اشعار

هر شب یـتـیم توست دل جـمکرانی‌ام            جانـم به لب رسـیده بـیا یـار جـانـی‌ام

از بــادهـا نــشـانـی‌تـان را گـرفــتـه‌ام            عمری‌ست عـاجـزانه پی آن نـشانی‌ام

طی شد جـوانی من و رؤیت نشد رُخت            « شرمـنـده جـوانی از این زندگـانـیم»

با من بگو که خیمه کجا می‌کنی به پا            با هجر خود به خاک سیه می‌نشانی‌ام

در این دهه اگر چه صدایت گرفته است            یک شب  بخوان به صوت خوش آسمانی‌ام

در روضه احتمال حضورت قوی تر است            شاید به عشق نام عـمـویت بخـوانی‌ام

هـم پـیــر قـد خـمـیـدگـی زیـنـب تـوأم            هـم داغــدار آن دو لـب خـیـزرانـی‌ام

این روزها که حال مرا درک می‌کنی            بگـذار دسـت بـر دل آتــشـفــشـانـی‌ام

در به دری برای غلام تو خوب نیست            تأییـد کن که نـوکـر صاحب زمـانی‌ام

نـاقـابـلم و راه مـن افـتـاده به کـویت            من سـائـلم و دست تـمـنّـام به سـویت

یک جـرعـه اگر بـادۀ دیـدار بنـوشـم            من مست شوم تا ابد از طعم سبویت

آشـفـتـه تـر از حال دل خویش نـبـینم            آنـدم که ببـیـنم نـظـر افـتاد به رویت

بیچاره مـنم من که تو را هیچ ندیـدم            دور است دل و دیـدۀ آلوده ز رویت

فرقی نکـند مرگ و حیات نفـسی که            بهـره نبرد یک نفـس از نـفحۀ بویت

کعبه به طواف قد و بالای تو شیداست            زمزم همه دم در طلب آب وضویت

دست من و دامان تو ای حجّ مجـسم            ای فلسـفۀ حـج همه اوصاف نکویت

ای مقصدم از سعیِ صفا کسب رضایت            وی عصر منا و عرفه خاطره گویت

آقا به عموجان تو سوگند شب و روز            چشمان ابالفضل هنوز است به سویت

دو چـشـم تو مُحَـرّم در مُحَـرّم            پُر از اندوه و اشک و حزن و ماتم

فقط یک حرف از غم‌هات کافی‌ست            ز یـادم می‌رود غـم‌هـای عـالـم

*****************

بُـوَد ذکر سـوارانت: اباالفـضل            شـود لبیک یـارانت: اباالفـضل

فـرات خون شده چـشمان عالم            بیا جان عـمو جانت ابا الفـضل

*****************

بیا تا قلب خـسـته جـان بگـیرد            بـیـا تـا غـصه‌ها پـایـان پـذیـرد

بیاور با خودت مشک عمو را            بیا تا کـودکی عـطشان نـمـیرد

*****************

ببین از دست رفته، صبر و چاره            صــدای مــادری آیــد دوبــاره

شــده لالایـی‌اش: بــرگـرد آقــا            بـه حـق این گـلـوی پـاره پـاره

*****************

بـیـا آرام کـن چــشـم تــری را            نگـاه نـیـمه جان و پـرپـری را

شده چشمان مقـتل حـلقهٔ اشک            بـیا و پس بگـیر انگـشـتری را

*****************

فــدای اشـک‌هــای بـی‌امــانـت            چه بـارانی‌ست امشب آسمانت

بـیـا ای الـتــیــام روی نــیــلـی            بخوان از غصه‌های عمه‌جانت

انـگــیــزۀ عـبـادت لـیــل الـنـهـارهـا            قـربـان روی مـاه تـو ایـل و تـبـارها

«این هفته هم گذشت تو اما نیامدی»            صد شکر کار دل شده این انـتـظارها

آه ای عـزیز فـاطمه وقـتـش نـیـامـده            رحمی کنی به حـال دل این غـبارها

دارند یک به یک همه پائیز می‌شوند            در آرزوی وصل تو فـصل بهـارهـا

خورشید پر فروغ عـوالم طلـوع کن            محض رضای مادر و دُلدُل سوارها

گـنـجـیـنـۀ عـلـوم الـهـی، امــام حـی            خـیـری ندیـده بعد تو این روزگارها

برگـرد از سـفر عـلـوی طینتِ حسن            بـرگـرد ای ذخـیـرۀ عــالـی تـبـارهـا

کـم رنگ‌تر شده ست ولای ابـوتراب            در بـیـنـمـان بـیـا پـسـر تـکـسـوارها

علّامه‌ها کم از پدرت حرف می‌زنند            عـزلت نشین شـدنـد ولایت مـدارهـا

برگرد تا که روضه بخوانیم دور هم            از زینب و رقـیه و خلخال و خارها

یابن الغـریب عـمـۀ مـظـلـومۀ تو را            کـرب و بـلا زدنـد به جـان تو بارها

آقـا شـنـیـده‌ایـم که جـدّت حـسـیـن را            کـشـتـند عصر روز دهم نیزه دارها

تـا شـامـل عـنـایـت یـارم، دعــا شــوم            غـفـلت کـنم اگر سـرِ مـویی، فـنـا شوم

دل هر چه صافـتر شود از دودۀ گـنـاه            مـن زودتـر مــلازمِ آن بـا صـفـا شـوم

چـشـمِ نـجـیبِ یـار نـگـاهـم که می‌کـند            احـساس می‌کـنـم، چـقـدَر با حـیـا شوم

خوب است بارِ رفتنِ خود را سبک کنم            وقـت است از اسارتِ دنـیـا رها شـوم

هـمـراه بـا امـام زمان مـویـه سَـر دهم            هــمــدرد بــا تــمـامـیِ آل عـبــا شــوم

این روزهـا شـدیـدتـر از هر زمـانه‌ای            با ناحـیه، به وقتِ سـحـر هـمـنوا شوم

آنجا که صحبت از عطش و نیزه می‌کند            جا دارد از دهانِ پر از خون فـدا شوم

در زیر نـور مـاه، نـگـین برق می‌زند            از دشمنان بپرس که گـریان چرا شوم

اینها مصائبی ست که هر صبح و هر مساء            گِـریَد بر آن امام و من از او جدا شوم

مــا را بــرای یــاریِ او آفـــریــده‌انــد            پس کی به سبکِ زنـدگی‌اش آشنا شوم

دارد زمــان یـاریِ مـن دیـر مـی‌شـود            آقــا بـیـا کـه هـمــســفـر کـربـلا شــوم

دلِ شکـسـتۀ ما را به مَـرحـمی دریاب            مرا که خسته شدم این مُحَرمی دریاب

به سر به زیریِ ما، شَرمِ ما، تَرَحُم کُن            نه مَرحمیم برایت نه مَـحـرَمی دریاب

کـمِ تـو از سـرِ مـا که زیـاد هـم بـاشـد            تو را به جانِ عزیزت مرا کمی دریاب

شـبـیـهِ حـالِ شـمـائـیـم حـالِ مـا را که            نشـسـته‌ایم به گـیـسویِ دَرهمی دریاب

مرا که روزیِ خود را از این و آن جویَم            مرا که می‌روم آقا به هر غمی دریاب

حیاتِ ما همه از گریه است پایِ حسین            دو چشمِ خُشکِ مرا هم به زمزمی دریاب

هزار شُکـر فـقـط با حـسین کار داریم            هـزار شُکـر که داریم عـالـمی دریـاب

در سر ما نوکران غیر از هوای روضه نیست            زندگی درد است آنجا که بنای روضه نیست
از اذان صبح هستی تا غروب زندگی            نغمه‌ای خوشتر به گوشم از صدای روضه نیست

خانه در آشفـتگی شهر حسرت ساخته            آنکه در تاب و تبش جایی برای روضه نیست
زخم هایی پوچ دست آویز روحش می‌شود            هر که در این خاک دان درد آشنای روضه نیست
گـم شـده در ناکجا آبـاد دنـیایی غریب            عارفی که در طریقش رد پای روضه نیست
اشک معراج من دور از تهجّد می‌شود            نردبان آسمان جز اشک های روضه نیست

پـای قـرار عـاشـقـی‌ات سـر گـذاشـتی            از هرچه بهـتر است تو بهـتر گذاشتی
می‌خواستی که دل ببری از گدای خود            این کـار را به عـهـدۀ اکـبـر گـذاشـتی

مـفـتـاح مـشـکـلات بزرگ قـبـیـلـه را            در دست های کوچک اصغـر گذاشتی
یک عده را کـنیز سرای دو خواهرت            یـک عـده را غــلام بـرادر گـذاشـتـی
دیـدی که در فـراق حـرم گریه می‌کنم            در سیـنه‌ام به سمت حـرم در گـذاشتی
اشکی که داده‌ای همۀ ثروت من است            در کـاسه‌های چـشـم گـدا زر گـذاشتی
امـا چـرا تـو ای سبب خـلـقـت زمـیـن            سر روی خـاک ساعـت آخـر گذاشتی
از سینه تا که تیزی سر نیزه‌ها گذشت            حـنجـر به زیر کُـندی خـنجـر گذاشتی
اصلا خودت بگو که چه خاکی به سر کنم            بی‌سر چو پا به عرصۀ محشر گذاشتی
جای کفن به جسم تو یک پیروهن رسید            آن هم به دست غـارت لشکر گـذاشتی
تو جان خاتمی، چه کسی خاتمت ربود؟            با چون تویی به غیر محـبّت روا نبود

عشقِ تو در دو جهان غرق امیدم می‌کند            چشمت از دیگر طبیبان نا امیدم می‌کند

کنج هیئت، زیر پرچم، وعدۂ دیدارِ ماست            مـادرت می‌آید و غـرقِ امـیـدم می‌کند

در تو آیات خدا نازل شده ست و تا ابد            نـام تـو پـابـنـدِ قـرآنِ مـجـیـدم می‌کـنـد

غصّه‌ها و قـفل های بسته می‌دانند که؛            اشکهایِ روضه‌ات صاحب کلیدم می‌کند

سینه زن یا گریه کُن یا روضه خوان یا چای ریز            چشم پوشی‌هایِ تو شخص مفیدم می‌کند

شالِ مشکی! سر درِ خانه زدم پرچم سیاه            این سیاهی ها خلاصه روسفیدم می‌کند

چشم‌هایت عاقبت یکروز می‌گیرد مرا            حتم دارم مثل «حُر» آخر شهیدم می‌کند!

پرچمت سایۀ روی سر این نوکرهاست            بال جبریل امین شهپر این نوکرهاست
گر بـرادر شـده‌ام با هـمۀ سیـنـه زنـان            چون که زهرا همه جا مادر این نوکرهاست

یا حـسین از همۀ عـرش فـراتـر رفته            هرکه در روضۀ تو نوکر این نوکرهاست

من فقط در وسط روضه نفس می‌گیرم            این نفس ها نفـس آخر این نوکرهاست
نـفـس سیـنه زنـانت نفـس عیسائی‌ست            منصب نوکری‌ات باوراین نوکرهاست
اشک ارثیه عشق است که جاری شده است            اشک در روزجزا گوهر این نوکرهاست
جبرئیل عاشق این روضه واین سینه زنیست            علتش این شده پامنبر این نوکرهاست
چایی روضه‌ات ارباب شفا بخش دل است            فاطمه ریخته که کوثر این نوکرهاست

روشن شد از چراغ حسینیه طور اشک            خورشید غبطه می‌خورد اینجا به نور اشک

داودهـای مـرثــیـه از راه مـی‌رسـنـد            با آیـه‌های تـشنه لبی از زبـور اشک

یک شب به رونـمایی این شعـرها بیا            در محفل صمیمی ما با حضور اشک

بعد از هـزار سال نشد مرهـمی شود            از کوچه باغ زخم تن تو عبور اشک

لَـن تَـبـرُدَ مُـصـیـبـتُـکَ فـی قــلـوبـنـا            گرم است از حرارت داغت تنور اشک

در خواب نامت آمد و گـفتم نگریمت            اما شدم دو مرتبه مغلوب زور اشک

راز شفای نذری‌ات این است مادرت            در طبخ آن به جای نمک ریخت شور اشک

آورده‌اند… روی شما را زمین زدند            اینجا شکست چون دل راوی غرور اشک

از سرورِ هر دو عالم نزد ما غم بهتر است            گریه بر تو از نماز نیمه شب هم بهتر است

واقعاً اشک براى روضه چیز دیگرى است            در سلوکِ ما فرات از آب زمزم بهتر است

گریه‌هایم را بگیری بی گمان دق می‌کنم            مردن از دنیاى بی گریه برایم بهتر است

در جواب اینکه شأن گریه کن‌های تو چیست            از برای این سؤال «الله اعلم» بهتر است

هر که به جایی رسید از نوکریِ تو رسید            نـوکـری تـو ز آقـایی عـالـم بهـتر است

نوحه دم دادیم و با این دم مسیحا دم شدیم            از دم روح القدس واللهِ این دم بهتر است

یازده ماه از خـدا مـاه شما را خواستـیم            از تـمام مـاه‌هـا مـاه محـرم بـهـتر است

رتـبـۀ پیـرِغـلامان تو نزدِ فـاطمه است            چون غلامیِ شما با قامتِ خم بهتر است

گر به زیرِ نـاودانِ کعـبه هـم باشم ولی            معتقد هستم که باشم زیرِ پرچم بهتر است

از ازل در سر من میل تـماشای تو بود            داشتم هر چه به دل جمله تمنای تو بود

آنچه در وقـت نمازم کمرم را خـم کرد            سجده بر حق به سرِ تربت اعلای تو بود

سرِ بازار جـنـون رفـتم و دیـدم با چشم            عقل مجنون تو، آشفته و شیدای تو بود

عزّت هر دو جهان بسته به اشک است حسین            نم اشکی که روان جانب دریای تو بود

این چه سری است ازل تا به ابد محتاجیم            احـتـیاج هـمه بر مهـر و تـولای تو بود

تا ابـد نـوکر تو، نوکـر تو خـواهـد ماند            تاج شاهی من از خاک کف پای تو بود

شجـری دیـده‌ام از سـلـسـلـۀ نـوکـری‌ام            ریشـۀ آن شـجـرم در گـل بابـای تو بود

مـادرت گـفت بـنـی به دلـم صور دمـید            محشر سینـۀ من خشکی لب‌های تو بود

مائیم و فقـط روضۀ ارباب و دگر هیچ            چشمان پُر آب و دل بی‌تاب و دگر هیچ

چون روزنه‌ای چشم فرو بسته از عالم            وابستۀ خورشید جهـان تاب و دگر هیچ

انـدوخـتـه جـز اشـک نـداریـم بـه دنـیـا            مائیم و همین گـوهـر نایاب و دگر هیچ

انـدازۀ یک قـطره اگـر اشک فـشـانـدیم            شد کوه گنه شسته به سیلاب و دگر هیچ

راه دل مـا را بـه حـرم خـتـم نــمـودنـد            هر راه به جز این شده گرداب و دگر هیچ

چون پـرچـم سـیّـار عـزا خـانه به دوشم            چون ابر سبک بارم و بی‌خواب و دگر هیچ

در حشر چو پرسند که سرمایه چه داری            گویم که غمِ حضرت ارباب و دگر هیچ

برای خیر من همیشه فـتح باب می‌کنی            به رسم بنده پروری مرا خطاب می‌کنی

بـساط خـانۀ کـرم هـمـیشه فـرق می‌کند            دعا نکرده هم مرا تو مستجاب می‌کنی

خداشناسی من از مُحـرّمت شـروع شد            زمان گریه در وجـودم انـقلاب می‌کنی

به ارضیان و عرشیان چقدر فخر می‌کنم            برای نـوکـری مرا که انتخـاب می‌کنی

همین که دور می‌شوم مرا به روضه می‌کشی            زمین که می‌خورم به سوی من شتاب می‌کنی

به گردش دو دیده‌ات شفاعت قیامت است            در این جهان به ما کرم علی‌الحساب می‌کنی

چه خوبم و چه بد، مرا به دست دیگران مده            خودت مرا عذاب کن، اگر عذاب می‌کنی

دوباره خواب دیـده‌ام پـیاده سوی کربلا            روانـه‌ام ز مـرقــد ابـوتـراب مـی‌کـنـی

بریز در سبوی من کمی ز جام معرفت            سبوی خالی‌ام اگر پُر از شراب می‌کنی

به زیر دشنه هم دعا برام می‌کنی، ولی            بگو چرا محاسنت به خون خضاب می‌کنی؟!

دلم از روز ازل خورده به نامت ارباب            کن دعا تا که شوم عـبد مدامت ارباب

گر دهی یا نـدهی حـاجت من می‌دانی            تا قـیـامت شـده‌ام عـاشق نـامت ارباب

به همان ذکر حسین جان که نوای زهراست            نام تو در دو جهان کرده قیامت ارباب

لحـظۀ روضه چه باکم ز گنه معـتقـدم            نفسِ وحشی بشود عاشق و رامت ارباب

بِشِکـن بال و پـرم را که کـنون آمده‌ام            نـتـوانـم که پَـرم از سـر بـامت اربـاب

دیدن کرب و بلای تو نصیـبم چو نشد            کنم از دور ز دل عرض سلامت ارباب

تو بـیا جـان یـتـیم حـسـنت کن نظـری            تا شوم نوکر دربست و غلامت ارباب

جان قـاسـم تو بـیا و بـخـرم، تا بـشـوم            سـیـنه بشکـسـته فـدایی قـیـامت ارباب

مستم از بادۀ لعـلی ز عـسل شـیرین تر            قـاسمی مسلـکم و تـشـنۀ جامت ارباب

تیغ بر دست شدم بی‌سر و پای عشقت            تا که لـبـیک بگـویـم به پـیـامت ارباب

غربتت می‌کُشدم عاقبت ای شاه غریب             گر بگوشم برسد حُـزن کلامت ارباب

لحـظـۀ مرگ چه بـاکی که کنی امدادم            جان فدای تو و این مشی و مرامت ارباب

مثل گدا هرشب از این در فیض بردیم            در خـدمـت آل پـیـمـبـر فـیـض بـردیـم

نَقـل فـضیلت‌های مـولا مَـسـتـمان کرد            بیش از همه از ذکر حیدر فیض بردیم

از خُـطـبـۀ آغــاز مـنـبـر خـیـر دیـدیـم            از روضۀ پـایـان مـنـبـر فـیـض بـردیم

ما شب به شب در کسوتِ خدمتگزاری            مانـنـد اَسْـلَم، مثـل قَـنـبـر فـیـض بردیم

ما ظاهراً با روضه خواندن فیض دادیم            در اصل از این فیضِ اکبر، فیض بردیم

ما اشک خود را نوش جان کردیم یعنی            از طـعـم نـاب آب کـوثـر فـیض بردیم

شبهای جمعه در حـرم مهـمان شدیم و            از« وا حُسینا» های مـادر فـیـض بردیم

آه سه ساله، خـرمن دل را که سوزانـد            جای ضرر دیـدن، مُکـرّر فیض بردیم

دِینِ حُـسین و زینـبش بر گردن ماست            بسیار از این خواهر برادر فیض بردیم

خــون گـلـویـش آبــروی دیـن مــا شـد            از حـنجـر در زیر خـنجر فیض بردیم

اگر که عـمر زیـادم دهد خـدای حسین            هـزار سـال بسـوزم فـقـط برای حسین

حسیـنی‌ام! به دو عالم چکار دارم من!            گـذشـته‌ام ز دو عـالـم به اتکـای حسین

حسین روح‌ نماز است و پنج‌ نوبت را            سر نماز می‌افتم به دست و پای حسین

براش سیـنـه زدم سـیـنه‌ام حسیـنـیه شد            نوشته روی دلم مجـلس عـزای حسین!

همیشه مـادر دلخـسته‌ام به من‌ می‌گفت            مباد فاصله گیری ز روضه‌های حسین!

رفیق! کرببلا دعوتی ست! پولی نیست!            برات کرببلا چیست؟ یک دعای حسین

نـیـابـتـاً ز حـسـن کـربـلا بـرو امـسـال            ببر سـلام حسن را به کـربـلای حسین

قـرار سـوته دلان است کـربلای حسین            فضای کوچه دل پُر شد از هوای حسین
حسینُ مِـنّیِ طاهـا به روشـنی فـهـمـاند            رضای حضرت حق هست در رضای حسین

خـدا به غـیر خـدایی هـر آنچه که دارد            تـمام را هـبـه کرده فـقـط برای حـسین
زمــانـه بـا هـمـۀ پـیـچ و تـاب نـتـوانـد            بگـیرد از سر ما شور نـیـنوای حـسین
چه غم ز درد غـریبی بُوَد کسی را که            به اشک معرفـتـش گشته آشنای حسین
به روز حـشر نـدارند حـسرت آنهـا که            گـذاشـتـند جـوانی خود به پـای حـسـین
قـرار نـیـست کـسـی تـا ابـد درون دلـم            بیـاید و بـنـشـیـند دمی به جـای حـسـین
منی که نامه سیاهم چه می‌شود روزی            سپـید روی شوم پای روضه‌های حسین
خدا گواست که این قلب تنگ و نا آرام            هـمیـشـه می‌شـود آرام با نـوای حـسین

اینکه افتاده به سمتِ تو مسیرم کافیست            تا قیامت شده‌ای نِعـمَ الاَمیـرم، کافیست

جز حسین بن علی عشقِ دگر نیست مرا            در همین حد که به عشقِ تو فقیرم کافیست

شـاعـر و خــادم و مـداح نـدارد فـرقی            اینکه یک نوکرِ ناچیز و حقیرم کافیست!

من اگر با کـرم و لطـف و عـطایت آقا            حاجتِ دیدنِ «شش گوشه» بگیرم کافیست

دستِ دل را به ضریحت برسانم روزی            آنقَـدَر گـریه کـنم تا که بمـیرم کافـیست