اشعار

راه بـــود و راه بـــود و راه بـــود            کــاروان هــمــراه ثــارالــلـه بــود

کــاروان نـه قــبـلـه گـاه عـالـمـیـن            مرد یا زن جـمله عـشـاق الحـسـین

پــاســدار قــافـلـه عــبـاس مـاسـت            روی دوشش پرچـم یا مجـتـبی‌ست

اینکه چون‌خورشید روی مرکب است            حضرت زهـرای ثانی زینب است

زینب است این اقتدارش بارز است            عـقـل از درک عـقـیله عاجز است

پـرده‌هـای محـملش نـور جـلی‌ست            یارب این دخت علی یا که علی‌ست؟

هم عـلـی و هم حـسین و هم حـسن            تکـیـه می‌کـردنـد بر این شـیـر زن

سـال‌هـا مــسـتــور مـانــده آیــه‌اش            چـشـم هـمـسـایـه نـدیــده سـایـه‌اش

قــامـتـش دور از نـگــاه شـوم بـود            آفــتــاب از دیـدنـش مـحــروم بـود

قـاسـم و اکـبـر بـه دور مـحـمـلـش            بـا ابــوفــاضــل نـمـی‌لــرزد دلـش

بـار بـگـشـائـیـد اینـجـا کـربـلاست            لحـظـه مـوعـود زینب با خـداسـت

بـارالـهـا خـسـتــه‌ام جـان بـر لـبــم            زیـنـبـم مـن زیـنــبـم مـن زیــنــبـم

نـیـسـت جـز شـهـد بـلا در بــاده‌ام            بــر هــمــان عــهــد ازل آمـــاده‌ام

این سر و این چـادر و این معجرم            این دو دسـتم این رخم این پیـکـرم

تـو اگـر خـواهـی بـیـابـان مـی‌روم            پـا بـرهـنـه بـر مـغــیـلان مـی‌روم

راضــی‌ام آواره گــردم از حــــرم            آتـش خــیــمـه بـیـوفـتـد بــر ســرم

هرچه می‌گویی به چشم ای نور عین            هـرچه امـا جـز جـدایی از حـسـین

مـی‌شـود آیـا خـوش اقــبـالـم کـنـی            جـــای او راهــی گــودالــم کــنــی

مـی‌شـود خــنـجـر بـبــرد گــردنــم            زیــر سُـــمّ اسـب‌هـا بــاشــد تــنــم

خـوب‌ می‌دانـم که غـارت می‌شـوم            در شلوغی هـتک حـرمت می‌شوم

از غریبه فحش و توهین می‌خورم            از سنان سیـلی سنـگـین می‌خـورم

من که‌ یک دفـعـه نرفـتـم در گـذر            می‌شوم با شـمر و خـولی هـمسفـر

ز آستان تو دورم دلـم‌ پر آشـوب است            گواه من به همین پلکهای مرطوب است

فـقـط بـخـاطـر تـو آبـرو به مـن دادنـد            چنان سگی که به اصحاب کهف منسوب است

ز من ‌مخواه صبوری کنم به پای فراق            که صبر پای فراق تو کار ایوب است

دعای خیر تو باعث شده زمین نخورم            چقدر اینکه تو هستی کنار من خوب است

گـرفـتـه دیـدۀ ما را حجـابی از ظلـمت            نگار ما پس صدها حجاب محجوب است

بـدون تـو هــمـۀ سـال را عــزا داریـم            زمان دوری یوسف عزای یعقوب است

دلم ز کثرت عصیان بسان سنگ سیاه            نمی‌رسد به وصالت دلی که معیوب است

عریضه دادم‌ و گـفتم‌ مرا حرم بفرست            تمام‌حاجت من در عریضه مکتوب است

غـریب کـرب وبـلا در میان گـودال و            به روی پیکر او سنگ و آهن و‌چوب است

چه می‌شود كه سرانجام، آن زمان برسد            و قـطره نیـز به دریای بیـكـران برسد

محـرم است بـیا تـا كه چـشـم مُـردۀ ما            برای گریه در این روضه‌ها به جان برسد

چـقـدر نـزد تـو با آبـروست دسـتی كه            برای خـرجی این مـاه بر دهـان برسد

شبـیه فاطمه خـوشحال می‌شوی وقـتی            بـرای مجـلـس جـدّ تو میـهـمـان بـرسد

بـه كــربـلای شـب دومت بـبـر مـا را            خبـر رسیـده قـرار است كاروان برسد

به عـرش می‌رسـد آقا صدای نـالـۀ تو            اگر به روضۀ گودال، روضه‌خوان برسد

حـســیــن آمـده و رأس او قــرار شـده            به شمر و حرمله و خولی و سنان برسد

از ابـتـدا آرام جـان مـا تـو هـسـتی            تا انـتـهـا ورد زبـان مـا تو هـسـتی
باید بـگـوئـیم از تو تا دنـیا بفـهـمـد            راه نـجـات مـردم دنـیـا تو هـسـتی

ما رفـته‌ایم از خانه امن تو بـیرون            چون طفل سرگردان ولی بابا تو هستی
دنـیا اگـر پـشت سـر هـم بـد بـیارد            غم در دل ما جا ندارد تا تو هستی
آقا میان شهـر بـویی از شما نیست            در روضه می‌گویم بیا اینجا تو هستی
ما روضه خواندیم و شنیدیم و تو دیدی            پس داغدار ظهر عاشورا تو هستی
در عمق این روضه صدای گریه آمد            یا مادرت زهراست آقا یا تو هستی
ای مـنـتـقـم بـرگـرد با داغ مـدیـنـه            تسکین درد مادرت زهرا تو هستی

دوبـاره از می این ماه اشـك می‌نـوشم            به اذن صاحب عـزایم سـیاه می‌پـوشم

دوباره نـیـسـتی و بـاز بار این غـم را            نـگـاه لـطـف تو انداخـت بر سر دوشم

سـیـاهـی دلـم از تو اگرچه دورم كرد            میان روضه ولی با تو زود می‌جوشم

برای آنـكه بـمـیـرم مـیـان یك روضـه            دو ماه شب به شب و روضه روضه می‌كوشم

صـدای نـالـه یا جـدی الـغـریب تـو را            چه خـوب بود كه یكـبار بشنود گـوشم

چه خوب بود اگر امروز كـربلا بودم            و می‌گرفـتم شش گوشه را در آغـوشم

اگـر كه امشب در قـتـلـگـاه نـاله زدی            مـیـان نـالـۀ زهـــرا مـكـن فـرامـوشـم

الا غـریـبۀ دلخـسـته، از سـفـر برگـرد            شتاب کن گل نرگس، همین سحر برگرد

فرا گـرفـتـه مـصـیـبت تـمـام عـالـم را            شده است بی‌تو بـلاها عـظیم‌تر برگرد

نشسته بر دلمان داغ دوریت ای عشق            بس است پـادشه غـایب از نظر برگرد

تو را قسم به نفـس‌های خـسته در آتش            تو را قسم به گلی لای میخ و در، برگرد

به لحظه‌ای که عطش قلب مشک را سوزاند            به حق حضرت سقای خون جگر برگرد

هنوز چشم به راهم در آرزوی وصال            شبی تمام کن هجران و بی‌خبر برگرد

اگر چه هیچ کسم در نگاهت ای همه کس            نظـر به ذرۀ هـیچی کن و دگـر برگرد

گذشت عمر و سپـیدی نشست بر مویم            شکـسـته‌تر شده‌ام بی تو پیـرتر برگرد

دوباره ندبه و شرح فراق و حسرت و غم            دوباره یک غزل و چشم های تر برگرد

افتادْ از نفـس یل حـیـدر شـتاب کن            خنجر نشست بر رگ و حنجر، شتاب کن

الشمـر جالـسٌ... و صدایی بلند شد            پیچیده عطـر چادر مادر شتاب کن

چشم حرامیان به حرم خیره شد بیا            غارت کنند پیکـر بی سر شتاب کن

ای صاحب عـزای شه تشنه لب بیا            مجروح روضه‌های مکرر شتاب کن

ای داغـدار غـربت سـلطـان کـربلا            عجل علی ظهورک یا حجـت خـدا

بی‌قرار توأم و در دل تنگـم گله نیست            بخدا غـیبت تو علت این فـاصله نیست
منم و چشم گنهکار، تویی رو به رویم            نیستم لایق دیدار و جز این مسئله نیست

صبح تا شب به هوای دل هر کس رفتم            تا رسیدم به تو گفتم که مرا حوصله نیست
مـهـدی فـاطـمه برگـرد بهم ریخـتـه‌ایم            هیچکس غیر تو پایان ده این قائله نیست
در جـهـانی که فـراموش کند یاد تو را            روزی خلق بجز سیل، بلا، زلزله نیست
آه بگذر که حسین ابن علی در راه است            کاش امسال بگـویند که با عـائله نیست
روضه‌خوان کاش بگوید وسط روضه به ما            به خدا هیچ زنی در دل این قافله نیست
دخـتـری کاش نبـاشـد به اسارت برود            و اگر هست بگوئید به پا سلسله نیست
روضه خواندید بگوئید که اینبار رباب            وسط بـزم شراب است ولی حرمله نیست

ای گـیـسوی هـماره پـریـشان کـربلا            ای چـشـمۀ هـمـیشه خـروشان کربلا

با ما بگوچه دیده‌ای ای خون گریسته!            در سـرخـی عـقـیـق سـلـیـمان كـربلا

هر یک فراز ناحیه صد مقتل آتش است            از اعــظـم مــراثـی دیــوان کــربــلا

گـفـتی لا نـدبـنـک یا جـدی الغـریب!            گفتی که جان فدای تو ای جان کربلا!

آب خوش از گلوی تو پایین نمی‌رود            با یاد خـشـکی لـب عـطـشان کـربـلا

آه از دمی كه لـشـكر اعدا نكرد شرم            كردند رو به خـیـمۀ سـلـطـان كـربلا

صفین اگر که مصحف قرآن به نیزه دید            بر نـیـزه رفـت قـاری قـرآن کــربـلا

بی‌پـناهـیم، تهی دست و فـقـیر آمده‌ایم            مستجـیـریم و به دنـبال مجـیـر آمده‌ایم

ما که مسکین و یتیمیم و اسیریم چه باک            به روی باز تو یا نعـم الامـیـر آمده‌ایم

مثل اشکی که روی نامهٔ ما ریخـته‌ای            از بـلـنـدای نـگـاه تو به زیـر آمـده‌ایـم

چـقـدر مـنـتـظـر منـتـظـرانت مـانـدی            منتظر ماندی و افسوس که دیر آمده‌ایم

سخـتی راه، بـه دوش تو و آلـت افـتاد            ما به هـمراه تو از بین مـسـیر آمده‌ایم

چقـدر لطف در این سفره مهـیا کردی            بـاز ما در طلـب نـان و پـنـیـر آمده‌ایم

دو سه خط روضه سر سفره مرا مهمان کن            تـشنه چشـمیم و پی گریهٔ سیـر آمده‌ایم

با دل سوخته عـمری‌ست که ما دنـبال            سر در طشت و تن بین حصیر آمده‌ایم

مُحرّمی که نباشی در آن مُحرّم نیست           بـدون تو ضربـان زمـین منـظم نیست

چـقـدر سـاده گـرفـتـیم بی‌تـو بـودن را           هزار سال بـدون تو زندگی کـم نیست

خودت بخواه که دست از گناه بردارم           که عهـدهای منِ روسیاه محکـم نیست

هـزار بار خودت را به ما نشان دادی           ولی چه فایده چشمان ما که مَحرَم نیست

خودم به چشم خودم دیده‌ام که در روضه           حلاوتی‌ست که در هیچ جای عالم نیست

حوائجم همه در بین روضه یادم رفت           غمت چه کرده غم روزگار یادم نیست

بـیـا و روضـۀ گــودال را بـخـوان آقـا           محرمی که نباشی در آن محرم نیست

هزار شُکر چشمِ من پُر آب شد حسین جان            دلـم برایِ داغِ تو مُـذاب شد حسین جان

سحاب رحمتی و ما به زیرِ بارش توأیم            که بندگیِ ما از این سحاب شد حسین‌جان

مرا به چشمِ مردمان بزرگ کرده‌ای ولی            صواب‌های من چرا کباب شد حسین‌جان

مرا به چشم مردمان بزرگ کرده‌ای ولی            چه کرده‌ام که نام من خراب شد حسین‌جان

چه خرج‌ها نکرده‌ام بخاطرِ ریا و عُجب            چه کرده‌ام که روضه‌ هم حجاب شد حسین‌جان

ببخش اگر به نامِ تو قمار کرده‌ام به عمر            و پای تو گـناهِ ما حـساب شد حسین‌جان

ببخـش اگر حدیثِ تو کلام تو نخـوانده‌ام            اگرچه هرچه گفته‌ای کتاب شد حسین‌جان

جهاد نفس را مگـو حساب خلق را مگو            به قلب تو تَغـافُـلَم، عذاب شد حسین‌جان

تو را به نام دین شیوخ، چه جاهلانه کشته‌اند            که کشتن امام هم صواب شد حسین‌جان

وصیت شهید را نخوانده‌ایم یک دو خط            که این چنین مسیرِ تو به قاب شد حسین‌جان

صلای حنجر تو راستی و مـردی است            پـیامِ زیـنـبـین تو حجـاب شد حـسین‌جان

به زیرِ ظلم و زور و زَر نمی‌روم که دیده‌ام            مسـیرِ تو دلـیـلِ انقـلاب شـد حـسین‌جان

بـرای مـعـرفت بـیا و نـیّـتـم درسـت کن            که عاشق تو از خدا خطاب شد حسین‌جان

قــرار دل بـی‌قــرارم حــســیـن            هـوای هـمـیـشه بـهـارم حـسین
»من از کودکی عاشقت بوده‌ام«            هنوزم تو را دوست دارم حسین

من و روضه‌ات زندگی می‌کنیم            تویی لحظه لحظه کنارم حسین
تویی عشق شیرین عمرم و من            بجز عشق کـاری نـدارم حسین
تـویـی آســمــانـی‌تـریـن واژه‌ام            تـویی عزت و اعـتـبارم حسین
در ایـن بـرزخ نـاامـیـدی فـقـط            به لـطـف تو امـیـدوارم حـسین
دلـم را در آشــوب دنـیـای درد            به چـشمان تو می‌سـپارم حسین
لـــبــاس پـــرآوازۀ نـــوکـــری            بـود پــرچـم افـتـخـارم حـسـیـن
چه بالا چه پائـین بـدون غـمت            چه لطفی‌ست در روزگارم حسین

بر من بتاب و جان مرا غرق نور کن            از مشـرق دلم به نگـاهی ظهـور کن

چشم امید من به دوتا قطره اشک بود            این چشمه خشک مانده، تو آن را نمور کن

هرشب بساط ساز من آماده بوده است            امشب بساط سوز مرا جفت و جور کن

فـرزنـد هـیـأتـی مـرا زیـر پـرچـمـت            از چشم شور مردم بی‌روضه دور کن

مـا مُـرده‌ایـم بی‌تـو و بی‌کـربـلای تو            فکـری به حال مـردم اهل قـبـور کن

کردی سفارش آن دو ملک را ولی حسین            گاهی هم از کـنار مـزارم عـبور کن

پـرونده‌ام پُـر است از اعـمال بد ولی            تو صفحه‌های نوکـریم را مـرور کن

غم تو آبروی ماست این غم را مگیر از ما            دلیل پلک‌های زخم! مرهم را مگیر از ما

نگاه خـیـس ما ارثـیۀ آبا و اجـدادی‌ست            بیا لطفی کن این حق مسلّم را مگیر از ما

برای ما که از غوغای این عالم گریزانیم            همین یک دلخوشی مانده‌ست آن را هم مگیر از ما

به غیر از خیمۀ تو هرکجا آلودۀ فتنه‌ست            نشستن در پناه سرخ پرچم را مگیر از ما

رضا فرمود فَابکِ لِلحسین اِن کُنتَ باکِیّا            عمل کردن به این فتوای محکم را مگیر از ما

دم نوحه برای سینه‌زن حکم نفـس دارد            بدون روضه می‌میریم این دم را مگیر از ما

تمام سال با شوق همین یک ماه سر کردیم            تمام سال را باشد؛ محرّم را مگیر از ما

شکـر خـدا که زنـده هـستم این محرم            باز آمـدم زیـر لـوای اشک و پـرچـم
گر با بدی با خوب‌ها، خواندیم درهم            بـوده دعــای مــادرت زهــرا مُـسـلّـم

آقــا بـرای مـاهــتـان دلـتـنــگ بــودم

دلتنگ رخت و شال مشکی رنگ بودم

بـاز آمـدم تـا یـار سـیـنـه‌چـاک بـاشـم            در روضه‌هـایت زائـر افـلاک بـاشـم
اشـکـی بـده تا پـاک پـاک پـاک باشـم            شاید که سـال بـعـد زیر خـاک بـاشـم

ای کاش با عـشـق شما زیـبـا بـمـیرم

در کـربـلا در روز عـاشـورا بـمـیرم

از کودکی با عشـقـتان من قـد کـشیدم            بد دیدی از من از تو جز خوبی ندیدم
هرجا که بوده روضه‌ات با سر دویدم            بـا روسـیـاهـی آمـدم کـن روسـفــیـدم

من را جدا از خود مکن تا زنده هستم
حُرّی بساز از من که من شرمنده هستم

تو پـرچـمت باشد سـیه من رو سیاهم            تو عـصمت مطلق ولی من در گناهم
تـو پـادشـاهـی مـن سـیـاهـیِ سـپـاهـم            امّـا هـمـیـشـه با شـمـا در قـتـلـگـاهـم

عُـمری بود با داغـتـان بـد حـالـم آقـا
لـطــمـه زنـان روضـۀ گــودالــم آقــا

تو بـودی و در امـتـحـان حق قـبـولی            تـو بـودی و مـظـلـومـی آل رسـولـی
تو بودی و گودال بود و شمر و خولی            آمد سـنـان با نـیّت و قـصـد فـضـولی

یک‌دفعه با پا پیکر تو زیر و رو شد
دستان زینب آنطرف تر پُر ز مو شد

مکشوف می‌گویم که در مقتل چها شد            پـاهای زهـرا تا که در گـودال وا شد
یکـدم زمـین لـرزید غـوغـایی بپا شد            از مُهـرۀ اوّل سـرت از تـن جـدا شد

سرها به نی شد تا به کوفه ریسه بردند
رأس شما را زودتر با کـیـسه بـردند

آنانکـه روح را به تن مـرده می‌دمـند            اشرف ز خـلق و ما خـلق الله عـالمند

اضلاع یک مـثـلث قـائـم به خـالـقـنـد            گاهی حسین، گاه حـسن، گاه خـاتـمند

شاه و گـدا ز دیـدۀ آنـهـا بـرابـر است            آنان جـدا نـکـرده خـریـدار درهـمـنـد

با روضه‌های کـربـبـلا لطمه می‌زنند            گـریـه کـنان هـر شب مـاه مـحـرمـنـد

مـاه مـحـرم اسـت بـبـاریـد مـثـل ابـر            آنها که عـاشـقـند همه غـرق شـبـنـمند

حتی درخت کوچه به تعظیم رفته است            حتی منـاره‌هـای مساجد ز غـم خـمـند

اینجا حسـیـنیه است محل بکاء عرش            در تـکـیۀ حـسـین هـمه مست ماتـمـند

حی علی العزا که محرم رسیده است            فصل عزای آن شه اعظم رسیده است

آهـی به وسـعـتِ هـمـۀ سـیـنـه‌هـا بـده            امـسال شالِ مشـکـیِ من را شـمـا بده

مادر اگرچه این پـسرت ناخَـلـف شده            با دستِ خود تو لقمۀ هر روزه را بده

یک لقمه نان و روضه برایِ گدا بس است            این اربـعـیـن غـذایِ مـرا کـربـلا بـده

ای روضه‌خوانِ گوشۀ گودالِ پر صدا            روزیِ گـریـه‌هـایِ مـرا بـی‌صـدا بـده

آمـاده نـه… ولـی به حـسـیـنـیّـه آمـدم            بـد آمـدم تـو اَحـسـنُ الاحــوال را بـده

پیراهنِ عـزایِ حـسـیـنت کجا و من؟!            جرأت برایِ تـوبـه به این بـی‌نـوا بده

او دست و پا زده که نجاتم دهد قـبول            در خدمتِ به شاه به من دست و پا بده

مـاهِ مـحــرّم آمـد و مـاهَـت نــیــامــده            نـدبـه بخـوان نـشـانـه‌ای از آشـنـا بـده

شـکـر خدا که مـاه مـحـرم شروع شد            بغضم شکست و لطف تو نم‌‌نم شروع شد

مـا را قـلـیـل اشـک مـقـام خـلـیـل داد            کم‌کم چکید و جوشش زمزم شروع شد

آورده بـا تـولـد خـود رســم دیـگــری            از آن زمان که گریۀ خاتم شروع شد

شد شرحه شرحه سیـنۀ پیـغـمـبر خـدا            تـا آیـه آیـه سـورۀ مـریـم شـروع شـد

“باز این چه شورش است” بخوان نوحه‌خوان که باز            مـاه عـزا و نوحه و مـاتـم شـروع شد

رنگی ورای سرخی خون حسین نیست            مشکی به تن کنید؛ محرم شروع شد!

می‌خـواسـتـم برای سـرودن بـهـانه‌ای            تا ذکر « یا رقیه» گرفتم… شروع شد

گرچه ما بد کرده‌ایم از ما محرم را مگیر            پیـرهن های سـیاه و شال ماتـم را مگـیر

چشم ما نذر عزای شاه بی‌سر بوده است            قطره قطره اشک جاری همچو زمزم را مگیر

با غمش عمری‌ست مأنوسیم زهرا شاهد است            جان زهرا این غم و این آه و ماتم را مگیر

روضه‌اش دار الشفای دردهای شیعه است            پس طبیبانه ز ما دارو و مرهم را مگیر

ما ز طفـلی سینه زن های حسینی بوده‌ایم            یا رب از سینه زنان این نوحه و دم را مگیر

دم گرفته مادری ریز سرشک از هر دوعین            کشته شد با کام عطشان میوه قلبم حسین