اشعار

سـلام مـا به زهـیـر و دلاورى‌هـایـش!            که بود شاهـد عـشق حسین و مولایش

هر آنچه خواست که سر پیچد از کمند حسین            نشد که داشـت به دل، جـذبـۀ تـولّایـش

گـذشت از ره عـثـمانى و حـسـینى شد            چنان که از دل و جان سر سپرد در پایش

کـسى که در ره قـرآن و یـارى اسـلام            هــزار بـار شـهــادت بُـدى تــمـنّـایـش

شهادتش به جـبین، داغ سرفـرازى زد            چو دید آن همه ایثار و فضل و تقوایش

سعـادت ابد از فـیض جان‌نـثارى یافت            که قطـره بود ولى عـشق کرد دریایش

گـرفت اوج به افـلاک با دعـاى حسین            که ریخت خون شریفش به کربلاى حسین

پیکرم چشم انتظار تیزی شمشیرهاست            در رکابت جان سپردن افتخار شیرهاست

بر زبان عشق بوده در شب قدر این سخن:            پیش چشم یار مردن بهترین تقدیرهاست

پیش از این تیر نگاهت بُرده جان را از تنم            پس چه خوش از اینکه حالا سجده‌گاه تیرهاست

من سپـر بودم برای لحـظۀ مـعـراج تو            این نماز آخر من در خور تکبیرهاست

پیکر خونین؛ تبسم؛ دامن تو؛ اشک من            چشم دنیا تا ابد مبهوت این تصویرهاست

بـگـو فــرود بـیـایـنـد تــیـغ‌هـا بـه تـنـم            که من رها شده از بـند بـند خویـشـتـنم

از ابتدای جهان قصد من همین بوده‌ست            که در هوای تو همواره بال و پر بزنم

به غیر عشق تو فکری نبوده در ذهنم            به غـیر نـام تو حـرفی نبوده در سخنم

بـرای ایـنـکـه سـبـکـبـال تر شـوم بـاید            جـدا شـود ز تن مـن حـجـاب پـیـرهـنم

تو مقتدای منی پس مرا هراسی نیست            که گرد و خاک همین دشت می‌شود کفنم

غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست            در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست

این کـدورت‌ها زلال روشنت را برده‌اند            بعد از این آئینه‌منظر شو که چندان دیر نیست

می‌وزد آمین هنوز از خیمه‌های بی‌کسی            زیر باران دعا تر شو که چندان دیر نیست

فرصتی تا هست باقی، در فضای خیمه‌ها            بال خود وا کن، کبوتر شو که چندان دیر نیست

آخرین «لبّیک» را باید در این میدان سرود            شعرِ خون را بیت آخر شو که چندان دیر نیست

برگ‌ریزان است و پاییزان، در این فصل عطش            مثل نخلی سایه‌پرور شو که چندان دیر نیست

مرد میدان خطر را از خطر کردن چه باک؟            دل به دریا زن، دلاور شو که چندان دیر نیست

جان خود را می‌دهی و جان عالم می‌شوی            با همه هستی برابر شو که چندان دیر نیست

می‌توان غـرّید مثل رعـد و تـندر آفـرید            نعـرۀ الله‌اکـبر شو که چـندان دیر نیست

می‌زنـد لبخـنـد بر رویت امـام عاشـقـان            کای دلاور! حرِّ دیگر شو که چندان دیر نیست

فرمـانده بودی آمـدی سربـاز دین باشی            دُر باشی و حُر باشی و مردآفرین باشی

از حضرت زهرا شفاعت را طلب داری            باید بگـویم هر چه داری از ادب داری

چون در حقیقت حضرت زهرا نگاهت کرد            با یک نظـر فـرمـاندۀ کـل سپـاهت کرد

مـعـنی حُـر کـربـلا ایـنـطـور شـد سـاده            هرکس که زهرا شد خریدارش، شد آزاده

نعـلـین را در کـربـلا انداخـتی بر دوش            یعـنی به فـرمانت شدم آقا سـراپا گـوش

سربـاز اربـابی و حـکـم آمـد از آن بالا            فـرمــانـدهـی لـشـکــر صـدیـقــۀ کـبــرا

تو در حقیقت چون که بر ارباب پیوستی            روز نخستین راه را روی خودت بستی

روز نخستین صحبت ارباب پاکت کرد            روز دهم تاثـیر کرد و سیـنه‌چاکت کرد

پیـوسـتـنت تاریخ را یکـدفـعه برگرداند            بیش ازهمه این بازگشتن شمر را سوزاند

یک بار با برگشتـنت یک بار با جنگت            یعنی دودفعه شمر افتاده‌ست در چنگـت

فـرمـانـدۀ مـحـض سـپـاه تـوبـه کـارانی            ازاین جهـت درد مرا هم خوب مـیدانی

یک آیت از مجـموع اعجاز حسـینی تو            چون اولـین سـردارِ سـرباز حـسینی تو

در کربلا ازاین جهت مثل عـلی هـستی            که بر سـر خود دستـمال زرد را بسـتی

آن دستـمالی که حسین از مـادرش دارد            حُر مثل سربندی همان را بر سرش دارد

پـیـداست بر انگـشـتر کـرب و بلا دُرّی            زهرا خریدار تو شد از این جهت حُرّی

یعنی گـریز روضۀ حُـر می‌شود کـوچه            یعنی از آن نامـردها پُـر می‌شود کوچه

اصلا رقـیه جـنـس غمش فرق می‌کند            حـتی کـتـیـبـه و عـلـمـش فـرق می‌کند

دردانه‌ای که روی ضریحش عروسک است            با اهـل بیت هم حـرمـش فـرق می‌کند

در بارگـاه او که زند طعـنه بر بهشت            دربـان و خـادم و خـدمش فرق می‌کند

دریای اهل بیت پر از دُرّ و گوهر است            امـا حـسـیـن دُرِّ یـمـش فـرق مـی‌کـنـد

بـاب الحـوائجـی‌ست که اندر مـقـام او            فـرمـوده‌انـد او کـرمـش فـرق می‌کـنـد

غمخانه‌ای که گشته به پا در عزای او            بـانی مـجـد و محـتـرمش فـرق می‌کند

هرگز عجیب نیست که حیران شود مسیح            بـیـند که با مـسـیح دمـش فـرق می‌کند

با فـاطـمه مقـایـسه شد بـین روضـه‌ها            اما سه سـالـه قـد خـمـش فـرق می‌کـند

زهراست کـوه صبـر ولیکن رقـیه‌اش            کم طاقت است، سن کمش فرق می‌کند

دقت بکن به گونۀ خود وقت روضه‌اش            حس می‌کنی که اشک نمش فرق می‌کند

شد پاره گوش او و عـدو گفت حرمله            این گـوشواره هر گرمش فرق می‌کند

روی سه ساله، دست عدو، آه بگذریم            اصلا رقـیه جنس غـمش فـرق می‌کند

فارغ از خود کی کند ساز پریـشانی مرا            بس بود جمعـیتم کز خویش می‌دانی مرا

در بساط وصل، چشم و لب ندارند اختلاف            گـر بـگـریـانی دلـم را یا بـخـنـدانی مـرا

خیزران از حرمتم برخاست اما بد نشست            کاش ای بابا نـمی‌بـردی به مهـمانی مرا

چند شب بی‌بوسه خوابیدم دهانم تلـخ شد            نیستی دخـتر مـرنج از من نمی‌دانی مرا

دخـتــران شـام مـی‌گـردنـد هـمـراه پــدر            کاش می‌شد تا تو هم با خود بگردانی مرا

دخترت نازک‌تر از گل هیچ گه نشنیده بود            گوش من چون چشم شد اسباب حیرانی مرا

تخت و بختی داشتم از سلطنت در ملک خویش            کاش می‌شد باز بر زانـوت بنـشانی مرا

انتظاری مانـده روی گـونه‌ای پـژمرده‌ام            می‌توان برداشت با بوسی به آسانی مرا

شبنم صبحم، خیالم، خاطـرم، شوقم، دلم            ارتباطی نیست هرگز با گران‌جانی مرا

چشم تو هستم، ز غیر من بیا بگـذر پدر            چـشم‌پـوشی کن کـفـن باید بپـوشانی مرا

دنیا برای درک مقـامش محـقـر است            او بـارگـاه جـلـوه آیـات کــوثـر اسـت

مـریـم‌تـرین کـنـیز خـدا در خـرابـه‌ها            گریان ذبح تشنۀ خود مثل هاجر است

ممسوس ذات حضرت پروردگار شد            مستغـرق صفات جمالی این سر است

با مـد آه او هـمــه مـعــراج مـی‌رونـد            سیر و سلوک فاطمه‌ها، اشک محور است

سیلی که خورد نرگس چشمش شهید شد            اما هنوز چـشم ترش نـاز پـرور است

چشم و چراغ قافـله گم شد میان دشت            شرح مصیـبتـش چقدر زجرآور است

عمه بنفشه‌های تنش را شمرد و گفت            با لالـه‌هـای پیـکـر بـابـا بـرابـر است

بابا که گوشوارۀ عـرشی فاطمه است            گریان گـوشـوارۀ خـونین دخـتر است

بـانی قـتـل حـوریـه، بــازار شـام شـد            بانی قـتل حوریه، چوب ستمگر است

حـتـی برای دفـن تـنـش بـوریـا نـبـود            تـشیـیع پیکـرش ز پدر بی‌ریا تر است

بابا پناهـگـاه جـهـان گـسـترت کجاست            تـنهـا به شـام آمده‌ای لشکـرت کجاست

مـشـتاق دسـتـبـوسـی بـاب الـحـوائـجـم            عـبـاس، آن بـرادر نـام آورت کجاست

دیـدم بـه کـربـلا بـدنت پـاره پـاره بـود            نالان ز پا فتادم و گـفـتم سرت کجاست

امشب ولی به عکس شده صحنه وصال            بینم سرت میان طبق، پیکرت کجاست

ای قـائـم الـصلـوة بـبـین صبـح می‌دمـد            وقت اذان رسیده علی اکـبرت کجاست

مشکن دل رباب که او دل شکسته است            بشکن سکوت را و بگو اصغرت کجاست

روی کـبـود شاهد مـظـلـومی من است            ای کان عـدل محکـمه داورت کجاست

از در مران «کلامی» هجران کشیده را            ما را پـناهگـاه بغـیـر از درت کجاست

آمدم ویران کنم این کاخها را بر سرش            شام را می‌کوبم این شامِ بلا را بر سرش

من به زیرِ پای زینب می‌کـشانم شام را            مثل این خـاکِ خـرابه می‌تکـانم شام را

شعله دیدم لیک از عشق تو تب کردم خودم            مردمان نانـجـیـبش را ادب کردم خودم

سِـیـرِ معـراجـی جـمالی را جلالی آمدم            تا در آغـوشت کشم با دست خـالی آمدم

رأس نی دیدم سرت را زخمِ رویم خشک شد            مثل خشکیِ گـلویِ تو گـلویم خشک شد

چند شب بی‌بوسه خوابیدم دهانم تلخ شد            زجر زد روی لـبم شیرین زبانم تلخ شد

عـمـه‌ام می‌گـفـت با او راه می‌آیـد نـزن            نالـه‌اش خامـوش شد کـوتاه می‌آید نـزن

بچه است از داد می‌ترسد نزن اما زدند            دختر از فـریاد می‌تـرسد نـزن اما زدند

فرش راهت می‌شود این موی درهَم ریخته            بوسه می‌گیرم زِ تو ای روی درهَم ریخته

عمه جان حس می‌کنم مژگان بابا کم شده            خیـزران ای داد یک دندان بابا کـم شده

مِنَّت ویرانه‌اش را خِیلِ مُژگان می‌کِشند            گنج‌ها را غالباً شاهان به ویران می‌کِشند

زحـمتِ زائرِ نـوازی‌هایِ او را از قدیم            جبرئیل و آدم و نوح و سلیمان می‌کِشند

او شبیهِ زینب و فرمان پذیرش عالم است            بارِ او را آسـمـانی‌ها به قـرآن می‌کِـشند

در خـرابه ماند اما کاخ را ویـرانه کرد            اَمرِ او را آفتاب و باد و طوفان می‌کِشند

گریه را از فاطمه آموخت تا زهرا شود            از دو چشمانش خجالت اَبر و باران می‌کِشند

آنکه دختر دارد این را زودتر حس می‌کند            دخـتران نازِ پدر را با پدرجان می‌کِشند

پایِ او عـادت ندارد بر زمین باشد اگر            عمه‌ها جایِ عمو او را به دامان می‌کِشند

موقعِ خوابش فرشته‌های غـمگینی فقـط            بالِشان را رویِ تاول های سوزان می‌کِشند

عمه‌هایش نیمه‌شب وقتی که خوابش می‌بَرد            یک به یک از پایِ او خارِ مغیلان می‌کِشند

دیگر از بازی بدش می‌آید از وقتی که دید            چادرش را هر طرف با دستِ طفلان می‌کِشند

با طنابی که به دستش داشت مشکل می‌رود            با طنابی که به گردن داشت آسان می‌کِشند

سنگ بود و چنگ بود و شعله اما هیچ یک            طفـل را دنبـالِ بابا نـیـزه‌داران می‌کِشند

گفت دیگر عمه دندان های شیری‌ام نماند            وای با سیلی چرا در شام دندان می‌کِشند

آسمان ابری شد آخر پا به پای صورتم            آفـتابی نیست بعـد از تو هـوای صورتم

شد سپید از داغ و برعکس مصیبت دیده‌ها            رخت نو پوشیده مویم در عزای صورتم

از دو چشم خود فرات و دجله آخر ساختم            تا کمی لب تر کنی در کربلای صورتم

بسکه دنبال سرت افـتان و خـیزان آمدم            مانده روی خاک صحرا رد پای صورتم

با عمو حرفی نزن از بسکه سیلی خورده‌ام            مانده روی دست های زجر جای صورتم

مردم از دلتنگی ات بابا مرا محکم ببوس            بوسه با اینکه ضرر دارد برای صورتم

صورت زخمی اگرکه باب میل بوسه نیست            گیسوانم را نوازش کن به جای صورتم

آه بگـذارم پـدر این بار با این وضعـیت            دست هایی که نداری را کجای صورتم

ماهِ بعد از چارده یک روزه‌اش هم کامل است            گاه طفلی در زمان کودکی اش عاقل است

می‌رسد وقتی که تا ترقوه جان، بین عرب            گـفـتن یک یا رقیه راه حل مشکل است

در عرب با اینکه نامت شد رقیه، آخرش            پیش بابایت نشان دادی که جان ناقابل است

گاه می‌میرد کسی در لفظ از دوری یار            گاه مانند تو هم می‌گوید و هم عامل است

ذکر تو زیر زبانم هست و تربت در کَفم            آب وقتی هست در واقع تیمم باطل است

هم که بابا را به یک لبخند جان تازه‌ای            هم برایش بوسۀ از راه دورت قاتل است

تا بگیرد بوسه خم شد نیزه سوی گونه‌ات            قبله از آن روز نزد اهل معنا مایل است

شد دخـیل دامنت دستم که کـشتی نجات            هرکجایی که توقف کرد آن جا ساحل است

گوش پـاره جای خود، اما دلیل گـریه‌ام            از شـنـیدن های الفاظی شبیه سائل است

یقیناً دارد از مولا و از زهرا نشان این طفل            که می‌آید به دست بسته و قد کمان این طفل

اگر مادربزرگش را چهل تن می‌زدند آن روز            چهل منزل کتک خورده‌ست از یک کاروان این طفل

محک خورده‌ست با هرسنگ بین راه صبر او            که پس داده‌ست مثل عمۀ خود امتحان ‌این طفل

نبین سر می‌گذارد روی خاک سرد ویرانه            که جایش بوده در آغوش‌ بابا یک زمان این طفل

نمی‌دانم چه رخ داده ست بین راه که حالا            قدش طعنه زده بر قامت پیرزنان این طفل

نبین حالا به این لکنت زبانش شهر می‌خندد            که بوده روزگاری دختری شیرین زبان این طفل

دو پای خالی از خلخال دارد، در عوض حالا            دلی پُر دارد از دست سنان و ساربان این طفل

دسـتی به چـشم های ترم خـورد بی‌هوا            سر نیزه‌ای به بال و پرم خورد بی‌هوا

از جانب یـهـود بـبـین پـاره‌های سـنگ            از چـند زاویـه به سـرم خـورد بی‌هـوا

بابا هنوز خون تو بر نعـل اسب هاست            این مُهـر سرخ بر کـمرم خورد بی‌هوا

پهلـوی من شکـسته شد و عمه پـیر شد            بسکه لـگـد به اهل حـرم خـورد بی‌هوا

وقتی که خیزران به لب خشک تو نشست            انـگـار تـیـر بر جـگـرم خـورد بی‌هـوا

عمه گرفته چشم مرا، فکر کرده است!            بابا به تـشت زر نـظـرم خـورد بی‌هوا

قصد زدن نداشت، فقط ناز کرده است!            مردی که چکمه‌اش به سرم خورد بی‌هوا

بـایـد کـه شـرح داد خـرابـات طـور را            پای تو ریخـت زمـزم اشک طهـور را

باید که شست زلف تو را با گلاب ناب            چون راهبی که درک نموده حضور را

از بس که باد پـنجـه زده بین زلـف تو            بـایـد کـه بـاز کــرد گـره‌هـای کـور را

پـاهـایم آبـلـه زده بابا، عـمو کجـاست؟            بـایـد عــمــو ادب بـکــنــد راه دور را

انـبان به دوش، خانۀ ما هم سری زدی            سـهـم خـرابـه کـرده‌ای آیــات نــور را

همراه اشک، سورۀ کـوثر بخوان پـدر            بابا بخـوان برای همه، این سـطـور را

حـوریـه را کـنـیـزی مـنـزل نـمی بـرند            در بین طشت زمزمه کن«یا غیور» را

از روی نیزه زمزمه کن «ان یکاد» را            دیـدی به دور قـافـله چـشمان شور را؟

نــفــریـن کـنـم بـانـی بــزم شــراب را            طشت طلا و بـوسـۀ چـوب جـسور را

جـان می‌دهـم بـیا و مرا تا نـجـف بـبـر            تا که دوبـاره حـس بکـنم آن غـرور را

یه باغـچه گُل با سـاقۀ شـکـسته            خــرابــه و مـخــدرات خـســتـه
بعد تو ما یه روز خـوش ندیـدیم            قــسـم بـه هـر نـافــلـۀ نـشـسـتـه

نیـسـتی شده کُـنج خـرابه خـانه‌م            دخـتـرا مـی‌زنـن زخــم زبــانــم
بذار بگن “بابات تو رو نمی‌خواد”            دوسِت دارم، دوسم داری، می‌دانم

چـقـدر صدا زدم؛ بـابـا کجـایی؟            سخته تو صحرا گم شدن خدایی
من که اصلاً شمرو حلال نکردم            زجر و حـلال نکن تو هم بابایی

قـصّـۀ غــصّـه‌هـام نــداره آخـر            حـق بـده تـاره چـشـم دائـمـاً تـر
اما بابا سـوی چـشـامـو کـم کرد            ضـربۀ بی‌هـوای سـیـلی بـیشتر

سیلی زدن به صـورت مـنی که            تو شـهـرمون بهـم میگـن ملیکه
خـیلی برای عـمه جان دعـا کن            تو درد تک تکِ مـاهـا شـریکـه

بـرمـی‌دارم فـاصـلـمـونـو تـا تو            بـایـد بـبـیـنـی حـال خـواهـراتـو
آوردنـت تـا پـیـش عـمـه بـا من            بـردن من از این خـرابـه بـا تـو

محاسنت رو کی به خون کشانده؟            خاک یـتـیـمی رو سرم نـشانده؟
عـیـبـی نـداره دسـتـاتـو نــداری            مـویی واسه شـانـه شدن نـمـانده

بـریم یه جـایـی که گِـلـه نبـاشـه            بـین مـن و تـو فـاصـلـه نـبـاشـه
هرجایی پـیـشم بـاشی خـوبه اما            بـریم یه جا که حـرمـلـه نـبـاشـه

ای وای اگر مـوی سـرت سوخته باشد            در آتـش خـیـمه جـگـرت سوخـته باشد

سخت است که فـریاد زنی در دل آتش            چون حـنجـرۀ نوحه گرت سوخـته باشد

بیهـوده شود کـوشـش پـرواز و پـریدن            از ناقـه اگر بـال و پـرت سوخـته باشد

چون شاخۀ خشکی که به هر ضربه میفتی            مخصوصاً اگر برگ و برت سوخته باشد

آتش که بیفـتد به سر و روی تو از بام            انگار جهـان در نـظـرت سوخـته باشد

تاریک شود شام غمت تیـره تر از شام            وقتی روی نیـزه قـمـرت سوخـته باشد

با حرمـله سخـت است صدا کردن بابا            با سیـلی اگر چـشم تـرت سوخـته باشد

آمـدی جـانم به قـربـان شـمـا بابای من            مـهـربانِ ساکـن بر نـیـزه‌ها بـابـای من
چه عجب که نیزه‌ها دست از سرت برداشتند            نازنـیـنم تو کجـا ایـنجا کجـا؟ بابای من

جای تو آغوش من باشد نه در طشت طلا            من بدم می‌آیـد از طشت طلا بابای من
من که دلتـنگ نوازش های دستان توأم            دست هایت را نیاوردی چرا؟ بابای من
حرف هایم را اگر آرام می‌گـویم ببخش            از گـلـویم در نـمی‌آیـد صـدا بابـای من
باورش سخت است اما راه رفتن های من            سخت گردیده برایم بی‌عـصا بابای من
ماجرای کوچه‌های شام پیرم کرده است            چـشم های بی‌حـیا کُـشـته مرا بابای من
تو به روی نیزه‌ای و من به روی ناقه‌ای            می‌شنـیـدم می‌شـنـیدی ناسـزا بابای من
از لـباس خاکی عـمه خجـالت می‌کـشم            بعد من گاهی به دیـدارش بیا بابای من

نمانده ذرّه‌ای حتی به جسم خسته جان اصلاً            نه ماند از شدت لکنت مرا شرح بیان اصلاً

بیا عمه کمک کن رأس بابا را بده دستم            نمانده در تن رنجور و بیمارم توان اصلاً

شباهـت های بسیاری میـان ما دوتا باشد            نباشد در شمردن های این غم ها زمان اصلاً

شکسته مثل بازویم پدرجان بین ابرویت            ندارد هیچ درمانی گمانم این و آن اصلاً

الهی بشکند دستش نه لب مانده نه دندانی            برای مردم کافر دگر قرآن نخوان اصلاً

بمیرم من بمیرم من بمیرم من چه حلقومی            تنت که جای خود رأست نبوده در امان اصلاً

بغل می‌گیرمت محکم تو را ای بهتر از جانم            تو را هرگز نخواهم داد دست دیگران اصلاً