اشعار

از سرورِ هر دو عالم نزد ما غم بهتر است            گریه بر تو از نماز نیمه شب هم بهتر است

واقعاً اشک براى روضه چیز دیگرى است            در سلوکِ ما فرات از آب زمزم بهتر است

گریه‌هایم را بگیری بی گمان دق می‌کنم            مردن از دنیاى بی گریه برایم بهتر است

در جواب اینکه شأن گریه کن‌های تو چیست            از برای این سؤال «الله اعلم» بهتر است

هر که به جایی رسید از نوکریِ تو رسید            نـوکـری تـو ز آقـایی عـالـم بهـتر است

نوحه دم دادیم و با این دم مسیحا دم شدیم            از دم روح القدس واللهِ این دم بهتر است

یازده ماه از خـدا مـاه شما را خواستـیم            از تـمام مـاه‌هـا مـاه محـرم بـهـتر است

رتـبـۀ پیـرِغـلامان تو نزدِ فـاطمه است            چون غلامیِ شما با قامتِ خم بهتر است

گر به زیرِ نـاودانِ کعـبه هـم باشم ولی            معتقد هستم که باشم زیرِ پرچم بهتر است

از ازل در سر من میل تـماشای تو بود            داشتم هر چه به دل جمله تمنای تو بود

آنچه در وقـت نمازم کمرم را خـم کرد            سجده بر حق به سرِ تربت اعلای تو بود

سرِ بازار جـنـون رفـتم و دیـدم با چشم            عقل مجنون تو، آشفته و شیدای تو بود

عزّت هر دو جهان بسته به اشک است حسین            نم اشکی که روان جانب دریای تو بود

این چه سری است ازل تا به ابد محتاجیم            احـتـیاج هـمه بر مهـر و تـولای تو بود

تا ابـد نـوکر تو، نوکـر تو خـواهـد ماند            تاج شاهی من از خاک کف پای تو بود

شجـری دیـده‌ام از سـلـسـلـۀ نـوکـری‌ام            ریشـۀ آن شـجـرم در گـل بابـای تو بود

مـادرت گـفت بـنـی به دلـم صور دمـید            محشر سینـۀ من خشکی لب‌های تو بود

مائیم و فقـط روضۀ ارباب و دگر هیچ            چشمان پُر آب و دل بی‌تاب و دگر هیچ

چون روزنه‌ای چشم فرو بسته از عالم            وابستۀ خورشید جهـان تاب و دگر هیچ

انـدوخـتـه جـز اشـک نـداریـم بـه دنـیـا            مائیم و همین گـوهـر نایاب و دگر هیچ

انـدازۀ یک قـطره اگـر اشک فـشـانـدیم            شد کوه گنه شسته به سیلاب و دگر هیچ

راه دل مـا را بـه حـرم خـتـم نــمـودنـد            هر راه به جز این شده گرداب و دگر هیچ

چون پـرچـم سـیّـار عـزا خـانه به دوشم            چون ابر سبک بارم و بی‌خواب و دگر هیچ

در حشر چو پرسند که سرمایه چه داری            گویم که غمِ حضرت ارباب و دگر هیچ

برای خیر من همیشه فـتح باب می‌کنی            به رسم بنده پروری مرا خطاب می‌کنی

بـساط خـانۀ کـرم هـمـیشه فـرق می‌کند            دعا نکرده هم مرا تو مستجاب می‌کنی

خداشناسی من از مُحـرّمت شـروع شد            زمان گریه در وجـودم انـقلاب می‌کنی

به ارضیان و عرشیان چقدر فخر می‌کنم            برای نـوکـری مرا که انتخـاب می‌کنی

همین که دور می‌شوم مرا به روضه می‌کشی            زمین که می‌خورم به سوی من شتاب می‌کنی

به گردش دو دیده‌ات شفاعت قیامت است            در این جهان به ما کرم علی‌الحساب می‌کنی

چه خوبم و چه بد، مرا به دست دیگران مده            خودت مرا عذاب کن، اگر عذاب می‌کنی

دوباره خواب دیـده‌ام پـیاده سوی کربلا            روانـه‌ام ز مـرقــد ابـوتـراب مـی‌کـنـی

بریز در سبوی من کمی ز جام معرفت            سبوی خالی‌ام اگر پُر از شراب می‌کنی

به زیر دشنه هم دعا برام می‌کنی، ولی            بگو چرا محاسنت به خون خضاب می‌کنی؟!

دلم از روز ازل خورده به نامت ارباب            کن دعا تا که شوم عـبد مدامت ارباب

گر دهی یا نـدهی حـاجت من می‌دانی            تا قـیـامت شـده‌ام عـاشق نـامت ارباب

به همان ذکر حسین جان که نوای زهراست            نام تو در دو جهان کرده قیامت ارباب

لحـظۀ روضه چه باکم ز گنه معـتقـدم            نفسِ وحشی بشود عاشق و رامت ارباب

بِشِکـن بال و پـرم را که کـنون آمده‌ام            نـتـوانـم که پَـرم از سـر بـامت اربـاب

دیدن کرب و بلای تو نصیـبم چو نشد            کنم از دور ز دل عرض سلامت ارباب

تو بـیا جـان یـتـیم حـسـنت کن نظـری            تا شوم نوکر دربست و غلامت ارباب

جان قـاسـم تو بـیا و بـخـرم، تا بـشـوم            سـیـنه بشکـسـته فـدایی قـیـامت ارباب

مستم از بادۀ لعـلی ز عـسل شـیرین تر            قـاسمی مسلـکم و تـشـنۀ جامت ارباب

تیغ بر دست شدم بی‌سر و پای عشقت            تا که لـبـیک بگـویـم به پـیـامت ارباب

غربتت می‌کُشدم عاقبت ای شاه غریب             گر بگوشم برسد حُـزن کلامت ارباب

لحـظـۀ مرگ چه بـاکی که کنی امدادم            جان فدای تو و این مشی و مرامت ارباب

مثل گدا هرشب از این در فیض بردیم            در خـدمـت آل پـیـمـبـر فـیـض بـردیـم

نَقـل فـضیلت‌های مـولا مَـسـتـمان کرد            بیش از همه از ذکر حیدر فیض بردیم

از خُـطـبـۀ آغــاز مـنـبـر خـیـر دیـدیـم            از روضۀ پـایـان مـنـبـر فـیـض بـردیم

ما شب به شب در کسوتِ خدمتگزاری            مانـنـد اَسْـلَم، مثـل قَـنـبـر فـیـض بردیم

ما ظاهراً با روضه خواندن فیض دادیم            در اصل از این فیضِ اکبر، فیض بردیم

ما اشک خود را نوش جان کردیم یعنی            از طـعـم نـاب آب کـوثـر فـیض بردیم

شبهای جمعه در حـرم مهـمان شدیم و            از« وا حُسینا» های مـادر فـیـض بردیم

آه سه ساله، خـرمن دل را که سوزانـد            جای ضرر دیـدن، مُکـرّر فیض بردیم

دِینِ حُـسین و زینـبش بر گردن ماست            بسیار از این خواهر برادر فیض بردیم

خــون گـلـویـش آبــروی دیـن مــا شـد            از حـنجـر در زیر خـنجر فیض بردیم

اگر که عـمر زیـادم دهد خـدای حسین            هـزار سـال بسـوزم فـقـط برای حسین

حسیـنی‌ام! به دو عالم چکار دارم من!            گـذشـته‌ام ز دو عـالـم به اتکـای حسین

حسین روح‌ نماز است و پنج‌ نوبت را            سر نماز می‌افتم به دست و پای حسین

براش سیـنـه زدم سـیـنه‌ام حسیـنـیه شد            نوشته روی دلم مجـلس عـزای حسین!

همیشه مـادر دلخـسته‌ام به من‌ می‌گفت            مباد فاصله گیری ز روضه‌های حسین!

رفیق! کرببلا دعوتی ست! پولی نیست!            برات کرببلا چیست؟ یک دعای حسین

نـیـابـتـاً ز حـسـن کـربـلا بـرو امـسـال            ببر سـلام حسن را به کـربـلای حسین

قـرار سـوته دلان است کـربلای حسین            فضای کوچه دل پُر شد از هوای حسین
حسینُ مِـنّیِ طاهـا به روشـنی فـهـمـاند            رضای حضرت حق هست در رضای حسین

خـدا به غـیر خـدایی هـر آنچه که دارد            تـمام را هـبـه کرده فـقـط برای حـسین
زمــانـه بـا هـمـۀ پـیـچ و تـاب نـتـوانـد            بگـیرد از سر ما شور نـیـنوای حـسین
چه غم ز درد غـریبی بُوَد کسی را که            به اشک معرفـتـش گشته آشنای حسین
به روز حـشر نـدارند حـسرت آنهـا که            گـذاشـتـند جـوانی خود به پـای حـسـین
قـرار نـیـست کـسـی تـا ابـد درون دلـم            بیـاید و بـنـشـیـند دمی به جـای حـسـین
منی که نامه سیاهم چه می‌شود روزی            سپـید روی شوم پای روضه‌های حسین
خدا گواست که این قلب تنگ و نا آرام            هـمیـشـه می‌شـود آرام با نـوای حـسین

اینکه افتاده به سمتِ تو مسیرم کافیست            تا قیامت شده‌ای نِعـمَ الاَمیـرم، کافیست

جز حسین بن علی عشقِ دگر نیست مرا            در همین حد که به عشقِ تو فقیرم کافیست

شـاعـر و خــادم و مـداح نـدارد فـرقی            اینکه یک نوکرِ ناچیز و حقیرم کافیست!

من اگر با کـرم و لطـف و عـطایت آقا            حاجتِ دیدنِ «شش گوشه» بگیرم کافیست

دستِ دل را به ضریحت برسانم روزی            آنقَـدَر گـریه کـنم تا که بمـیرم کافـیست

تا می‌نـشـینم زیر پـرچـم کـنجِ هیئت            در سیـنه‌ام داغ تو می‌گیرد حـرارت

شکـر خـدا هـستم غـلام خـانـه‌زادت            از کودکی در روضه‌ها دارم اقامت

از تو، به من خـیـرِ فـراوانی رسیده            از من به تو تنها فقط عرضِ ارادت

در حـیـرتم از لطـف و از آقـاییِ تو            از بخـشـش دسـتانِ تو وقـت شهادت

پـیـراهـن و انگـشـترت را دادی آقـا            حاجـاتِ قـلب دشـمنت هم شد اجابت

بر پیکرت یک جای بوسیدن نمی‌دید            سرنیزه‌ها انداخت زینب را به زحمت

دیدم برای کُـشتنت ای عـشقِ مظلوم            شمـشـیـرها کـردنـد با نـیـزه رقـابت

در قـتـلگـاهِ تو «بُـنـیّ» گـفت مـادر            من را به هم می‌ریزد عمری این عبارت!

مـا بـی‌قـرار سِـرّ نـی و نـی‌نـوا شدیم            از لحـظـه‌ای که با غـم تو آشـنا شدیم
مِهرت کجا و کی به دل و جانمان نشست            کـین گـونه داغـدار غـم کـربـلا شدیم

مـا را نـیـافـریـد خـدا، جـز بـرای تو            ما از ازل به عـشق شـما مبـتلا شدیم
تقسیم شد وظایف و صد شکر بعد از آن            آقـای مـا شـدی و گـدای شـمـا شـدیـم
حتما دعای فاطمه در روضه‌ها گرفت            بخـشـودۀ عـنـایـت خـیـرالـنـسا شـدیم
بـا افـتـخـارِ نـوکـریت قـد کـشـیـده‌ایم            شکر خدا که سینه زن روضه‌ها شدیم
ما را حلال کن که نمکدان شکسته‌ایم            ما را حـلال کن که اسیـر خـطا شدیم

ای سـر به زیرِ محـضرِ تو سربلندها!            دار و نــدارِ زنــدگـی مــسـتـمـنــدهـا!

ای آسمانِ خاکِ قـدومت سـتاره‌خـیـز!            هـسـتـنـد، زیـر پــای تـو بـالابـلـنـدهـا

باید کـنار لشکـر مویت سپـر شکـست            ای خـاکـسـارِ تـو سـر قَــدّاره‌بـنــدهـا!

بارانِ خیر، می‌چکد از چترِ روضه‌ات            هـستـیم، در امانِ تو دور از گـزنـدها

بـا نـام تـو دکـانِ عـسل بـاز کـرده‌ایـم            بخـشـیده‌ایم، قـدری از آن را به قندها

با ریـشه‌های پرچـمِ تو عشق می‌کـنیم            پس بیخـیالِ عـشق، به گـیـسوکـمـندها

گـنـبد طلا و پرچمِ سرخ و ضریح تو            دل بُـرده‌اند، از همه مـشـکـل‌پـسـندها

غبار راهم و در کوی تو وطن دارم            هزارشُکر از این منسبی که‌ من دارم

کـبوتـران حـریم تو شاهـدنـد ای شاه            چه‌قدر دور حرم شوق پَر زدن دارم

اگرچه بوده هـمیشه سکوت ترجـیحم            مخاطبـم که تو باشی؛ سر سخن دارم

از آن زمان که خودم را شناختم ارباب            به‌ پای تـشنگی‌ات مِیلِ سوخـتن دارم

به یاد روضۀ انگـشتر توأم که هنوز            به دست خویشتن انگـشـتر یمن دارم

پس از حکایت پیراهنت که غارت شد            به حُکم شرع فقط پیرهن به تن دارم

بگو که بعد وفـاتـم مرا کـفـن نکـنـند            که من غـلامـم و آقـای بی‌کـفـن دارم

مـیان این هـمه مخـلـوق برگـزیده شدم            بـرای گـریـه بـه داغ تـو آفـریـده شـدم

اگرچه وصل نصیبم نشد، همین کافیست            یـکـی دو بـار حـوالـی یــار دیـده شـدم

همین که اهل توأم، کار من نه، کار تو بود            رمیده از همه جا سمت تو کـشیده شدم

اگرچه هیچ ندارم، سلاح گریه که هست            به لطـف خـشـکی لبـهـات آبـدیـده شدم

نــبــود آتـش داغ تـو خــام مـی‌مـانــدم            به مجـلس تو رسـیـدم اگر رسـیده شدم

به ذکر نام شریفت گذشت عمرم و من            خوشم که پیش نگاه خودت خمیده شدم

از دیـده‌ام گـرفـت نـگـاه تـو خـواب را            انداخت دوری‌ات به دلـم اضطراب را

خـون مـرا بـه عـالـم و آدم حـلال کرد            عشقت حرام کرد اگر خورد و خواب را

جـز سر به آسـتان تو دادن، بزرگی‌ات            از ما گـرفـت فـرصت هر انتـخـاب را

ما را محـبّت تو به اینجا کـشانـده است            کــاری نـداشــتـیـم گــنــاه و ثــواب را

از راه دور در طـلـب لــطـف آمــدیــم            در مـی‌زنـیـم خــانـۀ عــالـیـجـنــاب را

آورده هر که قطره اشکی به محضرت            برده‌ست با خـود ادعـیه مـسـتـجـاب را

حـتـی به پـادشـاهـی عـالـم نـمـی‌دهـیـم            یک تـار مـوی طایـفـۀ بـوتـراب را…

وقتی که حُبّ آل علی نیست، هر نفس            بت خـانه‌ای بـساز و بسـوزان کتاب را

ای مـهـربـان مـحـض! بـیا با تـبـسّـمی            بــردار از تــمــام جـهـــنـّـم عــذاب را

بودند دیـو و دد همه سیـراب و بشکـند            دستی که ریخت روبروی تشنه آب را

بس کن ربـاب، گـریه عـباس را بـبـین            بـس کـن رقـیـه قـصـۀ بـزم شـراب را

در کـوفه رسم بود که در پیـش باغبان            از گـل درآورنـد به چـکـمـه گـلاب را

با وجود این همه رسوایی و خودخواهی‌ام            هم کنارم ماندی و هم می‌کنی همراهی‌ام

با خـودم گـفـتم من آلـوده را رد می‌کنی            ذوالکرم بودی و دیدم واقعاً می‌خواهی‌ام

رحمت موصوله‌ات حتی به من هم می‌رسد            با وجـود این همه کم کاری و کوتاهی‌ام

هر چه می‌گردم فقط حُبّ تو پیدا می‌شود            بین اشـعار و نـماز و روزه و مـداحی‌ام

گر به قول اهل غفلت روضه‌ها گمراهی است            تا خود محشر به دنبال همین گمراهی‌ام

مادرت با خـط زیبای خـودش روز ازل            سر در این سینه‌ام حک کرده "ثاراللهی‌ام"

بـا تـوکّـل بـر خـدا و بـا دعـای مـادرت            اربعـین، سوی حـرم پـای پـیاده راهی‌ام

در روایت آمده مـاهی برایت گریه کرد            پس بدون اشک هایم پست تر از مـاهی‌ام

من چه می‌فهمم چه آمد بر سرت در علقمه؟!            در بسـاط روضه‌ات در اوج نا آگاهی‌ام

گـفـتیم هر زمان همه جا مرتضی علی            ذاکر شـدیم ذکـر تو را مـرتضی عـلی

از مـدح تو هـمـیشه قـلـم شـرم می‌کند            ای قـدّ شعـر پیـش تو تا مرتضی علی

اخلاص و موُمنون و زمر؛ حمد و کافرون            یاسین و عادیات و سبا، مرتضی علی

تفـسـیر تو به دست کسی پا نداده است            شأن وجـود "نقـطۀ با " مرتضی عـلی

مـعـراج هم نـبـی به تمـاشای تو رسید            یعنی صعود کرده الی... مرتضی علی

اعجاز تو همین که چهل جا به یک زمان            دیده شدی تو چشم خدا- مرتضی علی

مـا سـائـل صــفـات جــمـالـیّـۀ تــوأیـم            یا مظهـر العجـائب و یا مرتضی عـلی

گفتی:"فمن یمت یرنی"پس زمان مرگ            فـریاد می‌زنـم که بـیا! مـرتضی عـلی

دراین جهان وهرچه در او هست هو بکش            می‌گردد‌ انعکـاس صدا مـرتضی علی

من ذکـر بـسـم الله‌ الـرحمن الـرحـیـمم            تـصـویـر اســمـاءِ خــداونـد کــریـمـم

مـن قــل هــو الـلـه احــد را رازدارم            یـعـنـی عـلـیِ عــالـی‌ام، ذکـر قـدیـمـم

من ذکـر الله الـصـمـد را عـینِ معـنـام            عـیـنِ خـداونـدِ عـلـیـمم، من عـلـیـمـم

از کـعـبه راز لـم یـلـد بـاید بـپـرسـیـد            لم یولَدَش، خود پاسخی از آن حریمم

کـفـواً اَحـد را فـاطـمـه مـعـنا نـمـوده:            خَلقاً و خُلـقاً چون عـلی خَلـقِ عـظیمم

هـمـتای کـوثـر، کـفـوِ زهـرای بـتـولم            أبتر سزاوار است بر خـصمِ عـقـیـمم

کِـی زادگـاه دیگـران در کعـبه بـاشد؟            من صاحب بیتُ اللَّهَم، رُکنم، حَطیمم۱

من کعبه‌ام، من قـبله‌ام، من عـینِ ذاتم            میـزانِ دین، یعـنی شریعت را حریمم

من در رکـوعِ خـویش، مُحـییِ زکـاتم            مـجـریِ احـکــام خــداونـد حـکــیـمـم

آن حاکمِ شرعم که در وقت قـضاوت            حـتـی بـرای دشـمـنـان خـود حـلـیـمـم

خـود پـادشـاه عـالـمـم، امـا بـه زُهـدم            این بس، که فرش کُـلبه‌ام، تنها گِـلیمم

حتی بـرادرهـای خود را مـنـع کـردم            زانچه به بیت المال باشد زرّ و سیمم

جـانِ پیـمـبـر هـسـتم و نـفـسِ رسالت            سلطان عـالـم هـسـتم و عـبـدالکـریمم

من سفـره دار خلـقت و کـون و مکانم            رزق سماوات و زمین، بـارِ عَـمیمم۲

کوه و در و دشت و دَمن یک گوشه چشمم            بر بادها فـرش سلـیـمان، یک نسـیـمم

موسی عصا انداخت، کردم اِژدهایش            در طور سـیـنا، یـارِ مـوسای کـلـیـمم

عیسی نفَس زد، مُرده را من زنده کردم            عـالـم شـود إحـیـاء از عـطرِ شمـیـمم

آتش به ابراهیم اگر بَرد و سلام است            نــامِ مــرا آورد، مـن قـلـب ســلــیـمـم

راه زمـیـن، راه ســمــا، راه کُــراتــم            تنها در عـالـم من صراط المستـقـیـمم

بر لـشگـر پیـغـمـبران، مـولا منم من            بر احمد مخـتـار چون سیبِ دو نـیـمم

من اولـیـن مـؤمـن بـه اسـلامِ رسـولم            خـود در تـمـام کـارها با او سـهـیـمـم

با نَـصِّ پـیـغـمـبـر امـیـرالـمـؤمـنـیـنـم            تـنـهـا مـنـم دارای این اسـم عـظـیـمـم

من جـانـشـینِ حـضـرت خـتـمی مـآبم            داده ولایــم را خـــداونــد عــلــیــمــم

اولاد مـعـصـومـم، امـامـانِ مـبـیـنـنـد            آری امـامـانِ مـبـیـن را هـم زعـیـمـم

حـتـی ولایت بـر هـمــه کــفّــار دارم            پس منکرانم را بخـوان خـصمِ لئـیـمم

کی می‌توان شاعر کِشد پَر در حریمم            دسـتـانِ من بـنـوشت ابـیـاتِ فـخـیـمـم

حق«لافتی الا علی» در شأنِ من گفت            در جبهه وحشت می‌کند دشمن ز بیمم

من پـهـلـوان خـیـبر و بدر و حُـنـیـنـم            من قـالـعِ هـر یل یلِ بـاز و ضخـیـمم

با جـاهـلـیَّـیت در سـتـیـزم تا به آخـر            مـن دشـمـنِ دیـرینِ شـیـطان رجـیـمم

چشمان اهل فـتـنـه را من کـور کردم            آرامـشِ مَــردم در اوضـاعِ وخـیــمـم

ابطالِ باطل می‌کـنم، احـقـاقِ حق نیز            فـاروقـم و در این سِـمَـت دُرِّ یـتـیـمـم

هر منحـرف را از رهِ خود بـاز دارم            تحریفِ دین را بر نمی‌تابم، قَـویـمم۳

هر روز با کفر و نفاق و شرک در جنگ            هـر شـام، سـفـره دارِ أطـفـال یتـیـمـم

دست خـدا، چـشم خـدا، گـوش خـدایم            هر صحبتی باشد به هر جمعی، فهیمم

من دستِ مهـدی می‌شوم روز عدالت            من قـاسـمِ کیـفـر ز جـنّت تا جحـیـمـم

عقبای من زهـراست، دنیایم که پاشید            با فاطمه، صحرای محشر من قـسیمم

در پیش من بازوی زهرا را شکستند            بستـند پـیـشِ او دو بـازوی حَـجـیـمـم

سیلی زنَم، آنکس که نامـوسِ مرا زد            من ظلم دیـدم وَز غم زهرا ظَـلـیـمم۴

من از مـدیـنـه تا نجـف در انـتـظـارم            تـا صبـحِ روز انـتـقـام آنـجـا مـقـیـمـم

از کوفه تا شام است، هر روزم عزادار            شبهـای جـمـعه کـربـلا خوانِ نـعـیـمم

عـالـم بگِـرید بر حسینِ من که گـوید:            پُر غصه تر از قـصۀ کهـف و رقـیـمم

رأسِ بریـده دیده کس، قـرآن بخواند؟            من ناطقِ قرآن و مقـتـولِ خـصـیمم۵

گـودال بود و پـیـکـرم زیر سُـم اسب            من بودم و حـالِ مناجـات صمـیـمـم۶

تـنهـا کلامـم: یا غـیاث المستـغـیـثـین!            این جانِ بی جان است، احسانِ قدیمم

غـم‌ها که به سر آمد آغـاز ظـفـرها شد            الوعـده وفا! روز دندان به جگرها شد

چشمان پیـمبر هم معـطـوف گذرها شد            حـجّـاج رسـیـدنـد و پـایـان سفـرها شد

وا کرده بـغـل برکه بر روی مسافـرها

گـویا که خـدا داده سـوغـات به زائرها

انقدر جهـاز آمد کوهی شد و بالا رفت            چشمان همه سویش من باب تماشا رفت

احـمد به فـراز آن هم شانه مـولا رفت            موسی سوی طور آمد بر عرش مسیحا رفت

مـوقـوفۀ حـیـدر بود هر خط بـیـانـاتش

یک جمله به توصیفش یک جمله به اثباتش

می‌گفت که ای مردم فرمانده لشگر کیست            هرچند پیمبر نیست هارون پیمبر کیست

سرمایه اسلام و از اهل جهان سر کیست            شمشـیر رسول الله کرار دلاور کیست

انگـشـتر ایـمان را همواره نگـین بوده

بر شانه من رفـته مـعـراج نشـین بوده

یا رب به علی بوده یک عمر دعای من            هروقت زمین خوردم بوده ست عصای من

جانم به علی بند است جان داده برای من            بی‌واهمه در بـسـتر خوابـیده بجای من

وقتی به رکوع آمد طعنه به سلیمان زد

خیبر جلویش پا شد وقتی که به میدان زد

مغرور نبود اصلا هرچند شجاعت داشت            از زندگی اش دل کند با مرگ رفاقت داشت

با نان جوین خوش بود از بس که قناعت داشت            حرفی نزد از مردم هرچند شکایت داشت

بایـد به دل مـؤمن عـشـقی ازلـی بـاشد

بر هر که امامـم من مأمـومِ عـلی باشد

من می‌روم ای امت زیر نظرش باشید            تنها نشود یک وقـت مثل سپـرش باشد

روزی نرسد داغی روی جگرش باشید            با آتش و با هیزم در پشت درش باشید

روزی نـرسد باشـد در بین شـما تـنهـا

در پیش نگـاه او سـیـلی بخـورد زهـرا

کاری نکـنید از درد شـبها بـشود بیدار            از درد کبودی‌ها از زخم نوک مسمار

زینب ببرد ارث از این سوختن و آزار            یثـرب برسد تا شام کـوچه برسد بازار

یک سر بروی نیزه یک خواهر جان بر لب

وای از اثر شـلاق وای از کـمر زینب

ما نـور دل از مركز خـورشید گرفتیم            با مـهـر عـلـی جـلـوۀ تـوحـید گرفـتـیم

عـطر عـلـوی زین گـل امـیـد گرفـتـیم            با خـاطـرۀ عـیـد عـلـی عـیـد گـرفـتـیم

از خّم غدیرش همه دم سرخوش و مستیم

ما خـاك نـشـین ره او بـوده و هـسـتـیم

تنها نه دلم زمزمه پـرداز غـدیـر است            مرغان سحر را به لب آواز غدیر است

عیسای نبی مات ز اعجاز غدیر است            موسی همه جا حیرتش از راز غدیر است

در وادی مـوعـود و در آن آیـنــۀ راز

بـا حـكـم خـدا داد نـبـی بـر هـمـه آواز

این نور خدائی كه مرا مهر منیر است            سرچشمۀ جوشنده‌ای از خیركثیر است

محـبـوب ترین خلـق خداوند قـدیر است            تنها همه جا اوست كه بر خلق امیر است

ایـن است عـلـی آیـنـۀ قـدر و جـلالـت

كردم به همه خـلـق من ابـلاغ رسالت

ای مـردم آگـاه عـلـی رهـبر دین است            مـولا به شما مـردم اسلام هـمین است

برمكتب ایمان و شرف یار و معین است            مهرش همه جا بهرشما حبل متین است

هركس كه بود یار علی یار رسول است

با مهر علی طاعت مخلوق قبول است

این آیـنـه، تـوحـیـد نـشان است بـدانـید            گـنـجـیـنۀ ایـمـان و امـان است بدانـیـد

افـضل ز هـمه خلق جهـان است بدانید            او گـلـشن سـرسـبز جـنـان است بدانید

هركس كه جدا شد ز علی اهل جهیم است

آگاه از این حرف خـداوند عـلـیم است

اســلام جــز او قـافـلـه ســالار نــدارد            دین غـیـرعـلی یـار و مـددكـار نـدارد

هر كـس به ولای عـلـی اقـرار نـدارد            بـا گـلـشن فـردوس سـر و كـار نـدارد

سرچشمۀ عشق و شرف و نور غدیر است

بی‌بهره ز مهرش به صف حشر فقیر است

آن روز دل از زمزمه خاموش نمی‌شد            غم با دل پُر شـوق هم آغـوش نمی‌شد

امروز دل خلـق پـرُ از جـوش نمی‌شد            گر خـاطـرۀ عـشـق فـرامـوش نمی‌شد

افـسـوس كه پیـمانۀ پـیـمان بشكـسـتـند

با غـصب خلافت به خلافت بنـشـستند

با آنكه علی جان نبی و دم هستی است            با آنـكـه دلش آیـنـۀ محـرم هستی است

با آنكه شب و روز علی درغم هستی است            مظلوم ترین رهبر این عالم هستی است

گـفـتـند اگرچه به همه خلـق امیر است

آغـاز غـریـبی عـلی روز غـدیـر است

بنویس«وفائی»كه علی چشمۀ نوراست            انـوار ولایش شجـر وادی طـور است

او مظـهر الطاف خـداوند غـفـور است            در حشر مرا مهر علی برگ عبور است

جز او به صف حشر مرا هم نفسی نیست

غیر از علی و آل علی دادرسی نیست