اشعار

تا ماه سر زد از شب حیرت، رها شدیم            راهی شـدیم، راهی این جـاده‌ها شدیم

حسی غریب در دلمان شعله می‌کشید            تـا ایـن‌که با غـریـبـی او آشـنـا شـدیـم

با اَلـرَّحـیـلِ قـافـلـه از خـود بـرآمـدیم            از هرچه داشت رنگ تعلق، جدا شدیم

دیـدیـم کـعـبـه سر به بـیـابـان گـذاشته            دیگـر نـپـرس تـشـنۀ رفـتن چرا شدیم

از مسجدالحرام گذشـتیم و در طـواف            با جـان تـشـنـه راهی خاک مـنا شدیم

باران گرفت و خاک پُر از بوی سیب شد            باران گرفت و تشنه‌تر از کربلا شدیم

باران تـیـر بود و عـطـش ناگزیر بود            در آن مـیـانـه تـشـنـۀ یا لـیـتـنـا شـدیم

دیـدیم مـاه، تـشـنه گذشت از کنار آب            در مـنـزل نـخـست شـهـیـد وفـا شـدیم

خورشید، غرق خون وسط آسمان رسید            محـو قـنـوت روشـن خـون خـدا شدیم

وحی از فراز منـبر نی می‌وزید و ما            آیـه بـه آیـه شـیـعـۀ آن چـشـم‌هـا شدیم

بعد از هزار سال پُر از عطر و بوی توست            با جـاده‌هـای تـشـنه اگـر هـم‌نـوا شدیم

حب الحـسـین یجـمعنا، رود رود رود            دریـا شـدیم و غرق طواف شما شدیم

تـابـیـده‌ای، به صبـح تمـاشا رسیـده‌ایم            بـاریـده‌ای، بـه دامـن دریـا رسیـده‌ایـم

این کشف، این مکاشفه از کی شروع شد؟            پـلکی زده، به وادی معـنـا رسـیـده‌ایم

با مرکـب غـم تو به معـراج رفـتـه‌ایم            ظهر عطش به لیلة الاسریٰ رسیده‌ایم

تاریخ را ورق زده انگشت خـونی‌ات            مـا بـا اشـارهٔ تـو بـه فـردا رسـیـده‌ایـم

آئـیـنه بی‌نـهـایت و آئـین، واحـد است            با تو به درک تازه‌ای از«ما» رسیده‌ایم

از وحـشت کـویـر و از انـدوه دره‌هـا            از قـلـه‌های رنـج به اینجـا رسـیـده‌ایم

مـا نـائب الـزیـارهٔ گـل‌هـای پـرپـریـم            از بـاغ «الـتـمـاس دعـا»ها رسیده‌ایم

لب‌تـشنه و گـرسنه نمانـدیم در طریق            بـا نـان گـرم و آب گـوارا رسـیـده‌ایـم

رخت و لباس، خاکی و پا زخم و دل دچار            به‌به! چه باشکوه و چه زیبا رسیده‌ایم

من بـاورم نمی‌شود اینجایم ای حسین            آغـوش بـاز کـرده‌ای؛ آیـا رسـیده‌ایم؟

در هوایت عشق دارد شور و حال تازه‌ای            عـشق تو داده به من انگـار بال تازه‌ای

از ستون اول این جـاده در صحـن توأم            هر قـدم دارد برای من وصـال تـازه‌ای

کربلای تو؛ شب جمعه؛ شمیم سیب سرخ            در سرم هر لحظه‌ای دارم خیال تازه‌ای

دیدن شش‌گوشه‌ات شد احسن‌الاحوال من            تـازه اینجا می‌شود آغـاز، سـال تازه‌ای

در کنارت لحظه لحظه عمر معنا می‌شود            زندگی با عـشق تو یعنی مجـال تازه‌ای

می‌شود من هم یکی از کشتگان عشق تو؟            می‌روم از کـربـلایت با سـؤال تازه‌ای!

ندارد ابرِ اشکی را که ما داریم؛ باران هم            ندارد شورِ اشکِ دیدۀ ما را نمکـدان هم

به دنبال دوای درد خود جایی نمی‌گردیم            که ای محبوب ما! همواره درد از توست؛ درمان هم

تو چون پروردگاری و نه تنها امت اسلام            که بر تو می‌کند تعظیم حتی نامسلمان هم

تو آن دست کریمی که گره وا می‌کنی از خَلق            گره‌هایی که حتی وا نخواهد کرد دندان هم

من از آیات فجر و مریم و اسراء فهمیدم            که نازل شد برای روضه خواندن از تو قرآن هم

رسید از راه، ایام وصال و پای من لنگ است            اگر لب تر کنی سوی تو آیم لَنگ‌لَنگان هم

نجف تا کربلا راهِ رسیدن تا خداوند است            خدایی که نخواهم یافت در حجِ فراوان هم

دلِ مجنون نه در گلزار، در صحرا شود آرام            ولی این روز‌ها پس می‌زند ما را بیابان هم

به انگور نجف محتاج‌تر از ما نخواهی یافت            چه انگوری که مثلش را نمی‌یابند مستان هم

عراقی‌ها به سمت بارگـاهت راه افـتادند            دری بگشای ای بابِ کرامت سوی ایران هم

مسیح از دور می‌آید، کلیم از طور می‌آید            شبیه مور می‌آید عصاکوبان سلیمان هم

حرم محتاج زائر نیست وقتی مادرت باشد            که زهرا میزبان کربلای توست، مهمان هم

شکایت می‌کنم بر تو، از این هجران طولانی            از این دنیای تلخی که ندارد قصد پایان هم

دلم سیر است از دنیا؛ بگیر ای عشق جانم را            مگر پایان بگیرد در زمانِ مرگ هجران هم

بارانِ پُر مـهـرِ حـرم را دوسـت دارم            الـمـاسِ چـشـمان تـرم را دوست دارم

وقتی که دفتر نوحه‌خـوانِ ماتم توست            خـون‌گـریـۀ چـشمِ قـلم را دوست دارم

کـنج رواق عـاشـقی... در زیر باران            طـوفـانِ شعـر محتشم را دوست دارم

غـرقـم میانِ موج موجِ روضـه‌هـایـت            طوفانِ اشک و سیلِ غم را دوست دارم

عـمـری نـمک‌گـیـرم کـنـار سـفـرۀ تو            احسانِ این بیت الکرم را دوست دارم

چــون از ازل مـثـلِ تــمـام خــانـدانـم            این خـانـدانِ مـحـتـرم را دوست دارم

هم پایِ جابر... اربعـین... پایِ برهنه            تا کـربـلایت، هر قـدم را دوست دارم

جـانـا اگر مـقـصـد تـویی تا پـای جانم            این جادۀ پُر پیچ و خم را دوست دارم

نامت دلـیـلِ آشـکـار مـعـجـزات است            بر نـام تو حـتّیٰ قـسـم را دوست دارم

آقا به گـیـسـویت قـسم، از عـمقِ جانم            جـان دادنِ زیـرِ عـلـم را دوسـت دارم

در بیت آخر یک صِله می‌خواهم ارباب            گـرمایِ آغـوشِ حـرم را دوست دارم

میـان خـیـل تو از یـادهـا فـرامـوشم            شبیه شمع مـزاری غریب، خاموشم

به چشمه‌ای که به دریا نمی‌رسد رحمی            قسم به جان تو با دوری‌ات نمی‌جوشم

فقط نه ماه محرم که هجر هم داغی‌ست            من از فـراق تو گاهی سیاه می‌پوشم

دلم شکست و به حالم دل ضریحت سوخت            به خوابم آمد و گـفـتا بـیا در آغوشم

به روضه می‌روم و تازه می‌شود داغم            دلـم نمی‌شود آرام، هر چه می‌کوشم

ببین شکسته‌دلانت چه عالـمی دارند            در استکان ترک‌خورده چای می‌نوشم

به هر دری زده‌ام تا به کربلا برسم            فـقـط اگر نـرسـیـدم مکن فـرامـوشم

ای ساربان! ای ساربان! محمل نگهدار            آمد به منـزل کـاروان، منـزل نگهـدار
محمل مران، محمل مران، شهر دل اینجاست            این کاروان خسته‌دل را منزل اینجاست

اینـجـا بـهـار بـی‌خـزانِ من خـزان شد            از برگ برگ لاله‌هایم خون روان شد

اینـجـا هـمـۀ دار و ندارم را گـرفـتـنـد            باغ و گل و عشق و بهـارم را گرفـتند
اینجا به خاک افتاده بود و هست عباس            هم مشک خالی، هم علم، هم دست عباس
ایـنجـا ز هـم پـیـشـانی اکـبـر جـدا شـد            بـابـا تـمـاشـا کرد و فـرزنـدش فـدا شد
ایـنـجــا ز آل الله مــنـــع آب کــردنـــد            با تـیـر طـفـل شـیـر را سیـراب کردند
اینجـا صـدای الـعـطـش بـیـداد می‌کرد            بر تـشـنه‌کـامـان آب هم فـریاد می‌کرد
ایـنـجــا هـمـۀ از آل پـیـغـمـبر بـریـدند            ریـحـانـۀ خـیـر الـبـشر را سـر بریـدند
اینجا که ظلم بر عترت و بر آل گردید            قـرآن به زیر دست و پا پـامـال گردید
اینجا به خون غلطید یک گردون ستاره            اینجا کشید از گوش، دشمنﹾ گوشواره
ایـنـجـا زدنـد آل عـلـی را ظـالــمــانـه            شـد یـاس‌هـا نـیـلـوفــری از تــازیــانـه
اینجا چو از خانه‌به‌دوشان خانه می‌سوخت            دامان طفلان چون پر پروانه می‌سوخت
ایـنجـا بـه گـردون رفـت دود آه زینب            حَـلـقِ بــریـده شـد زیــارتـگـاه زیـنـب
اینجا عـدو بر زخـم پیـغـمـبر نمک زد            هر برگ گل را مُهری از غصب فدک زد
اینجا ز گریه ناقـه‌ها در گِل نـشـسـتـند            دُردانـه‌های‌ وحی در محمل نـشـسـتـند
ای کـربلا! گل‌های‌ سرخ یاس من کو؟            ای وادی خون! اکبر و عباس من کو؟
با غـنـچـۀ نـشـکـفـتۀ پرپر چه کردی؟            با حنجر خشک علی اصغر چه کردی؟
خون جگر از دیده‌ام بر چهره جاریست            پیـراهن آوردم به همره، یوسـفم نیست
تـصـویـر درد و داغ در آئــیـنــه دارم            چون آفـتـابﹾ آتـش درون سـیـنـه دارم
خاموش و در دل گفت و گو با یار دارم            در سـیــنــه داغ هــیــجـده دلـدار دارم
بعد از حسین از عمر خود آزرده بودم            ای کاش من با آن سه ساله مُـرده بودم
اشکم به رخ آهم به دل سوزم به سینه            بی تـو چگـونه من روم سـوی مـدیـنـه
ای‌کاش چون تو پیکرم صدچاک می‌شد            ای‌کاش جسمم در کنارت خاک می‌شد
گـیرم کـه زنـده راه یـثـرب را بـپـویـم            زهرا اگر پرسد حـسـینم کو چه گویم؟
بـگـذار تــا ســوز دلـم مـخـفـی بـمـانـد            این صفحه با سـوز خود میـثـم بخـواند

هر شب بـرایت زیر نـور مـاه خواندم            با چـشم تـر مرثـیـه‌ای جانکـاه خواندم

اذن دخـول خـویش را در راه خـواندم            "أ أدخـل یـابـن رسـول الله ؟"خــوانـدم

خـواهـر نـگـاه روشـنی دارد عـزیزم!

هر رفـتـنـی بـرگـشـتـنی دارد عزیزم!

از داغ تو حیران شد و سرگشته زینب            دور سرت هر شب مکرر گشته زینب

رویش شـبـیه روی مـادر گـشته زینب            بـاید بـبـیـنـی! پـیـرتـر بـرگـشته زینب

ای صاحب شش‌گوشه مهمان داری امروز

یک قافله مهـمان گـریان داری امروز

بـرگـشـتــه‌ام تـا جـزء زوار تـو بـاشـم            من هـر کجـا بـاشـم هـوادار تـو بـاشـم

در عـمـر خـود تـنهـا گـرفـتار تو باشم            ای یـوسـف زهـرا خـریـدار تـو بـاشـم

از زیـنب خـود مـشـتـری بـهتر نداری

خـواهـر بـمـیـرد ای برادر سر نداری

بــایـد بـرایـت گــفـتـنـی‌هـا را بـگـویـم            از اقــتــدار دخــتــر زهـــرا بــگــویـم

از خـطـبـۀ کـوبـنــده و غــرا بـگـویــم            از آنـچـه کـردم بـا حـرامـی‌هـا بگـویم

با " اسکتوا"یم شهر کوفه زیر و رو شد

ابـن زیـاد از خــطـبـه‌ام بـی‌آبــرو شـد

دل را کـه بـــا یــاد خـــدا آرام کــردم            مـن چــادرم را پـرچــم اســلام کــردم

بـا تــیـغ نــطـق آتـشـیـن اقــدام کــردم            جـای تـو خـالی بـود فــتـح شـام کـردم

جز ذکر حق از خواهـرت آیا شنیدی؟

آن مـا رأیـت الا جـمـیـلا را شـنـیـدی؟

در هر لـباسی بندۀ شـیـطان غـلط کرد            هرکس که زد بر نیزه‌ها قرآن غلط کرد

هرکس که شد همبازی حیوان غلط کرد            از ابـتـدا نـسـل ابـو سـفـیـان غـلط کرد

اُف بـر یـزیـد و سـفـرۀ نحـس قمارش

شخصا در آوردم دمـار از روزگارش

مـن پــای اهــداف تــو از آغــاز بـودم            جان بر کف دین عـاشقی جـانـباز بودم

با دست بـسـته صـاحـب اعـجـاز بودم            در بـنـد شـمـر اما حـمـاسـه‌سـاز بـودم

هر منزلی محـشر به پـا کردم حـسـینم

من کـربـلا را کـربـلا کـردم حـسـیـنـم

جان داده‌ام تا روح مکـتب جان بگیرد            تا کـار و بـار صـاحـب قـرآن بـگـیرد

از بـچـه‌هـایت دشـمـنـت تـاوان بگـیرد            ای‌کاش دیگر این سـفـر پـایـان بگـیرد

لبـخـنـدهای شـمـر جـانی خـسته‌ام کرد

زخـم زبـان و بد دهـانی خـسـته‌ام کرد

وقـتی نبـاشی زندگی هم زندگی نیست            طاعت که منهـای ولایت بندگی نیست

نانی به ما دادند اگر؛ بخـشندگی نیست            سوغات ما از شام جز شرمندگی نیست

مــائـیـم و تـصــویــر خـیــالـی رقــیـه

مـی‌سـوخـتـیـم از جـای خــالـی رقــیـه

از پــا در آورده مـرا مــرثـیــه‌هــایـت            دیگـر به گـوش من نـمـی‌آیـد صـدایت

مـشـغـول ذکـر فـاتـحـه هـسـتـم برایت            ای‌کاش می‌شد جـان دهـم پـائـین پـایت

ای‌کاش قـربـان تـنی صـدچـاک گـردم

بعد از سه روز آخر کنارت خاک گردم

باز هم جامانده‌ام از قافـله، ای وایِ من            می‌کشد من را غم این فاصله، ای وایِ من

زائرانت یک‌به‌یک راهی شدند و باز هم            از تو دورم کرده آقا مشغله، ای وایِ من

چندسـالی می‌شـود که از فـراق کـربـلا            آه حسرت می‌کشم دارم گله، ای وای من

مثل آن طفـل سه ساله که نیامد اربعـین            چون رقیه خسته و بی‌حوصله، ای وای من

با سر بر روی نیزه گفت و گوها می‌کند            از دویدن روی خار و آبله، ای وای من

گفت بابا جای من روی سر عـباس بود            نه که در بین سنان و حرمله،‌ ای وای من

من الـنگـو از حجـاز‌ و از مدیـنه داشتم            دست من بسته شده با سلسله،‌ ای وای من

بیـن بـازار و مـیـان مـجـلـس خَـمـّارها            دخـتر تو رفت بین هلهـله، ای وای من

بـاز آمـدم، از آن سـفـر مـشـکـل آمدم            با پـای خـود نـرفـتـم اگر، با دل آمـدم

بـاز آمـدم، اگـرچـه پـنـاهـم نـمی‌شـود            سرشـار از تو شـوق نگـاهـم نمی‌شود

این سرزمین که جلوه‌ای از محنت من است            حس کرده‌ام خمیده‌تر از قامت من است

این دشت پاره‌پاره پُر از بوی آشناست            تنها لباس یوسف این خاک بـوریاست

یک روز میهمان همین سرزمین شدیم            هر یک برای حلـقهٔ خاکی نگین شدیم

این سرزمین که حرمت مهمان نمی‌شناخت            این سرزمین که جمع عزیزان نمی‌شناخت

این سرزمین حکایت حالی غریب داشت            حال و هوای غمزده‌ای بی‌شکیب داشت

در باد وحـشـتی ابـدی زوزه می‌کشید            گیـسـوی نخـل‌ها همه آشـفـته می‌وزید

با بـادهـای اوج‌نـشـین ضجـه می‌زدند            انگار آسمـان و زمـین ضجه می‌زدند

شوم و غـریب بود صدا در گلوی آب            آشفـته و تـنـیـده به خـون بود بوی آب

در کام‌ها فقط عطش و زخـم تـیر بود            در جـام‌ها سکوت سراب و کویر بود

هر نیـزه‌ای که رفت به آغوش آسمان            یک کوه درد بود که بر دوش آسـمان

دیـدی که دل نـمی‌کـنم و با سـر آمدی            با سر به دستـگـیری از خواهر آمدی

من روی نـاقـه و سر تو بر فـراز نی            دیدی چه رفت بر سرم از اهتزاز نی

من خطبه خواندم و سر تو در میان تشت            من زخم خوردم و سر تو بر فراز دشت

من خطبه خواندم و به نگاهت نگاه من            تو کهف خواندی و شدی آنجا پناه من

روی لب تو نور و به کف، شام سنگ داشت            با روشنی، سیاهی از آغاز جنگ داشت

با کـاروان خـسـته چـهـل منـزل آمدی            با مـوج‌هـای تـب‌زده تـا سـاحـل آمدی

این خاک داغـدیده کسی را پناه نیست            باید به حال و روز همین خاک هم گریست

این خاک زخم‌های تنت را شمرده است            این خاک مثل پیکر تو زخم خورده است

داغی نشـسته بر دلش از ماجـرای تو            خون گریه کرده وحش و طیور از برای تو

این خاک با تو همدم و مأنوس گشته است            این خاک با تو مأمن صدها فرشته است

بگـذار شرح خـاطره را مخـتصر کنم            این بار هـم بدون تو قـصـد سفـر کـنم

اینک منم سـفـیر تو ای پـیکـر عـزیز            این من سفـیر قـصهٔ تو ای سر عـزیز

دیگر برای قـافـله وقـتی نـمـانده است            از سرزمـین پـاک تو باید کـشید دست

من می‌روم که قـافـله را رهـبری کـنم            در شـرح ماجـرای تو پیـغـمـبری کنم

دوباره شهر پُر از شور و شوق و شیدایی‌ست            دوباره حال همه عاشـقـان تماشایی‌ست

که فصل پر زدن از انزوای تنهایی‌ست            سفر، حکـایت یک اتـفـاق رؤیـایـی‌ست

ببـنـد بـار سفـر را که یار نزدیک است

طلـوع صبح شب انتـظار نزدیک است

ببین که قفـل قـفـس را شکـسته، می‌آیند            کـبـوتـران حـرم دسـتـه دسـتـه می‌آیـنـد

چو موج از همه سو دلـشکـسته می‌آیند            غریب، از نفس افـتاده، خـسته، می‌آیند

که باز بعـد چهـل شـب، کـنار او باشند

شـبـیه حـضرت زیـنب کـنـار او باشـند

تـمـام پـشـت ســر جــابـر بـن عـبــد الله            چه عـاشـقـانه قـدم می‌زنـند در این راه

از اشـتـیـاق حــرم راه مـی‌شـود کـوتـاه            هر آن‌که خواهد از این جام عشق، بسم الله

که این پیاده‌روی برترین عزاداری‌ست

قسم به نور، که این ابتدای بـیداری‌ست

دوبـاره حـال من و شعر می‌شود مبهـم            دلی که دست خودم نیست می‌شود کم‌کم

در آرزوی حـرم غـرق در غـم و ماتـم            اگر اجـازه دهـد زائـرش شـوم، من هم

«غروب در نفس تنگ جاده خواهم رفت

پـیـاده آمـده بـودم، پیـاده خـواهم رفت»

بردار سر ز خاک منم خواهرت حسین            از شهـر شـام آمـده‌ام بـا سـرت حـسین

از گـوشـه مـزار تـو ای شـاه بـی‌کـفـن            آیـد هـنـوز زمــزمــه مــادرت حـسـین

یادش به خیر چون که رسیدم به کربلا            دسـت مرا گرفـت عـلی اکـبرت حسین

آغـوش باز کن که سکـیـنه رسیده‌است            او را بـگـیـر بـار دگر در بـرت حسین

می‌خـواسـتـم که آب بـریـزم به قـبر تو            یاد آمدم که تـشنه جدا شد سرت حسین

خـاک مـزار تو به سـرم تا که ریـخـتـم            یـاد آمدم که خاک نشد پـیکـرت حـسین

جسم کبود و زخمی من شاهد من است            خـیـلی مـرا زدنـد سـرِ دخـترت حـسین

خـیلی زدنـد خـنـده به اشکـم زنـان شام            پـای سـرِ تـو و سـرِ آب‌آورت حـسـیـن

بـزم شـراب و پـرده‌نـشـیـنـان فـاطــمـه            ای‌کاش مرده بود دگر خواهرت حسین

ای کاش خورده بود به لبهای خواهرت            چوبی که زد عدو به لبِ اطهرت حسین

جـانِ ســر بــریـده حــلالـش نـمـی‌کـنـم            آنکه شراب ریخت کـنارِ سرت حـسین

ز نیـنـوای تو رفــتم چو نی، نوا کردم            چـنـان که بـادیـه‌ها را چو نـیـنوا کردم

به هر کجا که نشـستم گریستم ز غمت            به هر طرف که دویدم تو را صدا کردم

ز خـارهای مـغـیلان بپـرس کز داغت            چقدر اشک فـشانـدم، چه نالـه‌ها کردم

طواف پیکـر بی‌سـر به زیر خـنـجرها            زیـارت سـرِ بی‌تـن بـه نـیـزه‌هـا کردم

نتـیجـه دادن خـونت به عـهـدهٔ من بود            که صبر کردم و بر عهد خود وفا کردم

تو خـواستی به نـماز شـبت دعـا گـویم            تو را به جان تو در هر نفس دعا کردم

به نیـزه، خـوانـدنِ قـرآنِ تو رُبـود دلم            اگرچه سوخـتم از غـم ولی صفا کردم

به دست بـسته بسی تازیـانه خوردم تا            طنـاب ظلـم ز دست سـکـیـنه وا کردم

ابـرها زائـر آن خـاک مـعـطـر هـستند            روضه‌خـوانان بـدن‌های مطهـر هستند

بـادهـایی که سـراسـیـمـه حـرم می‌آیند            جـزئی از لشکـریـان تنِ بی‌سـر هستند

رودهایی که به عـشق تو حـرم می‌آیند            قطرهٔ کوچکی از این‌همه لشکر هستند

نخـل‌ها، زلـف پـریـشان شده و آشـفـته            کوه‌ها، از غم و اندوه تو مضطر هستند

محشری کرده به پا داغ غمت راه‌به‌راه            فرش تا عرش در این پهنهٔ محشر هستند

سفره‌ای پهـن شده از نمک و نـان شما            همه مـهـمان سـر سـفـرهٔ مـادر هـستند

اربعین تو به صف کرده همه دل‌ها را            عالمی راهی این خـاک معـطر هـستند

تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است            هرجا که نام اوست هوا کربلایی است

زیبـاتـر از شـکـفـتـن لـبـیک یا حـسـین            این هم‌مسیر بودن و این هم‌صدایی است

از هیچ‌کـس سؤال نکـن ساکن کجاست            از قـلب غـرب آمـده یـا آسـیـایـی است

این‌یک سفیدپوست و آن‌یک سیاه‌پوست            فـرقی نمی‌کـند، دلـشان نـیـنـوایی است

جـای قــرارِ هـر پـرِ در بــاد دربــه‌در            آغـوش بـازِ آن حـرم کـهـربـایـی است

ای ابـرهای در حـرکـت! اجـتـمـاعـتان            عـاشق‌تـرین پـدیـدۀ جـغـرافـیـایی است

ما به سوی چشمه از این خشک‌سالی می‌رویم            با گلوی تشنه و با مشک خالی می‌رویم

قطره قطره از میان روضه‌ها جاری شدیم            بین گرد و خاک جاده با زلالی می‌رویم

نیمه‌شب از بین نخـلستان کوفه رد شدیم            با صراط المستقیم از آن حوالی می‌رویم

راه را سلمان نشان داده‌ست، در نزد کریم            کوله‌باری نیست با ما، دست خالی می‌رویم

سرزنش‌ها می‌کند خار مغیلان در مسیر            با تـمـام طـعـنـه‌هـای احـتـمـالی می‌رویم

دسته دسته، تا حرم، پرچم به دوش، از شرق و غرب            با نـسیـم صبح و با بـاد شـمالی می‌رویم

اربعـیـنی‌ها خـبر دارنـد ما از این مسیر            «با چه حالی آمدیم و با چه حالی می‌رویم»

می‌روی دریا دل من! دست خالی برنگردی            از میان دردهـا با بی‌خـیـالی برنگردی

خاطر آشفـتـۀ من! می‌روی یادت بمـاند            تا سر و سامان نیابی این حوالی برنگردی

با تو نامی و نشانی از اسیران بلا نیست            از بیابان‌ها اگر با خسته‌حالی برنگردی

با نسیم اشک و آهت پر بزن تا آستانش            تا نسوزد آتش عشق از تو بالی برنگردی

خانۀ ما کربلا و دوریِ از خانه تا کی!            می‌شود آیا به خانه چند سالی برنگردی؟

ماهی تنگ بلورم! ای دل بی‌تاب و تنگم            می‌روی و کاشکی از آن زلالی برنگردی

ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است            این تاول است در کف پا یا جواهر است

راهی شدی به سمت رسیدن به اصل خویش            دور از نگاه شهر که فکر ظواهر است

دل‌های شست‌وشو شده و پاک، بی‌شمار            چشمی که تر نگشته در این جاده نادر است

سیر است گرچه چشم و دلت از کرامتش            در این مسیر سفـرهٔ افطار حاضر است

وقتی که در نگـاه تو مقـصد حـرم شود            پاگیر جاده می‌شود آن دل که عابر است

آن دل که می‌گـریـزد از جـبر روزگار            در جـستجـوی ردّ قـدم‌هـای جابـر است

با آب و تاب سینه‌زنان گرم قل‌قل است            کتری آب‌جوش که در اصل شاعر است

این روزها پـر از تبِ مـولا کـجـایـی‌ام            امـا هـنــوز کــوفــه‌ای از بـی‌وفـایـی‌ام

هم زخم می‌زنم به تو هم دوست دارمت            در گـیـر و دار تـیـرگی و روشـنـایی‌ام

گم کـرده‌ام مسیر تو را در غـبار شهـر            امــا اسـیــر تـوسـت دل روسـتــایــی‌ام

این بـار چـنـدم است که تـا مــرز آمـدم            آه از شکـسـته‌بـالی و بی‌دست و پایی‌ام

پلکم که گرم می‌شود از خواب می‌پـرم            بـا سُـرفـه‌هـای هـمـسـفـر شـیـمـیـایـی‌ام

آورده‌ام بــضــاعــت مــزجــاة قــوم را            انگـشتر «عزیز»م و تـسبـیح «دایی»‌ام

آورده‌ام پـنـاه بـه شــش‌گـوشــهٔ غــمـت            بـرگـشـتـه‌ام بـه اصـلـیـَتِ نــیــنـوایـی‌ام

دستت همیشه روی سر ما پـیـاده‌هاست             این اربعـین به لطـف خـدا کـربـلایی‌ام

شعر از سرم پرید؛ دلم پیش موکب است            این بار چـندم است که یخ کـرد چایی‌ام

سنگ هم بـاشم نگـاه تو مرا دُر می‌کند            لطف تو هر طیّبی را عاقبت حُر می‌کند

زمزم و کوثر میان چشم من جوشیده است            پس گلابِ این گُلِ پژمرده را کُر می‌کند

رزق چشمم کربلا را دیدن است، اما فراق            نـان چـشـمـان مـرا هر بار آجر می‌کند

یک سلام از پشت بام خانه دادم، فطرست            جـای خـالی مـرا در کـربـلا پُـر می‌کند

در زیارت بُعد منزل نیست، پس هر عاشقی            پـشت بام خانه را مـرقـد تصوّر می‌کند

آسمان روضه گرفت و ابر گریه می‌کند            رعد سینه می‌زند، زهـرا تشکر می‌کند

مهـر تـربت را که بـوسیدم دلم آرام شد            سنـگ هم باشم نگـاه تو مرا دُر می‌کند