اشعار

به شیعـه آبـرو داده وجـود زینب کـبری          یقین و صبر بوده تار و پود زینب کبری
اگر خالی ست جایش در کسا اما خدا پُر کرد          نـمـاد پنج تن را در وجـود زینب کبری

نه تنها زینت باباست بلکه زینت دنیاست          علی پیداست در حین شهود زینب کبری
پس از چشمان مادر آن همیشه محرم حیدر          غم از رخسار بابا می‌زدود زینب کبری
حسین از یادها می‌رفت و پرچم‌ها زمین می‌خورد          نبود از عشق ردی در نبود زینب کبری
کسی که هستی‌اش را داد تا که معجرش باشد          نمی‌دانـد قـلـم حـد و حـدود زینب کبری
شهادت خواستگاه کربلا بود و حسین اما          اسارت شد عروج بی‌فرود زینب کبری
اسارت رفت اما معنی‌اش ذلت نمی‌باشد          اسارت را خدا کرده صعود زینب کبری
چه محکم ما رأیت الا جمیلا ضربه زد آنجا          به گوش دشمن کور و حسود زینب کبری
چنان کوهی که از طوفان نیاید خم بر ابرویش          حرم را تکیه گـاه امن بوده زینب کبری
طنین خطبه‌اش را کوفه فهمیده است یعنی چه          هراسان شد دل شام از ورود زینب کبری
به اشک شرم می‌شوید به نی خورشید چشمش را          بـبـیـند هر زمان چشم کبود زینب کبری

این خانه گرچه بهرِ تو شاها محقّر است           لطفی کن و بیا که دمِ مرگِ خواهر است
یک عمر زخم بستن و یک عمر اشک و آه           افـتاده بـر دلـم که دگـر شـامِ آخـر است

لبخند چیست؟ کرده فـراموش ذهـنِ من           از پنج سالگی فقط این چشمها تر است

اشکـم تـمام گشته و خـون گریه می‌کنم           امشب همان دو کاسۀ خون خیره بر دَراست

بعد از تو گـشته پیـرهـنت یـارِ خاطـرم           پیراهـنی که با همه عـالـم بـرابـر است

هرچند ظاهرش شده رنگین ز خونِ تو           بر تار و پود و رگ رگِ آن اشک مادر است

یـادم نـمـی‌رود ز تنـت سخـت شد جـدا           یادم نمی‌رود که…! نگوئـیم بهتر است

پیـراهـنی که بوی جـنان پیشِ او، نـسیم           عطرِ تنِ حسین برآن مانده،محشر است

گـفـتـم بـیـا ولـیـک دلـم شــور مـی‌زنـد           تصویـر آخـرِ بـدنت پیـشِ منـظـر است

ترسم دوبـاره بـاز شود چـشـمِ زخـمـها           یادم نرفته جسمِ شریفی که بی‌سر است

دارد، هـزار شکـر، دگـر بـستـه می‌شود           چشمی که دید زیرِ گلوی تو خنجر است

«فرشی» به غیر تو به کسی نیست زر خرید           فریاد می‌زند که در این خانه نوکر است

کیست زینب آسمان در مَحضَرَش اُفتاده است           پیشِ او خورشید با خاکسترش اُفتاده است
شام چیزی نیست تا ویران کُنَد با خطبه‌اش           بالِ عـزرائیل پایِ شَهـپَـرَش اُفتاده است

چـادرش را می‌تکـاند می‌تکاند کـوفه را           کیست زینب کوفه یادِ حیدرش اُفتاده است

می‌کَـنَـد از جا زمینِ شـام را با کـاخـهـا           راهِ مولا باز هم بر خیـبَرَش اُفتاده است

 کیست زینب لحظه‌هایی که علی در رزم بود           ذوالفقار اینَک به دستِ دخترش اُفتاده است

قبل از آنی که یزید از پیـشِ خانم پا شود           دید یِکجا سقفِ ظلمش بر سرش اُفتاده است

مرتضیٰ بر دستمالِ زرد خود می‌زد گِره           یا که زینب دو گره بر معجرش اُفتاده است

هرکجا می‌رفت چشمی سویِ او جرأت نکرد           بر سـرِ او سـایـۀ آب آورش اُفـتاده است

کـارِ او پیـغـمـبریِ از کـربلا تا شام بود           بیرقِ عباس دوشِ خواهرش اُفتاده است

یادِ ایـامی که شد سایـه بـرادر با سـرش           ظهر در گرمایِ سوزان بسترش اُفتاده است

داشت بر سینه لباسی را که مادر داده بود           یـادِ مـادر، یـادِ روزِ آخـرش اُفـتاده است
رو به قبله بستر است و رو به دَر چشمانِ او           باز اشکی سرخ از چشمِ تَرَش اُفتاده است

بادِ گرمی می‌وزید و بویِ سیبی می‌رسید           دید از تَل آنطرف تَر پیکرش اُفتاده است

وای دستِ حرمله گهواره‌ای پاشیده بود           آه دستِ دشمنـش انگـشترش اُفـتاده است
محملش را دید وقـتی می‌رود از کـربلا           می‌رود با دختری که زیوَرَش اُفتاده است

می‌شنـید از مَحـمِـلی لالایـیِ گـرمِ رُباب           حق بده حتماً به یاد اصغرش اُفتاده است

بس که با خود ماتم از کرب و بلا برداشته            بوی غصه کوچه‌های شام را برداشته
این دوتا تا عرش بالا رفته که گلدسته نیست            زینب است و دست های بر دعا برداشته

در حـقیـقـت چهـرۀ آئـیـنۀ کـرب و بلا            با وفـور اشک های خود جلا برداشته

کوچه و محراب و خون تشت را دیده، ولی            چون عمود نیزه را دیده ست تا برداشته

گویـیا بر چهـرۀ زینب زده آن بی‌حـیا            خیزران را وقتی از تشت طلا برداشته

طاقتش دیگر شبیه سالهای پیش نیست            غصه‌های خویش را از هم جدا برداشته

پهن کرده دور بستر گریۀ یک عمر را            کوله باری را که از کرب و بلا برداشته

تا همین اندازه می‌گویم که کوه اهل بیت            چند وقتی می‌شود با خود عصا برداشته

به مـدیـنـه خـبـرِ سوخـتـنـش را نبرید            آه در سـایـه بـیـائـیـد تـنـش را نـبـریـد
پیشِ او نامِ حـسین و حسنـش را نبرید            از روی سیـنۀ او پیـرهـنش را نـبـرید

بگـذاریـد که راحت بدهـد جـان زینب

هرچه کردند نـسوزد دَمِ آخـر که نشد            یا کمی کم بشود گریۀ خواهـر که نشد
یا به عباس نگـوید غـمِ معجـر که نشد            یا نخواند نَفَـسی روضۀ حنجر که نشد
چه پریشان شده امروز، پریشان زینب

بی‌نَفس مانده و بالایِ سرش نیست کسی            روبه قبله شده و دور و برش نیست کسی
تا بگیرند زیرِ بال و پَرش نیست کسی            یا بگیرند خبر از جگـرش نیست کسی
زیرِ لب داشت حسینیم سَنَ قوربان زینب

یادش اُفتاد خودش دید پرش را بُردند            دیـر آمد سـرِ گـودال سـرش را بُـردند
با سرِ نـیـزۀ سرخـی پسرش را بُردند            زودتر از زن و بچه خبرش را بُردند
می‌دَودَ در وسطِ خـیمۀ سـوزان زینب

یک طرف داشت سنان باز زنان را می‌زد            یک طرف حرمله هم پیر و جوان را می‌زد
هـمـۀ قـافـلـه را دخـتـرکـان را می‌زد            جای شلاق به تن چوبِ کمان را می‌زد
تک و تنهـا شده با جمعِ یتـیمان زینب

چه کند، مادری از طفل نشان می‌خواهد            کودکِ بی رَمَـقی تکـۀ نـان می‌خواهد
دختری آمده از عـمّـه توان می‌خواهد            راه رفتن به رویِ آبله جان می‌خواهد
می‌رود تا برسد گـوشـۀ ویـران زینب

پس ازتوآب اگرخوردم ازاین چشمان ترخوردم          گلی هستم که از هر شش جهت به خار برخوردم

برای دلخـوشی دخـتران نیمه جانت بود          دراین یکسال واندی لقمه نانی هم اگر خوردم

چه کارى برمی‌آمد از برادر مُرده‌اى چون من          فقط زانو بغل کردم، فقط خون جگر خوردم

منی که سایه‌ام را مردم کوچه نمی‌دیدند          منی که شش برادر داشتم، حالا نظر خوردم

به نان کوچه و خرمای مردم لب نزد زینب          میان کوفه هر چه خوردم از دست پدرخوردم

نمی‌دانم تو می‌بینی که جایی را نمی‌بینم؟          غروبی داشتم میرفتم از خانه به درخوردم

شب شام غریبانت از این خیمه‌ به آن خیمه          برای هر یتیمی که سپر گشتم سپرخوردم

دلیل تـازیـانـه خـوردن ما گـریـۀ ما بود          ز طفلان بیشتر گریان شدم پس بیشتر خوردم

من پرده نشین را محمل بی‌پرده‌اى دادند          به هر جا که گذر کردم چقدر از رهگذر خوردم

تو و پیراهن پـاره، من و این چادر پاره          تو سنگ از صد نفر خوردى، من از صدها نفر خوردم

ببین این روزها پیراهنم هم رنگ عوض کرده          فقط گرما نخورده بودم آنهم آنقدر خوردم

تا آخرین نفس که توانی در این تن است           داغت امانتی است که همراه با من است

رفـتـی و داغ دامن مـن را رهـا نـکـرد           یاد تو در دل من و اشکم به دامن است

چـون شـمـع ذرّه ذرّه دلـم آب شد ولـی           در من هـنـوز شـعـلۀ امیـد روشن است

جان می‌سپارم و دم آخر دلم خوش است           دیدار تو مقـارن این جان سپـردن است

یک سال و نیم خواهر تو مرد و زنده شد           یک سال و نیم کار دلم غصه خوردن است

سنگ از مصیـبت تو دلـش آب می‌شود           دل‌های دشمـنان تو از جـنس آهـن است

مویی که شـانه بود به آن دست فـاطمه           دیدم که غرق خون شده در چنگ دشمن است

رفتی و بین این همه نـامـرد و بی‌حـیـا           یک مرد هم نبود بگوید مزن زن است

کوکب دردانۀ عصمت نگینش زینب است           آیۀ ایـاک نعـبد، نستعـیـنـش زینب است
رتبه ممسوسۀ فی ذات در تسخیر اوست           جلوۀ مستغرق رب، دستچینش زینب است

کم ندارد چیزی از مادر بزرگش پس بگو           کربلا تا شام، اُمُّ المومنینش زینب است

واقعا زن نیست این، پروردگار مردهاست           انقلاب کربلا مرد آفـرینـش زینب است

خیمه‌های کـربلا اُمُّ البـناتش زینب است           کشته‌های نیـنوا اُمُّ البنـیـنش زینب است

فاطمه زینب حسن زینب پیمبر زینب است           حیدر کرار لحـن آتـشیـنـش زینب است

مستجـیر بیرق عـباس گرچه شد حسین           پرچم صاحب لوا حبل المتینش زینب است

آنکه بین ازدحـام چـشم‌های خـیـره سر           رو گرفت از دشمنان با آستینش زینب است

گرچه در بزم عبـیدالله او پائـین نشست           صبح محشر بانوی بالانشینش زینب است

ما هـمه نـوکـر دربـار حسین و زینب            نسل در نـسل بـدهکار حسین و زینب
هـمه پشت سر انصار حسین و زینب            الگـوی ماست عـلمدار حسین و زینب

نام ما سیـنـه زن طایـفـه‌ای بی‌هـمـتاست
کربلا، زیـنـبـیه، کعـبه و میـخـانۀ ماست

ما که هستـیم سیه پـوش عـزای زینب            کـاش یک روز بـمیـریم به پای زینب
روز و شب عادت ما گریه برای زینب            هر چه شادی است در عالم به فدای زینب
مـا عــزادار، ولـی تـا بـه ابـد دلـشـادیـم
در غــم عــمـۀ ســادات جــوانـی دادیــم

وای از آن روز که شد بی‌کس و یاور زینب            مانـد تنها وسـط آن هـمه لشکـر زینب
لب گودال، غـریبی، تن بی‌سـر، زینب            خیـره بر پـیکـر زخـمـی برادر زینب
زیر لب فاطمه یا فاطمه با خود می‌خواند
آن همه نیـزه و شمشیر تـنـش را لرزاند

غم او گفتنش حتی به اشاره سخت است            ماجرای بدنی غرق ستاره سخت است
بخدا بوسه زدن بر رگ پاره سخت است            سخن از مرکب ده مرد سواره سخت است
داشت می‌سوخت همه ارض و سما واویلا
یک زن و این همه انـدوه و بـلا واویـلا

روز و شب داشت ازین رسم زمانه گله‌ها            دخـتـر فـاطـمـه شد همسفـر حرمـله‌ها
وای از خواندن روضه وسط هلهله‌ها            آه، بـی‌حـرمـتی کعب نی و سـلسـله‌ها
وای از آتـش اشـرار که سـوزاند پـرش
وسـط کـوچـه و بـازار شکـستـنـد سرش

وای از خون دل و اشک مدام و زینب            وای از آن همه سنگ لب بام و زینب
خیزران، تشت طلا، بزم حرام و زینب            وای از قـصـۀ ویـرانـۀ شـام و زیـنب
دردهـا دارد و نـشنـیـده کـسی فـریـادش
تــا ابـــد داغ رقـــیــه نــرود از یـــادش

دم رفتن چه قدر غـم به دلش جا دارد            قامتی خم شده چون حضرت زهرا دارد
گـلـه پـشـت گـلـه از مـردم دنـیـا دارد            بـه بـغـل پــیــرهـن کـهــنــۀ آقــا دارد
وقت مهمان شدنش پیش حسین و حسن است
گفت لبیک حسین چشم از این دنیا بست

ببین زمانه چه آورده است بر سر من            نشسته گرد اسارت به روی پیکر من
نپرس موی سفیدم نشانۀ چه غمی ست            نپرس از دل خون و نگاه مضطر من

حسین و اکبر و عباس و قاسم و... شده بود            تمام دشت پُـر از لالـه‌هـای پـرپـر من

ورق ورق شده بودی، نرفـته از یـادم            چگـونه جـمع نمودم تو را بـرادر من

تمام جان و دلـم سوخت بعد رفـتن تو            چرا که سایه‌ات افـتاده بود از سر من

به روی تل، دم گودال، پیش طشت طلا            همـیـشه قـبل تر از من رسید مـادر من

نـبـود طاقـت شـرمـنــدگی بـیـشـتـری            هزار شکر نگـفتی کجاست دخـتر من

اگرچه بعد تو یکسال ونیم رفت، هنوز            سری به نیـزه بلـند است در برابر من

کیست زینب هـمیشه بی‌هـمتا            نــورِ مــســتـورِ عــالــمِ بــالا
کیست زینب نفس نفس حیدر            کیست زینب تپش تپش زهرا

کیست زینب حسینِ پرده نشین            کیست زینب حسن به زیرِ کسا

کیست زینب کسی چه می‌داند؟            غــیـر آن پـنـج آفـتـاب هُــدی
ٰکـیست زینب تـلاطـم عـبـاس            کـیـسـت زیـنـب تـمـوّج دریـا

ذوالـفـقـار عـلـی مـیـان نـیـام             اوجِ نهـج البـلاغـه‌ای شـیـوا

کیست زینب فـراتر از مـریم             روشنی بخشِ هـاجر و حـوّا

کیست زینب حجابِ جلوۀ غیب            صبر اعـظم، صلابت عـظـما

قـلـمـم بـشکـنـد چه می‌گـویـم            من و اوصافِ زینب کـبری؟

من چه گویم که گفت اربـابـم            حـضرت عشق، التماس دعـا

السـلام ای شـکـوه نـام حسین            دومین فـاطـمـه، تـمـامِ حسین

بازهم روضۀ زینب همه جا ریخت بهم            حال و روز همۀ اهل سما ریخت بهم

باز هم پیرهنی را به سر و روش کشید            آسمان تیره شد و حال هوا ریخت بهم

زیر خورشید نشسته به خودش میگوید            به چه جرمی همۀ عزّت ما ریخت بهم؟

اشک هایش چقدر حالت مادر دارد…            آه، از بی‌کسی‌اش کرب و بلا ریخت بهم

لحظۀ آخر عمرش دل او بی‌تاب است            کهـنه پـیراهـنی از آل عـبـا ریخت بهم

می‌رود تا به برادر برسد اما حیف…            گریه‌هـایش همۀ مرثـیه را ریخت بهم

یاد آن لحـظۀ بـی‌طاقـتـی گـودال است            نیزه آمد که تن خـون خـدا ریخت بهم

لحظه‌ها لحظه‌های آخـر بود            آخرین ناله‌های خواهـر بود
خواهری که میان بستر بود            خنجری خشک و دیده‌ای تر بود

چـقـدر سیـنه‌اش مـکـدّر بود
چشم خود چه سخت وا کرده            روی خود را به کربلا کرده
مجـلس روضه را بـپا کرده            بـاز هـم یـادِ بــوریـا کــرده
یادِ بـاغِ گـلی که پـرپـر بود

پلک هایش کمی تکان دارد            رعشه‌ای بیـن بـازوان دارد
پوستی رویِ استخوان دارد            یـادگـاری زِ خـیـزران دارد
چشم از صبح خیره بر در بود

تا عـلی اکـبـرش اذان ندهـد            تا که قاسم رُخی نشان ندهد
تا عـلـمـدار سـایـبـان نـدهـد            تا حسینـش ندیـده جان ندهد
انتظارش چه گریه آور بود

زیـرِ ایـن آفـتـاب می‌سـوزد            تنـش از الـتهـاب می‌سـوزد
یاد عـبـاس و آب می‌سـوزد            مثـلِ رویِ ربـاب می‌سـوزد
یادِ لبهای خشک اصغر بود

میزند شعله مرثـیه خوانـیش            زنـده ماندن شده پشیـمانـیش
مانده زخمی به رویِ پیشانیش            آه از روزِ کوچه گردانـیـش
چـقـدر در مـدیـنـه بهـتر بود

سه بـرادر گرفته هر سو را            و عـلـی هم گرفـته بـازو را
دور تــا دور قــد بــانـــو را            تـــا نـبــیـنـنـد چـــادر او را
آه از آن دم که پیش اکبر بود

ناگهـان یک سپـاه خـنـدیـدند            بـر زنـی بـی‌پـنـاه خـنـدیـدند
او که شد تکـیـه گـاه خندیدند            رو سوی قـتـلـگـاه خـنـدیـدند
بعد از آن نـوبت بـرادر بود

آن همه ازدحـام یادش هست            جمع کوفی و شام یادش هست
چشمهای حـرام یادش هست            حال و روز امام یادش هست
چشمها روی چند دخـتر بود

یک طرف دختری که رفت از حال            یک طرف تلِ خاکی و گودال
زیرِ پایِ جماعـتی خوشحال            یک تن اُفتاده تا شود پـامـال
بـاز دعـوا مـیان لـشکـر بود

جانِ او تا زِ صدر زین اُفتاد            خیمه‌ای شعله ور زمین اُفتاد
نقشِ یک ضربه بر جبین اُفتاد            گیسویی دست آن و این اُفتاد
حـرمله از هـمه جـلـوتر بود

یک نـفـر گـوئـیا سـر آورده            زیر یک شـال خنجـر آورده
ضربه‌ای که به حنجر آورده            عــرقِ شــمــر را در آورده
وای سر روی دست مادر بود

نازد به خودش خدا که حـیـدر دارد            دریــای فــضـائـلـی مـطــهّــر دارد

هـمـتـای عــلـی نـخـواهـد آمـد والله            صد بـار اگـر کـعـبـه تـرک بردارد

**********************

سر چشمۀ عشق با عـلی آمده است            گل کرده بهشت تا عـلـی آمده است

شد کـعـبه حـرمـخـانـۀ میـلاد عـلی            کز کعـبه صدای یا عـلی آمده است

**********************

از « عین » علی عـیـون ما بیـنا شد            وز « لام » عـلـی لسان ما گـویا شد

در « یای » علی نـور خـدا را دیدیم            زان نـور مـحـمـد و عـلـی پـیـدا شد

**********************

دل هر چه نظر به وسعت عالم تافت            جز نـور تو در عرصۀ آفاق نـیافت

هـنگـام نـهـادن قـدم بـر سـر خـاک            دیوار حرم به احـتـرام تو شکـافـت

**********************

ناگهان یک صبح زیبا آسمان گل کرده بود            خاک تا هفت آسمان، بغض تغزل کرده بود

حتم دارم در شب میلادت، ای غوغاترین!            حضرت حق نیز در کارش تأمل کرده بود

**********************

چـون نـامـۀ اعـمـال مرا پـیـچـیـدند            بردند و به میـزان عـمل سنجـیـدنـد

بیـش از همه کس گـناه ما بود ولی            ما را به مـحـبـت عـلـی بخـشـیـدنـد

**********************

برخـیـز که قـدسـیـان جوابت بدهند            وز کـوثـر مـعـرفت جوابت بدهـنـد

چون ماه رجب باشد و اعـیاد عـلی            این روز دعـای مستـجـابت بدهـنـد

**********************

من از ازل به مهر علی خو گرفته‌ام            درس خـداشنـاسی و نیـرو گرفـته‌ام

از مـرشد طریـقـت خود شاه لافـتی            خوی محـبـت از کـرم او گـرفـته‌ام

**********************

از کـعـبـۀ حـق بـانگ جـلـی می‌آید            آوای خــوش لــم یــزلــی مــی‌آیـــد

بشنو که سروش وحی حق می‌گوید            آغـــوش گـشـایـیـد عــلـی مــی‌آیــد

**********************

ذکرمن، تسبیح من، ورد زبان من علی است            جان من، جانان من، روح و روان من علیست

تا علی دارم ندارم کار با غیر علی            شکرلله حاصل عمرگران من علیست

**********************

گفتم ز چه کعبه را به عالم شرف است            وان خانه مطاف اهل دل صف به صف است

گفتا که گهر مایۀ ارج صدف است            این عاصمه زادگاه میر نجف است

**********************

هر کس که شود داخل حصن حیدر            ایـمـن بُـوَد از عـذاب روز محـشـر

جز مـهـر عـلـی و آل چـیـزی نـبود            سرمـایـۀ طـوبـا و بهـشت و کـوثـر

**********************

با آمـدنت عـشـق و صفا معـنی شد            گـلـزار جهـان ز مـقـدمت زیـبـا شد
وقـتی که در آغـوش محـمـد بـودی            لـبـهـای تـو بـا کــلام قــرآن وا شـد

**********************

تـا حُـبّ عــلـی و آل او یـافـتــه‌ایــم            کام دل خـویش مـو به مـو یـافـته‌ایم

وز دوستی عـلی و اولاد علی است            در هر دو جهان گر آبـرو یـافـته‌ایم

**********************

آن شب که چراغ کعبه انوار تو بود            جبـریل امین محـرم اسـرار تو بود
دیــدنـد مـحـمـد بـه کـنــار کـعــبــه            مـشتـاق تو و دیـدن رخـسار تو بود

**********************

تاراج دل به تیغ دو ابروی دلبر است            مستی قلب عاشقم از جام کوثر است

بر سر در بهشت خدا حک شده چنین            بختش بلند هر که گرفتار حیدر است

**********************

با شـوکـت بی نـظـیـرش آمد از راه            می آید از آسـمان و در دستـش مـاه
دیـدی که دهان کـعـبه هم وا مانـده            لا حــــول و لا قــــوة إلّا بـــالــلــه

**********************

مـیـدان بـلاغـت است دیـوان عـلـی            کس چون بنهـد قـدم به میدان عـلی

هر نکته که بوی عشق می‌آید از آن            یـا زان محـمـد است یـا زان عـلـی

**********************

آنسان که به جز خدای معبودی نیست             مانند عـلی به کعـبه مـولودی نیست
بر خویش قسم خورده و فرموده خدای             در طاعت بی حب علی سودی نیست

**********************

بر مولد کعبه از دل و جان صلوات             تـقـدیـم به ارواح شهـیدان صلوات

مـیـلاد امـیـر مـؤمـنـان آمـده اسـت            بفرست بر آن گوهـر تابان صلوات

**********************

يا علی ذاتت ثـبوت قـل هـو الله احد            نام تو نـقـش نگـيـن امرِ اَلله الصّمـد

لم يلِد از مادر گيتی و لم يولَد چو تو            در جهان بعد از نبی، مِثلت لهُ كُفواً احد

**********************

حـقّـا كه حـقـيـقـتـاً عـلـی حـق باشد            حق است علی ز حق كه بر حق باشد

ديـديـم خـطـی بـه دفـتـر لـم يـزلـی            حق با عـلی و عـلی مع الحـق باشد

**********************

هر دل كه شكست ره به جايی دارد            هـر اهـل دلـی قــبـلـه نـمـايـی دارد

با آنـكـه بُـوَد قـبـلـۀ ما كـعـبـه ولـی            ايـوان نجـف عَـجـب صفـايـی دارد

**********************

اين گفت: بزرگ و نامدار است علی            آن گفت كه مرد روزگار است علی

امّا به حقيقـت او نه آنست و نه اين            آئـيـنـۀ ذات كـردگـار اسـت عــلــی

**********************  

روز ايجاد كه حق خلقت دنيا می‌كرد            در پسِ پرده، علی بود تماشا می‌كرد

بـلكـه از آيـنـۀ كُـنـتُ نـبـيّاً چو نـبی            سِير در آب و گِل آدم و حوّا می‌كرد

**********************  

بر مخزن غيب، باب مفتوح، عليست            گيتی همه كِشتی و در او نوح، عليست

آن روح كه مبـدأ حـيـات همه است            در قالب آفرينش، آن روح، عليست

**********************

گـفتم كه عـلـی، گـفت بگـو سِـرُّ الله            گـفتم كه عـلی، گـفت بگو عـيـن الله

گفتم كه به وصفش چه بگـويم گفـتا            لا حــــول و لا قــــوة إلّا بـــالــلــه

**********************  

فـرمــود رسـول قــادر لــم يــزلــی            در شأن وصيّ خويش با صوت جلی

افـضل بُـوَد از طاعـت كلّ ثـقـلـيـن            يك ضربت روز خندق از دست علی

با آمـدنت عـشـق و صفا معـنی شد            گـلـزار جهـان ز مـقـدمت زیـبـا شد
وقـتی که در آغـوش محـمـد بـودی            لـبـهـای تـو بـا کــلام قــرآن وا شـد

**********************

آن شب که چراغ کعبه انوار تو بود            جبـریل امین محـرم اسـرار تو بود
دیــدنـد مـحـمـد بـه کـنــار کـعــبــه            مـشتـاق تو و دیـدن رخـسار تو بود

**********************

قرآن به جز از وصف علی آیه ندارد            ایمان به جز از حُبِّ علی پایه ندارد
گـفـتم بـروم سایه لطـفـش بـنـشـیـنم            گفتا که عـلـی نـور بود سـایه ندارد

کـعـبـه آن قـبلـگـه اهـل نـیاز            مـأمن امن و حـریـم اعـجـاز
آنشب آبـستن یک واقـعه بود            غرق درتاب و تب و سوز و گداز

خـبری بود به زیبـایی وحی            که شود نازلِ بر میـر حجاز
نـا گهـان بـنـت اسد وارد شد            رخ نهان ساخته در پردۀ ناز
پرده ناگاه فـرا رفت و دمـید            مهر روی علی آن روح نماز
آشنایی که به غیر از رخ دوست            نکـند نرگـس مستـش را باز
آسمان روزنه‌ای را می‌جست            تا کند رخنه در آن خلوت راز
تا شود شاهد آن طرفه طـلوع            تا نهـد بـر در او روی نـیـاز
در هـوای رخ آن ماه بهشت            می‌کند خـیل مـلائک پـرواز
مهر خواهد که کند در قدمش            فرشی از نور و ضیا پای انداز
آید آن دست حق از پای نفوس            که کند بـنـد ضلالـت را بـاز
می‌کند حـاجت مخـلـوق روا            پـادشاهـی که بود بـنـده نواز
در حـیات کُرۀ خـاک امروز            می‌شود فصل جدیـدی آغـاز
آن دُرِّ در صدف کعـبه نهان            بود درعلم و فضیلت مـمتاز
گوش خواباند مگر کعبه شنید            که چنین می‌رسد از غیب آواز
هـا عَـلـیٌ بَـشَـرٌ کَـیـفَ بَـشر            رَبُّــهُ فِـیــه تَـجَـلّـی وَ ظَـهَــر

روز اول بسته کار عـاشـقی را با خـدا           آنکه پـای نخـل‌های کـوفه رفـته تا خـدا
هر اولوالعزمی که میگویند خاطر خواه اوست           عهد بسته پای عشـقـش با پیمبرها خـدا

همنشین یونس و همراه موسی بین طور           کشتی نوح نـبـی را بوده حـیـدر نـاخـدا
نامۀ خـلق جهان را می‌زند امضا عـلی           نامـۀ اهـل نجـف را می‌زنـد امضا خـدا
یا کـریـم و یا کـریـم یا کریـم و یاعـلـی           یاعـلـی و یـاعـلـی و یاعـلـی و یـا خـدا

مستطیعم! میشوم حاجی شب های نجف
آبروی ما عجـم هایـند عـرب های نجف

اژدها رام است تا او می‌شود منبر نشین           مسجد کوفه رکاب و منـبر مـولا نگـین
می‌رسـد تا پـیـچـش عـمـامۀ او آسـمـان           می‌رسد هر لحظه با منّت به پابوسش زمین
پای او از پایه‌های محکم عرش خداست           دست او در آستین دست خدا در آستین
گرد و خاک مانده بر روی عبای او طلا           نوکران جیره خوار محضرش آقا ترین
حُـبّـهُ جُـنَّـه قـسـیـم نـار و الجَـنَّـه عـلـی           محور و میزان محشر مالک فی یوم دین

مادرم از کودکی داده به من یک یادگار
لافـتی الا عـلـی لاسـیـف الا ذوالـفـقـار

قل هوالله احد همچون خدا یکتا علیست           فوق ایدیهم کلام حق هـی العلیا علیست
لکنت جبریل درمانش فقط در پیش اوست           حضرت استاد بین عـالـم بـالا عـلـیست
حجت الله دل صدیق اکـبـر فـاطمه ست           حجّـت الله دل صدیـقـۀ کـبـری عـلیست
برکت خرمای میثم روزی اشک کمیل           شاه قـنبر نور فضه عزّت اسما علیست
هرچه گفت احمد ز پشت پرده حیدر حرف زد           بر پیمبر فاش شد آن سوی او ادنا علیست

می‌رود سمت خطر با مرگ بازی می‌کند
حرکت نعـلـین او تقـدیـر سازی می‌کند

بند انگشتش به موجودات نعمت می‌دهد           وصلۀ دشداشه‌اش بر خاک زینت می‌دهد
نان خشک سفره او را ملائک می‌برند           سـفـره دار آسمان بـوی قـنـاعت می‌دهد
روزبه را میکشد این سمت و سلمان میکند           قـنبر آواره را یک روزه عزّت می‌دهد
این چه ایثاریست که در لحظه‌های سخت جنگ           ناگهان بر دشمنش شمشیر امانت می‌دهد
ضربه زد تسبیح جن و انس را پایین کشید           ذوالفقارش بر عبادت نیز قیمت می‌دهد

منبر مسجد نـمک گـیر زبـانش می‌شود
زیـنـبـش هم وارث فـن بـیـانش می‌شود

به لطف خـدا سائـل این درم            هـوای نـجـف آمـده در سـرم

تو ای سـاقـی بـا محـبّـت بـیا            بـده قـطره‌ای از مِیِ کـوثـرم

منم آن زمین خورده روزگار            به عشق تو دادند بـال و پرم

اگـر که شوم عـاشق غیر تو            کند عـاق مـولا، مـرا مـادرم

پـدر مـادر و جـان نـا قـابـلـم            فـدای تو ای خـانـه زاد حـرم

علی یا علی یا علی بوده است            منـاجـات شبـهـای پیـغـمـبرم

تــویـی مـعـنـی اسـم اعـظـم عـلی

محـبّ تـو خـوبـانِ عــالـم عــلــی

تو بودی زمانی که دنیا نبود            نـشـانـی ز آدم وَ حـوّا نـبـود

تو مولـود کعـبه نـبـودی اگر            مقامش که این قدر، بالا نبود

و حـسّی به نـام محـبّت نبود            اگر که مُحبِّ تو زهـرا نبود

مسلمان نبود و مسلمان نمرد            کسی که دلـش با تو آقـا نبود

خـدا این زبـان را نمی‌آفـرید            اگر یا عـلـی ذکر لب ها نبود

تو ساقی کوثر نبودی، بهشت            چـنـین باب میـل دل ما نبـود

غـلامـیِّ تـو سـرنـوشت مـن است

تو هر جا که باشی بهشت من است

تو مـاه شـب تـار پیـغـمـبری            تو آگـه ز اسـرار پیـغـمـبری

خدیجه است همراه و هم سنگرت            تو آن اولیـن یـار پیـغـمـبری

تو السابـقـونی، تو سر حلـقـۀ            تـمـامیِ انـصــارِ پیـغـمـبری

به کوری چـشم فلان و فلان            همیشه تو غمخوار پیغمبری

حریـف محـمد نـگـردد کسی            اگر تو عـلـمـدار پیـغـمـبری

نـدیـده زمـانـه شـکـسـتـت عـــلـی

بُـوَد قـهـرمـانی به دسـتـت عـلــی

تو والایی و صاحب پرچمی            ولیـعـهـد پـیـغـمـبـر اکــرمی

تویی اولین قـاری مـومـنـون           تو بالاتـر از درک هر آدمی

ز اسمت همه معجزه دیده‌اند            تو ذکر لب هـر مسیحـا دمی

تویی چـارۀ کـل بـیچـارگـان            به درد بــدون دوا مـرهـمـی

چه سری است پنهان به خاک نجف            رَوَد از دل زائرت هر غمی

درِ خـانـۀ تو هـمـه راحـتـنـد            تو خاکی ترین شاه این عالمی

تـو بـر قـاتـلـت هـم وفـا می‌کـنـی

به هر کـس که آمد عـطا می‌کـنی

تو ایمان، تو قبله، تو قرآن من            تو سبحانَ سبحانَ سبحانِ من

تو صاحب، تو سرور، تو آقای من            تو دلبر، تو مولا، تو سلطان من

تو مشکل گشا، مهربان، با وفا            تو مرهم، تو چاره، تو درمان من

الـهـی نـگـردد جـدا یا عـلـی            ز دامـان لطف تو دستان من

چه کردند پیغمبران با همین            علی جان علی جان علی جان من

مرا زاده مادر که روزی شود            فـدای سر قـنـبـرت جـان من

مـنـم سـخـت، محـتـاج احـسان تو

غـــلامــم غــلام غــلامـــان تـــو

جهان بـندۀ مصطـفی و عـلی            نمک گیر خیر النـساء و علی

بهشت است جایی که اهلش شوند            همه سر به راه خـدا و عـلی

شنیدم که بود از ازل ارتباط            مـیــان هـمـه انـبـیـا و عـلـی

امان از کسانی که سر در گمند            مـیـان مـعــاویـه‌هـا و عــلـی

الهـی بگـیریم، ما رنگ و بو            ز مــردان بـی‌ادعــا و عـلـی

عـلـی بـنـدۀ مـال دنـیـا نـبـود            حـقـوق نجـومی کجا و عـلی

عـلـی ظـلـم در حـق مـلت نـکـرد

به امـوال مـردم خـیـانـت نـکــرد

عـلی با محبّت، عـلـی با وفـا            علی سفره دار و خدای عطا

علی خون دل‌های بسیار خورد            که اسـلام، حـالا شده دین ما

اگر خسته از ظلم هر ظالمی            علی را بزن مثل زهرا صدا

به نام عـلی دل به دریا زدند            تــمــام شــهــیــدان راه خــدا

نوشته است تاریخ رأس حسین            به جرم علی دوستی شد جدا

چه بی‌کس شده مثل حیدر، حسین

زند دست و پا، زیر خنجر، حسین

سپیده سرزده بود از کرانه‌ها کم و بیش            نشد به شعر کشم پای وصف حق را پیش

نشسته، خسته، پریشان، کنار دفتر خویش            زدم دو دست توسل به عقل دوراندیش

"چـراغ مُـرده کجـا شـمع آفـتـاب کجا

ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا "

کرانه‌های افـق رنگ مهـربانی داشت            زمینِ بیـت، تـمـنـای میـزبـانـی داشت

خـدا برای بشر فـیض آسـمانی داشت            ز ساق عرش، خبرهای آنچنانی داشت

صدای هـلهـله از بـطن عـرش می‌آمد

عزیـزِ عـرش، به دیـدار فـرش می‌آمد

بـبـین که لـرزه بر انـدام کعـبـه افـتاده            دعای فـاطمه بر سنگِ کعبه جان داده

شکـسـته رکـن و به حـال قـیـام آمـاده            و بیت، غـرق تـمـاشای سـاقـی و بـاده

به جای جای حرم، نقش تو نشانۀ توست

"کرم نما و فرودآ که خانه خانۀ توست"

دخـیـل بسته حجـر در کـنار دیـوارش            به انـتظار نـشـسته به شـوق دیـدارش

نهاده گوش به دیوار و مست گفتارش            علیست گرم سخن، یا که حیِّ دادارش؟

سه روز کعبه به دور سرش طواف کند

به برتری عـلـی از خود اعـتراف کند

دوباره کعبه ترک خورد و خانه غوغا شد            سه روز بعد حـرم گـرم در تماشا شد

زمینِ تـب زده آن دم شبـیـه دریـا شـد            که روی مـادر شـیـر خـدا هـویـدا شـد

خـبـرتـرین خـبـرِ روزگـار آمد و بس

بـرای عـالـمـیـان افـتـخـار آمـد و بس

جای دارد که به یُمنِ قـدمش در کعبه            جایِ این پارچه و خِشت شَوَد زر کعبه

اولین خِشت مسلمانیِ ما را بِگـذاشت            اولین بار که پا زد به زمین در کعبه

دامنِ کعبه به عزیٰ و هُبَل ننگین بود            بت شکـن آمد و گـردیـد مطهّـر کعبه

کعبه آنروز دعا کرد که: نَوِّر وجهی!            ز جـمـال عـلـوی گشت مـنـوّر کعـبه

جـای دارد بـنـویـسنـد مـورخ هـا هـم            از سـرِ ذوق درآورد دو تا پر کعـبـه

فـاطـمه بنت اسـد بود و اسد هم آورد            که ترک خورده از این هیبت حیدر کعبه

به خداوندِ همین کعبه قسم کارِ علیست            سجده کردند اگر خـلقِ خـدا بر کعـبه