اشعار

شب غریبانه اسیر کوچه‌های کوفه بود            رهسپار خـانه‌ای در ناکجـای کوفه بود

خانه‌ها خاموش و درها هم به رویش بسته، وای            کوچه‌گرد خسته آن‌شب مبتلای کوفه بود

عشق مفـقـود الاثـر در سیـنـۀ نامـردها            « طوعه» مردِ ابتدا تا انتهای کوفه بود

در دلش طوفان به‌پا بود از غریبیِ حسین            گرچه خود افتاده در موج بلای کوفه بود

حکم قـتلش را عبیدالله با خون مُهر زد            باعث تکـفـیر او زهـدِ ریـای کوفه بود

صبحِ فردا "یا علی" گفت و به قلب فتنه زد            شاهـد شـیـدایی او جای جای کوفه بود

میهمان لب‌تشنه زیر بارشِ یکریز سنگ            تازه این یک چشمه از مهر و وفای کوفه بود

زینت دارالامـاره شد سـرِ مـسـلم، ولی            پـیـکـر او پـایـمـال بچـه‌های کـوفه بود

با غریبه هم کسی هرگز چنین ظلمی نکرد            وای من! این کی سزای آشنای کوفه بود؟

آن روزهای خـوب کـنـار حـبیب بود            این روزهای آخر عمرش غریب بود

از آن جماعـتی که به پابـوسـش آمدند            یک تن نمـانده بود، خـدایا عجیب بود

در روضه‌اش برای علی گریه می‌کنم            در مرکـز خـلافـت مـولا غـریب بود

مضطر شد آنقَدَر که به دیوار سر گذاشت            «آقـا مـیـا»ی او دم اَمَّن یُـجـیـب بـود

گاهی زنان غـیورتر از مرد می‌شوند            چون طوعه‌ای که بین لئيمان نجیب بود

سر روی بام و تن پی مرکب به کوچه‌ها            این هم حکایتی ز فراز و نـشـیب بود

دیدند روی خاک، سری غلط می‌خورد            این اولین سر است که خَدُّالتَّريب بود

در کوچه وقتی سنگ‌ها بر صورتم خورد            خـیـلی برای خـواهـر تو گـریه کردم

در ازدحــام کـوچـه‌هـای کـوفـه یــادِ            اهل و عیالِ مـضطـر تو گریه کردم

تـا مــادران را در بـرِ اطـفــال دیـدم            یـاد ربـاب و اصـغـر تو گـریه کردم

وقـت اذان ظـهـر دلـتـنـگ تـو بــودم            یــاد اذان اکــبــر تــو گــریــه کـردم

گفتم به طوعه که نرو در پشت آن دَر            با روضـه‌های مـادر تو گـریه کـردم

تا کاخ آن ملعـون مرا با زجر بردند            مـردانـه پـای دخـتـر تو گـریه کـردم

در زیـر لـب گـفـتـم به قربان سر تو            از بام اینجـا بر سـرِ تو گـریه کـردم

اینجـا میا که آب هم فکـر لبت نیست            لب‌تـشـنه یـاد حـنـجـر تو گریه کردم

بـیـهـوده بود آن نـامـه‌ها، آن ادعـاهـا            رنـگی ندارد غیرِ نـنـگ اینجا حـناها

از هرکه زد سنگم به سینه، سنگ خوردم            ای بـی‌وفـاهـا، بـی‌وفـاهـا، بـی‌وفـاهـا

انگار تنها خونِ دل خوردن در این‌جاست            مـثـل امیـرالـمـؤمـنـیـن تـقـدیـر مـاهـا

هـستـند در کـوفه همه چشم انتظارت            سرنیـزه ها، شمـشیرها، حتی عصاها

فکـری برای فـاطـمـه‌هـای حـرم کـن            قـنـفـذ فـراوان است در این بی‌حـیاها

حـالا کـه اسـمـاعـیـل آوردی خـلـیـلـم            بایـد که باشد هـمـرهت، حـتماً عـباها

در علقمه، در کربلا، در کوفه، در شام            این حـج نـدارد یک مـنـا، دارد مـناها

در پیـش زهـرا آبـرویم رفت ای وای            من بـاز کـردم پـای زینب را کجـاهـا

از چـشمِ شورِ شهـر كـوفه آخرش افتاد            در كوچه اوّل پيكرش، بعدش سرش افتاد

بالَـش به عـشـق مـادر اربـاب در آتـش            اوّل حسابی سوخت و بعدش پرش افتاد

با اينكه می‌لـرزيـد از فـردای زيـنـب‌ها            لرزه به كـوفه از دمِ "ياحـيـدرش" افتاد

"روز نُهُم" مسلم اسير خدعه‌هاشان شد            "روز دهم" هم زير سُم‌ها دخترش افتاد

شكر خدا او زودتر از بچّـه‌هايش رفت            اربـاب ما كه پـيـش جـسم اكـبرش افتاد

از اسب خود افتاد وقـتی در دل گـودال            در خيمه با صورت گمانم خواهرش افتاد

با قطره قطره خون، هـوادار تو هستم            تا آخـرین لحـظـه گـرفـتـار تو هـسـتـم

ایـن زنـدگـانـی را بـدهـکـار تو هـستم            در کـربـلا بـاشـم، عـلـمـدار تو هـسـتم

من نخلم و ترسی ز داسم نیست هرگز

از فـتـنـۀ کـوفـه هـراسـم نیست هـرگز

از پـا نـیـفـتـم، گـرچـه غـرق دردم آقا            جــانِ سـپــاهـی را بـه لـب آوردم آقــا

هـر کـار از دسـتـم بـر آمـد کـردم آقــا            بـر هـم نـریـزم کـوفـه را نـامـردم آقـا

سـیـنـه سـپــر، مـرد نـبـرد هـر بـلایـم

مـن از بــرادرزاده‌هـای مـرتـضــایــم

کوفه به‌جای عهد و پیـمان جنگ دارد            کوفه هـزاران خـدعـه و نیـرنگ دارد

ساز و دف و تنبور و ساز و چنگ دارد            قــد تـــمــام کـــاروانـت ســنــگ دارد

خونم به جوش آمد ولی دستم به بند است

دیشب شنیدم قـیـمت خلخـال چند است

نامه از محبوب آورده‌است کسوت را ببین            مبدا تاریخ عشاق است هجرت را ببین

در نمازش دید تنهـا مانده با سجـاده‌اش            مسلمین را در وفا بنگر جماعت را ببین

دستگیر هاشمیان بین کوفه یک زن است            طوعه تنها مرد این شهر است غیرت را ببین

در اسـارت وارد بــزم عـبـیـد الـلـه شـد            روی گرداند از حرامی‌ها برائت را ببین

در اسـارت وارد بــزم عـبـیـد الـلـه شـد            مثل زین العابدین، آری شباهت را ببین

آب آوردند و خونش را درون کاسه ریخت            تشنه لب پرواز خواهد کرد قسمت را ببین

مکه را از کوفه می‌بیند بصیرت را نگر            گفت بنویـسید برگـردد وصیت را ببـین

شد سرش دروازه را آذین و بعد از واقعه            خود حسین آمد به دیدارش زیارت را ببین

کوفیان شعله به قـلب و دل شیدا مزنید            آتش کـیـنه به هر خـیـمۀ صحرا مزنید

کوفیان همسفـر محـنت و غـم‌ها نشوید            نقـش انـدوه به قـلـب و دل شـیدا مزنید

کوفیان بیعت خود از چه چنین می‌شکنید            رخنه بر کشتی جا مانده به دریا مزنید

کوفیان یکـسـره تا آتـش دوزخ نـرویـد            بی‌وفـایی مکـنـید این‌همه در جـا مزنید

کوفیان از چه درِ خـانۀ خود می‌بـنـدید            طعنه بر بی‌کسی عـتـرت طاهـا مزنید

کوفیان مَرکب انـدوه و بلا زین مکـنید            بر رکاب سـتـم و ظـلـم چـنین پا مزنید

کـوفـیان اهـل حـریـم نـبـوی چون آیـند            شـرر کـیـنـه به آرامـش دل‌هـا مـزنـیـد

کـوفـیان از سـرِ بـام سـتـم خـانـۀ خـود            سنگ بر نور دل حضرت زهرا مزنید

کوفیان هر چه که خواهید مرا سنگ زنید            لیک سنگی به سر زینب کـبری مزنید

کوفیان شرم و حیا را به تمامی مبـرید            پـارۀ آتـش خـود را به سـرِ مـا مـزنـید

کوفیان از سـرِ بـامـم به زمـین انـدازید            به اسـیـران حـرم نـعـره و آوا مـزنـیـد

کوفیان گر سـر نـیـزه سـرِ یـارم دیـدید            تهمت خارجی این گونه به مولا مزنید

کـوفـیـان شـهـرۀ نـامـردی عـالم نشوید            این هـمه تـیـر جـفـا بر من تنهـا مـزنید

کوفیان هرچه که تیر است به سویم بزنید            جـانب مـحـرم ما تـیـر تـمـاشـا مـزنـید

در شهر کوفه رسم این مردم عجیب است            مهمانشان مسلم چقدر اینجا غریب است

این مردمِ نـامـرد در خـانـه نـشـسـتـند            روی سـفـیر تو در و کـاشـانه بـسـتـند

این شهر شهرکوفه شهر بی‌وفایی‌ست            خاصیت و اخـلاق آنها بی‌حـیـایی‌ست

ایـنجـا کـسـی بـا او سـرِ یـاری نـدارد            آواره گشته چون که غمخواری ندارد

هر خانه‌ای که در زده بسته به رویش            اندوه و غُـصه عُـقده گشته در گلویش

در زیرلب حرفی ز سوز و درد دارد            آقــا نــیــا کـوفـه مــَرامـی ســرد دارد

آقا نـیا چـشم انـتـظـار تو کـسی نیست            جُز تیر و نیزه بیقـرار تو کسی نیست

ایـنهـا ز کـیـنه سـیـنه را لبـریز کردند            خـنـجـر برای حـنـجـر تو تـیـز کردند

آقــا نــیــا دائـم گـل پــرپــر بـبــیــنــی            داغ ابـوالفـضـل و علی اکـبر بـبـیـنـی

مـولا بـیـا و مُـسـلـم‌ت را کـن نـظـاره            در کـوچـه‌ها گـشـتـه تن من پـاره‌پـاره

آقـا دگـر بـر مـن نــمـانـده راه چــاره            شـد قــتــلـگــاه مــسـلـم‌ت دارالامــاره

ای نخـستـین بارقه از شعـله‌های کربلا            اولین سیـمـای روشن از صدای کـربلا

ای نخستین خون، چکیده روی خاک کوفه سرخ            ای نخستین سر، بریده در هوای کربلا

تو نخستـینی که دیدی کربلای تشنه را            پیش از آن‌که گل کند موج بلای کربلا

صبح تنهایی و عصر غربت و ظهر عطش            کـربـلای کـربـلای کــربــلای کــربـلا

ای سفیر دانش و دین در زمین جهل و کفر            ای شکـوه نـام تو بـانـگ رسـای کربلا

پیش از آن‌که کربلا باشد تو بودی، خون تو            ریخت روشن بر زمین در ابتدای کربلا

ابتدای کـربلا بودی و دیدی از نخـست            روی نـیـزه عـشق را در انتهای کربلا

از فـراز بـامِ کـاخ دسـت‌آمـوزان کـفـر            بر زمین انداخـتی سر را به پای کربلا

اولین حاجی که رفت و کربلایی شد به شور            اولین زمزم که جوشید از صفای کربلا

ای نخستین چشم گریان بر حسین بن علی            با خـبر از جـزء و کـل ماجرای کربلا

چشم تو پیش از تمام چشم‌ها دید و گریست            زخـم‌هـای کـربـلا را در عـزای کربلا

ای چنان که نی، تهی از هرچه جز هوی حسین            ای نـوا؛ آه ای نـوا آه ای نـوای کـربـلا

پیک عصمت بودی و پیچیده در فریاد تو            هـوی‌هـوی کـربلا و هـای‌هـای کـربلا

خانۀ هانی، عبیدالله و تو مخفی به رمز            پشت پـرده مـاندی اما از حـیـای کربلا

دست بر شمشیر می‌بردی اگر...، اما تویی            آری آری تو نخـستـین رهـنـمای کربلا

آری آری تو نخستین کاشف ذبح عظیم            آری آری تو نخـسـتـیـن آشـنـای کـربلا

شیعه و خنجر زدن از پشت، پنهان، ناگهان            نه، بـلـندا تو، بـلـندا سـرسـرای کـربـلا

پشت پرده ماندی اما کربلا در پرده نیست            برمـلا شد با تو راز در خـفـای کـربلا

پشت پرده در نمازی سرخ از شرم حضور            اقـتـدا کردی به حـیـدر مـقـتـدای کربلا

خون‌بهای تو تماشای حسین فاطمه‌ست            ای نخستین خون جاری در بهای کربلا

جرعه جرعه نور نوشاندی مرا امشب به مهر            روشـنم روشن به یـمن روشـنای کربلا

این قصیده‌واره امشب از تو در من جلوه کرد            شعـر گـفـتم از بـرایت از برای کـربلا

سر دارالعماره زار و بی‌جانم، حلالم کن            نـوشـتم که بـیا اما پـشـیـمانم، حـلالم کن

نکردم لحظه‌ای گریه برای غربتم اصلاً            برای غربتت اینگونه گریانم، حلالم کن

فقط یک پیرزن در کوفه از مسلم حمایت کرد            اسیر خـدعـه‌های ابن مرجانم، حلالم کن

سر فرزند یک بدکاره عهد خود رها کردند            من از این قوم کوفی روی گردانم، حلالم کن

هر آن کس حرف حق گوید، دهانش سنگ خواهد خورد            به فکر زینبین و سنگ بارانم، حلالم کن

علی اکبر، علی اصغر، نبینی داغ اولادت            فـدای بچه‌هـایت جان طفـلانم، حلالم کن

همینکه بی هوا چشمم به چوب خیزران افتاد            میان ظرف آب افـتاد دنـدانـم، حلالم کن

به قطره قطره خونی که میان مشت من پُر شد            نوشتم بر زمین، با دست لرزانم حلالم کن

اگر این آب، خونی شد فدای کام عطشانت            مُواساتم شد اینگونه عـطشانم، حلالم کن

شهیدانت همه بر روی پایت جان دهند اما            غـریـبانه اسیـر درد هجـرانم، حلالم کن

اراذل با منِ مسلم چه‌ها کردند در کـوفه            به یاد خواهرت خیلی پریشانم، حلالم کن

تنم را بر زمین در پشت مرکب می‌کشند اما            برای پـیکـرت پـاره گـریبانم، حلالم کن

زبانم لال این‌ها تـشنـۀ تاراج تو هـستـند            بخوان این نکته را از جسم عریانم، حلالم کن

در رهـگـذرهـای غــریـبـی بـیـقـرارم            تـنـهــایــم و در فـکـر تـنـهـایـیِ یـارم

تـنـهـا مـیـان بـی‌وفــایـی‌هـا و خُـدعـه            بعـد از خـدا تـنهـا امـیدم هست طوعه

در هر وجب از خاک هر کوچه گذشتم            یک یا حـبـیـبی با سـرشک غـم نوشتم

در مسلخ عشق عاقبت رسوا شدم من            رسـوایِ تـو ای زادۀ زهـرا شـدم مـن

ای شعـرِ عـشـقـم را تو تنهـا استعـاره            دارم شـده از عــشـق تـو دارالامــاره

اسم تو تنهـا ذکـر جـاری در سـجـودم            بی‌تو گـسـسـته جان زهرا تار و پودم

قـدقـامـتـم را در نماز عـشـقت ای یار            بـسـتـم بـه یــاد قــدّ رعـنـای عـلـمـدار

من ماندم و نجـوای آرامی بر این لب            وای الامـان از آه و زاریی‌های زینب

بالا نمی‌آید نفـس این سیـنه تنگ است            آقا میا کوفه که رسم کـوفه ننگ است

آیـد در و دیـوار هر خـانـه به جـنـگـم            شادم که بـهـر دخت زهرا پیش مرگم

در لحـظه‌های آخـرم لب تـشـنه هـستم            ظرفی چو جام زهـر دشمن داده دستم

افـتـاده عـکـس مـاه تـو در کـاسـۀ آب            لب‌های خونی می‌زنم بر روی ارباب

در کـوفـه کـسی یـاریِ این زار نیامد            یـاری ز کسی جـز در و دیـوار نیامد

دسـتان زیـادی هـمگـی عهـد بـبـستـند            دسـتـش چـو بـبـسـتـنـد یکی یار نیامد

تب‌دار شد از سـیـلی و شلاق حریفان            از بـهـر تـبـش هـیـچ پـرسـتـار نیـامـد

پایش هـمه تاول بدنش پُر ز جـراحت            مرهم به جز از سنگ به بیـمار نیامد

بـر دار کـشـیـدنـد تـنـش از رهِ کـیـنـه            جز بـاد صـبـا کـس به سـرِ دار نیـامد

بر دامن دار از دل هر کوچه رسیدند            حـتـی نـفـری جـز پـیِ دیــدار نـیـامـد

کـوبیده شد از بام به روی ورق خاک            حـرفی به لـبـش جـز غـم دلـدار نیامد

آمـاده شـو ای دل که دگـربار بگـویی            ای اهـل حـرم مـیـر و عـلـمـدار نیامد

من کوفه را چون مردگان بی‌درد دیدم            نـامـردهـاشان را بـه شکل مـرد دیـدم

ایـن نـاسپاسان جمـله اشبـاح‌الرجال‌اند            خصم رسـول و حیـدر و قـرآن و آلند

اینان به آن دستی که با من عهد بستند            عهـد مـن و فـرق مـرا با هم شکـستند

تـنهـا نـه در کـوفـه مـرا آواره کردنـد            قـلـبـم دریـدنـد و لـبـم را پـاره کردنـد

این شهر را پیوسته نامردی به من بود            این قوم تنها مردشان یک پیر زن بود

مـن جـان‌نـثـار عـتـرت خـیـرالانـامـم            صـیـد بـه‌خـون غـلـتـیـدۀ بـالای بـامـم

وقتی که خود را از عطش بی‌تاب دیدم            عکس لب خـشک تـو را در آب دیدم

در موج خون دریای «لا» را دیدم امروز            از بـام کـوفـه کـربلا را دیـدم امـروز

انگـار مـی‌بـیـنـم جــراحـات تـنـت را            خونین به چنگ گـرگها، پیـراهنت را

انـگــار مـی‌بـیـنـم گُــلان پـرپـرت را            پاشـیده از هم عضو عضو اکـبرت را

انگار می‌بـیـنم که بعد از قـتـل یـاران            هم تیـرباران می‌شوی هم سنگ‌باران

انـگـار مـی‌بـیــنم ذبـیـح کـوچکـت را            زخـم گـلـوی شیـرخـواره ‌کـودکت را

انـگـار می‌بـیـنم که با اشـک دو دیـده            داری به روی دست خود دستِ بریده

انگـار بـیـنـم غـرق خـون آئیـنه‌ات را            جای سُـم اسـبان و زخـم سـیـنـه‌ات را

انگار می‌بـینم که شـمر ‌آید بـه گـودال            انگار می‌بینم زدی در خون پر و بال

انـگـار دیـدم جـان شـیـریـنت فـدا شـد            زهرا نگه کرد و سرت از تن جدا شد

من بهـترین مهـمان شهـر کوفـه هستم            مهـمـان قـصابـان شهـر کـوفـه هـستم

لب‌تـشنـه از پیکـر جـدا گردد سر من            آویــزه گـردد بــر قــنـاره پـیـکـر من

تـنهـا نـه ایـن نامـرد مردم می‌کُـشـندم            در کـوچه‌های شهـر کوفه می‌کِـشـندم

میثم! شرار از نظم جانسوزت فشاندی            بس کن که دل‌ها را به بحر خون نشاندی

آهـنگ سـفـر کـرد بـه فـرمان حـسـین            در کوچۀ کـوفه شد غـزل‌خوان حسین

وقتی که حماسه را به خون امضا کرد            می‌گفت: که جان من به قـربان حـسین

********** غلامرضا شکوهی **********

تـنهـا نه کـسـی تـو را هـمـاورد نـبـود            یک مـردِ نـبـرد، یـار و هـم‌درد نـبـود
آن شـب که زنـی کـرد حـمـایت از تو            در کوفه به حقّ حق که یک مرد نبود

********** احد ده بزرگی **********

پـیـغـمـبـر درد بـود و هـم‌درد نـداشـت            از کـوفه به‌جز خاطره‌ای سرد نداشت
می‌گـفـت: خـدایـا که بگـوید به حـسین            این شهر هزارکوچه، یک مرد نداشت

********** محمد علی جوشایی **********

در شـهـر دلـی، به شـوق پـرواز نـبود            بــا حــنــجــرهٔ بــاغ، هــم‌ آواز نــبــود
آورد کـبــوتــری پـیــام از گـل ســرخ            افـسـوس کـه یک پـنـجـرهٔ بـاز نــبـود

********** میثم مومنی نژاد **********

در شـهـر نـمـانـده اهل دردی جـز تـو            در جـادۀ عـشـق، رهـنـوردی جـز تـو
در کـوفـه؛ اگـرچه لاف مـردی بـزنـد            ای طـوعه نـمانـده است مردی جز تو

********** سید مهدی حسینی **********

بـین کُـفـار شـدم حـافـظ ایـمـان خـودم            همه رفـتند و منم بر سر پیـمان خودم

گوشۀ خلوت خود روضه به پا داشته‌ام            شـده‌ام گـریـه‌کـن شـام غـریـبان خودم

خـسته و تـشـنه لـبم کوفه ندارد مردی            از غریبی شده‌ام دست به دامان خودم

تـرسی از مرگ ندارم اگر اذنـم بدهـد            کوفه را فـتح کـنم با دم طـوفان خودم

هـمـۀ غـصـه‌ام از آمـدن قـافـلـه اسـت            ترسم از غربت مولاست نه از جان خودم

بس‌که دلـواپس زخـمـی شدن او هستم            رفته از خاطر من زخم فراوان خودم

خـیـزرانی که برای لـب او ساخـته‌اند            کاش می‌شد بخورد بر لب و دندان خودم

گفته بودم که بیا، حال به جبران خطا            می‌دهم جان خودم را سر ایمان خودم

به خون چهره دادم غسل از پا تا سر خود را           زیارت میکنم با دست بسته رهبر خود را
به یاد حنجر خونین و کام خشک مولایم           لب عطشان نهادم زیر خنجر حنجر خود را

به هر جا پا نهادم بر رویم بستند درها را           که بر دیوارها بگذاشتم امشب سر خود را
به فرقم هر چه آتش بارد، از گل دوست‌تر دارم           که وقف خاک جانان کرده‌ام خاکستر خود را
به موج تیغ دشمن دوست را کردم چنان پیدا           که گم کردم حساب زخم‌های پیکر خود را
عذار نیلی از سیلی کنم تا هدیه بر زهرا           فرستادم به همراه سکینه دختر خود را
یقـین دارم که مولا از برای دیـدنـم آیـد           که سوی مکّه افکـندم نگاه آخر خود را
صدای نالۀ زهرا به گوشم می‌رسد آری           که بالای سرم آورده مولا، مادر خود را
الا ای یوسف زهرا میا کوفه که می‌ترسم           به چنگ گرگ‌ها بینی علیِّ اکبر خود را
میا از کعبه ای مولای من در این منای خون           که بینی بر فراز دست، ذبح اصغر خود را
به دار عشق (میثم) تا زبان در کام خود داری           مگوئی جز ثنای عترت پیغمبر خود را

گرچه ای یار، اسیـر کـف اغـیار توأم            نی گـرفـتار عـدو بلـکـه گـرفـتار توأم

نام تو وِردِ زبـانم به سـر دار شده‌ست            تو عـلی هستی و من میـثـم تـمّار توأم

می‌زند خصم مرا طعنه ولی غافل از آن            بر سرم نیست هـوایی که هوادار توأم

دستم از پشت اگر بسته، دگر قطع نشد            فکر انگـشت تو و دست عـلـمدار توأم

گر شکافی لب من خورده دگر چوب نخورد            در غـم چوب یزید و لب خـونبار توأم

دشـمـنـم آب دهـد لیک نـنـوشم هرگـز            گرچه لب‌تـشـنه ولی تشـنۀ دیـدار توأم

من و انـبـوهـی از دلـواپـسـی‌هـا            که دارم لشـکـری از بی‌کـسی‌ها

تـمـام کـوفـه عـهـدی تـازه دارند            بــرای کـشـتـن تـو ای مـسـیـحـا

دلـم را مـثـل پیـمان‌ها شکـسـتند            دو دستم را به عهدی تازه بستند

هـمان‌هـایی که نامه می‌نـوشـتـند            به استـقـبال تو خنجر به دسـتـند

دلم مانـده‌ست و داغ جانگـدازی            که شـد با حـرمت نـام تو بـازی

تنم زخـمی، لبم تـشنه، دلم خون            امان از این همه مهـمان نوازی

ببین که بر سر دارم میا به كوفه حسین            هـنوز زمـزمه دارم میا به كوفه حسین

سلام من به تو ای آفـتاب هـستی‌بخـش            چراغ محـفـل تـارم میا به كوفه حسین

نوشـته ام كه بیائی ولی به صفحۀ خاك            به اشك خود بنگارم میا به كوفه حسین

میـان كـوفـه غـریـبـانه می‌زنـم فـریـاد            امید و صبر و قرارم میا به كوفه حسین

به سنگساری مهمان اگر چه می‌كوشند            امـامِ آیـنـه‌دارم مـیـا به كـوفـه حـسـیـن

در این دیار به سرنیزه لاله می‌چـینـند            گـلِ همیـشه بهـارم مـیا به كوفه حسین

بیا به هـمره زینب از این سفـر برگرد            امید جـان فـكـارم مـیـا به كـوفه حسین

برای آن كه نگـردی تو بی‌عـلـی اكـبر            دمـادم است شعـارم میا به كوفه حسین

نشـسـته حـرمـله در انتـظار اصغـرِ تو            ببین كه واهمه دارم میا به كوفه حسین

پـیـام آخـر مـسـلـم بـرای تـو این اسـت            گـذشته كار ز كارم میا به كوفه حسین

به گریه گفت «وفائی» ز مسلم بن عقیل            به درد و غصه دچارم میا به كوفه حسین