اشعار

بازهم روضۀ زینب همه جا ریخت بهم            حال و روز همۀ اهل سما ریخت بهم

باز هم پیرهنی را به سر و روش کشید            آسمان تیره شد و حال هوا ریخت بهم

زیر خورشید نشسته به خودش میگوید            به چه جرمی همۀ عزّت ما ریخت بهم؟

اشک هایش چقدر حالت مادر دارد…            آه، از بی‌کسی‌اش کرب و بلا ریخت بهم

لحظۀ آخر عمرش دل او بی‌تاب است            کهـنه پـیراهـنی از آل عـبـا ریخت بهم

می‌رود تا به برادر برسد اما حیف…            گریه‌هـایش همۀ مرثـیه را ریخت بهم

یاد آن لحـظۀ بـی‌طاقـتـی گـودال است            نیزه آمد که تن خـون خـدا ریخت بهم

لحظه‌ها لحظه‌های آخـر بود            آخرین ناله‌های خواهـر بود
خواهری که میان بستر بود            خنجری خشک و دیده‌ای تر بود

چـقـدر سیـنه‌اش مـکـدّر بود
چشم خود چه سخت وا کرده            روی خود را به کربلا کرده
مجـلس روضه را بـپا کرده            بـاز هـم یـادِ بــوریـا کــرده
یادِ بـاغِ گـلی که پـرپـر بود

پلک هایش کمی تکان دارد            رعشه‌ای بیـن بـازوان دارد
پوستی رویِ استخوان دارد            یـادگـاری زِ خـیـزران دارد
چشم از صبح خیره بر در بود

تا عـلی اکـبـرش اذان ندهـد            تا که قاسم رُخی نشان ندهد
تا عـلـمـدار سـایـبـان نـدهـد            تا حسینـش ندیـده جان ندهد
انتظارش چه گریه آور بود

زیـرِ ایـن آفـتـاب می‌سـوزد            تنـش از الـتهـاب می‌سـوزد
یاد عـبـاس و آب می‌سـوزد            مثـلِ رویِ ربـاب می‌سـوزد
یادِ لبهای خشک اصغر بود

میزند شعله مرثـیه خوانـیش            زنـده ماندن شده پشیـمانـیش
مانده زخمی به رویِ پیشانیش            آه از روزِ کوچه گردانـیـش
چـقـدر در مـدیـنـه بهـتر بود

سه بـرادر گرفته هر سو را            و عـلـی هم گرفـته بـازو را
دور تــا دور قــد بــانـــو را            تـــا نـبــیـنـنـد چـــادر او را
آه از آن دم که پیش اکبر بود

ناگهـان یک سپـاه خـنـدیـدند            بـر زنـی بـی‌پـنـاه خـنـدیـدند
او که شد تکـیـه گـاه خندیدند            رو سوی قـتـلـگـاه خـنـدیـدند
بعد از آن نـوبت بـرادر بود

آن همه ازدحـام یادش هست            جمع کوفی و شام یادش هست
چشمهای حـرام یادش هست            حال و روز امام یادش هست
چشمها روی چند دخـتر بود

یک طرف دختری که رفت از حال            یک طرف تلِ خاکی و گودال
زیرِ پایِ جماعـتی خوشحال            یک تن اُفتاده تا شود پـامـال
بـاز دعـوا مـیان لـشکـر بود

جانِ او تا زِ صدر زین اُفتاد            خیمه‌ای شعله ور زمین اُفتاد
نقشِ یک ضربه بر جبین اُفتاد            گیسویی دست آن و این اُفتاد
حـرمله از هـمه جـلـوتر بود

یک نـفـر گـوئـیا سـر آورده            زیر یک شـال خنجـر آورده
ضربه‌ای که به حنجر آورده            عــرقِ شــمــر را در آورده
وای سر روی دست مادر بود

نازد به خودش خدا که حـیـدر دارد            دریــای فــضـائـلـی مـطــهّــر دارد

هـمـتـای عــلـی نـخـواهـد آمـد والله            صد بـار اگـر کـعـبـه تـرک بردارد

**********************

سر چشمۀ عشق با عـلی آمده است            گل کرده بهشت تا عـلـی آمده است

شد کـعـبه حـرمـخـانـۀ میـلاد عـلی            کز کعـبه صدای یا عـلی آمده است

**********************

از « عین » علی عـیـون ما بیـنا شد            وز « لام » عـلـی لسان ما گـویا شد

در « یای » علی نـور خـدا را دیدیم            زان نـور مـحـمـد و عـلـی پـیـدا شد

**********************

دل هر چه نظر به وسعت عالم تافت            جز نـور تو در عرصۀ آفاق نـیافت

هـنگـام نـهـادن قـدم بـر سـر خـاک            دیوار حرم به احـتـرام تو شکـافـت

**********************

ناگهان یک صبح زیبا آسمان گل کرده بود            خاک تا هفت آسمان، بغض تغزل کرده بود

حتم دارم در شب میلادت، ای غوغاترین!            حضرت حق نیز در کارش تأمل کرده بود

**********************

چـون نـامـۀ اعـمـال مرا پـیـچـیـدند            بردند و به میـزان عـمل سنجـیـدنـد

بیـش از همه کس گـناه ما بود ولی            ما را به مـحـبـت عـلـی بخـشـیـدنـد

**********************

برخـیـز که قـدسـیـان جوابت بدهند            وز کـوثـر مـعـرفت جوابت بدهـنـد

چون ماه رجب باشد و اعـیاد عـلی            این روز دعـای مستـجـابت بدهـنـد

**********************

من از ازل به مهر علی خو گرفته‌ام            درس خـداشنـاسی و نیـرو گرفـته‌ام

از مـرشد طریـقـت خود شاه لافـتی            خوی محـبـت از کـرم او گـرفـته‌ام

**********************

از کـعـبـۀ حـق بـانگ جـلـی می‌آید            آوای خــوش لــم یــزلــی مــی‌آیـــد

بشنو که سروش وحی حق می‌گوید            آغـــوش گـشـایـیـد عــلـی مــی‌آیــد

**********************

ذکرمن، تسبیح من، ورد زبان من علی است            جان من، جانان من، روح و روان من علیست

تا علی دارم ندارم کار با غیر علی            شکرلله حاصل عمرگران من علیست

**********************

گفتم ز چه کعبه را به عالم شرف است            وان خانه مطاف اهل دل صف به صف است

گفتا که گهر مایۀ ارج صدف است            این عاصمه زادگاه میر نجف است

**********************

هر کس که شود داخل حصن حیدر            ایـمـن بُـوَد از عـذاب روز محـشـر

جز مـهـر عـلـی و آل چـیـزی نـبود            سرمـایـۀ طـوبـا و بهـشت و کـوثـر

**********************

با آمـدنت عـشـق و صفا معـنی شد            گـلـزار جهـان ز مـقـدمت زیـبـا شد
وقـتی که در آغـوش محـمـد بـودی            لـبـهـای تـو بـا کــلام قــرآن وا شـد

**********************

تـا حُـبّ عــلـی و آل او یـافـتــه‌ایــم            کام دل خـویش مـو به مـو یـافـته‌ایم

وز دوستی عـلی و اولاد علی است            در هر دو جهان گر آبـرو یـافـته‌ایم

**********************

آن شب که چراغ کعبه انوار تو بود            جبـریل امین محـرم اسـرار تو بود
دیــدنـد مـحـمـد بـه کـنــار کـعــبــه            مـشتـاق تو و دیـدن رخـسار تو بود

**********************

تاراج دل به تیغ دو ابروی دلبر است            مستی قلب عاشقم از جام کوثر است

بر سر در بهشت خدا حک شده چنین            بختش بلند هر که گرفتار حیدر است

**********************

با شـوکـت بی نـظـیـرش آمد از راه            می آید از آسـمان و در دستـش مـاه
دیـدی که دهان کـعـبه هم وا مانـده            لا حــــول و لا قــــوة إلّا بـــالــلــه

**********************

مـیـدان بـلاغـت است دیـوان عـلـی            کس چون بنهـد قـدم به میدان عـلی

هر نکته که بوی عشق می‌آید از آن            یـا زان محـمـد است یـا زان عـلـی

**********************

آنسان که به جز خدای معبودی نیست             مانند عـلی به کعـبه مـولودی نیست
بر خویش قسم خورده و فرموده خدای             در طاعت بی حب علی سودی نیست

**********************

بر مولد کعبه از دل و جان صلوات             تـقـدیـم به ارواح شهـیدان صلوات

مـیـلاد امـیـر مـؤمـنـان آمـده اسـت            بفرست بر آن گوهـر تابان صلوات

**********************

يا علی ذاتت ثـبوت قـل هـو الله احد            نام تو نـقـش نگـيـن امرِ اَلله الصّمـد

لم يلِد از مادر گيتی و لم يولَد چو تو            در جهان بعد از نبی، مِثلت لهُ كُفواً احد

**********************

حـقّـا كه حـقـيـقـتـاً عـلـی حـق باشد            حق است علی ز حق كه بر حق باشد

ديـديـم خـطـی بـه دفـتـر لـم يـزلـی            حق با عـلی و عـلی مع الحـق باشد

**********************

هر دل كه شكست ره به جايی دارد            هـر اهـل دلـی قــبـلـه نـمـايـی دارد

با آنـكـه بُـوَد قـبـلـۀ ما كـعـبـه ولـی            ايـوان نجـف عَـجـب صفـايـی دارد

**********************

اين گفت: بزرگ و نامدار است علی            آن گفت كه مرد روزگار است علی

امّا به حقيقـت او نه آنست و نه اين            آئـيـنـۀ ذات كـردگـار اسـت عــلــی

**********************  

روز ايجاد كه حق خلقت دنيا می‌كرد            در پسِ پرده، علی بود تماشا می‌كرد

بـلكـه از آيـنـۀ كُـنـتُ نـبـيّاً چو نـبی            سِير در آب و گِل آدم و حوّا می‌كرد

**********************  

بر مخزن غيب، باب مفتوح، عليست            گيتی همه كِشتی و در او نوح، عليست

آن روح كه مبـدأ حـيـات همه است            در قالب آفرينش، آن روح، عليست

**********************

گـفتم كه عـلـی، گـفت بگـو سِـرُّ الله            گـفتم كه عـلی، گـفت بگو عـيـن الله

گفتم كه به وصفش چه بگـويم گفـتا            لا حــــول و لا قــــوة إلّا بـــالــلــه

**********************  

فـرمــود رسـول قــادر لــم يــزلــی            در شأن وصيّ خويش با صوت جلی

افـضل بُـوَد از طاعـت كلّ ثـقـلـيـن            يك ضربت روز خندق از دست علی

با آمـدنت عـشـق و صفا معـنی شد            گـلـزار جهـان ز مـقـدمت زیـبـا شد
وقـتی که در آغـوش محـمـد بـودی            لـبـهـای تـو بـا کــلام قــرآن وا شـد

**********************

آن شب که چراغ کعبه انوار تو بود            جبـریل امین محـرم اسـرار تو بود
دیــدنـد مـحـمـد بـه کـنــار کـعــبــه            مـشتـاق تو و دیـدن رخـسار تو بود

**********************

قرآن به جز از وصف علی آیه ندارد            ایمان به جز از حُبِّ علی پایه ندارد
گـفـتم بـروم سایه لطـفـش بـنـشـیـنم            گفتا که عـلـی نـور بود سـایه ندارد

کـعـبـه آن قـبلـگـه اهـل نـیاز            مـأمن امن و حـریـم اعـجـاز
آنشب آبـستن یک واقـعه بود            غرق درتاب و تب و سوز و گداز

خـبری بود به زیبـایی وحی            که شود نازلِ بر میـر حجاز
نـا گهـان بـنـت اسد وارد شد            رخ نهان ساخته در پردۀ ناز
پرده ناگاه فـرا رفت و دمـید            مهر روی علی آن روح نماز
آشنایی که به غیر از رخ دوست            نکـند نرگـس مستـش را باز
آسمان روزنه‌ای را می‌جست            تا کند رخنه در آن خلوت راز
تا شود شاهد آن طرفه طـلوع            تا نهـد بـر در او روی نـیـاز
در هـوای رخ آن ماه بهشت            می‌کند خـیل مـلائک پـرواز
مهر خواهد که کند در قدمش            فرشی از نور و ضیا پای انداز
آید آن دست حق از پای نفوس            که کند بـنـد ضلالـت را بـاز
می‌کند حـاجت مخـلـوق روا            پـادشاهـی که بود بـنـده نواز
در حـیات کُرۀ خـاک امروز            می‌شود فصل جدیـدی آغـاز
آن دُرِّ در صدف کعـبه نهان            بود درعلم و فضیلت مـمتاز
گوش خواباند مگر کعبه شنید            که چنین می‌رسد از غیب آواز
هـا عَـلـیٌ بَـشَـرٌ کَـیـفَ بَـشر            رَبُّــهُ فِـیــه تَـجَـلّـی وَ ظَـهَــر

روز اول بسته کار عـاشـقی را با خـدا           آنکه پـای نخـل‌های کـوفه رفـته تا خـدا
هر اولوالعزمی که میگویند خاطر خواه اوست           عهد بسته پای عشـقـش با پیمبرها خـدا

همنشین یونس و همراه موسی بین طور           کشتی نوح نـبـی را بوده حـیـدر نـاخـدا
نامۀ خـلق جهان را می‌زند امضا عـلی           نامـۀ اهـل نجـف را می‌زنـد امضا خـدا
یا کـریـم و یا کـریـم یا کریـم و یاعـلـی           یاعـلـی و یـاعـلـی و یاعـلـی و یـا خـدا

مستطیعم! میشوم حاجی شب های نجف
آبروی ما عجـم هایـند عـرب های نجف

اژدها رام است تا او می‌شود منبر نشین           مسجد کوفه رکاب و منـبر مـولا نگـین
می‌رسـد تا پـیـچـش عـمـامۀ او آسـمـان           می‌رسد هر لحظه با منّت به پابوسش زمین
پای او از پایه‌های محکم عرش خداست           دست او در آستین دست خدا در آستین
گرد و خاک مانده بر روی عبای او طلا           نوکران جیره خوار محضرش آقا ترین
حُـبّـهُ جُـنَّـه قـسـیـم نـار و الجَـنَّـه عـلـی           محور و میزان محشر مالک فی یوم دین

مادرم از کودکی داده به من یک یادگار
لافـتی الا عـلـی لاسـیـف الا ذوالـفـقـار

قل هوالله احد همچون خدا یکتا علیست           فوق ایدیهم کلام حق هـی العلیا علیست
لکنت جبریل درمانش فقط در پیش اوست           حضرت استاد بین عـالـم بـالا عـلـیست
حجت الله دل صدیق اکـبـر فـاطمه ست           حجّـت الله دل صدیـقـۀ کـبـری عـلیست
برکت خرمای میثم روزی اشک کمیل           شاه قـنبر نور فضه عزّت اسما علیست
هرچه گفت احمد ز پشت پرده حیدر حرف زد           بر پیمبر فاش شد آن سوی او ادنا علیست

می‌رود سمت خطر با مرگ بازی می‌کند
حرکت نعـلـین او تقـدیـر سازی می‌کند

بند انگشتش به موجودات نعمت می‌دهد           وصلۀ دشداشه‌اش بر خاک زینت می‌دهد
نان خشک سفره او را ملائک می‌برند           سـفـره دار آسمان بـوی قـنـاعت می‌دهد
روزبه را میکشد این سمت و سلمان میکند           قـنبر آواره را یک روزه عزّت می‌دهد
این چه ایثاریست که در لحظه‌های سخت جنگ           ناگهان بر دشمنش شمشیر امانت می‌دهد
ضربه زد تسبیح جن و انس را پایین کشید           ذوالفقارش بر عبادت نیز قیمت می‌دهد

منبر مسجد نـمک گـیر زبـانش می‌شود
زیـنـبـش هم وارث فـن بـیـانش می‌شود

به لطف خـدا سائـل این درم            هـوای نـجـف آمـده در سـرم

تو ای سـاقـی بـا محـبّـت بـیا            بـده قـطره‌ای از مِیِ کـوثـرم

منم آن زمین خورده روزگار            به عشق تو دادند بـال و پرم

اگـر که شوم عـاشق غیر تو            کند عـاق مـولا، مـرا مـادرم

پـدر مـادر و جـان نـا قـابـلـم            فـدای تو ای خـانـه زاد حـرم

علی یا علی یا علی بوده است            منـاجـات شبـهـای پیـغـمـبرم

تــویـی مـعـنـی اسـم اعـظـم عـلی

محـبّ تـو خـوبـانِ عــالـم عــلــی

تو بودی زمانی که دنیا نبود            نـشـانـی ز آدم وَ حـوّا نـبـود

تو مولـود کعـبه نـبـودی اگر            مقامش که این قدر، بالا نبود

و حـسّی به نـام محـبّت نبود            اگر که مُحبِّ تو زهـرا نبود

مسلمان نبود و مسلمان نمرد            کسی که دلـش با تو آقـا نبود

خـدا این زبـان را نمی‌آفـرید            اگر یا عـلـی ذکر لب ها نبود

تو ساقی کوثر نبودی، بهشت            چـنـین باب میـل دل ما نبـود

غـلامـیِّ تـو سـرنـوشت مـن است

تو هر جا که باشی بهشت من است

تو مـاه شـب تـار پیـغـمـبری            تو آگـه ز اسـرار پیـغـمـبری

خدیجه است همراه و هم سنگرت            تو آن اولیـن یـار پیـغـمـبری

تو السابـقـونی، تو سر حلـقـۀ            تـمـامیِ انـصــارِ پیـغـمـبری

به کوری چـشم فلان و فلان            همیشه تو غمخوار پیغمبری

حریـف محـمد نـگـردد کسی            اگر تو عـلـمـدار پیـغـمـبری

نـدیـده زمـانـه شـکـسـتـت عـــلـی

بُـوَد قـهـرمـانی به دسـتـت عـلــی

تو والایی و صاحب پرچمی            ولیـعـهـد پـیـغـمـبـر اکــرمی

تویی اولین قـاری مـومـنـون           تو بالاتـر از درک هر آدمی

ز اسمت همه معجزه دیده‌اند            تو ذکر لب هـر مسیحـا دمی

تویی چـارۀ کـل بـیچـارگـان            به درد بــدون دوا مـرهـمـی

چه سری است پنهان به خاک نجف            رَوَد از دل زائرت هر غمی

درِ خـانـۀ تو هـمـه راحـتـنـد            تو خاکی ترین شاه این عالمی

تـو بـر قـاتـلـت هـم وفـا می‌کـنـی

به هر کـس که آمد عـطا می‌کـنی

تو ایمان، تو قبله، تو قرآن من            تو سبحانَ سبحانَ سبحانِ من

تو صاحب، تو سرور، تو آقای من            تو دلبر، تو مولا، تو سلطان من

تو مشکل گشا، مهربان، با وفا            تو مرهم، تو چاره، تو درمان من

الـهـی نـگـردد جـدا یا عـلـی            ز دامـان لطف تو دستان من

چه کردند پیغمبران با همین            علی جان علی جان علی جان من

مرا زاده مادر که روزی شود            فـدای سر قـنـبـرت جـان من

مـنـم سـخـت، محـتـاج احـسان تو

غـــلامــم غــلام غــلامـــان تـــو

جهان بـندۀ مصطـفی و عـلی            نمک گیر خیر النـساء و علی

بهشت است جایی که اهلش شوند            همه سر به راه خـدا و عـلی

شنیدم که بود از ازل ارتباط            مـیــان هـمـه انـبـیـا و عـلـی

امان از کسانی که سر در گمند            مـیـان مـعــاویـه‌هـا و عــلـی

الهـی بگـیریم، ما رنگ و بو            ز مــردان بـی‌ادعــا و عـلـی

عـلـی بـنـدۀ مـال دنـیـا نـبـود            حـقـوق نجـومی کجا و عـلی

عـلـی ظـلـم در حـق مـلت نـکـرد

به امـوال مـردم خـیـانـت نـکــرد

عـلی با محبّت، عـلـی با وفـا            علی سفره دار و خدای عطا

علی خون دل‌های بسیار خورد            که اسـلام، حـالا شده دین ما

اگر خسته از ظلم هر ظالمی            علی را بزن مثل زهرا صدا

به نام عـلی دل به دریا زدند            تــمــام شــهــیــدان راه خــدا

نوشته است تاریخ رأس حسین            به جرم علی دوستی شد جدا

چه بی‌کس شده مثل حیدر، حسین

زند دست و پا، زیر خنجر، حسین

سپیده سرزده بود از کرانه‌ها کم و بیش            نشد به شعر کشم پای وصف حق را پیش

نشسته، خسته، پریشان، کنار دفتر خویش            زدم دو دست توسل به عقل دوراندیش

"چـراغ مُـرده کجـا شـمع آفـتـاب کجا

ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا "

کرانه‌های افـق رنگ مهـربانی داشت            زمینِ بیـت، تـمـنـای میـزبـانـی داشت

خـدا برای بشر فـیض آسـمانی داشت            ز ساق عرش، خبرهای آنچنانی داشت

صدای هـلهـله از بـطن عـرش می‌آمد

عزیـزِ عـرش، به دیـدار فـرش می‌آمد

بـبـین که لـرزه بر انـدام کعـبـه افـتاده            دعای فـاطمه بر سنگِ کعبه جان داده

شکـسـته رکـن و به حـال قـیـام آمـاده            و بیت، غـرق تـمـاشای سـاقـی و بـاده

به جای جای حرم، نقش تو نشانۀ توست

"کرم نما و فرودآ که خانه خانۀ توست"

دخـیـل بسته حجـر در کـنار دیـوارش            به انـتظار نـشـسته به شـوق دیـدارش

نهاده گوش به دیوار و مست گفتارش            علیست گرم سخن، یا که حیِّ دادارش؟

سه روز کعبه به دور سرش طواف کند

به برتری عـلـی از خود اعـتراف کند

دوباره کعبه ترک خورد و خانه غوغا شد            سه روز بعد حـرم گـرم در تماشا شد

زمینِ تـب زده آن دم شبـیـه دریـا شـد            که روی مـادر شـیـر خـدا هـویـدا شـد

خـبـرتـرین خـبـرِ روزگـار آمد و بس

بـرای عـالـمـیـان افـتـخـار آمـد و بس

جای دارد که به یُمنِ قـدمش در کعبه            جایِ این پارچه و خِشت شَوَد زر کعبه

اولین خِشت مسلمانیِ ما را بِگـذاشت            اولین بار که پا زد به زمین در کعبه

دامنِ کعبه به عزیٰ و هُبَل ننگین بود            بت شکـن آمد و گـردیـد مطهّـر کعبه

کعبه آنروز دعا کرد که: نَوِّر وجهی!            ز جـمـال عـلـوی گشت مـنـوّر کعـبه

جـای دارد بـنـویـسنـد مـورخ هـا هـم            از سـرِ ذوق درآورد دو تا پر کعـبـه

فـاطـمه بنت اسـد بود و اسد هم آورد            که ترک خورده از این هیبت حیدر کعبه

به خداوندِ همین کعبه قسم کارِ علیست            سجده کردند اگر خـلقِ خـدا بر کعـبه

ذرّه ذرّه همه دنـیا به جـنـون آمده بود            روح از پیکـرۀ کعـبـه برون آمده بود

روشنا ریخت به افلاک حلولش آن روز            کعبه برخاست به اجلال نزولش آن روز

عشق او بر دل سنگی‌‌ِ حرم غالب شد            قـبـله مـایـل به عـلـی بن ابی طالب شد

از دل خانه علی رفت و حرم با او رفت            کعبه در بدرقه‌اش چند قدم با او رفت

قفس کعبه شکسته است دم پرواز است            برو از کعبه که آغوش محمد باز است

آیـنــه هـسـتـی و با آیـنـه بـایـد بـاشـی            خـانـه زادِ پـســر آمــنـه بــایـد بــاشـی

همۀ غـائـلـه‌ها گـشت فـرامـوشِ نـبـی            کودکی‌های علی پُر شد از آغوش نبی

مستی اهل سماوات دوچندان شده است            عطر گیسوی علی خورده به تن پوش نبی

تا بچـیند رطب تـازه‌ای از باغ بهشت            رفته دردانه کعـبـه به سـر دوش نـبی

که نبی بوده فقط این همه سرمست علی            که علی بوده فقط آن همه مدهوش نبی

چـشم در چـشم عـلـی، آیـنـه در آیـیـنه            حرف ها می‌زند اینک لب خاموش نبی

دور از من مشو ای محو تماشای تو من            نگران می‌شوم از دور شدن‌های تو من

می‌نـشیـنـم به تـمـاشـای تو تنهـا، آری            هر زمان خـسته‌ام از مـردم دنیا، آری

بر مکـافات زمین با تو دلـم غالب شد            هـمـۀ دهـر اگر شعـب ابی طـالـب شد

خـوب شد آمدی ای معـنی بی‌هـمتایی            بی‌تو هر آیـنه می‌مُـردم از این تنهایی

دین اسلام در آن روز که بازار نداشت            یوسـفی بود ولی هیچ خـریدار نداشت

اول آنکس که خریدار شدش حیدر بود            باعث گرمی بـازار شدش حـیـدر بود

وحی می‌بارد و من دوخته‌ام دیده به تو            تو به اسلام؟ نه! اسـلام گرایـیده به تو

در زمین دلخوش از اینم که تویی همسفرم            از رسـولان دگر با تو اولوالعـزم ترم

می‌رود قـصه ما سوی سرانجـام آرام            دفـتر قـصه ورق می‌خـورد آرام آرام

کعـبـه امشب در تـو مـرآت هـوالله آمـده           آفــتـاب طـلـعـت مـعــبـود بـا مــاه آمـده
روح شو سر تا قدم آغوش جان را باز کن           خانه زینت کن که صاحب‌خانه از راه آمده

با تمام رکن‌هـایت ذکـر یـا حـیـدر بـگـو           صبح امیـدت در آغـوش سحـرگـاه ‌آمده

خشت خشت کعبه را آید به گوش این زمزمه
مــادرِ جـان مـحـمّـد ادخـلـی یـا فــاطــمـه

الله الله ای حـرم امـشب تـمـاشـایی شدی           بود قدرت گم ولی امشب شناسایی شدی
بـا امـیــرالـمـؤمـنـیـن از انـبـیـا و اولـیـا           دل ربـودی همچنان گرم دل‌آرایی شدی

نور زهرا ریخته از عرش اعلا بر سرت           پای تا سر غرق در انوار زهرایی شدی

فـاطــمـه، روشنـگـر اهـل یـقـیـن آورده‌ای
مرحـبـا با خود امـیـرالـمـؤمنـیـن آورده‌ای

ای حرم! مرآت رب‌العالمین است این پسر           جان احمد، روح قرآن، رکن دین است این پسر
ظاهـراً یک کودک نوزاد می‌بـیـنی ورا           در حقیقت مرشد روح‌‌الامین است این پسر
مؤمنین از چار سو دور حرم گردید جمع           ای همه مؤمن امیرالمؤمنین است این پسر

دیده روشن ای حَجَر ای حِجر ای رکن ای مقام
یک صـدا بـا همدگـر گویید یا حـیدر سلام

می‌رود امشب به بام آسمان نور از حرم           با گل لبخند روید جای گل، حور از حرم
کوه‌های مکـه بگرفـتـند ذکر « یا عـلی»           در زمین برخواسته تا آسمان شور از حرم
تا خـدا از میـهـمـان خـود پـذیـرایی کـند           ای همه اهل حرم دور از حرم دور از حرم

کعبه می‌گوید که دور کعبه را خلوت کنید
حلقه‌حلقه با هم از مولا عـلی صحبت کنید

سنگ‌های مشعر امشب ذکرشان یا حیدر است           هم صفا هم مروه امشب سعیشان با حیدر است
چار رکن کعـبه افـتـادنـد بر پـای عـلـی           در درون بیت حتی ذکر بت‌ها حیدر است
نقش بسته روی هر سنگ حرم با خط نور           میهمان ذات پاک حق‌تعالی حـیـدر است

خالـق دادار خـلـوت کرده امشب با عـلـی
یا عـلـی و یـا عـلـی و یـا عـلـی و یـا عـلـی

کعبه سینه چاک کن تا حیدر آید از حرم           جان ختم‌الـمرسلین با مـادر آید از حـرم
مرتضی از کعبه می‌آید برون باور کنید           روی دست آمنـه، پیـغـمـبر آید از حـرم
گر نبودی کفر، می‌گفتم به جرأت این کلام           در لـبـاس بـنـده حـیِّ داور آیـد از حـرم

اهـل مکـه وجـه رب‌العـالـمـین را بنگـرید
مـؤمنـین روی امیـرالمـؤمنـین را بنگـرید

عـیـسی مـریـم بیا جان پـیـمـبر را ببـین           چشم شو سر تا قدم روح مصوّر را ببین
مریم امشب بوسه بر‌گیر از جبین فاطمه           عزّت اقـبـال آن فـرخـنـده مادر را ببـین
فـاطـمـه بنت اسد امشب شـدی اُم‌ُّ الاسـد           بر فـراز دست، شیر حـیِّ داور را بـبـین

می‌سزد امشب به کعبه ناز بر مـریـم کنی
ناز بـر آدم فـروشـی، فخـر بـر عـالم کـنی

یـا مـحـمّـد یا محـمّـد جـان جـانـت آمـده           ای سـراپـا روح، مـیــلاد روانـت آمــده
ذوالفقار نصرتت گردیده بیرون از غلاف           هــمـره بـنـت اســد شـیـر ژیـانـت آمــده
جـانـشـین و ابـن عـمّ، فـرمانـدۀ کـل قـوا           سـیــد و مــولای کــل خــانـدانـت آمــده

اذن ده تا از دهـان گوهـر فـشانـد در برت
گرچه خود قرآن بوَد قرآن بخواند در برت

ای سراپا عضو عضوت آیت محکم علی           مـهـر تـو آب حـیـات عـالـم و آدم عـلـی
هم تو خود عبد رسول‌الله خواندی خویش را           هـم خـداونـدیـت داده خـالـق عـالم عـلـی
جز تو و احمد که یک جانید با هم در دو تن           انـبـیـا آرنـد در پـیـش جـلالت کـم عـلـی

پـیـشتـر از صبـح خلقـت با محـمّـد زیستی
ای عـلـی گر تو محـمّد نیستی، پس کیستی؟

گر نـمی‌دیدم که پیشانی نهادی بر زمین           فاش می‌گـفـتم خـدایـی یا امیـرالمـؤمنین

هرکه هستم هرچه هستم، مهر تو دین من است           دین همین است و همین است و همین است و همین
دوستـت دارم اگـر سـر تـا به پـا آلـوده‌ام           دامـن آلــوده‌ام دیـدی دلــم را هـم بـبـیـن

نیت و تکـبیـر و تـسبـیح و قـیـام من تویی
گر به دوزخ هم روم گویم امـام من تـویی
تو کریم عالم استی و کرامت حق توست           اختیار نار و جنّت در قیامت حق توست
دسـتـگـیــری از تــمـام انـبـیــا و اولـیــا           چون کنی در عرصۀ محشر اقامت حق توست
گر هزاران بار غصب حق تو مردم کنند           غاصب حق تو می‌داند امامت حق توست

جـانـشـیـن هـر دو دنـیــایـی رسـول‌الله را
نـسـبت هـارون به مـوسـایی رسول‌الله را

چه شوی خانه‌نشین، چه برکشی تیغ از نیام           چه بری نان یتیمان، چه به کف‌گیری زمام
بـه خــدا و انــبــیـا و اولـیــای او قـســم           تو امـامی تو امـامی تو امـامـی تو امـام
تو امیـرالـمـؤمنـیـنی یا امیـرالـمـؤمنـیـن           جز به تو نام امیـرالمـؤمنین باشد حـرام

ذکر آدم، ذکر خاتـم، ذکر عـالم، نام توست
خواندم و دیدم تمام نخل «میثم» نام توست

هـر کـه از قـافـلـۀ یـار جـدا مـی‌گـردد            عاقـبت اهل دو رنگی و ریا می‌گردد

گــره اهــل ولا کــور اگـر بـاشـد هـم            با نـگـاه عـلـی و فـاطـمه وا می‌گـردد

عبد آلـوده نفـس هم بکـشد پیش عـلـی            پـاک تـر از هـمـۀ آیــنـه‌هـا مـی‌گــردد

هرکسی روبروی نام علی سر خم کرد            در قـنـوت سـحـر فـاطمه جا می‌گردد

هرکسی مست علی نیست بداند این را            تا خود حـشـر گـرفـتـار بـلا می‌گـردد

هرکسی قطره‌ای از جام ولایت بچشد            عـلـوی می‌شـود و از عـرفـا می‌گـردد

تَرَک خانۀ کعـبه به دو عـالـم فـهـماند            دل که بشکست فقط جای خدا می‌گردد

عشق مولا گهر و سینه من هم صدف است

دل من قبله نماییست که سمت نجف است

نام مولاست که هر لحظه گره باز کند            در دل حیـدریون شور جنون ساز کند

جای دارد دل هر کس که در آن مهر علیست            روز محـشر به بهشت ازلی نـاز کـند

شب معراج هم انگار نبی گـفت عـلی            تا که از خاک شود کنده و پـرواز کند

شیعه با نام علی رقص جنون می‌گیرد            این فقط نام علی هست که اعجاز کند

سالی یک مرتبه آنهم شب میلاد عـلی            نذر کرده ست خود کعبه دهن باز کند

یاعلی عرش نشسته ست به امیدی که            قـد و بـالای تو را بـاز بـرانـداز کـنـد

مصطفی شمس بهشت است اگر ماه تویی

او رسـول است اگـر پس ولی الله تـویی

غیرت حـیـدری تو دل کـوثـر را بُرد            مصطفی با تو فـقط نام بـرادر را بُرد

شب معراج به سوی حـرم قـرب خـدا            با پـر نـام تو جـبـریل پـیـمـبـر را بُرد

آمـدی دردل میـدان و هـمه تـرسیـدنـد            نعرۀ حیدری‌ات زَهـرۀ لشکـر را بُرد

ذوالفقار تو خودش کار خودش را بلد است            با مدد از نفـست باد شد و سر را بُرد

لشگری از غضب مالک اشتر ترسید            چونکه نام اسـدالـلـهـی حـیـدر را بُرد

موقع چـرخـش تـیغ تو زمـان مـی‌لـرزد

پـلک برهـم بزنی قـلب جهـان می‌لـرزد

گِـل ما روز ازل تـشنـۀ بـاران تـو شد            خود حـق شیـفـتۀ اینهمه ایـمان تو شد

تو اگر شکل خدایی خود او خواسته است            به کسی چه که اگر قبله مسلمان تو شد

تو علی هستی و عالم همگی حـیرانند            که چگونه خود معبود تو حیران تو شد

نـمـک سـفـرۀ تو روزی عـالـم را داد            آدم این شد که نمک گیر تو و نان تو شد

دست تو دست خدائـیست یـدالله، عـلی            هرکه از علم غنی شد ز گدایان تو شد

همه گـفـتـه تو مهـمان دل کعـبـه شدی            کس نفهمید که کعبه ست که مهمان تو شد

تو خودت کعبه‌ای و کعبه فقط از سنگ است

گشتن دور حرم بی‌تو علی جان ننگ است

عـارفـان باده می‌آرند ز دریای نجـف            بسکه ذکرت برکت داده به شبهای نجف

از همان روز که پا بر سر این خاک زدی            معدن دُر نجف گـشته همه جای نجف

آرزوی دلـم این است که روی قـبـرم            بنـویـسـند مـرا هم عـبـد مـولای نجف

چـقـدر گـوشۀ ایـوان طـلا می‌چـسـبـد            بنـشینی سحری و بخوری چای نجف

کاش می‌شد بنویسند در این ماه رجب            یک سفـر کـربـبـلا البته فـردای نجف

کاش می‌شد بشود قـبر من سوخته دل            در میان حـرم حـیـدر و بـابـای نجـف

من نجف باشم اگر تا به سحـر می‌خوانم

هـا عـلـی بـشـر کـیـف بـشـر می‌خـوانـم

صحرای حجاز آمده رشك ارم امشب            عـالـم همه گـردیده محیط كـرم امشب

تكـبـیر بگـوئید حـرم شد حـرم امشب            بیش از همه شب گشت حرم محترم امشب

در خانه زده صاحب‌خـانه قـدم امشب            بت‌ها همه گشتند به تعظیم خـم امشب

در سـیـزده مــاه رجـب مــاه مـبـارك

مـیـلاد عــلــی در حــرم‌الله مــبــارك

این جان جهان است فـدا باد جهـانـش            در قلب رُسُل چار كتاب است به شأنش

داده است خداوند به هر عصر نشانش            ریـزد دُر تـوحـیـد و نبـوّت ز دهانش

پـیـوستـه بُـوَد نـام مـحـمـد به زبـانـش            ای كعبه در آغوش به بر گیر چو جانش

گـلـبـوسه بـزن صورت الله صمـد را

تـبـریـك بـگـو فـاطـمـۀ بـنـت اسـد را

اركان حرم راست به سر شور ولایت            بت‌ها همه گـشتـند به تـوحـیـد هـدایت

زمزم به دوصد زمزمه كرده است روایت            كامشب به حرم نور علی گشته عنایت

نـوری كه نه مبدأ بود آن را نه نهایت            كز نـور الـهـی كـند این نـور حـكـایت

این نور همان است كه پیش از گِل آدم

تــابــیــد ز حُــســن ازلــی در دِل آدم

این نـور فـروغ بـصر آدم و حـوّاست            این نور همان راهبر نوح به دریاست

این نـور تجلای خـدا در دل سیـناست            این نور عیان جلوۀ حق در یَد بیضاست

این نور همان معجزۀ فیض مسیحاست            این نور خطابی است كه در طور به موساست

این نور فروغی است كه در غیب نهان بود

این نور چراغی است كه در عرش عیان بود

ای بحر تجلای اَزَل، این گهـر توست            ای معجزۀ صُنع خـدا، این اثر توست

ای روح‌الامین، مرشد تو راهبر توست            ای بیت، جـمـال اَحــدِ دادگـر تـوسـت

ای آدم پاكیزه سرشت این پدر توست            ای فـاطـمۀ بنت اسد این پـسر تـوست

بـر روی دو دسـت تـو یـدالله مـبـارك

دیــدار جـمــال اســـد الــلـه مــبـــارك

آغوش گـشوده است ز هم بیت‌الاهـش            كعـبـه، حـرم امن خـدا شد به پـناهـش

اركـان حـرم تـشنـۀ یك نـیـم نگـاهـش            مادر شده محو شرف و عزّت و جاهش

در پـاكی و در زهـد، خداوند گواهـش            پـیـغـمبر اسـلام بود چـشـم به راهـش

تا بـار دگـر روح شـریـفـش به تن آید

بر یـاری او حـیـدر خـیـبـر شـكـن آید

افـتـاده نفـس در دل خـلقـت به شماره            از چـشم سـماوات روان گـشته ستاره

مَه خـندد و خـورشید شده محو نظاره            جـبـریـل به دیـوار حـرم كـرده اشاره

وز شوق گـریبان حـرم گـشته چو پاره            تـا جـلـوه كـنـد روی خـداونـد دوبـاره

ای اهـل حـرم بـاز حـرم مـحـتـرم آمد

تـكـبـیـر بـگـوئـیـد عـلـی از حـرم آمد

این است كه دیدند به هر عصر عیانش            این است كه پیوسته زمانهاست زمانش

این است كه برتر ز مكانهاست مكانش            آیــات خـدا ریـخـتـه از دُرج دهـانـش

پـیـوستـه بـود نـام مـحـمـد به زبـانـش            بگرفته به بر خواجۀ لولاك چو جانش

لبهـاش گـل انـداخـتـه از بوسۀ احـمـد

انگـار كه قـرآن شده نازل به مـحـمـد

این است كه سر تا به قدم جان رسول است            شمشیر خدا، شیر خروشان رسول است

چون خرمن گل زینت دامان رسول است            از كودكی خویش نگهبان رسول است

قدر و نبأ و فاطر و فرقان رسول است            قـدرش بشناسید كه قـرآن رسول است

قـرآن كه ز آغـاز به احـمد شده نـازل

بر قـلب وی، از قلب محـمد شده نازل

ای بـنــدگـی درگـه تـو روح سـیـادت            ای مهـر تو امـضای قـبـولی عـبـادت

خوبان جهان را به درت روی ارادت            توحید به توحـید تو داده است شهادت

بی‌دوستی‌ات خـلـق نگـردیـده سعادت            از یـمـن قـدوم تو حـرم یـافـت ولادت

تو شیـر خـدایـی و محـمـد به تو نازد

و الله قـسـم خـالـق سـرمـد به تو نـازد

ما مهـر تو با شـیـر گـرفـتـیـم ز مـادر            بی‌مهـر تو ما را نبـود روح به پـیكـر

جایی كه بود پـای تو بر دوش پیـمـبر            كـس را نـبـود گـفـتـن مـدح تو میـسّـر

اوصـاف تو را گـفـته خـداونـد مكـرّر            گـیـرم كه ببارد ز دهـان هـمـه گوهـر

با هـیـچ زبـان گـفـتن مـدح تـو نـشایـد

میثم چه بگـوید چه بخواند چه سراید؟

دستی که کوته است به خرما نمی‌رسد            قـطـره هـزار سـال به دریـا نمی‌رسد
وقتی که عشق می‌رسد از سوی آسمان            فرصت دگر به زمـرۀ لـیلا نمی‌رسد

آنجا که صحبت از جلوات خدایی است            عـقـل بـشـر به حـل معـمّـا نـمی‌رسد
گاهی برای وصف بزرگی میان ذهن            بر شعر و واژه و کـلمه جا نمی‌رسد
وقتی خدا به خلقت خود گوید آفـرین            بـنـده به درک رتـبـۀ مـولا نـمی‌رسـد
مولا همان کسی ست که بر بندگان ولیست
مولا برای شیعه فـقط مرتضی علیست
ای کعبه از بزرگی روحت ترک زده            ای بـی‌قـراری هـمه دلهـای لک زده
شـیـریـنـی لـب تـو حــلال لـب نـبـی            نـامت به سـفـرۀ بـشریت نـمـک زده
در کعبه گرد روی تو در حال اعتکاف            صدها فرشته اردوی خود مشترک زده
ای آســمــانِ آمـده در خـطّــۀ زمـیـن            شد آسمان ز دوری رویت فـلک زده
تو آمدی و پـشت سـرت شیعـیـان تو            آنانکه عشق تو دلشان را محک زده
ای جــلـوۀ تــمـام خـــدا آمــدی عــلــی

با تـیـر عـشق سیـنـه ما را زدی عـلـی

ای میـهـمـان ویـژۀ کعـبـه یـگـانـه‌ای            تو خانه زاد کعبه نه تو روح خانه‌ای
خورشید شرق هستی و غربی ترین حضور            بی‌انـتهـا ترین تـوئی و بـی‌کـرانـه‌ای
روزیِّ آسمان و زمین بین مشت توست            خرما به دوش شام یتـیمان، شبـانه‌ای
استاد جبرئیلی و کفـش تو وصله دار            شـاهـی ولی مـیـان هـمـه عـامیانه‌ای
تو از قـدیم تا به کـنون بـند غـربـتـی            ای خالی از فـضائل تو هر رسانه‌ای
دل بـی‌مـحـبـتت سـیاه است مـثـل شـب
با تو خدا نشسته به هر سینه لب به لب
ای دین حق به پا شده از جان نثاریت            دشمن فراری از یـورش ذوالفـقاریت
ای روزه روزه دار وجود گرسنه‌ات            ای چاه کـوفه تشنۀ شب زنـده داریت
ای رعد و برق خشم تو طوفان ریشه کن            وی گـل اسـیـر نـاز نـگـاه بـهـاریـت
ای نـالـۀ خـلـیـل خـدا بـین شـعـلـه‌هـا            دست خـلیل نـوح به کـشتی سواریت
تو یک شبه چگونه چهل خانه رفته‌ای            ای عقل مات صورت پروردگـاریت
مـمـسـوس ذات پـاک خـداونـد قــادری
تو مـظهـر العجـائب عـالـم تو حـیـدری

بایـد دلـی دهـیـم که به تو اقـتـدا کنیم            دل را کـمـی به درگـه تو آشـنا کـنـیم
مدهـوش آیه‌های کـمـیـل تـوأیم عـلی            کی می‌شـود شـبـیـه شما ربـنـا کـنـیم
دادی اجازه تا که تو را ای شکوه عشق            عاشق صفت جنون زده بابا صدا کنیم
آیا اجازه می‌دهی ای مرد کوچه گرد            دل را روانـۀ گـذر کــوچـه‌هـا کـنـیـم
اصلا نه گوشواره و سیلی نه میخ در            بـگـذار لـحـظـه‌ای سفـر کـربـلا کنیم
آقـا اجـازه‌ای بــده تـا نـالـه سـر کـنـیـم
یـاد حـسین و فـاطـمـۀ خـونجـگـر کنیم

جهان ز روزِ ازل خاطری مکدّر داشت           همیشه شوقِ رسیدن به روزِ محشر داشت
خـبـر نداشت که باید بـمانـد و باشد...           خبر نداشت، زمین اشتیاقِ حیدر داشت

گذشت تا که رسید آن شبِ پُر از معنا           جنابِ بنتِ اسد، میوه‌ای معطّر داشت
ندا رسید که:داخل شو، خانه خانۀ توست           برو که کعبه برای وجودِ تو« دَر» داشت
مـیـانِ خـانۀ کعـبـه چه ازدحـامی بود           طواف کردنِ آنها، مَطافِ بهتر داشت
چــنـان تــولّــدِ او بـا اهـمـیـت بوده...           برای آمدنـش کعـبه هم ترک برداشت
به دستِ حضرتِ خاتم نشست، حضرتِ ماه           نگـاهِ مهـرِ رسـول، آیـنه برابـر داشت
صدای قلبِ علی با نبی هماهنگ است           از این به بعـد، یتـیمِ مدینه یاور داشت

گـدای شیـر یـزدانم، فـقـیـر شـاه مـردانم           نمک پـرودۀ سلطان عـالـم پـیـر سلـمانم

گهی مانند جبریل است و گاهی همچو پیغمبر           از این گونه تجلّی های او عمریست حیرانم

خدا باید بخوانم یا که عبد خالقش خوانم           علی رب گشته یا رب مرتضی من که نمیدانم

عجب زیبا حدیثی را رسول الله فرموده:           که من هم بی‌ولای مرتضی بی‌دین و ایمانم

اگر کوه گُهر را هم به من روزی خدا بخشد           نمی‌ارزد به آن لحظه که من در زیر ایوانم

به هر سویی نظر کردم امیرالمومنین دیدم           و فهـمیدم «تولوا…» را میان ختم قـرآنم

خودم را در کنار حضرت معشوق میبینم           روایاتی از آن دلبر سحرها تا که میخوانم

به گوشم مانده آوایش که بابایم چنین میگفت:           بدون او خس و خارم ولی با او گلستانم

چه عذری آورم فرادی محشر نزد صدیقه           اگر افـتـد ز لبهـایـم دمی ذکر عـلی جانم

از ازل مهر تو در سینه درخشید علی            گوش ما مدح کسی غیر تو نشنید علی
از هر انگشت تو دریای کرم می‌ریزد            کـوه از بـرق نـگـاه تو بهـم مـی‌ریـزد

در رکوع تو گدا اوج عطا را حس کرد            دست در دست علی دست خدا را حس کرد
هر چه در حق تو گفـتند و نوشتند نشد            هیچ کس مثل عـلی عـبـد خـداوند نشد
سـائـل غـمـزده فـهـمـید کجا رو بـزند            نجـف آمد که فـقط پیـش تو زانو بزند
با اشـارات شما چـرخ جهان چرخـیده            صد و ده بار زمین دور سرت گردیده
صید مهـر تو شدیم و به دلت افـتـادیم            شـهــرونـد ابـد شـهــر عــلـی آبـادیــم
ضربان دل شیعه به علی وابسته ست            عـلوی بودن ما تا به ابد پیوسته است
تا ابـد عـطـر حـریـمت نـرود از یـادم            صد و ده بوسه به انگور ضریحت دادم
به اذانی که پدر داده به گوشم سوگـند            نشود لحظه‌ای از مهر عزیزت دل کند
ردّی از دشمن تو وقت خطر پیدا نیست            کار حیدر به خـدا کار فلانی ها نیست
دست معمار ازل نام علی را که نوشت            نقطه ضعفی به بلندای وجودش نسرشت
پـدر خـاکی و ما خـاک نشیـنـان توأیم            مـیـهـمانـان سـر سـفـرۀ ایـمـان تـوأیـم

خوشحال ازین غلامی و عرض ارادتم            هـمـراه با مـلائکه مشغـول خـدمـتم
این لطف فاطمه است که داده لیاقتم            عـبـد عـلـی و آل عـلـی تا قـیـامـتـم

من نوکر و محب و فدائی اهل بیت
بـیـچـاره‌ام بـدون گـدایـی اهـل بیـت
دارم به سر هوای جگر گوشۀ رضا            افـتـاده‌ام بـه پـای جگـر گوشۀ رضا
ممنونم از عطای جگر گوشۀ رضا            ای جان من فدای جگر گوشۀ رضا
عـمـریـست زیر دین جـواد الائمه‌ام
محـتـاج کـاظـمـیـن جـواد الائـمـه‌ام
ای نـایب امام رضا، حضرت جواد            یابن الرئوف! شاه وفا! حضرت جواد
پروردگار جود و عطا، حضرت جواد            دریاب روزگار مرا، حضرت جواد
آقـا به مـهـربـانـی تـو دارم اعـتـقـاد
هستی جواد و ابن جـواد و ابالجـواد
ای سـومین محـمد این خانه، السلام            ای سائل تو عـاقـل و دیـوانه السلام
ای صاحب کـرامت جـانـانـه السلام            عیسی مسیحِ حضرت ریحانه السلام
تو آمـدی و دشـمـن دین نا امـیـد شد
بـار دگـر امـام رضا رو سفـیـد شـد
با بـودنِ تو عـهـد وفـا سـر نـیـامـده            چیزی به حز کرم که به این در نیامده
وصفت به جز رضا ز کسی بر نیامده            مـولـود از تو با بـرکـت تر نـیـامـده
تتنـهـا امـام لایـق فـرزنــدی رضـا !
وصفت کجا و ذهن گنهکار من کجا
در کودکیت پیر زمین و زمان شدی            آقـا نـهـم سـتـارۀ این آسـمـان شـدی
امّـیـد آخـر هـمـه بـیـچـارگـان شدی            بـالاتـر از تـوقـع مـا مهـربـان شدی
آنانکه خاک بـوسی ابن الرضا کنند
باید که خاک را به نظـر کـیمیا کنند
ای عـادت هـمـیـشۀ تو ذره پروری            خوب و بدند بر سر کوی تو مشتری
دادی به یاد سائـل خود کیـمیـاگـری            حقا که یادگاری موسی بن جعـفری
هر کس که برد نام تو حاجت روا شده
درد نـگـفـتـه در حــرم تـو دوا شده
ای انـتـقـام کـوچـه هـمه آرزوی تو            دل بُرده از امام رضا خلق و خوی تو
باید گـرفت درس برائت ز کوی تو            ای غصه‌های فاطمه بغض گلوی تو
تو مـادری تر از همه‌ای بعد مجتبی
خیلی عذاب داده تو را داغ کوچه‌ها

آنکه هستی به همه هستی ما داده علیست            ما همه مست ولائـیم که آزاده علیست

سر به هر جاده نهادیم ته جاده علیست            هدف خلقت ما عشق به اولاد علیست

همه شان باب حوائج همه شان باب مراد

همه شان یا که کـریـمند و یا اینکه جواد

آمـدی تـا كـه نـگـاه پـدرت تـر نـشـود            تا كه هر بی‌سر و پا منكر كوثر نشود

تا فـرامـوشِ كسی آیـۀ وانـحـر نـشـود            نسل تو چشمۀ عشق است كه ابتر نشود

پشت در پشت همه مـظهـر اعـطـیـنائـید

همه هـسـتـید عـلـی و هـمگی زهـرائـیـد

آمـدی و نهـمـین بـاب اجـابـت شده‌ای            پسر عـاطفه و عـشق و محـبّت شده‌ای

بین گهوارۀ خود نـور حقـیقـت شده‌ای            در همان كودكیت ركن ولایت شده‌ای

یک نظر کن که فـلک در حرکت می‌آید

از قـدمـهـای تـو عـطـر بـرکـت مـی‌آیـد

آمدی هر طپش دل شده غـرق هیجان            شاه شمشاد قـدان خسرو شیرین دهنان

که به مژگان شکنی قلب همه صف شکنان            تو عیان تر ز عیانی و چه حاجت به بیان

همه گفتند که جان در گرو جـانان است

پسر حضرت سلطان خودش سلطان است

عشق همراه شما تا دم آخر زنده است            ریشۀ دین خدا از كرمت سرزنده است

نهضت سبز كریمانۀ حیدر زنده است            با شما تا به ابد نام پیـمـبر زنـده است

چــقــدر نـام مـحــمـد بـه شـمــا مـی‌آیــد

هـمـه گـفـتـنـد ولـیـعـهــد رضـا مـی‌آیــد

مُـومـنٌ بِـسِـرِّکُـم، شاهِـدکُـم، غـائِـبِـکُـم            یُـسلَکُ سَبـیـلَکُم یَـکِـرُّ فِی رَجـعَـتِـکُـم

وَ تَــوَلَّــیـتَ بِــهِ اَوَّلـــکُـــم آخِـــرِکُـــم            اَبـغَـضَ الله وَ مَن عَـدُوِّکُـم اَبـغَـضَکُـم

یا مَن اَرجُوه دهم عاشق و مجنون توأیم

پـاسـخ جـلـوۀ ایـن الــرجـبـیــون تــوأیـم

قـد برافـراشته کردی عـلم حکـمت را            به قـیـامت بکـشـانی دم قـد قـامـت را

به کجا سجـده کنم شکر کنم نعـمت را            که نـگـاه تـو گـشایـد گـره حـاجـت را

پـدرانـم هـمه گـفـتـنـد از این بـاب مـراد

ای جـواد بـن جـواد بـن جـواد بـن جــواد

باز هم در دل من شوق حرم افتاده است            و ضریحی كه پناه دل هر دلداده است

حُس صحنت به همان خوبی گوهرشاد است            هر طرف می‌نگرم پنجرۀ فـولاد است

كـرم قـابـل لـمـسـت كـرم سلـطـان است

حـرمـت مـثـل رواق حـرم سلطان است

رستخـیز کـلمات است، قـلم می‌خواهم            دل من می‌رود از دست، قلم می‌خواهم

جوهرم مست شده؛ مست، قلم می‌خواهم            ساقـی از میکـدۀ عـرش شراب آورده

از لغـت نـامـۀ حـق، واژۀ نـاب آورده

خوش ترین حال اگر حال پریشانی ماست            بهـترین باده اگر بادۀ روحـانی ماست

بخدا لطف همان یار خراسانی ماست            شیعه بوده است از آن روز ازل مست رضا

ذکر او تا به ابد چیست، أناالمست رضا

امشب این شاه خراسان سر دیگر دارد            تا که از عـرش الهـی ثـمـری بردارد

هر که در نسل خودش با برکت تر دارد            شرفُ الشمس تر از ماه خدا، بسم الله

پـسـری مثل جـواد بن رضا، بـسـم الله

هیچ کس مثل رضا شاه کرم پرور نیست            کودکی خوبتر از ابن رضا دیگر نیست

دشمنش لال شود، کوثر ما ابتر نیست            قمری کرده به دست قمری جلوه گری

چه مبارک پدری و چه مبارک پسری

آه ای شب زدگان، ماه رضا ماه همه است            پسر شـاه، به والله شهـنـشاه همه است

او که با سن کم خود ولی الله همه است            بین گـنجـیـنۀ زهـرا نهـمین دُر شده و

درک او بیـشتر از حـدِّ تصور شده و

دوست از وسعت این جود و سخا مبهوت است            دشمن از منطق وعلمش بخدا مبهوت است

از کرامات جواد بن رضا مبهوت است            او اشاره بکـند معجـزه‌ها خـواهد کرد

ماهی بحر در افلاک شنا خواهد کرد

آمده تا که جهان پُر شود از جود جواد            قطره در جوف صدف دُر شود از جود جواد

عالمی غرق تفکـر شود از جود جواد            نه فقط بر من و ما جود و کرم دارد او

به امامان، بخدا جـود و کـرم دارد او

قدسیان، روبرویش بال و پر انداخته‌اند            شیرها، پیش نگـاهش جگـر انداخته‌اند

عـلماء، پای علـومش سپـر انداخـته‌اند            علم و حلم و کرم و جود اساساً با اوست

آنچه خوبان همه دارند، تماماً با اوست

شعـرا، واژه کم آمد، بنـویـسیـد جـواد            جـبـرئـیـل آمـده بـاید بنـویـسـیـد جـواد

بعد از این جای محمد، بنویسید جـواد            او علی، حضرت زهرا و حسین و حسن است

پسر شاه خـراسـان هـمۀ پنج تن است

دشمنانش، بخـدا پـست تر از خـاشاکـند            دوستـانـش هـمگـی محترمند و پـاکـند

زائــران حــرم او، هــمـۀ افــلاکــنــد            عـاشـقـان حـرمـش اهـل نجاتـنـد هـمه

انبـیاء، دور و برش در صلواتـند همه