اشعار

کـاروان آهـنگ رفـتن ساز کرد            سیـر مـعـراجی دگـر آغـاز کرد

کرد از کوفه به شام غـم خروج            بود تا شامش چهل منزل عروج

هر زنی با یک جهان اندوه و درد            بــود پـیـغــام‌آور هـفــتــاد مــرد

اشک سرخ و جامه چون رخ نیلگون            چشم هر یک را هزاران چشمه خون

هـر اسـیـری بـود پـیـغــام‌ آوری            بر لبـش فـریـاد خـونین‌حـنجری

گشت در هر شهر سرها زیب نی            نیزه‌ها در پیش و محمل‌ها ز پی

کهـنـه دیـری بود و آنجا راهـبی            شعـلـه‌های طـور دل را طـالـبی

دیر نه، نه، یک جهان دریای نور            او چو موسی بر فراز کوه طور

تـرک دنـیا گـفته‌ای در کـنج دیر            همچو عیسی آسمان را کرده سیر

لحظه لحـظه سال‌ها در انـتـظار            تـا شـود دیـرش زیـارتـگـاه یـار

بی‌خبر خود رازها در پرده داشت            در تمام عمر یک گم‌کرده داشت

دیـد در پـائـیـن دیـر خود شـبـی            هر طرف تـابـیـده ماه و کوکـبی

آمــده از طــور مــوســای دگـر            در غـل و زنجـیـر عـیسای دگر

سر به روی نیزه می‌گوید سخن            یا سر یحـیـاست پیش روی من؟

کرد نـصرانی نـزول از بام دیر            گرد سرها روح او سرگرم سیر

دیـده بـر شـمـع ولایـت دوخــتـه            چون پر پروانه جـانـش سوخـته

راهـب پـیـر و سـر خـونـین شاه            رازهـا گـفـتـنـد با هـم بـا نـگــاه

شد فراق عاشق و معـشوق طی            این بـه پـای نـیـزه او بـالای نـی

ناگهان زد بانگ بر فـوج سـپـاه            کای جـنـایت‌پـیـشـگـان روسـیـاه

کیست این سر؟ کاین چنین خوانَد فصیح            وای من، داود بـاشد یا مـسـیـح؟

پاسخش گفتند مقصود تو چیست؟            این سر خونین سر یک خارجی‌ست

کرده سرپـیچـی ز فـرمـان امـیر            خود شهید و عترتش گشته اسیر

ریخت نصرانی به دامن خون دل            گشت سر تا پا وجودش مشتعـل

برکشید از سینه چون دریا خروش            گفت ای دون‌فطرتان دین‌فروش

ثروت من هست چندین بَدره زر            در جـوانـی ارث بــردم از پـدر

در بـهـای این هـمه سـیم و زرم            امشب این سر را امانت می‌بـرم

می‌کـنـم تا صـبـح با او گـفـتگـو            کـز دهـانـش بـشـنوم سرّی مگو

شمر را چون دیده بر زر اوفتاد            عـشق سیـمش باز در سر اوفتاد

داد سر را و ز راهب زر گرفت            راهب آن سر را چو جان در بر گرفت

برد سوی دیـر سـر را با شتـاب            کرد نـاگه هـاتـفی او را خـطاب

راهـب از اسـرار آگـه نـیـسـتـی            هـیـچ دانـی مـیـزبـان کـیـسـتـی؟

میـهـمـانت مـیـزبـان عـالـم است            هرچه گیری احترامش را کم است

این که لب‌هایش به هم خشکیده است            بحر رحمت از دمش جوشیده است

این که زخمش را شمردن مشکل است            زخم هفتاد و دو داغش بر دل است

گوش شو کـآوای جانان بشـنوی            از دهانش صوت قـرآن بـشنوی

گرد ره با اشک از این سر بشوی            با گلاب و مُشک خاکستر بشوی

برد راهب عاقبت سر را به دیر            تا خدا در دیر خود می‌کرد سیر

شد چـراغ دیـر آن سـر تا سحـر            دیگر اینجا دیر راهب بود و سر

گفت ای سر، تو محـمّد نیـستی؟            گر محـمـّد نیـسـتی پس کـیستی؟

ناگهـان سر غـنچـۀ لب باز کرد            بـا نـصـاری درددل ابـراز کـرد

گفت: کای داده ز کف صبر و شکیب            من غریبم من غریبم من غریب

گـفت: می‌دانم غـریب و بی‌کسی            گـشته ثابت غربتت بر من بسی

تو غـریـبی که به هـمراه سـرت            هـمره آید دست‌بـسـته خـواهرت

باز اعجازی کن ای شیرین‌سخن            لب گشا و نام خود را گو به من

آن امیـرالمـؤمنـین را نـور عین            گفت: راهب من حسینم من حسین

من که با تو هم‌سخـن گشته سرم            نـجـل زهــرا زادۀ پــیـغــمـبــرم

دیـده ایـن سـر از عـدو آزارهــا            خـوانـده قـرآن بـر سـر بـازارها

اشک راهب گشت جاری از بصر            گـفـت: ای ریـحـانـۀ خـیـرالبشر

از تو خواهم ای عزیز مرتضی            شـافـع راهـب شـوی روز جــزا

گـفـت: آئـیـن نـصــاری واگـذار            مـذهـب اسـلام را کـن اخـتـیــار

راهـب از جـام ولایت کام یافت            تا تـشـرف در خـط اسـلام یافت

یـوسف زهـرا بدو داد این برات            گفت ای راهب شدی اهل نجات

الا که تا سـر نـی بـال و پـر درآوردی            بگـو چگـونه شد از دِیْر سر درآوردی

چـراغ خـانـۀ زهـــرا! مـیـان کـافــِرهـا            در این مکـاشـفه قرص قـمر درآوردی

بـه مـیـهـمـانی خـون خـدا بـیـا راهـب!            بیـا کـه از دل صنـدوق، زر درآوردی

اسـیـر مـنـطـق دِیْـرِ خـراب بـودی کـه            حـسـیـن آمد و از عـشـق سـردرآوردی

بـیـا تو لااقـل آزاده بـاش و این سـر را            بــه احـــتـــرام درآور اگـــر درآوردی

چرا تحیّر محضی؟! به ما بگو راهب!            مگر چه چیزی از آن غیر سر درآوردی؟!

چرا به ولـولـه افـتـاده آسـمان و زمـین            ستون عـرش خـدا را مگر درآوردی؟!

رگ بریده، لب خـشک، گَـرد خاکـستر            بگـو چه دیـدی؟ با چـشم تـر درآوردی

تمام شب تویی و پرسشی که کعبه گریست            حسین جان! چه شد از دِیْر سردرآوردی؟!

بر روی نیـزه ماه درخشان برای چه؟            افـتاده کـنج صومـعـه قـرآن برای چه؟

راهب به خیل می زدگان گفت «گِرد نی            امشب شده ستاره فـراوان برای چه؟»

بر غربتت گریست کواکب که ماهِ دین            امشب شده به صومعه مهمان برای چه؟

پرسیده زآن لبان ترک‌خورده از عطش            نام تو چیست؟ کشتۀ عطشان برای چه؟

گفتی که زادۀ نـبی‌ام، گفت «پس تو را            کـشـتـند مردمان مسـلـمان برای چه؟»

آه ای لـبت عـزیـز تـریـن غـنـچـۀ خـدا            از تــو دریـغ آمـده بــاران بـرای چـه؟

صورت خضاب کرده‌ای از خونِ خود، چرا؟            موی تو خاکی است و پریشان برای چه؟

این شمع‌ها برای چه هی شعله می‌کشند؟            قندیل‌های صومعـه، لـرزان برای چه؟

تمثال مریم از چه به محراب، خون گریست؟            چشم مسیح شد به تو گریان برای چه؟

ای در غمت صحایف پیـشین گریـسته            ظلمی چنین بر اشرف انسان برای چه؟

و با صندوقچه مهمان می‌کند راهب کلیسا را            سری در آن تداعی می‌کند روح مسیحا را

و راهب خون سر را با گلاب و مُشک می‌شوید            و با رگ‌های پاره می‌کند آغاز نجوا را

بلور اشک‌هایش روی خاک دِیر می‌ریزد            «تو ای سر کیستی؟ پُر کرده نورت آسمان‌ها را»

«منم فرزند زهرا آن زنی که مادر آب است            که هم‌کیشان من بستند رویم آب دریا را!»

صدای راهب از محراب می‌آید که می‌گوید:            «نبودم کربلا یاری کنم فرزند زهرا را

عجب قومی! اگر عیسی پس از خود داشت فرزندی            به روی چشم می‌دادیم جا فرزند عیسی را»

به ‌دشت مـاریه کـشـتـند امـیر بطحا را            بـهـم زدنـد هـمـه روی مـلـک دنـیـا را

رسـیـده امـر به جائی که سبط پیغـمـبر            مکان و منـزل خود کرد دِیْرِ تـرسا را

در آن دمی که به ‌دِیْرِ یهـود سُکنی کرد            فـتاده لـرزه به نُه طاق مـلک سکـنا را

به چرخ چار در آن لحظه جبرئیل رسید            خبر نمـود از این قـصه‌اش مـسـیحا را

که سبط ساقی کوثر در آن شب تاریک            نـمـود رشـک ارم مـنــزل نـصــارا را

چو کعبه اهل سماء چون طواف می‌کردند            به ‌دور آن سر خـونین و مـاه سیـما را

بــه نـطـق آمــده قـــرآنِ نــاطــقِ داور            بخواند آیـۀ کهـف و رقـیـم و حـسـنا را

بگوش فاطمه تا که رسید صوت حسین            بکند و ریخت ز سر زلف عنبر آسا را

فـتاد شـور قـیـامـت به دِیْـر نـصـرانـی            که خاکیان به ‌زمین دید اشک زهرا را

به‌ حـیرتم که پیـمبر چگونه صبر نمود            بـه دِیــْر ارمـنــیـان دیــد آل طـاهــا را

طـنـاب ظـلـم بـه بـازوی زیـنـب کـبـرا            دوشاخه در کـف آن دخـتران رعـنا را

به جـسم حضرت سجـاد بود زنجـیری            که سوختی دل هر گونه سنگ خارا را

خـموش باش «ذلیلا» به دِیْر نصرانی            مکـن خـراش جگـرهای پـاره پـارا را

بـیا بـبـیـن دلِ غـمـگـینِ بـی‌شـکـیـبـا را            بیا و گـرم کـن از چـهـره‌ات شبِ ما را

"من و جُدا شدن از کویِ تو خدا نکـند"            که بی حَرَم چه کُنَم غـصه‌های فردا را

خـیــالِ کـربـُبـلایـت مـرا هـوایـی کـرد            بـگـیـر بـالِ مـرا تـا بـبـیـنـیـم آنـجــا را

به مـوجِ سـیـنه زنانت قـسم به نامِ تـوأم            کـه بُـرده گــریـۀ مــا آبــرویِ دریــا را

گـدایِ هر شـبـم و کـاسه گـردم و ندهـم            به یک نگـاهِ کـریـمـانـه‌ات دو دنــیـا را

مرا بِـبَـر بِـچـِـشَم زیــرِ پـا مـغـیـلان را            مرا بِـبَر که بـبـیـنـم به نـیـزه سـرهـا را

خـدا کـند که بیـایی شـبی به روضـۀ ما            شنـیده‌ام که به سر، سر زدی کـلیـسا را

خوشا به پنجۀ راهب که شانه‌ات می‌زد            بـه آنـکـه بُــرد دلِ راهـبـانِ تــرســا را

به پیر‌مرد غـریبی که شُـست گـیـسویت            گرفت از سر و رویِ تو خاکِ صحرا را

خوشا به بزم عزاخانه‌اش که تا دَمِ صبح            شنید پیـشِ سـرَت روضه‌هایِ زهـرا را

چرا بُـریـد سـرت را به رویِ دامنِ من            چرا نشاند به خون این دو چشمِ زیبا را

چگونه سنگ شکـسـته جـبین و دندانت            چگـونه زخـم تَرَک داده رویِ لب‌ها را

به رویِ نیزه سرت بود و خیمه‌ها می‌سوخت            رسید شعله و زلفِ تو در هوا می‌سوخت

شب می‌رسید و دِیْر پُر از عطر سیب بود            تنهاتر از مسیح، سری بر صلیب بود

بر نی سری شکفته‌تر از فرق لاله‌ها            در پای نیـزه نوحۀ صد عـندلیب بود

اسـلام بـین مسجـدیـان آشـنـا نـداشت            شاهی میان مملکت خود غـریب بود

می‌دیـد پـیـر دِیْـر ظـهـور مـسـیـح را            نه نه مسـیح مـنـتـظـر این طبیب بود

با یک نگاه بر سر او دل ز دست داد            بر نی هـنوز دلبری‌اش بی‌رقیب بود

سر را بغل گرفت و دل سیر گریه کرد            گـویـا تـمـام عـمـر پی این حبیب بود

تطهـیر کرد آب روان را ز خـون او            اینکه فـقـیه بود مسـیحی عجـیب بود

اشکش گداخت تا به لب خشک او رسید            از تـشنگی هـنوز لبـش در لهیب بود

جای رقیه خالی از او بوسه‌ای گرفت            از این وصال قافله‌ای بی‌نـصیب بود

معـلـوم بود سر ز قـفـایـش بـریـده‌اند            رویش تمام خـاکی و خدّ الـتریب بود

معـلـوم بود داغ جـوان از محـاسـنش            رخسار او ز واقعه شیب الخضیب بود

یک تن به او نگفت چه آمد سر حسین            وقت حـدیث روضـۀ یـابن شبیب بود

تا سر سردار مظلومان به روی نیزه بَر شد            در همه آفاق و انفس آیت حق جلوه‌گر شد

تن به خاک افکند یعنی خاکسار کوی یارم            سر به نی افراشت یعنی بر شهیدان مفتخر شد

معجزات جسم پاکش کرد تصدیق نبوّت            کشف اسرار ولایت از تکلم‌های سر شد

تن چو یعقوب از غم اکبر زمین‌گیر بلایا            سر چو یوسف بر سر بازار حسنش مشتهر شد

نسخ کرده محنت ایّوب را جسم جریحش            قصّۀ پُرغصّۀ یحیی ز سر محو از نظر شد

تن ز شَفقَت هم‌وطن با جسم هفتاد و دو تن بود            سر ز غیرت با عیال و کودکانش هم‌سفر شد

تن زمین کربلا را کرد رشک طور سینا            مطلع نور تجلی سر به کوفه از شَجَر شد

با گلوی خشک، تن شد غم‌گسار تشنه‌کامان            همره اطفال گریان، سر روان با چشم تر شد

یک پسر شد سوی شام و یک پسر افتاد بی‌سر            تن انیس این پسر، سر هم‌سفر با آن پسر شد

تن به بی‌دستی اخوّت کرد با جسم برادر            سر به محنت هم‌عنان با خواهر خونین‌جگر شد

بر یهود نـیـنوا بنـمـود تن نور حـقـیقـت            راهب نصرانی از اسرار آن سر باخبر شد

فانی فی‌الله شد تن زیر سـمّ اسب دشـمن            سالک سیر الی اللَه سوی شام و کوفه، سر شد

در زمین و آسمان و برّ و بحر و کوه و صحرا            در جمادات و نباتات این مصیبت با اثر شد

خواست تا دشمن کند با قتل بی‌نام و نشانش            ای تعالی اللَه که نامش بیشتر از پیشتر شد

وادی به وادی می‌روم دنـبـال محـمـل            آهستـه‌تر ای ساربان! دل می‌بری، دل

اشک ملائک می‌چکـد از کهکـشان‌ها            پیچـیده در هـفت آسـمان بانگ سلاسل

ای آسمان! پایین بیا منظومه اینجاست            هم اخـتران بر گِـرد او، هم مـاه کامل

گاهی به زانـوی پیـمـبـر، گه به نـیـزه            عشق است و او را می‌برد منزل به منزل

صوفی! بِهِل این اربعین در اربعین را            با ذکر او یک‌روزه طی گردد مراحل

صوفی! سماع راستین در کـربـلا بود            در خـون خود چرخـیدنِ مردانِ بِسمِل

او محشر است، او رستخیز ناگهان است            می‌افکـنـد در سیـنـه‌ها ذکـرش زلازل

ای روضه‌خوان! تنها بگو نامش حسین است            دیگر چه حاجت خواندن از روی مقاتل؟

این چه شوریست که برپاست چنین بر نیزه؟!            گـوئیا می‌بَـرد از حـادثـه‌هـا سـر، نیزه

هم به قرآن ورق سوخته‌ای رحل شده            هم به فـریـاد امـامی شده مـنـبر، نـیزه

گوئیا می‌رسد از دور بهـاری خـونـین            بس‌که آذیـن شده بـا لالـۀ پـرپـر نـیـزه

نه فقـط قافـله‌سالار سرش بر نیزه‌ست            می‌بَرد بر سر خود قـاسم و اکـبر نیزه

بر سر نی به برادر که می‌اُفتد نظرش            می‌رود بر جگر زخـمی خواهر، نیزه

این چه داغی و چه دردی‌ست که در معرکه‌ای            بعد خنجر بزند بوسه به حـنجـر، نیزه

شام را یکسره در خلوتِ شب خواهد رفت؟            یا که دارد به سر اندیـشۀ دیگر نیزه؟!

کاش از کوچه و بازار نـیـفـتـد گذرش            تا نـیـفـتـد نـظـر سـنـگ‌دلان بـر نـیـزه

تا سر سَرور خوبانِ دو عالم با اوست            می‌رود از سـر هـر بـام فـراتـر نـیـزه

بر سر نـیـزه رهـا می‌رود این سر اما            آه و صد آه، از آن پیکر و از سرنیزه

نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من            که می‌آمد صدای ناله‌های پنج‌تن از من

از آن‌جایی که وابسته‌ست جان من به جان تو            جدا کردند سر از تو؛ جدا کردند تن از من

میان معرکه هم زخم، هم جان‌باختن از تو            میان خیمه‌ها هم سوختن، هم ساختن از من

تو زیر خنجرش بودی و محکوم تماشا من            گلوی زیر خنجر از تو؛ دست و پا زدن از من

دلم خوش بود با پیراهنت آن‌هم به غارت رفت            پس از تو رَخت بَر بسته‌ست شوقِ زیستن از من

غریبم آن‌چنان در سرزمین مادری بی تو            که می‌پرسد نشانی‌های زینب را وطن از من

ملامتگو چه دریابد میان عاشق و معشوق            کسی نشنید جز "توصیف زیبایی" سخن از من

از آن بُت‌خانه‌ها چیزی نماند آن‌جا که بر می‌خاست            طنین تیـشۀ پیـغـمـبرانِ بُت‌شکـن از من

منـم حُـسنِ خِـتـام بـاشـکـوهِ داسـتـان تو            پس از این اسوه می‌سازند اساطیر کهن از من

مثل همیشه از همه سرها سری حسین            بر نیزه دیدمت، چقدر محشری حسین
از هر کجای دشـت شـمـیم تو می‌وزد            عـطـر گـل مـحـمـّدیِ پـرپـری حـسین

تا گفت: «یا أخا...» به خدا مطمئن شدم            عـبّاس را به خـیـمه نمی‌آوری حسین!

من که هـنوز هـم کـمـرم درد می‌کـند!            حالا بگو تو از کمرت؛ بهتری حسین؟

چشمم به توست ای سر بی‌تن که سال‌هاست            تـنهـا پـنـاه بی‌کـسی خـواهـری حـسین
حتّی به شمر و عاقـبتش فکر می‌کنی!            تو جلـوه‌گـاه رحمت پیـغـمـبری حسین

از اشک ما بـنای قـیامت شود خـراب            از قـاتلان خویش اگر بگـذری حـسین

از تنت دوری و سرنیزه مکانت شده است            آیـۀ کهـف خـدا ذکـر زبـانت شده است

سرِ تو دست سنان است و گلویت خسته            خسته از دست تکان‌های سنانت شده است

بین هجده گل سرخم که به نی می‌سوزند            زخم پیشانی تو خوب نشانت شده است

برسان از سر نی نیـم نگـاهی به من و            دخترت که نفسش، مرثیه‌خوانت شده است

من عـزادارم و دسـتانم اگر بسته، ولی            سنگ‌ها بر سر من لطمه‌زنانت شده است

شده امروز مرا هـمسـفر کـوفه و شـام            آنکه دیروز تو را قاتل جانت شده است

معـجـر سوخـتـۀ دخـتـرکـانت، امـروز            بدترین زخم روی روح و روانت شده است

شبِ تـاریک، بدون تو سحـر کردم من            با غـم و غُـصۀ دوری تو سرکردم من

کاسۀ صبـر دلـم در ته گـودال شکـست            کاسۀ چشم، پُر از خونِ جگر کردم من

آب آزاد شـد و هـیـچ‌کـسی آب نـخـورد            نـذر لب‌های تو از آب حـذر کـردم من

سـایـه‌ام را زن هـمـسـایه نـدیـده یکـبار            سایه به سایه به هر کوچه گذر کردم من

با هـمـین چـادرِ پـاره‌ شـده‌ام جـنـگـیـدم            بی‌زره از حَـرَمت دفعِ خطر کردم من

با چه وضعی سر بـازار مرا می‌بردند            بی‌تو ای سایۀ سر، سخت ضرر کردم من

تو کس و کار منی، ای سر روی نیـزه            خبرت هست که با شمر سفر کردم من؟!

می‌فشارم در گلویم بغضِ سنگین را مدام            داغ دیدم! دلخـوشی‌هایِ زیـادم شد تمام

آمدم در محـملی از نـور، همراهِ حسین            می‌روم با دستِ بسته، بی برادر سمتِ شام

آمـدم بـا غــیـرتُ اللهِ حـرم، در کـربـلا            با أباالفـضل آن عـلـمـدارِ یـلِ والامـقـام

دست‌هایم را گرفت و چادرم خاکی نشد            آمدم از نـاقـه پـائـیـن، در کـمالِ احترام

داغِ مادر، داغِ بابا، آن حسن، این هم حسین            می‌روم با زخـم‌هـایی کهـنه و بی‌الـتـیام

در حدودِ چند ساعت، هستی‌ام را نیزه بُرد            پیش چشمم شد همه دار و ندارم قتلِ‌عام

تا که توهین و جسارت بعدِ غارت شد شروع            آتـشـی افـتـاد در جـانِ من و جانِ خِـیام

با اسارت می‌کشم غم را چهل منزل به دوش            می‌رسد در هر قدم عطرِ حسینم بر مشام

در تمام عـمر، نامحـرم ندیـدم لحـظه‌ای            وای از چـشمانِ نحسِ عده‌ای لقمه‌حرام

پشتِ سر، تلّ و تنی دور از وطن در قتلگاه            پیشِ رو، یک شهرِ آذین بسته، جشن و ازدحام!

مانند حُر و مثل حـبیب و چنان زهیر            هرکس که ماند پای تو شد عاقبت‌ به‌خیر

وقـتی که دست‌گـیر دوعالم فقط تویی            حـاشا اگر غـلام تو مایل شود به غیر

در مسلک و مرام تو پیر و جوان یکی‌ست            فـرقی نـمی‌کـنـنـد عـلـی‌اکـبـر و بُریر

جهل از دو جبهه با تو به پیکار می‌شتافت            گاه از بـنـی‌امـیـه و گـاه از بـنی‌زبـیر

قـــوم یـهــود نـیــز بــرای ادای دیــن            گاهی گـرفـتـه‌اند به لب ذکر یـاشـُبـیر

دیـگـر شـبـیـه اُمّ‌ وهـب‌ها نـدیده است            چشم زمانه هرچه در آفاق کرده سِیر

حـتی مـسـیح در غـم تو گـریه می‌کند            وقتی سـر بـریـدۀ تو می‌رسـد به دِیـْر

با هـر سـلام زائـر کـرب وبـلا شـدیم            این راه را رسانـده به دستان ما سُدِیر

ای میهمان بی‌بدن ای سر خوش آمدی            از بزم این جماعت مهـمان‌کش آمدی

دیریست وا نگشته به این دِیْر پای غیر            تو آمدی که با تو شـوم عاقـبت بخـیر

در کـسـوت مـسـیح به مهـمانی آمدی            وقـتی به دِیْـر راهـب نـصرانی آمدی

تو قصد کرده‌ای همه دنیای من شوی            ترسا شدم كه حضرت عیسای من شوی

بی‌پـیـكـر آمدی سـر و جـانم فـدای تو            ای سر! بگو چگونه نهم سر به پای تو

ای سـیب سـرخ! آمـده‌ای تا بـبـویـمت            بـگـذار بـا گـلابِ نـگـاهـم بـشـویـمت

این دِیْـر كـربـلا شده قـربـانی‌ات شوم            قـربان زخـم گـوشـۀ پـیـشانی‌ات شوم

دامن مكـش ز دستـم، دسـتم به دامنت            رأست چنین شده‌ست، چه كردند با تنت

از وضع نـامـرتب رگ‌هـای گـردنت            پیـداست بد جـدا شده رأس تو از تنت

"زخم لبت" گمان كنم این زخم، كهنه نیست            این خرده چوب‌ها كه نشسته به لب ز چیست؟!

راه گم کردی که از دِیْر نصاری سر در آوردی؟!           یا به دنبال مسلمانی در این اطراف می‌گردی؟!

با سکوتت پاسخم را می‌دهی هرچند حق داری           خسته‌ای، پیداست قدر چند منزل راه طی کردی

خط به خط پیشانی خون‌رنگ تو تفسیر صدها زخم           زیر این کوه مصیبت خم به ابرویت نیاوردی

در نگاه تو بعینه می‌توان تاریخ غم را دید           من یقین دارم که با یحیی در این غم‌نامه هم‌دردی

در حضور تو چشیدم لذت پروانه بودن را           نیمه‌شب تابیدی و بر دِیْر ظلمت سایه گستردی

شست‌وشو دادی دل آئینه‌ام را، با نگاهی گرم           مشکل از دل بود، می‌دیدم پر از خاکی، پر از گردی

هدیه آوردی برایم یک نَفَس عطر مسیحا را           با دم توحیدی‌ات در من دمیدی زنده‌ام کردی

در فکـر گـلی بودم و گـلزار خریدم            گل خواست دلم، خرمن و خروار خریدم

در گـلشن فردوس برین هم نفروشند            این طُرفه‌گلی را که من از خار خریدم

دیـدم که به کف مایه و مقـدار ندارم            بهر دو جـهـان مایه و مقـدار خریدم

دیگر نکـشم نـاز طـبـیـبان جهـان را            زیـرا که دوای دل بـیـمـار خــریـدم

تا جلوه فروشد به جهان، گوشۀ دِیْرم            با ذرّه، مـهـیـن مـطـلـع انوار خریدم

در جلوه‌گری، غیرتِ خورشیدِ سپهر است            ماهی که من از کوچه و بازار خریدم

حیف است که با درهم و دینار بسنجم            هر چند که با درهم و دیـنـار خریدم

خاک دو جهان بر سر صرّافِ فلک باد!            سر بود که با قـیـمت دسـتـار خریدم

سودایی از این‌گونه که دیده است به عالم؟            کم دارم و این دولـت بـسـیار خریدم

خلق دو جهان گر بخورد غبطه، عجب نیست            چیزی که خـدا بود خـریدار، خریدم

شاید که چو من، راهبی اسلام برآرد            چون رأس حسین از کفِ کُفّار خریدم

در ماتمش از دیده، چرا خون نفشانم؟            آخر سـر یـار است ز اغـیار خریدم

دیگر نکـنم واهمۀ حـشر که این سر            شمعی‌ست که از بهر شب تار خریدم

از سرّ حقیقت، مگر آگه شوم امشب            زر دادم و گـنـجـیـنـۀ اسـرار خریدم

ای دیده! تو را گر سر و سودای تماشاست            آئـیـنـۀ صد عـزّت و ایـثـار خـریـدم

دوزخ دگری راست که دربست بهشتی            امشب من از این لشگر خون‌خوار خریدم

«نظمی» ز هنر هر چه به بازار جهان بود            سنجـیدم و این طبع گهـربار خـریدم

بدادم زر، گرفـتم در عوض جان            چه جان، جانِ جهان به‌به چه ارزان

اگـر چـه زر بــدادم سـر گـرفـتـم            به عـالـم زنـدگـی از سر گـرفـتـم

هـمـین دولـت بـسـم در نـشـأتـیـنم            کـه مـن سـوداگـر رأس حـسـیـنـم

چو من سـوداگـری سـودا نکـرده            که سودش عـقـل را دیـوانه کرده

ز سـودای سـری ســودا ز دسـتـم            که گـنـج عـالـمـیـن افـتـاده دسـتـم

ز روی گـنج، گـردی گر فـروشم            زیـانـکـارم به فردوس ار فروشم

چنان در ملک تـرسـایی به سیرم            که عـیـسی را فـرود آرم به دِیْرم

اگر عیسی به چرخ چارمین است            مرا سر برتر از عرش برین است

از آنم سـربـلـنـد از عـرش بـرتـر            که سر بـنـهـاده‌ام بر پای این سر

ز راز این لـب خـشـکـیـده مــاتـم            مـگـر خــضـرم لـب آب حـیــاتـم

و یا مـوسـایـم انـدر طـور سـیـنـا            کـز این سـر نـور حـقـّم در تجـلا

من آن بینم به رأی العین از این نور            که موسی را ز اَرْنی بود منظور

اگر انـجـام تـرسـایی چـنـین است            خـوشا آئـیـن من آئـیـن دیـن است

خـداونـدا من اکـنـون در کـنـشـتم            و یـا در غـرفـۀ بــاغ بــهــشــتــم

من از هر سرفـرازی سـرفـرازم            که مـهـمـانـدار سـلـطـان حـجـازم

تو ای بـانـوی مـریـم! تـو کجـائی            که امـشـب بـایـدت بـر دِیـْرم آیی

من آن ترسا و دیرم در کنشت است            چرا مهمان من زیب بهشت است

سری که سیـنۀ زهـراست مهـدش            چرا دست من ترساست مهدش؟!