اشعار

ذی‌الحجه، روزهای سپیدی که دیدنی‌ست            لبخـندهای روشن عیدی که دیدنی‌ست

فصلی‌ست عاشقانه از این فصل غافلیم            غرق فـروع مانده و از اصل غـافـلیم

ذی‌الحجه این سـپـیـدترین عید را ببین            یـوم‌الـغـدیـر عـیـدتـریـن عـیـد را بیین

ذی‌الحجه عاشقی‌ست که شوقش زبانزد است            دلــدادۀ مــحـمــد و آل مـحــمــد اسـت

دارد هزار جـلـوۀ روشن به خـاطرش            از آخــریـن پـیــامـبـر و حـج آخــرش

از حجـةالـوداع سـرودیم پیـش از این            از حجـةالـتـمـام بگـوئـیـم بیـش از این

ذی‌الحجه شاهد است که در حجةالتمام            می‌گـفـت آخـرین نـبـی از اولـین امـام

او خطبه خواند، خطبۀ او را نخوانده‌ایم            دردا نخـوانـده‌ایم و دریـغـا نخوانده‌ایم

او خطبه خواند، خطبۀ او خط به خط علی‌ست            حرف رسول، اول و آخر فقط علی‌ست

از حجـةالـوداع سـرودیم پـیـش از این            از حـجـةالـبـلاغ بـگـوئـیم بیش از این

یـا ایـهـا الـرسـول زمـان بـیـان رسـید            بلّغ! که وقت سخت‌ترین امتحان رسید

بایـد نـگـفـتـه‌هـا دم آخـر بـیـان شـونـد            تا مرد و زن به حب علی امتحان شوند

میزان سنجش است و عیار است مرتضی            آری قـسیم جـنت و نار است مرتضی

ذی‌الحجه شاهد است که در حجةالتمام            می‌گـفت آخـرین نـبـی از آخـرین امام

ذی‌الحجه ایـسـتـاده در این راه ناتـمام            چــشــم انـتـظـار آمـدن آخــرین امــام

او که خـلـیـفـةالـنبی و والی الولی‌ست            سرتا به پا محمد و پا تا به سر علی‌ست

مانده عالم از ازل بر عهد و پیمانِ علی            جان به عالم داده و جانم به قربانِ علی

عقل، از درکِ مقاماتش کماکان عاجز است            هست غیرِ قـابلِ تـوصیف، ایـمانِ عـلی

بد گرفتارم به درد معصیت، درمان کجاست؟!            بیـقرارم! سخت محتاجم به درمانِ علی

این مسلمانی ندارد رنگ و بویِ واقعی            مثل سلمان! کاشکی باشم مسلـمانِ علی

با نگاهـش می‌شود معـلوم اقـلـیمِ بهشت            مرز دوزخ می‌شود تعیین به فرمانِ علی

"هل أتی" می‌خوانم و خوش می‌شود حالِ دلم            جـذبـه دارد بسکـه آیـه آیـه قـرآنِ عـلی

آمد از سـمت خـدا حـکـم ولایت آنچنان            "قُل هوَ اللهُ أحد" شد مست و حیرانِ علی

رفت بالا، مـقـتـدر... دستانِ شاهِ لافـتی            دلبری کرد از جهان، حُسنِ نمایانِ علی

هجده ذی الحجه منّت بر سرِ عالم گذاشت            قلبِ شیعه شد کنار برکه، از... آنِ علی

خطبه را خواند و پیمبر گفت در واقع چنین            اهلِ عالم! بعد از این جانِ من و جانِ علی

دینِ کامل در غدیرِ خم به دست ما رسید            این هم از عالی‌ترین انواعِ احسانِ علی

روزِ اطعام آمد و هنگامِ سائل پروری‌ست            سائلم! خوردم خدا را شکر از نانِ علی

زائر از انگورِ جنّت خورد ایامی که شد            زیر ایوان نجـف هر صبح مهمانِ علی

خـدا جـلال دگـر داد ای امـیــر تـو را            که داد از خم کـوثر، میِ غـدیـر تو را

امیر! دست تو را دست عشق بالا برد            که اهل کوفه نـبیـنـند سربه زیر تو را

جهان به سجده در افتاد و عرشیانِ خدای            به احـتـرام نـشـانـدنـد بر سـریر تو را

کلید سلطنت و گـنج عـافـیت با توست            که هست در دو جهان مسندی خطیر تو را

ز جـور خـلـق، پیـمـبر ز پای می‌افتاد            اگر نداشت به هر عرصه دستگیر، تو را

پــنــاه پــیــری و نــان‌آور یـتـیــمـانـی            چگونه دوست ندارد جوان و پیر تو را

تو کیستی که تو را عرش، خاک راه، امّا            به خوابگـاه، یکی بافۀ حـصیر، تو را

تو کیستی که نمازت دمی شکسته نشد            اگرچه بود به پا، زهرخورده تیر، تو را

یـقـین که تا به ابد پای‌بـند مهـر تو شد            چگونه بود مگر، رَحم بر اسیر، تو را؟

ز ابـر رحـمـت تو بادها چه دانـستـنـد            که خوانده‌اند همه در تبِ کویر، تو را

به جز تو هیچ ولی در همه جهان نشناخت            کـسی که دیـد در آئـیـنـۀ غـدیـر تو را

به زمین نبسته‌ام دل، به هوای آسمانش            زده‌ام گـره دلـم را، به پـر کـبـوتـرانش

شده‌ام اسیر لطـفـش، شده‌ام گدای نانش            همه عمر برندارم، سر خود از آستانش

که فقط سپرده‌ام دل، به علی و خاندانش

به ورای عرش رفته، که بسازد آشیانه            لب آسمان هـفـتم، شده غـرق در تـرانه

ملکی به گرد پایش، نفسی رسیده یا نِه            به جز از خدا نبوده، به خدا در آن میانه

نگران جـبرئـیـلم که شکـسـته نردبانش

چه کسی دوباره نان را به فقیر می‌رساند؟            جریان چـشمه‌ها را به کویر می‌رساند؟

خبر جناب خم را به غـدیـر می‌رساند؟            چه کسی سلام ما را به امیر می‌رساند؟

خبر شکسته جامی که به لب رسیده جانش

به جنون کشانده ساقی، دل مبتلای ما را            مـتـحـیّـرم چـه نـامـم بـشـر خـدانـمـا را

بـگـذار تا بـخـوانـم نـغـمـاتـی آشـنـا را            علی ای همای رحمت! تو چه آیتی خدا را؟

که قـبـیـلۀ قـلم‌ها، شده قـاصر از بیانش

شده لطف بی‌دریغش، همه عمر شامل من            به خدا نشسته یادش، همه شب مقابل من

احدی خبر ندارد که چه کرده با دل من            به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر توست بنما، سر سفره میهمانش

غمی از خزان نباشد که بهارمان می‌آید            شبـی از مسیـر دریا به دیارمان می‌آید

دم احـتضار بی‌شک به کنارمان می‌آید            دو جهان بدون حیدر به چه کارمان می‌آید؟

نمی از فضیلتش را بشنو ز دشـمنانش:

خبر صحیح مسلم شده صادر از بخاری            که علی‌ست اصلِ ثابت، که علی‌ست فیض جاری

که علی‌ست جان احمد، که علی‌ست نور باری            که علی‌ست خشم ایزد، که به تیغ ذوالفقاری

زده ریشۀ ستم را، به دو دست پُرتَوانش

نـشـنـیـده‌اند آیـا که خـدای حـیّ سـرمـد            شب و روز می‌فرستد صلوات بر محمد

و به این دلیل روشن که علی‌ست جان احمد            رسد آدمی به جایی که به جز علی نبیند

بنگر که تا چه حد است مکان لامکانش

دل خویش را به جز او، به کسی دگر نبستم            چه عنایتی نموده، که هنوز مست مستم

چه کنم که عهد خود را، نشکست و من شکستم            نَبُرید و من بُریدم، نگسست و من گسستم

من و لطف بی‌دریغش، من و فیض بی‌کرانش

سحری به خواب دیدم که مسافر عراقم            غـم او دوباره خـیـمه زده گوشـۀ اتـاقـم

چه شود اگر بکاهد شـبی از غـم فراقم            چه شود اگر که امشب دل غرق اشتیاقم

برسد به کاروانی که علی‌ست ساربانش

به طواف دوست رفتم، چه حریم آشنایی            چه فضای روح بخشی، چه نسیم دلربایی

نکند به من بگوید، پس از این همه جدایی            که تو در برون چه کردی، که درون خانه آیی؟

به درون خانه‌ای که مَلَک است پاسبانش

به حریم او ملائک، همه گرم خوشه‌چینی            همۀ پیمبران در، حرمش به شب‌نشینی

پر عـطر آسمان‌ها، شده زائری زمینی            دل الـغـدیری من، شده عـاشـق امـیـنی

که به جز "علی" نبوده، همه عمر بر زبانش

نه به من که مست اویم، مِیِ بی‌حساب داده            به تـمام عاشـقـانش، قـدحی شراب داده

نه از این مِیِ مجازی، که از آفتاب داده            ز کدام باده سـاقی، به من خـراب داده؟

که هنوز هیچ مـستی ننموده امـتحـانش

همه شب در این امیدم، درِ دوست باز باشد            که به شب خیال رویش، خوش و دلنواز باشد

غزل از علی سرودن، چه کم از نماز باشد؟            شب شاعران بیدل، چه شبی دراز باشد

شب بی‌ستاره‌ای که، فقط اوست در میانش

به طواف کعبه هرکس، که به دیدۀ تَر آید            همه هست آرزویش، که علی ز در درآید

نظری اگر نمـاید، شب بی‌کسی سر آید            خود کعبه نیز باید، به طواف حیدر آید

به فدای آن امیری که خداست مدح خوانش

سلام بر تو که نوری و ذکری و ایمان            سـلام بر سـخـن حـق سـلام بـر قـرآن

به هـفـت آیـۀ سَـبعُ المَثـانی‌ات سوگـند            تمام رحمت محضی، قسم به «اَلرّحمان»

مُـعـَلّـَقـات، مـعـلـّق شد و به زیـر آمـد            همین که نور تو آمد در آن زمان به میان

خِرَد به عمق تو هرگز نمی‌رسد دستش            هزار معنی نازک شده‌ست در تو نهان

اگـر که چـهـره بـدون نـقـاب بـنـمـایـد            کُمیت عقل شود لنگ و عاجز و حیران

نـسـیـم جـنـت حـق مـی‌وزد ز آیـاتـش            بهشت را به تماشا نشین در این بستان

خزان گذشت بر اوراق خلق و کهنه شدند            گذر نکـرده بر اوراق او غـبار خزان

به پیـش هـیبت «فَـأتُـوا بِمِثْـلِهِ» فُـصَحا            گرفته‌اند سر انگشت عجز را به دهان

زبان به کـام گـرفـتـند جـمله لال شدند            چو گفت «فَاسْتَمِعُوا لَه وَ أنصِتُوا» یزدان

بـشر کجا و توان سخـن چو او گـفـتن            زبان هیچ بـشر نیست مـرد این میدان

فـدای نـثـر روانش شود هـزاران نظم            که داده است پـریـشـانـی مـرا سـامـان

هزار عمر شده صرف فهم او و هنوز            بـدیع مـانـده مـعـانی او و نـحـو بـیـان

هـزار فـتـنـه بـیـایـد هـزار فـتـنـه رود            به زیر سـایۀ قـرآن نـمی‌شـوم نگـران

چنان پر است کتاب خدا ز وصف علی            شود عـلی، بشود این کتاب اگر انسان

ببین به غیر علی کـیست باء بسم الله؟            ببین شده‌ست علی بر کتاب حق عنوان

بدون نقـطه چه معـنا دهد کـلام کسی؟            عـلی‌ست مُظهِـر قـرآن و معنی تبـیان

خطاب آمده «بَلِّـغ»: «عـلی ولی الله»            که در غدیر شود حق چو آفتاب عیان

به برکت عـلی «اَکـمَلـتُ دیـنَکُـم» آمد            که با ولایت او کامـل است این بـنـیان

خـلافـت است فـقـط لایـق عــلـی آری            «لَقَد تَقَمَّصَها» دیگری که وای بر آن

کسی که شیعۀ او نیست، غرق می‌گردد            علی‌ست کشتی نوح و علی‌ست کشتی‌بان

هر آنچه گفته نبی در حق علی وحی است            مُطَهّـر است نبی از خطا و از هـذیان

بدون حب عـلی راه بدتر از چاه است            به کعبه نه که رسد آخرش به ترکستان

عَلَی الصَّباح قـیامـت خـدات می‌پـرسد            چه شد که بعد نبی «اِتَّبَعتُم الشَّیطان»؟

عـلی‌ست سِـرّ « یـداللهِ فَـوقَ أَیـدیـهـِم»            که اوست آیت عظمای حق به عالمیان

علی‌ست علّت جـمع ضمیر «أَنفُـسَنَا»            به جز علی چه کسی بوده بر پیمبر جان؟

علی‌ست هادی اُمّت پس از نبی به صراط            صراط نیـست برای مُحـبّ او لـغـزان

علی‌ست وجه خداوند «ذوالجلال» بلی            در آن زمان که شود «كُلُّ مَن عَلَیهَا فَان»

علی‌ست ساقی کوثر، علی‌ست رحمت محض            و غیر اوست سرابی که «یَحسَبُ الظَمئان»

علی‌ست صاحب علم کتاب و شاهد وحی            کجاست عالم و جاهل به یکدگر یکسان؟!

علی و فـاطمه مصداق آن دو دریـایند            به جز حسین و حسن نیست لؤلؤ و مَرجان

قـسـم به آیۀ «تَـبـّت یَـدا» بـریـده شود            دو دست هر که زند دست جز بر این دامان

اگر ‌که تـیـغ به رویم کـشـنـد می‌مـانـم            نـمی‌شوم ز مـسـیر غـدیـر رو گـردان

بگـیـر دسـت مـرا بـی‌قـرارِ نــام تـوأم            کویر خشک منم من، تویی تویی باران

سخن به آب رسید و ز غصه آب شدم            عطش چه کرد که صَارَ السَّماء مثل دخان

رسیده است خطاب «اِرجِعی الی رَبّک»            خدا کند نخـورد سنگ بر لب و دندان

فدای قاری قـرآن که تـشـنـه‌لب بـود و            نداد جـرعـۀ آبی کسی به آن عـطـشان

صدای کـیـست چـنـین دلـپذیر می‌آید؟            کدام چـشـمه به این گـرمـسیر می‌آید؟

صدای کیست که این‌گونه روشن و گیراست؟            که بود و کیست که از این مسیر می‌آید؟

چه گـفته است مگر جـبرئیل با احمد؟            صـدای کـاتـب و کـلـک دبـیـر می‌آیـد

خبر به روشنی روز در فـضا پیـچـید            خـبر دهـیـد:‌ کـسـی دسـتـگـیـر می‌آیـد

کسی بزرگ‌تر از آسمان و هرچه در اوست            به دست‌گـیـری طـفـل صـغـیـر می‌آید

عـلـی به جای محـمـد به انـتخـاب خدا            خـبـر دهـیـد: بـشـیــری نـذیـر مـی‌آیـد

کسی به سختی سوهان، به سختی صخره            کـسی بـه نـرمـی مـوج حـریـر می‌آید

کسی که مثل کسی نیست، مثل او تنهاست            کسی شـبـیـه خودش، بی‌نـظـیر می‌آید

خبر دهید که: دریا به چشمه خواهد ریخت            خـبر دهـیـد بـه یـاران: غـدیـر می‌آیـد

به سالکان طریق شرافـت و شمـشـیر            خـبـر دهـیـد کـه از راه، پـیـر مـی‌آیـد

خبر دهـید به یـاران:‌ دوباره از بیـشه            صدای زنـدۀ یک شـرزه شـیـر می‌آید

خُم غدیر به دوش از کرانه‌ها، مردی            بـه آبـیــاریِ خــاکِ کــویــر مــی‌آیــد

کـسی دوبـاره به پـای یـتـیـم می‌سوزد            کـسـی دوبــاره سـراغ فـقــیـر مـی‌آیـد

کسی حماسه‌تر از این حماسه‌های سبُک            کسی که مرگ به چشمش حقیر، می‌آید

غـدیـر آمد و من خواب دیـده‌ام دیشب            کـسی سـراغ منِ گـوشـه‌گـیـر مـی‌آیـد

کسی به کلبۀ شاعر، به کـلـبۀ درویش            بـه دیـده‌بـوسـیِ عـیــد غـدیــر مـی‌آیـد

شبیهِ چشمه کسی جاری و تپنده، کسی            شـبـیـهِ آیــنـه روشـن‌ضـمـیــر مـی‌آیـد

علی همیشه بزرگ است در تمام فصول            امـیـر عـشـق هـمـیـشـه امـیـر مـی‌آیـد

به سربلـندی او هر که معـترف نشود            به هر کجا که رَوَد سر به زیر می‌آید

شـبـیــه آیــۀ قــرآن نـمــی‌تــوان آورد            کجـا شـبـیـه به این مـرد، گیر می‌آید؟

مگـر نـدیـده‌ای آن اتـفـاق روشـن را؟            به این مـحـلـّه خـبـرها چه دیر می‌آید!

بیـا که منکـر مـولا اگر چه آزاد است            به عـرصـه‌گـاه قـیـامـت، اسـیر می‌آید

بیا که منکِـر مولا اگر چه پخـته، ولی            هـنـوز از دهـنـش بـوی شـیـر مـی‌آیـد

علی همیشه بزرگ است در تمام فصول            امـیـرِ عـشـق هـمـیـشـه امـیـر مـی‌آیـد

روزی که بـه نـورِ عــالـم آرا            دادنــد جــوازِ وصــلِ مـــا را

اَلحـمـد، که در اَلـَست گـفـتـیـم            لــبــیــک، مــنـــادیِ خـــدا را

چون سَر به سجودِ شکر بردیم            دادنـد عـطــای مـصـطـفـی را

گـفــتــنــد کـه بـا مِــیِ ولایـت            خـوانـدیـم ز خَـصـَّنـا شـمـا را

دادیــــم ز بــــادۀ طــــهــــورا            سـرشـار، محـبِ مـرتـضی را

در پـرتوِ نـورِ کـوثـر آن روز            دیـــدیـــم چـــهــــارده، ولا را

یک یک، به دل و زبان نمودیم            اِقـــرار، ولای هَـــل اَتـــی را

در آیــنـــۀ حــضــور دیــدیــم            تـا حـشـر، تـمــام مــاجــرا را

از حــادثـــۀ قــیـام کــوچـه ...            تـا نـهـضـتِ سـرخِ کـربـلا را

در پـرتـوِ ایـن هـدایتِ خـاص            دیــدیــم ســـعـــادت و بـقــا را

دیـــدیــم بــه جــذبـــۀ ولایــت

هـادی است حـقـیـقـت هـدایـت

آن روز که روزِ خَـصـّـَنا بود            هـنـگـامــۀ انــتــخـابِ مـا بـود

آغـــازِ شـــنـــاخـــتِ  ولایــت            مــیـــثـــاقِ ولای اِنَّـــمــا بــود

اینهـا هـمه با هـدایـتـی خـاص            از جـانـبِ هـــادیِ وفـــا بــود

آنکـه عـلـَمُ الـهـُدی به دسـتـش            مـحــبــوبِ اَئــمــةُ الـهـدا بـود

صدشکـر که هـادیُ المُـضِلّین            هــادیِ دل و زبــانِ مــا بـــود

مـقــصــودِ تــمــامِ اولـیـا و ...            مـعـشــوقِ تــمــامِ انـبـیــا بـود

فـرزنـدِ جـوادُالـعـالـمـیـن و...            دلـبــنـدِ هـمـیـشــۀ رضــا بـود

او چــار مــحــمـد و عـلـی را            چــون آیــنــۀ جـهـان‌نـمـا بـود

یـک‌جـا هـمـۀ چـهــارده نــور            یک‌جا هـمه هـسـتـیِ خـدا بود

از صادق و کـاظم و حـسن تا            زهـرا و حـسـین و مجتبی بود

دیـــدیــم بــه جـــذبـــۀ ولایـت

هـادی اسـت حـقـیـقـت هـدایت

سـرمـایـۀ اوصـیـاسـت هــادی            هـسـتـیِ ذَوِ الـنـُّهـی‌ست هـادی

در جـمـعِ سُــلالــةُ الـنـّـَبــیـیـّن            دُردانــۀ هَـل اَتـی‌سـت هــادی

آرامِ دلِ نــــبــــیِ اَعــــظـــــم            ذرّیـــۀ لافـــتــی‌ســت هـــادی

هـم حـافـظِ سـِرّ دیـن و قــرآن            هم معـدنِ وحـی‌هـاست هـادی

در بـنـدگیِ خـداسـت مـخـلص            در ذاتِ خـدا فــنـاسـت هــادی

نـســلِ دهـــمِ پــیــمــبــرِ حــق            از ســیــدةُ الـنـسـاسـت هــادی

او زمــرۀ سـادةُ الـعـبـاد اسـت            صاحـب عـلـَمِ خـداست هـادی

بــا جــمــلــۀ مـــردمِ زمــانــه            خوش صحبت و با صفاست هادی

نـاگـفـتـه کـلـیـدِ بـابِ حـاجـات            در غصه، گِـره‌گـشاست هادی

شــویــنــدۀ هـر گــنـاهِ مـؤمـن            بخـشـنـدۀ هر خـطـاست هادی

دیـــدیــم بــه جــذبـــۀ ولایــت

هـادی است حـقـیـقـت هـدایـت

ای شیعه به خونِ دل وضو کن            از هـادیِ دین، به لب سبو کن

در خـلـوتِ آن امـامِ مـعـصـوم            زخـمِ دلِ خـویش را رفـو کـن

گاهی لبِ خود به شِکوِه بگـشا            رازِ دلِ خـسـتـه را بـه او کـن

هـر جـا قـدَمـَت به راه گـم شد            بـا هــادیِ راه، گـفــتـگــو کـن

در فــتــنــۀ آخـرالـزمـان نـیـز            حق را به امـام جـستـجـو کـن

خواهی چو از او جدا نگردی            بـا جـامـعــۀ کـبــیـره خـو کـن

بــا خــمّ غـــدیــر آشــنــا شــو            بـیـعـت کن و کـسب آبـرو کن

بـا دردِ دلِ عـلـی، از آن روز            چون فاطمه، لعـن بر عدو کن

هر جا غـمِ نـیـنـواست، بنـشین            هـرجا گُـلِ کـربلاست، بو کن

خـواهـی مـددِ حـسـیـن بـاشـی            خون گریه، به نیزه در گلو کن

رَه جـوی، بـه کـاروانِ زیـنب            خود را به سه‌ساله روبرو کن

بـا اشـکِ رئـوسِ روی نـیــزه            جان و دلِ خویش، شستشو کن

در غصۀ شام و کوفه، یا مرگ            یـا کـه طـلـبِ دفـاع از او کـن

ایـن اسـت سـفـارشـات هــادی            ای شیعه ز خونِ دل وضو کن

دیـــدیــم بــه جــذبـــۀ ولایــت

هـادی است حـقـیـقـت هـدایـت

یــاد تـو آئـیــنـه و نــام تـو نــور            ذکر تو خیر است و کلام تو نور

شـعـر بـخـوان ای نـفـس آسـمان!            «إِنَّ مِنَ الشِّعرِ لَحِكـمَة»، بخوان

شعر بخـوان مـعـجـزه نازل شود            آتــش جـــان مـــتـــوکـــل شــود

لـرزه بـیـفـتـد به دلـش، پیـکـرش            مـسـتـی دنــیـا بـپــرد از ســرش

شعر کم و محکم تو خواندنی‌ست            شعر تو در ذهن زمان ماندنی‌ست

مــاه تـمـامـی و کــلام تــو نــور            ذکر تو خیر است و سلام تو نور

بــــاز از آداب زیـــارت بــگـــو            بـاز هـم از شــأن امــامـت بـگـو

سـورۀ لـبـخـنـد خـدا جامـعـه‌ست            جـامـع اوصاف شـما جامعـه‌ست

بــاز دلـم نــور خــدایــی گـرفـت            شور «وَ کُـنـتُم شـُفَعائی» گرفت

وقـت زیـارت شد و یوم الغـدیـر            وصـف غـدیـریــه و ذکـر امـیـر

سـیــر کـن آیــات و روایــات را            وصف کن آن پـاک‌ترین ذات را

از جــلــواتــی ازلــی گـفــتــه‌ای            از صد و ده وصف علی گفته‌ای

در شب ظلمت‌زدگـان ماه اوست            «أَوَّلُ مَــن آمَــنَ بِــالله» اوســت

هر چه بر اوضاع جهان بگـذرد            در دو جهان هر چه زمان بگذرد

آنـچـه تـغـیّـر نـپـذیـرد عـلـی‌ست            وآن‌که نمرده‌ست و نمیرد علی‌ست

آیـــنـــه در آیـــنــه مـــات تـــوأم            مــحــو مــرور کـلــمــات تـــوأم

کـاش بـه آئـیـن تـو شـاعـر شـوم            بـا نـظـر لـطـف تـو زائــر شـوم

بـاز دلـم تــشـنــۀ ایــوان اوســت            بـاز هــوای حـرمــش آرزوسـت

خدا را شکر در حصنِ حصینم            بـه زیـر سـایـۀ قــرآن و دیـنــم

خدا را شکـر در وادیِ تـوحـید            یکی از مسـلـمـین و مـؤمنـیـنـم

مـوحـد هـسـتـم و عـبـدِ رسـولم            ارادتـمـنـدِ خــتــم الـمـرسـلـیـنـم

غلامِ حـضرت زهـرای اطـهـر            به درگاهـش فـقـیری راسـتـیـنم

ز مــولایـم عــلـی دارم ولایـت            ز اَحـبــابِ امـیــر الـمـؤمـنـیـنـم

حسن را با حـسـیـنـش دوستارم            که نُه فرزندِ او حـبلُ الـمـتـیـنـم

یکی از نورِ چشمانِ حسین است            علیِ بنِ الجـواد، آن نـورِ عـینم

علی، اِبنُ الـرضای دومِ ماست            عــلــیِ چــارمِ دیــنِ مــبــیــنــم

ولایت را از آن شـمـسِ ولایت            هـدایت را ز هـادی بـرگـزیـنـم

هدایت‌‌های خاصه، دستِ هادی‌‌ست            غدیر از او شده در ماء و طینم

روایاتـش تـمـامی، معـرفـت زا            اَحادیـثـش تمامی، نصبُ العـینم

مرامـم، سـنت است و سـیرۀ او            کلامـم، نَصِ آن سـلـطـانِ دیـنـم

زیارتـنامه‌‌هـایش، درسِ مکـتب            زیـارت جـامـعـه، رکنِ رکـیـنم

کـلاسِ درسِ رفــتــارِ وَزیـنـَش            شـده افــکــار و آرای وَزیــنــم

به او غیب و عیان، فرقی ندارد            که در تـبـعـید هم، باشد معـیـنم

نـگـفـتـه؛ حـاجـتِ دل را برآرَد            به لطفِ دور و نزدیکش قرینم

پـنـاهِ بـی‌‌پـنـاهـان اسـت، هـادی            امــیــدِ نـا امــیــدان و اَمــیــنــم

دلش، حـالِ دلـم را خـوب دانـد            که من دلشاد هـستم، یا حـزیـنم

اگر از من شـود فـارغ، فـنـایـم            اگر در قـلـب بـنـشـیـند، مَـتـیـنم

اگر یک لحظه، رو گردانَد از من            نِـشـیـنَد دشـمـنِ من، در کـمـینم

دِژِ مـسـتحـکـمِ من شـد، ولایش            مکـانِ قـُربِ او، باشد مَـکـیـنـم

به قِیدِ عسکری، نورِ دلِ او…            شـده نـامِ عـلـی، نـقـشِ نـگـیـنـم

عـلی را از عـلی، بشناخـتم من            هُــوَالاَول، هُــوَالآخـر، یـقـیـنـم

ستونِ دینِ من، هادیِ دین است            کزو برجاست، «نَعبُد نَستَعـینم«

نَه گمراهـم، که او دستم گرفـته            نَه از ضالـین، مـُریدِ صالحـینم

به مِهرش، حامیِ مظلـوم هستم            به قَهرش نیز، خـصمِ ظالـمـینم

به یُمنَـش، از یَـمـَن دارم نشانه            زمان شاهد، که وارث بر زمینم

بـه نَــصِ روشـنِ آیــاتِ قــرآن            که من هـمسنگـرِ مستضعـفـینم

به فـتحِ قـدس، تـیری در کـمانم            بـرای فـتـحِ مـکـه، در کـمـیـنـم

به خَـطَّش، دشـمـنِ خـطِ نـفـاقـم            عـلـیـهِ جـبـهـۀ مـسـتـکـبـریـنــم

امیرِ عـدل و ایمان را چو بازو            مـُـبـیـرِ نـاکـثـیـن و مــارقـیـنــم

ولی را چون سلیـمانی، مطیعـم            که ایران را بخـوانَد، اینچـنـینم:

همه ایران، سَرای آل زهراست            و من، سربازی از ایران زمینم

سَرای عـسکـریـین است، اینجا            رضا، حـبُ الوطن داده چـنـینم

حرم، هیهـات گردد بی‌‌بصیرت            که من، دارای چشمی تـیزبیـنم

دوباره؛ شخـم می‌‌زد کـربـلا را            اگـر زینب نـمی‌‌شد درسِ دیـنـم

دوبـاره زینبِ کـبـری سپـر شد            بـرون آمـد خــدا، از آسـتـیـنــم

وَاِلّا، کـربـلا از دست می‌‌رفـت            و می شد چون فلسطین، سرزمینم

خدایا! مُلکِ ری، سنگین بها داد            شهـیـدِ کـربـلا، شـاهـد بر ایـنـم

صـدا زد؛ یـا رسولَ الله، بنگـر            نشسته شمر، با چکمه، به سینه‌‌ام

حـسـینت از نفَـس افـتاد، جَـدّاه!            و زینب شـد اسـیـرِ مـشـرکـیـنم

خـدا را شکـر، آمـد هـالـۀ نـور            بـه گِـردِ دخـتـرانِ مَـه جـبـیـنـم

بیا مادر! چو خوانَم مـنـتـقـم را            تـو گـویـی بـر دعـاهـا، آمـیـنـم

آسمان معـتکـف گـوشـه چـشمان شما            آمده تا بـشـود دسـت بـه دامـان شـمـا

نفس باد صبا مـشک‌فـشـان است اگر            حکمت این است زده بوسه به دستان شما

خاک زیر قدمت مهـر نـمـاز هـمگان            همگان تا دم محـشر همه قـربان شما

از کف دست شما لطف و کرم می‌ریزد            که شده کافـر و دیـوانه مـسلـمان شما

شـده‌ای ذکـر لـب عـبدالعـظـیم حسنی            کـه شـده عـالم وارسـتـه ایـمـان شـمـا

بسکه مأنوس خدایی همه‌دم در سجده            شده سجـاده محـراب ثـنـا خـوان شما

عجـبی نیـست اگر عـالم و آدم همگی            همه باهـم بـشود سـائل و دربـان شما

عید قربان است، رو بر درگه یزدان کنید            در منای عشق جانان، نفس را قربان کنید

عـیـد قـربان است روز امتـحان بـندگی            مثل اسماعیل با جان روی بر جانان کنید

عید قربان است، روز تابش مهـرِ یقـین            با فروغی از یقین، جان را پُر از ایمان کنید

عید قربان است روز شوق و روز سرنوشت            دامن از گل‌های اشکِ شوق، گلباران کنید

عید قربان روز عید و روز پیمان بستن است            در چنین روزی وفا بر عهد و بر پیمان کنید

عید قربان جلوه‌ای از روز تسلیم و رضاست            جان و دل تسلیم امر حضرت جانان کنید

مـیـزبـان آفـریـنـش میـهـمـانـی می‌دهـد            از ره اخلاص، خود را بر خدا مهمان کنید

در محیط بندگی با عشق و ایمان و یقین            توشه‌ای آماده بهر بـرزخ و میزان کنید

زآفتاب حشر ایمن می‌شوید، امروز اگر            رو به سوی آستان عـترت و قرآن کنید

در چنین عـید بزرگی از خـداوند کریم            آرزوی وصل مهدی، در شب هجران کنید

چون «وفایی» دل به دریای ولایت افکنید            ساحل اندیشه را لبـریز از مرجان کنید

به تـپـش آمـده با یـاد تو از نو کـلـماتم            باز نـام تو شده باعـث تـجـدیـد حـیـاتم

بیم گرداب به دل داشتم اما تو رسیدی            که شدی ساحل امن من و کشتی نجاتم

باز از فرط عطش خشک شده کام من، آری            تشنه‌ام، تشنۀ لب‌های عطـشناک فراتم

باید احـرام بـبـنـدم به طـواف حـرم تو            من که در صحن تو در موقف دشت عرفاتم

با دعای عرفه دست مرا کاش بگیری            مات و مبهوت نمـایان شدن جلوۀ ذاتم

با تو هر لحظه مجسم شده یک روضه به چشمم            باز گـریـان تـمـاشـای قـتـیل العـبـراتم

چون اشک، رازِ عشق را باید عیان گفت            باید که از چشمان او با هر زبان گفت

باید به قول عـرشـیان، چـشـمان او را            آئـیـنـه‌هـای روشـن هـفـت‌آسـمان گفت

چشم غزل روشن شد آن وقتی که با اشک            از گـفـته‌های چـشم او با دیگران گفت

آمـد به مـیـدان بـا سـلاح چـشـم‌هـایـش            با اشک‌هایش گریه گریه ناگهان گفت:

ای لـطـف بـسـیـار تو بر من بی‌کـرانه            تـنــهــا دلـیــل نــدبـه‌هـای عــاشـقــانـه

عشق تو در این سینه کاری ژرف دارد            مولای من این عـبـد با تو حـرف دارد

ای که سراپا حـرفم و تو گـوش هستی            شـوق مـرا زیـبـاتـرین آغـوش هـسـتی

آرامـش آغـوش تـو مـانـنـد دریـاســت            «آنجا که باید دل به دریا زد همین‌جاست»

فـانـوس اشـکـی دارم و فـانــوس آهـی            می‌جـویـمـت با اشـک و آهـم یا الـهـی

از مـادرم آمـوخـتــم پــروانــه بــاشــم            از کـودکـی عـبـد در این خـانـه بـاشـم

از مادر من مهـربان‌تر کیست جز تو؟            از مـادر من مهـربـان‌تر نیست جز تو

تو صاحب تورات و انجـیل و زبوری            روشن‌تـرین تـصویـر از آیـات نـوری

«یا صاحبی فی وحدتی»، پشت و پناهم!            «یا عُدتّـی فی شِـدَّتی»، بی‌تکـیـه‌گـاهم

از خود نکردی لحـظـه‌ای هم نـا امیدم            تـنهـا مـرا مـگـذار ای تـنـهــا امـیــدم!

هرگز مگیر از چـشم‌هایم خـنـده‌ات را            در آتش خـشـمت مسـوزان بـنده‌ات را

رحـمی به اشک و الـتـمـاسم کن الـهی            از آتـش دوزخ خــلاصــم کـن الــهــی

با هر فـرازی تـشـنه‌تر می‌شد گـلویش            بغضی امانش را برید و بی‌امـان گفت

شاید رباب و نجمه در خـیـمه شـنـیدند            آنجا که از مهـر خـدا با کـودکـان گفت

«رَبِّ بِما ألبَستنی»، یعـقوب چـشـمش            با اشک از پـیـراهـن آرام جـان گـفـت

او گفت از دندان و لب‌هایش در آن روز            تفسیر آن را شرحه شرحه خیزران گفت

«أشکُـو إلیکَ غُـربـتـی وَ بُعدَ داری»            این جمله را سمت مزاری بی‌نشان گفت

اشک از دو چشمش چون دو مشک باز می‌ریخت            اشکی که با عـباس از آب روان گـفت

بعد از دعا خورشید از آن سرزمین رفت            عـیـد آمـد و مـاه بـنـی‌هـاشم اذان گفت

چشمم امروز اگر خیس شد و بـارانی            علت این است که مهمانم و در مهمانی

کرده حق رحمت خود را به گدا ارزانی            عرفه روز حسین است و خداهم بانی

همه در سـایـۀ الـطاف حـسین آمده‌ایم

اصلا انگار به بین الحـرمـین آمـده‌ایم

سهـمـم از زنـدگی بی‌تو‌ بداقـبـالی شد            کار من بعد گنه مستی و خوشحالی شد

بعد مـاه رمـضان کاسه من خـالی شد            ولی امروز که خواندی تو مرا عالی شد!

بعد یک عمر که هی این در و آن در گشتم

دیدی آخر که سرانجام به تو برگشتم!

به رویم هیچ نـیاور که زمـین افـتـادم            من برای هوسم رشوه به شیطان دادم

باغ خـشکـیده شـدم فـاطـمه کرد آبادم            من از آن روز که عـبـد عـلی‌ام آزادم

جان آقام عـلی عـفـو کن الان همه را

کم نکن از سر ما مـادری فـاطـمه را

هرچه شد مهرعلی را که ندادم ز کفم            موقـع نـوکـریم گـم نـشـد اصلا هـدفـم

خـاکـم امـا به روی دامـن شـاه نـجـفم            با هرآنکس که علی دوست نباشد طرفم!

با عـلی وعـده گـرفـتـم دم ایـوان طلا

اربعـین از نجف او بروم کرب و بلا

گـریـه هـرشـبـه و نـالـه تــوأم داریــم            هـمه سـال به دل شـور مـحـرم داریـم

ما فقـط یک شب سوم بـخدا کم داریم            با رقـیه شرف هر دو جهان هم داریم

او که امروز خودش قبله حاجات شده

روی دوش عمویش گرم مناجات شده

شب غریبانه اسیر کوچه‌های کوفه بود            رهسپار خـانه‌ای در ناکجـای کوفه بود

خانه‌ها خاموش و درها هم به رویش بسته، وای            کوچه‌گرد خسته آن‌شب مبتلای کوفه بود

عشق مفـقـود الاثـر در سیـنـۀ نامـردها            « طوعه» مردِ ابتدا تا انتهای کوفه بود

در دلش طوفان به‌پا بود از غریبیِ حسین            گرچه خود افتاده در موج بلای کوفه بود

حکم قـتلش را عبیدالله با خون مُهر زد            باعث تکـفـیر او زهـدِ ریـای کوفه بود

صبحِ فردا "یا علی" گفت و به قلب فتنه زد            شاهـد شـیـدایی او جای جای کوفه بود

میهمان لب‌تشنه زیر بارشِ یکریز سنگ            تازه این یک چشمه از مهر و وفای کوفه بود

زینت دارالامـاره شد سـرِ مـسـلم، ولی            پـیـکـر او پـایـمـال بچـه‌های کـوفه بود

با غریبه هم کسی هرگز چنین ظلمی نکرد            وای من! این کی سزای آشنای کوفه بود؟

آن روزهای خـوب کـنـار حـبیب بود            این روزهای آخر عمرش غریب بود

از آن جماعـتی که به پابـوسـش آمدند            یک تن نمـانده بود، خـدایا عجیب بود

در روضه‌اش برای علی گریه می‌کنم            در مرکـز خـلافـت مـولا غـریب بود

مضطر شد آنقَدَر که به دیوار سر گذاشت            «آقـا مـیـا»ی او دم اَمَّن یُـجـیـب بـود

گاهی زنان غـیورتر از مرد می‌شوند            چون طوعه‌ای که بین لئيمان نجیب بود

سر روی بام و تن پی مرکب به کوچه‌ها            این هم حکایتی ز فراز و نـشـیب بود

دیدند روی خاک، سری غلط می‌خورد            این اولین سر است که خَدُّالتَّريب بود

مـانـند گـردنـبـنــد دورِ گــردن دخــتــر            مرگ اين چنين زيباست، از اين نيز زيباتر

مشتاق ديدار است چون يعقوب بر يوسف            مشتاق ديدار است چون زهرا به پيغمبر

در عالم رؤیا چه می‌بـیند؟ سری بر نی            پشت سرش بر نی سری دیگر؛ سری دیگر

با زخـم، درد تازه‌اش را می‌دهد تسکین            با خون، لباس کهنه‌اش را می‌کند زیور

در کوفه جمع یک نفر هم با خودش سخت است            در حـیرتم از هم نمی‌پـاشد چرا لشکـر!

انگشت مولا راه دوزخ را نشان داده‌ست            افسوس کوفی‌ها چه می‌بیـنند؟ انگـشتر!

قرآنشان را بعد از این هیچ اعتباری نیست            حالا که پاشیده‌ست از هم سـورۀ کـوثـر

جان بر لب ما آمد و جان از بر ما رفت            برخیز! ببین کعبۀ جان، سوی منا رفت

»دور از رخ او، دم‌به‌دم از دیدۀ زمـزم            سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت«

با روح الامـیـن از غـم آن مـاه بـگـوئید            نـور جـبـل‌الـنـور، بگو روح حرا رفت

با حِـجـر بگـوئـیـد ز سوز غـم هـجران            از درد بـمـیـریم که از دسـت دوا رفـت

»احرام چه بندیم چو آن قبله نه این‌جاست            در سعی چه کوشیم چو از مروه صفا رفت«

در جـامـۀ احـرام مـگـر تـیـغ نـبـسـتند؟            گفتند ز چه «آبروی مکه، کجا رفت؟«

می‌رفت که ره گم نشود؛ رهروِ عـاشق            می‌پـرسی اگر کـعـبۀ عـشاق چرا رفت

از «کرب» و «بلا» در ره جانان چه هراسی‌ست؟            او کعبۀ جان بود و سوی «کرب‌وبلا» رفت

هر کس که نشد همسفرش در سفر عشق            یک‌عمر خطا رفت، خطا رفت، خطا رفت

»گفتی که وصالش به دعا باز توان یافت            برخیز که عمرت همه در کار دعا رفت«

برخـیز که امـسـال ز حـج بـاز نـمـانـی            برخیز بـبـین کعـبۀ جان سوی منا رفت

چه دنیای بدی! انگار کفران پیش رو باشد            و بی‌پرواترین دوران عصیان پیش رو باشد

کران تا بی‌کران هر سمت‌وسویی آسمان ابری‌ست            گمانم قدر یک تاریخ، باران پیش رو باشد

هوا بوی جدایی می‌دهـد در موسم دیدار            زبانم لال، شاید روز هجران پیش رو باشد

و شاید وعدهٔ ذبحی که حرفش بود در قرآن            و شاید موعد رفتن به میدان پیش رو باشد

و شاید لابه‌لای خون و خاکستر سر نیزه            رها در باد گیسویی پریشان پیش رو باشد

مشخص بود از غم‌خطبه‌اش در سرزمین وحی            که باید خطبهٔ شمشیر بران پیش رو باشد

کسی که نام او ناجی نوح و کشتی‌اش بوده            مگر بیمی از این دارد که طوفان پیش رو باشد؟

کسی که عهد ابراهیم را بر دوش خود دارد            دلش می‌خواهد آخر عید قربان پیش رو باشد

گـرچه آتـش به دل شـعـلـه‌ورم افـتاده            شـرر زهـر سـتـم بـر جـگـرم افـتـاده

یادم از کرب وبلا آمد و یک بار دگر            انــقـلابـی بـه دل شـعــلـه‌ورم افــتـاده

آه از آن گلشن خونین که به چشمم دیدم            گل پـرپـر، همه جـا دور و برم افتاده

ثـمـری از شـجـر طیـبـه هـسـتـم؛ امّا            آتـشـی بر هـمـۀ بـرگ و بـرم افـتـاده

از تن جّد غـریـبـم چه بـگـویم، وقـتی            بـه سـوی قـتـلـگــه او گــذرم افــتـاده

کودکی بودم و دیدم که به پیش نظرم            غـل و زنـجـیـر بـه پـای پـدرم افـتاده

از همان‌روز که خورشید به نی جلوه نمود            سایه‌ای از غم و محنت به سرم افتاده

دیـده‌ام از اثـر ضـربت سـنـگ بـیـداد            ز روی نی سر شـمـس و قمرم افتاده

عمۀ کوچک من پیش نگاهم جان داد            درد این بـار گـران بـر کـمـرم افـتاده

آه دیگـر ز فـلـک پـیـک شهـادت آمد            زین خـبر اشک ز چـشم پـسرم افتاده

ای «وفایی» همه جا در غم ما گریه کنید            لـخـتـه‌هـای دلـم از چـشـم تـرم افـتاده