اشعار

آمد هـمان که عـلـتِ شـیـدایی من است            از وصف این شکوه، زبان نیز الکن است

چشمِ علی به دیدنِ این ماه روشن است            فطرس بیا! که لحظۀ حاجت گرفتن است

دریا رسیده است که سیـراب‌مـان کـنند

امشب بناست صاحب اربـاب‌مان کـنند

امشب بناست خـاک زمین کـیـمـیا شود            درهای آسـمـان به رویِ خـلـق وا شود

امشب دوبـاره فـاطـمه حاجـت‌روا شود            امشب بـنـاست کـل زمـیـن کـربلا شود

مجنون کجاست؟ حضرت لیلا رسیده است

تـنهـا پـنـاهِ زیـنب کـبـری رسـیده است

قـنـداقـۀ حسین که حـبـل‌الـمـتـین ماست            هر جا که نام اوست بهشت برین ماست

ما نوکـریم؛ نوکـری‌اش کُلِ دین ماست            مُهر غلامی‌اش همه‌جا بر جبین ماست

بی‌راهـه نیست محو شکـوهش شدیم ما

آری سـوار کـشـتـی نـوحـش شـدیـم مـا

هـمـراه بـا تـلاطـم دریـا بـگـو حـسـیـن            شادی قـلبِ حضرت زهـرا بگو حسین

تا بـشـنـونـد مـردم دنـیـا؛ بـگـو حـسین            امشب کـنـار زینب کـبـری بگـو حسین

این نامْ تا همیـشه جـنون می‌دهـد به ما

حی عـلی الحـسـیـن، سـلـیـمـانِ کـربـلا

در خاکِ ماست ذره‌ای از خاکِ تربتش            بی‌انـتـهـاست تـا ابـد الـدهـر رحـمـتـش

اما چه شد شکسته شد آن روز حُرمتش            در قــتــلـگــاه بـود و نـدادنـد مـهـلـتـش

در کـنج قـتـلگـاه تـنـش چاک چاک بود

رأسش به روی نیزه، تنش روی خاک بود

غیر از تو را زبـان من املا نمی‌کند            جز گـفتن از تو را، قـلم انشا نمی‌کند

شاعر تو را نوشـته و حـاشا نمی‌کـند            جز در سرودن از تو زبان وا نمی‌کند

جز نـام دلـربـای تو بر لـب نمی‌رود

هر کس نگفته از تو، حسینی نمی‌شود

گـیرم پیـمبر است که فرقی نمی‌کـنند            هـمتای حـیدرست که فرقی نمی‌کـنند

زهرای اطهر است که فرقی نمی‌کنند            مثل بـرادر است که فـرقی نمی‌کـنـند

فرقی نمی‌کنند و مرا شور در سر است

آخر حسین فاطمه یک چیز دیگر است

در دین ما خدا یکی و مصطفی یکی‌ست            احمد یکی‌ست؛ پس به یقین مرتضی یکی‌ست

حیدر یکی و حضرت خیرالنسا یکی‌ست            زهرا یکی‌ست پس حسن مجتبی یکی‌ست

این جمع، بی‌حسین که معنا نمی‌گرفت

یعـنی اگر نـبـود، کـسا پـا نمی‌گرفت

بی‌اشک، خاکِ خلقتمان گِل نمی‌شود            تنهـا مجـسـمه‌ست دل و دل نمی‌شود

دلْ بی‌حـسین، این همه قابل نمی‌شود            انـسانِ بی‌حـسین که کـامـل نـمی‌شود

غیر از حسین را به دل خویش حک نکن

ما از اضافـۀ گِـل اوئـیـم، شک نکـن

تاریکم و حـسین چراغ هـدایت است            وقتی حسین هست، به کشتی چه حاجت است!

درس من از حسین، همین یک عبارت است            عزّت برای شیعۀ او در "شهادت" است

 ما شیعه‌ایم و پای ستم را شکسته‌ایم

در سایۀ "سُیُـوفُ خُـذِینی" نشـسته‌ایم

ای معنی نهـفـتۀ در هل اتی، حسین!            إِنَّ الَّـذينَ آمَـنـویِ سـوره‌هـا، حـسین!

تنها خدا برای تو شد خون‌بها، حسین!            مائیم و حسرت حرم کـربلا، حسین!

از مـا بگـیـر این هـمه درد فـراق را

امـا نــگــیــر از دل مـا اشـتــیـاق را

بُگـشـوده‌انـد بـاز، درهـای مـغـفـرت            روح الامـیـن زَنـد، آوای مـغــفــرت

نـوری دگر گـرفت، دنـیای مغـفـرت            فطرس گرفته است، ویزای مغـفرت

از درگـه حـسـین، دریـای مـغـفـرت            پـوشـیـده از خـدا، دیـبـای مـغــفـرت

این صوت دلنـشین، خیزد ز عالمین

صَلّوا عَلی النبی، صَلّوا علی الحسین

شهر مدینه غرق، در صد چمن گل است            در کوچه‌ها گل است، در انجمن گل است

در هر سخن دُر است، در هر دهن گل است            حُبّ علی گل است، مِهر حسن گل است

اُمُّ الائـمـّه را، در پیـرهـن گـل است            فرموده مصطفی: زهرای من گل است

زین گل دمیده است، یک گل که سرمدی‌ست

در برگ و ساقه‌اش، عطر محمدی‌ست

امشب امام عشق، مهـمان فاطمه‌ست            سـرشار نـور او، دامـان فـاطـمه‌ست

زین لاله سرخ رو، بُستان فاطمه‌ست            محـو نـگـاه او، چـشـمان فاطـمه‌ست

سُکـرِ کـلام او، در جـان فاطـمه‌ست            او جان حـیـدر و جانان فـاطـمـه‌ست

گـلـبـوسـه می‌زند زهـرا به روی او

امــا چــرا نــبــی بـوسـد گـلـوی او؟

آیـات عـشـق را، مـعـنـا کـنـد حسین            اسـلام نـاب را، احـیـا کـنـد حـسـیـن

وقـتی قـیـام خـون بـرپـا کـنـد حسین            در عـالَـم وجـود، غـوغـا کـند حسین

قــانـون بـردگـی اِلـغـا کـنـد حـسـیـن            وز خون سرخ خویش، امضا کند حسین

آن روز شد سرش، بر نیـزه گر بلند

قرآن از او شده است پایـنده، سربلند

سنگـین‌تر از فـلک، سنگ کرامتـش            بر فـرق کهکـشـان، دست عـنایـتـش

جبریل غـوطه‌ور در بحر رحـمتـش            در چنگ قـدسـیان، دامـان رحـمتـش

از عرش هم گذشت، کوی شهادتـش            روزی که وا شود، چتر شـفـاعـتـش

آیـد ز هـر کـران، فـریـاد یـا حـسـین

گــویـنـد انـبــیـا، مــائـیـم بـا حـسـیـن

نـام کـبـیـر او، بـاب الحـوائـج اسـت            رأی مـنـیـر او، بـاب الحـوائـج است

عـباس امـیـر او، باب الحـوائج است            مسلـم سـفـیر او، باب الحـوائج است

سردار پـیـر او، باب الحـوائـج است            طفل صغـیـر او، باب الحـوائج است

"باب الحـوائجی" یک منـصبـش بُوَد

آنکس که چشم خلق، بر زینـبش بُوَد

دارد جـهـان قـرار، با ذکـر یا حـسین            جان‌پَـروَرد بـهـار، با ذکـر یا حـسین

گل می‌دمد ز خـار، با ذکـر یا حسین            ای دل! نَـفـَس بـرار با ذکـر یا حسین

جان می‌کـنـم نـثـار، با ذکر یا حـسین            شادم به روزگـار، با ذکر یا حـسـیـن

قـدوسـیـان کـه مِـیْ از جـام او زدنـد

نــقـش بـهـشـت را بـا نــام او زدنــد

جان‌های خسته را، در دو جهان کفیل             گـم کـرده راه را؛ دانـاتـریـن دلـیـل

با حـرز نـام توست، پرواز جـبرئیل            قـربـانی‌ات ذبـیح، شـیدائی‌ات خـلـیل

با سید الـکـریم، هـسـتم تو را دخـیل            یا ایها الـعـزیـز! رحمی بر اين ذلیل

جان مرا بـگـیـر، از خود جـدا مکن

دسـتـم گـرفـتـه‌ای، دیـگـر رها مکن

ای قــدر انـــبـــیــا از آبـــروی تـــو            عـمرم تمـام گـشت در گـفـتگـوی تو

با وصـف مـوی تو، بـا یـاد روی تو            جـانـم به لـب رسـید، در آرزوی تـو

کی می‌رسد لـبم بر خـاک کـوی تو؟            ای در نماز عشق، از خون‌وضوی تو

هم چون "مؤید"ت یک نوکرم بخوان

یا در کِشم به خون، یا در بَرم بخوان

چه خوب است آب و هوایی که دارید            همیشه بهشت است، جایی که دارید

الـهـی روی خـلـوتـی هـم نـبـیـنـد            شلـوغی این کـوچه‌هایی که دارید

مجـال عـرق ریـخـتـن هم نـدادیـد            به پـیـشـانی این گـدایی که داریـد

نمی‌خواهم اصلاً بـفهـمم که ما را            کـجـا مـی‌بَـرَد رد پـایـی که دارید

هـمـین که شما می‌بَـریـدم، یـقـیـناً            شـبی می‌رسم تا خـدایی که دارید

از امروز نالـه‌رسانِ حـسین است            پَـرِ فُـطـرسِ بـیـنـوایـی که داریـد

بــرایــم هــوای بـهــشــتــیِ بــالا            حرام است با کـربـلایـی که دارید

شـمـا با خـدا، با خـدا، با خـدائـیـد            و من با شمایم؛ شمایی که دارید...

مـرا خـیـمـۀ کـربـلا می‌نـویـسـیـد

دخـیـل حـسـیـنـیـه‌هـا می‌نـویـسـید

دل بـی‌قــرار اخــتــیــاری نـدارد            اسـیـر است و راه فـراری نـدارد

مـقـامـات عـاشـق فـنـا مـی‌پـذیـرد            اگـر هـم بـمـیـرد، مـزاری نـدارد

کسی که بـنا نیست بی‌سر بـمـیرد            چـه بـهـتــر دل بـیـقـراری نـدارد

دل بی حسین اصل و فرعش زیادی‌ست            شـبـیـه درخـتـی کـه بـاری نـدارد

دل بی‌حسین از گِلِ بدترین‌هاست            دل بـی‌حـسـیـن اعــتـبـاری نـدارد

بُـوَد ذکـر سـجـادۀ هـر فــقــیــری

أَمـیـرِی حُـسـَیْنٌ وَ نِـعـْمَ الْاَمـیری

همه زیر پایـند و بالا حسین است            همه قـطره‌اند و دریا حسین است

چه رسـم خـوشی که زمـان تـولـد            کلام نخـستین ما "یا حسین" است

حسن هم حسین است، علی هم حسین است            محمد، حسین است و زهرا، حسین است

حسن یا، عـلی؛ فـاطمه یا، محـمد            تجـلی این چـارتن با حـسین است

همین که به جز عشق چیزی نگفتیم            تـجـلی "لا ذکر الا حـسـین" است

گـنـه‌کـارهـا نـیـز تـرسـی نـدارنـد            قـیامـت اگر دست آقا حسین است

شــه عــالــمــیــنــیــم، الـحـمــد لله

غــلام حــسـیــنـتـیــم، الـحـمــد لله

من و سال‌ها جستجویت حسین جان            من و منّت گـفتگـویت حسین جان

مگر می‌شـود من به پـایت نـیـفـتم            من و سجده بر خاک کویت حسین جان

من عـادت نـدارم شبی بی‌تو باشم            من و هیئت کو به کویت حسین جان

گـلـوی تو عـادت به نـیـزه نـدارد            به قربان زیر گلـویت حسین جان

چقدر "آه" گـفـتی جـوابـت نـدادند

چـقدر "آب" گـفـتی و آبت نـدادند

رود سـمـت خـانـۀ دریـا قـدم بـرداشـتـه            دامـن دشـتِ پُـر از آلالـه نـم بــرداشـتـه

تا که بنویسد به روی پلک او «فَتحًا مُبین»            حضرت حق از پر فطرس قلم برداشته

آهِ حسرت می‌کشد، هی پشتِ دستش می‌زند            چونکه جبریل از لب او بوسه کم برداشته

چهرۀ «قند و نمک» پوشیه‌اش افتاده است            دست حـیدر پرده از تیغ دو دم برداشته

عکس لبخند ملیحش قاب‌ها را شاد کرد            از رخ آئـیـنـه‌ها تـصـویر غـم بـرداشته

بوی سیـبی از پَـر قـنـداقـۀ او پخـش شد            عـالـمی را ناگهان عـطر حـرم برداشته

آسِـمان بار امـانت را به پیـغـمبر سپـرد
آفـتـابـش را به دست ساقی کـوثر سپرد

چـشم ما انـدازۀ بـال مگـس نـمـناک شد            بعد از این نم بود که لوح دل ما پاک شد

کـشتی‌ات تا بادبان عاشـقی را بـاز کرد            با سـجـودِ بـادهای بی‌امـان کـولاک شد

مـادر تو مـادر آب است ای فرزندِ نور            مـادر تو هـمـسـر بـابـای اهل خـاک شد

مـادر تو بـانـی خـلـق تـمـام عـالـم است            مـادرت شـأن حـدیث قـدسی لـولاک شد

گرچه شیعه مست انگور«ضریح»مرتضی‌ست            چـادر خـاکیِ زهـرا سـایـۀ این تاک شد

حضرت صدیقۀ کبری دلش می‌خواست، پس            یا«حسین بن عـلی» ذکر لب افلاک شد

این حسینِ روی لب‌ها از دعای فاطمه است
تا قیامت شیعه مدیون عطای فاطمه است

پنجـمین خـورشید روی پشت‌بام پنج تن            همچنان زهـرا تـویی مـاه تـمـام پـنج تن

تو نـوای نای خامـوش حـسن گردیده‌ای            از گـلـویت پخـش می‌گـردد پیام پنج تن

یا حسین و یا حسین و یا حسین و یا حسین            ذکر شـیـرین تو شد تـکـیـه‌کـلام پنج تن

صبح و ظهر و عصر و شب، هرلحظه از عرش خدا            می‌رسد تا کـربـلا عـرض سلام پنج تن

ظاهراً ما را خـدا خوانده غلام کوی تو            باطـنـاً ما را خـدا خـوانـده غلام پنج تن

عاشقی وقتی که پایانِ خوشی دارد، خوش است            پس تو باید می‌شدی حُسنِ خـتام پنج تن

سیب را آدم به عشق روضۀ تو چیده است
هفت شهر عشق را عطار در تو دیده است

کهکشان با صدهزار آئینه تزئین می‌شود            آسـمـان با آفـتـاب و مـاه آذیـن مـی‌شـود

ای که احکام شریعت در وجودت جمع شد            غالباً دین با بیـانـات تو تـبـیـیـن می‌شود

در قیامت رخت شاهی را به تن خواهد نمود            پشت درب خانۀ تو هر که مسکین می‌شود

نان بچّه‌شیعه‌ها از دستپخت فاطمه است            رزق ما از سفـرۀ بابات تـأمـین می‌شود

هرکسی قدر پَر ارزن برایت خرج کرد            از زبان حضرت صدیقه تحسین می‌شود

خواهرت در روضه تقسیم وظایف می‌کند            تحت امرش شغل نوکرهات تعیین می‌شود

یاد خُـشکی لب تو سخـت گـریه می‌کـنم            سیـنه‌ام هر گاه از اندوه سنگـین می‌شود

سرنوشت ما گره خورده است با اشک عزات            عاقبت‌خیری ما در روضه تضمین می‌شود

چای تلخ اربعینت را که می‌نوشد حسین            زندگی زائرت یک عُمر شیرین می‌شود

نوکـران تو به عـشق اکـبـرت بابـایی‌اند
زائـران اربـعـیـنـی تـو پـائـیـن‌پـایـی‌انـد

سروِ بی‌همتا! به شوق تو چمن گردیده‌ایم            سنگ‌فرش کویِ جَـنات عَـدَن گردیده‌ایم

شیر پـاک مـادران قـطعاً موثـر بوده که            از طـفـولـیت برایت سـینه‌زن گردیده‌ایم

ما جنون را در کلاس «هیئت» از بَر کرده‌ایم            دانش آمـوزان عـشق پـنج تن گردیده‌ایم

در مُحرَّم، در شب قاسم، به همراه شما            دسته جمعی مست ذکر”یا حسن” گردیده‌ایم

دشمنت انگشترت را برد و ما در روضه‌ها            خـون‌دل خـوردیم تا دُرِّ یـمن گـردیده‌ایم

کربلا، نه، کاش بـوریای ما امضا شود            کاش می‌گـفـتند ما هم بی‌کـفن گردیده‌ایم

شمع محفل روضۀ مشک علمدار شماست            تا سحر سرگرم فیض سوختن گردیده‌ایم

آفتاب، این ماه کارت را چه آسان می‌کند
«دردها را بیشتر عباس درمان می‌کند»

ای آن که تو را حُـسن خـداداد بـود            مـیــلاد تــو جـلـوه‌گـاه ایـجــاد بــود

ما را به نگـاه لطف خود شادان کن            امـروز که قـلـب فـاطـمـه شـاد بـود

************

امشب که فضا پُر است از بوی حسین            عـطر گل سرخ آید از سوی حسین

ای فـطرس پر سـوخـته احرام ببـند            از بهـر طواف کـعـبـۀ روی حسین

************

ما ریـزه‌خـور خـوان گـل فاطـمه‌ایم            پـروردۀ احـسـان گـل فــاطــمــه‌ایـم

خـاریم ولی به یـمـن میـلاد حـسـین            صد شکر که مهـمان گل فـاطـمه‌ایم

************

از عـشـقِ حـسـیـن تا تـکـلـّم کـردند            قـدسی نـفـسـان بـاز تـبـسـّم کـردنـد

از بـهـر زیـارتِ حـسـیـن بن عـلـی            در خـاکِ قــدوم او تــیـمـمّ کــردنـد

صدای پـای خـدا می‌رسد به گوش بیا            سبو به دست و غزلخوان و باده نوش بیا
بگـیـر بـیـرق میـخـانه را به دوش بیا            بـه بـزم آمـدن پـیـر مـی فــروش بـیـا

دوباره صحبت هَل مِن مَزید آمده است
خـدای عشق در انسان پدید آمده است

صـدای پـای بـهـار است، عـید می‌آید            بـه قـفــل بـسـتـهٔ دلـهــا کـلـیـد مـی‌آیـد
کسی که دل به هـوایـش تـپـیـد می‌آیـد            خـبـر دهـیـد بـه فـطـرس امـیـد می‌آید

بیا که یأس مـرام خـدا فـروخـته‌هاست
شب رسـیـدن آقـای بال سوخـته‌هاست

به تـشنه‌ای که به دام سراب افتاده‌ست            بگو که کشتی رحمت به آب افتاده‌ست
فقط نه از سر فطرس عذاب افتاده‌ست            دهـان هرچه گـنـهـکار، آب افتاده‌ست

پیاله‌ها همه از این شراب پُر شده است
به هر کسی که نظر کرده است حُر شده است

حـسـین آمـده تا خـلـق، رستگار شوند            به یمن گریه به او فصل‌ها بهار شوند
حـسـیـن آمـده تا قـلـب‌ها شکـار شـوند            به محض بردن این نام، بیقـرار شوند

حـسـیـن آمـده بـا یـک نـگـاه دل ببـرد
وگرنه کـیست از این روسیاه دل ببرد

ز عـرش گـفـت خـداونـد قــادر مـنّـان            خـموش باش جـهـنم! که سـوم شعـبان
بجـای آتـش تو کرده رحـمـتم طـغـیان            حـسـین مـانـَد و بس کُلُّ مَن عَلیها فان

بگـو رسـول به این خلق تا ابد گـمراه
کـه مَـن اَحـبَّ حـسـیـنـاً فَـقَـد اَحـبَّ الله

اگر چه شیر ز انگشت وحی می‌نوشد            و جـبرئیل به جـسـمش لباس می‌پوشد
شـهـنـشه است ولی با غـلام می‌جوشد            مــرا بـخـاطـر روی سـیـاه نـفــروشـد

کسی که رو به روی بنده‌اش گذاشته است
هوای نوکر خود را همیشه داشته است

خـدا کـنـد که مـرا عـاقـبت بـخـیر کـند            فـدایـی وهـب و مـسـلـم و بُـریـر کـنـد
مرا نـگـاه، چـو راهـب میان دیـر کند            به خـیـمه‌اش بکـشانـد مرا، زهـیر کند

چنان حبیب در این خانه موسپید شوم
شـبـیه جـون در آغـوش او شهید شوم

اگر نـبـود حـسـیـنـیـه مـا کـجـا بـودیـم            چنان کبوتر صد بام و صد هوا بودیم
هـزار شـکـر که با او از ابـتـدا بـودیم            شب ولادتـش ای کـاش کـربـلا بـودیم

نشد کـنار تو باشیم، از بد اقـبـالی‌ست
دم ضریح تو صد حیف جایمان خالی‌ست

دم ضـریح تو اما دلی پـریـشـان است            به روی سینه زند مادری که گریان است
هنوز هم پسرم روی خاک، عریان است            به دشت ماریه از جور و کین عطشان است

چه کـربلاست که آدم به هـوش می‌آید
هـنـوز نـالـهٔ زیـنـب به گـوش مـی‌آیـد

ای عـشـق آمـدی و تـسـلای مـا شـدی            روح و روان و راحت جان‌های ما شدی
پـایـان تـرسِ روزِ مــبــادای مـا شـدی            از عــرش نـور آمـدی آقـای مـا شـدی

حـبل الـمتـین اهل ولایت، خوش آمدی
سر سلسله، به خط شفاعت خوش آمدی

قـلب بهـشت با تو تـپـیـدن گرفته است            فطرس دوباره بال پـریدن گرفته است
جـبریل وحی نـوبت دیدن گـرفته است            در شهر، شور عشق وزیدن گرفته است
از روشنای نام تو جـنّت سـراج داشت
دنیا فقط به چون تو کسی احتیاج داشت

تـازه شـده هـوای بـهـشـت و تـرنّـمـش            افــتــاده اسـت آتـش دوزخ تـلاطـمـش
زیباست روی صورت زهـرا تبـسمش            حالا کـسا شناخـته خـورشـید پـنجـمش
بر طاق عـرش نام تو در اهـتـزاز شد
پـروندۀ شـفاعـت از این لحظه باز شد

عاشق‌تر است آنکه به تو مبتلاتر است            چشمش به هرچه غیر تو بی‌اعتناتر است
هر کـفـتـری به گـنبد تو باوفـا تر است            در آسـمـان کـربـبـلایت رهـا تـر اسـت
جنّت زمـیـنی است به پـاسِ ضریح تو
من زنـده می‌شوم به تـماسِ ضریح تو

ای تـربـتت شـراب‌تـریـن بـاده از ازل            کـار دلـم بـه دسـت تـو افـتـاده از ازل
حـتی خـدا به نـور تـو دل داده از ازل            مـا بــوده‌ایـم کـرب و بـلا زاده از ازل
دردی دوا نکـرده کـسی غـیر تو ز ما
مـا را دوبـاره پَــر بـده در راه کـربـلا

بگذر ز کـوچه‌های دلم جان من فـدات            تا گـل دهـد کـویـر تـنـم زیـر ردِّ پـات
اردیبهـشت می‌وزد از پشت پـلک‌هات            با من چه کرده‌ای تو به دوری ز کربلات
این لطف توست مثل منی از تو دم زده
این شعر را نگـاه تو بی‌شک رقـم زده

چشمم ز هر کسی به ضریحت دخیل‌تر            نـام تو هـست از همه عـالـم جـمـیـل‌تر
بـاران بـزن به آتـش نـفـسم، خـلـیـل‌تر            دلـتـنـگ کـربـلام، ز اشـکـم دلـیـل‌تر؟
خوشبخت آنکه پلک دلش خیس روضه‌هاست
چشمان او تجسم تـندیس روضه‌هاست

نـشنـیـده است جز تو کسی التـماس ما            وقـف تو بـوده اسـت تـمـام حـواس مـا
از تـو جـدا شدن شده تـنـهـا هـراس ما            بـوی حـسـین می‌دهـد عـطـر لـباس ما
نوکر شدم که رو نزنم من به هر کسی
غیر از تو من نگفته‌ام ارباب بر کسی

گهواره‌ات که منـبر پـیدای روضه شد            لب‌های تـشنه‌ات که الفبای روضه شد
مـیـلاد تـو تــولـد زیـبـای روضـه شـد            چشمان خیس فاطمه امضای روضه شد
ای دانه دانـه اشک غـمت بی‌بـدل‌ترین
حی عـلی العـزای تو خیـرالعـمـل‌ترین

ای که ذبـیـح کـربـبـلایـی حـسین جان            جـسمِ مُـرَمَّـلٌ الـبِـدمـایـی حـسـین جـان
زخمی سنگ و چوب و عصایی حسین جان            زیـبای سـر جـدا ز قـفـایی حسین جان
ای کـشتـۀ فـتاده به هـامـون عـزیز دل
ای صید دست و پا زده در خون عزیز دل

در وقت شادی، لحـظهٔ غم گریه کردم            با تو به شـعـبـان و محـرم گریه کردم

تو کـشـتهٔ اشکی و من هم مردهٔ اشک            عمری بگریم برغمت، کم گریه کردم

دستِ مرا این اشک‌ها بی‌ شک گـرفته            آدم شـدم بـا آه و بـا دم گــریــه کــردم

در چـشـم‌هـایـم بــادهٔ چــل سـالـه دارم            مـردم اگر دیـدنـد مـسـتم! گـریه کـردم

ابـرم که بـارانـم به هـر جـایـی نـبـارد            شادم فـقـط در زیر پـرچـم گریه کردم

وقـتی شـنـیدم حـرمـلـه خـنـدیـد بـر تو            بـا واژه شـرمـنـدگی هـم گـریـه کـردم

که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟          و شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا برد

کدامین آفتاب از کهکشان خود فرود آمد         که این‌گونه زمین را تا عمیق آسمان‌ها برد

صدای پای رودی بود و در قعر زمان پیچید         و بهت تشنگی را از عطشناک دل ما برد

کسی آمد کسی آن‌سان که دیروزِ توهّم را         به سمت مشرق آبی‌ترین فردای زیبا برد

کسی که در نگاهش شعلۀ آئینه می‌روئید         و تا آن سوی حیرت، تا خدا، تا عشق، ما را برد

به خاک افکند ذلت را شرف را از زمین برداشت         و او را تا بلـندای شـکـوه نیـزه بالا برد

دوباره شادی‌ام آشفت با اندوه شیرینـش         مرا تا بی‌کـران آرزو تا مرز رؤیـا بُرد

بگو با من، بگو ای عشق اگرچه خوب می‌دانم         که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟

عید است و جهان روضۀ رضوان حسین است            از عرش الی فرش، گلستان حسین است

با گـریـۀ شوق نـبی و حـیـدر و زهـرا            چشم همگان بر لب خندان حسین است

تنها نه به سـویش شده فـطرس متوسّل            خلق دو جهان، دست به دامان حسین است

ای خـیل ملک! حرمت او پـاس بدارید            کاین طایرِ پر سوخته، مهمان حسین است

میلاد حـسین آمده سر تا به قـدم گـوش            زیرا که خـداوند ثـناخـوان حسین است

فطرس! طلب عفو کن از یوسف زهرا            العفو بگو، عـفو به فرمان حسین است

گـمـراه نگـردیـد! که مـصـبـاح هـدایت            تا روز جزا حُسنِ فروزان حسین است

آدم نـه فــقـط بــر در او بُــرد تــوسّــل            عالَم به سر سفـرۀ احـسان حسین است

آزادگی و غـیرت و ایـثـار و شجـاعت            این چار، الـفـبای دبـسـتان حسین است

با خـون شهـیدان بنـویـسـید و بخـوانـید            این بیت که سرلوحۀ دیوان حسین است

سـردادن و مـهـلـت به ستـمکـار ندادن            خط و هدف و مکتب و ایمان حسین است

گـر تـشـنـه لـبِ آب بــقــائـیـد، بـیـائـیـد            سرچشمۀ آن در لبِ عطشان حسین است

شیـعـه‌ست که تا دامـنـۀ صبـح قـیامـت            با آتش دل شـمع شبـسـتان حـسین است

ای شـیعـه مکـن بر دگـران باز درِ دل            این خانـۀ آتـش‌زده از آنِ حـسـین است

خونی که از آن یافت جهان رنگ خدایی            والله قـسـم خـون جـوانـان حـسین است

تا صبح قیامت به سر نیـزه عیان است            هفتاد و دو آیه که ز قـرآن حسین است

بر گوهـر اشکـش نـتوان یـافـت بهـایی            آن دیده که می‌گرید و گریان حسین است

در معـرکـۀ عـشق نگـه کن که بـبـیـنی            سرها همه چون گوی به چوگانِ حسین است

اعجـاز مـسـیـحا کـند از زخـم تن خود            هر کشته که افتاده به میدانِ حسین است

حق است اگر ناز فـروشیم به فـردوس            زیرا دل ما روضۀ رضوان حسین است

«میثم» اگر امروز ز قرآن خبری هست            این از اثـرِ فـتـح نـمـایـان حـسین است

عـشقـش برای خـاطر ما آفـریده شد            در راستـای عـشـق خـدا آفـریده شد

آدم که نه، بهشت که نه، هیچ‌کس نبود            «کرب» و «بلا» و «کرب‌وبلا» آفریده شد

نور حسین در همه آفـاق جلـوه کرد            از آن بهشت و ارض و سما آفریده شد

پیـش از ندای عـامِ «اَلـَستُ بِرَبّکم»            آن اسـوۀ مـقـامِ «بـلیٰ» آفـریـده شـد

بر خاک کربلا جبل‌النور سجده کرد            آن‌گاه کعـبه، مروه، صـفا آفریده شد

مـعـراج قـتـلـگـاه مـهـیا شد و سپس            در مـکـه، سـرزمـین مـنا آفریده شد

مردانگی و غیرت و آزادگی و عشق            از خــون سـیـد‌الـشـهـدا آفـریـده شـد

«حا»، «سین» و «یا» و «نون» چو حروف مقطعه            نامـش چـنین هجا به هجا آفریده شد

تا نغـمه «رضاً برضائک» بلند شد            شعـر بـلـند صبر و رضا آفریده شد

آن «نفس مطمئنّه» به اشراق خون که رفت            در مـقـدمـش مـقـام فـنـا آفـریـده شـد

با گوشه‌چشم آن خَم محراب ابرویش            شـش‌گـوشـه‌ای برای دعا آفریده شد

با گریه بر حـسـین، برای جهـانـیان            سـر‌چـشـمـه‌های آب بـقـا آفـریده شد

«این آتش نهفته که در سینۀ من است»            از خـیـمـه‌هـای آل عـبـا آفـریـده شد

ایمان قدم به خاک نهاد و یقـین شکفت            آیـات نـور در ظـلـمـات زمـین شکفت

آن کـشـتـی نـجـات بـرآمـد بـه مـوج‌ها            آن چشمۀ حیات و بهشت برین شکفت

خورشیدی از سپـیدۀ زهرا، شب عـلی            در دور دست دیدۀ اسـراربـین شکـفـت

قـنداقـه‌اش به دست رسـول وصال بود            لبخـند روی چهـرۀ روح‌ الامین شکفت

پـیـغــمـبـر بـهــار بـه آفــاق مــژده داد            در آسـمان پـنج تن آن پنجـمین شکـفت

فرمود خوش بشارت، آنک حـسین من            این حسن بی‌کرانه و حِصن حَصین شکفت

طوبی از این خبر به زمین سایه گستراند            در هر کرانه آیۀ زیتون و تین شکـفت

نامش طـنـین فکـنده در اجزای کائنات            آری چنین به گوش جهان این طنین شفکت

حتی خدا هر آینه تحـسـین خـویش کرد            در چار سوی عرش، گلِ آفرین شکفت

افلاک در سرور که شمس الضحی دمید            ادراک در سجود که حبل المتین شکفت

دریاست او که پا به کویر زمین گذاشت            بر تاج خاک، گوهر بالانـشین شکـفت

جان‌ها فـدای چـشمۀ لب‌های تـشـنه‌اش            زان خون پاک، سرو گلستان دین شکفت

یاسین که یا حـسین بدون سر است،‌ آه            در رستخیز نیزه به نور جـبین شکفت

انگـشترش اگرچه به یغـمای دیو رفت            نام عزیز اوست که بر هر نگین شکفت

با کـربـلای او به خـدا دسـت می‌دهـیم            دست خداست او که در این آستین شکفت

سحر آمد سلامش کرد و بعد از آن نمایان شد            بیابان چون توسل کرد بر او زود باران شد

از آن اول به دستش داشته حاجت‌روایی را            برای فطرس زخمی ببین قنداقه، دامان شد

خدا هر آنچه را که داشت در دست حسینش داد            عجب دستی میان سفرۀ خلقت نمکدان شد

در این گردش در این دواریِ حق مدعائی ها            فقط عین دو چشم اوست در این حلقه، عرفان شد

به آبادیِ مهرش، آبها هم غبطه‌ها دارند            به صحرا چونکه نامش رفت آنجا هم نیستان شد

به یاد جایگاهـش گـریۀ بـسـیار کرد آدم            همینکه اشک را با او گره زد، آدم انسان شد

همین یک قطره اشکِ آدم از چل سال برتر بود            که با این قطره، برگشتن به جنت نیز آسان شد

به روز اول خلقت خدا هم روضه‌اش را خواند            نه باران که از آن لحظه در عالم اشک‌ریزان شد

به وقت گفتن از او خوش‌ترین غم می‌رسد از غیب            اگرچه چشمِ ما گریان لب ما نیز خندان شد

به منبر رفت تا جاری کند حرف خدایش را            همه دیدند روی نیـزه‌ها قاری قـرآن شد

خونِ خدا اگر شد، روزی نثار اسلام            مائیم و سربـلندی، در سایه‌سار اسلام

دارد حـقیقتِ امر، امروزه می‌درخشد            آفـاق پُـر شـد از نـور آشـکـار اسـلام

آوازۀ شریعت، از هر مناره جاری‌ست            چـشم تـمـام دنـیـا، مـحـو وقـار اسلام

بی‌شک اجابتِ حق، یعنی اجابتِ دوست            لبیک یا حسین است، اول شعار اسلام

جز بیرق حسینی، دین پرچـمی ندارد            نـام و نـشان مـولا، شد اعـتبار اسلام

هـیهـات من الـذله، از هر که بر نیاید            این نقل قـول بـاشد، از اقـتـدار اسلام

اسـلام از مُـحـرم دارد هر آنچه دارد            بالا گرفته از لطفش کار و بار اسلام

از قید جان گذشت و سر را گرفت بر دست            هر کس که شد شبیه، او پاسدار اسلام

لب‌های ما همیشه، گرم شهادتین است

قرآن ما علی و، اسلام ما حسین است

در جان شعرِ شیعی، بیت الغزل حسین است            در مَردی و مُروّت، ضرب المثل حسین است

چشم و زبان و جانِ پرورگار من اوست            آئـیـنـۀ خـدایِ عـزّ و جل حسین است

گفتم حسین و کامم، شیرین شد از کرامت            فریاد می‌زنم احلی من عسل حسین است

رو می‌کنم به حقْ تا، رو می‌کنم به تربت            حیَّ علی الصلاتم، حیَّ علی الحسین است

دنــیـا بــزرگـواری مـانـنـد او نــدارد            برتر ز هر بزرگی، شیخ اَجلّ حسین است

اسـباب دستگـاهـش، هم احـترام دارد            آوازۀ هر آنچه طبل و کتل حسین است

زرتـشتی و مسیحی، زوار اربعـیـنش            بـانیِ اتـحـادِ بـینِ مـلـل حـسـیـن است

ترس از ابد ندارم، بـیم از لحـد ندارم            امید شیعیان از، صبح ازل حسین است

در محضرش نگفتم سخت است مشکل من            گفتم به مشکلاتِ خود راهِ حل حسین است

با حُسن خـلـقِ آقا، از خَـلـق بی‌نـیازم            می‌گیرد آن که سائل را در بغل حسین است

او حضرت کریم و، من همچنان فقیرم

عـیدی خود از آقا یک کـربـلا بگیرم

این نـو رسـیـده دُرِّ نایاب بود از اول            وی نام دیگرش عشقِ ناب بود از اول

بر سَرْ درِ رفـیعِ جـنت، جـمـال مـولا            پیش از شروع خلقت، در قاب بود از اول

با اولین نگاهـش، دل برده از ملائک            گل خندۀ ملیـحـش، جذاب بود از اول

پیشانی‌اش چو خورشید از عرش می‌درخشد            مبهوت روی ماهش، مهتاب بود از اول

بعد از امامتـش نه، از صبح آفـرینش            ارباب زاده بود و، ارباب بود از اول

تا سمت بارگاهش، من هم پری بگیرم            این دل شبیه فطرس، بی‌تاب بود از اول

دیدار حـضرتـش را اذن دخـول بـایـد            زائـر مــؤدّبِ بـر، آداب بــود از اول

ذریـه‌اش شـهـیـدِ گـودال شـد از آخـر            مردی که خود شهیدِ محراب بود از اول

رودم به سمت دریا، با گریه رهسپارم

از روضه نه ولیکن، از غصه حرف دارم

دل! بـیـاور شـکـوه دلبـر را            سر! بیـاور قـدوم سـرور را

نیک بنگر به سـوم شـعـبان            نــــوۀ دوّم پـــیـــمـــبـــر را

فـاطـمه پاک کرد با دستـش            اشک شوقی که ریخت حیدر را

آب شد قـند در دل حـسـنش            دیــد تــا کـه رخ بــرادر را

عـرشیان در کـنار هم دیدند            جـلـوه‌های شـبـیر و شُبَّر را

فـطرس آمد شفا بگـیرد پس            روی گهواره می‌کشد پر را

فیض او ایـنچـنـین کند آزاد            از حـصار قـفـس کـبوتر را

آمـد اصـلا حـسـین دنـیـا تـا            وا کـند روی سـائلان در را

برو پس کـربـلا زیارت کن            شـبـی آن مـرقـد مـطهـر را

اینچـنـین محـو کن گـنـاهانِ            مـا تــقــَدّم وَ مـا تــأَخّــر را

کِی رهایم کند صف محـشر            آن که دارد هـوای نوکـر را

دارم از یار روزی اشک و            دارم از دوسـت دیـدۀ تر را

آه از آن ساعتی که زینب شد            روضه خوانش به نـالۀ غرّا

نبـض قـلب عـقـیـله تند شده            خنجـری کند می‌برد سر را

بر مشام خاکیان بخشیده جان بوی حسین            شد گلستان کل عالم از گل روی حسین

ماه شعبان را رسول الله خوانده ماه خود            چون نمایان می‌شود در آن مه روی حسین

دستِ خالی، دست ِپر، افلاکیان و خاکیان            هر که را دیدیم راهی می‌شود سوی حسین

جبرئیل از آسمان با سر می‌آید تا زمین            مست مست مست ِمست از نام دلجوی حسین

آی دنـیا، این حسابـش فرق دارد با همه            وای بر تو گر شود کم، یک سر موی حسین

می‌کند بر اهل باطل، خواب را زین پس حرام            زور بازوی عـلی و زور بازوی حسین

دارد از کار جهان کم کم گره وا می‌شود

سـرور آزادگـان تـشـریف فرما می‌شود

کـرده غـوغـا مـهـربـانـیِ بـدون مـنـتـی            هر چه طوفان بود را برده نسیم رحمتی

آمده باب نـجـات ِکـل دوران‌ها حـسـیـن            می‌کشد شیطان ز دل امشب چه آه حسرتی

آمده آن کس که دارد مـهـربـانی‌های او            قـدّ سـنِّ حـضـرت حــوا و آدم قـدمـتــی

هر که هستی، هر چه هستی همره فطرس بیا            ای گنهکاران نباشد بهتر از این فرصتی

کـوری چـشـم تـمـام ابـتـران رو سـیــاه            فـاطـمـه آورده بـهـر دوش بابا زیـنـتـی

کـفـر آنـهـایـی کـه مـی‌دانـیـد بـالا آمــده

یـا عـلـی گـوئـیـد بـابـای عـلـی‌هـا آمـده

آیه والفجر در آغـوش کوثر، دیدنی‌ست            دومیـن شـیـر ِولـی الله ِاکبـر دیـدنی‌ست

آسمان جانم حسن، جانم حسن دارد به لب            شوق دیـدار ِبـرادر با برادر دیـدنی‌ست

عرش و فرش امشب همه هستند سرتا پای چشم            بس که آقازادۀ زهرا و حیدر دیدنی‌ست

اینکه روز اولش کرده شفاعت این چنین            دستگیری‌هاش در فردای محشر دیدنی‌ست

آن که او را جور دیگر دوست می‌دارد خدا            لیلی ِتا روز محـشر بی‌برابر دیدنی‌ست

شیرمردی که شود در کل عالم غیرتش            رمز ماندگاری ِدین پیـمـبـر، دیـدنی‌ست

آی اسلام ِ محمد، بیـمه هـستی با حسین

ماندگاریِ تو را، با خون زَنَد امضا حسین

در زمین و آسمان یکتاست، ای جانم حسین            مهربانی‌های او غوغاست، ای جانم حسین

می‌خرد دَرهم، سوا کردن نباشد عادتش            بس که مثل مادرش زهراست، ای جانم حسین

هر که با او در بیفتد را خدا خوارش کند            پرچم اربـاب ما بالاست ای جانم حسین

هر چه بد کردیم ما، او خوب بود، او خوب بود            بیشتر از ما به فکر ماست ای جانم حسین

داد سر اما به ذلت زندگی را سر نکرد            شیرمرد حضرت مولاست ای جانم حسین

ما رایت ِزینب کـبری به عـالـم یـاد داد            زندگی با او فقط زیباست، ای جانم حسین

آبرو خواهی اگر هم در زمین، هم آسمان

با حـسـین بن عـلـی بن ابـیـطـالب بـمان

خـانه کـعـبه به زیـر مـنتِ کـربـبـلاست            عـزت اسـلام هم از عـزت کـربـبلاست

هر که گوید روزگار معجزه گردیده سر            بی‌خـبر از کـیـمیـای تـربت کربـبلاست

اربعین به اربعین عالم همه در حیرت از            سفره‌داری‌های اعلی حضرت کرببلاست

هر که در این زندگی یک جور دارد حسرتی            شکر حق که در دل ما حسرت کرببلاست

ما اگر که ای خدا روزی بهشتی هم شویم            بینمان حتی در آنجا صحبت کرببلاست

السلام ای شهـر رؤیـایی ما، ای کـربلا

آه از حال خوشت، ای کـربلا ای کربلا

ای تـمام اعـتـقـادم، دوستت دارم حسین            حضرت باب‌المرادم، دوستت دارم حسین

هم در این عالم، هم آن عالم، تو تنها می‌رسی            وقت تنهایی به دادم، دوستت دارم حسین

روسیاه و کوچک و بی‌دست و پا هستم ولی            پای تو من ایستادم، دوستت دارم حسین

هر چه هستم، هر چه آمد بر سرم در روزگار            دل به غیر تو ندادم، دوستت دارم حسین

زیر خنجر، غرق خون، لب تشنه، زخمی، آه آه            باز هم بودی به یادم دوستت دارم حسین

رفت عمر و جان ندادم از غمت واویلتا

جان عباست ببخش این سخت جانیِ مرا

امشب شب تکـامل امثال فـطرس است            حال دلـم شـبـیه به احوال فطرس است

این جانِ رنج دیده خریدار وصل اوست            این روسیاه، مشتری حال فطرس است

حاجت رواست هر که به این خانه رو کند            کـوی حـسین کـعـبۀ آمـال فطرس است

فطرس، به کوی دوست بَرَد هر سلام را            این پیک عشق بودن از اقبال فطرس است

مانده است آرزو به دل، از عرش هر ملک            این لذت وصال فقـط مال فطرس است

در حـسـرت زیـارت هر روزۀ حـسین            چشمان جـبرئیل به دنـبال فطرس است

ارباب من! کرم کن و اینبار فرض کن            این نیمه‌جان سوخته هم بال فطرس است

در کـربـلا به حـرکت پـرچـم نگـاه کن            این حرکت از نسیم پر و بال فطرس است

مدیـنه باز هـوای خـوشِ بهـاری داشت            هـوای تـازۀ فـصل بنـفـشـه‌کاری داشت

چمن شکوفه به گیسوی نخل‌ها می‌بست            مـدیـنه حـالت بُهـت و امیدواری داشت

نشسته چشم به راه ستاره، شب تا صبح            مدینه پلک نمی‌زد که بی‌قـراری داشت

»ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد«            که مهر در قدمش شوق جان‌نثاری داشت

جـمـال روشـن این مـاه را نـگـاه کـنـید            که حُسن یوسف از او رنگ شرمساری داشت

حلاوت از نفسش، چشمه چشمه می‌جوشید            طـروات سخـنـش جـلـوۀ بهـاری داشت

به سرو، قامت او راست‌قـامتی آموخت            که استـقامت و ایـمان و پایداری داشت

سجود کرد به سجاده‌ای به وسعت عشق            چه سجده‌ای که تجلای رستگاری داشت

دخیل بست به قـندیل اشک او محـراب            که چشمه‌ای ز غبار زمانه عاری داشت

قـلم در اول توصیف او به خود لـرزید            که در مقام رضا، صبر و استواری داشت

به یک دعای غلامش، به دشت و صحرا ریخت            سحاب رحمت حق، هر چه اشک جاری داشت

به بوسه‌ای حجرالاسود از لبش گل داد            حریم کعـبه از او یاد و یادگاری داشت

هُـشـام کرد تجـاهـل اگر در اوصـافـش            زبان گشود «فرزدق» که شوق یاری داشت

اشاره کرد که فـرزند مکـه است و مـنا            اشاره‌ای که حکایت ز حق‌گزاری داشت

جهانِ کوچک ما، حیف درنیافت که او            چه‌قدر شوکت و فضل و بزرگواری داشت

شمیم عـشق حـسین انتـشار یافـت از او            چرا که ساغر چشمش، گلابِ جاری داشت

دوبـاره گـلـشـن آل عـبـا تمـاشـایی‌ست            بـهـار سبـز بـهـشـت ولا تمـاشـایی‌ست

فرشتگـان ز فلک تا به فرش پل بستند            مسیر فرش به عرش علا تماشایی‌ست

به دست فاطمه هدیه رسیده از فردوس            نگـاه او به رخ مـرتـضی تماشایی‌ست

نـمـاز شـکـرِ عـلـی پـیـش دیـدۀ زهـرا            مـیان ذکـر خـوش ربّـنـا تمـاشـایی‌ست

به بـام خـانـۀ زهـرا فـرشتگـان جمعـند            از این حضور مقدس، فضا تماشایی‌ست

حــسـیـن آمـده و صــحــنــۀ ولادت او            به پیش اهل زمین و سـما تماشایی‌ست

امـین وحـی به پـاس تـهـیـت آمده است            پـیـام دادن او از خــدا تـمـاشـایـی‌سـت

حسین آمد و جبریل زد صدا، فـطـرس            بیا که حال تو در این شفا تماشایی‌ست

حـسـیـن آمـده تـا هـمـدم سـپـیـده شــود            سپـیده‌ای که به دست دعا تماشایی‌ست

حـسـین آمـد و این جـلـوۀ همیشه بهـار            هـمـاره در نـظـر اولـیـا تمـاشـایـی‌ست

حـسـیـن آمـدنـش مـژدۀ تـحـول داشـت            تـحـولی که در این ماسوا تماشایی‌ست

حـسـین آمـد و فـوج فـرشتـگـان گـفـتند            امـیـر قـافـلـۀ نــیــنــوا تـمـاشـایـی‌سـت

حـسـیـن آمـده تا بـر حـسـیـنـیـان گـوید            بهشت روی زمین، کربلا تماشایی‌ست

شـب ولادت او حـال بـهــتــری داریـد            دوباره حال و هـوای شما تماشایی‌ست

خدا گواست به وقت شفاعتش در حشر            چـقـدر دیـدن او در جـزا تمـاشایی‌ست

سرود نور «وفایی»بخوان، که این خورشید            مـیان چـشمۀ خـورشیـدها تماشایی‌ست