اشعار

آورده دستی را کـمی بـالا به زحـمت            دستی گـرفته زیرِ دستی را به زحمت

دستِ دعـایِ دخـتـری هـم رفـتـه بـالا            بلکه نیفتد مادرش زهرا به زحمت ...

سخت است دردِ بازویش را از عزیزش            پنهـان کُـند صدّیـقـۀ کُـبری به زحمت

زینب نکن این گونه گیسو را پریشان            مویت مُـرتّب می‌شود حالا به زحمت

برخاسته از جایِ خود حتماً به سختی            خوابیده در بستر اگر شبها به زحمت

خونِ جگـر از زخـم پهلـویش می‌اُفـتد            می‌ایستد وقـتی که رویِ پـا به زحمت

از تـاولِ پـایش مُـشخـص می‌شـود که            یا بـا مـشِقّـت راه رفـته یـا به زحـمت

پیـراهـنش هم زار خـواهـد زد برایش            آن شب که غُسلش می‌دهد مولا به زحمت

مظلـومِ عالم بیش از الان خواهد اُفتاد            بـا رفـتـنِ انـسـیّـة الـحـورا به زحـمت

در آخرت آسایش و آرامش از اوست            افـتاد اگر سائل در این دنیا به زحمت

گـاهی به یـاد زخـم تـنت گریه می‌کند            یا با حـسین و با حـسنت گـریه می‌کند

یا گـوشه‌ای نـشـسته و همراه تک تک            گـل های سـرخ پیـرهنت گـریه می‌کند

با شب سیاه پوش غمت می‌شود هنوز            با روضه‌های دل شکنت گریه می‌کند

دسـتی به دستگـیـرۀ در دارد و هـنوز            یاد نـفـس نـفـس زدنت گـریـه می‌کـند

با اینکه سوخت از تب بی‌مادری ولی            دارد به یـاد سوخـتـنت گـریه می‌کـنـد

از بس که روضه‌دار غم سینه‌ات شده            دختر نگـو که سیـنه‌زنت گریه می‌کند

"من نیستم، ببوس، بجایم گلوی او..."            هـمواره یاد این سخـنت گـریه می‌کـند

این اشک ها براى تو مـرهـم نمی‌شود            چیزى ز غـصه‌هاى دلت کم نمی‌شود

با من بـگـو عـزیز دلـم راز کوچه را            کس جز على به راز تو محرم نمی‌شود

جارو نزن به خانه؛ براى تو خوب نیست            پهلو شکسته این همه که خم نمی‌شود

زهـرا بـیـا و غـصـۀ ما را تـمـام کـن            زینب حـریفِ این هـمه مـاتم نمی‌شود

ظهر دهم حسین تنش زیر دست و پاست            تنها کـفن نه؛ که سیـراب هم نمی‌شود

فقط نه اینکه تو از انبیاء سری زهرا            که با عـلـی و پـیـمبـر بـرابری زهـرا

تو اُمّ احمد و کلثوم و زینب و حسنین            اصالـتاً به امـامـان تـو مـادری زهـرا

بزرگ لفظ حـقیریست در بزرگی تان            ظـهـور و مـظـهـر الله اکـبـری زهـرا

صحـیفۀ تو که شد کاتـبـش امیـر کلام            گـواست مثـل پیـمبـر پـیمبـری زهـرا

قسم به لیلة الاسـری تو لیـلة الـقـدری            قسم به چشمۀ زمزم تو کوثـری زهرا

تو کـیـستی که شبـی در قـبـیـلۀ کـفـار            به نـور چـادرت اسـلام پروری زهرا

زمان فتنه که دستان مرتضی بسته است            تو ذوالفـقار سخنگوی حـیدری زهـرا

تو یک تنه، همه‌ای در مصاف با دشمن            تو کـفـو شیـر خـدایی، دلاوری زهـرا

درست آخـر دنیاست، اول حـشر است            اگر که دست به معجـر بیاوری زهرا

تا شما هستی نبی دلدار میخواهد چه کار           مرتضی با بودن تو یار میخواهد چه کار

مثل کوهی پشت مولا هستی و با این وجود           تـیغ بُـرّان حـیدر کـرّار میخواهد چه کار

تو خودت توحیدی و با بودنت روی زمین           نص قرآن راوی اسرار میخواهد چه کار

سازه‌های نُه فلک از رشته‌های چادرت           بعد تو این نُه فلک معمار میخواهد چه کار

در وجود تو خلاصه کرده هر چه داشته           سرالاسرار شما گـفـتار میخواهد چه کار

اُمّ عـیسی شد کـنـیز خـانـۀ تو زان سبب           منبعی از نور شد، انوار میخواهد چه کار

دار؛ ارزانیِّ آن خـرما فـروش رستگـار           کُشتۀ عشق تو چوب دار میخواهد چه کار

در کـنار مرتضی جنّت بـنا کـردی ولی           گرمی جنّت سرایت نار میخواهد چه کار

چندیست مـاه از آسمانش رو گرفته            با درد و غمها و مصیبت خو گرفته

گیسوی زینب را به سختی شانه میزد            آهـسته آهـستـه ولـی بـازو گـرفـتـه

هجده غزل از عمر او می رفت اما            هنگـام قـد قـامت چرا زانـو گرفـته

سـر در میـان چـاه دارد تـا نـبـیـنـد            رنگ خسوفی را که تا ابرو گرفته؟

جبریل هم در شادی زینب شریک است            وقتی که مادر دست خود جارو گرفته

کم کـم صدای منـتـقـم می آید انگـار            برخـیز از جـا کـشتی پهـلـو گـرفته

هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است            بهـار اگر تو نبـاشی شبـیه پائـیز است

دلـم هـوای تو کـرده چه می‌شـود آیـی            ببین که کاسۀ صبرم ز غصه لبریز است

قسم به عصمت زهرا کسی که در قلبش            ولایت تو نـدارد فـقـیر و بی‌چـیز است

بـه انـتـظـار قـدومـت مـسـافـر زهــرا            ببین که جمعه به جمعه گدا سحر خیز است

به عـالـمی نـفـروشم دمی ز حـالـم را            که انتظار فرج قـیمتی ترین چیز است

فقط تویی که زیارت نموده‌ای هر شب            امام زادۀ نـازی که بیـن دهـلـیـز است

یگـانـه مرهم یـاس شکـستـه سیـنـه بیا            غـریب خـستـه دل و دلـبـر مدیـنه بـیا

آن شب در آن بیت العزا غوغا به پا بود           تصویر یک زن روی دست مرتضی بود

مانند شیـشه چـند جای او تـرک داشت           این هـا هـمـه درد سـر شـیـر خــدا بــود

هی دست روی دست میزد راه می‌رفت           صدها گره در کار یک مشکل گشا بود

یک مرد تنها دو کـنیز و این همه زخم           غـسـل و کـفـن پیـش نگـاه بچـه‌هـا بود

هر عضو را بینی که کاری تر شکسته           بی‌شک همانجا بوسه گـاه مصطفی بود

یـادش نـرفــتــه حــیــدر کــرّار روزی           می‌دید زهرایش به زیر دست و پا بود

مـادر به هـر درد سری آخـر کـفـن شد           دلـشـوره‌هـا بـهـر شـهـیـد کــربـلا بـود

پیـراهـنش را از تنـش بیـرون کـشیـدند           یـوسـف اسیـر گـرگ های بـی‌حـیـا بود

یک پیکر عـریان و بی‌سر روی خاک           منزل به منـزل رأس او بر نیـزه‌ها بود

جا دارد از این روضه نوکرها بمیـرند           تـشــیـیـع آقــا بـیـن تـکّـه بــوریــا بــود

اهـل الـقــری آقـای مـا را دفـن کـردنـد           آن آقـایـی کـه در بـیـابـان هـا رهـا بـود

فـرمـود فـرزنـدش نـشـد او را بـبـوسـم           چون بنـد بنـد پـیکـرش از هم جـدا بود

بسترت جـمع شد اما اثـرت هست هنوز           بالشی خیس، ز چشمان ترت هست هنوز

رنگ این پارچۀ بستـر تو گـلگـون ماند           اثـری از بـدن مخـتصرت هـست هـنوز

ای پرستوی مهـاجر سفـرت کـشت مرا           کوچ کردی و در این لانه پرت هست هنوز

رسمش این بود که تنها بروی بی‌حیدر؟           شوق رفتن به دل همسفرت هست هنوز

راستی حال تو خوب است، خوشی بانویم؟!           اثـر زخـمِ همان میخ درت هست هنور؟

خوب شد پهـلوی تو، درد نداری دیگر؟           با تو آن دردِ شدید کـمرت هست هنوز؟

ناله‌های حسنت از همه جانسوزتر است           نیمه‌های دل شب نوحه گرت هست هنوز

زیـنـبت زنـده کـنـد یـاد تو را در خـانـه           اصلا انگار، که چادر به سرت هست هنوز

جای من هم به روی محسن مان بوسه بزن           پشت این در، اثری از پسرت هست هنوز

با اینکـه پـیکـرِ پـسـرش بـوریـا شـود            عریان به روی خاک بیابان رها شود

با اینکه از قـضیّه خـبر داشت فـاطمه            با اینکه دردِ دست و کمر داشت فاطمه

پا شد برای امـرِ مهـمی وضو گـرفت            آهی کشید و بغضِ بدی در گلو گرفت

صندوقچۀ لباس و کفن را که باز کرد            نفرین به اهل کوفه و شام و حجاز کرد

مـی‌دیـد فـاطـمه شده پنـجـاه سال بـعـد            در قـتـلـگــاه آمـده سـربـاز اِبـن سـعـد

با نـیـزه‌اش به روی تـن شـاه می‌کـشد            نـقـشـه بـرای پـیـرهـن شـاه مـی‌کـشـد

زهرا که دید واقعه را سوخت عاقبت            با آه و گـریه پیـرهـنی دوخت عاقـبت

با بازوی شکستۀ خود… روزِ آخری            با چشم نیـم بستۀ خود… روزِ آخری

پیـراهن حـسین خودش را قـواره کرد            گـریـه بـرای آن بـدن پـاره پـاره کـرد

هر سوزنی که رفت به دستش دلش شکست            می‌دید نیـزه‌ای وسط سیـنه‌اش نشست

پیـراهـنش همینکه به زیـر گـلو رسید            در قـتـلگـاه پـنجـۀ قـاتـل به مـو رسید

تا روی پیکـر پـسرش یک سپاه رفت            خولی رسید و فاطمه چشمش سیاه رفت

نیست در زانوی من تاب و توانی فاطمه           کاش می‌شد بیـشتر پیـشم بـمانی فاطمه

نیمه شب با سرفه‌های گاه و بی‌گاهت مدام           دخـترت را پای بـستر می‌نشانی فاطمه

گریه دارد می‌کند زینب از آن روزی که تو           حرف هایی را زدی با او نهانی فاطمه

من نمی‌گویم در آغوشت بگیریش ولی           گیسوانش را اقلاً ..!! میتوانی فاطمه!؟

چند وقتی هست هر دفعه کنارت می‌رسم           معجرت را روی صورت می‌کشانی فاطمه

حرف رفتن می‌زنی شاید فراموشت شده           که برای زنـدگـیـم آب و نـانـی فـاطـمه

سعی کن بهتر شوی؛ من هم دعایت میکنم           آمـیـنـش را ولی بـاید بخـوانـی فـاطـمه

شیشه عمر علی هستی عزیز مصطفی           جان من بـالا تو بالاتـر از آنی فـاطـمه

بی نام تو زهـرا گـره ای واشدنی نیست           هرگز نفـسی بی تو مسیحا شدنی نیست

بوسیدن دستان تو معـراج رسـول است           فـرزنـد کـسـی اُمّ ابـیـهـا شـدنـی نیـست

سلـمان که مسلـمان شدۀ دست نـبی بود           فهـمید که بی مهـر تو مـنّـا شدنی نیست

خورشید زیادی ست به هر جا که تو باشی           مانند تو هر زهره که زهرا شدنی نیست

از چشم تو تا عرش خدا فاصله ای نیست           بی عطر تو فردوس فریبا شدنی نیست

بـایـد کـه خــدا بـر قـلـمـم واژه گــذارد           چون جملۀ هم شأن تو پیدا شدنی نیست

تو منحـصراً بـانـی این چـرخ کـبـودی           در خلقت ما نقش تو حاشا شدنی نیست

به نام سـورۀ کـوثر به عصمت مـادر            به نام زینب کـبری، شکـوه سر تا سر

شروع شد غـم کوچه، درست آنجا که            شکست هـیبت مردی به سختی حـیدر

شکست قامت آن کوه پر صلابت تا...            صدای هـمـسرش آمـد، ز آسـتـانـۀ در

صدای له شدن غنچه ای به گوش آمد            صدای مـادر خسته، کـبوتری مضطر

یکی نگـفت که نامرد بی حـیا بس کن            صـدا بـلـنـد مکـن در حـریم پـیـغـمبر

مـزن لـگـد بـه در خــانـۀ رســول الله            مکن تو غـنچۀ نشکـفته را چنین پرپر

به قدر کافی از این قافله عقب ماندی            دگر عذاب خودت را مکن از این بدتر

حریم خانۀ حیدر که جای هرکس نیست            حریف شیر ولایت، شغال و کرکس نیست

پـای دعـایم با گـنـه زنجـیـر گـشتـه            «آقا بیا» هایم چه بـی‌تـاثـیر گـشتـه

من خواب دیـدم مـاه پشت ابر مانده            خوابم به هجر روی تو تعبیر گشته

هر جمعه که خورشید در حال غروب است            در چشم من غمگین‌ترین تصویر گشته

لیلای من کم کم تو را افسانه خوانند            مجنون به راه عشق تو تحقیر گشته

آقا بیـا تا عـشق رنگ و بو بگـیـرد            دنیا بـدون روی تو دلـگـیـر گـشتـه

از نـوجـوانی انتـظارت را کـشیـدم            حالا دگر چـشم انتظارت پیـر گشته

ترسم که من هم با غم هجرت بمیرم            از بس که در امر فرج تاخیر گشته

امـروز دنیـا در پـی مـوعـود بـاشد            شکر خـدا عشق تو عـالم‌گـیر گشته

بـایـد بـیـایـی تا بـگــیـری انـتــقــامِ            آن سوره‌ای که با لگـد تفسیر گشته

آقـا الـهـی بـشکـند دست کـسـی کـه            در کوچه‌ها با مـادرت درگیر گشته

وصف تو چنان است، که انشا شدنی نیست           هر چند نوشتـیم، به مـولا شـدنی نیست

مدح تو به قرآن مجید است، «به قرآن»           با شعر و غزل، وصف تو املا شدنی نیست

من «وحده ضمیرم» صفتم «هیچ وَ پوچ»است           این وحدۀ «من» جز درِ تو «ما» شدنی نیست

ظرف دل من کوچک و عشق تو بزرگ است           ظرفیت این عشق، به دل، جا شدنی نیست

دل مــــردۀ آلــــودۀ افــتـــاده ز پـــا را           غیر از نفس هوی تو احیا شدنی نیست

تعـظـیـم کـنم رو به ضریح ملکـوتی ت           جز خـانۀ تو گـردن من تا شدنی نیست

هرگـز تو نـگـفـتی به گـدای حـرم خود           این حاجت تو سخت بود، یا شدنی نیست

هر کس که تو ردّش بکنی، زشت ترین است           آنقـدر شود زشت، که زیبا شدنی نیست

هر کس که بخواهـد بـشود شیعۀ حـیـدر           بی مرحمت حضرت زهرا، شدنی نیست

شیـرینی عـشق تو بود شهـدِ عـسلگـون           تـلـخـیِّ بـدون تو، مـربّـا شـدنـی نیـست

ما شهره به دیوانگی و عشق و جنونیم           ماهیت این عشق، که حاشا شدنی نیست

مَن ماتَ عَـلی حُبّ عـلی، مـاتَ  شَهـیدا           بی تو بخـدا لفـظ « شَهـیدا» شدنی نیست

بـاد نـفـس تــیـغ تـو بـر هـر کـه وزیـده           تا روز قـیـامـت بـخـدا پـا شـدنی نیست

حال و احوال دلم بدجور طوفانی شده            غیبت جان کاه تو آقا چه طولانی شده

می‌رسد فصل بهار و ای بهـار من بیا            از غـم دوری تو این دیده بارانی شده

این گدای روزهای جمعه‌ات یابن الحسن            خـانۀ امیّـدهـایش رو به ویـرانـی شده

فاطمیه می‌رسد بانگ عزا سر می‌دهند            نوکرت را یک نگاهی کن پریشانی شده

روضه‌های مادر و میخ در و چند بی‌حیا            حال و احوال دلم بدجور طوفانی شده

دلهـا شده دوبـاره پـريـشان مـادرت            آقا بيـا به مجـلـس ما جـان مـادرت

روزیِّ فــاطـمـيـۀ مـا را زيـاد كـن            دست شماست سفرۀ احسان مادرت

در فاطميه بيعت خود تازه مي كنيم            تا كه شـويـم بـاز مـسلـمان مـادرت

تصديق مي كنيم كه تطهيرمان كني            شايد شـويم سـائل و مهـمان مادرت

وقـتـي برای آمـدنت كـم گـذاشـتـيـم            گـشتـيم شـيعـيـان پـشيـمان مـادرت

اي مرد انتقام كتك خورد ه ها ببـين            افـتاده است پشت در خـانه مـادرت

آبـادتـر شـدند حـرم هـاي اهـل بـيت            غير از مـزار خـاكي پنهان مادرت

مثـل شـمع سحـری آب شدی از گریه            از خودت بی‌خبری آب شدی از گریه

بسترت خیس شد از اشک بیا گریه نکن            ناله‌ها از نفس انداخت تو را گریه نکن

دل من از نفـس سوخـته‌ات آگـاه است            مثل اینکه شب بی‌مادریم در راه است

لحظه‌ها سخت تر از سخت به تو میگذرند            زخم ها گرچه که مخفی ست ولی جلوه گرند

زهـرۀ خانۀ حـیدر چه شده خاموشی؟            ساکـتی مـادر من یا نکـند بی هـوشی؟

مـثـل تـنـهـایـی بـابـا چـقـدر تـنـهـایـی            دور کن از سر خود فکر سفر تنهایی

طرحی از قامت چون کوه تو باقی مانده            سایه‌ای از تن مجـروح تو باقـی مانده

دور از چشم هراسان حسن گریه نکن            این چنین نالۀ جانسوز نزن گریه نکن

بعد از آن کوچه باریک بهم ریخته‌ای            از همان لحـظۀ تاریک بهم ریخـته‌ای

همه خوبانِ جهان عبد و غلامت زهرا            همه عـالـم شده دلبسته و رامت زهرا

هرکه دارد به جهان رتبه‌ای و منزلتی            میخورَد غبطه بر آن اوجِ مقامت زهرا

بی‌علی خلق نمی‌شد نبی و بی‌تو علی            لوح و کرسی و قلم خورده به نامت زهرا

هرکه دارد به دلش ذرّه‌ای از مهرِ تو را            داده جایش به جنان حق زِ کرامت زهرا

کوثرِ جانِ نبی...دختر و هم مـادرِ او            زوجه و حامی و هم مامِ امامت زهرا

نخی از چادر تو هر دو جهان ما را بَس            ای امـیـد دو سـرا شـافـعِ امت زهــرا

ردِّ پا بـر بدنت آتـش و سیـلی مسمـار            همه شد سهم تو در پـای امامت زهرا

بی‌تو يا فـاطـمه با محـنت دنـيا چه كنم           وای با اينهمه غم، بی‌كس و تنها چه كنم
گيرم امروز به صد محنت و حسرت گذرد           چونكه فردا برسد، با غـم فـردا چه كنم

بی‌تو دنياست مرا، همچو كويری سوزان           دور، از سايه‌ات اي شاخۀ طوبی چه كنم
آتـش فـتـنه ز خـامـوشي تو روشـن شد           در چنين مهلكه، ای بضعۀ طاها چه كنم
من به درياي غمت كشتي طوفان زده‌ام           پاي بندم به تو و غرق به دريا چه كنم
اي كه در رحلت احـمد بگـرفـتی دستم           حـال كز داغ تو افـتاده‌ام از پا چه كـنم
در دل شب، ز يتـيمان تو پـنهـان گـريم           گر صدايـم شنـود زينب كـبری چه كنم
شجـر آل نـبـي كنده شد از ريـشه دگـر           شاخه بشكست و، ثمر ريخت خدايا چه كنم
گر محـمـد نگـرد سيـنۀ مجـروح تو را           يا كـند روي كـبـود تو تـماشـا چـه كـنم

پرده از روی گناهان چو حسان بردارند           گر شفاعت نکند حضرت زهرا چه کنم