اشعار

بــاز دنـیـا پـیـالــه بـاران شد             تا خـدا پر کـشـیدن آسـان شد

آمد از ره پـدر بـزرگ رضا             دل ما راهـی خــراســان شـد

---

کــوری چـشـم دشمنان عـلی              پسری حـیـدری نـمـایـان شد

آمد عالی مقام فـقه و اصـول             روضه ها صاحب سخنران شد

مـکـتـب آســمـانـیـش روزی           بــانــی انـقـلاب ایـــران شـد

مو سفـید و خـمیده قـامت شد             تــا دل گـبــر ما مسلـمان شد

سخـنـان فـصیح و روشـن او             بــاعـث اعـتـبـار انـسـان شـد

هـر کجا حـرف عـلـم او آمـد             دشمن شیعه رفت وپنهان شد

قـطره ای از فـرات نوشـید و              کربلایی شد و پــریـشان شد

پـدرش تا که آب زد به لـبش           یاد شش ماهه کرد وگریان شد

حـسرت این خبر به دل مانده             صحن تاریک او چراغان شد

دروطن هم غریب ومظلوم است             شهـر او پـایـگـاه شیطان شد

: امتیاز

جشن خدا به وسعت دنیا مبارک است            تکرار عید دیگر «طاها» مبارک است

در لـیـلـۀ ولادت پـیـغــمــبـر عــظـیـم            میلاد علم و دانش و تقوا مبارک است

---

بر « باقـرالعـلـوم» که آئـیـنۀ خـداست            دیـدار وجه حـیِّ تـعـالی مـبارک است

عـیـدِ ولادتِ شـشـمـیـن حـجّــت خــدا            بر احمد و به حیدر و زهرا مبارک است

آئین مـاست جـعـفـری از لطـف کبریا            این عید عید ماست که بر ما مبارک است

ما در پـناه عـترت و قـرآن و احـمدیم

زیـر لــوای صــادق آل مــحـــمّـــدیـم

یا بــاقـرالـعــلـوم! الـهــی، امـام عــلـم            تابید روی دست تـو امشب تـمـام علـم

بر این پسر که صادق آل محـمّد است            تـا بـامـداد روز قــیـامـت، سـلامِ عـلـم

وقـتی زبان او به سـخـن باز می‌شـود            پـر می‌کـشد به اوج سمـاوات، نام علم

بـر سـیـنـۀ، مــقـدس نـورانـیَـش درود            آن سیـنـه‌ای که آمـده بـیـت‌الـحرامِ علم

می‌جوشد از عـقـیـق لبش گوهر کمال            دُر می‌شود به درج دهـانش کـلام عـلم

تــوحـیـد زنـده از سـخـن دلــربـای او

قـرآن، نـیـازمـنـد لــب جـان‌فــزای او

گویی رسول سر دهـد آوای "تـفـلحوا"            وقتی رسد بـه گوش ز منبر، صدای او

هرکس به پای کرسی درسش کند جلوس            بر بـال جبـرئـیل امیـن اسـت، جای او

جـبریل نه، مـلائکه نه، جن و انس نه             بــایــد کـنــنــد آل مـحــمّــد ثــنــای او

گر شاعری به شأن خدا بـوَد گـفـتـمی            بـایــد خـدا قـصـیـده بـگـویـد بـرای او

مدحش به لوح، با قلم وحیِ کبریاست

فرقان ونور و کوثر وتطهیر و هل اتی ست

ای جـبرئیـل، تـشـنـۀ دریـای نـور تـو            زانـو زدنـد خیـل ملک در حضـور تو

هرجا سخن زدانش وتقوا وحکمت است            احسـاس می‌شود همگـان را ظهور تو

دانـش همـیـشه سیر کند در مـسیر تو            عرفان هماره شور نـوازد بـه شور تو

عیسی مسیح،موسیِ عمران،خلیل، نوح            خـورده شـراب نور ز جـام طهـور تو

هر چند قـدر و مـرتبه‌ات را ندیـده‌ایـم

بیش از ائـمه، از تو روایت شـنیـده‌ایم

فـضـل و کـمال را سندِ معـتـبـر تویی            نخـل قیـام کرب و بـلا را ثــمـر تویی

دریای شـش دُری، سپـهـرِ شش آفتاب            یاپنج بحرِ فضل وشرف را گهر تویی

صـدیـقِ اکـبـرنــد امـامــان مــا هــمـه            اما به صدق، از همه مشهـورتر تویی

میزان تو و حساب تو، حشر و صراط تو             قاضی تویی، شفیع تویی، دادگر تویی

مهر تو، روح درتنِ پاکِ عبادت است            شب زنـده‌دارهـای خـدا را سحر تویی

حجّت در این مقام، تمام است بر همه

بی‌مهـر تو نمـاز، حـرام است بر همه

تـو وارث تـمـام عــلــوم پـیـــمــبــری            قــرآنِ نــاطــقــی، ولــی‌اللهِ اکــبـــری

جزحق که گفته وصف تورا با زبان وحی            از هـر چه گـفـته‌انـد و نگفتنـد برتری

بر روی دستِ حجّت حق، باقرالعـلوم            قـرآنِ نـاطـق استی و فـرقـان دیگـری

گر جـانـماز بـاز کـنی، زیـن‌‌العـابـدین            ور سوی ذوالفقار بری دست، حیدری

تـو یک امـام نـه، تـو تــمـامِ ائــمـه‌ای            تـو چـارده جــمـال خـداونـد مـنـظـری

شکر خـدا کـه در کـنـفِ چـارده ولـی

نه مالکی نه شافـعی استم، نه حـنـبـلی

ای در کمند عـزم تـو لـیـل و نهـارهـا            دادی بـه چـار فصـل ولایـت، بهـارها

قرآن زده است بوسه به لب‌هات، بارها            دادی به عــلم بــا نـفــست، اعـتـبـارها

هرجا که نیست پرتو علم تو تیرگی است            روشن ز توست چـشمِ همه روزگارها

آن گل که رنگ و بوی تواَش نیست در بساط            صد حیف از اینکه آب خورد دورِ خارها

میثم که خار توست، به گل ناز می‌کند

تنهـا زبـان بـه مدح شــمـا باز می‌کـند

: امتیاز

ما تشنه ایم و راهی دریا شدن خوش است           سلمانمان كنید كه مِنّا شدن خوش است

یـا حـضـرت رسـول فــدای مــلاحـتت         با نام دلربای تو شیدا شدن خوش است

---

از بـركـت تـو سفـرۀ ما بركـتی گرفت           پس ریزه خوار سفرۀ آقاشدن خوش است

ما گـم شـدیــم در دل دنـیــای بی كـسی           پشت درحرای تو پیدا شدن خوش است

خوب است پیش دشمن تو قـد علم كنیم         اما مقـابـل قـد تو تا شــدن خـوش است

خاك درتو از دُر و زر قـیمتی تر است           پس خاك پای حضرت زهراشدن خوش است

ای اعـتـبـار عـالـم و آدم خـوش آمـدی

تو مصـطـفـایـی، احمدی، آقـا مـحمدی

با خلـقـت وجـود تو خلـقت شـروع شد           با جـلـوۀ جـمـال تو عصمت شروع شد

سجاده پهـن شد كه تو باشیّ وذات حق           از آن به بعـد بـود رفـاقـت شـروع شـد

عـالـم بـرای بـوسـه به دست تو آمـدنـد            یـك واژه ای بــنـام ارادت شــروع شـد

دست تـو را كه داد به دستـان سـعـدیـه           در آن قبـیـله بارش رحمت شـروع شد

با بـودنـت حـلـیــمـۀ سـعــدیـه دیـد كـه           لحظه به لحظه بركت و نعمت شروع شد

دسـتـی نـبـود تا كه نگـیـرد دعــای آن           با مـقــدم تـو سـیـل اجـابت شـروع شد

پیغـمبـرانه بـود حـضـوری كه داشـتی

آقــا نـمـك بـه سـفـــرۀ آنـهـا گـذاشـتـی

آقــای من تـو واسـطـۀ نـشر دین شدی            در بـدتـرین زمـانـه شما بهـتـرین شدی

بر روی مـسـنـد نـبــوی بـیـن انــبــیــا         تو آخـریـنی؛ از همه بـالا نـشـین شدی

چـشـمان مـكـه شـاهــد آقــایی تـو بـود           اینـكه تو در تـمـامی عـالـم امیــن شدی

از لحظۀ ولادت خود حضرت رسـول         تـو رحـمت خـدایـی و للعـالـمـین شـدی

عــالــم فــدای نــام ابـالــقـاســم شــمــا           زیـرا شـما قـسـیـم بـهـشت بـریـن شدی

هرجا قـدم زدی پُـرِ یـاس مطهـر است

قـطعاً گـل محـمدی از تو معـطر است

بایـد فـقـط تو راهـی غـار حـرا شـوی            بـایـد فـقـط تو هـمـنـفـس با خـدا شـوی

با این مـقـام و منزلت و شأن و عزّتت           بایــد هــم، آبـروی هـمـه انـبـیـا شــوی

تنها به عشق نام تو گـلـدسته سـاخـتـند            تــا اشـهــد اذان هـمـه مــاســوا شــوی

اصلاًبعـیـد نیست كه حیـدر نبی شود             اصلاً بعید نیست كه تو مرتضی شوی

حق با علیست غیر علی ناحـقـند وبس         یك لحظه هم نشد كه تو از حق جدا شوی

بعد تو هـر كسی به عـلـی اقـتـدا نمـود

راه خود از مسیـر شیاطـین جـدا نمود

مولای ما كسی ست كه شیر دلاور است           مولای ما كسی ست كه با حق برابر است

مولای ما كسی ست كه جان و دل تو بود           مولای ما كسی ست كه با تو برادر است

مولای ما كسی ست كه لایق تر از همه ست           شیر خـدا و هـمسر زهرای اطهر است

مولای ما كسی ست كه مثل خدا یكی ست          نامش ولی، عـلی، اسد الله، حـیدر است

مولای ما كسی ست كه بابای امت است           مولای ما كسی ست كه مولای قنبراست

مولای ما كسی ست كه شاگرد مكتبش         در فـقـه و در علوم الهـیـه جعـفر است

آنكس كه پای مكـتب او جان گرفـته ایم

درس خـداشـنـاسی و ایـمان گرفـته ایـم

جعفر اگر نبود زمین محـوری نداشت           كـشـتی عـلـم ذات خـدا لنـگـری نداشت

جـعـفـر اگـر نـبـود حـسـیـنـیــۀ زمـیـن           تعـطیل بود چونكه دگر منـبری نداشت

جعـفـر اگـر نـبـود عـلــوم كـتـاب حـق           سـوگـند بر خدا كه روایت گری نداشت

بـیـچـاره می شـدیــم به دیـن خـدا قـسـم           پـسـوند نام مذهـب ما جـعـفـری نداشت

او هـم شبـیـه حـیـدر كـرار شد غـریب           اوهم میان آن همه كس لشگری نداشت

ما شیـعـیــان عــاشـق این خـانـواده ایـم

با جـان و دل به یاری شان ایـسـتاده ایـم

: امتیاز