اشعار

ای تـاج امـامت به سرت یوسف زهرا            وی خَلعت عصمت به برت یوسف زهرا

شک نیست که سلطان جهانی تو پس از این            از بـعـد وفـات پـدرت یــوسـف زهـرا

بـابـاسـت گـرفـتـار نـگـاه و نـفَـس تـو            مـادر بـزند بوسه سـرت یوسف زهرا

الـمــنـة لـلّـه کـه تــو حــجّــت حــقّــی            عـالم هـمه تحت نظـرت یوسف زهرا

صد شکر که این تاج ولایت بسر توست            شمشیر علی بر کـمـرت یوسف زهرا

پـیغـمبر اکرم شده بس مـفـتخـر از تو            ای هـیبت احـمد سـپرت یوسف زهـرا

تو منجی زهـرایی و او چـشم براهـت            کی میرسد از ره خبرت یوسف زهرا

چشمان پُر اشک حسنین است بسویت            عـباس شده خـونجگـرت یوسف زهرا

تـو قـبـلـۀ دلـهـایی و مـعـنـای نـمـازی            ما شـیعـۀ اثـنی عـشرت یوسف زهـرا

رفـتی به پـسِ پـردۀ غـیـبت بـسـلامت            برگـرد دگر از سـفـرت یوسف زهـرا

زیباست که طاووس جـنان رخ بنـماید            گسترده شود بال و پرت یوسف زهرا

بازآ که کلام تو کلام اللهِ محـض است            این است بقـرآن هـنرت یـوسف زهرا

برگرد که احـکـام همه مانـده مـعـطـل            اسـلام شـده دربـدرت یـوسـف زهــرا

لعنت به کـسانی که همه حق تو بردند            شد غـصب تـمام ثـمرت یوسف زهرا

ای رفته به تاراج حقوقت، أقِمِ الحَرب            شد شیـعۀ تو پشت سرت یوسف زهرا

روزی که مسـلـط بشـوی بر همه عالم            جمع شهـدا دور و بـرت یوسف زهرا

بر بام فـلک پـرچم تو یکـسره بالاست            تا کـفـر بـبـیـنـد اثـرت یـوسـف زهـرا

در هم شـکـنـد قـدرت پـوشـالی بت‌هـا            با ضربت تـیغ و تـبـرت یوسف زهرا

گردن بزنی چون همه طاغوت جهان را            یکجاست فقط درد سرت یوسف زهرا

بر ضارب زهـرا بزنی ضربت سیلی            ای مـادر تو مـنـتـظرت یـوسف زهرا

ای منـتـقـم محـسن شـش ماهـه کجایی            صد روضه شده همسفرت یوسف زهرا

در روضۀ ارباب چه بی‌صبر و قراری            قـربان تو و چـشـم تـرت یوسف زهرا

مـا مـنـتـظـر فــجــر ظـهـوریـم امـامـا            تا صبح قـریب سحرت یـوسف زهـرا

از خـون شـهـیـدان حـرم فـتـح دمـیـده            محسن حججی شد قمرت یوسف زهرا

شد امـامِ آخـرین و دل بـرایش بـیـقـرار            سامرا شد ریسه بندان! از یمین تا به یسار

جان فدایِ آن عبا که تار و پودش حیدری‌ست            بر تنش زیبا نشـسته؛ با کمال و با وقار

حک شده با دستِ حق بر تیغۀ شمشیر او            لا فـتـی إلا عـلی لاسـیـف إلا ذوالـفـقار

می‌برَد تـاج ولایـتـعـهدی‌اش را جبرئیل            میشود طاووس أهل الجنّه؛ صاحب اختیار

دل بیا رخت سفیدت را به تن کن! آمده            عید بیعت با ولیِ عـصر، عـیدِ انـتـظار

حضرت زهرا برایش خوانده حمد و إن یکاد            آرزویش هست، باشد یاورانش بیـشمار

تا بگـیـرد از تـمـام دشـمـنـانِ مـرتـضی            انتـقامی سخت را با ضربه هایی ناگوار

کاش برگردد به زودی با ظهوری غرقِ نور

در حضورش به! چه حالی دارد این جشن و سرور

از کـنـارِ کـعـبه آن مـاهِ دل آرا می‌رسد            محض دیدارش چه بی صبرانه عیسی می‌رسد

می‌رسد بر گوش، تا صوت أناالمهدی؛ سریع            سیصد و چندین نفر دلداده درجا می‌رسد

عاقبت در جمعه‌ای جذّاب می‌پیچد خبر            آخرین معـشـوقِ والا منسبِ ما می‌رسد

مصحف و نهج البلاغه بعدِ قـرآنِ کریم            سورۂ نور و قصص، طاها و أسرا می‌رسد

محضرش تقدیم خواهد شد زمین و آسمان            هدیۀ خیل ملَک از عرشِ اعلی می‌رسد

عشقِ مادر دارد و با شیعیانش در بقیع؛            قبلِ هر کاری به کارِ قبر زهرا می‌رسد

جرعه‌جرعه لحظۀ دیدار نزدیک است و خوب            ندبه و عهد و فرج دارد به دریا می‌رسد

پس بگو لبیک یا مهـدی تویی تو امّـتش

دست هـایت را بـبـر بالا برای بیعـتـش!

گـریۀ چـشـم مـلک از قِـبـلِ مهـدی بود            چقـدر خوب سرت در بغـل مهـدی بود

نالـه کـردی همه با مهـر جـوابت دادند            تشنه بودی و سپس جرعه‌ای آبت دادند

اهـل خـانه کـفـنی بر تن پـاکـت کـردند            بعـد تـشـیـیع بـلافـاصله خـاکت کـردنـد

پیکـرت تابش سـوزنـدۀ خـورشـید ندید            بـوریا جای کـفن دور خودش دید؟ ندید

سامرا با سپـر و سنگ و سنانت نـزدند            پیرمردان که عـصایی به دهانت نزدند

سامـرا صحـبتی از گـودی گـودال نشد            سیـنه‌ات زیـر سـم اسب که پـامـال نشد

سر انگشترت انگشت به غارت که نرفت            آه... ناموس تو آقا به اسارت که نرفت

ساقـیـا ما همه از بـرکـت جامت مستیم            یازده مـرتـبـه از بُـردن نـامت مـسـتـیم

آنچه از دست تو جاری ست شرابی ست طهور            شکر در سایۀ الـطاف "امـامت" مستیم

مـحـو در روشـنـی گـنـبـد زردت مـثـل            یاکـریـمـان نـشـسـته سـر بـامت مسـتیم

" نَحنُ کَهـفُ لِـمَنِ التَـجَـاَ اِلَـیـنا " گـفـتی            عـمری از لذت فـحـوای کلامت مسـتیم

به هـمان کـربـبـلایی شـدن مـان سوگـند            هم چنان با یکی از پنج عـلامت مستیم

می نخورده همه اصحاب تو آقا مستـند            می نخورده همه چون "ابن هشامت" مستیم

وَ تَـصَدَّق... همه هـستیم "ابوهـاشم" تو            سـال ها با کـرم و لطف مـدامت مسـتیم

نان تو بـادۀ ما کـاسۀ تو سـاغـر ماست            تا سحـر با نمک سـفـرۀ شامت مـسـتیم

ساقـیـا مـرحـمـتی پـشت در مـیـکـده‌ایم

بـه امـیــدی بـه در خــانـۀ تـو آمــده‌ایـم

شیعه از پرچـم تو حـولۀ احـرام گرفت            حـرم الله حــریـم حـرمـت نــام گـرفـت

قبلۀ قبله تویی کعبه به تو رو زده است            حجـرالاسـود از ایـوان طلا وام گرفت

خـضر اولاد عـلـی! آب حـیـاتـش دادی            هر که از دست کـریمانۀ تو جام گرفت

فقه را با نـفـسـت بـار دگـر جـان دادی            احتجاجات تو گرد از رخ اسلام گرفت

جاثلیق از سر اعجاز تو مشتش رو شد            و دعـای تو فـقـط بود به هـنگام گرفت

بی‌گمان زیر سر معـجـزۀ چـشم تو بود            شیـر درنـده اگـر در قـفـس آرام گرفت

اسم و رسمش وسط صحن تو از یادش رفت            عاشـقـی که لـقـب زائـر گـمـنام گـرفت

غافل از هم و غـم شیعه نشد مهـدی تو            از سـجـایـای پـسـندیـده‌ات الهـام گرفت

وای از آن دم که نگهبان تو گستاخی کرد            وای از آن لحظه که تصمیم به دشنام گرفت

وارث ســیــنــۀ آزردۀ زهـــرا نـفـسـت            موقـع گـفـتن تـکـبـیـرة الاحـرام گـرفت

در مـنـاجـات شـب آخـر خـود افــتـادی

پیـش چـشـمان تر هـمـسر خود افـتادی

پَـر مـی‌زنـد دوبـاره دلـم در هـوای تو            دارم هوای بوسه به صحن و سرای تو

اذن دخـول خـوانـده دلـم تا کـنی نـظـر            زائـر شـوم دوبـاره سـوی سامـرای تو

ای دومین حسن چو حسن ذره پروری            پُر می‌شود دو دست گدا از عـطای تو

بر روی فرش، عرش خدا جلوه می‌کند            تا می‌خورد تکان ز نـسـیمی عـبای تو

صدها هزار بار جهان و هر آنچه هست            آقـا غــلام کــوی تــو، آقــا فــدای تــو

هم تو غریب هستی و هم مرقدت غریب            امـا غــریـب نـیسـت دمـی آشـنـای تـو

دشـمن تو را نهـاد به زندان و بی‌خـبر            از آنکه هـسـت عـالـم امکـان برای تو

مانـند مـادرت به جـوانـی شـکـسـته‌ای            زهـر جـفـا گـرفت رمـق از صدای تو

گــفــتـی به آه آب بــرایـت بــیــاورنــد            ذکر حسین بود و عـطش هـر نوای تو

شکر خدا که لحـظۀ آخـر پـسر گـرفت            در بـیـن سـیــنـه مــاه رخ دلـربـای تـو

آه از سـری که رفت به بـالای نـیزه‌ها            آه از تنی که ماند به صحـرای کـربـلا

آتش  زهـر  تـمـام جـگـرت را سوزاند            نا نداری و عطش چشم ترت را سوزاند

کـاسـۀ آب ز دسـتـت به زمـیـن می‌افـتد            تشنگی شعله شد و بال و پرت را سوزاند

بدنت بی‌رمق و هی به خودت می‌پیچی            آه آهـت هـمـۀ دور و بـرت را سـوزاند

می‌کشی پا به زمین و بـدنت سـرد شده            سرفه هـایت بدن مخـتصرت را سوزاند

دیـدن حـال بـد و جـان‌ِ بـه لـب آمـده‌ات            به خـدا قـلب یگـانه پـسرت را سـوزاند

سر تو بر روی دامـان پـسر جان‌دادی!            مطـمئـنم که خـودت یـاد حـسین افـتادی

از ابــتـدای گــدا بــودنـم گــدای تـوأم            غــلام زاده‌ام و نــوکــر ســرای تـوأم

ز کودکی فـقـط از کوچه تو رد شده‌ام            غـریـبگی نکـن ایـنـقـدر! آشـنای تـوأم

مرا بزرگ نکن! کوچکت شدم کافیست            طلا برای چه وقتی که خاک پای توأم؟!

به آفـتـاب قـیـامت چـکـار دارم مـن؟!            هـزار شـکـر که در سایۀ عـبای تـوأم

دخـیـلم و به ضـریح جدید بـسـته شدم            برای هـیچـکـسی نـیـسـتـم برای تـوأم

پرم شـکـسـته پـر دیگری تـفـضل کن            هــوایـی ســحـر گــنــبـد طـلای تــوأم

به کـربـلا و مـدینه به کـاظـمین قـسـم            گـدای دربـه در شهـر سـامـرای تـوأم

چقـدر خـوب که پای شماست نـوکریم
خـوشم که سـفره نشین امام عـسکـریم

به آب خشکی لبهای تو شرر زده است            تمام حرف دلت را دو چشم تر زده است

شـبـیه فـاطمه دسـتار بر سرت بـستی            چه زهر بود که آتش به فرق سر زده است؟!

تمام صورت و دشـداشه تو خاکی شد            زمانه بر رخت از کربلا اثر زده است

تمام حجره برایت گریز سوختن است            غمی به روی دلت سقف و فرش و در زده است

اگرچه شهر غـریبی ولی کـفـن داری
نـرفـتـه‌ای تـه‌ گــودال پـیـرهـن داری

مثل بغـض از وسط حـنجره برخاسته‌ایم            همچو اشک از غم یک خاطره برخاسته‌ایم
با دو صد حاجت و درد و گره برخاسته‌ایم            بـه هـواى حـرم سـامــره بـرخـاسـتـه‌ایـم

روضۀ غـربت تـو حـال عـجـیـبـى دارد
هرکه نامش حسن است ارث غریبى دارد
جان به قربان دلت جان به فـداى سر او            فـرق ها داشـت نـگـاه تو و چـشـم تـر او
که تـفاوت بکند، هـمسرتو … هـمسر او            طعـنه بـسـیـار شـنـیـده دل غـم پـرور او
حسن سامره صحن حرمت محترم است
حسنى بین بقیع است که او بی‌حرم است
یاحـسن، آه تـو پـرداخـتـنـى مـی‌خـواهـد            یا حسن، داغ تو بر سـر زدنى می‌خواهد
یا حسن، نام تو دور از وطنى می‌خواهد            یا حسن، روضۀ تو سوخـتـنى می‌خواهد
دل تو تنگ مدیـنه است که دلگـیر شدى
مادرى هستى عـزیزم تو اگر پـیر شدى
خانه کوچک تو هیچ کم از زندان نیست            خالى از آمدن و رفـتـن زنـدانـبان نیست
بین یک مشت نگهبان که بوى ایمان نیست            زنـدگى با زن و بچه بـخـدا آسـان نیست
خانه‌ات امنیت از دست نگهبانان داشت؟
واقعاً ایـمـنى از حـمله نـا اهـلان داشت؟

قسمت این بود از این داغ تو را هم دادند            به تو هم مـوى سپـیدى و قـدى خم دادند
در جـوانى پـسـر فـاطـمـه را سَـم دادنـد            به لـب خـشـک تو از جـام مُـحـرّم دادند
عطش پیکـر مسـمـوم تو می‌گفت حسین
نفس تـشـنۀ حـلقـوم تو می‌گـفـت حـسـین
پـسرى داشـتى و آب به لبهاى تو ریخت            لحظه تشنگی‌ات گریه به غمهاى تو ریخت
اشک بالاى سر پیکـر تـنهاى تو ریخت            خاکها بر سرش از ماتم عظماى تو ریخت
روى زانوى پسر بودى و عطشان نشدى
حسن فاطمه صد شکر که عریان نشدى
پـسـرى داشـتـى و زود کــفـن کـرد تـرا            کفن فـاخـر و شـایـسـته به تـن کـرد تـرا
درخـور شـأن تو تـشـیـیع بـدن کـرد ترا            تیربـاران چه کسى مثل حـسن کرد ترا؟
نیـتـم بـود حـسـیـن و ز کـفـن مـی‌گـفـتـم
نـاخـودآگـاه هـمـش یـاد حـسـن مـی‌افـتـم

به شوق از تو سرودن حروف جان بدهند            اگر اجازه مـدحـت به این زبـان بدهند
تـمام ثانـیه‌هـا گـریه بر غـمـت کـردنـد            که تسلیت به دل صاحب الزمان بدهند

تنت میان تب است و دو دست لرزانت            ستون عرش خـداونـد را تـکـان بدهـند
ســؤال کــرده‌ام از نــام قــاتــلـت امــا            مقاتل حسـنی کـوچه را نـشـان بـدهـنـد
هجوم بر جگرت بُـرده زهـر با مسمار            خدا کند به جگـر گوشه‌ات امان بدهـند
چقدر کاسه خودش را روی لبت زد تا            عنان مرثـیه‌ات را به خـیـزران بدهـند
تقاص جان ‌تو را زهر می‌دهد؟ هرگز            تقـاص جان تو را خولی و سنان بدهند
به سمت روضۀ سر می‌دوند مصرع‌ها            اگر اجازۀ روضه به روضه‌خوان بدهند
دوید خواهـر او تا سر از تـنـش نبـرند            سـر بـریـدۀ او را به این و آن بـدهـنـد
عبا و پیـرهـنش را که گـرگ‌ها بُـردند            عقیق سرخ‌ یـمن‌ را به دشـمنان بدهـند

دوباره خون شده قلبت دوباره تر شده چشمت            چقدر غم زده چون شام بی‌سحر شده چشمت

دو ماه در غـم اجداد و بعد در غـم مادر            و امشب اشک‌فشانِ غـم پدر شده چشمت

کسی اگـر که ندانـد خـودم بـد است ندانم            چقدر پیش بدی‌های من سپر شده چشمت

برای ماست که هـمواره بیشتر شده آهت            برای ماست که همواره شعله‌ور شده چشمت

ز ناله‌های تو در هر فراز ناحیه پیداست            ز گریه‌های شب و روز، خونجگر شده چشمت

دلیل گریهٔ خونبار تو مگر که جز این است            که مثل فاطمه مجروح میخ در شده چشمت

دلیل گریهٔ خونبار تو مگر که جز این است            که بین قافـله با عمه همسفر شده چشمت

برای حنجر گلگون برای چشم پُر از خون            چقدر خون شده قلبت چقدر تر شده چشمت

پسر زِ غصّه فقط ناله از جگر می‌زد            کنارِ حُجـره به سر از غـمِ پدر می‌زد

پـسـر بـه یـادِ بـدن لـرزۀ پـدر گـریـان            پدر زِ زهر روی خاک بال و پر می‌زد

برای غربتِ مسمـومِ سامرا جا داشت            هزار چـاک به پیـراهـنـش اگر می‌زد

گَهی به حالِ پریشان خاک سر می‌ریخت            گَهی به سینۀ سوزان به روی سر می‌زد

شبیهِ دخترِ ویران نشیـن به شهـرِ شام            که سر به خشت زِ دیدارِ طشت زر می‌زد

شبیهِ طفلِ یتیمی که بر سر و صورت            زمـانِ بـر سـرِ نـی دیـدنِ پـدر مـی‌زد

به لبِ خشکِ تو انگار که باران می‌خورد            آب می‌خوردی هِی ظرف به دندان می‌خورد

پسرِ کـوچک تو مـانـده چـه سـازد با تو            زهر وقتی که بر این سینه سوزان می‌خورد

آه می‌سـوخـت از این آه دو تا گـونـۀ او            نفست تا که برآن چهرۀ گریان می‌خورد

فقط از کنده و زنجـیر و فلک خالی بود            ورنه این حُجرۀ پُر درد به زندان می‌خورد

بارها شد که تو پـیـچـیدی و اُفـتاد سرت            بارها خاک بر این زلف پریشان می‌خورد

پسرت ایـنـطرف و مـادرت آنـسو افـتاد            دستهاشان به سر از آه حسن جان می‌خورد

دیدی از بسترِ خود شام و سَر و آتش را            آنهمه زخم که از بام به طفلان می‌خورد

یک به یک با سرِ خود روی زمین می‌خورد            ضربِ شلاق که بر پشت و گریبان می‌خورد

خیره بر چشمِ پدر بود نفهمید که سوخت            آشتی را که بر آن دخترِ بی‌جان می‌خورد

به آسـمـان نـرسـم تا هـوایـی‌ام نکـنی            کجا روم من اگـر سـامـرایی‌ام نکـنی

بگو میانِ گـدایانِ خویش جایی هست            نگاه بر مَن و بی دست و پایی‌ام نکنی

بقیع، پـنجـره فـولاد، کنجِ شـش گوشه            خوشم به این دوسه جا هرکجایی‌ام نکنی

تمام دلخوشی‌ام خلوتی‌ست کنج سردابت            اسیـر این شب سـردِ جـدایـی‌ام نکـنی

هنوز از سـفـر اربعـین مـریضِ توأم            دوا نـدارم اگـر کــربـلایـی‌ام نـکـنـی

نگاه کن به بـزرگی خود ولی نظری            بـه طـرزِ نـابـلـدیِّ گــدایـی‌ام نـکـنـی

غریبِ شهر مرا کُـشت آتشِ جگـرت            مرا بـبـر که بـمـیـرم به خـانۀ پـدرت

برخیز و ببـین عاقـبت و آخرمان را            لبهای ترک خورده و چشم ترمان را

برخیز که از باغ خزان خورده ببینی            گـل‌هـای کـبــود آمـدۀ پـرپـرمــان را

در آتـش خـیـمه دل من رفـت مـدیـنه            آمـد نـظـرم ســوخـتـن مــادرمـان را

بعد از تو و عباس حرم رفت به غارت            طوفان سـتم بُرد زر و زیـورمان را

کم بـود بیـفـتـم به خـدا از روی ناقـه            بر نیـزه که دیدم سـر آب آورمان را

در امـنـیت کـامل چـشـمان تو بـودیم            با نیـزه گرفـتـند که دور و برمان را

یک شهر به ماخیره و من خیره به چشمت            دیدی تو خودت از روی نی محشرمان را

جان دادن ما در ملا عام طبیعی است            هر چند نبرده‌ست کسی معجرمان را

از شام همین قـدر بگویم که شکستند            با ضرب لگـد شاخۀ نیـلـوفـرمان را

در فکر ربابـیم هـمه گر چه گرفـتـیم            گهـواره چـوبـی عـلی‌اصغـرمـان را

من نیمه‌جان زِ داغ تو در این سفر شدم            در هجـر تو بـبـین چـقـدر پیـرتر شدم

من آب رفـته‌ام! تو مرا می‌شـناسی‌ام؟            از داغ هجـر تو بنگـر خونجگـر شدم

از غصه آب شدم! مرا می‌شـناسی‌ام؟            من زینـبم! اگر چه کمی مختصر شدم

آن زینـبم که بی‌تو نکـردم شبی سحـر            چون شمع، آب، بی‌تو به شام و سحر شدم

سنگـین‌ترین مصیـبـتم این بود بعدِ تو            با قـاتلانِ سـنگ دلـت هـمـسـفـر شـدم

از کوچه‌های شام چه گـویم برای تو؟            آماجِ سنگ و طعـنۀ هر رهگـذر شدم

هر جا که تـازیـانه به اطـفال می‌زدند            بـا یـادِ مـادرم تَـنِـشـان را سِـپـر شـدم

دراین سفر افغان و زاری كارِ من بود            با خون دل چشم انتظاری كارِ من بود

یك كارون غم بود و من هم یك پرستار            در شامِ مـاتم غـمگـساری كارِ من بود

مــی‌سـوخــتـم بــا نــالــۀ دردانــۀ تـــو            بـهـرِ رقـیـه بـی‌قـراری كـارِ مـن بــود

من بـودم و افــغـان و زاری یـتـیـمـان            این اضطراب و دل فكاری كارِ من بود

تا كـودكـانت را نـشـانـه رفـت دشـمـن            بودم سپر چون جان نثاری كارِ من بود

می‌سوخت چشمم از شرارِ ضربِ سیلی            گریان شدن با چـشم تاری كارِ من بود

من بودم و سجاد تو در سوز و در تب            در این سفر شب زنده داری كارِ من بود

یك لحظه‌ام پیـش دشمنت ساكـت نبودم            با خواندن آن خطبه یاری كارِ من بود

گر لحـظـه‌ای جـسمِ كـبـودم را بـبـیـنی            گویی چو مـادر پاسـداری كارِ من بود

من پـیـام آورِ تــوأم بـرخــیــز            مـونـس و یـاورِ تـوأم برخـیـز
مـیـزبـانی کن، ای تـنِ بـی‌سر            زیـنـبـم، خـواهـرِ توأم برخـیز

یـادگـار از غــروبِ عـاشــورا            مـانـده از لـشـکـرِ توأم برخیز
هـمـه جـا بـود نـامِ تـو بـه لـبـم            یا حـسـین، مـنـبرِ توأم برخـیز
روضـه‌خـوانِ تـمــامِ گـل‌هـای            نـیـلـی و پـرپـرِ تـوأم بـرخـیـز

گرچه از غـصّه‌ها خـمـیدم من
شـکـر، تـا کـربـلا رسـیـدم من

رفته‌ای تو اگر چه، خواهر ماند            پـای تو، تا به روز آخـر مـاند
تو شدی کـشته، من اسیـر شدم            تا به جا، مکـتبِ پـیـمـبـر مـاند
کـوفـه، در مـجـلـسِ عُــبـیـدالله            خطبه خواندم چنان که، او درماند
دادم عـبـاس، مـعـجـرم را نـه!            به سرِ تو قـسم که معجـر ماند
گرچه از خون و خاک رنگین شد            چــادرِ یـادگــارِ مــادر مــانــد

گریه کردم ز بس، زمین تر شد
چـشـم‌هـایـم شـبـیــهِ مـادر شـد

گـلِ زهـــرایـم و گــلاب شــدم            بـعـد پــنـجــاه سـال، آب شــدم
صـبـر را مـن زِ پـا در آوردم            در فـراقـت ز بس عـذاب شـدم
خیز و بنگر، خمیده چون مادر            زیـرِ این بـارِ بـی‌حـسـاب شدم
هـم نـگـهــدارِ دخـتــران بـودم            هــم انــیـسِ غــمِ ربــاب شــدم
بـدتـرین خاطـره همین بس که            واردِ مـجــلــسِ شــراب شــدم

خیزران که روی لبت می‌خورد!
کاش بر چشمِ زینبت می‌خورد!

تا رسیـدم به شهـرِ شـام حسین            زندگی شد به من حـرام حسین
هرچه می‌شد به شهرشان دیدم            جز کمی لطف و احترام حسین
آتش و سنگ و چوب بود که ریخت            به سـرِ من زِ روی بـام حسین
سرِ هر کوچه چـشم آن اوباش            سوی من بود عَلَی‌الدَّوام حسین
مجـلـسِ بـزم! یا خـرابۀ سـرد!            بِدَهـم شـرحی از کـدام؟ حسین

به خـدا، خارجی به ما گـفـتـند
پیـش چـشمِ تو، ناسـزا گـفـتـنـد

یاد آن روزی كه من بوسه زدم بر آن گلو            با تو می‌گویم غم خود را برادر مو به مو

بسكه خوردم كعبِ نی از دشمن دین خدا            همچو زهرا مادرم می‌گیرم از قبرِ تو رو

می‌كشم خود را به خاك و می‌رسانم پیش‌ تو            بی‌رمق گشتم به دنبال سرِ تو كو به كو

گفته‌هایم بی‌شـمار و غـصه‌هایم بی‌عـدد            ای دلیلِ صبرِ من! برخـیز بهرِ گـفـتگو

دیدم از بالای مقتل خوردی از زین بر زمین            خیز و با رگ‌های حنجر از غم خنجر بگو

وای از آن وقتی که شمر آمد به سوی قتلگاه            چشم من شد با دو چشمِ بی‌حیایش رو به رو

هر چه می‌خواهی بخواه از من عزیزِ مادرم            لیكن احـوالِ رقـیـه دخـتـر زارت مجـو

زینب رسیـد کـشـتـه بـی‌سـر قـیـام کن            باز از رگ بریده به خواهـر سلام کن

در این سفر که حرمت من را نداشـتند            تـو الاقـل بـه پـیـری مـن احـتـرام کـن

آغوش تو قـرار دلـم بود از آن نخست            دستی بـرآر و صبـر مـرا مسـتـدام کن

من خـون گرم خویش حلال تو کرده‌ام            خواهی به شیشه افکن و خواهی به جام کن

نیمی زجان گرفته‌ای از من در آن غروب            برخیز و کـار نـیـمه خـود را تـمام کن

جـان داده‌ام ولـی نــخ مـعـجـر نـداده‌ام            برخیز و یک نظر به رخ نیل فـام کن

سـایـه نـدیــده ســایـه او را بـلـنـد شــو            خـورشـیـد را بـرای ربـابت حـرام کن

مـرهـم شدم برای هـمه مانـده‌ام خـودم            برخـیـز و زخـم‌هـای مـرا الـتـیـام کـن

هرگز نشد به اشک تو راضی شـوم ولی            ایـنـبار گـریه بر من و بـازار شـام کن

در میان عاشقان عطر حضورت می‌رسد            با ظهور اربعین بوی ظهورت می‌رسد

بیشتر از روز عاشورا به روز اربعـین            بر لبِ لب تشنگان جام طهورت می‌رسد

بسکه در ماه صفر عالم حسینی می‌شود            از مسیر کـربلا امـواج نـورت می‌رسد

با چه شوقی اهل ایمان راهـپیمایی کنند            کاروان در کاروان بوی عبورت می‌رسد

در تمام نوحه‌ها هـستی و نوحه می‌کنی            از میان شورها نجوای شورت می‌رسد

چیست موکبهای ما؟ میعادگاه وصل یار            ذی طُوی اینجاست، عطر کوهِ طورت می‌رسد

هیچکس اینجا ندارد حاجتی جز روی تو            دارد از ره روز مُوفورُ السُّرورت می‌رسد

یالثـارات الحـسـیـنت می‌شود نزدیکـتـر            نعـرۀ یا فـاطـمـه از راه دورت می‌رسد

گریۀ صبح و مسا کار خودش را کرده است            غم مخور یابن الحسن، فجرِ سُحورت می‌رسد

هرچه میخواهی بده فرمان، که ما آماده‌ایم            این، اَناالمهدی ست کز قلب صبورت می‌رسد

بـا کـلام نــافـذ تـو عـقـل‌ها کـامـل شـود            خطبه‌ای خوان، خود بگو فتح وُفورت می‌رسد

عمّه جـانت روی تلّ زینـبـیـه مـنـتـظـر            زینبیه پرسد از تو، کی ظهورت می‌رسد

نالـه از گـودال می‌آیـد که ایـنَ المنـتـقـم            انتقام انگار از اشک غـرورت می‌رسد

الـتـیام زخـم‌هـای چـارده مـعـصـوم کـو            انتقام زخـم پهلـو زخم صورت می‌رسد