اشعار

زینب فرشته بود و پر خویش وا نکرد            این کـار را بـرای رضـای خـدا نکـرد

پر می‌گشود اگر، همه را باد برده بود            سـیـمـرغ بود و جـلـوۀ بی‌انتـهـا نکـرد

این کربلا چه بود که جز این مسافرت            او را ز جانِ عـزیـزتر خود جدا نکرد

یـاد رقـیه حـرف گـلـوگـیر زینب است            حرفی که تار صوتی او خوب ادا نکرد

آری غــذا نـداشـت ولـی در تـمــام راه            یک‌بار هم نـماز شـبـش را قـضا نکرد

بیـگـانـه بـر غـریـبی زینب سـلام کرد            کـاری که هـیـچ رهـگـذر آشـنـا نکـرد

دمـیـد گـرد و غـبـار سـپـاهـیان سحـر            گرفت قـلـعـۀ شـب را طـلـیـعـۀ لشکر

در ازدحـام فـلک، برقِ فجـر پـیدا شد            رها شدند از آن تـیـرگی هـزار اخـتـر

سپیده سر زد و با دست مهربانی خویش            کشید پرده‌ای از نور روی قرص قمر

به دوش کـوه بر آمـد مـلـیـکۀ مـشـرق            طلوع کرد و جهان را گرفت سرتاسر

به شکر فتح خودش بر سر زمین پاشید            بـدون هـیچ دریـغـی هـزار سـکّـۀ زر

چه خلقتی‌ست؟ شگفتا! چه آیه‌ای؟ عظمی!            به فـتح صبح قـسم خـورده خالق اکبر

قسم به صبح که خورشید شام، زینب بود            بـزرگـوار، شکـوه‌آفـرین، بـلـند نـظـر

به هوش باش که برخاست محکمات علی            بلـند شد که قـیـامـش به پا کـند محـشر

بلند شد، سخـنـش را نشـاند بر کـرسی            نـیاز نیست که باشد خـطیب بر مـنـبر

بلـند شد، هـمه بت‌ها به لـرزه افـتادنـد            مگر که رفت علی روی دوش پیغمبر؟

کـلام موجـز او واژه واژه پُـر اعجـاز            به گـوش می‌رسـد آیـات سـورۀ کـوثر

شـبـیه بود به تـسـبـیح، رشـتۀ سخـنش            به جای لفظ به هم وصل کرده دُرّ و گهر

مگر که روح الامین سورۀ قیامت خواند            که کاخ ظلم شد از این کلام زیر و زبر

خـطاب کـرد: اَنا بِنـتُ قـامِـعِ الـکَـفَـرة            وَرِثتُ حُجبَ الکوثَر وَ مَنطِـقَ الحـیدر

منم همان که جگـرگوشۀ نـبی خداست            تویی نـوادۀ آن زن که می‌درید جـگـر

رسـیده کار به جـایی که هـم‌کلام تـوأم            منی که هم‌سخنم نیست از مَـلَک کمتر

کنیزهای تو در کاخ‌ها نشسته به تخت            عـزیزهای پیـمـبر اسـیـر کـوه و کـمر

اسیر در غـل و زنجـیر کودکان یتـیم؟            ندای روح الامین می‌رسد: فَـلا تَقهـر!

به پـای خـطـبـۀ غـرّاءِ ذوالـفـقـاری او            سـپاه شب‌زده انـداخت بـی‌اراده سـپـر

هنوز می‌رسد از شام، برق خورشیدش            اگر مسافـر صبـحی، بـبـند بـار سفـر!

مرکّب و قلم و کاغذ و مضامین، سرخ            رسانده نامۀ خـون را کـبوتری بی‌سر

من الغریب می‌آید، نمانده وقت خضاب            حـبیب‌های حـرم را خـبر کـنـید، خبر!

مدافـعـان حـرم بـوده‌ایـم نـسل به نـسل            رسیده قـبضۀ شمـشیر از پدر به پـسر

اگر چه سر بدهد، قصّه‌اش به سر نرسد            که شیعه حُبّ عـلی را گرفته از مـادر

چه می‌شود که علی جان! به ما سری بزنی            شهـیـد چـشـم تـو بـاشـیـم لحـظـۀ آخـر

حکایت من و عشق تو همچنان باقی‌ست            اگر چه بـاز به پـایـان رسید این دفتـر

چون او کسی به راه وفـا یاوری نکرد            خون جگـر نخـورد و پـیام‌آوری نکرد

زینب، که مثل او کـسی از داغ دیـدگان            با اشک چشم خویش، گهرپروری نکرد

بعـد از وداع روز دهـم، بـا سـتـارگـان            کـوتاهی از وظـیـفۀ هـم‌سنگـری نکرد

در حـقِّ غـنچـه‌های دل افـسـردۀ یـتـیـم            چون او، کسی مراقبت و مادری نکرد

بـعـد از امــام آیـنـه‌هـا، بـا کـلام نـــور            هیچ آفـتاب، این همه روشنگری نکرد

هـمراه کـاروان اسـیران، خـدای صبـر            کاری به جز رسالت و پیغمبری نکرد

جز او، که بود شاهد محمل‌نشین، کسی            دیـدار، تـازه، با گـل خاکـسـتری نکرد

در سایه‌بان محمل غم، با هلال خویش            جز صحبت از شکوه و بلند اختری نکرد

ویـرانه بود و دربه‌دری، باز لحـظه‌ای            غـفـلت ز حـال لالـۀ نـیـلـوفـری نکـرد

یادش، هماره مظهر عزّت‌مداری است            نامش، هـمیشه بر لب ایّام جاری است

چه رنـج‌ها که به پیـشـانی تو دیده نشد            که غـم برای کسی جز تو آفـریده نشد

چه بغض‌ها که گلوی تو را فشرد ولی            صدای شکوۀ تو لحظـه‌ای شـنـیده نشد

دلـی نـبـود کـه هـم‌رزم تـیـغ‌هـا نـشـود            گلی نمانـد که با دست زخـم چـیده نشد

به استواری لحـن تو در حـماسه قـسم!            به قامتت که دمی زیر غـم خمیده نشد

قسم به صبر! به داغی که تازه است هنوز            دلی صبـورتـر از زینب آفـریـده نـشـد

بر قـرار و در مـدارِ بـاوفـایـی زیـستی            ای که پیش از کربلا هم کربلایی زیستی

با محمّد زخم خوردی، با علی فرقت شکافت            مصطفایی زیستی و مرتـضایی زیستی

دم به دم با پهلوی مادر شکستی در خودت            لحـظه‌ها را در تبِ داغِ جـدایی زیـستی

خون‌جگر بودی تمامِ عمر از زهـرِ جفا            مجـتبایی، مجـتـبایی، مجـتـبایی زیـستی

بی‌زمان در بارگاهِ قدس با عشقِ حسین            پیش از آنی که به این دنیا بیایی زیستی

آمدی از «جانِ عالَم» خود پرستاری کنی            دورِ او هر لحظه گشتی و فدایی زیستی

غیرِ زیبایی ندیـدی در بلابـارانِ عـشق            از اَلَـستِ عـاشـقی قـالـوا بـلایی زیستی

از نیستان دور ماندی، داغ غربت بر جگر            در هـوای نـالـه‌هـای نـیـنـوایی زیـسـتی

خطبه خواندی حیدری از مصحفی آتش‌به‌جان            هـم‌نَـفَـس با آیـه‌های روشـنایی زیـسـتی

عالَمی دیگر مگـر سازند و از نو آدمی            تا عیان گردد که بودی و کجایی زیستی

پر بزن! وقتِ پـریدن آمد ای که سال‌ها            در قفس هر لحظه با شوقِ رهایی زیستی

منم مدیون آن شاهی که در عالم گدایش را            به شاهی می‌رساند گر بگیرد دستهایش را

دلم جا مانده در صحنی که جنّت آرزو دارد            خدا بخشد به او گردی ز ایوان طلایش را

علی، آن آیت اللهی که در معراج می‌گویند            شنیده دم به دم در عرش؛ پیغمبر صدایش را

علی، کوه صلابت که دل عالم به او گرم است            شود اسب یتـیمی تا نبیند اشک‌هایش را

بروجردی و کمپانی و قاضی و خمینی‌ها            بریزد بیش از اینها گر تکاند او عبایش را

به عشق او گل ما را سرشتند از ازل وقتی            به هم آمیختند اشک علی و خاک پایش را

بگو با ما بیاید تا نجف هر کس زمینگیر است            بگیرد از کبوترهای این مرقد دوایش را

علی را خواندم و بی‌اختیار الله اکبر شد!            علی را می‌شناسم، می‌شناسم پس خدایش را

روح الامین! به بام حرم رو، اذان بگو            بعد از اذان، ثـنای عـلی همچـنان بگو

اوصاف شیر حق به زمین و زمان بگو            لب را بشو به زمزم و با حاجـیان بگو

کامشب شب ولادت صاحب حـرم شده

بیت الـحـرم به مـقـدم مـولا حـرم شـده

امشب به کعـبه فاطمه پروانۀ علی‌ست            دل دور کعـبه گردد و دیـوانۀ علی‌ست

دست خدا به کعبه روی شانۀ علی‌ست            امشب دل رسـول خـدا خـانۀ عـلی‌ست

بـاور کـنـیـد جـان بـه تـن کـعـبـه آمـده

بــاور کـنـیـد بـت شـکـن کـعــبـه آمـده

امشب به لوح نقش قلم ذکر یا علی‌ست            آوای سنگ های حـرم ذکـر یا علی‌ست

بت‌های کعبه را همه دم ذکر یا علی‌ست            امشب دعای فاطمه هم ذکر یا علی‌ست

امشب زمین به یمن علی عرش می‌شود

امشب فلک ز بال مـلک فرش می‌شود

ای کـعــبـه جــلـوۀ ازلـی را نـگـاه کن            مـرآت حُـسـن لـم یـزلـی را نـگـاه کـن

عـیـد ولایـت اسـت ولـی را نـگـاه کـن            یا فـاطـمـه جـمـال عـلـی را نـگـاه کـن

آئـیـنـه از جــمـال جـمـیـل خـدا بـگـیـر

با چـهـرۀ عـلـی ز خـدا رونـمـا بـگـیر

مـادر، تـمام هـسـتی پیـغـمـبر است این            از انـبـیا به غـیر مـحـمـد سر است این

بر خلق آسمان و زمین رهبر است این            دستـش مبند بنت اسد، حـیدر است این

ای دخت شـیر! بهر نـبی شـیر زاده‌ای

شیری که هست صاحب شمشیر، زاده‌ای

تـو دخـت شـیــری و اسـدالـلـه زاده‌ای            بر جـمـلـه خـلـق، رهـبـر آگـاه زاده‌ای

بهـر رسـول، هـمـدم و هـمـراه زاده‌ای            خـوشـتر ز آفـتـاب رجـب، ماه زاده‌ای

نـوزاد تو کـز او حـرم الله مـنـجلی‌ست

آئـیــنـۀ تــمـام نــمـای خـدا، عــلـی‌ست

نقـش همیشه زنده لوح و قـلم عـلی‌ست            در بـین اولیا به دو عـالم علم علی‌ست

تصویری از حقیقت حُسن قِدم علی‌ست            سعی و صفا و زمزم و رکن و حرم علی‌ست

قرآن به وصف اوست که تکمیل می‌شود

جـز او چـه کس معـلم جـبریل می‌شود

روز نخست ارض و سما گفت یا علی            روح الامین به وقت دعـا گـفت یا علی

آدم به مـوج درد و بـلا گـفـت یا عـلـی            در جـنگ‌ها رسول خـدا گـفـت یا علی

در ذوالفـقـار زمـزمۀ لافـتـی عـلی‌ست

بر روی هر که می‌نگرم نقش یا علی‌ست

ای شهـریـار کـشـور جان یا عـلی مدد            ای دستـگـیر خلق جـهـان یا عـلـی مدد

ای رهـنـمای گـمـشدگـان یا عـلـی مـدد            ای ذکـر اهل دل به زبان یا عـلی مـدد

ما جان و دل به مهر تو آراستیم و بس

روز نخست از تو، تو را خواستیم و بس

مرغ دلم کبوتر صحن و سرای توست            شیـرین ترین ترانۀ روحـم ثـنای توست

مُـهـر حـلال زادگـی مـن ولای تـوست            هر سو که رو نهم حرم با صفای توست

از لحـظـه‌ای که پـای به دنـیـا گـذاشـتم

دیـنـی به جـز ولای تـو مـولا نـداشـتـم

گل بی نـسیم مهـر تو پـژمـرده می‌شود            دل بی شرار عشق تو افـسرده می‌شود

نـام تـو بـا کـلام خــدا بُــرده مـی‌شــود            یـاد دمـت مـسـیـحِ دل مــرده مـی‌شـود

تـو کـیــسـتـی؟ امــام تــمــام امـــام‌هــا

بـر حـضـرتت هـماره درود و سـلام‌ها

بی‌مِهـر تو قـبول صلوة و صیام نیست            تکبیر و حمد و نیت و رکن و قیام نیست

تـبـلـیغ دین احـمـد مـرسل تـمـام نیست            ما را به جز تو بعـد پیـمـبر امام نیست

این مذهب و عقیده و ایمان"میثم" است

حتی بهشت گـر تـو نباشی جهـنم است

تـا دسـت خـدا آیـنـه را داد به کـعـبه            از شدت شهـدش ترک افتاد به کعبه

پیش قـدمش سیـنه درید و همه دیدند            این کار چه قدر وشرفی داد به کعبه

تاریکی بت خانه فرو ریخت به یُمن            نـوری که خـداونـد فـرسـتاد به کعبه

وقتی عدد عشق در عالم صد و ده تاست            حرفی نـزن از بـاقی اعـداد به کعبه

آمیـخـتـه شد جـاذبـه و دافـعـه با هـم            با آمـدن جـامـع الاضـداد! به کـعـبـه

پُر میشود از عطر وجودش همه عالم            هر بـار می‌افـتـد گـذر بـاد به کـعـبه

بر سینه نگه داشته نقـش شرفـش را            ای عشق بگو دست مریزاد به کعبه

شـگـفـتـا کـرامـات مـاهـی تـمــام            چه ماهی که لبخـنـد بیت الـحـرام

چه ماهی که خورشید حِجر و حَجَر            چه ماهی که مهتاب رکن و مقـام

چه مـاهـی چه مردی سلامٌ عـلیه            چه مـردی چه مـاهی عـلیه‌السلام

چه حُسن شـروعی‌ست ماه رجب            چه حُـسن خـتـامی‌ست مـاه صیام

همه عمر او یک نماز است و بس            سکـوتش قعـود و خروشـش قـیام

دم از حـق زده دم بـه دم تـیـغ او            دمی در مصـاف و دمی در نـیـام

چه ژرف است آری چه ژرف و شگرف            کــلامُ الامــیـــرِ امــیــرُ الــکــلام

علی نور مطلق عـلی خیر محض            علـی لطف کامل عـلی فـیض تام

عـلی مرد رزم و عـلی کوه عـزم            عـلی شور بـزم و عـلی نـور جام

عـلـی؛ نه بگـو جـان خـیـر النـسا            عـلـی؛ نه بگـو نفـس خـیـر الانـام

عـلی؛ نه محـمـد به نفـس و نفَـس            عـلی؛ نه محـمـد به خـلق و مرام

در اوصـاف آن حُـسن بی‌خـاتـمه            رسیـد این چکامه به حُـسن خـتام

به لب دارم این نغـمه را دم به دم            به سـر دارم این سایه را مسـتدام

امـیـری حـسـیـنٌ و نـعـم الامـیــر            امــامــی عـــلـیٌ و نــعــم الامــام

ای قـطره در حـوالی دریـا قـدم مزن            ای ذرّه از سـتایش خـورشید دم مزن

حرف وجـود را به زبـان عـدم مـزن            کار تو نیست؛ مدح علی را قـلم مزن

هرچند آرزوی من از او سرودن است

کی در توان بنده خدا را ستودن است

روزی اگر که خلق به وصفت زنند دم            یا شاعـران شوند به مدح تو هم قـسم

دریـا شـود مـرکب و اشجـار هم قـلـم            صدها هزار حافظ و سعدی و محتشم

لالـنـد در بـیـان تو یا مـرتضی عـلـی

وقتی که هست وصف تو کار خدا علی

بـایـد غـزل نـوشـت گـدای در تـو را            بـایـد سـرود هـر نـفـس قـنـبـر تـو را

من کیستم که وصف کـنم بوذر تو را            بـایـد که واژه واژۀ هـر منـبـر تـو را

دریـایـی از بحـار، و یا الـغـدیـر کرد

خود را چنان سخن، به کمندت اسیر کرد

پُر کرد تا صدای خـدا گوش کعبه را            روشن نمـود خانۀ خـامـوش کعـبه را

دیدار تو ربود ز سر هـوش کعـبه را            دیـدنـد بـاز بـودن آغــوش کـعـبـه را

یعـنی که بـاده ریخـت ز پیـمـانۀ خـدا

دیــدنـد حــق درآمـده از خــانـۀ خــدا

راهی اگر به سمت خدا هست راه توست            غیر از خدا زمین و زمان در پناه توست

خوشبخت کیست؟! آنکه هلاک نگاه توست            کعبه کجاست؟! کعبه همان زادگاه توست

کعبه همانکه در طلـبت سیـنه می‌درد

هر شب بر آستان نجف سجده می‌برد

گـفتم نجف دوباره به غـم مبـتـلا شدم            بـی‌اخـتـیـار راهـی ایــوان طـلا شـدم

هر بار که مـسافـر کـرب و بـلا شدم            در آسـمـان شـهـر تـو اول رهـا شـدم

ای کوه! باز اذن به این کاه می‌دهی؟

مـا را به خـانـۀ پـدری راه می‌دهـی؟

ای خـانـۀ تـو خـانـۀ مـا از قــدیــم‌هـا            بــابـای مـهـربــان تــمــام یــتــیــم‌هـا

هـسـتـند در پـنـاه تو حـتـی رجـیـم‌هـا            محشر نجـاتـمان بـده از چـنگ بـیم‌ها

ای کاش روز حشر من اهل رجب شوم

با دست‌های فـاطـمه‌ات مـنتخـب شوم

کاروان تشنه شد و بر سر این چاه آمد            دلـو انـداخـت کـه آب آورد و مـاه آمـد

کـعـبه آبـسـتـن نـور است هـو اللهُ احـد            فــاطــمـه بـنـت اسـد بـا اســدالـلـه آمـد

این شکـافی که به لـبخـند خـدا می‌مـاند            مـژدۀ یـار رسـول است که از راه آمد

جمعه‌ای تکیه به دیوار خـدا خواهد زد            آفـتـابی کـه از آن نـور سـحـرگـاه آمـد

کاروان تشنۀ یوسف شده بعد از عمری            تا نگـوئیم که این قـصه چه کـوتـاه آمد

امشب دلیل مستی‌ام از هر جهت تویی            دنـیا تـویی بـرای مـن و آخـرت تـویی

شایسـتـه مـردِ هـیـمـنه سـلـطنت تـویی            نور خـدا به هـیبت انـسـان فـقـط تویی

در جـلـوه‌ات خـدا شده تـكـرار، یاعلى

تو بـودى و خـدا و جـهـان آفـریـنی‌ات            تو بودى و ملائك و خلـوت گـزینی‌ات

صدها هزار سال پس از همنـشـینی‌ات            حالا رسـیده وقـت ظـهـور زمـیـنـی‌ات

حـالا رسـیـده مـوعـد دیـدار، یـا عـلـى

من سینه چاک روی توأم، کعبه نیز هم            گـرم طـواف کـوی توأم، کعـبه نیز هم

من در نـماز سوی توأم، کعـبه نیز هم            مـدیـون آبـروی تـوأم، کـعـبه نـیـز هـم

ای قـبـلـه‌گـاه، کـعـبـۀ سـیّـار، یـا عـلى

کعبه اگر كه چاک گریبان گشوده است            ثابت نمود، عـاشقـت از قبل بوده است

صحنی که خاک مقدم مریم زدوده است            در را به روی بنت اسد وا نموده است

مختصِ توست، مُعجـزِ بسیار، یا عـلى

مِنْ بعد از این علامت توحید، علم شده            مـاتِ تـجـلّـیِ تــو خــداونــد هـم شــده

بـتـخـانـۀ حـجـاز، دگـر مـحـتـرم شـده            بیت الـحـرام بعـد تـو بیت الـحـرم شده

شد با شرافـت این در و دیوار، یا على

دادم زکف به شوق مـدیحت، قـرار را            واجب شده است سجـده کنم نام یار را

میزان کجاست، تا که بسنجد عـیار را            نـشـنـاخـتـیـم غـیـر تـو پـروردگـار را

مـاتم از این شـبـاهـت رفـتار، یا عـلى

در لا اله غـیـر تو خـوانـدیم، جـا نـشد            من هـیچكـس برای دلـم مـرتـضا نـشد

مـؤمن نشد هر آنکه ز کفـرش دوا نشد            پس لا شـریکٓ لَهْ که حـقـیـقـت ادا نشد

من به یـقـین رسـیده‌ام ایـنـبار، یا عـلى

آنـقـدر مِـی زدم عـلـنی عـشـق می‌کـنم            امـشب اویـسـم و قـرنی عـشق می‌کـنم

با جـمـلۀ یَـمُـت یَـرنـی عـشـق می‌کـنم            من با ابالحـسن، حـسنی عـشق می‌کـنم

دیــوانـه‌ام، پـیــالـه نـگـه دار یـا عـلـى

عشقم اگر علی‌ست سرِ دارَم آرزوست            من سر گـذشتِ میـثـم تـمارم آرزوست

خـرما فـروخـتن بشود کـارم آرزوست            رسـوا شـدن مـیـانـۀ بـازارم آرزوست

بـالای دار از تـو زنـم جـار، یـا عـلـی

هر کس که دید اوج تورا بال و پر فروخت            نهج البلاغه از نمک تو شکر فروخت

آنقدر غمزه‌های نگاهت، نظر فروخت            هر کس که دید سر به جنون زد جگر فروخت

عـشاق را تـویی تو خـریـدار، یا عـلى

پر می‌دهـیـم مـرغ دل خـویش تا نجف            كـنج ضـریح گـوشه ایـوان طلا نجـف

پُر شد قـنوت هر شـبم از ذكر یا نجف            من سالهاست خـواسـته‌ام از خـدا نجف

خواندم دعای وصل تو بسیار، یا عـلی

سر می‌دهم سروش نجف روزی‌ام کنید            ابـر گـنـاه پـوش نجـف روزی‌ام کـنـید

هـستم پـیـاله نوش نجـف روزی‌ام کنید            دیدار می فـروش نجف روزی‌ام کـنید

پس تا نجف بگو: صد و ده بار یا على

در این مسیر دیدۀ گریان مُـقـرب است            در صحن شاه، ریگ بیابان مقرب است

در خانه‌ای که کلب نگهبان مقرب است            زانـو زدن مـقـابـل ایـوان مـقرب است

پس سجده می‌کنم به تو اینـبار، یا علی

گـرچه بـرات، مـالک اشـتـر نمی‌شویم            مـقــداد نـیـسـتـیـم، ابـوذر نـمـی‌شــویـم

سلمان نـبوده مُحـرِم این در نـمی‌شـویم            اینها که جای خود سگ قنبر نمی‌شویم

امـا تـویی هـمـیـشه مـددکـار، یا عـلـی

توحید محض، باعث ایجاد حیدر است            بالای عـرش افضل اوراد حـیدر است

آنکس که جام دست نبی داد حیدر است            زهرا عروس خانه و داماد حیدر است

ای در نگـاه عـشـق، عـلـمـدار یا عـلی

مـولی الـمـوحـدین، نـفـحـات پـیـمـبری            نَـفـسِ رسـول، بـاب نـجـات پـیـمـبـری

رمـز شـفـاعـت عــرصـات پـیـمـبـری            مِیـلِ حـیـات و کُـنهِ صفـات پـیـمـبـری

پیـغـمـبر است بر تو گـرفـتار، یا عـلی

حُبّ عـلی نتـیـجـۀ احسان فـاطـمه‌است            او هل اتای فـاطـمه، قـرآن فاطمه‌است

اسـباب شـادی لـب خـندان فـاطمه‌است            این مرد مهربان به خدا جان فاطمه‌است

زهـرا توراست یار و وفـادار، یا عـلى

آنجا که نیست نام تو جای نشـست نیست            بیچاره آن کسی که ز جام تو مست نیست

بر روی دستِ دست خداوند دست نیست            این ورطه جای آنکه یقینش شکست نیست

لعنت به هر که می‌کند انکـار، یا علی

ای شیـر پـاک، ای ثـمـر لـقـمـۀ حـلال            خونم حـلال تو شده یا سیف ذی‌الجلال

گـرما بده شـراب شود غـوره‌های کال            ما را به غیر هجر نجف نیست یک ملال

امضا بـزن به نـامه‌ام ای یار، یا عـلی

ای اولـیـن تـلاوت قــرآنِ قــبــل از آن            ای اولـیـن امـام مـسـلـمـان قـبـل از آن

آیـات مـومــنـون نــمـایـان قـبـل از آن            ای صـاحـب ولایت دوران قـبل از آن

قـرآن بخوان بگو تو ز اسرار، یا علی

قـاری شدی و تیـر و سـنانت نریخـتـند            سـنگ جـسـارتی به لـبـانت نـریخـتـنـد

با خـیـزران به سمت دهـانت نریخـتـند            مـشتی حـرامـزاده به جـانت نـریخـتـند

وای از حسین و مجلس اغیار، یا علی

شهر مکه گشته امشب وادی طور دگر            در جهان پیچیده امشب نفخۀ صور دگر

هر کجا را بنگـری برپا شده شور دگر            سر زده از آسـمان‌ها مـاه پُـر نـور دگر

هر دلی گردیده از یمن وجودش منجلی

زینت بیت خـداونـد مـبـین گـشـته عـلی

فـاطمه بنت اسد سر تا به پـایش ناز شد            با خـدای مهـربان خویش گـرم راز شد

بار دیگـر از کـرامات خـدا اعجـاز شد            نـاگهـان دیـوار بیت الله از هـم بـاز شد

بـا نـدای ادخـلـوا وارد به بـیـت الله شـد

زیـنـت بـیـت خـدا نــور ولـی الـلـه شـد

هر دو گل از لطف خالق شامل احسان شدند            مادر و فرزند در بیت خدا مهمان شدند

هر دو از الطاف یزدان چون مه تابان شدند            زین همه لطف و کرامات خدا حیران شدند

فاطـمه بنت اسد در بیت حق مـادر شده

کعبه پر از عطر و بوی حضرت حیدر شده

بر لب اهل ولا امشب بُـوَد شـور و نـوا            آمـده تـفــسـیــر کـل آیــه‌هـای هـل اتـی

روشن از نـور علی شد بیت حیّ کبریا            تاسه روز از لطف حق بوده است مهمان خدا

بعد از آنکه صاحب خانه برون از خانه شد

روبروی کعبه احمد محو آن دُردانه شد

خانـۀ کعـبه شده از مقـدمش خُـلـد برین            آمده از لطف خاص حـق امیرالمومنین

آمده آن کس که باشد در جهان حامی دین            شادمان شد از وجودش قلب ختم المرسلین

کـوری چـشـم تـمـامی حـسودان زبـون

خواند حیدر بر روی دست پیمبر مومنون

عالم از یمن قدوم او پُر از شور و شعف            آمده روی زمین حوران جنّت صف به صف

بهر تبریک آمده جبریل در بیت الشرف            شد عیان روی چو ماه مرتضی شاه نجف

جـبـرئـیل وحی داده بر هـمه عـالم پـیام

سر زده در سـیزده ماه رجب مـاه تـمام

شیعیان شادند امشب شمع محفل‌ها تویی            ای امـیـد نا امـیـدان کـعـبـۀ دلـهـا تویی

همسر زهرای اطهر، هستی طاها تویی            با نگاهت یا عـلی حلال مشکل‌ها تویی

بعد پیغـمـبر تویی بر عـالم هـستی امیر

امشب از لطف و کرامت یاعلی دستم بگیر

ما همه محـو گـل روی چو ماه حیدریم            شکـرلله شـیـعـۀ با عـزّ و جـاه حـیـدریم

در شب مـیلاد حـیدر در پـناه حـیـدریـم            مست جام عـشق حـیدر با نگاه حیـدریم

مرتضی کارش بود تا حشر ذره‌پروری

حـیدری‌ام حیدری‌ام حـیدری‌ام حـیدری

با بـدی‌هـایم خـودم دانم که عار حـیدرم            هـرچه هـستم شکـرلله از دیـار حـیـدرم

جرعه‌نوش جرعه‌ای از چشمه‌سار حیدرم            افتخار من شده این، ریزه‌خـوار حـیدرم

هرچه دارم باشد از این حـیدر والاتبار

بر من مـسکـین ولای او بـداده اعـتـبار

بر سر کوی تومن چون سائل دل خسته‌ام            از همه عالم بجز تو یا عـلی بگسسته‌ام

تو کرم کردی و من تنها به تو دل بسته‌ام            در شب مـیلاد تو در محفلت بنـشسته‌ام

از طـفـولـیت عـلی مـسـت تـولای توأم

از کـرامات خـدا خـاک کـف پـای تـوأم

درس عشق وعاشقی راازعلی آموختیم            پای درس عشق مولا لحظه لحظه سوختیم

حُبّ و مهر او درون سیـنه‌ها اندوخـتیم            دست خالی دیدگان را بر نگاهش دوختیم

مرتضی بر عالم هستی امام و مقتداست

هر چه داریم ازولای حضرت مشکل گشاست

من کـیم طفـل دبـسـتان شـما یا مرتضی            من کـیم خـار گـلـستان شما یا مـرتضی

شامـلم گـردیده احـسان شـما یا مرتضی            گشته‌ام ریزه خورخوان شما یا مرتضی

من(رضا)هستم که از لطف شما شرمنده‌ام

از شما دم می‌زنم مـولای من تا زنـده‌ام

صاحب اسرار «سُبْحانَ الّذي أَسْرى‏» علی‌ست            بـین آیـات الـهی، آیت کـبـری عـلـی‌ست

«قُلْ هُوَ اللَّهُ أحَد» تفسیری از اخلاص اوست            در کمال بندگی یکـتای بی‌هـمتا علی‌ست

حـافـظ جـان عـلی « فَـاللَّهُ خَـيْـرٌ حافِـظا»            حافـظ قرآن به «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا» علی‌ست

آیت الکرسی به اسم اعظمش مستمسک است            ای مسلمانان به قرآن «عُروةُ الوُثقی» علی‌ست

سِیرْ در «ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْض» کُن            چشم دل وا کن ببین پیدا و ناپیدا علی‌ست

« اُدْخُـلـُوهـا بِـسَـلامٍ ذلِـكَ يَـوْمُ الْـخُـلُـودِ»            در مقام قاف قرآن جنّت الاعلی علی‌ست

از « أَلَمْ أَعْهَـدْ إِلَيْـكُمْ يا بَني‏ آدَمَ » بپـرس            تا بدانی در وفای عهدِ حق «اَوْفی» علی‌ست

آسـمــان « رَبَّـنـا أَنْـزِلْ عَـلَـيْـنـا مــائِـدَه »            سفره‌دار «اَنْتَ خَیْرُ الرّازقین» مولا علی‌ست

نور علمش «عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ» است            «عَلَّمَ القرآن» علی و «عَلَّمَ الاَسما» علی‌ست

لوح محفوظ خدا، «مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ»            در دو عالم «يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَ ما يَخْفی» علی‌ست

در طریقـت، رایت « إِنَّا هَـدَيْـناهُ السَّبـيل»            رهـنمای « اَلّذِينَ جاهَـدُوا فـينا» علی‌ست

اخــتــر تـابـنـدۀ « إِنَّ عَــلَـيْـنـا لَــلْـهُـدى»            ماه ظلمت‌سوز «وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشى‏» علی‌ست

نوح، ایمن ماند از طـوفان به یمن نام او            باء «بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها» علی‌ست

روح رحمان، قلب قرآن، جان یاسین، نفس فجر            صاحب قدر و معارج، شاهد إسری علی‌ست

عمره و حج و طواف و کعبه و رکن و مقام            زمزم و سعی و صفا و مروه و مسعی علی‌ست

یا علی و یا عظیم و یا غفـور و یا رحیم            یا الهی! مَظهَرِ اسمَائِکَ الحُسنی علی‌ست

یاد او «تَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَر» کند            در نماز قرب «ذکر الله‌اکبر» یا علی‌ست

سجده، راز سر به مُهری بود و آخر فاش شد            رازدار «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَی» علی‌ست

بشنو از احـمد حدیث «حیـثما دار» علی            تا ببینی هر طرف رو آورد حق با علی‌ست

تیغش «أَنْزَلْنَا الْحَديد» و ضربتش «بَأْسٌ شَديد»            بهترین توصیف فتحش «لا فتی الاعلی» است

ذوالفـقار، اثبات حق و نفی باطـل می‌کند            بی‌گمان فاروق اعظم در جهان تنها علی‌ست

کعبه در آمدنش لحظه شماری می‌کرد            صحن را از قدمش آینه کاری می‌کرد
همه احساس درونش به تماشا گُل کرد            اشکِ شوقش همۀ صحن و سرا را گُل کرد

عشق ظاهر شد و گِردش به طواف آمده است            ناگهان رکنِ یمانی به شکاف آمده است
فـاطـمه بنتِ اسـد لـب به ثـنـا وارد شد            تا که مـهـمـانِ خـدای احـد و واحـد شد
دُرّی از دامنِ پاکش شده بیرون ز صدف            هـدیه داده ست خـداوند به او دُرِّ نجـف
تا خدا خواست که با او به تماشا برسد            ‌جلـوه‌ای کرد که از کعبه به دنیا برسد
هـاتـف از غـیب نـدا کرد مبارک باشد            قــدمِ پـاک تـریـن مــرد مـبـارک بـاشـد
بینِ آغـوشِ نبی خنده مکـرر زده‌ است            اولین بوسه به لبهـاش پیـمبر زده‌ است
کیست شایسته‌ترین عـبدِ خـداوندِ جلی؟            مرتضی جانِ پیـمبر، وَ نـبی جانِ علی
شاهدِ وحیِ نـبی، محـرمِ اسـرار، علی            چه کسی نورِ تو را می‌کند انکار! علی
عـشق را در دلِ یک جـملۀ کوتاه بگو            اشـهــد و انَّ عـلــیـا وَلــی الـلـه بـگــو
نـامِ او هلـهـلـۀ شادیِ اهـلِ فـلـک است            خاکِ نعلینِ علی سرمۀ چشمِ ملک است
مرتضی جلوه‌ای از جاه و جلال و جبروت            چـشمِ او آیـنۀ عـالـمِ مُـلک و مَـلـکـوت
حاملِ پرچـمِ تـوحـیدِ خـداوند عـلی‌ست            مرکزِ ثقلِ جهان نقـطۀ پیـوند علی‌ست
شده اعـجـازِ عـلی نـاب‌تـرین بـاورِ ما            نقش بسته به دل و صفـحۀ انگـشترِ ما
پایـۀ عـرش به ایـثارِ عـلی پابـرجاست            چرخۀ فرش به ایثارِ عـلی پابـرجاست
عـبدودها همه مورند و سلیـمان حـیدر            بینِ هر معـرکه‌ای فـاتحِ مـیدان حـیـدر
قبلِ خلقت به خداوند شهادت داده است            و خـداوند به او نـورِ ولایت داده است
سـند برتـریِ حـکـمِ غـدیـر است عـلی            ما غلامیم و فقط نعم الامیر است علی

آنکه را حُبِّ علی نیست به دل، از ما نیست           هرکه شد شیفـتۀ عشق علی، تنها نیست

سائل و ریـزه‌خـور و خـادمِ درگاهِ توأیم           جز علی هیچ کسی بر دل ما مولا نیست

مـدد از حـیـدر کـرار فـقـط مـی‌جـوئـیـم           أغـنـیا را غـمِ افـزون و کـمِ دنـیـا نیست

گـشـته بـازنـدۀ دنـیـا و قــیـامـت قـطـعـاً           آنکه بر لوح دلش حُبّ عـلی پیدا نیست!

مـا مـسـلـمـان شـدۀ مـکـتـب آلُ الـلّـهـیـم           زنـدگی بـی‌عـلی و آل عـلی زیـبا نیست

در حقیقت معنیِ دین؛ جلوۀ ایمان علی‌ست            بعدِ توحید و نبوٌت بهترین برهان علی‌ست

آن هـمـای آفـریـنـش مـایۀ فـخـرِ جـهـان            آخرین تفسیرِ دین، از منظرِ قرآن علی‌ست

نورِ علم و معرفت از سینه‌اش جاری بوَد            هم سعادت، هم کرامت، عزٌتِ انسان علی‌ست

ریشۀ عدل و عدالت از عـلی شد استوار            صورتِ جاویدِ عدل و معنیِ میزان علی‌ست

آن که دارد یک جهان آئینه در لبخندِ خویش            آن که فرمانِ خدا را می‌برد از جان علی‌ست

بارها قرآن ز شأنِ او سخن با خلق گفت            وارثِ نورِ محمّد گـوهرِ یزدان علی‌ست

بـیرقِ تـوحـید را یکسر بر افـرازد عـلی            شورِ ایمان، نورِ قرآن، چشمۀ رضوان علی‌ست

قـوٌت ‌و قـلـبِ پـیـمـبر، مـقـتـدای فـاطـمه            در کـتابِ آفـرینـش آیۀ عـرفـان علی‌ست

چشمِ عالم خیره شد تا کعبه را آن گونه دید            در طلوعِ فجرِ صادق، کعبه را مهمان علی‌ست

عـلتِ خـلـقـت هـمانا در عـلی معـنا شود            اوّلین سنگِ بـنای عـالمِ امکـان علی‌ست

دل به دریا زن مترس از موج های روبرو            چون در این دریای هول انگیز کشتی‌بان علی‌ست!

او بر امور عـالم ناسـوت ناظم است            هرکس که غرق یاد علی نیست نادم است

ما سجده سمت سـاقی میخانه می‌کنیم            زیرا شراب آتش عشقش مداوم است

روح الامین به شوق نجف گریه می‌کند            جبریل در حوالی آن بقعه خادم است

در ماورای عـرش عـلی سیر می‌کند            بر راه‌هـای عـالَـم ما نـیز عـالِم است

وقتی که خال او حجرالاسود دل است            هر مَحرمی‌که شهر نجف رفته مُحرم است

فرمود ضربه‌ای زده و ضربه‌ای زنید            در حیرت از عدالت او ابن ملجم است

جایی که ذوالفقار علی در غلاف نیست            عریان شدن مقابل این تیغ لازم است

تـنها به تـیـغ ابـروی او جان نداده‌ایم            در این قتال وعـدۀ دیدار مجرم است

زینت گرفت مجـلس ما با عـلی علی            نامش هـمیشه مایۀ فخر مراسم است

گـویند حـریم کعـبه، در داشـته است            از «سیزده رجب» خبر داشته است
از شــدّتِ اشــتــیــاقِ دیــدار عــلــی            دیـوار حـرم، شـکـاف برداشته است

******************

خورشید ز شهر مکّه چون سر می‌زد            در سـیـنـه، کـبـوتـر دلـم، پـر می‌زد
وقـتی به حـریـم کـعـبه رفـتـم، دیـدم            هـسـتـی درِ خـانـهٔ عـلـی، در مـی‌زد

******************

دل در صـدف مهـر عـلی، دل بـاشد            جـان‌هـا بـه ولایـش مـتـمـایـل بـاشـد

گـفتند که ذوالفـقار او را دو دَم است            تـا مـرز مـیـان حـقّ و بـاطـل بـاشـد

دریـا بـدون مــاه تــلاطـم نـمـی‌کـنـد            تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کـند

در لحـظه‌های سـبز مناجـات با خـدا            حتی کـلـیـم چون تو تـکـلّـم نـمی‌کـند

در زندگی غذای تو شد نان جو، نمک            مرد بهـشت، روی به گـندم نمی‌کـند

جان پیـمـبری! اگر از او جـدا شوی            یک غنچه این بهشت تبـسّم نمی‌کـند

او راحـت تـو و تـو قــرار پـیـامـبـر
می‌یـافت با تو جان دوبـاره پـیـامـبر

وقتش رسیده است که یک آرزو کنی            این خـاک را زلال‌تـر از آبرو کـنی

تا عرش شانه‌های نبی کرده‌ای عروج            تا مثل او به دعوت معـراج رو کنی

دنیا به حسرت نگهت زیر پات ماند            تا چند کفش‌های خودت را رفو کنی؟

هم‌صحبت تو نیست کسی غیر فاطمه            برخـیز سـمت آیـنه تا گـفـتگـو کـنی

زیباترین طـلیعۀ قدر تو فـاطـمه‌ست
پشت و پناه خیبر و بدر تو فاطمه‌ست

وقت «سلونی» است که خود را نشان دهی            تا که خبر از آن طرف آسـمان دهی

در بـسـتـر پـیـمـبـر اگـر آرمــیـده‌ای            این آروزی توست به جایش تو جان دهی

تا که حدیث منزلت از شأن تو گواست            شرح نـگـین خـاتـم پیـغـمـبران دهی

جنگید با تو «عَمرو» و به لطفت اسیر شد            بـاور نمی‌نـمود به او هـم امان دهی

حـالا بـیا کـلـید بهـشت خـدا به دست            باید که راه را به محبّان نـشان دهی

ای مرد زخـم خوردۀ میدان جنگ‌ها
حالا نگـاه کـیست بر آن زخـم‌ها دوا

بر چهره‌ات نگاه پیمبر چه دیدنی‌ست            وقت وصال این دو برادر چه دیدنی‌ست

زیبـاتـرین تـرانۀ صبح قـیامت است            ساقی کنار چشمۀ کوثر چه دیدنی‌ست

این روشن است سایۀ حق در وجود توست            کعبه ز نور توست منوّر، چه دیدنی‌ست

وقتی شکوه قـدرت تو جـلـوه می‌کند            در دست‌های تو در خیبر چه دیدنی‌ست

بر بال جـبـرئـیل نـوشـته فـضـائـلت            این بال و پر برای پیمبر چه دیدنی‌ست

اهل سـقـیفه از تو چه دورند یا علی
در دیـدن مـقـام تـو کـورنـد یا عـلـی

نور شـما نـشانۀ صبـح سـپـیده است            خلقت گلی ز باغ بهار تو چیده است

گویا فرشته‌های خودش را خدای نور            از روشـنای نـور شـما آفـریـده است

مولا هـنـوز سـورۀ وحـیـی نـیـامده،            آیات مـؤمـنون ز لبانت وزیـده است

وقـتِ کـرامت است رکـوع نـماز تو            ای مرد مرحمت! که نظیر تو دیده است

این گـریه‌ها و آه یـتـیـمانه هر سحـر            پای تو را به سمت خرابه کشیده است

ای مـعـنـی غــدیـر خـدا و پـیـامـبـر
یک نـور واحـدیـد شـمـا و پـیـامـبـر