اشعار

مـن زائـر نـگــاه تــوأم از دیــار دور            آن ذرّه‌ام کـه آمـده تـا پـیـشـگــاه نــور

در نام تو چه حس غریبی نهفـته است            در نام تو چه خاطره‌ها می‌شود مرور

آقـا غـریب هـسـتی و وقـت سـرودنت            حسی غریب در دل من می‌کند ظهور

من هم غـریب مثل تو یا أيها الغـریب            من کی صبور مثل تو یا أيها الصّبور

بـا تـو چـقـدر مـاهـیـتـم فـرق مـی‌کـنـد            مانند ایـسـتـادن شب در حـضور نـور

در پـیـشـگــاه آیــنــه مــرد مــقــرّبــی            تو بـضـعـة الـرسولی و ریحـانة النـبی

ای نـور روشـنـای دل و خـانـهٔ نــبـی            ای جـایـگـاه عــرشـی تـو شـانـهٔ نـبـی

روح تو آسمان نه که هفت آسمان کم است            نور تو ابتدای جهان، روح عـالم است

از قـلـب تـو نـدیــده‌ام آقــا رحــیــم‌تـر            از بخـشـش و کـرامت دستت کـریم‌تر

حاتم به دست بخشش تو بوسه‌ها زده است            نـزد فـقـیـر بر لـب تو نه نـیـامده است

سنـگ صبـور، مـأمـن غـم‌ها و دردها            ای خـانـه‌ات پـنـاه هـمـه کـوچـه‌گردها

صلحت حماسه‌ای‌ست که با روضه توأم است            صلحـت چـقـدر آیـنـه‌دار مـحـرم است

باید شناخت صبـر و شـکـیـبایی تو را            باید گـریـست یک دهـه تـنهـایی تو را

در لحظه لحظه زندگی تو غم است، آه            غـربت همیـشه با دل تو توأم است، آه

هر لحظهٔ تو بوده نشان از غـریبی‌ات            وای از غم دل تو، امان از غریبی‌ات

هر روز شهر بر غمت افزود وای من            دشـنام بـود و نـام عـلـی بـود وای من

عمری غریب بوده ولی صبر کرده‌ای            مانـند لحـظه‌های عـلی صبر کـرده‌ای

کـسی که با ادب و بـاوقـار می‌بـخـشد            فـقـط بـه خـاطـر پـرودگـار می‌بـخـشد

کریم فکر حساب و کتاب بخشش نیست            به رسـم اهل کـرم بی‌شـمار می‌بخـشد

به اسـم و رسـم تـوجه نمی‌کـند هرگـز            بـه آشـنـا و غـریـب دیـار مـی‌بـخـشـد

بـرای ایـنکه شـود حـفـظ آبـروی گـدا            بدون منّت و بی‌نـنگ و عار می‌بخشد

تـمـام زنـدگـی مـن فــدای مــردی کـه            تـمـام زنـدگی‌اش را سه بار می‌بخـشد

مقابل بدی و طعنه پاسخش خنده است            سـکـوت کـرده و آئـیـنه‌وار می‌بخـشـد

به این دلیل غلام حسن خودش آقاست            که گل همیشه به خار اعتبار می‌بخشد

ازآن که عادتش احسان، سجیه‌اش کرم است            عجـیب نیست که بی‌اخـتـیار می‌بخشد

چرا که او پسر ارشد همان مردی‌ست            که بـین مـعـرکـۀ کـارزار مـی‌بـخـشـد

که بـین معـرکۀ کارزار از سر لطـف            به دشمن سر خود ذوالـفـقـار می‌بخشد

بجز علی که به هنگام جنگ بخشیده است            کدام شـیر به وقـت شـکـار می‌بخـشد؟

همیشه موقع بخشش که می‌شود این مرد            به رسم فاطمه اول به «جار» می‌بخشد

برادرش هم از او ارث برده بخشش را            اگر به راه خـدا شـیـرخـوار می‌بخـشد

نـمـی‌دهـم بـه دو عـالـم غـلامـی او را            گرفـتم اینکه به من اخـتـیار می‌بخـشد

قـوّت بـال و پـرم، یا حـسن بن عـلی            با تـو شـدم محـتـرم، یا حسن بن علی

بـاز هم از جـانـِبت آمده یک یاکـریـم            پَـر زده دور و بـرم، یا حسن بن علی

خورده به کارم گـره، ذکر لـبانم شده            مثـل پـدر مـادرم، یا حـسـن بن عـلی

رزقِ سجـودِ مرا بیشـتر از پیـش کن            از هـمه سـائل تـرم، یا حـسن بن علی

کاش به روی سرم دست تو را حس کنم            در نـفـسِ آخـرم، یـا حـسـن بن عـلـی

زمزمۀ برزَخم یا علی موسی الرضا            زمـزمـۀ محـشـرم، یا حـسن بن عـلی

تا بپذیـرد مرا محضِ غلامی؛ حسین            نـام تو را می‌بـرم، یا حـسن بن عـلی

این بـدِ بی‌آبـرو کـنـج خـیـالات خـود            ساخت برایت حـرم، یا حسن بن علی

حک شده روی نگین شرف الشّمسِ من            حضرتِ صاحب کرم، یا حسن بن علی

کنج دنجی در هیاهـوی جهان داریم ما            تا میان سیـنه از مهرت نشان داریم ما

خانۀ ویران دل با مهر تو قیمت گرفت            در خـراب آبادمان، گـنج نهان داریم ما

ما نـمک پروردۀ خـوان کـریم عـالـمیم            شامل لطفیم اگر در سفره نان داریم ما

خاک سردِ مُرده‌ایم و تشنۀ یک جرعه نور            دست بر دامان لطـف آسـمـان داریم ما

ما کبوترهای قـبر خـاکی صحـن توأیم            کـنـج ایــوان خـیـالی آشـیـان داریـم ما

تا گذر کرد از مزارت باد صحرا، گریه کرد            چون نسیم از داغ تو اشک روان داریم ما

از غم تشییع سرخت، ذرّه ذرّه سوختیم            تا ابد در سیـنه‌مان، داغ گران داریم ما

واژه حیران مانده بین مدح و اشک مرثیه            در بـهـار شوق، انـدوه خـزان داریم ما

به گلزار امامت بار دیگر غنچه‌ای وا شد            تبسم بر لبان حضرت صادق هویدا شد
ز دامان حمیده حق به مولامان پسر داده            به دنیا آمد او وبهترین مخلوق دنیا شد

میان مکه و شهر مدینه گل فشان گردید            ستاره پیش پایش ریخته از آسمانها شد
بیامد او که باب حاجت بیچارگان باشد            زمین و آسمان بر درگهش غرق تمنا شد
ملائک آمده بینند روی حضرت موسی            به لبهای همه گلواژه به به شکـوفا شد
بگو تبریک برمولا رضا زیرا پدر آمد            به مشهد جشن میلادی نکو زین روی بر پا شد
سلام شیعیان بر حضرت کاظم که میلادش            سـبب بر شـادمـانی دل اهـل تـولا شـد
زند مرغ دل ما در هوای کاظمینش پر            زسوی شیعه این عیدی زمولایش تقاضا شد

موسایی و صد جلوه به هر طور کنی            هر جا گـذری، حکـایت از نـور کنی
تـو بـاب حـوائـجـی و ما حـاجـتـمـنـد            مـا را نـکـنـد ز درگـهـت دور کـنـی

سید محمد رستگار

چون سرو همیشه راست‌قـامت بودی            مـعـنـای شـرافـت و شـهـامـت بـودی
در بهت سکوت و ظلم هارون، عمری            فــریــاد رســای اسـتــقــامـت بــودی

سید هاشم وفایی

دل در حرم تو خویش را گم کرده‌ست            یعـنی عـوض گـریه تـبـسم کرده‌ست
مـوسـای کـلـیـم نـیـسـت این دل، امـا            بـی‌واسـطـه بـا شـما تـکـلـم کرده‌ست

محمد جواد غفورزاده

ای بـنـای حـرم عــدل و امـان را بـانـی            ای ز انــوارِ تـو، آفــاق هـمـه نــورانـی

ای تو در مکرمت و جود، نبی را مانند            ای تو در منـزلت و قـدر، عـلی را ثانی

آن جمال ملکـوتی که تو داری، به مَلَک            از تـمـاشـای رُخـت دست دهـد حـیرانی

تویی آن نوح، که خود روح نجاتی هر گاه            گـیـتی از سـیل حـوادث بـشـود تـوفـانـی

گردش چشم تو و گردش افلاک یکی‌ست            نـکـنـد چـرخ ز فـرمـان تـو نـافـرمـانـی

که گمان داشت که با آن همه تشريف و جلال            یـوسف فـاطمه یک عـمـر شود زندانی؟

آب شد شمع وجود تو و خون شد جگرت            آه از ظـلـمـت زنـدان و شـب ظـلـمـانـی

از هـجوم غـم و اندوه به تـنگ آمده بود            روح قــدســی تـو در کــالـبـد انــســانـی

جان فدایت که به يک عطف نظر زنده کنی            در دل و جـان جـهـان عـاطفـۀ عـرفـانی

از لب لعـل تو، انـوار هدایت جاری‌ست            ای سـحـاب کـرمت، در هـمـه‌جا بارانی

ای کـلامُ اللَّه نـاطق که تو را می‌خـوانـند            شــجــر طــیــبـه در مـعــرفـت قــرآنـی

حبس و تبعید به فتوای تو محبوب‌تر است            از قــبـول سـتــم و سـلـطـۀ بـی‌ایــمـانـی

بر در قـاضـی حـاجـات مـنـاجـات‌کـنـان            عرض حاجت بری ای سجدۀ تو طولانی

آفتابی و سفـر می‌کنی از شرق به غرب            عجـب از صبر تو در سـایۀ سرگـردانی

اهـرمن گرچه بسی بهـر فـنایت کـوشـید            حـاش لِلَّه کـه شـود جـلـوۀ یـزدان، فـانـی

شاهد مـکـتب تـوحـیـدی و در راه هدف            بِـاَبـی اَنـت و اُمّـی کـه شـدی قــربــانـی

روح و ریحان حریم تو دل از دستم برد            بـاز مـمـنـونـم از آن رایـحــۀ روحــانـی

تا مرا رخـصت پـابـوس تو پـیـدا نـشـود            مـنم و دست و گـریـبان غـمـی پـنهـانـی

«گر چه دوريم به یاد تو سخن می‌گوییم            بُـعـد مـنـزل نـبـود در سـفـر روحـانـی»

با تـولّای تو، تا گـلـبن طـبـعـم گـل کـرد            عـوض گـریـه کـند دیـده گـلاب‌افـشـانـی

چه بخواهم که تو خود حال مرا می‌بینی            چه بگـویم که تو خـود درد مرا می‌دانی

نظری کن که «شفق» محرم کوی تو شود            ای بـنـای حـرم عــدل و امـان را بـانـی

ای کـلـیـم‌الـلَّـه تــمـاشـا کـن کـلام الله را            بر فـراز دست خـورشیدِ ولایت، ماه را
نـور انـوار نـهـم، هـفــتـم چـراغ راه را            در زمـین و آسـمـان‌ها رهـبری آگـاه را

روح رحمان، جان قرآن، نخل طور است این پسر
گوهر رخشندۀ شش بحر ‌نور است این پسر

این پسر بدرالمنیر و این پسر شمس‌الضحاست            این پسر باب‌الکرم، باب‌الولا، باب‌العطاست
این پـسر باب‌الـمـرادِ انـبـیا و اولـیـاست            این پسر هم مصطفی هم مرتضی هم مجتباست

صاحب خلق و خصال و خوی احمد کیست؟ او
نفـس پـاک صادق آل محـمد کـیست؟ او

مـاه ذی‌حـجـه‌ست مـحـو آفـتاب روی او            جنس آدم قبضه‌ای از خاک پاک کوی او
چشم عـیسی از فراز آسمـان‌ها سوی او            عـروة الـوثـقای ارباب کـرامت موی او

آیـۀ عـفـو الـهـی بر لـب خـنـدان اوسـت
کشور ایران زیـارتگـاه فـرزندان اوست

ای جمال چهارده معصوم در رخسار تو            وحیِ ساعد خیزد از لب‌های گوهربار تو
آفــریــنـش در پــنــاه ســایـۀ دیــوار تـو            روح پــاک انـبــیــا و اولــیــا زوّار تــو

آسـمان چـشم انتـظـار ذکر یارب یاربت
حضرت مـعـبود مشـتـاق مناجـات شبت

ای دُرِ شش بحر و بحر پنج دُر! روحی فداک            آسمان در صحن تو بنهاده پیشانی به خاک
با غبار کاظـمینت روحِ هر ناپاک، پاک            بی‌ولایت می‌شود رحمت، عذاب دردناک

میـثم آلـوده‌ای عـبد و ثـنـاگـوی شماست
هر که بوده هر که باشد سائل کوی شماست

امشب تمام مُـلک و مَلک در ترنم است            چون مـوسم دمیدن خـورشید هفـتم است

آن فـیـض لایـزال که مشـتـق ز نـور او            خورشید آسمان رضا، نـور هـشتم است

آن پـرتــو جـمـال خـدایـی کـه طــور او            آئیـنه‌زار حضرت معصومه در قم است

مـوسای طـور قـرب که در پـیـشگـاه او            صدها کـلـیم بی «اَرِنی» در تکـلم است

بـگـرفـت دست عـیـسی مـریـم ولای او            کز پای دارِ فـتـنه، به چـرخ چهارم است

هر صبحدم فـریضۀ حق بر امـین وحی            بر حـضرتـش ادای سـلام ٌعـلـیکـم است

دلـتـنـگـی‌اش مـبـاد که در غـنچـۀ لـبـش            لـطـف شکـوفـه‌بـاری بـاغ تـبـسـم اسـت

نــــور خـــدا در آیـــنــۀ آفـــتـــاب  تـــو            حـیـرت‌فـزای دیدۀ افـلاک و انجـم است

عــدل مـجـسـمـی تـو و هـر دادخـواه را            در بارگـاه لـطـف تـو شـوق تَـظَـلُّم است

یزدان نخواست تا غم روزی خورد کسی            با لطف تو که قاسم الارزاق مردم است

آن سر که نیست خاک درت در تنزُّل است            وان دل که نیست جای تو، جای تألُّم است

طاعات منـکـران تو در روز رستـخـیز            آتـش‌بـیـار مـعـرکـه مـانـنـد هـیـزم است

در روز حـشر جز تو شـفـیعی مبـادمان            جایی که آب هست چه جای تیـمم است؟

با نعـمت ولای تو «پروانه» را چه غـم            عمری‌ست در بهشت که غرق تنعم است

عـلـویـات گـرفـتـار یـزیـدنـد حـسـین!            با چه زجری دم این کاخ رسیدند حسین!

صندلی بود ولی یکـسره سـرپا بودند            ایـسـتادنـد و ز پـا درد بُـریـدند حسین

دخترانت همگی بر لبشان مشت زدند            آه اینها مگر از دور چه دیدند حسین؟!

یک نفر حرف زد و دختر تو شد لرزان            حـرف‌های بدی انگـار شنـیدند حسین

خیزران بر لب تو یا که به زینب می‌خورد؟            تکـیه‌گاه حـرم افـتاد و خـمیدند حسین

منبری رفت به منبر و علی را سَب کرد            نیمه جان پای همین دردِ شدیدند حسین

خطبه خواندند و ورق جانب مولا برگشت            آبروی همه را خوب خـریـدند حسین

آورده است بوی تو را کاروان به شام            پیچیده عطر واعطشای تو در مشام...

هفتاد و یک ستاره که بر نیـزه رفته‌اند            صف بسـته‌اند پشت سر تو به احـتـرام

تو مرگ را به سُخره گرفتی و دیگران            دلخوش به دینِ بی‌خطرند و مقام و نام

طولی نمی‌کشد که جهان بشنود که نیست            حـجّـی قـبـول‌تـر ز هـمـین حجّ نـاتـمام

آن‌قـدر دور نیست که دسـتی به انـتـقام            تـیـغ تو را دوبـاره بـرون آرَد از نـیـام

شام یک محشرکبراست کجایی عباس            دخـتر فاطـمه تنهـاست کجایی عباس

گاهی از طشت غضب کن که نگاهم نکنند            بی حیا روبروی ماست کجایی عباس

شامیان ازسر تفریح به ماسنگ زدند            گـوئـیا آخـر دنـیـاست کجـایی عـباس

پرت میکرد یکی سنگ بزرگ خود را            هـدفـش اکـبر لـیـلاست کجایی عباس

خواهرت را سر دروازه تماشا کردند            غـیرت شـام معـماست کجایی عـباس

آنکه افـتاده رقـیه است به پـای نـیـزه            روی نی یوسف زهراست کجایی عباس

همه گـویند به هم عـیـد مبـارک باشد            داغ ما خـنـدۀ اعـداست کجایی عباس

بازارِ شام و بغضِ ناب ای وای زینب            یک عـدّه نامردِ خـراب ای وای زینب

سرهای روی نیزه چوب و سنگ می‌خورد            با هـلهـله محـض ثواب ای وای زینب

اشـک و هـراسِ بـچّـه‌های دست‌بـسـته            ذکـر لـبِ بی‌بـی ربـاب ای وای زیـنب

یـک عـدّه غـرق پـایکـوبی پـایِ نـیـزه            با عشوه و با آب و تاب ای وای زینب

کـف می‌زدند و بود پـرچـم‌های رنـگی            در دستِ چندین بی‌حجاب ای وای زینب

بینِ شلوغی رد شدن سخت است خیلی            سخت است! دارد اضطراب! ای وای زینب

بـا داغِ دل شـد ســاکـنِ ویــرانـۀ شــام            بی‌سـایـبـان، در آفـتـاب ای وای زینب

چشم یزیدِ هرزه(لع) و کاخی چراغان            شـد واردِ بـزم شـراب ای وای زیـنب!

پشتِ دروازه غرق ابهام است            ازدحامی عجیب در شام است

کـاروان را مُـعـطّـلـش کـردند            این چه جور احترام و اکرام است

به کـدامـین بـیان کـنـم تـشریح            فخرِ عالم به شام، گـمنام است

سَبِّ حـیدر ز بس شده مرسوم            هـمۀ شـهـر پُـر ز دشـنام است

جای گُل، بر سر و روی زینب            بارشِ سنگ و آتش از بام است

بهـرِ تـهـمت زدن به آل عـلـی            پیرِزن هم به عرضِ اندام است

اصلاً انـگـار این ولایتِ کـفـر            بی‌خـبر از ظهـور اسلام است

شامـیان را حیا و عـفت نیست            آل عصمت به شام بَد نام است!

بـر یـتـیـم و اسـیـر بَـد اَخـمـنـد
از صغـیر و کـبـیر بی‌رحـمـند

کـاروان شد به پـیـشِ منـظرها            هـمـه دیـدنـد پـاره مـعــجـرهـا

دور از چـشم حـضرت عباس            ریـخـتـنـد آبـروی خـواهــرهـا

مـیـهــمـانــان خــارجـی حـتـی            هـمـه دیـدنـد بـغـضِ کـوثـرهـا

سرِ شـب تا سـحـر حـرامی‌هـا            سـنـگ می‌ریـخـتـنـد بر سرها

این مـصیـبات را هـمان بهـتر            کـه نـدیــدنـد چــشــمِ مــادرهـا

حـرف بَـد مـی‌زدنـد نـامـردان            پـیـش چـشـم و سـر بــرادرهـا

گــریــۀ آســمــان درآمـده بـود            داشت می‌ریخت اشکِ اخترها

هر طرف غرق در فسادی بود
پایکوبی و رقص و شادی بود

وای بـر شــامـیــانِ لا کــردار            بـدتـر از کـوفــیـانِ بَـد رفـتـار

اهـل بـیـتِ حـسـیـن را بـردنـد            از مــحــلِ یــهــود تــا بــازار

رأس‌هـا با کـجـاوه‌هـا نـزدیک            تـا بـبــیــنــنـد مــردمِ بَــد کــار

از غــرورِ شـکــســتـۀ زیـنـب            تـا رسـیـدن به کاخِ اسـتـکـبـار

ناسـزا گـفـتـنِ حـرامـیِ پـسـت            گـریـۀ طـفـل و خـنـدۀ حـضّار

ریسـمان‌ها به دستِ اهل حـرم            کـعـبِ نـی‌هـا به پـنـجـۀ کُـفـار

هـمه اینـهـا به یک طـرف امـا            وای از چــشــم‌هـای پُــر آزار

اُسـرا را بـه شـهـر گـردانـدنـد
شـهـدا را چه سخت گـریانـدند

بس احـترام دیـدیم آنهـم چه احـترامی            در حـال انتـقـامـند آن هم چه انتـقامی

بغـض گـلو گـرفـته فـریاد داد و بـیداد            یک قافله سکوت و غوغای بی‌کلامی

اطرافمان به شادی سرگرم رفت و آمد            دلشادمان نکردند حتی به یک سلامی

از کوچه‌ها و بازار در بین چشم انظار            ما را عـبور دادنـد این مـردم حـرامی

دلخسته از اسارت مجروح از جسارت            من اینچـنیـنم و تو زخمی سنگ بامی

من کـشـتـۀ نـگـاه یک مـشت لا ابـالی            تو کـشـتۀ مـرام یک مشت بی‌مـرامی

پا تا سرم کبودی؛ دور و برم یهـودی            در بـین ازدحـامم آن هم چه ازدحامی

با اینکه من صبورم خورده ترک غرورم            لعنت به مرد شامی لعنت به مرد شامی

رخسار یاس و سیلی دست خزان کجا            قـدّ کـمـان و قـامـت سـرو روان کـجـا
آل رسول و شام غـم و مـجـلـس یـزید            بـزم شـراب و رأس امـام زمـان کـجـا

ای کاش می‌شکـست قـلم تا نمی‌نوشت            قرآن کجا و طشت زر و خیزران کجا
خـیـزیـد ای ذُراری زهــرا نـدا دهـیـد            زینب کـجا و مـجـلس نامحـرمـان کجا
در مـجـلـس یـزیـد نـپـرسـیـد یک نفـر            هـفـتاد داغ و این همه زخـم زبان کجا
گـیـرم نبـود سـبط رسـول خـدا حـسین            چـوب جـفـا کجا و لـب مـیـهـمـان کجا
حـورا کـجـا و دوزخـیــان آه وای مـن            بازوی ده فرشته و یک ریـسـمان کجا
از زخـم‌هـای سـیّـد سـجّــاد بـشـنــویـد            زنجـیر خصم و پیکـر جان جهان کجا
ای اهـلـبـیت گر نگـشـائـید باب لطـف            مـا رو بَـریـم از در ایـن آسـتـان کـجـا
فیض از شماست ورنه بدان کثرت گناه            میـثم کجـا و این هـمه سـوز بـیان کجا

میان شام می‌آید سری پشت سری دیگر            به زنجیر آمده همراه سرها لشکری دیگر

گذشته کاروان تا از شلوغی‌های این کوچه            رسیده باز هم در ازدحام مَعبری دیگر

عقـیله خاک را تا می‌تکاند از تن طفلی            به روی خاک می‌افتد دوباره دختری دیگر

به یاد خاتم بابا سکینه با خودش می‌گفت:            ندارد ساربان ما مگر انگـشـتری دیگر

میان سنگ باران‌ها به جز آغوش عمه نیست            برای دخـتران داغ دیده سنگـری دیگر

ندارد زجر، جز زجر سه ساله در قل و زنجیر            میان کوچه‌ها تفریح از این بهتری دیگر

شبیه مرتضی، زینب به روی ناقۀ عریان            دوباره خطبه می‌خواند ولی بر منبری دیگر

سـر دشمن به زیر افـتاد با تـیغ کلام او            میان شام زینب کرده فتح خیبری دیگر

نوشته در دل تاریخ تا روز قـیامت هـم            نمی‌آید به قرآن مثل زینب خواهری دیگر

رسیده روضه به بازار شام واویلا            تـمام مـرثـیـه در یک کـلام واویلا

شـدند پـرده‌نـشـیـنـان آیـۀ تـطـهـیـر            شکـنجـه در مـلأ بـار عـام واویـلا

ز کـوچه‌ها همه بوی شراب می‌آید            رسـیـده قـافـلـه در ازدحـام واویـلا

در ازدحام نظرها، سلاله‌های علی            اسیـر و خـسته و بی‌احـترام واویلا

به کوچه‌های یهودی خبر رسانده کسی            رسـیــده مـرحـلـۀ انـتــقــام واویـلا

مقابل دل زینب چگونه می‌شکـنـند            به سـنگ کـیـنه جـبـین امام واویلا

فــتـنـه و بـیـداد و بـلا بـود شـام            سخت‌تر از کرب و بلا بود شام
شـام بـلا تـیــره‌تـر از شــام بـود            آل عــلــی در مــلأ عـــام بـــود

قـــافــلــه تــا وارد دروازه شــد            داغ جگـر سـوخـتـگـان تازه شد
خـلـق به دور اسـرا صف زدنـد            کوچه به کوچه همگی کف زدند
ساز و نی و نغـمه و آهـنگ بود            دسـتـه گـل سنـگـدلان سنگ بود
خـنـده بـه رأس شـهـدا مـی‌زدنـد            طـعـنه به نـامـوس خـدا می‌زدند
سنگ دل روسـیهی جارچی‌ست            جار زند این سر یک خارجی‌ست
شهـر پـر از جــلـوۀ قــرآن شـده            سـنـگ نـثـار سـرِ مهــمـان شـده
سـکـیـنـه و فـاطـمـه را می‌زدند            فـاش بـگـویـم، هـمه را می‌زدند
مـاه سـر نـیــزه پــدیــدار بــود؟            یـا سـر عـبــاس عــلـمـدار بـود؟
هـیـچ شـنـیـدیـد کـه از گَـرد راه            پـرده کـشـد بـاد به رخسار مـاه؟
سنگ بر آن قرص قمر می‌زدند            بر دل اخـتـران شـرر مـی‌زدنـد
دیــدۀ اطــفــال بـه سـیــمــای او            چــشـم سـکـیـنـه شـده سـقـای او
دوخته چشم از سر نی بر حسین            اشك فشان، غرق شده در حسین
مـانـده سر نـیـزه به حال سجـود            مهر جبـینش شده محو از عمود
دیـدۀ اکــبــر سـر نـی نـیــم بـاز            بـر لـب او مــانــده اذان نــمــاز
رأس امـــام شـــهـــدا روى نــی            کرده چهـل مرحله معـراج، طی
هیچ شـنـیـدید که در موج خـون            صورت خورشید شود لاله گون؟
مـاه، خـجـل از رخ نــورانـیـش            سـنگ، زده بوسه به پـیـشانـیـش
چون تن پاکش که ز زین اوفتاد            سـر ز سـر نـی بـه زمین اوفتاد
وای نـدانـم کـه چـه تـقـدیـر بـود            دست خدا در غل و زنجـیر بود
وای مـن و وای مـن و وای مـن            هـلـهـلــه و گــریـۀ مــولای مـن
چنگ و دف و دیدۀ گریان کجا؟            بــزم مـی و آیــۀ قــرآن کــجــا؟
ایـن ســخـن سـیـد اهـل ولاسـت            شام بلا سخـت‌تر از کـربـلاست

هلالِ مـاه بودن با تو و قـدِّ کـمان با من            برای حفظ این پرچم امیر عشق جان با من

تلاوت کن قیامت را که منبرها به پا خیزند            بخوان یَحیای من آیات را تفسیر آن با من

تو سایه‌سار زینب باش حتی بر روی نیزه            حـسینی کردن آزادگان این جهـان با من

قسم بر آن محاسن که خضابش کرده خاک و خون            بدان بر خاک تیره بُردن این دودمان با من

اگر چه آیـه هایت را صدای هلهـله بُرده            میان لشگر سرمست‌ها، صد دل فغان با من

اگر از نیزه افـتادی بیا فـوراً در آغوشم            بیا تو، تازیانه خوردن از دست سنان با من

حریف اشک‌ها و بی‌قراریَش نخواهم شد            رقیه با تو، دلداریِ جمع دخـتران با من

تو هر کس را که می‌خواهی شفاعت کن ولی بگذار            شکایت کردن از خولی و شمر و خیزران با من