
درِ این خانه فقط قـدر و بها می‌بخـشند            سگ به کویش برود قدر و بها می‌گیرد
کعـبـۀ سـنگ اگـر جـانب قـم روی آرد            در حــرم خــانــۀ الـلـه لـقـا مـی‌گـیــرد
هر کسی از درِ این خانه نـصیبی دارد            خرّم آنست که یک کرب و بلا می‌گیرد

کـاش هـر ثـانـیه بـودیم کـنـار حـرمش
کاش می‌شد که بگـردیم غـبار حـرمش

او کسی نیست که در ثانـیه‌ها گم گردد            یا کسی نیست فـقـط تاج سـر قـم گـردد
دخـتر آنـست که دخت شه هـفتم بـشود            خواهـر آنست که یـار مه هـشـتم گردد
حیف باشد که چنین فاطـمه‌ای غـم بیند            یـا کـه از هـجــر گـرفـتـار تـألّـم گـردد
اینکه غم نیست امان از اینکه در غربت            خواهری در غُل و زنجیر تجسّم گردد
غم همین است که زینب وسط کوفه و شام            سـبـب خــنــدۀ بــازاری مــردم گــردد

حق همین است که زینب بخدا سر شکند
سر به عـشق سر بشکـستۀ دلـبر شکند

ما از ازل فـقـط در این خـانه را زدیم            جـایی نـرفـتـه‌ایم و به این سمت آمدیم
دلــدادۀ کــریـــمـــۀ آل مــحـــمـــدیـــم            یعنی گـدای خـواهـر سلـطان مشـهـدیم

حـاجـت به آسـتـانـۀ دیـگـر نـمی‌بـریـم
ما ریزه‌خوار سفرۀ موسی بن جعفریم

ماه آمده است خواهر خورشید را ببین            این نـور فـاطمی که درخـشید را ببین
عید است روز آمـدنش، عـید را ببـیـن            در سـیـره‌اش تـجـلّـی تـوحـید را ببـین
دست گره‌گـشای دو عـالم رسیده است
پـایـان شـام تــیـرۀ مـاتـم رسـیـده است

بـایـد که مـاه سـر بـگـذارد به پـای او            خورشید جا به جا شود از هر ندای او
آنکس که گفته حضرت کاظم برای او            این جـمـلـه عـجـیب که بـابـا فـدای او
وقت شفاعت است که پرچم به دست اوست
روز حساب چشم دو عالم به دست اوست

نـور از زمین به کل سـماوات می‌دهد            بی‌بی کریمه‌ای ست که حاجات می‌دهد
با قـم به ما مـجـال مـبـاهـات مـی‌دهـد            از بس که بـوی مـادر سـادات می‌دهد
از عـطر فاطمه حـرم او معـطر است
صحن و سرای او حرم امن مادر است

عـفّت به اوج می‌رسد از بال چـادرش            حجب و حیاست طرحی از اشکال چادرش
آیـات نــور مـی‌شـود احـوال چـادرش            بوده است مثل فاطـمه مـنوال چادرش
از نـسل سـیـدالـشـهـدا بنت مجتبی‌ست
آرامش و قـرار دل حضرت رضاست

از لطف اوست سفـرۀ نان باز می‌شود            قـفـل هـزار مـشـکـل‌مـان بـاز می‌شود
از شهر اوست بخت جهان باز می‌شود            از قم سه در به سمت جنان باز می‌شود
مهرش درون سینۀ مردم نشـسته است
باغ بهشت گوشه‌ای از قم نشسته است

در لحـظـۀ کـرامت او عـالـمـی فـقـیـر            بر حُسن خلق فاطمی‌اش عرشیان اسیر
راه بـهـشت می‌گـذرد از همین مـسـیر            از خانه‌اش رسیده بهاران به زمهـریر
حـوا و هـاجـرنـد در این خـانه خـادمه
بـانـوی خـانه کیست تـجـلای فـاطـمـه

معصومه فاطمه است دلیلم کمال اوست            آئـیـنـۀ پیـمـبـر و زهـرا جـمـال اوست
مریم هرآنچه هست به واقع مثال اوست            ایــمـان آسـیـه جـلــوات جـلال اوسـت
خیر کـثیر و اوج کرامت رسیده است
این عالـمه به عـلم امامت رسیده است

شب مـیلاد تو باید شب میـلاد قـم باشد           برای دیدن خواهر برادر آمد از مشهد

من از یک جام می‌نوشم ولیکن از دو میخانه           فراوان زائر از مشهد به پابوس تو می‌آید

تنور شاطر عباس قمی داغ است از لطفت           چنانکه نان او حتی دم از تو از حرم می‌زد

فقط فرهاد می‌فهمد که بوده آب قم شیرین           خدا می‌داند از عشقت جنون ما گذشت از حد

بیابان نیست دیگر قم شده سرچشمۀ فیضت           بنا شد فیضیه در آن به لطف سایۀ مرقد

اگر شد مرعشی مرجع در این خانه را می‌زد           کسی عالم نخواهد شد بدون سجده بر گنبد

زاهــدۀ بـا وقــار؛ عــالــمـۀ روزگــار            مـعـدن حجـب و حـیا، بانوی والاتـبار
مـیـوه قـلب بـتـول، سیبِ درخـت انـار            ای حرم تو به قم، قـبله هشت و چهـار

فـاضـله اهـل بیت، آیت عـظـمـا سـلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

شمسه شمس‌الشموس، عشق انیس النفوس            ای که شده جبرئیل در حرمت خاکبوس
وی که مراجع همه کرده به پایت جلوس            مضجع نورانی‌ات قبله‌گه ارض طوس

ای حـرمت جـلـوۀ تـربت زهـرا سـلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

ملجأ نزدیک و دور، کعبه اهل حضور            عابدۀ روز و شب، بـانوی روز نـشور
مرکز پرگارعشق، مجمع عقل و شعور            ای ز پـسِ پـوشـیـه، مـنبع تکـثـیر نور

بر تو ز هر سو درود، بر تو ز هر جا سلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

دخـتر زهـرا تویی، مـریم عـذرا تویی            سـتـرۀ پنـهـان تویی، جـلـوه پـیدا تویی
فــاطــمـه‌ای لایـقِ لـفـظ فِــداهـا تـویـی            در دل این شوره‌زار، حضرت دریا تویی

آب حــیـات زمـیـن، آبـیِ دریــا ســلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

درگـهِ تـو جــنّـتـم، خــادمـی‌ات عـزّتـم            شکر خـدا را که من، بنـده این ساحـتم
این شـجـره نـامـه‌ام، این سـنـد قـدمـتـم            نـوکـری کـوی تـو، داده بـسی رفـعـتـم

می‌دهـم امـروز در حـسرت فردا سلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

جـام شدم جـم شدم، چـشمه زمـزم شدم            اولِ ذی الـقـعـده‌ات، مــاه مـحـرم شـدم
در پیِ تـعـظـیم تو، تا به کـمر خم شدم            پـای تـو افـتـادم و، شـهـره عـالـم شـدم

از سـوی پـائـین‌ترین، جانب بالا سلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

آمـدی و عـالـم از، عـطر تو آکـنده شد            خـاطــرۀ مــادرِ آیــنــه‌هــا زنــده شــد
بـاغ ولایت پُر از، شاخه گل خـنده شد            مهـر به وجد آمد و، ماه چه تـابـنده شد

مــاه فــلـک داد بـر، مـاه دل آرا سـلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

رقص طرب می کند طوس به شکرانه‌ات            مست شده سلـسـبـیل؛ از لب پیـمانه‌ات
خیل ملک رفته در؛ سجده درِ خانه‌ات            این شده ذکـر لـبِ عـاقـل و دیـوانـه‌ات

فـاطـمـۀ فـاطـمه، سـرور زن‌هـا سـلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

روح تویی جان تویی، معنی ایمان تویی            خـواهـر معـصومۀ شاه خـراسان تویی
عـمّۀ جـود و کرم، بـانی احـسان تویی            سـایـۀ روی ســرِ مـردم ایــران تـویـی

پس به تو از جـانب خـیل گـداها سـلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

زائــر تـو زائـرِ … آل مــحــمـد شـود            در حـرمت مست از، باده بی‌حـد شود
کـاش که روزی مـا، بـارِ مـجـدد شـود            هر که به قـم آمـده، زائر مشـهـد شـود

دست به سـیـنه دهـد بر تـو و آقا سـلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

دور ز دلـبر شدی؛ نه که مقـرب شدی            از میِ هـجـران او بسکه لـبـالب شدی
در پیِ او رفتی و، روز شدی شب شدی            دور رضا گشتی و یک تنه زینب شدی

آیــنـۀ حـضـرت زیـنـب کـبـری ســلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

زینب کبری شدی، چشم شدی تر شدی            شـمع شـدی آب از هـجـر بـرادر شدی
نـامه او خـواندی و بـال شدی پر شدی            لــیــلــیِ آوارۀ، دیـــدن دلـــبــر شــدی

تا که ز قـم آمـدنـد، در پیِ تـو با سـلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

قم به تو تعظیم کرد، بر تو جسارت نشد            محمل تو پرده داشت، نور زیارت نشد
پای تو گل ریختند، خیمه که غارت نشد            روزی تو از سفـر، رنـج اسـارت نشد

بر تو وآن بانـوی زخـمی و تـنها سلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام

عمه تو پـیـر شد، بـسته به زنـجـیر شد            زود به مقتل رسید، حیف کمی دیر شد
سر که جداشد زتن، جنگ نفس گیر شد            از قِـبَـل سنگ‌ها… آیـنـه تـکـثـیـر شد

آه چـه آمـد سـرِ زیـنـب عـلـیـهـا سـلام
خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام