اشعار

از ازل مهر تو در سینه درخشید علی            گوش ما مدح کسی غیر تو نشنید علی
از هر انگشت تو دریای کرم می‌ریزد            کـوه از بـرق نـگـاه تو بهـم مـی‌ریـزد

در رکوع تو گدا اوج عطا را حس کرد            دست در دست علی دست خدا را حس کرد
هر چه در حق تو گفـتند و نوشتند نشد            هیچ کس مثل عـلی عـبـد خـداوند نشد
سـائـل غـمـزده فـهـمـید کجا رو بـزند            نجـف آمد که فـقط پیـش تو زانو بزند
با اشـارات شما چـرخ جهان چرخـیده            صد و ده بار زمین دور سرت گردیده
صید مهـر تو شدیم و به دلت افـتـادیم            شـهــرونـد ابـد شـهــر عــلـی آبـادیــم
ضربان دل شیعه به علی وابسته ست            عـلوی بودن ما تا به ابد پیوسته است
تا ابـد عـطـر حـریـمت نـرود از یـادم            صد و ده بوسه به انگور ضریحت دادم
به اذانی که پدر داده به گوشم سوگـند            نشود لحظه‌ای از مهر عزیزت دل کند
ردّی از دشمن تو وقت خطر پیدا نیست            کار حیدر به خـدا کار فلانی ها نیست
دست معمار ازل نام علی را که نوشت            نقطه ضعفی به بلندای وجودش نسرشت
پـدر خـاکی و ما خـاک نشیـنـان توأیم            مـیـهـمانـان سـر سـفـرۀ ایـمـان تـوأیـم

خوشحال ازین غلامی و عرض ارادتم            هـمـراه با مـلائکه مشغـول خـدمـتم
این لطف فاطمه است که داده لیاقتم            عـبـد عـلـی و آل عـلـی تا قـیـامـتـم

من نوکر و محب و فدائی اهل بیت
بـیـچـاره‌ام بـدون گـدایـی اهـل بیـت
دارم به سر هوای جگر گوشۀ رضا            افـتـاده‌ام بـه پـای جگـر گوشۀ رضا
ممنونم از عطای جگر گوشۀ رضا            ای جان من فدای جگر گوشۀ رضا
عـمـریـست زیر دین جـواد الائمه‌ام
محـتـاج کـاظـمـیـن جـواد الائـمـه‌ام
ای نـایب امام رضا، حضرت جواد            یابن الرئوف! شاه وفا! حضرت جواد
پروردگار جود و عطا، حضرت جواد            دریاب روزگار مرا، حضرت جواد
آقـا به مـهـربـانـی تـو دارم اعـتـقـاد
هستی جواد و ابن جـواد و ابالجـواد
ای سـومین محـمد این خانه، السلام            ای سائل تو عـاقـل و دیـوانه السلام
ای صاحب کـرامت جـانـانـه السلام            عیسی مسیحِ حضرت ریحانه السلام
تو آمـدی و دشـمـن دین نا امـیـد شد
بـار دگـر امـام رضا رو سفـیـد شـد
با بـودنِ تو عـهـد وفـا سـر نـیـامـده            چیزی به حز کرم که به این در نیامده
وصفت به جز رضا ز کسی بر نیامده            مـولـود از تو با بـرکـت تر نـیـامـده
تتنـهـا امـام لایـق فـرزنــدی رضـا !
وصفت کجا و ذهن گنهکار من کجا
در کودکیت پیر زمین و زمان شدی            آقـا نـهـم سـتـارۀ این آسـمـان شـدی
امّـیـد آخـر هـمـه بـیـچـارگـان شدی            بـالاتـر از تـوقـع مـا مهـربـان شدی
آنانکه خاک بـوسی ابن الرضا کنند
باید که خاک را به نظـر کـیمیا کنند
ای عـادت هـمـیـشۀ تو ذره پروری            خوب و بدند بر سر کوی تو مشتری
دادی به یاد سائـل خود کیـمیـاگـری            حقا که یادگاری موسی بن جعـفری
هر کس که برد نام تو حاجت روا شده
درد نـگـفـتـه در حــرم تـو دوا شده
ای انـتـقـام کـوچـه هـمه آرزوی تو            دل بُرده از امام رضا خلق و خوی تو
باید گـرفت درس برائت ز کوی تو            ای غصه‌های فاطمه بغض گلوی تو
تو مـادری تر از همه‌ای بعد مجتبی
خیلی عذاب داده تو را داغ کوچه‌ها

آنکه هستی به همه هستی ما داده علیست            ما همه مست ولائـیم که آزاده علیست

سر به هر جاده نهادیم ته جاده علیست            هدف خلقت ما عشق به اولاد علیست

همه شان باب حوائج همه شان باب مراد

همه شان یا که کـریـمند و یا اینکه جواد

آمـدی تـا كـه نـگـاه پـدرت تـر نـشـود            تا كه هر بی‌سر و پا منكر كوثر نشود

تا فـرامـوشِ كسی آیـۀ وانـحـر نـشـود            نسل تو چشمۀ عشق است كه ابتر نشود

پشت در پشت همه مـظهـر اعـطـیـنائـید

همه هـسـتـید عـلـی و هـمگی زهـرائـیـد

آمـدی و نهـمـین بـاب اجـابـت شده‌ای            پسر عـاطفه و عـشق و محـبّت شده‌ای

بین گهوارۀ خود نـور حقـیقـت شده‌ای            در همان كودكیت ركن ولایت شده‌ای

یک نظر کن که فـلک در حرکت می‌آید

از قـدمـهـای تـو عـطـر بـرکـت مـی‌آیـد

آمدی هر طپش دل شده غـرق هیجان            شاه شمشاد قـدان خسرو شیرین دهنان

که به مژگان شکنی قلب همه صف شکنان            تو عیان تر ز عیانی و چه حاجت به بیان

همه گفتند که جان در گرو جـانان است

پسر حضرت سلطان خودش سلطان است

عشق همراه شما تا دم آخر زنده است            ریشۀ دین خدا از كرمت سرزنده است

نهضت سبز كریمانۀ حیدر زنده است            با شما تا به ابد نام پیـمـبر زنـده است

چــقــدر نـام مـحــمـد بـه شـمــا مـی‌آیــد

هـمـه گـفـتـنـد ولـیـعـهــد رضـا مـی‌آیــد

مُـومـنٌ بِـسِـرِّکُـم، شاهِـدکُـم، غـائِـبِـکُـم            یُـسلَکُ سَبـیـلَکُم یَـکِـرُّ فِی رَجـعَـتِـکُـم

وَ تَــوَلَّــیـتَ بِــهِ اَوَّلـــکُـــم آخِـــرِکُـــم            اَبـغَـضَ الله وَ مَن عَـدُوِّکُـم اَبـغَـضَکُـم

یا مَن اَرجُوه دهم عاشق و مجنون توأیم

پـاسـخ جـلـوۀ ایـن الــرجـبـیــون تــوأیـم

قـد برافـراشته کردی عـلم حکـمت را            به قـیـامت بکـشـانی دم قـد قـامـت را

به کجا سجـده کنم شکر کنم نعـمت را            که نـگـاه تـو گـشایـد گـره حـاجـت را

پـدرانـم هـمه گـفـتـنـد از این بـاب مـراد

ای جـواد بـن جـواد بـن جـواد بـن جــواد

باز هم در دل من شوق حرم افتاده است            و ضریحی كه پناه دل هر دلداده است

حُس صحنت به همان خوبی گوهرشاد است            هر طرف می‌نگرم پنجرۀ فـولاد است

كـرم قـابـل لـمـسـت كـرم سلـطـان است

حـرمـت مـثـل رواق حـرم سلطان است

رستخـیز کـلمات است، قـلم می‌خواهم            دل من می‌رود از دست، قلم می‌خواهم

جوهرم مست شده؛ مست، قلم می‌خواهم            ساقـی از میکـدۀ عـرش شراب آورده

از لغـت نـامـۀ حـق، واژۀ نـاب آورده

خوش ترین حال اگر حال پریشانی ماست            بهـترین باده اگر بادۀ روحـانی ماست

بخدا لطف همان یار خراسانی ماست            شیعه بوده است از آن روز ازل مست رضا

ذکر او تا به ابد چیست، أناالمست رضا

امشب این شاه خراسان سر دیگر دارد            تا که از عـرش الهـی ثـمـری بردارد

هر که در نسل خودش با برکت تر دارد            شرفُ الشمس تر از ماه خدا، بسم الله

پـسـری مثل جـواد بن رضا، بـسـم الله

هیچ کس مثل رضا شاه کرم پرور نیست            کودکی خوبتر از ابن رضا دیگر نیست

دشمنش لال شود، کوثر ما ابتر نیست            قمری کرده به دست قمری جلوه گری

چه مبارک پدری و چه مبارک پسری

آه ای شب زدگان، ماه رضا ماه همه است            پسر شـاه، به والله شهـنـشاه همه است

او که با سن کم خود ولی الله همه است            بین گـنجـیـنۀ زهـرا نهـمین دُر شده و

درک او بیـشتر از حـدِّ تصور شده و

دوست از وسعت این جود و سخا مبهوت است            دشمن از منطق وعلمش بخدا مبهوت است

از کرامات جواد بن رضا مبهوت است            او اشاره بکـند معجـزه‌ها خـواهد کرد

ماهی بحر در افلاک شنا خواهد کرد

آمده تا که جهان پُر شود از جود جواد            قطره در جوف صدف دُر شود از جود جواد

عالمی غرق تفکـر شود از جود جواد            نه فقط بر من و ما جود و کرم دارد او

به امامان، بخدا جـود و کـرم دارد او

قدسیان، روبرویش بال و پر انداخته‌اند            شیرها، پیش نگـاهش جگـر انداخته‌اند

عـلماء، پای علـومش سپـر انداخـته‌اند            علم و حلم و کرم و جود اساساً با اوست

آنچه خوبان همه دارند، تماماً با اوست

شعـرا، واژه کم آمد، بنـویـسیـد جـواد            جـبـرئـیـل آمـده بـاید بنـویـسـیـد جـواد

بعد از این جای محمد، بنویسید جـواد            او علی، حضرت زهرا و حسین و حسن است

پسر شاه خـراسـان هـمۀ پنج تن است

دشمنانش، بخـدا پـست تر از خـاشاکـند            دوستـانـش هـمگـی محترمند و پـاکـند

زائــران حــرم او، هــمـۀ افــلاکــنــد            عـاشـقـان حـرمـش اهـل نجاتـنـد هـمه

انبـیاء، دور و برش در صلواتـند همه

امشب دلم لبریـز احساسی جدید است            آقا غلامت در دو عـالم روسفید است

ذکر قـنوتم « یا جـواد ٱلاجـودین» شد            دادی مرادم را اگر این دل مرید است

انداخـتـم حـرز تو را بر گـردن خـود            عشق تو در نزدیکیِ حبلُ ٱلورید است

نـقـش نگـیـنت بود " نِعـمَ ٱلـقـادرَ ٱللّه"            این افـتخـارِ سنگ زیـبای حدید است

دستان پُـر مهـرت مرا محـتـاج کـرده            با دست خالی رد کنی؟! از تو بعید است

ذریـّـهٔ دردانـــهٔ ســلــطـان طــوســی            گفتیم در وصفت: شهید إبن شهید است

بـاب ٱلجـواد مـشهـدم را دوسـت دارم            آنجا برای قـفـل حـاجـاتـم کـلـید است

مولای گندمگون؛ نقاب از چهره بردار            نه! برنداری! چشم بعضی ها پلید است

از عـلم بی‌حدّ تو مأمون غرق حیرت            در محضرت علّامه از خود ناامید است

جـانـم فـدای جـای جـای کـاظـمـیـنت            نـذر تو چندین آیـه قـرآن مجـید است

یاسین و ٱلرحمن و حمد و قـل هـوَٱللّه            می‌آیـم و هـنگامـهٔ وعـده وعـید است

إذن از تو میخواهـم، مدد از مادر تو            پـابـوسی‌ات وٱلله که عـید سعـید است

خادم فراوان داری اما چند سالی ست            ذکر لبم؛ ایکاش ما را می‌خرید؛ است

تفـسیـر حُسن عاقـبـت یعنی همین که            پـائـینِ پـایت مـرقـد شیـخ مفـیـد است

شد امشب از رخ ابن الرضا چشم رضا روشن           چنان كه چشم احمد شد ز روى مرتضى روشن

به چشم دل تماشا كن كه هم چون اهل دل بینى           ز نور كبریایى شد حـریم كـبـریا روشن

امام هشتمین را داده حق طفلى كه مى‌‏باشد           ز انفاسش صبا خرم ز رخسارش فضا روشن

گلستان حیاتش زین گل ریحانه شد خرم           شبستان امیدش گشت زین بَدرُالدُجا روشن

همه شب تا سحر بر مهد ناز طفل نوزادش           به جاى شمع باشد روى آن شمس الضحى روشن

جواد آمد كه شادان شد ز میلادش دل زهرا           جواد آمد كز و شد قلب ختم الانبیا روشن

الا یا خاندان وحى و قرآن یا بنى الزهرا           ز میلاد جواد ابن الرضا چشم شما روشن

شكوه رحمتش چون مهر باشد هر طرف تابان           مقام عصمتش چون روز باشد هر كجا روشن

شود از غم چو شب روز بد اندیشى كه پندارد           نماند مشعل دین مبین بعد از رضا روشن

دگر تا روز محشر روشن و خاموش مى‌‏ماند           چراغى را كه می‌سازد خدا خاموش یا روشن

مؤید را چه وحشت اندرین ظلمت‌سرا باشد           كه دارد جان و دل پیوسته از نور ولا روشن

اى آن كه بر تمام خلایق تو رهبرى            بر ممكنات سیّد و سالار و سرورى

آن جا كه آفتاب رخت جلوه گر شود            خورشید، زهره می‌شود و ماه مشترى

شـاه نـهـم، امـام نـهـم، حـجّـت نـهـم            نـور نـهـم، ز نـور خـداونـدِ اكـبـرى

از كـثـرت لـطـافـت، جسم مجـرّدى            با یك جهان شرافت روح مصوّرى

هم جانشین هشت امامى به روزگار            هم از شرف، امام دهم را تو مظهرى

آمد تو را جواد لقب، ز انكه جود تو            از یاد بُرد حاتم و آن جود جعـفـرى

از آدم و خلیل، هم از یوسف و مسیح            وز خَلْق و خُلق، صورت و سیرت نكوتری

با آن‌ همه كـرامت و آيات و بـيّـنات            هـرگـز كـلـيـم با تو نـيـارد برابـری

چون كيميا، ولای تو٬ و مس٬ وجود ماست            آسان بود به خـلق جهان كيميا گری

ذاكر از اين مديحه بسی فخر می‌كند            بر حافظ و سنايی و سعدی و انوری

از شـبـسـتان ولایـت قـمـرى پـیـدا شد            از گـلـستـان هـدایـت ثـمـرى پـیـدا شد
بحر موّاج كرم آمده در جوش و خروش            كه ز دریـاى عـنایـت گهـرى پـیدا شد

شب میلاد جواد است، نـدا زد جبریل            كز پـى شام مـبـارك سحـرى پـیدا شد
از افـق ماه درخـشان رجب داد نـویـد            كه ز خـورشید ولایـت قـمرى پیدا شد
می‌رسد نكهت ریحان بهشتى به مشام            كه ز «ریحانه» رضا را پسرى پیدا شد
سـال‌ها بود پـدر چـشم به راه پـسـرى            كه پـسـر آمد و نـور بـصـرى پیدا شد
نام نـیـكـوش محمّد، لقب اوست جـواد            در صـفـات مـلـكـوتى بـشرى پیدا شد
دادخـواهـان جـهـان را ز پى دادرسى            خــســرو دادرسِ دادگــرى پــیـدا شـد
مظهر زُهد و فضیلت، كه بدان گوهر پاك            عـلـم نـازد كه مرا تـاج سرى پیدا شد
مجلس آراسته مأمون ز بزرگان و رجال            كه ز در كودك صاحب نظرى پیدا شد
پاسخ مجـلسیان داد به هـرگونه سؤال            كز همه برتر و شـایـسته ترى پیدا شد
سپـر انـداخـته روباه صفت مـدّعـیـان            زان كه در بیشه دین شیر نرى پیدا شد
اى كه در وادى حیرت شده‌اى سرگردان            غـم مخور قـافـله را راهـبرى پیدا شد
خرّم آن گل كه ز هر سو به تماشاى رخش            صد چو من بلبل خونین جگرى پیدا شد
چو بـدو رایـحـۀ جـد گـرامـیـش رسید            در دل از شوق وصالش شررى پیدا شد
چون به بغداد دو سرچشمه رسیدند به هم            خاك را لطف و صفاى دگرى پیدا شد
اى « رسا » شادى میـلاد همایون جواد            طبع مـوجـى زد و زیـبا اثرى پیدا شد

آفـتـابی امشب از بـیت رضا سر می‌زند           کز فروغش طعنه بر خورشید خاور می‌زند

بشکـفـد در دامن ریحـانه زیـبا غنچه‌ای           کـودکی لبـخـنـد در دامـان مـادر می‌زند

امشب از میلاد مسعود جواد ابن الرضا           شیعیان را پیک شادی حلقه بر در می‌زند

کوری چـشم حـسود و شادی قـلب رضا           پرده یکـسو از رخ او حیِّ داور می‌زند

حق به پاس حرمت مولود مسعود جواد           عاصیان را مُهر آمرزش به دفتر می‌زند

تا گـذارم سر به پایش تا بگـیـرم دامنش           گرد رخسارش دلم پروانه سان پر می‌زند

آن که جودش خیره سازد چشم هر فرزانه را           و آن که با علمش به جان خصم آذر می‌زند

آنکه عاجز ساخت یحیی را به هنگام سوال           آنکه بر هم بـزم مـأمون ستمگـر می‌زند

آنکه در سن طفـولیت کـنار باب خویش           ناله از دل در غم زهرای اطهر می‌زند

آنکه جد مصلح دنـیـا و دین مهـدی بُـوَد           مهدی‌اش بر دار، جسم آن دو کافر می‌زند

در غم جانسوز هجرانش هنرور روز و شب           نـالـۀ یـابن الحـسـن بـا دیـدۀ تـر مـی‌زنـد

هـزار جان گرامی فـدای جـود جـواد            دل شكـسته خود بسته‌ام به بود جـواد

هماره می‌رسد از كائنات و مخلوقات            ندای ذكر و ثنا، مدحت و درود جواد

همه خلایق عالم، غریق نعمت اوست            چرا كه نیست حدودی برای جود جواد

وصی حجّت هـشـتـم، سـلالـۀ زهــرا            خـدای حَـیِّ تـوانـا بود شـهـود جــواد

شب تولد دریای جـود و احسان است            رسد به گوش سماواتیان، سرود جواد

در این ولادت چشم و چراغ بزم وصال            شده است شـاد، دل والـی ودود جـواد

از آنكه سجدۀ شكرش، فضل خداست             قبول حضرت جانان شده سجود جواد

قـدم به عـرشـۀ زیـن بـراق نـور نهاد            به سوی حضرت سبحان بود صعود جواد

ز ذیل فضل و عنایات او ندارم دست            كه زنده‌ام به عنایات و هم وجود جواد

بـه اشـك دیـده بـشـویـم دفـاتـر گـنـهـم            كه متصل شده قطره به بحر جود جواد

کـوبـم در ســرای جـواد الائـمّـه را            تا بـشـنـوم صـدای جـواد الائـمّه را
سر بر نگـیـرم از در دولتـسرای او            بس دیـده‌ام سـخـای جواد الائـمّه را

دلــــداده‌ام بـــه زادۀ آزاده رضـــــا            دارم به سـر هـوای جواد الائـمّه را
تا زنـده‌ام به دولت حُبّ عـلی و آل            دارم به لب ثـنـای جـواد الائـمّـه را
بی‌اعـتنا به سلطـنت هر دو عـالـمـم            هـستـم گـدا، گـدای جـواد الائـمّه را
بر تاج و تخت جملۀ شاهان نمی‌دهم            خــاک در ســرای جـواد الائـمّـه را
نشناسمی بجود و سخا این چنین بنام            از مـاسـوا سـوای جـواد الائـمّـه را
حاشا اگر به قیمت هستی دهم ز کف            ســرمـایــۀ ولای جــواد الائــمّـه را
نشناخت آن کسی که مقام ولایـتـش            نـشـنـاخـتـه خـدای جـواد الائـمّـه را
ماه رجب که کرده مصفا جهان حُسن            دارد بـخـود صفـای جواد الائـمّه را
گاه طلوع صبح دهم زین مه آفتاب            بـوسـیـده خاک پای جواد الائـمّه را
گل رو فلق هماره بود از دمی که دید            سـیـمـای دلـربـای جــواد الائـمّه را
روزیکه نیست غیر عمل دستگیر خلق            دل بـسته‌ام عـطـای جواد الائـمّه را
دارم «امید» اینکه ز اخلاص بـندگی            حاصل کـنم رضای جواد الائـمّه را

ای کوثر دوم که مشهور است جودت            ظاهر تمام خير و خوبی از وجودت
تـو آفـريـنـش را چـراغ رهـنـمـائی            سر تا بپا رحمت جواد بن الرضايی

در اين جهان و اين همه لطف و کرامت            جـودت قـيامت می‌کند روز قـيامت
بر مصطفي گفتند ابتر کـوثرش داد            يک دختر اما از دو عالم بهترش داد
گفـتند ابـتر بر رضا دادش جـوادی            کز او گرامی تر به عالم کس نزادی
وقتی بر آيـد دست جود از آستـينش            گوهر فشاند در يسار و در يـميـنش
تنها نه او بر دوستان گوهـر ببخشد            بر دشمن سر سخت خود هم زر ببخشد
گلبرگ زهرا و نشان ز آن لاله دارد            در کـودکی از داغ مـادر نـاله دارد
گفت آن دو را از قبر بيرون می‌کشانم            من انـتـقـام از قـاتـلانـش می‌ستـانـم
هـرگـز گـدا نـوميـد از اين در نگردد            وز درگه او دست خالی بر نگـردد
مولای ما اينک تو را خوانيم ما هم            کز دست غم سر در گريبانيم ما هم
دل مُـرده‌ايم آب حـياتی بخش ما را            وز محبس غمها نجاتی بخش ما را

ای به همه ماسوی سيد و مـولا جواد            نـام خـوشت بر لـب اهـل تـولا جـواد
هر که شود سائـلت پادشه عـالم است            هر چه بگويم من از جود و عطايت کم است

ذرۀ نـا قــابـلــم مـهــر شـمــا در دلــم            از دو جهان يا جواد عشق تو شد حاصلم
ای به رضا نور عين وی به سخا زيب و زين            قـبـلـۀ دلها بود قـبـر تو در کـاظـمـين
بحر عـطا و کرم معـدن جـود و سخا            ای پـسر فـاطـمه کن نگهـی سوی ما
دست تو وقت کـرم کار خـدا می‌کـند            ذکر شـريـف جـواد درد دوا می‌کـنـد
زد به دل ما شرر سوز غمت يا جواد            جان بفدای تو و عـمر کمت يا جـواد
با هـمۀ آنکـه ديـد از تو عـطـا و وفـا            همسر نامهربان  کُشت تو را از جفا
اي گـل بـاغ مُراد کشتۀ ظلـم و عـناد            دست مرا هم بگير از کرمت يا جواد

طوبای تو میان دلم قـد کشیده است            بین من و خیال خودم سد کشیده است

احساس می‌کنم به تو نزدیک می‌شوم            جـذر مرا نگاه شما مـد کشیده است

این جـذبـۀ طـلایـی بـالا نـشـیـن تو            بـال مرا حـوالی گـنـبد کـشیده است

دست خدای عز و جل روی قلب ما            این بار سوم است محمد کشیده است

نوری رئوف در حرمت موج می‌زند            الطاف کاظمین به مشهد کشیده است

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

بـگـذار خـاک پـای تو نقاشی‌ام کنند            سـجـادۀ دعـای تو نـقـاشـی‌ام کـنـنـد

بگـذار در کـنـار قـدم‌های هر شبت            با رشتـۀ عـبـای تو نـقـاشی‌ام کـنـند

بال و پـرم بـده که شبـیـه کـبـوتری            امـروز در هـوای تو نقـاشی‌ام کنند

بـگـذار از زمـان ازل تا هـمـیشه‌ها            آقـای من بـرای تو نـقـاشی‌ام کـنـند

وقتی میان خانه دعـا پخش می‌کنی            مسکین ترین گدای تو نقاشی‌ام کنند

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

ای بالـش تو دست امـام رئـوف مـا            ای سایه بان روی تو بال فـرشته‌ها

تا آمدی امام رضا گـریه‌اش گرفت            ای مـسـتـجـاب چـلـۀ سـجـادۀ دعــا

تا یک تـبـسّـمی نکـنـی پـا نمی‌شود            خـورشیـد از مـقـابـل گـهـواره شما

اینگونه بی‌نقاب نظر می‌خوری عزیز            ایـنـقــدر در مـقـابـل آئـیـنـه‌هـا نـیـا

آقـا قـرار مـا سـر میـدان کـاظـمـین            ای اولـیـن زیـارت مـا بعـد کـربـلا

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

هر صبح چهارشنبه مقیم تو می‌شوم            از زائران صبـح نـسیـم تو می‌شوم

روزی اگر به طور مرا راهیم کنند            سوگند میخورم که کـلیم تو می‌شوم

وقتی که از محـلۀ ما می‌کنی عبور            کوچه نشین دست کـریم تو می‌شوم

بر پشت بام گـنـبـد زرد و طلائـیت            مـثـل کـبـوتـران حـریـم تو می‌شوم

کم کـم در ابتدای خـیابـان کـاظمیـن            دارم همان گـدای قـدیـم تو می‌شـوم

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

سائل، شبی که زائر باب المُراد شد            تـسبـیح وار، گرمِ دَمِ « یا جـواد » شد

در کـربـلا نیـافـت مَجـالِ گـریـستن            در کاظمین روزیِ اشکش زیاد شد

حتّی غمی که کُنج دلش جا گرفته بود            وقتِ بغل گرفتنِ این کعبه، شاد شد

گَرد گُـناه را ز رویِ شانه‌اش تکاند            وقتی نـسیمِ صحن مُـبـدّل به باد شد

شد با سواد گیسوی دلبر سپید بخت            تـا بـر سـواد آیـنـه بـی‌اعـتـمـاد شـد

حتّی نصیب حور و ملک هم نشد به عُمْر            خیری که سهم زائر خَـیرُالعِـباد شد

هرکس نداشت مِـهر جوا دالائمه را            واللهِ روسـیـاه تـر از قــوم عــاد شد

هرکس که یاامام رضا گفت و جان سپرد            سوگند بر جوادِ رضا «زنده یاد» شد

در اوّلـین قـدم به مُـراد دلـش رسید            سائل، دمی که ساجدِ «بابُ الجواد» شد

لب قاصر از بیان جـواد الائـمّـه است            عـالـم گـدای خـوان جـواد الائمّه است

فصل بهار و ماه رجب، عطر و بوی یار            این عـیـد عاشقـان جـواد الائـمّـه است

مــا را گـدای سـفــرۀ آقــا نـوشـتـه‌انـد            از لطف بی کـران جـواد الائـمّـه است

بـاکی ندارد از غـم مسکـیـنی‌اش گـدا            وقـتی که در امـان جـواد الائـمّـه است

حاتم که شهرتش همه جود و سخاوت است            خود جـزو سـائـلان جـواد الائمّه است

جـویـند سائلان همه نام و نشان از او            ابـن الـرضا نـشان جـواد الائـمّـه است

با مقـدمش، عـیان شده نـسل امامـتـش            این افـتخـار از آن جـواد الائـمّـه است

هرگز نگشته خـلق، مبارک تر از شما            این جـلـوۀ عـیـان جـواد الائـمّـه اسـت

این آستان که خـادمیش فخر اولـیاست            درگــاه و آسـتـان جــواد الائـمّـه اسـت

مـشـکـل گـشا تـرین قـسـم بعد فـاطـمه            در مُلک طوس، جان جواد الائمّه است

بیا به شهر مدیـنه نگـاه را حس کن            به دل سفر کن و نزدیک راه را حس کن

بیا به روی مسیح آفـرین حق بنگـر            شمیم یوسف بیرون ز چاه را حس کن

بیا به صفحه اعمال عاشقـان امشب            شروع بخشش و ردّ گناه را حس کن

بیا به برکۀ چشم رضا ز شوق امشب            جمال منعکس و روی ماه را حس کن

شکوفه‌ای علوی بر درخت طوبی بین            بیا حضور ولیعـهد شاه را حس کن

مدیـنه مکّـه شد و جـلـوه گـاه زهـرا شـد

بخـوان ترانه که سلـطان عشق بـابـا شد

رسید آنکه به قرآن عشق کاتب شد            شبیه جدّ خودش مظهر العجائب شد

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد            همانکه ماه رخش قـبـلۀ کواکب شد

چـقـدر آمـدنش بر پـدر مبارک بود            که شکر و سجده برای امام واجب شد

به کوری همۀ بخل طیـنـتـان جهان            تمام جود خدا را رسید و صاحب شد

رسـیـد آنـکـه جـواد الائـمـه شـد نـامـش

همان که جـود و کرم هست تشنۀ جامش

جمال بی‌مثلش جلوه گاه خورشیدی             زبان پُر گهـرش آیه‌های تـوحـیدی

دلـیـل بـنـدگـی حـق ولایـت تـامـش            خدا ستـیز بود هرکه کرده تـردیدی

به جای پای خدا پا نهد هرآنکس که            کند همیشه از این شاهـزاده تقـلیدی

بگو بگو به خدا عشق او فزونتر ده            برای ما بپسند آنچه خود پـسنـدیدی

تمام جـلـوۀ الله در رخـش پـیـداست            توان جـمال نبی را در رخش دیدی

چـه کـفـر بـاشـد و ایـمـان دلـم بـود آزاد

مــنــم غـــلام درِ خــانــۀ امـــام جــــواد

بهشت عاشق عطر و شمیم گیسویش            کـلـیم عابد محـراب طـور ابـرویش

ترانه ساز غـزل‌ها صدای زیـبایش            قـیـامت ابـدی می‌کـنـد بـپـا هـویـش

ستاره عاشق برق نگـاه پُر فـیضش            بهار، فصل خـزان بهـار مـیـنـویش

یگـانۀ پـدر است و پـدر بود عـاشق            به چـشـم‌هـای زلال نـگـاه جادویش

قنوت دست گدایش روا کـند حاجت            محّـل رفـع نـیـاز پـیـمـبـران کویش

ز چشمۀ برکـاتـش مـی ولا عـشق است

ز او شنـیدن عرض دل گـدا عشق است

خـمـار دیـدۀ جـام شـرابـنـاک تــوأم            منم که آدم دار و درخت و تاک توأم

همیشه ایـمن هـرز دعـای تو هـستم            به جستجوی نهم در پی پـلاک توأم

منم که حرفۀ اجدادی‌ام گدایی توست            به رسم عشق و جنون عبد سینه چاک توأم

منم دخـیل بخـیلی که با تو می‌مـانم            همیشه زنده‌ام از عشق چون هلاک توأم

زیـادی گـلـتـان هـستم و خـوشم آقـا            که هم سرشت شمایم غبار خاک توأم

تـوئـی ادامـۀ نـسـل بـلـنـد و پُـر ثـمـرت

دلـیــل خــنــدۀ رخــشــنــدۀ لـب پــدرت

چه خوب آمدی ای امتداد پـیغـمـبر            رسید ارث ولایت به دست تو آخـر

ولید برتر و خوش یمن نسل ثارالله            صدای قـلب امامت، سـلالـۀ کـوثـر

برای اهل دو عـالـم تو حجت اللهی            برای شاه غریبان توئی عـلی اکـبر

بیا به جـمع شلوغی به امـر بابـایت            که از تو بهره بگیرند مُسلم و کافـر

عصای پیری بابائی و عصای زمین            بشر توئی و کرامات توست فوق بشر

تــمـام جـلــوۀ چــشـم انـتـظـاری پــدری

نه، بلکه بهـر پـدر جان و پـارۀ جگـری

سلام حق به شما ای طلـوع زیبائی            قـشـنگی هـمۀ خـواب های رویـائی

تو نور اوّل و آخـر تو دائـماً هـستی            تو آفـتـاب ازل مـاهـتـاب شب هائی

به سن و سال تو کاری ندارم ای آقا            به سن ّکـودکی‌ات هم امـام و آقـائی

بیا و خـانه تـکـان دل سیـاهـم بـاش            کنون که جا به دلم کرده‌ای عجب جائی

اگر چه پای تو برسنگ خورد و افتادی            ولی تو تا به قـیامت همیشه بر پائی

به روی خاک زمین خوردی و شدی مضطر

ز سـیـنـه نـالـه زدی وای مــادرم مــادر

ای دُر نـورانـیِ ده بـحـر نـور            وی نهـمین حجتِ ربّ غـفـور
آیــنـۀ قـبـلـۀ هــفــتــم: جـــواد            نـور دل حـجّت هـشـتم: جـواد

کـنـیـۀ زیـبـای تـو ابـن الرضا            محـمـدی یـا عـلـی مـرتـضی؟
کعـبۀ ارکـان حـرم کیست؟ تو            قـبـلۀ اربـاب کـرم کـیست؟ تو
ماه رخت، مصحف آیات حق            واسـطـۀ کــل عــنـایـات حــق
دسـت تـو دسـت کـرم کـبـریـا            صحـن و رواقت حـرم کـبـریا
ارض و سماوات به تو متکی            بـوده امــام هــمـه از کـودکـی
عـلم، بوَد نـقـش گـل روی تـو            جـود، گـدایی بـه سر کوی تـو
با سخن تـو شده احـیـای عـلـم            هر نفس توست مسیحای عـلم
طــور، تـجـلّـی گـه انـوار تـو            نـور، مـتــاع ســر بــازار تـو
روی خـدا، روی دل آرای تو            چـشم رضا، محـو تمـاشـای تو
چون تو کسی عابد و معبود نیست            با برکت تر ز تو مولود نیست
تو پـسـر فـاطـمـه‌ای یا جـواد!            قـبـلـۀ جان هـمـه‌ای یـا جـواد!
زادۀ اکـثـم ز تـو خجـلـت زده            سیـنـۀ مأمـون ز تـو آتـشـکـده
داده‌ای ای حجّـت پـروردگـار            پاسخ یک مسئله را سی هزار
مـخـزن عـلـم ازلـی سـیـنـه‌ات            عــالَـم اســرار، در آیـیــنـه‌ات
ظرف وجود تو پُر از علم غیب            نـور خـدایـی و مـبـرّا ز عـیب
طـلـعــت تـو آیــنـۀ روی حـق            عالم غیبی، ولی از سوی حق
بـرتـری از اینـکه مـیان رهی            یک خبر از ماهی و مأمون دهی
عالم دانش همه پا بست توست            دایره‌ای بین کف دست توست
خلق جهان را به درت التجاست            شأن شما «وَ مَن اَتا کُم نَجاست»
خیل مَلَک، عاشق تهلیل توست            وحی خدا زنده به تأویل توست
ای ملک و جن و بشر زائرت            وسعـت مُـلک ازلـی، حائـرت
مـظهـر الـطـاف خـدای مجـیـد            از کرم و جود تـو نبـوَد بعـیـد
تا چو منی عـقـده ز دل وا کنم            در حـرم قـدس تـو نـجـوا کـنم
خار اگر خار بُـوَد با گل است            زنده به آب و نفـس بلـبل است
"میثم" دلخـسته از آن شماست            گرچه کم از برگ خزان شماست

امــام الـهـدی، یا جـواد الائـمّـه            ولـیِّ خــدا، یــا جــواد الائـمّــه

سپهر کرم، ابر رحمت، یم جود            مـحـیـط سـخـا، یا جـواد الائـمّه

چه گویم به وصفت که فرموده آن را            بـه قـرآن خـدا، یا جـواد الائـمّه

به کشتیّ ایمان در امواج طوفان            تـوئـی نـاخـدا، یا جـواد الائـمّه

چه در هفت گردون چه در هشت جنّت            تـوئـی مـقـتـدا، یا جـواد الائـمّه

سماواتیان راست مدح تو، بر لب            به صبح و مسا، یا جواد الائمّه

بود نقش خاک ره کـاظـمیـنت            رخ اولــیــاء، یـا جـواد الائـمّـه

ز شاهیست عارم که در آستانت            گـدایـم گــدا، یــا جـواد الائـمّـه

بود بی ولای تو طاعات عـالم            سـراسـر هـبـا، یا جـواد الائـمّه

اگر بود واقف ز علمی که داده            تـو را کـبـریـا، یا جـواد الائـمّه

نه بگشودی اندر برت پور اکثم            لب خویش را، یا جـواد الائـمّه

گرم سر جدا گردد از تن، نگردد            دل از تو جـدا، یا جـواد الائـمّه

بغیر از خدا هر که گوید ثنایت            بـود نـا رسـا، یـا جـواد الائـمّـه

خـدا داد پاسخ به هر بیـنوا کو            تو را زد صدا، یا جواد الائـمّه

به بازار محـشـر ولای تو آرم            به روز جـزا، یـا جـواد الائـمّه

ثنای تو گویم عطا از تو جویم            به هر دو سرا، یا جـواد الائـمّه

رهایی به مهر تو خواهم که گشتم            اسـیـر هــوا، یـا جــواد الائـمّـه

خوش آن ملتجی را که در آستانت            کـنـد الـتـجـاء، یـا جـواد الائـمّه

جوادی، جوادی، گدایم، گـدایم            عطا کن، عطا، یا جواد الائـمّه

بخوان جانب کاظمینم وز آنجا            بـبـر کـربــلا، یا جـواد الائـمّـه

بمانم، بمیـرم سپس زنده گردم            به مـهـر شـما، یا جـواد الائـمّه

به جان پیمبر به زهرای اطهر            به بـابت رضا، یا جـواد الائـمّه

مرا تا ابـد از صف دوستـانت            مگـردان جـدا، یا جـواد الائـمّه

گرفتم که راندیّ و راهم ندادی            روم در کـجـا، یا جـواد الائـمّـه

تهی دستم و هستیم هست، تنها            گـنـاه و رجـا، یـا جـواد الائـمّـه

قدم گشته خم، پا فرو مانده در گل            ز بـار خـطـا، یـا جـواد الائـمّـه

به یاد تو اشک از بصر می‌فشانم            به صبح و مسا، یا جواد الائمّه

دریغـا که از یـار نامهـربـانت            کشیدی چـه‌ها، یا جـواد الائـمّه

تو را کشت، آخر به فصل جوانی            ز زهـر جـفـا، یا جـواد الائـمّـه

تو را کشت، اما لب تشنه آخر            نـدانـم چــرا؟، یـا جـواد الائـمّه

ز بس ناله کردی در آن حجره تنها            فـتـادی از پـا، یا جـواد الائـمّـه

ولی دیگر از جسم پاکت نشد سر            جــدا از قـفـا، یـا جـواد الائـمّـه

به قربان جسمی که گردید او را            کـفـن بــوریـا، یـا جـواد الائـمّه

به قربان آن سر که می‌خواند قرآن            به طشت طلا، یا جـواد الائـمّه

به قربان آن رخ که شد شسته با خون            به دشـت بـلا، یـا جـواد الائـمّه

ببین نخل میثم که بر داده عمری            بـوصف شما، یا جـواد الائـمّـه