اشعار

یا غــافــر الخــطایــا، یا دافــع الـبــلایــا            یا مجــزل البــلایا، یا منهــی الــرجــایـا
یا بــاعـث البــرایــا، یا واجـب الهــدایــا            یا قــاضی المنــایا، یا ســامع الشکــایــا

با آه سرد غفلت، با اشک گــرم خجـلت
از نفس سرکش خود، آورده ام شکـایت
ازبس گنــاه کــردم، دل را سیــاه کـردم            عمر عزیز خود را، من صرف آه کردم
اشک خجــالتـم را، هرشب گــواه کردم            من اشتبــاه کــردم، خود را تبــاه کـردم
گر بر فــلـک رسیــده، آوای یــارب من
جــان مــرا گنــاهان، آورده بــرلـب من
ای خــالق خبـیــرم، ای قــادر و قدیــرم            از نور رحمت تو، روشن شده ضمیـرم
تو آن همه بزرگی، من این همه حقیـرم            تو بر همه کریمی، من بر درت فقیــرم
برخوان رحمت خود، یک لحظه دعوتم کن
عفــو و عنایتت را، از لطف قسمتـم کن
من گرچه روسیـاهم، سرتا به پا گنــاهم            شرمنــدۀ تو هستم، اشکــم شده گــواهـم
ای آستــان لطـفـت، تنـهــا پنــاهگــاهــم            تا رحمت تو پُل زد، شرم من و نگــاهم
برعبد روسیاهت، یک دم نظاره ای کن
تا رو سفید گردم، بر من اشـاره ای کن
در راه حق پــرستی، یارب هدایتــم کـن            هنگــام جنگ با نفس، مولا حمایتــم کن
سوگــند بر عــلی و، زهــرا عنـایتم کن            سرشــار شور و عشق، مهـر ولایتم کن
فردا اگر «وفائی»، روسوی محشر آرد
جــز گوهــر ولایت، چیــزی دگر ندارد

دیگر از سوز و نوایم خبری نیست که نیست           دیگراز صدق و صفایم اثری نیست که نیست

در مناجات سحر ادعیه بال و پــر ماست           بهر رفتن به سما بال و پری نیست که نیست

سابق از دیدۀ من اشـک روان جاری بود           ولی امروز دگر چشم تری نیست که نیست

همه درها به رویم بستـه شده جـز این در           به جز این باب دگرهیچ دری نیست که نیست

وقت آن است که دیگر تو به دادم بـرسی           غیر تو در دو جهان دادگری نیست که نیست

روزۀ من تهــی است و سپــر نفسم نیست           بهراین نفس خرابم سپری نیست که نیست

ظلمت محض شده قلب من از فعل حـرام           ولی افسوس که نور قمری نیست که نیست

به خــداونــد قسـم غـیــر حسیــن و آلـش           درجهان اسم سزاوارتری نیست که نیست

تـا کــه در دایــرۀ رحـمــت این آقــایــیــم           با نگــاه کرم او خطــری نیست که نیست

ولی افســوس که در کــرببلا می دیــدنــد            بدنش روی زمین بود و سری نیست که نیست

مــاه دعـا و ماه  نیــایش، مــه خــداست           وقت مُجیر گشته و جوشن؛ گه دعـاست

آمــد نـدا که بــار گنــاهــان بــیــاوریــد           بر گوش جان عبد خطا کار؛ این نـداست

صدها کبیره سرزده از من به محضرت           از کرده های خود خجلم بس که نارواست

هر شب به یــاد یک گنهــم آب می شوم           این مــاه، ماه تــوبــۀ از کـردۀ خطاست

من حاجتم، فقط به خدا عرض حاجت است           وقت دعای با تو، دل از هر محن جداست

شب ها میــان هیئت دل نــالــه سر کـنم           شوق است هر دمم به دل و شوق کربلاست

محشــر میـان دلهــره هـا دست من بگیر          رو کن به سـوی حقّ و بگو نوکرشماست

رمضان است دلم لطف و عطا می خواهد           بخشش کــوه گـنه از تو خـدا می خواهد

هرکه را غیر تو این دل به خودش جا داده           دل بیـمــار شــده از تو دوا می خــواهد

چشم من خشک شده بس که خطاکار شده           چشم آلوده شده از تو ضیاء  می خواهد

هر دری را که زدم در به رویم باز نشد           باز کن در که  تو را از تو گدا می خواهد

تا منــاجــات کــنــد در دل شبــهــا با تو          دل بی حــال ز تو حـال بکـا می خواهد

بـی پــنــاهــم من آلــوده نــدارم جــایـی           دل بی همنـفـسم صحن رضا می خواهد

دم افطــار به یــاد لب عطشــان حسیــن          دل تنگــم حــرم کــرببــلا می خــواهــد

رمـضــان آمــده  و روی ســیــاه آوردم           بــه در خـــانــۀ تــو بــاز گـــنــاه آوردم

آه ماه رمضــان سخت دلــم تنگ تو بود           وا کن آغــوش که ســوی تو پنـاه آوردم

پای این توبه شکن باز نشستی رمضـان           در گشــودی و نگـفــتی که گـنــاه آوردم

رسم این است که مهمان بدهد تحفه ومن           یک بغل معصیت ای صاحب ماه آوردم

به دلــم کــوه گنــاهست ولیــکن به کـفم           عــمــل نــیــک بــه انــدازۀ کـــاه آوردم

آمــدم بــاز ســر سفــره تو تــوبــه کنــم           به پــشیــمانــیــم از اشــک گــواه آوردم

آمــدم پــاک شــوم کــربـبــلایــم بـبــری          طفل دل را به همین عشق به راه آوردم

شکــر خــدا دیــدم بهــار اهــل دیـن را           مهــمــانــی مــاه امیــرالمــومنــیــن را

اهل مناجــات و دعــا گــرد هــم آیـیــد           ســازید از نــور دعــا روشن زمین را

هــر دل مدد گیرد ز ســوز ناله هـاتان           سـرکــوب سازد فتنــۀ نـفـس لعیــن را

یا رب به من از سفره ات ته مانده ای دِه           در میهمانی ات ببخش این بدتــرین را

نیت نمــودم بعد از این ننگــت نبــاشم           یا رب مدد کن عبد با زشتی قــرین را

آلــوده تــر از من تو مهمــانی نــداری          هرگــز ندیــدی روسیــاهی اینچنین را

گــر با نـگــاه رحـمـت تو پــاک گردم           شــاید بـبـیـنم جــلــوۀ مهتــاب دیــن را

من بــا هــمــه آلــودگــی اربــاب دارم          دست تــوســل دارم این حبل المتین را

تا میــهمــان سفــرۀ مــولا حــســیــنــم          دیگر نخواهم روضــۀ خُــلد بــرین را

ارباب دل ، شــاه شهــیــد کـربــلایــی          او می خرد اشک محبِّ دل غمیــن را

آنکه از فــرط گنــه نالــه کند زار کجاست؟             یــا زاغـیــار بَــرد شکــوه بر یــار کجاست
بــاز مــاه رمـضــان آمــد و بر بــام فـلــک             می زند بانگ منادی که گنــه کــار کجاست

سفره رنگین وخدا چشم به راه من و توست             تاکه معلــوم شــود طالب دیــدار کــجــاست
بار عام است خــدا را به ضیــافـت بشتــاب             تا نگــوئــی که در رحـمـت دادار کجــاست
مــرغ شب نیمۀ شب دیــده به ره می گــوید             ســوز دل ســاز بود دیــده بـیــدار کجــاست
مــاه رحمت بود ای ابــر خـطاپــوش بـبــار             تا نگــویند که آن وعــده ایــثــار کــجــاست
حق به کــان کــرمش طــرفه متــاعـی دارد             در و دیــوار زنــد داد؛ خــریــدار کجــاست
آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور             گوید ای سوته دلان عــاشق دلدار کجــاست
مـن ژولیــده بــه آوای جــلــی مــی گــویــم             آنکــه با تــوبه ستــانـد سپــر نــار کجــاست

آنچـه امیــد دهد تــوبــه من را این است           پای العفو من از رحمت حق تضمین است

من اگر بر سر این سفره طمعکــار شدم           علت این بود که مهمانیتان رنگـین است

میزبــان، سفــره برای دل مهمــان چیده           میـهمان گر ننشیند سر آن تــوهین است

تا که بیــمــار به لب آه کــشد قبــل همه           این طبیب است که آماده سـر بالین است

بــه مــن درد کــشـیــده مــده دارو آخــر          بیشتــر، نــاز طبیبانه مرا تــزکـین است

هر که گـوید سخنــی لحظه افطــار ولی           دم افطار فقط ذکـر حسین شیــرین است

رمضــان ماه حسین است خــدا می داند           ربنــاهای مرا ذکــر حسیــن آمیـن است

حــاجت هر که در این ماه بُود حــج اما           دل ما را طلب کرب و بلا تسکین است

در ضیافت کـده ات باز مرا جا دادی            ســفره انــداختی و اذن «بفرما» دادی

دیده وا کردم و دیدم که در آغوش توام           مثل یک مــادر دلسوز به من جا دادی

کــرم ذاتی تو فــقــر مرا زائــل کرد           بنـده بودم که به من رتبه ی آقــا دادی

تا که محکم بشود رشتۀ وصل من و تو           وقت افطار وسحر فرصت نجوا دادی

طیب الله به این رحمت بی ساحل تو           قطــره بودم که مرا جلــوۀ دریا دادی

حاجت خواسته و حاجت ناخواسته را           همه را جمــع نمودی و به یکجا دادی

من فقط موقع افطار کمی تشنه شـدم           تو، به من اجــر جهاد شهــدا را دادی

شهدایــی که به ارباب تــأسّی کردند           شــهـدایی که کــرامات به آن ها دادی

یکی از آن شهدا ماه بنی هــاشم بود            قمری را که به اومنصب سقّا دادی...

مرا هـم ناله با اهــل سـحـر کــن            به قلب سنگ من یارب اثر کن

اگرچــه بــارها کــردی عنــایت            مرا شــایـستۀ لطـفـی دگــر کن

سراپـا بــنــده ای محـتـاج هستـم            براین بیچـاره لطفی بیشتر کـن

مدد کن یک سحــر باشم مـدیـنه            در آنجا بر دل خــونم نظـر کن

اگـر چـه لایــق آنجــا نــیَــم مـن            مرا مهمان یار خــونجگــر کن

بـبـر آنجا که دارد بــوی زهــرا            مـرا از نـالــۀ حیـدر خـبـر کن

چه سـازم گر مـرا از خـود بـرانی            خدایا زین عذاب خود حـذر کن

به عمر و رزق من برکت ببـخـشا            درخت عـمر ما را پر ثـمر کن

مدد کن وقت مـرگم شیعـه باشم            به محـشـر از گـدا رفع خطر کن

گفته بودند بهشت اش به بها خواهد داد            ونه بی پرسش و بی چون وچرا خواهد داد

در پی فرصت و دنبال بهانه ست خـدا            رحمت واسعه را روز جزا خواهد داد

میزبان امده است گر قــدمی برداریــم            فرصت توبه در این ماه به ما خواهد داد

در سحرهای مناجات و نمــاز شب ها            لذت گــریه و تــوفیق دعــا خواهد داد

سر این سفره ببینید که در نیمه ی ماه            برگ سبــزی به تمام فقــرا خواهد داد

لطف بسیار نموده است که با دست حسن            خرج یک سال خودش رابه گدا خواهد داد

و گذر نامۀ سـرخی که مسافــر بشویم            در شب قدر شبــیــه شهدا خــواهد داد

به ازای عطش و گرمی ماه رمضـان            آی مــردم بخــدا کــربـبلا خــواهد داد

وقت جــدایی من و مــاه صیــام شــد            یعنی غروب طلعت این بار عــام شد

دارد بساط مــاه خــدا جمــع می شود            آه درون سیــنــه ی ما مســتــدام شـد

تـــوشه برای روز جـــزا برنـــداشتم            فرصت گذشت وخوشۀعمرم تمام شد

یادش به خیر... سوز مناجات نیمه شب            وقتی که با خـدا دل مــا هم کـلام شد

یادش به خیر... لحظۀ افطار ... تشنگی            نام حسیــــــن گفتن ما التــــــزام شـد

دست ادب به سینه نهادم به سـوی او            اشکـــم روان و ذکر لبم اَلسَّلام شد ...

وای از دمی که خندۀ جانسوزکوفیان            بر زخـم بی شمــار تنش الــتـیـام شد

هر کس به نوبۀ خودش از او بها گرفت            وقتی میان قتلگهش ازدحــــــام شد ...

روزه هایم اگرچه معیــوب است            رمضان است و حال من خوب است

رمضـــان است و من زلالــم باز            صـــاحب روزی حـــلالـــم بـــاز

می زند مــوج بی کــران در من            پــهــنــه در پهـنه آسمــان در من

چـشم هــایم نــدیــدنــــی را دیــد            رمضان است و من پر از خورشید

الفــتـــی پــاک با ســحــــر دارم            تشنه ی لحــظــه هــای افطــارم

رمضان است و گفتنم هوس است            راز از تو شنفــتـنم هــــوس است

از تــو ای با من آشــــنــا! از تـو            از تو ای مهــربــان خـــدا! از تو

ای خــدایــــی که جــــود آوردی            از عــــــدم در وجــــــود آوردی

ای خــدایی که هستــــی ام دادی            حــرمت حق پــرستـــی ام دادی

ای سئــوال مرا همیشه جــــواب            ای سبب! ای مسبب! ای اسباب!

در نگــاهــم گــنــــاه می جــوشد            تو نپــوشــی کــســی نمی پـوشد

با من ای مهــربان، مــــدارا کن            گــره از کــــار بـستــه ام وا کن

رمضان است و زنــده ام، هستم            گــفــتــگــو با تو دارم و مستــم

مستم از شربت و شــرابی نــاب            صمغ خورشید و شیــرۀ مهتـاب

از شــــرابــی که قسمت مـن بود            مثل من بود،صاف و روشن بود

از شــــرابــــی شــبــیــــه آزادی            لطف کردی خودت فــرســتـادی

از شــرابــی که درد مـی افــزود            نه زمــیــنــی، نه آســمــانی بـود

رمضان است و ماه نیمه ی بــدر            شب تقــسیم زنــدگــی، شب قــدر

شب قـــدر است و من همان تنها            دورم از هی هی و هــیــاهــوها

نیــست قــــرآن بــرابــرم امـشب            دست مولاست بر ســــرم امشب

ای خــــدای بــزرگ بنده نــــواز            خالق خــلــســه های راز و نیـاز

اولین اشــتــیـاق شــــوق انگــیــز            آخــرین شـــوق اشــتــیــاق آمیـز

می چکــد شــــور تو در آوایــــم            می زنـی مــوج در دعــاهــــایــم

هایِ تو هــویِ من مرا دریــــاب            خسته ام، خسته، ای خـدا دریاب

شب قدر است و می کنی تقسیــم            برســــان ســهــــم دوستان یتیــم

سهم من چیست؟ بندگــی کــردن            پــاک و پاکیزه زنــدگــــی کردن

بار من ای یگــــانه سنگین است            سبُکم کن که سهمِــ من این است

شب احــیــــا تو با مــنــــی آری            من بخوابم اگــــر، تو بــیــداری

لطف داری به دست کــوتــاهــم            مـی دهی آنچه را که می خواهم

ای خدا ای خدای پنــهان، فــاش            هم در اینجا تو را ببــیــنـم کاش

تا بمــیــــرم زلال و دل بــیـــدار           مرگ من را بـدست من بسپــــار

بسپــــارش به من به آگــــاهـــی            تا بمیرم چنان که می خــــواهـی

بعد یک عمر خون دل خــوردن            مطلــع کــن مــرا شـب مــــردن

ای خــدا ای خــدای نــومــیــدان            زنــده ی تا هـمیــشه جــاویــدان

ای ســزاوار گــریــه و خــنـــده            مــهــربــان هــمــاره بــخــشـنده

پاکــبــازم اگــر چـه گــمــراهــم            از تو غیر از تو را نمی خواهم

بار تــشــویـش از دلــــم بــردار            وَ قِــنــا ربّــنــا عــــذاب الــنّــار

شب قدر است و من چنین بی تاب            اِفــتَــتِــح یا مــفــتّــح الابواب...

دارد بساط مــاه خــدا جــمــع می شود            از سفره نان و آب و غذا جمع می شود

آن دامنی که دست کرم پهن کرده بود             دارد ز دست های گــدا جــمع می شود

فرصت گذشت این رمضان هم تمام شد             زیــبــاتــرین بهــانــه ما جـمع می شود

یک ماه شهر ما نـفــس راحتــی کشید             اما چه زود حال و هــوا جمع می شود

نزد طـبـیب حــال دلــم خوب می شود            وقتی طبـیب هست شـفــا جمع می شود

من تــازه انس تـازه گــرفتم به نــام تو            ربّ کــریم سفــره چرا جمع می شود؟

دیگر ببخش هرچه نـبـخـشیده ای زما             دیگر ببخش هرچه گــدا جمع می شود

ما را ببخش؛ به حق ســرِ منشقِ علی             این لحظه های لطف و صفا جمع می شود

امشب که رفت جز عرفه،ای خدای من             دریــای رحمت تو کجـا جمع می شود

این بار من که ریخته در راه، آخرش             با رحـمــت امــام رضـا جمع می شود

امشب که رفت وعده ما درمحرم است             درصحن ارک اهل عزا جمع می شود

آخر به لطف فاطمه این جمع بی ریا              در صحن شاه کرب وبلا جمع می شود

در شب قــدر دلــم با غـزلی هم دم شد           بین ما فاصله ها واژه به  واژه کـم  شد

بیت هایم همه قرآن روی سر بگرفتند            چارده مرتبه ...آنگــاه دلــم محـرم  شد

ابتدا حرف دلــم را به نگـاهـــم  گـفـتم           بوسه میخواست لبم، گنبد خضرا خم شد

خم شد آهسته از اسرار ازل با من گفت           گفت:ایوان نجــف بــوسـه گه عـالم  شد

بعد هم پشت هـمـا ن پنجرهء  رویـایی           چشم من محو ضریحی که نمی دیدم شد

خواستم گریه کنم بلکه بر این زخم عمیق          گریه مرهم بشود، خون جگر مرهم شد

گریه کردم ،عطش آمد به سراغم،گفتم:          به فدای لب خشکت! همه جا زمزم شد

آنقدر دور حــــرم ســینه زدم تا دیــدم            کعبه شش گوشه شد آنگاه دلم محرم شد

روی سجــاده ی خود یــاد لبـت افـتادم           تـشنه بودم ، ولی آب برایــم ســم شــد

زنده ماندم که سلامی به سلامی بـرسد           از محمد به محـمـد که میـسـر هــم شد

من مسلمان شــدۀ مذهب چـشمی هستم           که درآن عاطفه با عشق و جنون توأم شد

سالهـا پــیـر شدم در قـفــس آغــوشـت           شکر کردم، در و دیوار قفس محکم شد

کاروان دل من بسکه خراسان رفته است           تار و پــود غــزلم جـاده ی  ابریشم شد

سالها شعر غریبانه در ابـیات خـودش           خون دل خورد که با دشمن خود همدم شد

داشتم کنج حرم، جامعه را می خواندم           برگ در برگ مفــاتیح پر از شبـنم شد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت           یک قدم مانده به او، کار جهان درهم شد

بیت آخــر نکند قـافـیــه غـافـلـگیــرت           آی برخیــز ز جا قافیه یا قــائــم شد...

یا رب دوباره وقت دعـای سحـر شده            این دل برای بــزم دعـا مـفـتـخر شده

اُدعونی استجب لکـم از تو خدای من             بر من بشارتی است که وقت نظر شده

با این همه خطا و معاصی ام ای  خدا            دیگر دعـای نیـمه شبم  بی اثــر شده

من در گناه کردن تو  شهـره گشته ام             جنس دلـم به سختی جنس حجـر شده

کاری برای قبر و قیـامت  نکـرده ام              غفلت بــرای بنده ی تو دردسر شده

این روزه ها حریف جهنّم نـمی شود!             یا رب ببین که بندۀ تو بی سپــر شده

رحمی نما وگرنه من از دست می روم           حالــم شـبـیـه حال دل محتـضر شده

هر شب برای حال خودم گریه می کنم           تنهــا متاع من نـم اشک بـصـر شده

با "یا حسین" به درگه تو رو نموده ام            یعنی که خوان رحمت تو پر ثمر شده

هر که دارد سر سودای خـدا بسم الله            هر که دارد غــم مهمانی ما  بسم الله

میــزبانان سحــر مـنـتـظـر مهـماننــد            هرکه خواهد سحـر اهل بکا بـسم الله

چشمۀ آب حیات است مـناجات سحـر            هر که  دارد طـلب آب بـقــا بسم الله

مــاه ها مـنـتـظر مـاه مبــارک بـودیم            آمد ای منـتـظران مــاه خــدا بسم الله

سفــره بــنــدگی مــاه خــدا پهـن شـده            سفـره مـاست کــنــار شـهــدا بسم الله

دیده وا کن که خدا در بر ما بنـشسته            همنـشـین است خـدا با فـقــرا بسم الله

شد هــلال مه دلــدار حـلال هـمگـان            رویت یار حـلال است تو را بسم الله

دست ابلیس که بسته است امان ازاین نفس            باید ای نفس کنی ترک خـطا بسم الله

یــادی از تشنگی روز قـیـامت شــاید            باب افـطار گشوده ست به ما بسم الله

میهمان خانۀ ارباب کرم ماه خـداست            ایهــا النـاس ســوی آل عـبــا بسم الله

روزه یعنی عطش روضۀ لب های حسین           هرکه دارد طلب خـتون خـدا بسم الله

رحمت واسعه اینجاست سرکوی حبیب           هر که دارد هوس کرب وبلا بسم الله

در رکاب پسـر فــاطـمه باید جـان داد           هرکه خواهد شود اینگونه فدا بسم الله

مرا به خلوت و ذکر شبانه راهی نیست            چرا که سهمیه ام غیر روسیاهی نیست

همیشه غیر تو را کرده ام طلب از تو            ببخش! نیت و مقصود من الهـی نیست

مرا به سوی خودش می کشد چنان نفسم            که یک دو گام دگر تا خود تباهی نیست

فقط تو مشتری دست خالی ام هستـی             اگرچه پیش تو دل گاه هست و گاهی نیست

اگر مرا نخری ورشکست خواهم شد             کمک که وضعیتم،وضع رو به راهی نیست

تو دست خالی من را گرفتی و انگار             به نامه ی عمـلم اصلاً اشــتباهی نیست

دوباره بر سـر سفـره نشاندیم امسـال             اگرچه بندۀ تو عـبــد دل بخواهی نیست

سلام ماه خــدا بر لب تو خــون خـدا             ســلام بـر لـب زخــم تــو سیــدالشـهـدا

از نسیــم سحری روح به جانــم دادند            چشمی ازخون جگر اشک فشانم دادند

تا شــدم هم نـفس مـحـفـل رندان سحر            لــذت زمــزمــه و آه و فــغـانـم دادنـد

باورم نیست که با این همه عصیان وقصور            ره به مـهـمـانــی مــاه رمضــانم دادند

بهترین وقت ملاقات خــدا هست نـماز            فـیــض دیــدار به هنگــام اذانـم دادنــد

ضعف روزه ز تن عاجزمن رخت ببست            بهــر انـجــام عــبــادات تــوانـم دادنــد

نام آقــا نمـک سـفـرۀ افـطار من است            کــرم حضرت یار است که نـانم دادند

هر چقدر دور شدم باز عطایم کـردند            توبه بشکستم و هــر بار زمـانـم دادند

ناسپاسی به سر نعمت حـق باعث شد            که حــوالـه به ســرای دگـرانـم دادنـد

مانده بودم که کجا درد دل ابـراز کنم            به کرم خـانه ی اربــاب مکــانم دادند

به خــدا آرزویـی هیــچ نــدارم دیگـر            حــرم کــرب و بلا را که نشـانم دادند

دلم از روز ازل هست گرفتارحسیـن            به غــلامی درش نـام  و نـشــانم دادند

درهمان روز که هر کس زکسی بگریزد            از تــولای عــلــی برگ امــانــم دادند

بـخـداوند قسم شور حسیـن می گیـرم            روز محــشـر اگـرم اذن بـیـانــم دادند

آی اهل رمضـان جا مگـذارید  مـرا           بـال من ریخـته تنـها مگــذارید مـرا

سر مجنون شدنم خـار به پایـم رفتـه           باز در کوچـه ی لیـلا مگذارید مـرا

قطره ای هستم از رود عقـب افتـادم           در ره وصل به دریـا مگذارید  مرا

دست گیـرید ز من دست نـیـنـدازیدم           پاک بــازان به تماشـا مگذارید  مرا

بعد سی روز چو بخشوده نباشم چه کنم؟           باز شــرمنده و رســوا مگذارید مرا

چقدر دست گرفتی در این یکـماهـه            بعد ازاین هم به خودم وا مگذارید مرا