اشعار

هــوای عشق به سر دارم و دلی شیـدا           و چشم های پر از شوق رو به خــدا

هوای این دل مجنون چقدر طوفانی ست           چقدر شور تلاطم گرفته چون دریــا

از آســمــان خــدا بــوی سیـب می آید           که بــرده هــوش تــمام اهــالی دنــیا

زمین شهر مدینه چو عرش اعلاء شد           ز ازدحــام ملائـک به شــادی آن ها

نگاه خیره ی بالا به سمت خانـۀ عشق           میــان خــانه دلی پــر کـشیده تا بالا

ببین دلی پــدرانــه تـپـیـد و شیــدا شـد           و مــادرانه کــسی گــرم گــفـتن لالا

از آســمــان خــدا نــور عشق تــاپیده

به روی دامن مــادر حسین خــوابیده

علی دوباره در آغوش خود قمر دارد           میان خانه ی خود دلبــری دگر دارد

کرامت قــدم نــو رسیــده بـاعث شــد           که باز فطرس پر بسته بال و پر دارد

ز ازدحام گدایان مجال حرکت نیست           شنیــده اند دوبــاره عــلــی پسر دارد

برای سوره ی کوثر شکوه فجــر آمد           فقط خـدا ز دل فــاطــمه خبــر دارد

کنار مــهــد حسین آمــده حسن امشب           شبی که نخــل امید دلش ثــمـر دارد

ز بوی سیب، زمین خــدا معــطر شد

به آب، کــشتی اربابمان شنــاور شد

پریده ایم به شــوقی که آسمــان باشی           و قطره ما و تو دریای بی کران باشی

مگر نگفته پــیمــبر حسین و منّی پس           تو بــاید اشــهــد ربــانی اذان بــاشی

تو آفریــده شدی این و آن گــرفـتارت           تو آفریده شدی عشق این و آن باشی

قسم به کعبۀ شش گوشه ای که تو داری           مــدار شش جهت هفت آسمـان باشی

تو سیــدالــشّهــدایـی امـام عــاشــورا           بعید نیست خــداگونه جــاودان باشــی

امام کرب و بلایی و مثــل مهتــابـی

خوشا به حال دل من که نعم الاربابی

میخانـه مگر بال و پـرم را بـپـذیـرد           تا آتـش مــستی جـگــرم را بپــذیـرد

ظرفیت دل در گرو پاکیِ ظرف است           ای کاش همین مختـصرم را بپذیـرد

در زاویـهٔ گــردش پــیــمانـه نشستـم           تا دستِ گـدای ســحـرم را بپــذیــرد

منظورِمنِ بی سر وسامان خودساقی ست           پس اوست که باید نظـرم را بپذیرد

جارو زده ام با مژه خـاک قدمش را           شــایـد برسد چـشــم ترم را بپـذیرد

سر می کشم آن قدر به بالا که ببـیند           دنبـال هـمیــنـم که سـرم را بپذیـرد

مقصود من ازعشق،تماشای حسین است

سرمست شدن با قد و بالای حسین است

سرمایه: سری هست، فدای سر ارباب           سـر به سر ارباب، سرِ نـوکر ارباب

بهترکه سرم را به روی دست بگیرم           چیزی که ندارم ببرم محضر اربـاب

از کودکی ام یـاد گــرفتـم که بگویــم           مـادر پـدرم نـذر پـدر مـادر اربــاب

تا بوده همین بوده و تا هست همین است           جَمعند گـداها همـه دور و بر ارباب

کارآن قدری هست که بی کار نبـاشد           یک کارگر از این همه کارگر ارباب

این بال و پــر سوختۀ فـطرسی ام را           امشب برسانید بـه خاک در اربـاب

با گفتن یک بار «حسین جان» گنهم ریخت

قبل از رمضان، سـوم شعبان گنهم ریخت

تا سفرة افطار شما هست، گــدا هست           آقا که حسین است، برای همه جا هست

مـا درد نگـفـتیم و مـداوا شـده رفــتیـم           پس بیشتراز هر چه که درد است، دوا هست

عیسی نَفَسی هست اگر از نَفَس توست           در سینه ات انگار نفس نیست، شفا هست

تا خـانه ببـر سائل خود را، که بگویی           هر وقت گرفتار شدی، خانه ی ما هست

در سینۀ سینـایی ات، ارباب دو عالم!           گنجینه ای از جـلوۀ اســماء خــدا هـسـت

ما عـرش خـدا را که ندیـدیم، ولیـکن           جایش شب جمعه، حرم کرب و بلا هست

مــا تـا ابـدالـدّهـر بـدهکـار حــسینـیم

با جان و دل خویش خریدار حسینیم

به کسی کار ندارم که بـهشتم لیلی ست           بت بتخـانه و رهبان کـنـشتم لیلی ست

خاک من خاک جنون است وسرشتم لیلی ست           هرچه درمکتب استاد نوشتم لیلی ست

جـز به این حرف ندارد قـلـم من میلی

دفــترم پـر شده از لــیـلی لــیـلی لیـلی

می نویـسم لیـلی تا که بخـوانـیم حـسین          تا جنون را به نهایت بـرسـانیم حسین

آن که بی او نفـسی هم نتـوانیم؛ حـسین          وقت یک ذکر همه هم ضربانیم: حسین

او همان است که هر وقت از او می خوانم

از دل عـرش خـدا فـاطمه گوید جـانـم

گر چه در عشق فقط لاف زدن را بلدیم           گرچه چندی ست که بی روح تر ازهرجسدیم

گر چه درخوب ترین حالت مان نیز بدیم           جـز در خــانه ی اربـاب دری را نـزدیـم

از ازل حلقه به گوش دراین خانه شدیم

سجـدۀ شـکـر برآریم که دیـوانـه شـدیم

از همان روز که "حُسنش ز تجلّی دم زد"           از همان دم که دمش طعنه به جام جم زد

از همان لحظه که مهرش به دلم پرچم زد           "عشق پیدا شد و آتش به همه عــالـم زد"

گفت من عشقم و مجنون حسین بن علی

در رگم نیست به جز خون حسین بن علی

آســمـان بــا تـپـش مـــاه تــمـاشـا دارد           قـطـره دریا که شود جـلوۀ زیـبا دارد

خاک یک دشت فـقـط تربت اعلا دارد          عشق با نام حسین است که معنی دارد

تا خدا هست وجهان هست و زمان هست و زمین

نمک سـفـرۀ ایجـاد حسـین است همین

لبم از هر چه به جز نام امامم خاموش          آتش عشق نشد یک دم از این دم خاموش

گرچه یک لحظه نبود است به عالم خاموش          از قدومش شده یک روز جهنم خاموش

در امالی خودش شیخ صدوق آورده است

روز میلاد حسین آتش دوزخ سـرد است

شب شوراست که شیرین وغزل خوان شده ام           خیس از بارش احسان فـراوان شده ام

جان رها کرده و دل بستۀ جانان شده ام           مست جام رجب و تشنـۀ شعـبان شده ام

که شب سوم این مـاه حـبیب آمده است

باز از بـاغ خـدا نـفحۀ سیب آمده است

او همان است که احسان قدیمش خوانند          صاحب جـام بلایای عـظیمش خوانند

در مــدینه هـمه قـرآن کریـمش خوانند          پنجمین دشمن شیطان رجیمش خوانند

از ازل تـا به ابـد خــلـق خـدا می دانند

"ما همه بنـده و این قـوم خــداونـدانند"

در پـنـاهـش هـمه هـستـند مهیمن ها هم          متـوسل به نگـاهش شده ضامن ها هم

نـه فـقــط عـالم ربـانـی، کـاهـن ها هـم          وقت آن است که گـویـند مـوذن ها هم

وقت شـرعی اذان بر سر گـلـدسته ماه

اشـهـــد انّ حـسـیـن بـن عــلـی ثـارالله

غـم عـشق است که آتش زده بر بنیادم          تـا که در راه محبـت بــدهـد بر بـادم

من ملک بودم و فردوس...نه آمد یادم          که من از روز ازل اهـل حسین آبادم

منـم آن رود که جـز جانب دریـا نروم

بر دری غــیـر در خــانـۀ مـولا نـروم

ما که برساحت این عشق ارادت داریم         ما که انگیزۀ برگشت به فطرت داریم

یک نفس تا به خــدا بُعد مسـافت داریم         باز هم در سرمان شور زیارت داریم

هر که دارد سـر هـمـراهی ما بسم الله

هر که دارد هـوس کرب و بلا بسم الله

تو را آن گونه می نامند مــولای تـلاطم ها           و نـامــت غـــرش آبـی آوای تـــلاطــم هـا

تو را اینگونه میفهمند مجذوبان كه اربــابی           ونامت مونس هموارهٔ شب های بی خوابی

تو را این گونه می سنجند با شأن خداوندی           خدا ذات تو را با ذات عصمت داده پیوندی

تو را پیغمبر بی سرترین پیــغــام می دانـند           تو را بنیانـگــذار اصــلی اسـلام می داننـد

و تو تكثیر حق در جان هفتاد و دو پـیـغمبر           كه پیغام تو را بردند از لاهوت آن ســوتر

تو میلادت شروع جنبش خونین آزادی ست           تومیلادت برای عاشقان غم،عارفان شادی ست

نمی فهـمـیـم یعنی چه؟ تـلاطـم از دل دریـا           نمی دانیــم یعـنی چـه؟ تـولد از دل زهـرا

تو را بر محملی از دل از آن بالا فرستادند           تمام آسمـان و اهـل آن بر پــایت افــتـادنـد

زمین سر تا سرش چشم است وقتی جلوت اللهی           قدم بگذار ای ـجان جهان هرجا كه میخواهی

تورا كه مصطفی همواره ازجبریل میپرسید          علی در قاب چشم فاطمه هرشب تو را می دید

ای دل ! چه غافلی تو زحال شکستگان            از روزگار تنـگ به تــوفـان نشستگـان

غــافــل ز سفـــره‌های تهیدستِ منتـظـر            غـافــل ز وصله‌های دلِ دلـشـکـستگـان

غـافـل ز نـاله هـای شب زائـران فــقـر            غافل ز حال سوته دلان،حــال خـستگان

ای‌ دل! کریم باش و به دست صفا بـپاش            عـطــر اجــابـتـی به تــمـنـای بـسـتـگـان

برپا ستاده‌ای، تو بچین غنچه‌ای سپاس            بـنـشـان سخـاوتی تو به بــاغ شکستگـان

آمد بهارزنده‌دلان، خوش به حال عشق            هم خوش به حال جملۀ از خویش رستگان

به پيري چون رسد انسان دگر برنا نخواهد شد            قد سروي اگر خم شد دگر رعنا نخواهد شد

مده بيهوده از کف گوهر نـقد جواني را           که اين دُّر گران قـيــمت دگر پيدا نخواهد شد

به دنيا دل مبنداي دل به فکر توشه ره باش           ‏که با مـرگ من و تو آخـر دنـيا نخــواهد شد

مخـور هـرگـز فـريب زرق و برق دنيـا را           که شيــرين کـام با گـفـتــن حلـوا نخواهد شـد

مکن تعريف ازفضل وکمال ديگران اي دل           ‏که با تعريف کردن هيـچ کس دانا نخواهد شد

علي يک عمر با اوفتادگان بنشست تا گويد           از اين بال نشستن ها کـســي والا نخواهد شد

ای ز گل بهترمبادا کمتر ازخارت کنند          پایمالت کرده و بیرون ز گلزارت کنند

زرد بودن ازخزان تا چند، چندی سبز شو          تا که از فیض بهاران، نخل پربارت کنند

درمیان نور و ظلمت ازچه حیران مانده ای          حیف باشد روز باشی و شب تارت کنند

طلعت غیبی که نادیدی، همانا دیدنی است          پای تا سرچشم شو تا محودیدارت کنند

انـبـیـا و مـرسلیـن از اولیـن تا آخـرین          چشم بگشا،آمدند از خواب بیدارت کنند

قلب مردم را مکن آزرده از نیش زبــان          بیم دارم همنشین با عقرب و مارت کنند

میکند رضوان گریبان چاک ومیخواند تو را          ای بهشتی رو! مبـادا داخل نارت کنند

فکر عقبا باش، در بازار دنیا سود نیست          وای اگر سرگرم این آشفته بازارت کنند

گرچه درخاک زمینی از ملک بالاتری          همّتی تا هـمـنشین با آل اطـهارت کنند

میثم از دامان مولا دست هرگز بر مدار          گر هزاران بار وقف چوبۀ دارت کنند

باید از دوست بخواهیم هــدف گم نشود            ای جماعت بپذیریم که صف گم نشود

رهـروانی که به دنــبال نگـار آمده ایـد            خیمۀ دوست... پی آب وعلف گم نشود

این همه آمد وشد، شام وسحر،کوی به کوی            بهر آن است! ره عز وشرف گم نشود

راه طولانـی و انـواع بــلاهـا، هـشدار            گوهری را که دل آورده به کف گم نشود

راه ما راه ولایـی است به امیـد علـی             مدد از غـیب رسـد راه نجـف گم نشود

کشتۀ دوست شدن قدمت خـلـقت دارد            همتی شیــوه ی خوبـان سلـف گـم نشود

راه و بیراهه زیاد است ولی ای یاران            عـاشــق و دلـشدۀ وادی طـف گـم نشود

آری ای منتظـران بـانگ ظهور دلبـر         در هیـاهــوی نــی و نغمـۀ دف گـم نشود

کو یک نفر که یاد دل خستگــان کند؟            یـا لا اقــل حـکـایت ما را بـیان کــنـد
من زیر بار معـصیتم ضعف کـرده ام            دستی کـجــاست تا مــدد نــاتـوان کند

تب کـردم از مــرور گنـاهان کوچـکم            کو آتشی که خجلت ما را نهــان کند؟
ما بی سلیقه ایم، تو حاجات ما بخـواه            ورنـه گــدا مطـالبه ی آب و نـان کند
آتش میاورید که اشکم مـرا  بسـوخت            کـار شـرار نـــار تـو آب روان  کنـد
ما را مران ز خویش چرا که زمانه راند            حاشا که دوست کار زمین و زمان کند
چیزی نصیب تو نـشود از عـذاب من            ایـزد کـجــا محــاربه با استـخوان کند
شبـها مـرا برای خــودت انتـخاب کن            رصت مده که دیگری ام امتحان کند

درهم بخر که سخت گرفتار و در همیم            خوب است گرچه چشم تو ما را نشان کند
از تو بعـیـد نیست رفیـق گــدا شـوی            مرد کــریم میـل به مستـضعـفـان کنـد

من کــیــم؟ عـبـد گـنـه کـار الهی العــفـو          من کـیــم؟ بـنده ی سـربار الهی الـعـفــو

منم آن کس که نمک خورد و نمکدان بشکست          نه که یک مــرتــبه، بسیـار الهی العـفـو

با گناهی که زمن سر زده، بیـن من و تو          چــیــده شد این همه دیـوار الهی العـفـو

من زمین خورده ام و آمده ام تـوبه کـنم          با چـنـیـن وضع اسـفـبـار الــهـی العـفـو

بزنی یا نــزنـی مال تــواَم جــان عــلـی          پس بیــا رحــم کن این بــار الهی العـفو

چیزی از سوختن من که نصیبت نشـود          پس نــجــاتــم بــده از نــار الهــی العفو

مهربانی کن و این بار مرا نیــز ببخـش          ذوالــکــرم! حضرت غـفّار! الهی العفو

زیر چتــر کــرمت آمـده ام ربّ کــریـم          با عــلــی ـ حــیــدر کــرّار ـ الهی العفو

ای خدای علی و فاطمه! ای رحمت محض!          می زنم در همه جا جار الهی العفو

جود و کرامت از کرمش جاودان شده           هر چه دخیل هست به سویش روان شده

جبریل هـــم اگر بــرسد در حریـــم او           حس می کند که وارد صحن جــنان شده

اوظاهرش بتول ولی باطنش علی است          در پشت آن جــمــال، جــلالی نهان شده

ازچه تمام فاطمه ها عمرشان کم است           دنیا چــرا به "فــاطـــمه " نامهربان شده

خواهر حریف هــجـر برادر نمی شود           بـیـهـوده نیست این همه قدش کمان شده

بــا احــتــرام آمــد و با احــتــرام رفت           هرآنچه شأن اوست در اینجا همان شده

دور و برش فرشته نگهبان معـجــرش           پس مــا فـــدای زینب بـی پــاسبان شده

گــاهــی میان مـحـمــل نامحرمان شهر          گــاهــی میــان محــمــل بی سایبان شده

شکر خدا مقام تو زخــم زبــان نخورد

شـکــر خــدا بـرادر تو خیزران نخورد

روی قبرم بنویسید که خواهر بودم          سال ها منـتـظــر روی بــرادر بـودم

روی قبرم بنویسید جدایی سخت است         این همه راه بیایم، تو نیایی سخت است

یوسفم رفته و از آمدنش بی خبـرم           سال ها میشود از پیرهنش بی خبـرم

روی قــبــرم بــنــویسید ندیده رفتم           بــا تن خـسـتــه و با قــد خمیـده رفتم

بنویسید همه دور و برم ریخته انـد           چقدردسته ی گل روی سرم ریخته اند

چقدر مردم این شهر ولایی خـوبند           کــه ســـرم را نشکستند ،خدایی خوبند

بنویسید دراین شهر سرم سنگ نخورد          به خداوند قسم بال و پرم سنگ نخورد

چادرم دور و برم بود و به پایی نگرفت          معجرم روی سرم بود وبه جایی نگرفت

من کجا شام کجا زینب بی یار کجا؟         من کجا بام کجا کوچه و بازار کـجــا؟

بنویسید که عـشّاق همه مــال هم اند         هــر کجـا نیز که باشند به دنبال هم اند

گرزمانی به سوی شاه خراسان رفتید        من نبــودم به سوی مرقد جانان رفتید...

روی قــبــرش بنویسید بـــرادر بوده        ســال ها منتـظــر دیــدن خـواهر بوده

روی قبرش بنویسید که عطشان نشده        بــدنش پـیـش نگــاه همه عــریان نشده

بنویسید کــفــن بود، خــدایــا شکرت        هـر چه هم بود بدن بود خدایا شکرت

یارهم آن قدری داشت که غارت نشود        در کنارش پسری داشت که غارت نشود

او کجا نیزه کجا گودی گودال کجا؟         او کــجــا نعــل کجا پیکر پامال کجـا؟

بنویسید سری بر سر نی جا میکرد         خواهری از جلوی خیمه تماشا می کرد

ای دلم بی قـرار در حــرمت           کن نگــاهی به سائل کرمت

ذره ای بـودم و ز لطف شما            زیــر بــالــم شده تمـام سما

طفل خُردی به پای مکتب تو          بوده ام من دخیل هر شب تو

سر نهــادنـد پیش پـــای شما           بهجت و فاضل و مطهر هـا

عمه و بنت و خواهرمعصوم          بر تو باشد سلام هرمعصوم

ای ضریح شما مطاف ملک           رفته گلدسته ات فـراز فلک

چشم من ابری است وبارانی          از تب عشق خود تو میدانی

لحظه هایم اسیـــر دل تنگی           می زنم زلف یـار را چنـگی

افـتـخــارم بُــود گــدایــی تو           مــرغ دل را کنــم هوایی تو

می کنی تو غـــــروب آدینه           دل من را چــو صـحـن آیینه

با نگــاهــی دلــم هوایی کن           قلب من را تو کــربلایی کن

بیــن کــویــر خشک آرامیـده دریــا           دریایی از عشق و وفا و نور زهرا

دریایی از مهر رضا و عشق حیـدر           آید صدا از موج آن: اَدرِک بــرادر

مرآت نــور مــادر مظلومه گـشــتـه           از سوی موسی نام او معصومه گشته

معصومه یعنی عشق، یعنی اسـتــقامت           معصومه یعنی خواهرو دخت امامت

معصومه یعنی نوریعنی دل ربـایـی           معصومه یعنی فــانــی عشق خـدایی

معصومه یعنی مغفرت یعنی عطـوفت           معصومه یعنی لطف واحسان بی نهایت

معصومه یعنی دختر خیــر البــریـه           معـصومه یعنی یاسی از نسل فریده

معصومه یعنی عمه ی جود و کرامت          مـعصومه یعـنی آسمانـی از شهامت

معصومه یعنی شیرزن دربیشه ی عشق          نخـل بلندی از بن و از ریشۀ عـشق

معصومه یعنی یاس باغ آل عصمت          معصومه یعنی کـعـبـۀ آمال عصمت

معصومه یعنی با بـرادر تا شهــادت          معصومه یعنی جان سپردن بین غربت

معصومه یعنی زینب ثـانی زهــــرا           معصومه یعنی قلب طوفــانـی زهرا

زینب نشان بود و ولی سیلی نـدیـده           هرگــز کسی رخسار او نیلـی ندیده

زینب نشان بود و ولی دستش رسن نیست          هم چون اسیران در میان انجمن نیست

زینب نشان بود و ولی با اشک وگریه          قــلـبش نــدیــده داغ عـباس و رقـیـه

زینب نشان بود و ولی او بی مدد نیست          در قسمت او ضرب جان کاه لگد نیست

امشب که او دردم دوا بنموده شــادم          آری رسیــده زیــنــب ثــانی بــه دادم

من دعـبلم دلـداده ی اخت الرضایــم           با دست بی بی مُهر شد کرب وبلایم

در قــم که آمدم دل سنگم جلا گرفت          مثل کبوتـــری به حریم تو جا گرفت

گرد وغبار دور و برصحن این حرم         گــرد و غباری از دل آیینه ها گرفت

باران، قنوت،اشک،کبوتر،کنــار تــو         در این میانه نور تو دست مرا گرفت

وقتی نگاه من به تو افــتـاد این دلـــم         حال و هوای باب جوادِ، رضا گـرفت

جسمم کنارخواهر وقلبم پیِ رضاست        اشــکــم تمام فاصله ها را فـــرا گرفت

این خــادمــان کــوی تو گفتند میشود         از دست مهربان شما "کــربلا" گرفت

دوباره آمـده ام تا به من بهـا بــدهـــی            مرامریض کنی و مــرا شــفـا بدهی

گره به کار من افتاده ای کلیـد بـهشت            خدا کند که به من فرصت دعا بدهی

من از زیارت قبلی خراب تر شده ام            خــدا کند به من بی پــنــاه جــا بدهی

من از زبان رضا با تو درد دل دارم            مگر که پاسخ این «اشفعی لنا» بدهی

تو آمدی و مقــام رضــا مشخص شد            توخواستی که کلیدی به دست ما بدهی

دلم برای مــحـرم چه زود تنگ شده             مــگـر که باز تو امضای کربلا بدهی

هــزار عــیــد فـدای دو روز ماتم تو            اگــر اشاره کنی، رخصت عزا بدهی...

تمام سال برای تو روضه می گیریم

هزار مرتبه هم در عزات می میریم

غمی میان دل خسته ام شرر دارد           دل شکسته ام اینگونه همسفر دارد

کبوتری که نشسته به روی ایوانم            دوباره آمده و از رضا خـبـر دارد

خیال غربت او می کشد مرا ، اما           دلم زغصه زینب غمی دگر دارد :

ز کاروان اسیران وخواهری تنها            که حلقه ای زیتیمان در به دردارد

زمادری که سپر شد کبود شد خم شد          زمادری که زغم دست برکمردارد

ز مادری که کنار سر دو طفلانش           زکوچه های یهودی نشین گذردارد

زدختری که یتیم است و درتمامی راه           به سمت نــیــزه بابا فقط نظر دارد

زدختری که به لکنت به عمه اش میگفت         بگوبه دختر شامی که این، پدردارد

زصوت ضربه سنگین سنگها فهمید          لبان خشک پدر زخم های تر دارد

سرپدر به زمین خورد و بین آن مردم          کسی نبود که سر را زخاک بردارد

آئینه تـــوحــیــد به قــم می آیـد          یــا خواهر خورشید به قم می آید

نذر نفحات فاطمی اش صلوات          بــا آمــدنش عـیـد به قـــم می آید

***

هم زمزمه‌ی سبز بهاران با تو           هم روح بلند چشمه ساران با تو

از راه رسیدی و کویری تشنه           جنت شده،ای حضرت باران با تو

***

تا خاک مرا سرشت، یامعصومه          روی دل من نوشت: یا معصومه

یک پنجره پروازمرا خواهد برد         ازصحن تو تا بهشت، یا معصومه

ابری شده است حال و هوای نگاهتان            بغض غروب می چكد از هر پگاهتان

دلتنگیِ غـمـی چــقــدر مــوج می زند            در اشكهــای نیــمــه شبِ گــاه گـاهتان

چشمان صحن آینه هم تــار می شــود            با غربتی كه می چكد از اشك و آهتان

همراه گریه های تو از دست می رویم            پــائـین پــای روضۀ شــال سیــاهـتان

عطـر مــزار مــادر ســادات می رسد            از یــاســهای هر ســحــر بارگــاهتان

فــردا چه خـاكـهـای ندامت به سر كند            امروز هر دلی كه نشد خاك راهتان»

اینقدر كه پر از تب انــدوه و نـالـه ای         

شــاید دلت گــرفته به یاد سـه ساله ای

می گفت چشمهای تــرش درد می كند            قــدش خـمـیــده و كمرش درد می كند

از بسكه سوخت دامن معصوم خیمه ها            حـتـی نگــاه شـعـله ورش درد می كند

طــوفــان تـازیــانـه و بـاران سنـگـهـا            بیخود كه نیست بال و پرش درد می كند

میسوخت غرقِ حسرت خورشید نیزه ها            خُب پس بگو چرا جگرش درد می كند

از لطف دستهای نوازشگــری كه بود            دیگر تـمام مــوی ســرش درد می كند

آرام قلب خسته اش از دست رفته بود

چشم به خون نشسته اش از دست رفته بود

جود و کرامت از کرمش جاودان شده            هر چه دخیل هست به سویش روان شده

جبـریل هــم اگــر برسد در حــریـم او            حس می کند که وارد صحن جنان شده

او ظاهرش بتول ولی باطنش علی است            در پشت آن جمال، جـلالی نهــان شده

ازچه تمام فاطمه ها عمرشان کم است            دنیا چرا به "فــاطمه " نامهــربان شده

خواهر حریف هجـر بــرادر نمی شود            بیهوده نیست اینهمه قــدش کـمـان شده

با احتــرام آمــد و بــا احــتــرام رفـت            هرآنچه شأن اوست دراینجا همان شده

دور و برش فرشته نگهبـان معجــرش            جــانهــا فــدای زینب بی پـاسبان شده

گاهی میـان مجـلـس نامــحــرمان شهر            گاهی میان محـمـل بی سـایـبـان شده

شکر خدا مقام تو زخــم زبــان نخورد

شـکــر خدا برادر تو خیزران نخورد