اشعار

از همه پا خورده‌ام در این جهان الّا حسین            هر بهاری می‌شود آخر خزان الّا حسین

من تهی دسـتم، فقـیرم، بیـنوایم، بی‌کسم            کیست تا یاری کند ای ناتوان الّا حسین

چون پـدر بـالا سـرم بوده ز روزِ اوّلین            مطمئـنم نیست یاری مهـربان الّا حسین

ما حـسینی‌های عـالم، برتـرینِ عـالـمـیم            قبله‌گاهی نیست بر صاحبدلان الّا حسین

گریه کن‌ها را خودِ زینب کفالت می‌کند            چه کسی ما را بَرَد تا آسـمان الّا حسین

در فضایِ هیئت‌اش باید تنّفس کرد و بس            روضه را کرده چه کس دارالأمان الّا حسین

آبرو داری همیشه خصلتِ اربابِ ماست            کیست تا اهـدا کند نام و نشان الّا حسین

ای دل زمان هجر به پایان رسیده است            دور وصال حضرت جانان رسیده است

گُل کرده طبع طوطی اشعار من که باز            فیض جـمال گُل به گُلستان رسیده است

هم سرخوشم که تاج سرم جلوه گر شده            هم مست اینکه سوّم شعبان رسیده است

بدرُالـدُّجای عرش، در عالم طلوع کرد            شمس الضُّحای روضۀ رضوان رسیده است

بعد از حسن که لـؤلـؤ بیتُ العـقـیق شد            نوبت به جلوه کردن مرجان رسیده است

خلقت گرفته جان که درون رگ حیات            خـون شـریف ایـزدِ مـنّـان رسیده است

از رحمت کسی که خودش رحمت خُداست            لطف خدا به خلق دو چندان رسیده است

بر بـال جـبرئیل، به عـنوان رو نمـاش            آیات سُـرخِ فجـر به قـرآن رسیده است

دوران پَر شکستگی‌ات رو به خاتمه‌ست            فطرس بیا که نوبت درمان رسیده است

چـیزی کم از خـزانۀ لطـفـش نـمی‌شود            گر چه نیـازمـند، فـراوان رسـیده است

در چشم تک تک شهدا برق شادی است            سالارشان، «امام شهیدان» رسیده است

هـارونِ مصطـفـای نـبی، یا ابـا شُـبـیر            در خـانۀ تو آمـده از عـرش، کـلّ خـیر

ریـحــانـۀ مُــطــهّــرۀ خــتــم الانــبــیــا            ای از اَلَـسـت، مــادر ســلـطــان اولـیـا

بانو، ظهـور نـور دوعـیـنت، مـبارکت            بـوسیــدنِ جـمـال حـسـیـنـت، مـبـارکت

زهـرا! عروس بنت اسد، زوجة الاسـد            از عـطـر سیب سُـرخ تو مستـیـم تا ابد

آن سان که مجـتبای تو مثل پیمبر است            از هر نظر حسین تو مانند حـیدر است

مـولـود گـریه، بر رُخ طـاهـا نگـاه کن            اشک پدر بـزرگ خـودت را نگـاه کن

غـوغـا شـده درون دل پُـر خـروش تـو            گـفـتـه پـدر اذان و اقـامـه به گـوش تـو

یـاد از خُـدایِ لـم یَـزَلت می‌کـنـد حـسن            با ذوق و شـوق تا بغـلت می‌کـند حسن

رویت لطـیف چون گُـلِ سُرخ مُحـمّدی            دسـتـار تو سـیاه نه «سـبـزِ زبـرجـدی«

بـا جـذبـه‌هـای خـاصِّ چـشـم سـیـاه تـو            مـا را طـلـسم کـرده، طـلـسم نـگــاه تو

سوگـند بر عـلی که ولیّ دو عـالم است            نام تو یا حـسین همان اسم اعـظم است

شک می‌کند دراین که تو باشی خدا، حسین            هر دل که زنده می‌شود از ذکر یا حسین

عُمریست گفته است به کرّات و باز هم            در مجـلس سُـرور تو قـلـبـم گرفـته دم:

ای دل بـگــیـر دامـن ســلــطـان اولـیـا            یـعـنـی حـسـیـن بـن عـلـی شـاه کـربـلا

بی‌تو باحـال پریشان و خرابم چه کـنم            با دل سـوخـته و چشم پُر آبـم چه کـنـم

کعبه را دور ضریحت به طواف آوردی            من که دور از حرمت در تب و تابم چه کنم

هرچه خواندیم به جز عشق تو بی‌حاصل بود            نـشود نـام تو سر لـوح کـتابـم چه کـنم

روز محشر که عمل‌ها همه سنجیده شود            تو به دادم نرسی وقت حـسابم چه کـنم

گرچه از دور به چشم همه چون دریایم            بی‌تو و اشک غمت مثل سرابم چه کنم

بعد یک عمر که زیر علمت سینه زدم            چشم‌های تو اگر کـرد جوابـم چه کـنـم

به همه گـفـته‌ام اربـاب مرا می‌خـواهد            پیش مردم نکنی دوست خطابم چه کنم

شبی از عمر اگر سر برسد بعد از این            نـکـنـد روضۀ گـودال کـبـابـم چه کـنم

خـبر پیچـیده در عـالم که دُرّ ناب می‌آید            نـگـیـن پـنـجـمِ آل کـسـا؛ اربـاب می‌آیـد

در آغوشش گرفته فاطمه، یکریز پیغمبر            برای بوسه بر لب‌های او بی‌تاب می‌آید

چه تمرین می‌کند فطرس طریقِ دست‌بوسی را            مگر شب تا سحر در چشم‌هایش خواب می‌آید!

فقط مشتاق دیدار است و وعده داده بر بالَش            که محض پَر گشودن بهترین اسباب می‌آید

خدا قنداقه‌اش را با حریرِ کهکشان بسته            برای خـواندنِ لالایی‌اش مهـتـاب می‌آید

ملقّب شد به «ثاراللهْ»! قطعاً قبله و کعبه            برای دیدنش با مسجد و محـراب می‌آید

علی در سایۀ گهواره‌اش «والشّمس» میخواند            وَ سـائـل با رعـایت کـردنِ آداب می‌آیـد

یقیناً می‌رود با دست های پُر از این خانه            کسی که بی‌ریا، با قصدِ دقّ الباب می‌آید

به یاد تشنگی‌هایش می‌آید اشک از چشمم            میان روضه مادامی که حرف از آب می‌آید!

بهار از راه می‌آید، ولى دل‌ها بهارى نیست            میان سفره‌ها عیدى، به جز چشم انتظارى نیست

نمی‌خواهم شود تحویل سالى بی‌گل رویت            بهاران جاى خود اما مرا لیل و نهارى نیست

چه عیدى و چه تبریكى؟! بهار و فصل دلتنگى!            بدون نرگس چشمت، شكوه سبزه زارى نیست

به هر گل می‌رسم آرى، نمی‌یابم نشان از تو            در این باغ پر از گلشن، مگر نقش و نگارى نیست!

سلامى از سر خجلت، نثار ماه باید كرد            كه بعد از سالها هم سیصد و اندى، نه! یارى نیست

گل نرگس اجابت كن، دعاى آخر خود را            چرا در كوچه باغ دل، هواى عشق جارى نیست؟

خورده آقاجان گره بر کارِ عالم! ألعجل            عیدهـایـمان گرفـته رنگِ مـاتـم! ألعجل

برنگشتی از سفر! تحویل شد امسال هم            بی‌حضورت با دلی آکنده از غم! ألعجل

چشممان بر راه ماند و آه بر لب بغض کرد            عمرِ بی‌حاصل گذشت و رفت کم کم! ألعجل

روزها و هـفـته‌ها و مـاه‌هـا و سال‌ها...            قامتِ تقـویم‌ها شد از غـمت خـم! ألعجل

ذکر«حوّل حالنا»مان با تو «أحسن» می‌شود            ای بهـارِ بکـر! ای بـارانِ نـم نـم! ألعجل

ندبه خواندیم و میانِ گریه عرضه داشتیم            دردهامان مانده بی‌دارو و مرهم! ألعجل

حالمان آشوب شد، دربِ حرم‌ها بسته شد            سخت اوضاعِ جهان شد نامنظّم! ألعجل

کعبه خلوت کرده دورش را به عشقِ دیدنت            موج برمی‌دارد از شوقِ تو زمزم! ألعجل

آخـرین فـرزنـدِ مـولانـا أمیـرالمـؤمنـین            حقّ مطلـق! یا ولی اللهِ الأعـظم! ألعجل!

جای دارد که معـطّر بـشوم سالِ جدید            تـوبه‌ای کرده؛ مطهّر بشوم سالِ جدید

بهرِ تعـجـیلِ فـرج کاش دعـایی بـکـنم            وَ اسـیـرِ غـمِ دلـبـر بـشوم سـالِ جـدید

گرچه که غوطه ورم بینِ گناهانِ زیاد            مـددی گـر بـرسد در بشوم سـالِ جدید

خسته از خویشتنم وای ازین نَفسِ پلید            کاش یکِ آدمِ دیگـر بـشوم سالِ جـدید

واقعـاً شیـعـه خـوبـی که نـبـودم اصلاً            می شود شیعۀ حـیدر بشوم سالِ جدید؟

شــدم آلــودۀ دنــیـا و فــرامــوش شـده            دارم امّـید که نوکـر بشـوم سالِ جـدید

به غـبارِ قـدمِ حـضرت صـدیّـقـه قـسم            آخـرش کـشتۀ مـادر بـشوم سالِ جـدید

یا مُحوّل: عوضم کن که بریدم ز خودم            باعـنایـاتِ تو برتر بـشـوم سالِ جـدیـد

آن تیره‌شب که جمع پریشان، روان شدند            از ناله قـدسـیان، جـرسِ کـاروان شدند

هم حـامـلانِ عـرش به زانـو در‌آمـدنـد            هم طایرانِ سـدره برون‌ ز آشیان شدند

شد رستخـیـز عام، دمی کآن مسافـران            بـدْرود‌سازِ قـبـرِ شه انس و جـان شدند

آورده تـنـگ مـرقـد پُـر نـور در بـغـل            مانـند شـمع طـور، سـراپـا زبـان شدند

گه نوحه، گه زیارت و گاهی وداع و گاه            از بس فـغـان و آه ز آه و فـغـان شـدند

بر حال زار خویش در آن روضۀ شریف            لختی سروده مرثیه و روضه‌خوان شدند

کای فـخـر انـبـیـا! تو بـرفـتیّ و امـتّـت            از کین، پس از تو خصم امام زمان شدند

پیکار بدر و حرب اُحُد را به خاطر آر            وز جان ما مپرس که با ما چسان شدند

از روضه سر بر‌آر و نگه کن که عترتت            ناچار، دور از این حرم و آشیان شدند

اینک ز تربت تو به قصد عراق و شام            با جـان سـوگـوار و تن نـاتـوان شـدنـد

یـا ایّـهـا ‌الـرّسـول! خــدا را نـظـاره‌ای            ما را به قبر خویش طلب یا که چاره‌ای

چون ز یـثرب کرد، آن شاه جلیل            سـوی شهـر مکّـه، آهـنگ رحـیل

در دل شب با دلی پُـر داغ و درد            عـــزم تــودیـع رســول‌‌الـلـه کـرد

شـد کــنــار روضـۀ خـیــر‌الانــام            داد ســلـطـان شـریـعـت را ســلام

نرگس از دریای دل، پُر ژاله کرد            رفت از خود بس ‌که آن‌جا ناله کرد

گـشت پیـغـمـبر در آن حالت پـدید            «هم‌چو جان خود در آغوشش کشید»

گـفـت: ای نــوبــاوۀ بـسـتـان مـن!            راحت دل! روح من! ریحان من!

از چه، ای جان! این‌چنین آشفته‌ای؟            تـنگ‌دل چـون غـنچـۀ نشکـفـته‌ای

ای تو سـرخـیل هـمـه دل‌دادگـان!            مـــقــتــدای جـــمــلــۀ آزادگـــان!

از تـو پشت دین حـق گـردد قـوی            رســم و آئـیـن کـهـن یــابـد نــوی

خیز و افکن لرزه بر بـنـیان کـفر            مـنـهـدم کـن پـایـه و ارکـان کـفـر

خـون تـو، تـجـدیـد این آئـین کـنـد            زنـده دیـگـر‌بـار، رسـم دیـن کـنـد

دولـتـت، پــایـنــده مــانَـد تــا ابــد            هم‌چـو ذات پـاک «الله الـصّـمـد»

خیز و با تعجـیل کن عـزم عـراق            نیست، ای جان! دیگرم تاب فراق

رو کـه «انّ الله شـاءَ اَن یَــراک»            بی‌سر و عریان، میان خون و خاک

خیز و بشْتاب، ای عزیز بی‌همال!            زآن که نزدیک است، ایّام وصال

چون از آن رؤیای خوش، بیدار شد            در زمـان، آمــاده بـهــر کـار شـد

کـاروان عـشـق، رو در راه کـرد            سـیــنـه‌هـا را پُــر ز دود آه کــرد

اقـربا گـشتـند چون دریا به جوش            برکشیدند از دل پُر خون، خروش

جـمـلـگی بر گِـرد او، پـروانه‌وار            از فـروغ شـمـع رویش، بی‌قـرار

نالـه‌هـا کـردنـد کای مـهـر منـیـر!            پــرتـو خـود را ز ذرّه وا مـگـیـر

ای چــراغ دودمــان مـصـطـفـی!            ترک هجرت کن، مشو از ما جدا

شاه گفتا: غیر از این دستور نیست            راز پنهان، پیش من، مستور نیست

«رشته‌ای بر گردنم افکنده دوست            می‌کشد آن‌جا که خاطر‌خواه اوست»

ای مــدیـنــه! نـوبـت غــم آمـدت            تـا قـیـامـت سـوگ مـاتـم بـایـدت

یا رسـول‌اللَّه! برآور سر ز خاک            نی، فرود آ از فـراز عـرش پاک

بین حسین اینک وداعـت می‌کـند            رو بـه اقـلـیـم شـهــادت مـی‌کـنـد

بـلـبـلان رفــتــنـد از گـلــزار‌هــا            جای گـل‌ها، سر کـشـیـده خارهـا

ای حسن! ای مجتبی! ای مرتجی!            می‌رود بـنْـگـر حـسـین آیـا کـجـا

ای بـرادر! از بـرادر بـاز پـرس            هم ز انجامش، هم از آغاز پرس

سر برآر، ای زهرۀ زهـرا! دمی            پُر ز شور و فـتـنه بنْگـر عالـمی

بنْـگـر اشـتر‌ها، قـطار ‌اندر‌ قطار            دخـترانت بین به محـمل‌ها سوار

بـنْگـر آن شه‌زادگان بحـر‌ جـوش            تیغ‌ها بر کف، سپرهاشان به دوش

رخش عزّتْشان همه در زیر ران            در رکاب آن شـه خـوبـان، روان

جامۀ غم کن تو، ای کعبه! به بر            غرق اشک دیده کن، حِجْر و حَجَر

بی‌صفا مانْدی از این پس، ای صفا!            بی‌امام، ای مشعر و خیف و منا!

زادگــان پــاکـت، ای امّ‌الــقــری!            می‌روند، آخـر نـمی‌پـرسی کجا؟

این بُوَد انصاف تو؟ ای روزگار!            شام و ری شاداب و یثرب سوگ‌وار؟!

این بُوَد انـصاف؟ ای دهـر دغـا!            شامیان در عیش و مکّی در عزا؟!

ای شمعِ من بسوز كه پروانه می‌رود            زین آستان، صاحب این خانه می‌رود

ای شـهـر ِجـدِّ اَمـجَـد و والا تـبار من            بنگر حسین چگونه از این خانه می‌رود

مادر به پای خیز و دعا كن به كاروان            مـوسـای تو اگر چه دلـیـرانه می‌رود

مـادر بـبــوس دیـدۀ گـریــان دخـتــرم            نـازش بـكن رقـیـه به ویـرانه می‌رود

بنگـر به اكـبرم كه چه تعجـیل می‌كند            عباس را ببـین كه چه مردانه می‌رود

ای باغـبان دگر بنـشین در عزای گل            فصل خـزان رسیده و پروانه می‌رود

ای آن‌که قسم خورده به نـام تو خدایت            بیدار شده شهـر شب از بـانگ رهایت
ای آن‌که تـبـرک شده کعـبه به عـبـایت            تا عرش خدا صف زده پژواک صدایت

این کـیست که در نور تو پـیدا شده آقا
آن روح چه‌سـان در تن تو جـا شده آقا

گفتم که از آن شب، شب فـردا بنـویسم            از غــار حـرا، لـیـلـۀ اســرا بـنـویـسـم
از کعـبه و از مسجـدالاقـصـی بنـویسم            آری منم آن قـطـره که دریـا بـنـویـسـم

این کیست که چون اشک شب قدر زلال است
ما راه به آن «قدر» بیابیم؟ محال است

هان چهره بچرخان که زمین نور ببیند            برخـیـز که هر قـدر به پایت بنـشـیـند،
دنیا فـقـط از حُسن تو، تـوحـیـد گـزیند            از غـنچـۀ لب‌هـای تو لبـخـنـد بـچـیـنـد

ای گلشن رحمت که گـلستان شده عالم
از نــور خــداونــدی تـو نــیّـر اعـظـم

در غار حـرا پرده ز حُسن تو گشودند            با نور تو رنگ از شب تاریک زدودند
تو بوده‌ای آن روز که این خلق نبودند            اِقرأ که به عشق تو لَکَ الحَمد سرودند

ای صـادر اول که تویی مـصدر دنـیـا
ای گمـشدۀ حُـسن تو مـوسی و مسیـحا

لولاک... زمین خاک و زمان پیش و پسی بود             لولاک... کجا رخصت احیای کسی بود
کی بی‌تو به دستان کـلیـمی قـبـسی بود            کی در دم عـیـسی دم احـیای کسی بود

تـو آمـده‌ای جـان به تـن خـاک بـبـاری
باران شوی و بر تَفِ این خاک بباری

جان در تن این خاک روان شد به هوایت            شب روز شد از همرهی عـقده‌گـشایت
هـر روز خـدا تـحـفـه فـرسـتـاد برایت            مـا وَدَّعَـکَ رَبّـکَ خـورشـیـد ولایـت!

ای آن‌که ز تـوحـید تو صد آینه توحـید
زهرا شد و در قاب ولای تو درخشـید

قم! شهرِ خدا چشم به راه است، فَاَنذِر!            صف‌های جماعت همه برپاست، فَکَبِّر!
ای نـور خــدا در سـکـنـاتـت مـتـواتـر            ای صادق و هادی، تقی و کاظم و باقر

تو کوثر محضی که در عالم شده تکثیر
نـازل شده در شـأن شـمـا آیـۀ تـطهـیـر

در مدح تو اندیشه زمین‌گیر و زبان لال            جز جـذبـۀ قـرآن تو نطق هـمگـان لال
اقصای جهان لال، زمین لال، زمان لال            جز نفس خودت قاطبۀ کون و مکان لال

لب باز کن ای مرد، بگو کیست محمد؟
جز حـیـدر کـرار کـسـی نیست محـمـد

ای پـاره‌ای از حُـسن مـثـالی تو زهـرا            ای حـیـدر کـرار به تـوفــیـق تـو مـولا
حق است که وامانده در اوصاف تو دنیا            وقتی که علی عبد تو خوانده‌ست خودش را

گـفـتیم و نشد در صف تو راه بجـوئـیم
بـگـذار کـه از حـیـدر کـرار بـگـوئـیـم

ﮔـﻠﻮﯼ ﺑﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗـﺸﻨﻪ‌ﺗﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ            ﭼﻮ ﺗﺎﻭﻟﯽ ﺯ ﻋﻄﺶ، ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽ‌ﮔﺸﺖ

هُـبَـل ﻧـﺸـﺴـﺘـﻪ ﺑﻪ ﺗـﺎﺭﺍﺝِ بـی‌نـوایـی‌هـا            ﻣﻨﺎﺕ ﻭ ﻻﺕ ﻭ ﻋُﺰﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﯾﯽ‌ﻫﺎ

ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺑـﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻧـﺎﺧـﺪﺍ ﺧـﺪﺍﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ            ﺧــﺪﺍﯼ ﺑـﺎﺩﯾـﻪ ﺍﺯ ﻧـﺎﺧـﺪﺍ ﮔـﺪﺍﯾـﯽ ﺩﺍﺷـﺖ

ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺟﻤﻌﻪ ﺩﺍﺩ ﻧﻮﯾﺪ            ﮐﻪ ﺑﺎ طلیعۀ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ، ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ

ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﭘﺸﺖِ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞِ ﺩﺷﺖِ ﺟﻬﻞ ﺷﮑﺴﺖ            ﺑﻨﺎﯼ ﺑﺘﮑﺪﻩ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺳﻬـﻞ ﺷﮑـﺴﺖ

ﻓـﻘـﻂ ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑـﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ            ﮐﻪ ﺑـﺮ ﺟـﺒـﯿـﻦ مـدائن ﻫـﺰﺍﺭ ﭼـﯿﻦ ﺍﻓـﺘﺎﺩ

ﻧـﺸـﺴﺖ ﺑـﺮ ﻟﺐ ﺩﺭﯾـﺎﯼ ﺳـﺎﻭﻩ ﺗـﺎﻭﻝ ﺁﺏ            ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺪﻝ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﺏ؟

ﺳـﻤـﺎﻭﻩ ﺑـﺎ ﻟـﺐ ﺗـﺸـﻨـﻪ ﻧـﻮﯾـﺪ ﺁﺏ ﺷﻨـﯿـﺪ            ﻧــﻮﯾـﺪ ﺁﺏ ﺍﺯ آئــیــنـۀ ﺳــﺮﺍﺏ ﺷــﻨــﯿــﺪ

ﻣﺠـﻮﺳﯿﺎﻥ ﻫـﻤﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫـﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺁﺗﺶ            ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﭘـﺎﺭﺳﺎﻝ ﺁﺗﺶ؟

ﺑﯿﺎ ﺑﻪ کومۀ ﻭﺍﺩِﯼ ﺍﻟـﻘُـﺮﯼ ﻃـﻮﺍﻑ ﮐـﻨـﯿﻢ            ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺍﻭ ﺳﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﺎﻑ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﻑ ﮐﻨﯿﻢ...

ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻏﺎﺭ ﺣﺮﺍ ﺧﻠﻮﺕ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺑﻮﺩ            ﻫـﺰﺍﺭ ﺯﺧـﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﻝِ ﺻﺒـﻮﺭﺵ ﺑﻮﺩ

ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﭼﻢ ‏«ﻟﻮﻻﮎ» ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻨﺶ ﺑﻮﺩ            ﺟﻮﺍﺯِ ﮐـﺸـﺘﻦ بت‌هـا ﺩﺭ ﺁﺳـﺘـﯿـﻨـﺶ ﺑـﻮﺩ

ﭘﯿـﻤـﺒـﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﮔـﺎﻩ ﺣـﻖ ﻣـﻘـﯿﻢ ﺷﻮﺩ            ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺷﺎﺭۀ ﺩﺳـﺘـﺶ ﻗـﻤﺮ ﺩﻭ ﻧـﯿﻢ ﺷﻮﺩ

ﻧﺒﯽ ﺯ ﻫﯿﺒﺖ ﺟﺒﺮﯾﻞ، ﺳﻮﺧﺖ ﺩﺭ ﺗﺐ ﻋﺸﻖ            ﻧﺪﺍ ﺭﺳﯿﺪ: ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﺍﯼ ﺭﺳﻮﻝ ﻣﮑﺘﺐ ﻋﺸﻖ

ﺑﺨـﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ، ﺍﯼ ﭘـﯿـﺎم‌آﻭﺭ ﺻﺒـﺢ!            ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﺍﯼ ﺭﺳﻮﻝ ﺩﻓﺘﺮ ﺻﺒﺢ

ﺑـﺴـﯿـﻂ ﺑـﺎﺩﯾـﻪ ﺭﺍ ﺭﺯﻣـﮕـﺎﻩ ﺍﯾـﻤـﺎﻥ ﮐﺮﺩ            ﺗـﻤـﺎﻡ ﻫـﺴـﺘﯽ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﻓـﺪﺍﯼ ﻗـﺮﺁﻥ ﮐﺮﺩ

ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﮔـﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺗﺮ؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭ            ﺑﻪ ﻣﻮﺝ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻭ بی‌قرارتر؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭ

ﺑﻪ ﺍﺑﺮ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ‌ﺗﺮ ﮐﯿﺴﺖ؟            ﺯ ﺷﺮﻡ، ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺯﺩ، ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺭﺳﯿﺪ، ﮔﺮﯾﺴﺖ

ﺗﻮ ﺍﯼ حماسۀ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﺶ ﮐﻮﭺ ﺍﺳﺖ!            ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺗﺼﻮّﺭﯼ ﭘﻮﭺ ﺍﺳﺖ

ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﺑـﺎﺩﯾـﻪ ﻟـﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﺗـﻤﺎﻣـﺖ ﺟـﻬـﻞ            ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﺰﻡ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ، ﻗﺎﻣﺖ ﺟﻬﻞ

ﻋـﺼﺎﯼ ﻣﻌـﺠـﺰۀ ﺻـﺪ ﮐـﻠـﯿﻢ ﺩﺭ ﺩﺳـﺘﺖ            ﮐـﻤﻨﺪِ ﻣﺤﮑﻢِ ﻋﺰﻣﯽ ﻋـﻈﯿﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺖ...

ﺑﻪ ﯾـﻤﻦ ﺑـﻌـﺜﺖ ﺗﻮ ﺳـﻘـﻒِ ﺁﺳـﻤﺎﻥ ﻭﺍ ﺷﺪ            ﺣـﻀﻮﺭ ﻓـﻮﺝ ﻣﻼئک ﺑﻪ ﻏـﺎﺭ ﭘـﯿـﺪﺍ ﺷﺪ

ﺗﻮ ﺳﺮ ﺭﺳﯿﺪﯼ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺪﻝ، ﭘﺸﺖ ﻇﻠﻢ ﺷﮑﺴﺖ            ﺑﻪ دست‌های ﺗﻮ ﻣﺸﺖِ ﺩﺭﺷﺖِ ﻇﻠﻢ ﺷﮑﺴﺖ

ﺯ ﺣﺠﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﯽ‌ﺗﻮ ﺁﺏ ﻣﯽ‌ﺟـﻮﺷﯿﺪ؟            ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺍﺏ ﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺍﺏ ﻣﯽ‌ﺟﻮﺷﯿﺪ...

ﺗﻮ ﺩﺭ ﮔـﻠﻮﯼ ﻋـﻄـﺸﻨﺎﮎِ ﺟﻬـﻞ، ﺍﺩﺭﺍﮐﯽ            ﺗـﻮ ﻣـﺜـﻞ آیـۀ ﺑــﺎﺭﺍﻥ ﻣـﻘــﺪﺳـﯽ، ﭘــﺎﮐـﯽ

ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺣﺮﻑِ ﮐﻼﻣﺖ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ            ﺩﺭ ﺁﯾﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻋـﻄﺮِ ﻋـﺒﻮﺭِ ﺗﻮ ﭘﯿـﺪﺍﺳﺖ

ﺯ ﭼﺸﻤﻪ چـشـمۀ ﺍﻟﻬـﺎﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﻧﻮﺷـﯿﺪﯼ            ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺗـﺸـﻨﻪ‌ﺩﻻﻥ ﻣﺜﻞ ﭼـﺸﻤﻪ ﺟـﻮﺷﯿﺪﯼ

ﺯﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺑﻐﺾِ ﺑﻮﺳﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ            ﭼﻮ ﻓﺮﺷﯽ ﺍﺯ ﻋﻄﺶِ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ

ﺳـﻔـﯿـﺮ ﻧـﺎﻡ ﺗﻮ ﻭﻗـﺘﯽ ﺳـﻔـﺮ ﮐـﻨـﺪ ﺑـﺎ ﺑـﺎﺩ            ﻫﻤـﯿـﺸـﻪ ﻣﯽ‌ﻭﺯﺩ ﺍﺯ ﻻﺑـﻪ‌ﻻﯼ گـل‌ها ﺑـﺎﺩ

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺟﺎﺭﯼﺳﺖ ﺩﺭ ﺻﺤﺎﺭﯼ ﻋﺸﻖ            ﻫـﻤﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﺍﯼ ﻋﻄﺮِ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻋﺸﻖ!

ﺑﺪﺍﻥ، ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﺍﯼ ﯾﺎﺩِ ﺳﺒﺰِ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ!؟            ﻗﻠﻢ ﻗـﻨـﺎﺭﯼ ﮔـﻨـﮕﯽﺳﺖ ﺩﺭ ﺳـﺮﻭﺩﻥِ ﻣﻦ

ﺑﮕـﻮ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺳـﺮﺍﯾﺪ ﺳـﺮﺍﺏ، ﺩﺭﯾـﺎ ﺭﺍ؟            ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻭﺍﮊﻩ ﺗـﻮﺍﻥ ﺭﯾﺨﺖ ﺁﺏِ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ؟

ﺗﻮ ﺍﯼ ﺭﺳـﻮﻝِ ﺗﻌـﻬّـﺪ، ﺭﺳﺎﻟﺖِ ﻣـﻮﻋـﻮﺩ!            ﻗـﺪﻭﻡِ ﻣـﻘـﺪﻡِ ﭘـﺎﮐـﺖ ﻣـﺒـﺎﺭﮎ ﻭ ﻣـﺴﻌـﻮﺩ

ﺧـﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩ، ﺍﯼ ﺳﺨـﺎﻭﺕ ﺁﮔﺎﻩ!            ﻟِـــﻮﺍﯼ ‏« ﺍﺷــﻬـــﺪ ﺍﻥ ﺍﻟــﻪ ﺍﻻ ﺍﻟـــﻠّــﻪ ‏«

ﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﻧﺒﺾ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮﺳﺖ            ﺑﮕﯿﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ، ﺍﺳﯿـﺮِ ﻫـﺴﺘﯽ ﺗﻮﺳﺖ

از حــرا آمـد و آئـیــنـه و قــرآن آورد            مژده آن جان جهان از بر جانـان آورد

مژدۀ وحی و نـبـوّت دل عـالـم را بُرد            هر که دل داشت به آن آینه ایمان آورد

همه دیـدنـد که انـفـاس مـسـیـحـایـی او            روح در کـالـبـد خـســتــۀ دوران آورد

دردمندان، طلـبِ عـافـیت از او کردند            که طبیب از ره دور آمد و درمان آورد

در کویری که در اندیشه به جز خار نداشت            یاس و نسرین و گل و لاله و ریحان آورد

دشت را تشنۀ سرسبـزی و بیداری دید            با زلال سخـنـش رحـمـت بـاران آورد

شب بـیـداد و سـتم را شـب تـنهـایی را            با فـروغ سحـر خـویش به پایـان آورد

سـبب روشـنـی چـشـم خـداجـویـان شد            بوی پیراهن یوسف که به کنعـان آورد

دیــد آشــفــتـگـی مــزرعــۀ گــنــدم را            پی آرامـش دل‌ها سـر و سـامـان آورد

ناخـدای سفـر عـشـق به ایـمان و امـید            تا به ساحل همه را از دل طوفان آورد

رشک فردوس برین شد همه‌جا از قدمش            با خودش رایحۀ روضۀ رضوان آورد

داشت انگـشـتری‌اش خاتـم پیـغـامـبری            بـاغ در مـقـدم او فـرش سـلیـمان آورد

بر لبـش بود حـدیث «وَ لَـقَـد کَـرَّمـنا»            مــژدۀ عــزّت و آزادی انــســان آورد

تا بسنـجـنـد عـیار شـرف و وجـدان را            آیه معـرفت و حـکـمت و میـزان آورد

سایه پروردۀ این مهر جهانتاب علی‌ست            که به این آینه پیش از همه ایمان آورد

عجب این نیست که سلمان شود از اهلُ البیت            مکتبش گوهر از این دست فراوان آورد

گرچه خاموش شد آتـشکدۀ فارس ولی            پرتوش مشعـل تـوحـید به ایـران آورد

جـلـوۀ روشـن آن مـاه شب چـهـاردهـم            قرص خورشید شد و رو به خراسان آورد

خـواندم دوبـاره خاطـرۀ ناب کهف را            آیـه بـه آیــه ســورۀ جـذّاب کـهـف را

دیـدم چه ماهرانه خـدایـم کـشیده است            تـصویر ‌بی‌نظـیر تو در قاب کهف را

«قُـل اِنّـمٰا اَنا بَـشَـرٌ مِـثـلِـکُم» گـشود،            سمت تو پلک‌های پُر از خواب کهف را

اِقرَأ به اسم «رَبّکَ الاَکرَم» که با دمت            آرامـشـی دهـی دل بی‌تـاب کـهـف را

سنگ و گـل و مـلائکه گـرم تـشهّـدند            تغـیـیر داد روی تو محـراب کهف را

آن رحمتی که در دل غاری کشانده‌ای            دنـبال ردپـای خود اصحاب کهـف را

از خاک تا به خاک تربت فـرق دارد            جـنات هـم جـنّت به جـنّت فـرق دارد

ما سعیمان این است این شبها نمی‌ریم            در مسلک عاشـق ریاضت فرق دارد

پـایی که مشـهـد می‌رود رفـته مـدیـنه            هر چـند به ظاهـر مسافـت فرق دارد

هر روز مبعـوث نماز صبح صحـنیم            پیـش رضا صـور قـیـامت فـرق دارد

یک‌ غار کوچک عرش را جا داده در خود            با چشم باطن وسع و وسعت فرق دارد

وقتی وظیفه گفتن از اوصاف مولاست            پس مـطـمـئـنـاً این نـبـوّت فـرق دارد

یا ایـهـا الـمـزمـل از جا زود برخـیـز

حرف از علی شد باز آقا زود برخیز

چهل سال رفت و نوبت پیغـمبری شد            حالا در این اُمُّ القری چه محشری شد

خواندی به محض این‌ بسم ربّ زهرا            فـوراً لبت از ذکر کـوثـر کـوثری شد

قرآن بخوان که دوره غربت تمام است            قـرآن بخوان دوران مرگ کافری شد

هر آیه شأنی از علی را داشت با خود            یعنی که قـرآن هم از اول حیدری شد

از آن زمانی که سرت بر پای مولاست            تاج سر شـیـعـه عجـب تـاج سری شد

از عـالـم زر پـیـش مـرگـت بـود آقــا            از عـالم زر کار حـیـدر حـیـدری شد

پــرواز یـعـنـی یـاعــلـی و یـا مـحـمد

اعـجـاز یـعـنـی یـا عـلـی و یـا مـحـمد

راحت برو راحت بیا هرجا علی هست            اصلا چرا احساس غربت تا علی هست

فـوراً برو بتخـانه را ویـران سـرا کن            حالا که روی شانه ات آقا عـلی هست

بـفـرسـت از مـکـه بـیـایـد تـا مـدیـنـه            باشد خیالت جمع از زهرا! علی هست

سنگ جنون خوردی ازین و آن اگرچه            مجنون تویی در رتبۀ لیلا علی هست

در درّه گـیـر افـتـاده‌ای آرام هــسـتـی            یاران‌ اگرچه رفـته‌اند اما عـلی هست

خورشید را هم‌ چند ساعت جابجا کرد            مثل تو سکـانّـدار این دنیا علی هست

خـورشید شد حتی به شب تابید حـیدر

راحـت میان بـسـترت خـوابـید حـیدر

غـارِ حـرا سـیـنا شده در روزِ مبعث            ذکرِ خـدا احـیـا شده در روزِ مبـعـث
اِقراء باسمِ ربّکَ.. نجوایِ عشق ست            بر رویِ لب گویا شده در روزِ مبعث

دیگر محـمّد را امین تـنهـا نـخـوانـید            از سویِ حق طاها شده در روزِ مبعث

قـربـانِ آقـایی که مـولایِ جـهـان شـد
با اذنِ حق او خـاتـمِ پـیـغـمـبـران شد

جبریل دستش را گرفت و ساده برخواست            با خواندنِ آیاتِ حق؛ پُر باده برخواست
در گوشه‌ای گرمِ مناجاتِ خودش بود            با امرِ ایـزد ناگهـان آماده برخـواست
آمـد بـشـر را بُـرد تـا عــرشِ مـعّــلا            بر یاریِ دستانِ هر افتاده بر خواست

نـامِ مـحــمّـد شـد بــلــنـد آوازۀ دهــر
نـازل شـود قــرآنِ او در لـیـلـۀ قــدر

او مکتبی دارد پُر از عشق و پُر از شور            پـرداخـته در قـلب‌ها؛ دنیایی از نـور
اصلاً چه می‌فـهـمـیـم از نـامِ مـحـمّـد            قطعاً مقـامِ اوست در سجّاده؛ مستور
خـتـمِ رسـولانِ الـهـی، خـاتـمِ عـشـق            در آسمان با نامِ احمد گـشته مشهـور

با بـعـثتِ او زیر و رو شد کـلِّ عـالم
پس می‌شود الـفاظِ او بر سیـنه مرهم

ما را بخوانـید عـاشـقان؛ عـبـدِ محمّد            هـسـتـنـد کـلِّ شـیـعـیان؛ عـبـدِ محـمّد
مـا پـیـروِ شـاه ولایـت شـاهِ عـشـقـیـم            خوانده خودش را بی‌امان عـبدِ محمّد
نهـج البلاغه شاهدِ این مطـلبِ ماست            فخرِ امـیـرِ مـؤمـنـان… عـبدِ محـمّـد

باید که تـسـلـیـمِ سـخـن‌هایِ نـبـی شـد
بعد از پیـمـبر خاک پاهـایِ عـلی شد

یک روز بعثت می‌شود تکرار قطعاً            یک روز پـیـدا می‌شـود دلـدار قـطعاً
یک روز می‌خوانند که وقتِ ظهور است            بیرون شود از غـارِ غـیبت یار قطعاً
دنـیا گـلـستان می‌شـود با اذن مـهـدی            دل های غـافـل می شود بـیـدار قـطعـاً

اصلاً پیامِ مبعث ست دل زنـده داری
هـشیار شو گـر عاشقِ دل بیـقـراری

بـا گــریـه، بـا آه دمــادم مـی‌نـویـسـنـد            در ذیل مُصحف، شرحِ ماتم می‌نویسند
انـدوه را با جـوهـر غـم مـی‌نـویـسـنـد            این روضه را مثـل مُحَـرَّم می‌نـویسند

کوچه به کوچه مـجـلس ماتـم گرفـتـند
کَرّوبیان با روضه خوان‌ها دم گرفـتند

آیـات قـرآن حـضرت موسی‌بن جعـفر            تسبیحِ ایـمان حضرت موسی‌بن جعفر
آوای باران حـضرت موسی‌بن جعـفر            دردی و درمان حضرت موسی‌بن جعفر

لب تـشنۀ عـشق تـوأم بـاران عـطا کن
از دردمـنـدان تـوأم درمـان عـطـا کن

چـشـم مـرا تــر کـن زمــان ربّـنــاهــا            لـطـفاً نـگـاهـم کـنـم مـیـان این گـداهـا
پیچیده در هفت آسـمان‌ها این صداها:            یا “فاطمه معصومه”ها و یا “رضا” ها

خـورشـید و مـاه آسـمـانِ مُـلک ایران
فـرزنـدهـایت صـاحـبـان مُـلـک ایران

موسی طور غـم عصایت را شکـستند            با زجـر تو قـلب رضایت را شکـستند
نامـردهـا دست دعـایت را شـکـسـتـند            در کنج زندان ها صدایت را شکـسـتند

چـیزی برای تو به جـز مـاتـم نـمـانده
نـای مــنـاجـاتـی بـرایـت هـم نــمـانـده

سـجـاده‌اش را خـیـسِ اشک ربـنا کرد            درد تــمــام درد مــنــدان را دوا کــرد
در حـق دشمن نـیـمۀ شب‌ها دعـا کرد            امّـا بـه دسـت تـازیـانـه روزه وا کـرد

آه از غـروب درد و قـلب پست دشمن
افطارها غم خورده‌ای از دست دشمن

شیعه هنوز از غُـصه‌ات تشویش دارد            داغ تو را در سینه بیش از پیش دارد
سِـنـدی کـافـر بـد زبـانـش نـیـش دارد            روی لبـش دشـنام قـوم و خویش دارد

با ذکـر مـادر درد پـهـلـو می‌کـشـیـدی
داغ حـسن را کـنج زندان می‌چـشیدی

در این قـفـس بال و پری دیـدم؟ ندیدم            جز روضه چـیز دیگـری دیدم؟ ندیـدم
زیـر عـبـایـت پـیـکـری دیـدم؟ نـدیـدم            جـز استـخـوان لاغــری دیـدم؟ نـدیـدم

داغ تو ما را کـشـت ای فرزند زهـرا
عَجِّل وفـاتی خـوانـده‌ای مانـنـد زهـرا

با جوهـر خـون نامـه‌ات توقـیع گردید            انـدوه تو در روضـه‌ها تـوزیع گـردید
آیـه به آیـه سـوره‌ات تـقـطـیـع گـردیـد            در اوج غربت پـیکـرت تشـیـیع گردید

با این همه، تو بی‌کفن ماندی؟ نماندی
آقا! بـدون پـیـرهـن مـانـدی؟ نـمـانـدی

اصلاً تنت آمـاج تـیغ و نـیـزه‌هـا شد؟!            از پشت سر رأس تو از پیکر جدا شد؟!
اینگونه دور خیمه‌هایت شر به پا شد؟!            نامـوس تـو راهـیِ شـامـات بـلا شـد؟!

پس هیچ دردی مثل درد کـربلا نیست
پس هیچ داغی داغ شاه سر جدا نیست

نفـسم کـنج قـفـس حـال و هـوایی دارد            پـرم از بی‌پـری و... مـیل رهایی دارد

مثل نی‌نامه شده سینه‌ام از هجر حجاز            نـای نی از نـفـسـم شـور نـوایـی دارد

چـقـدر آه کـشیـدم درو دیـوار گریست            چـقـدر سـنگ صبـورم شـنـوایی دارد

مـی‌رود بـا نـفــسـم تـا بــرسـد بـا آهـم            تـازیـانه به تـنـم سـعی و صفایی دارد

باز شلاق بیاور که سحر نزدیک است            دل شکستن دل شب صوت رسایی دارد

استخوان‌های مرا بین قفـس خُرد کـنید            اسـتخـوان خُـرد شدن نـیز دوایی دارد

دست اما به رگ غـیرت من مگـذارید            ولی افسوس قفـس بی‌سر و پایی دارد

مثل زنجیر کسی همقدم من نشده است            آه تـابــوت بـگـو او چـه وفــایـی دارد

بیت پایانی عمرم شده مضـمون گریز            سـیـنـۀ مـن نـفـسـی کـرب‌و‌بلایی دارد

باز هم روضۀ گودال و زنی زد فریاد            نــزنـیـدش بـه خــداونـد خــدایـی دارد