اشعار

دمشق چون صدف و، گوهر است این بانو            تـمـام دلـخـوشیِ اکـبـر است این بانـو

پیـمبری به صبـوری و حـلم اگر باشد            خـدا گواست که پیغـمبر است این بانو

زبان الکن ما عاجز است از وصفـش            چه خوانمش؟ نوۀ حیدر است این بانو

حسین کشتی عشق است و خوب می‌دانیم            برای کـشـتی او لـنگـر است این بـانو

بدون خطبه هم او کوفه را به هم بزند‌            چرا که فاتح صد خـیبر است این بانو

دوباره دست به سینه، به سمت گنبد او            سلام هر شب هر نوکر است این بانو

کـتاب زنـدگی او سـه آیه داشت فـقـط            شـبیه مـادرمان، کـوثـر است این بانو

امشب که هـستم دعـوت باب الحوائج            دم می‌زنـم از سـاحـت بـاب الحـوائج
شرمنـده‌ام از اینکه خیـلی کـم سرودم            در باب فـهـم و عـفـت بـاب الحـوائج

هر جا کـم آوردم نـشستم رو به قـبـله            دادم سـلامـی خـدمـت بـاب الحـوائـج
شکـر خـدا هـمـواره کـارم راه افـتـاد            در سایـه سـار رحـمـت باب الحـوائج
مَــرَّ بِــنــا، اَلْـلَـیــلَـتَـیـنَ مِـن مــحــرم            یـعـنـی رسـیـده نـوبت باب الـحـوائـج
ای کـاش عـزرائیـل جانـم را بگـیـرد            در روضه‌های حضرت باب الحوائج

زانـو زدم در محـفـلش قـیمت گـرفتم
من از رقـیـه بـارها حـاجـت گـرفـتـم

انـسـیـه، حسنـا، هانـیـه، حورا، رقـیـه            آئـیـنـه دار حــضـرت زهـــرا رقــیـه
با چـادری که بر سرش دارد همیـشه            حجـب و حیـا را می‌کـنـد معنـا رقیـه
با ربـنـایـش عـطـر کـوثر می‌فـشـانـد            هـر شـب ســر ســجــادۀ بـابـا رقــیـه
دل می‌برد گرچه حسین از خلق عالم            دل مـی‌بـرد از «دلـبـر دلـهـا» رقـیـه
حبل المتین از ریشه‌های چادر اوست            امـیـد شـیـعــه روز وانــفــسـا رقــیـه
با خود بهـشتم می‌برد فـردای محـشر            تـرسـی نـدارم در قــیـامـت بـا رقـیـه
حلال مـشکـل‌هـا شـده، از کـار دنـیـا            دارد گـره وا می‌کـنـد هـر “یـارقـیـه”

نـامش شـبـیــه نـام زهرا گـریـه دارد
داغ رقیـه بیـش از این ها گـریه دارد

دردت به جان دخترت پس پیكرت كو            خـشكم زده با دیـدنـت بال و پـرت كو

با اصغرت رفتی به میدان، خاطرم هست            تـنـهای تـنـهـا آمدی پس اصغـرت كو

زحـمت كـشـیـدی آمدی با سر خـرابه            بابا عصای پیـری ات كو، اكـبرت كو

گـفـتـم می‌آیـد با تو دیـدارم عـمـوجان            خـشكـیـده لب‌هایـم پـدر آب آورت كو

با این ترك‌های لبت سخت است صحبت            آرام می‌پـرسـم پـدر مـوی سـرت كـو

لطـفأ نـگـیـر از من سراغ گـوشـواره            من هم نـمی‌پـرسم پدر انـگـشترت كو

بابا به ما كه بد گـذشت این میـهـمانی            آن خـنـده‌های دلـنـشیـن خـواهـرت كو

از من نپرس اصلأ چرا مویم سفید است            از تو نـمی‌پرسم پـدرجان پـیـكرت كو

امشب که شب خجسته دلبری است            دلها زغم وغصه و ماتم بری است

شـاد اسـت دل آل مــحــمــد، زیـرا            میـلاد رئـیس مذهب جعـفری است

********************

امشب که سرود عشق زیب لب ماست            میلاد رئیس مکتب و مذهب ماست

دراین شب و روز غـرق نـور امید            ذکر صلوات ذکر روز وشب ماست

********************

آنـان كه شـكـوه در حـقـایـق دیـدند            گل را ورقی ز حُـسـن خالـق دیدند
پُـر نــورتــریـن ســتــارۀ دنــیـا را            در آیــنــۀ امـــام صـــادق دیــدنــد
********************
جـهـل بـشـر از دانش تو كاسته شد            آئـیـنـه عــلـم از تـو پـیـراسـتـه شـد
از گـلشن وحی بس كه گُل پاشیدی            گـلـزار عــلـوم از تـو آراسـتـه شـد
********************
خواهی به حضور دوست لایق باشیم             باید که به راه عـشق عاشق باشیم
 بـا پــیــروی از راه امــام صـادق            ای شـیـعـه بیا مـُـحب صادق باشیم

********************

بـر اهـل ولا مــژدۀ ســرمـــد آمــد            بر قـلـب جـهـان شـادی بـی‌حـد آمد

آمـد به جـهـان نـور دل بـاقـر عـلـم            شـــشــم ولــی آل مــحــمــــد آمـــد

پیشوای شیعیان مولا امامِ صادق است            میوۀ جانِ پیـمـبر نورِ پاکِ خالـق است
آفتابِ رحمت و قرآنِ حَی و ناطق است            ششمین نورِ هدایت از تبارِ عاشق است

هفـدهِ مـاهِ ربـیـعُ الاول آمـد مـاهِ عـشق
تا برای شیعیان روشن نماید راهِ عشق
صادقِ آلِ عبا از گـلشنِ پیـغـمبر است            او رئیسِ مذهبِ ما شیعیانِ حیدر است
تارِ موی او زمین و آسمان را لنگر است            چشمهایش چشمه چشمه معرفت از کوثر است
عالمِ هـستی همه در حـلـقـۀ تـسـلـیمِ او
خضر و داوود و سلیمان آمده تعظیمِ او
بَه چه زیبنده قدم بود و چه فرخنده سحر            شد فروزان از وجودش شمس و ناهید و قمر
می‌دهد روح الامین از عرشِ اعلا این خبر            میـوۀ بـاغِ عـلـی و فـاطـمـه آمـد ثـمـر
شب شبِ عشق و شبِ وجد و شبِ شور و شعَف
آمده تندیسِ رحمت صاحبِ مَجد و شرف
صادق آن گنجینۀ نور و علومش بی‌شمار            او سفیرِ راسـتـینِ حضرتِ پـروردگار
با شکوهِ مذهبش بخشیده بر ما اعـتبار            مکـتبِ او پـایـدار و شیعـۀ او رستگار
مژده مژده که امام نور و رحمت آمده
از دمِ جان پرورِ او خیر و برکت آمده
بال گسترده ملائک گشته فرش راهِ او            خیره مانده چشم خورشید از جمالِ ماهِ او
یوسف و عیسی و موسی هر قدم همراهِ او            روضۀ رضوانِ جدش شد نیایشگاهِ او
آمده در محضرش ارض و سما سر بر سلام
نیـمۀ مـاه است ولیکـن آمده مـاهِ تـمـام
سینه‌اش دانشگهِ فِقه و اصول معـرفت            شیعه دارد از وجـود مکـتبِ او منزلت
مقدمش بر عاشقان فرخندگی و میمنت            عقل ها سرگشته‌اند از این مقام و منقبت
عطرِ جانبخشِ نگاهش طعمِ قرآن می‌دهد
هر دمش بر روح و جانِ عاشقان جان می‌دهد
ای چراغِ دانِـشَت رخـشنده‌تر از آفتاب            وارثِ عـلمِ نـبـیـیـن مـعـنیِ اُمّ الکـتـاب
ای زلالِ پـاکیِ انـدیـشه‌ات اسـلامِ ناب            دادخواهِ شیعیان در عرصۀ روزِ حساب
با طلوعِ تو چه زیبا عِطر اَفشان شد زمین
روزِ میلادِ تو با میلادِ جدت شد قرین!

مسـتـم و باز بـاده می‌خـواهم            بـاده از دسـت سـاقـی مـاهـم

عـاشـق دلـبـری لـطـیـفـم من            گـر چـه آلـوده‌ای سـرِ راهـم

تـو خــداگــونـه‌ای و بـالایـی            مـن گـرفـتـار این تـه چـاهـم

یـوسـف فـاطـمـه به بـازارت            كـلّ ســرمــایــه‌ام بــود آهــم

جـرأت خـواهـش مرا بنـگـر            بوسه از دستهـات می‌خـواهم

دست مهرت کجاست بی‌تـابم

بـا نـگـاهـی دوبــاره دریـابـم

آمـدی یـار نــاز و عـرفـانـی            دلـبـر مـه جـبـیـن و نـورانی

بهره مندم بساز از فیضت...            فقر من را که خوب می‌دانی

یابن زهرا مرا، سحـرگاهی!            به بـقـیـع مـدیـنه می‌خـوانی؟

كـن دعــا بـا دل پـریـشـانـت            تا بـمـانـم در این پـریـشـانـی

عشق امروز من نه امروزی است            از ازل در دلـم تو مـهـمـانی

مـكـتـبت مانـدنی‌ترین مكـتب

دل به لطف تو شد؛ علی مذهب

ای به دوش تو پـرچـمِ زهرا            دلـبــر عــیــسـوی دمِ زهــرا

گر نگـاهی به من بـیـاندازی            می‌شوم چون تو محرم زهرا

روضه خوانها همه مرید توأند            صاحـب هـیـأت غــم زهــرا

تو بخـوان یابن فاطمه امشب            بـهـر مـا از قــدِ خــم زهــرا

ناله و گـریه می‌نمـودی آه...            بـهـر احــوال درهــم زهــرا

دیـده پـر آب فـاطـمه صـادق

مهر و مهـتاب فاطمه صادق

پیچـید تا که نسخۀ ما را به جامِ عشق            ما را که بُـرد جـاذبـۀ مـسـتـدام عـشق

گفـتـیم یاعلی و عـلـی شد قـوامِ عـشق            یعنی علی است حضرت قائم مقام عشق

باور کـنـیم عـشـق سـلامِ محـمّـد است

«باور کـنیم سکّـه به نامِ مـحمّـد است»

با اولـیـن ظـهـور، ظـهـورِ خـدایی‌اش            ای دل رسید نوبتِ کـشور گـشایی‌اش

جایی که هست چشمِ خدا هم هوایی‌اش            با آمـنـه چـه می‌کـنـد این دلـربـایی‌اش

سوگند بر علی که قـرینِ مـحـمّد است

عـالـم تـمام مـستّ طـنـینِ محـمّد است

لبخـنـد زد که هـسـتیِ دنیـا طلـوع کند            لبخـنـد زد سـتـاره شَـعـرا طـلـوع کـند

لبخند زد بهـشت هـمـینجا طـلـوع کـند            لبخند زد که حضرتِ زهرا طلوع کند

از بس که گفت اُمِ‌ابیهاست فاطمه است

گفتیم آمنه خودِ زهراست؛ فاطمه است

ای کوثرِ کثیر که تکثیر تو علی است            ای معنیِ غدیر که تقدیر تو علی است

ای وحیِ دلپذیر که تفسیر تو علی است            معراج بی‌نظیر که تعبیر تو علی است

نیمی زِ توست فاطمه نیمِ دگر علیست

احمد نگو بگو که علی ضربدر علیست

تو آمدی و هـیبتِ کـسری شکـسته شد            تو آمدی طـلـسمِ یـهـودا شـکـسـتـه شد

تا رونـق رواق کـلـیـسا شـکـسـتـه شد            تو آمدی و لات و هُـبل ها شـکـسته شد

تو آمـدی که رحـمـت یکـسـر بیاوری

در امـتـدادّ خویش دو حـیـدر بـیاوری

تکـثـیـر شـد جـمـال یکـی تـا چـهـارده            حیران این یکـیم، که یک یا چهـارده؟

یعـنـی که جـلـوه کـرد خـدا تـا چهـاره            بـایـد شـمـرد جـمـع شـمـا را چـهـارده

فرمود این چهارده از نـور احمد است

اول محمد است و سر آخر محمد است

دلـداده‌ایـم گـر چـه بـه خـتــم نـبــوّتـش            مـا شـیـعـه‌ایـم شـیـعـۀ خــتـم ولایـتـش

تـا زنـده‌ایـم زنـدۀ انــفــاس عــتـرتـش            شُکرِ خدا شـبـیه خودش از عـنـایـتـش

ما را همیشه یک دل عاشق نوشته است

ما را اسیرِ حضرت صادق نوشته است

آنکه قـعـود؛ آنکه قـیـامـش حـسین بود            از ابـتـدای بحث، کلامـش حـسـین بود

در انتهـای درس، سلامـش حسین بود            حُسنِ شروع و حُسنِ ختامش حسین بود

با چشم‌های خون شده بارش چقدر کرد

تا کـربـلا رویـم سـفـارش چـقـدر کرد

ای مدح تو در سـوره و آیـات مکرر            وی وصف تو در جمع روایات مکرر

قرآن همه در مدح تو گویی شده نازل            جـبریل به تـشـریح سَـجـایات مکـرر

فرمـوده خـدا بر تو مبـاهـات فـراوان            کرده است خدا غرق عطایات مکرر

هر معجزه‌ات لطف و عطای دگری شد            اَبـنـاء بـشــر دیــد هــدایـات مـکــرر

عـالـم همه در سـایـۀ لـطـفـت مـتـنعّـم            کـز رحـمـت تـو آمـده آیــات مـکـرر

با اینکه سِـزَد سـایۀ تو بر هـمه آفـاق            شد اُمّـت تـو غـرق عـنـایـات مـکـرر

آن طایفه که حقِ تو نشناخت، پس از تو            شد سـلـطـنـتش غـرق جـنایات مکرر

خـنـاس نـدارنـد اَمـان از غـضـب تـو            ثبت است از این دست حکایات مکرر

از بدر و اُحد آمده تا خـیـبر و خـندق            وصف تو و حـیدر به کـنایات مکرر

دور و بر تو حـیدر کـرار همه عـمر            می‌سـاخـت عـلـی دفـعِ بلایات مکرر

باید چو علی جان به تو تسلـیم نمائـیم            هـنگـام خـطـرهـا و زیـارات مـکـرر

هر باده ز دستان تو صد جام طهور است

ذکـر صـلـوات آیـۀ ایّـام سُـرور است

آری سخن از خلق نکوی تو چه زیباست            زیباتر از آن طاعت کوی تو چه زیباست

حیف است سخن از رخ زیبات نگوئیم            امّا طلب سیره و خوی تو چه زیباست

از یوسفِ یعقوب، تو هستی نمکین‌تر            در مَسلَخِ جان دیدن روی تو چه زیباست

در آیـنــۀ روی عـلـی روی تـو پـیــدا            سیمای تو در جلوۀ هوی تو چه زیباست

از هـیـبـت تــو ارث بَــرَد اُمِّ ابـیــهــا            با فاطمه اسرار مگوی تو چه زیباست

ارثِ تو پس از فاطمه نزد حسنین است            از گلشن تو نَشئۀ بوی تو چه زیباست

عطر حسن و بوی حسین است بهاران            باران همه از آب وضوی چه زیباست

بر لعل لبت، مُهر صفت، بوسه نوشتند            گفتی به حسین، خطّ گلوی تو چه زیباست

انگشت تو سرشـارتر از سیـنـۀ مادر            مَستیِ گوارای سَبوی تو چه زیباست

می‌خواند خداوند ترا، اشرف مخلـوق            می‌گفت ملک پیچشِ موی تو چه زیباست

ما را به صف حشر جدا کن ز حریفان            رسوایی آنروزِ عدوی تو چه زیباست

هر باده ز دستان تو صد جام طهور است

ذکر صـلـوات آیـۀ ایّـام سُـرور اسـت

توفـیـق اگر گـوشۀ چـشـمـت برسـاند            ما را به سـراپـردۀ عـصـمت برسـاند

حُبَّت اگر از سینه به اخلاص بجوشد            شک نیـسـت به والاییِ نـیّـت برسـاند

بیهوده ز مِهر و غـم تو دم نـتوان زد            دل را غـمِ دلـدار به طاعـت بـرسـاند

جَـشنی که برای تو همه سال بگـیریم            بایست که ما را به حـقـیـقـت برسـاند

مؤمن به جز احکام، که مؤمن شدنی نیست            پس راه شریعـت به طریقـت برسـاند

این ذِلّتِ عـصیان نگـذارد بخـود آئـیم            لطف تو مگـر بـاز به عـزّت برسـاند

آنـدم بـه تَـوَلّای تــو داریـم صــداقـت            کز دشـمـن دیـنت به بـرائت بـرسـاند

با ظـلـم کـنـار آمـدن و جَـهـد نکـردن            هیهات، که ما را به سـعـادت برساند

بـیــداری اســلام اگـر اوج گــرفــتــه            ما را نفـس توست به شوکـت برساند

از منحرفان دور شدن کارِ دلِ ماست            ای کاش کسی حرف به دولت برساند

خشنودیِ یک عمر، که دانست چه روزیست؟            آن روز که ما را به شهـادت برسـاند

هر باده ز دستان تو صد جام طهور است

ذکـر صـلـوات آیـۀ ایّـام سُـرور است

به زمسـتـان دلم فـصل بـهـار آمـده باز            به پریـشـانی من روحِ قـرار آمـده بـاز

به هـوای نـفـسـم نـفـحـۀ یـار آمـده بـاز            به سرِ دادن جـان دار و نـدار آمده باز

به شب غـمـزدگـان بـاز سـحـر می‌آیـد

روشـنـی بـخـش دل اهـل نـظـر می‌آیـد

کیست این دلشده‌ای کز همگان دل بِبَرَد            کشتی خـسـتۀ دل را سوی ساحـل بِبَرَد

کیست این کعبۀ منظور که حاصل بِبَرَد            او که رونق ز دو صد دلبر کامل بِبَرَد

او خود حضرت عشق است و ز خالق آید

فجـر روشنگر حق حضرت صادق آید

او که طاها بـرسـد بر سر استـقـبـالـش            او کـه گـردیـده خـدایی هـمـۀ احوالـش

او که عشق است همیشه همه جا دنبالش            او که شد مـحـورِ توحـیدِ خلایق خالش

جلوۀ کاملی از صدق و صفا آمده است

مظـهـر تـام خـدا جانـب مـا آمـده اسـت

باز کـن دیـدۀ دل پـنـجـره‌هـا را بـگـشا            نام او نـغـمه کن و حـنجـره‌ها را بگشا

ساقـیـا جـام مـیِ خـاطـره‌هـا را بـگـشـا            مِی بزن صفحه‌ای از منظره‌ها را بگشا

تا ببینی که خـدای ازلی جلـوه گر است

همۀ هیبت زهرا و علی جلوه گر است

یک مدیـنـه دلِ سرمست به سویش آیند            یک جهـان دیـدۀ دربست به کویش آیند

هر چه میخـانه پیِ جام و سـبویش آیند            قدسیـان هـم ز پی آب وضـویـش آیـنـد

در نمازش خم محراب به پایش خم شد

مست ذکر دو لبـش اهل همه عـالـم شد

کیست که دلـشـدۀ این مـه جـانـانـه نشد            کیست که جان به رهش بر سر شکرانه نشد

کیست که از سخنش یکسره مستانه نشد            از حدیث لـب او عـاشـق و دیـوانه نشد

عاشقی جرعه‌ای از چشمۀ شیدایی اوست

همه ذرّات جهـان والـۀ زیـبـایی اوست

تو همانی که خدا عشق تو را واجب کرد            دین مـا مِـهـر عـلـی بن ابـیـطـالب کرد

مهر رخسار تو را بر همگان غالب کرد            قلب ما را ز پی وصل رخت طالب کرد

بـه لـبـم نــغــمـۀ دلــداری دلــبــر دارم

مهر تو مذهب عشقی است که باور دارم

هستی‌ام را به سر عشق رخت بگـذارم            از همه غـیـر تو ای وجه خـدا بـیزارم

نه من از خاک ره تو سر خود بر دارم            نه تو یک لحـظه رهایم کنی ای دلدارم

تو که دست همه را وقت عطا می‌گیری

عاقبت روز جـزا دست مـرا می‌گـیری

سـائـل کـوی تـوأم مـیـل زیــارت دارم            بر سـر سیـنـه بـبـین دست ارادت دارم

از غریبی تو ای دوست چه محنت دارم            به دلم داغ دل از این همه غربت دارم

از غـریـبـیِ مـزارت به خـدا دلـگـیـرم

آخر از غـربت دیـوار بـقـیع می‌مـیـرم

اى نـفـس صبحـدم! دعاى که دارى؟            بوى خدا مى‌‏دهى، صفاى که دارى؟

عطر بهشتى، ز خاک پاى که دارى؟            مژده چه آوردى و بـراى که دارى؟

تا بفـشانـیم جان، تو را به خوش آمد

مـاه ربـیـع است و نـوبـهـار کـرامت            مـاه شـکـوفـایـى کـمـال و شـهـامـت

در تن هـسـتى دمـیـد، روح سـلامت            از بــرکـات طـلــوع، روز امــامـت‏

بـاز گـشــودنـد بـاب لـطـف مــجــدّد

صبح دلان صبح صادق است ببیـنید            باغ بهـشت از شـقـایق است بـبـیـنـید

جـلـوهٔ رب‌الـمـشـارق است بـبـیـنـیـد            روز تـجـلّاى خـالـق اسـت بـبـیـنـیـد

وز رخ زیباى جـعـفـر بن محـمـد...

نـــور ولایـت دمــیــده از نــظــر او            چـشـمـهٔ کـوثـر رهـیـن چـشم تـر او

بـاقـر دریـاى عـلـم و دیـن، پــدر او            هــم پــدر او امــام و هــم پــســر او

نـور دل حـیـدر است و وارث احـمد

نهضت عـلمى که آن امـام به‌ پا کرد            کارى چـون خـون سـیـد الشـهدا کرد

از سر اسـلام دست فـتـنـه جـدا کـرد            آنچه رسالت به عهـده داشت ادا کرد

شاهد حُـسن ازل نـشـسـت به مـسـنـد

گر همه عـالـم قـلـم به دست بـرآرنـد            تا بـه قـیـامـت مـدیـح او، بـنـگـارنـد

یک ز هزاران فـضیـلـتـش نشـمارند            آن که به شاگردی‌اش چهار هـزارند

جمله به فـقه و کلام و فلـسـفه، ارشد

ز آن همه یک چند چهره‌‏هاى درخشان            عــالــم و آگــاه در مــعــارف قــرآن

مؤمن طاق و هـشـام و جـابـر حـیّان            زادهٔ مـسلم، دگر مفـضّل و صـفـوان

کان همه بودند چون زُراره سـرآمـد

من که به لـب، نغـمـهٔ ثـنـاى تو دارم            هر چه که دارم من از عطاى تو دارم

دسـت بـه زنـجــیـرهٔ ولاى تــو دارم            پاى بـه زنـجـیـرم و هـواى تـو دارم

دست برون آور و بگـیـر مـرا یَـد...

مدینه بود غـرق شـادیِ مـیـلاد پیغـمـبر            تولد یافت در آن یک پیـمـبرزادۀ دیگـر
قرین شد روز میلاد رسول الله با صادق            یکی بنیانگذار و دیگری بر دینش، احیاگر

بپا جشنی شده در بیت مولا حضرت باقر            به شادی او گرفته تازه مولود خودش در بر
امام پنجمین بوسید روی جانـشـیـنش را            و بر روی پدر کرده تبسم حضرت جعفر
بیامد صادق آل رسـول و عـالـم دیـنـش            که باشد در زمانش بهر دین مصطفی زیور
بیامد آنکه شیعه مفـتخر بر نام او گردد            رییس مذهب شیعه، امامت را ششم گوهر
بدستش تـربیت یابد شـاگـردان بی‌مانـند            شود شـیخ الائـمه بین اولاد بـنی حـیـدر
بگو صد مرحبا بر او به روز خوب میلادش            که شادی مضاعف دارد اینجا حضرت کوثر
روانه مرغ دل را سوی قبر بی‌چراغش کن            چراغ دل بیفروزان، ببر هم عود وهم عنبر
بخواه از جد او نابودی وهّابی و تکـفـیر            اگر افتاد چشمت بر نمای گـنبد اخـضر

وقتی که میلادت مُـقارِن با پیـمـبر شد            یعنی که بخت و طالع ات زیبا مقدّر شد
خوش آمـدی ای گـلـشنِ زیـبا نگـارِ ما            دنـیا ز نـورِ تـو وُ جَـدِ تـو مـنـوّر شـد

با دسته گل‌های پُرِ از نیلـوفـر و یاسی            میلادِ مسـعـودِ تـو با خـاتـم بـرابـر شد
امشب که بزمِ عاشقان در اوج شادی است            آری که غرقِ شور و شادی قلبِ کوثر شد
دل می‌شود شیدا به عشق فجرت ای صادق            آن روز که زیباییِ حُسنت مُـصوّر شد
آئینۀ چـشمانِ تو هم رنگِ بـاران است            امشب میِ میخـانه‌ها لـبریزِ ساغـر شد
رازِ فلق در آسمانِ روشنت جاری‌ست            بستانِ زهرا از گُـلِ جانت معـطّـر شد
قلبِ جهان امشب چه زیبا می‌تراود در            صبحی که از شوقِ سرشکِ مژه‌ات تر شد
شوریست در لبخندِ تو از جـنسِ آئـینه            در خانۀ باقر پُر از صد عود و عنبر شد
دشت و بیابان‌ها و دریـاها به شوقِ تو            لبریزِ شور و شادیِ جانانه یکسر شد!

هـفـده مـاه ربـیـع و آمـده قـرص قـمـر            شد شـشم ماه ولایت در مدینه جـلوه‌گر
حضرت باقر بود امروز در حال سرور            هم ز میلاد پـیـمـبر هم ز مـیـلاد پـسـر

اُمِّ فروه مادرش بوسه به‌رویش می‌زند            سبط خود را حضرت سجاد می‌گیرد به بر
ساکنان عرش بر دیدار او صف بسته‌اند            تا بیندازند بر روی چوماهش یک نظر
با وجود او بهـاری‌تر شـده مـاه ربـیـع            نغمه شادی رسد بر گوش از مرغ سحر
روز مـیلاد محـمـد؛ صادق آلـش رسـید            نخل علم حـیـدری را آمده نیکـو ثـمـر
نام او جعفر بود هرشیعه باشد جعفری            در احادیث فـراوان باشد از مـولا اثـر
می‌شود استاد معلومات گوناگون روز            شیعه می‌باشد همیشه برامامش مفـتخر
شهره گردد هر که شاگردی او را می‌کند            باچنین استاد هر شاگـرد گردد معـتـبر
سالها باشد که ما مدیون طب الصادقیم            از برای جـمـله بـیماران ما بوده سـپر
روز میلادش دل شیعه هوایی می‌شود            می‌زند در حسرت خاک بقیعش بال و پر
ای خوشا فصل ظهور حضرت صاحب زمان            تاکه سازد شیعه بهرش بارگه از سیم و زر

ملاک چیست؟ نبی؟ یا ولی‌ست؟ یاهردو؟            اگرچـه ما به خـدا می‌رسـیـم با هردو

رئیس مـذهـب ما و رئیـس مکـتـب ما            رسـیـده‌اند به هـم پس از ابـتـدا هر دو

پُر از صفات جمالی یکی‌یکی هریک            پُر از صفات جلالی دو تا دو تا هردو

چه قدر سـعی نـمـودند سمـتـتان باشند            به وقت سعی همین مروه و صفا هردو

دو تـا نـبـیِّ ولــی و دو تـا ولـیِّ نــبـی            به حق که ناظر وحی‌اند در حرا هردو

به غیر خویش و به جز آل خویش، محترمند            فقط به خـاطـر زهـرا بـرای ما هردو

ز نامهـای خـدا بـیـشـتر عـلی گـفـتـنـد            همیـنکـه ذکـر گـرفـتـنـد بـارهـا هردو

رسـیده‌انـد به سـرمـایـۀ رضـایت حـق            فقط به خاطـر ذکـر رضا رضا هردو

اگرچه هر دویـشان بـوده‌انـد زهـرایی            هزار شـکـر نـدیـدنـد کـوچه را هردو

وَ در ارادت ما و شما هـمین بس که؛            گریـسـتـید به صحـرای کـربـلا هردو

شکر خدا که دست به دامان صادقیم            یعنی همیشه بی‌سر و سامان صادقیم

بی‌راهـه نیست اینکه بگـویم تـمام ما            سلمان حـیـدریم و مـسـلـمان صادقیم

از تـشنگیِّ روز قیامت هراس نیست            تا لحـظـه‌ای که تشـنۀ باران صادقیم

بـا دیــدن صــلابـتِ ایــوانِ کــربــلا            فکـر درست کـردن ایـوان صـادقـیـم

مـثـلِ فـرشـتـه‌هـای به دُور مـزار او            در حـسرت مـزارِ چـراغان صادقیم

عرش را با ریسه‌های نور آذین بسته‌اند            گوشۀ هر کهکشان یک ماهِ زرّین بسته‌اند
سردرِ شهـر مدیـنـه ذکر آمـین بـسـته‌اند            دورِ کعبه آیه‌ایه حمد و یاسـین بـسـته‌اند

میزبانیِ مـلائک کـاملاً سـنـجـیـده است
مکه مهمان دارد و کلّی تدارک دیده است
انبیا با اولـیـا...داوود و عـیـسـی آمـدنـد            نوح و ابـراهـیـم با اسحاق یکـجا آمـدند
یوسف و یعـقـوب و آدم قـبـلِ حوّا آمدند            حضرت الیاس و اسماعیل و موسی آمدند
با ارادت با ادب، تعـظـیم کرده با یـقـین
محض بیعت با رسول الله؛ ختم المرسلین
آمد آنکه عطرِ او جاریست در بویِ گلاب            محض ویران کردن بتخانه‌ها شد انتخاب
آتشِ آتشکده خاموش شد، شد غرق خواب            طاق کسری، کلّ ایوان مدائن شد خراب
دور گهواره چه غوغایی شده، محشر شده
گل بریز و کِل بکش چون آمنه مادر شده
رحمةٌ لـلـعـالـمـیـن است و مـحـمـد آمده            حُسن خلق آورده با خود، حُسنِ بی‌حد آمده
پیش از پنجاه و هـشتاد و نود، صد آمده            »لم یلِد» می‌خوانَد و تفسیر «یولَد» آمده
لاإلهَ جز خدا؛ تا گفت ذات حق یکیست
محضرِ توحید او لات و هُبل شد سربه نیست
مثل اقیانوس در لطف و کرم بی‌انتهاست            دستهایش مستجابُ الدعوه؛ اهلِ ربّناست
سیرتش قرآن پسند و صورتش چون سوره‌هاست            دشمنانش را بخوان «أبتر» که این امر خداست
شد أباالکوثر! به کوریِ همان چشمانِ شور
جاهلیت شد به جایِ دختران زنده به گور
قاب عالم را پر از زیباترین تصویر کرد            دست در دستش سپرد و عشق را درگیر کرد
در غدیرِ خم اذان را، قبله را تفسیر کرد            بعثتش را با ولایت خالص و تطهیر کرد
خواند «أکملتُ لکُم» را، گفت با صوتِ جلی:
تا قیامت «لا أمـیـرالـمؤمنـین إلّا علی«
نسل در نسلش همه از نور، از عصیان به دور            یک به یک قرآنِ ناطق، اصلِ انجیل و زبور
میشود بی‌حُبّ آنها راهِ حق صعب العبور            موسم دلدادگی شد، کـلّ عـالم در سرور
در مدینه جشن دارد فاطمه امشب شبی
هـم پـیـمـبـر آمـده هـم صــادقِ آلِ نـبـی
در نگاهش جـنّـتُ الاعـلی تماشایی شده            پای درس او شلوغ است و چه غوغایی شده
بسکه لحنش مهربان و گرم و زهرایی شده            حال من خوب و دلم مست چه آقایی شده
»قل هـوالله احد» شد دیـنـم و ذکـر لـبـم
شد امامِ جـعـفـرِ صـادق رئـیـسِ مذهـبم
هست یابن الباقر و در علم، بی‌مثل و بدل            زُهد از گـفـتار او پـیدا؛ نمایان در عمل
راستگویی و کرَم خورده به نامش از ازل            پس به عشقش خوانده‌ام «حیّ علی خیرالعمل«
بـا نـمـازِ اول وقـتـم خـریـدم مـغــفـرت
از شفاعت بهره مندم می‌کند در آخرت!

مدد گـرفـتـه‌ام از لـطف بی‌حـد دادار            برای آنکه کـنـم مـدح احـمـد مخـتـار

همانکه تیرگی شب ز شام گـیـسویش            همانکه روشنی خُور ز پـرتو رویش

پیمبری که ز مهرش بهار گـلـشن شد            شهنشهی که ز قهرش جهیم روشن شد

همان که عبد خدا بود و مالک هستی            همانکه نـام نکـویش برای دل مـستی

محـمد آمـده تا دین حـق جـلـی گـردد            محـمـد آمـده تـا یـاورش عـلـی گـردد

چه گویم از عـلی و آن تـلألـو رویش            زدود سایه ز احـمـد جـمال نیـکـویش

پیمبر از عـلی و حـیـدر از نبی باشد            اگر نکو نگری جـمـعـشان یکی باشد

ز یمن مـولـد او شد نـدای جـاء الـحق            برای پـیـرویش شد عـلی بـدو ملحـق

پیمبری که وجـودش دلـیل خلقـت شد            غباری از قـدمـش اعـتـبار جـنت شد

پیمبران هـمگی از سـبوی او مسـتـند            دخیل حاجـتـشان تار موی او بسـتـند

اگر خلیل به آتش قدم نهاد و نسوخت            ز قلب او بشنیدم ز هجر او می‌سوخت

مسیح اگر ز دمش مُرده را توان می‌داد            به ذکر نام مـحـمد لبـش تکـان می‌داد

غرض که جملگی انبـیا بر او مستـند            هـمه مقـدمه‌ای بر ظهـور او هـسـتـند

چشم تا وا می‌کنی چشم و چراغش می‌‌شوی           مثل گل می‌خندی و شب‌بوی باغش می‌‌شوی

شکل عبداللهی و تسکین داغش می‌‌شوی           می‌رسی از راه و پایان فراقش می‌‌شوی

غصه‌‌اش را محو در چشم سیاهت می‌کند

خوش به حال آمنه وقتی نگاهـت می‌کند

با حلیمه می‌‌روی، تا کوه تـعـظیمت کند           وسعتش را، با سلامی دشت تسلیمت کند

هرچه گل دارد زمین یک‌باره تقدیمت کند           ضرب در نورت کند بر عشق تقسیمت کند

خانه را با عطر زلفت تا معطر می‌کنی

دایه‌ها را هم ز مـادر مهربان‌تر می‌کنی

دید نورت را که در مهتاب بی‌حد می‌‌شود           آسمانِ خـانـه‌‌اش پُر رفـت و آمد می‌‌شود

مست از آیـیـن ابـراهـیـم هم رد می‌شود           با تو عبدالمطلب، عـبـدالمـحـمد می‌شود

گشت ساغر تا به دستان بنی‌‌هـاشم رسید

وقت تقـسیم محبت شد، ابوالـقـاسم رسید

یا محمد! عطر نامت مشرق و مغرب گرفت           وقت نقاشی قلم را عشق از راهب گرفت

نازِ لبخندت قرار از سـینهٔ یـثرب گرفت           خواب را خال تو از چشم ابوطالب گرفت

بی‌‌قرارت شد خدیجه قلب او بی‌‌طاقت است

تاجر خوش‌ذوق فهمیده‌ست: عشقت ثروت است

نیم سیب از آن او و نـیـم دیـگـر مال تو           داغ حسرت سهم ابتر، ناز کوثر مال تو

از گلسـتـان خـدا یـاس مـعـطـر مـال تـو           ای امین مـکـه! از امـروز مـادر مـال تو

بوسه تا بـر گـونـه‌‌ات اُمّ أبـیـهـا مـی‌‌زنـد

روح تو در چشم‌هایش دل به دریا می‌زند

دل به دریا می‌‌زنی ای نوح کـشتیبان ما           تا هوای این دو دریا می‌بـری توفـان ما

ای در آغوشت گرفته لؤلؤ و مرجان ما           ای نهاده روی دوشت روح ما ریحان ما

روی این دوشت حسین و روی آن دوشت حسن

«قاب قوسینی» چنین می‌‌خواست «أو أدنی» شدن

خوش‌تر از داوود می‌‌خوانی، زبور آورده‌‌ای؟           یا کتاب عشق را از کـوه نور آورده‌ای؟

جای آتش، باده از وادی طـور آورده‌ای           کعبه و بَطحا و بت‌ها را به شور آورده‌‌ای

گوشه‌چشمی تا منات و لات و عُزا بشکنند

اخـم کن تا برج‌‌های کاخ کـسرا بشکـنـند

ای فـدای قـدّ و بـالای تـو اسـماعـیـل‌هـا           بال تو بـالاتـر از پـرهـای جـبـرائـیـل‌ها

ما عرفـناکـت زده آتش در این تـمثـیل‌‌ها           بُرده‌‌ای یاسین! دل از تورات‌‌ها، انجیل‌‌ها

بی عصا مانده‌ست، طاها! دست موسی را بگیر

از کلیسای صلیبی حق عـیسی را بگـیر

باز عطر تـازه‌ات تا این حوالی می‌رسد           منجی دل‌های پـر، دستان خالی می‌‌رسد

گفته بودی میم و حاء و میم و دالی می‌‌رسد           نیـستی اینجا بـبـینی با چه حالی می‌‌رسد

خال تو، سیمای حیدر، نور زهرا دارد او

جای تو خالی! حسین است و تماشا دارد او

اوج پـروازم آسـتـانـۀ تـوست            مـقـصد بـالـم آشـیـانـۀ توست

سبک زیـبـای زنـدگـانـی من            به لـبـم بـازهـم تـرانۀ تـوست

آمــــدی و مــحــبّــت آوردی            مهـربانی فـقـط نـشانۀ توست

ای وَرای تــصـــوّر دنـــیـــا            از زمین تا خدا کرانۀ توست

آمدی طـبـع شاعـرم گـل کرد            غزلی را که عاشـقانۀ توست

آرزوی هـمـه پـیـمـبـرهـاست            شال سبزی که روی شانۀ توست

معجزات رسـیـدنت گـویاست            که بگویی زمان زمانۀ توست

روشـنـی بخـش ظـلـمـت دنیا            نخل اسلام از جـوانـۀ توست

بـا تـو نـام زبـانــزدی داریـم

دیـن نـاب مـحــمــدی داریــم

ای رسـول خـدا امـیــن خــدا            رحـمـت الله مـسـلـمـیـن خــدا

ای نـثـارت درود جـبـرائـیـل            ای به مـعـراج هـمنـشین خدا

ای رسیده به گوش تو در عرش            صوت زیـبا و دلـنـشـین خـدا

ای اصولت کـرامت و خوبی            ای مــرامـت دوام دیـن خــدا

مـثـل مـاه شب چـهـارده بـود            دسـت تـو بـیـن آسـتـیـن خـدا

لحـظـۀ خـلـقـتـت یـقـیـن دارم            به تو بـوده است آفـرین خـدا

مکـه از مـقـدمت تـبـرّک شد            با تو شد مکـه سرزمین خـدا

معدن خیر و رحمت و برکات

به قـدوم مبارکت  "صلوات"

شهدِ عشقت از ازل در کام دلها ریخته            این محبّت را به دلها حق تعالی ریخته

آتشِ آتشکده خاموش گشت و در عوض            آتشِ عـشـق تو در دلـهـا سـراپـا ریخته

بر ندارم سر اگر از سجدۀ شکرش رواست            کاین محبت را خـدا در سیـنۀ ما ریخته

زیرِ گامت وقتِ میلادت زمین لرزید سخت            پس نبوده بی‌سبب گر طاقِ کسری ریخته

نیست بی‌علت که ما اینگونه از خود بیخودیم            دستِ حق در جامِ ما شُربِ طهورا ریخته

اول خـلـقت خدا هـنگـام خـلقِ روی تو            نقش رویت را به عشق روی زهرا ریخته

دورۀ ظلمت سر آمد شد جمالت جلوه‌گر

مکه از فیض وجودِ پاکِ تو شد مفتخر

وعـدۀ ادیـان تحـقـق یافت و موعود شد            سرزمین مکه هم بی‌تابِ این مولود شد

انتـظـار حق تعالی هم به پایـانش رسید            بین مخـلـوق خدا  تقـدیـر، آنچه بود شد

مثل خورشیدی دلِ ارض و سما را گرم کرد            دلبری آمد که محـبـوب دلِ معـبـود شد

نور رویش خانه‌های ظلم را تاریک کرد            خـانۀ سـفـیـانـیـان یـوم الابـد نـابـود شد

دورۀ ظلمت سر آمد تیرگی از یاد رفت            حرکت دنیا به سمتِ روشنی مشهود شد

دامن بنت وهب شد چـشـمۀ فـیـض خدا            دشمن فرزند او مغضوب شد مطرود شد

آمده تا که شود انگـار خـتم المـرسـلـین

جـان دو عـالـم فـدای رحمت للعـالـمین

مکه از روز ازل در بیعت پیغمبر است            فاطمه میراث‌دارِ این زمین تا آخر است

مکه هم مثل مدینه خانۀ زهرای ماست            کعبه خود مشغول گردیدن به دور مادر است

می‌زند عالم همه فریاد که حق با علیست            هرکه این فریاد را نشنیده تا حالا کر است

شک نکن این آرزو آخر محقق می‌شود            حقِّ کعبه یک اذانِ کامل و روشنگر است

می‌رسد روزی که آوایِ مـؤذن زاده‌هـا            می‌رسد آنجا به گوش از روز هم روشن تر است

بعد از آن بر منبرِ کعـبه اذان شیـعـیان            اولش الله اکـبر آخـرش یـا حـیـدر است

ملک پیغمبر به دست شیعه افتد زودِ زود

یک نفس باقی‌ست تا نابودیِ آل سعـود