اشعار

ببار بر سر من شوق مستجـیر شدن را            بگیر از دل من فـرصت کـویرشدن را

جهان به غیر سیاهی؛ خدا گـواه؛ ندارد            به ماه اگر که نبخشی سر منیر شدن را

چه علم‌ها که شکافنده‌اش تو بودی و هستی            چه جمع کرده خدا در تو بی‌نظیر شدن را

سیادت حَسنین است در وجود تو جاری            که ارث برده‌ای از مرتضی امیر شدن را

گدا که سر زده باشد به خانـۀ تو نبـیـند            تمام عـمـر دگر صـورت فـقـیرشدن را

شفا کنار تو مفهـوم دیگری‌ست چرا که            به کور می‌دهی اذن ابوبـصیر شدن را

پیـامـبـر به پـیامی سـلام بر تو رسـانده            چشانده‌ای تو به جابر شکوه پیرشدن را

سه ساله بودی و همراه عمه جان سه ساله            تویی همان که به بازی گرفت اسیر شدن را

به اقتدای سران به نیزه رفته چهل شب            ادا نـمـوده‌ای آداب هـم‌مـسـیـر شـدن را

رسید بر سر و دست تو روزگار و گره زد            به سنگْ خار شدن را، به غُلْ حقیر شدن را

غم شب‌گریه‌ها را، داغ صحرا را تو می‌فهمی            غـم سجـادۀ دلخـون بابا را تو می‌فهمی

اگرچه کودکی اما میان دامن این دشت            پیام ظهر عاشورای زیبا را تو می‌فهمی

نگاه بی‌قرار کودکان را سوی نخلستان            دلیل گریه‌ها و بغض دریا را تو می‌فهمی

شجاعت را، شهامت را، غم تلخ اسارت را            به روی نیزه‌ها فریاد سرها را تو می‌فهمی

خروش خطبۀ پُر شور بابا را میان شام            غریبی را، غم یک مرد تنها را تو می‌فهمی

سلامی جـابرانه می‌دهم یا باقرالاسرار            که اسرار زمان را، سرّ دنیا را تو می‌فهمی

پیمبرزاده هستی، شیوۀ اعجاز می‌دانی            بگو با علم خود قدری به ما اسرار پنهانی

چنان نوری شتابان جاری از اقصای تاریخی            که بخشیدی بیابان را نجات از حجم ویرانی

ضریب نور در نوری، حسینی و حسن منسب            احادیث نـگـاه تو سرآغـاز گُل افـشـانی

نمی از قال باقرها میان هر دلی کافی‌ست            که بشکافد دل هر ذره را در هر بیابانی

صدایت می‌زنم در خود، امیری ایهاالباقر            صدایت می‌زنم در دل، به پا کردی چه طوفانی

من از آن حُسن روزافزون که یوسف داشت دانستم            که پشت ابر تیره کی شود خورشید زندانی

نسیم مهـربانی تا وزید از دست‌های تو            بهاران را نشان دادی درآن عصر زمستانی

علی الظاهر تو کودک بودی اما یک ولی الله            که می‌بُردند نامت را حسینی‌ها به حیرانی

تو روح عدلی و حقاً توانستی به حرف حق            ستون کاخ ظلمت را چنان زینب بلرزانی

دلی که بی‌تو می‌ماند، بیابان است، می‌خشکد            نگاهت نور خورشید است در یک صبح بارانی

گدای کوی تو بودن شرف دارد به اربابی            بیا مسکین! در این خانه که پشت در نمی‌مانی

بیا که سفرۀ احسان در این بیت الکرم پهن است            چه خوانی و چه احسانی، چه روزی فراوانی

منم خرده گدایی که کریمی چون تو را دارم            تو هم آنی که دستم را گرفتی کمتر از آنی

پـریـشـانم پـریـشـان هـوای آسـتـان تـو            زیارت هست پایان دل‌انگـیز پریـشانی

دلم پر می‌زند امشب براى حضرت باقر            كه گويم شرحى از وصف و ثناى حضرت باقر

نديده ديدۀ گـيتى به عـلم و دانش و تقـوا            كسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باقر

ز بهر رفع حاجات و نياز خويش گرديده            سلاطين جهان يكسر گداى حضرت باقر

زبان از وصف او الكن، قلم از مدح او عاجز            كه جز حق كس نمی‌داند بهاى حضرت باقر

نزايد مـادر گـيـتى ز بهـر خدمت مـردم            به جود و بخشش و لطف و سخاى حضرت باقر

به ذرات جهان يكسر بود او هادى و رهبر            كه جان عالمى گردد فداى حضرت باقر

برو كسب فضيلت كن چو مردان خدا اى دل            ز بحر دانـش بی‌منـتهـاى حضرت باقـر

اگر گردد شـفـيع ما به نـزد خالـق يكـتـا            به هر دردى شفا بخشد دعاى حضرت باقر

ز اندوه و غم و محنت بود آسوده و راحت            به زير سايه و تحت لواى حضرت باقر

خدا را مغفرت خواهی، بیا در مکتب باقر           نبی را هر صفت خواهی، بیا در مکتب باقر
علی را مرحمت خواهی، بیا در مکتب باقر           زلالِ معرفت خواهی، بیا در مکتب باقر

بزن زانوی تکریمش، که او مولاست عالم را
سِزد تسلیم و تعظیمش، که دلبند است خاتم را

ز سر تا پاست بالایش، شبیهِ مصطفی جدش           ز پا تا سر تولایش، شبیهِ مرتضی جدش
جمالِ وجهِ سیمایش، شبیهِ مجتبی جدش           جلالِ عالم آرایش، چو شاهِ کربلا جدش

مُزین شد چه فرخنده، ز سرمد نام نیکویش
بـنـامِ نـامیِ جدش، محـمد نام نـیکـویش

صفاتِ حضرت داور، نشانِ حضرت باقر           همه اوصافِ پیغمبر، از آنِ حضرت باقر
ولای ساقی کـوثـر، توانِ حضرت باقر           علـوم اول و آخر به جانِ حضرت باقر

شکافد علمِ سرمد را به اذنِ حضرت زهرا
همه علمِ محمد را به اذنِ حضرت زهرا

چه تبـیین‌های زیبایی، ز آیات خدا دارد           چه تشبیهات یکتایی، ز کشتیِ ولا دارد
چه تعبیرات غوغایی، به وصف کربلا دارد           چه شاگردان والایی، به دانشگاهِ ما دارد

تمامِ حوزه‌های علمیه، مرهون او هستند
و دانشمندان‌های ما همه، مدیون او هستند

در ایامی که حتی، یک سخن از دین نبود اصلاً           نشان در امتِ اسلام، از آئین نبود اصلاً
بجز بر قدرت و ثروت، ز کس تمکین نبود اصلاً           سخن از دین و دینداری، بجز تزئین نبود اصلاً

ز فرصت بهره برداریِ کامل کرد، اعجازش
شکافِ جامعه دید و شکافِ علم شد رازش

خدا را با دعا و استغاثه خواند، هر گاهش           پر از شور و نوا شد، هر مناجاتِ سحرگاهش
چنین شد ترجمانِ حضرتِ سجاد، هر آهش           برای صادق آل عـبا، هموار شد راهش

در آن دورانِ وانَفساه، تا دشمن به خود آید
علَم را بر فرازِ قله‌های عِلم و ایمان زد

علَم زد بر فرازِ عرش، توحید و ولایت را           جهانی کرد، ایمان بر نبوت را، هدایت را
ترنّم کرد در دلها، امامت را، درایت را           چنین است انقلابِ علم و دین، شرحِ حکایت را

علومی که شروعش از دلِ گودال می‌جوشد
هنوز از حنجرِ خونِ خدا تا حال می‌جوشد

از آنروزی که دانش، نیزه باران، سنگ باران شد           نزولِ قطره‌های علم، در رگهای یاران شد
چه سِری بود هر فرهیخته، از سربداران شد           از آن اَسرار، جامی روزیِ پیر جماران شد

قسم بر بنـدگیِ بی‌نظـیرِ حضرتِ زینب
تمامِ تشنگان معـرفت شاگرد این مکتب

زلالِ معرفت خواهی، به درسِ کربلا بنگر           هدایت را به زیز دست و پا، غرقِ بلا بنگر
ولایت را به روی نیزه، از غم مبتلا بنگر           حقیقت را بزیز چکمه، با قالوا بلا بنگر

اسیری را ببین، بانوی حق بر اُشترِ عریان
غریبی را ببین، سلطان دین در یک طبق گریان

همینجا می‌شود پیدا، دلیل پرچمِ روضه           که روشن میشود بر ما، چراغِ ماتمِ روضه
و باید پُر شود هر جا، نوای پُر غمِ روضه           منا را کرد عاشورا، امامِ مَحرمِ روضه

همیشه یادِ ما باشد، که باید روضه‌ها باشد
به هر کوی و به هر برزن، صدا نوحه‌ها باشد

صدای روضه اول بار نیز، از قتلگاه آمد           صدای خواهری از دشتِ خون، از خیمه‌گاه آمد
صدای دختری با عمه‌ها پُر سوز و آه آمد           صدای مادری بر پیکری غرقِ نگاه آمد

مَبر رَأسِ حسینم را، مَکِش خنجر به این حنجر
کمی آبش دهید این تشنه لب را، پیشِ پیغمبر

روشـن جـهـان ز نـام تو یا باقرالعلوم            نشناخـت کـس مـقـام تو یا باقـرالعلوم
هـستـیـم مـا غـلام تـو یا بـاقـرالعـلـوم            مـؤمـن به هر کـلام تو یا باقـرالعـلوم

عمری‌ست درس عشق در این خانه خوانده‌ایم
نـور کـلام تـوست اگر شیـعه مانده‌ایم

روشن‌تـرین سـتـارۀ دنـیـای مـعـرفت            ای در حـدیث ناب تو دریـای معرفت
در محضر تو ای گل رعنای معرفت            زانو زده جـهـان به تمـاشای معـرفت
مهـر تـو بـوده است صراط جهـانی‌ام
مـدیـون بـاقـر اسـت هـمه زنـدگانی‌ام

ما پـای مـنـبرت به سعـادت رسیده‌ایم            مـا با تـوأیـم اگر به هـدایت رسـیده‌ایم
هستـیم زنده چون به ولایت رسیده‌ایم            دنبـال نـور عـشق به هـیأت رسیده‌ایم
علم از کلام توست نفس می‌کشد هنوز
آری به نام توست نفس می‌کشد هنوز

غـرقـنـد اهـل عـلـم به دریـای منبرت            چون قطره‌ای‌ست علم همه پای منبرت
نـوری جهـان نداشـته منـهـای منبرت            ما را بـبـر هـمیـشه به ژرفای منبرت
ای سـایـه‌سار جـنّـت الاعـلا بقـیـع‌تان
مـحــراب آسـمـانـی دنــیـا بـقـیـع‌تــان

ای آبــروی عـلـم، جـهـان وام دار تـو            حـرفی نـداشـتـنـد بـزرگـان کـنـار تـو
پـایـان نـداشت مـعـرفـت بی‌غـبـار تو            خـورشـید شـمـع سوخـتۀ بر مـزار تو
دسـتی بکـش به شـانۀ بی‌تـکـیه‌گاه ما
خـورشید باش مثل هـمیـشه به راه ما

رؤیـا شـده مـدیـنـه و صـبـح زیـارتت            مـا را بـبـر به دیـدن شـرح کـرامـتت
دلـتـنـگ گـشـتـه‌ایـم بـرای سـخـاوتت            قـربـان فـصل فـصل غـم بـی‌نـهـایتت
خـون گـریه‌های کرببلا یادگار توست
در ما صدای کـربـبلا یـادگـار توست

ای‌که چشمت بحرِ لطف و ابروانت گلشن است           فصل فصل زندگی‌ام در طلوعت روشن است

سروی و بر قلهٔ قافی تو ای منصور عشق           بلبلِ شوقم که بنیانِ من از گل گفتن است

فاطمی دم مرتضی رو مصطفی سیرت تویی           آرزویم در دوعالم خاک کویت بودن است

در برت از علم، عالِم دم نمی زد هیچ وقت           علمِ هر عصری به پای کوهِ علمت ارزن است

حکم جابر را حکیمان گر به دیده برده‌اند           حتم جابر هم خِلالی از خروجِ خرمن است

دین سوارِ کشتی امنِ تو در موج بلاست           تا که قال الباقری باشد سفینه ایمن است

رفته رفته شمسِ عالم تابِ عالم می‌شویم           منطقِ شیعه به درس و از حدیثت متقن است

ساقی عشاقِ عشقی حضرت رب‌العـلوم           درسِ دانشگاه عشق تو ز حیدر گفتن است

قـلبی که در آن، نور خدا خواهد بود            در راه یـقـین، قـبـلـه‌نـما خـواهـد بود
آن‌کـس که اطـاعـت از خـداونـد کـند            او شـیـعۀ راسـتـیـن مـا خـواهـد بـود

قَالَ البَاقر علیه‌السلام: إِنَّمَا شِيعَتُنَا مَنْ أَطَاعَ اللهَ

امام باقر علیه‌السلام فرمودند: به راستی شیعۀ ما کسی است که خدا را اطاعت کند؛ الأمالی للطوسی، ص۲۷۳

هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست            جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
انـگـار کـه هـم‌رکـاب مـهــدی بــوده            در لشکر و خیمه‌گاه او جان داده‌ست

قَالَ البَاقر علیه‌السلام: ما ضَرَّ مَنْ ماتَ مُنْتَظِراً لِأَمْرِنَا أَنْ لا یَمُوتَ فی وَسَطِ فُسْطاطِ الْمَهْدِیِّ(علیه‌السلام) وَ عَسْكَرِهِ

امام باقر علیه‌السلام فرمودند: کسی که در حال انتظار بمیرد، ضرر نکرده است و همانند کسی است که در وسط خیمه مهدی(علیه‌السلام) و سپاهیانش جان داده است الکافی، ج۱، ص۳۷۲

والا بـود مــقــام تـو یـا بـاقـرالـعـلـوم            جـانـم فـداى نـام تـو یـا بـاقـر الـعـلـوم
اى پنجمین امام که چشم خواص است            دائـم به لـطـف عـام تو یا باقـرالعـلوم

بـاشـد اســاس دیـن نــبـى حُـبّ آل او            خـود این بـود کـلام تو یا باقـرالعـلوم
از انقـلاب عـلـمی‌ت اسـلام زنـده شد            نـازم بـر آن قـیـام تـو یا بـاقـرالعـلـوم
شیـرین بود کـلام تو هر چند از سـتم            گـردیـده تـلـخ کـام تـو یا باقـرالعـلـوم
سـوزانـده اسـت جـان هـشـام پـلـید را            آن آتـشـین پـیـام تـو یـا بـاقـر الـعـلـوم
گیرد ولى عصر به گاه ظهور خویش            از دشـمن انـتـقـام تـو یا بـاقـرالـعـلوم
همچون حـسین سـرور آزادگـان بـود            آزادگـى مــرام تـو یـا بـاقـر الـعــلــوم
اى خـسرو دیار ولا (حافظى) ز جان            شد کـمـترین غـلام تو یا باقـرالعـلـوم

اى ز سرو قدّ رعنا بر صنوبر طعنه‌زن           وى ز ماه روى زیبا مهر را رونق شکن

همچو من هر کس رخ و قد تو بیند تا ابد           فارغ است از دیدن خورشید و از سرو چمن

گر خرامى صبحدم در طرف باغ اى گلعذار           غنچه از شرم دهانت هیچ نگـشاید دهن

اى تو شمع انجمن از فرط حسن و دلبرى           هر کجا دارند خـوبان دو عـالم انـجـمن

نسبت حسن تو با یوسف نشاید داد از آنک           صد هزاران یوسفت افتاده در چاه ذقـن

چشم جادویت نموده شرح بابل مختصر           بوى گیسویت شکسته رونق مشک ختن

کى توانم کرد وصف و چون توانم داد شرح           ز آنچه عشقت می‌کند اى نازنین با جان من

بس بود طبعم پریشان از غم زلفت مگر           با خیال قـد رعـنایت کنم مـوزون سخن

در مـدیـح صــادر اول امـام پـنـجـمـیـن           کش بود مـدّاح ذات ذوالجـلال ذوالـمنن

شبل حیدر سبط پیغمبر خدیو انس و جان           مخزن عـلم النـبـیّـین کاشف سرّ و عـلن

حضـرت باقـر ضـیـاى دیده خـیـرالنـسا           حامـى شـرع رسـول الله هـوادار سـنـن

جلّ اجـلاله توانـایى که گر خواهـد کنى           روز، شب، خورشید، مه، افلاک، غبرا، مرد و زن

دى به یک ایماى او گردد بهار و خار، گل           بلبل و قمرى شوند از امر او زاغ و زغن

بى ولاى آن گل گـلـزار دین نبـود، اگر           لاله خیزد در چمن یا سبزه روید از دمن

کوى او چون خانه حق قـبـله اهل یقـین           اسم او چون اسم اعظم دافع رنج و محن

هم به آدم شد مغیث و هم به نوح آمد معین           هم به عیسى گفت: کلّم هم به موسى گفت: لن

من چه گویم وصف ذاتش جز که عجز آرم به پیش           دُرّ دریاى حـقـیقت را که می‌داند ثـمن؟

پُر از سـتـارهٔ دانـش شـد آسـمـان دلـت           تـمـام علـم نـهـفـتـه‌سـت در مـیـان دلت

به محضر تو همه هسته‌های علم شکافت           خرد چـو گـوهـر دریای بی‌کـران دلت

به اوج عقل تو هیچ عقل دیگری نرسد           لـدن شـده‌سـت به لطف خدا از آن دلت

ابـان و جـابر و حـمران و ابن اعـین‌ها           کنـنـد کـسـب مــعـارف ز آسـتـان دلت

ابوبـصیـر و بـریـد و سـدیـر و عـبدالله           شـدنـد عــالـم دنـیـــا ز ارمـغـــان دلت

هر آنکـه با تو بـماند بـه دهـر گل بکند           تــب بــهـشت بگـیـرد ز بـوسـتان دلت

اگـر چـه لایـق وصــل تـو نـیـسـتم امـا           مـرا تـو جـا بـده در کـنـج آشـیـان دلت

فــدای تـو بـشـوم ای امــام بـی‌حـرمــم           خــدا کـنـد بـشـود شـیـعـه سایـبـان دلت

اجازه می‌دهی یک گوشه‌ای اشاره کنم           ز غربـت تو بـگویـم من از زبـان دلت

نه! بهتر است نگویم دگر ز کوفه و شام           که پاره می‌شود از اسمشـان امان دلت

آفـتـاب بن عـلـی بن حـسـيـن بن عـلی            راوی نــور، شـكـافــنـدۀ عــلــم ازلـی

مـادرش آيـنه، فـرزند فـرستادۀ عـشق            بـنـدۀ خـوب خـداونـد، خــداونـد جـلـی

آدم و جنّ و ملَك پيـش تو زانو زده‌اند            خانۀ كـوچك تو با دو سه ديـوار گِـلی

هـمه سُبـحـانـكَ لا عـلـمَ لَـنـا می‌گویند            گـاهِ تـفــســيـر تـو از آيــۀ الله و ولـی

ناگهان روز الست از همه پرسيد خدا            دوست داريد علی را؟ همه گـفتند بلی

شعـر من جـابر عـبـدالله انـصاری شد            كه سلامی بـرسانـد به تو با تـنگ‌دلی

یک لحظه هم از غیب، نگاه تو جدا نیست           این دانش بی‌حد مگر از سوی خدا نیست

در محضر تو پاسخ هر عالم و عارف           جز آیۀ « سُبحانَکَ لا عِـلمَ لَنا» نیست

هر تیر نگاهت به هدف می‌خورد آری           در ترکش چشمان تو یک تیر خطا نیست

تا اینکه سلامی برساند به تو از عـشق           جابر همۀ عـمـر دلش در نگـرانی‌ست

از لـطـف احـادیث و تـفـاسـیـر بـلـندت           در دین خدا تا به ابد شبـهـه روا نیست

یک عمر گذشته ست ولی خاطر پاکت           یک لحظه جدا از سفر کرب و بلا نیست

هنگام اذان است و چه رؤیای قـشنگی           در صحن تو اینقدر شلوغ است که جا نیست

اعـمـاق آیــه‌هـای یـقـیـن را شـکـافـتـه            نور است و آسـمـان برین را شکـافـته

او راز آفرینش هر جوی و جنگل است            او چشمه‌ای که قـلب زمین را شکافـته

از مهر اوست سبزه اگر خاک نرم را            یا صخـره‌هـای کـوه‌نـشین را شکـافـته

هم‌نام آن‌کسی‌ست که بی‌شکّ و بی‌گمان            با یک اشـاره مـاهِ مـبـیـن را شـکـافـته

پیداست از نگاه حـزینش که دیده است            یک روز سخت پیکر دین را، شکافته

معلوم شد می از هیجان دور بوده است            دور از لبت مكدر و مخمور بوده است

ایـن آفــتــابِ در پـی تـحــقـیــق، آمــده            در بُعـدِ نـاشـناخـتـه‌ات كـور بوده است

حتی تحـیـری كه بدست تو می‌شكـافت            از جایگـاه حاجت خود دور بوده است

مردی كه  با لبش، دَمِ شمشیر را شكافت            در پـنجـۀ مناظـره محـصور بوده است

چشمان تو كه كشف شدند، آسمان نوشت            خورشید هم شعاعی از انگور بوده است

در سـســتـی مــداوم  دار الـخــلافـه‌هـا            پلكت به حل مسئله مشهـور بوده است

طوری زمین به جاذبه ات، خیره مانده بود            انگار، محوِ آتشی از (طور) بوده است

وقتی كه علم،صورت خود را در آب دید            باور نداشت هـاله‌ای از نور بوده است

معـلـوم شد برای به معـراج خـوانـدنت            هر شب هـزار آیـنه مـأمـور بوده است

مـولا! قــلـم ســـوادِ ثـنـایـت نـداشــتــه!            این شعر هم ز وصف تو معذور بوده است

یك عمر، لب به نام تو وا كـرده‌ام ولی            از من هـمین مـقدمه، مقـدور بوده است

باطنش هر لحظه در روی محمّد ظاهر است           در امام غایب این عصر،علمش حاضر است

مادر از نسل حسن، بابایش از نسل حسین           خلقـتی اینگونه در بین خلایق نادر است

هرکسی او را زیارت کرده باشد در بقیع؛           هم علی و هم حسین و هم حسن را زائر است

عقل کل‌های جهان فهمیده‌اند این راز را           چارۀ آنچه نـمی‌فـهـمـند قـال الباقـر است

بـا احــادیـثـش دلِ آشــوب من آرام شــد           از تخصص های او تاثیر روی کافر است

از رقیه هرکه بیـتی گفت بیـتـش می‌دهد           این قلم، این گود، بسم الله هرکس شاعر است

شبیه نور؛ بی‌پایان خصالِ حضرتِ باقر           قلم شرمنده شد از وصف حالِ حضرتِ باقر

چه خورشیدانه روشن کرد تکلیف خلایق را           احادیث گوهر بار و زلالِ حضرتِ باقر

تمام تار و پودم می‌شود ایمان! اگر باشد؛           به دور گردنم یک لحظه شالِ حضرتِ باقر

ولی الله الاعظم کیست؟ میگویم: علیٌ حق           که جز این نیست در محشر، سؤالِ حضرتِ باقر

شنیدم مادرش بنتُ الحسن بود و از آن اول           کرَم شد راه و رسم و شد روالِ حضرتِ باقر

شکافنده ست! یعنی روبرویش علم زانو زد           اصول و فقه و عرفان شد حلالِ حضرتِ باقر

نگاهم، نیّـتم، جانم فـدایش که برای من؛           فدا شد ماه و سال و جان و مالِ حضرتِ باقر

مبادا جایِ شاگردی که عالِم باشد و عامل           شوم با کوهی از عصیان وبالِ حضرتِ باقر

کـمیت قافـیه لـنگ و زبان شاعر لال            چرا که وصف امام است در قصیده محال

صدای پـای مسیـحا حـیـات می‌بخـشد            به عشق او فوران کرده ذوق رو به زوال

چه خوب جهل ندارد محلی از اعراب            چه خوب از اینکه می‌آید جواب هر چه سوال

به حـکـمت کـلـمات امام خـورده گره            "کلام"و"فلسفه"و"منطق"و"اصول"و"رجال"

ولـو ولـیّ خـدا را به احـتـجـاج کـشی            "ابوحنیفه" که باشی نمی‌رسی به کمال

ز " قـال باقـرعـلـیه‌الـسلام" فـهـمـیـدم            دمش به حوزۀ علمیه می‌دهد پَر و بال

رواست گر بنویسد جناب شیخ صدوق            برای رحمت بی‌منتش دوباره "خصال"

خلاصۀ غزل من به قول "شیخ اجل"            بس است عشق گـرانـمایۀ محمد و آل

دم حــرم مـتـحــول شـود دل سـنـگــم            چه شد مدینۀ من ای محول الاحوال!؟

به دوش خود بکشم حسرت بقیعش را            چه می‌شود که خدا روزی‌ام کند امسال

بـبار چـشـم که تـنهـا به داد ما بـرسـد            میان قبر همین چند قطره اشک زلال

به حـشر لطمه زنانش چه آبرومـنـدند            فروخـتند ز داغـش جمال را به جلال

بــه آیـه آیــۀ قــرآن قــســم نــمـی‌آیــد            به طفـل بی‌سـپر پنج ساله "قـد هلال"

غروب عصر دهم با دو چشم خود می‌دید            تمام روضۀ مکشوفه را...برای مثال:

کـنار اهل حـرم دیـد دست پُر برگشت            حـرامـزادۀ ذی الجـوشن از ته گـودال

مـولای هر سرا تویی یا باقرالعلوم            از نـسل هـل اتی تویی یا باقرالعلوم

یک جلوه‌ات به ظاهر و باطن بیانگر است            پیـدای هـر کجا تویی یا باقرالعـلوم

با آن همه روایت سبزت مشخص است            پـروازِ تـا خـدا تویی یا باقـرالعـلوم

دیگر پی طبیب و دوایـش نمی‌رویم            درد و دوای ما تـویی یا باقـرالعلوم

با لطف تو همه سرِ این سفره آمدیم            بانـیِ روضه‌ها تویی یا باقـرالعـلوم

ما نوکـریم و بر دل عالم نوشته‌ایم:            مـولا و مقـتـدا تویـی یا باقـرالعـلوم

در چهره‌ات همیشه دعا موج می‌زند            منـظـومـۀ دعـا تویی یا باقـرالعـلوم

ما غصۀ عـذاب جزا را نمی‌خوریم            تا شافـع جــزا تـویی یا باقـرالعـلوم

ذکر مصیبتی کن و ما هم به سر زنیم            راویِ مـاجـرا تـویـی یا باقـرالعـلوم

از کوفه و خـرابه و دروازه‌ها بگو            مشروح غصه‌ها تویی یا باقرالعلوم

ازکربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            در بند دست و پا تویی یا باقرالعلوم

سیلاب می‌شـویم و به دریـا نمی‌رسیم            پـرواز می‌کـنـیـم و به بـالا نـمی‌رسـیم

ایـن بــال‌هـا شـبـیـه وبـالـنـد، اَبـتــرنـد            وقـتـی به سیـر عـالم معـنـا نـمی‌رسیم

این چشم‌های خیس و تهی‌دست شاهدند            بی‌تـو به جـلـوه‌زار تـمـاشـا نـمی‌رسیم

تـا بـی‌کـرانـه‌هـای حـضـور الـهـی‌ات            پر می‌کشیم روز و شب اما نمی‌رسیم

باشـد اگـر تـمـام جـهـان زیر پـایـمـان            حـتی به خـاک پای تو مولا نمی‌رسیم

***********

این حرف‌ها نشانۀ تقـصیر فهم ماست            حیران شدن میان صفات تو سهم ماست

دنـیا تو را چگونه بفهـمد؟ چه باوری!            از مـرز عـقـل‌هـای زمـیـنی فـراتـری

ای بی‌کرانه! نامتـناهی‌ست وصف تو            آئـیـنـۀ صـفـات الـهـی‌سـت وصـف تو

مبـهـوت جـلـوه‌های جـلالت کـمـیت‌ها            کی می‌رسد به درک کـمال تو بیت‌ها

ای باشکوه از تو سرودن سعادت است            این شعـرها بهانۀ عرض ارادت است

هفت آسمان به درک حضورت نمی‌رسد            خـورشـیـد تا کـرانـۀ نـورت نـمی‌رسد

چـشـم مدیـنـه مـحـو سـلـوک دمـادمت            بـوی بهـشت می‌وزد از خاک مقدمت

عـمری کـلـیم طور تـمنّـا شـدیم و بعد            دلتـنـگ چـشم‌های مسیحـا شدیم و بعد

مـثـل نـسـیـم در‌به‌در کـوچـه‌هـا شـدیم            تـا بـا شـمـیـم احـمـدی‌ات آشـنـا شـدیم

ای مـظـهـر فـضـائـل پـیـغـمـبـر خــدا            آئـیــنــۀ شــمــایـل پــیــغــمــبــر خــدا

شـایـسـتــۀ ســلام و تـحـیّـات احـمـدی            احــیــا کـنـنــدۀ کــلــمــات مـحــمــدی

نور علی و فاطمه در تار و پود توست            شور حسین و حلم حسن در وجود توست

قـرآن هـمـیشه آیـنـۀ تو انـیـس تـوست            تفـسیر بی‌کران مـعـانی حـدیث توست

قلبش هزار چشمۀ نور و معارف است            هرکس به آیه‌ای ز مقام تو عارف است

روشن ترین ادلّـۀ عـلـمی‌ست سیره‌ات            وقتی که حجّـتـنـد به عـالم عـشـیره‌ات

یک شب به آسـمان قـنـوتت بـبـر مرا            تـا بـی‌کــرانـۀ مــلـکـوتـت بـبــر مـرا

سائل کـنار ساحل لطفت چگـونه است            دستان با سـخـاوت دریـا نـمـونه است

***********

هرکس که تا حضور تو راهی نمی‌شود            عـلـمش به‌جز زیان و تباهی نمی‌شود

هر قطره که به محضر دریا نمی‌رسد            سـرچـشـمـۀ عــلـوم الــهـی نـمی‌شـود

بی‌بهـره است از تو و انفاس قدسی‌ات            انـدیـشـه‌ای کـه نـامـتـنـاهـی نمی‌شـود

جابر شدن، زُراره شدن با نگاه توست            آقـای من اگـر تو نـخـواهی نـمـی‌شود

فـردوسِ دل اسـیـر خـیـال تو می‌شـود            آئیـنه مـحـو حُـسـن جـمال تو می‌شود

دریـاب بـا نــگــاه رحـیـمـت دل مـرا            وقـتی که بی‌قـرار وصـال تو می‌شـود

***********

من را که مبتلای خودت می‌کنی بس است            اصلاً مرا گدای خودت می‌کنی بس است

قـلـب مـرا ز بـند تـعـلـق رهـا و بـعـد            دلبستۀ خدای خودت می‌کنی بس است

در خـلـوت نـماز شـبت مثـل فـاطـمـه            شایستۀ دعای خودت می‌کنی بس است

شبهای جمعه سمت مدیـنه که می‌بری            دلتنگ کربلای خودت می‌کنی بس است

***********

مولا! برای ما دو سه خط از سفر بگو            از کـاروان خـسته و چـشـمان تر بگو

روزی که بـادهای مخـالـف امـان نداد            هفت‌آسمان به قـافـله‌ای سایـه‌بـان نداد

خـورشـید بود و سـایـۀ شـوم غـبـارها            خـورشـیـد بود، هـمـسـفـر نـیـزه‌دارها

دیـدی عـمود با سر سـقا چه کرده بود            تیر سه شعبه با دل مولا چه کرده بود

گـل زخـم‌های سـلسـله یـادت نمی‌رود            هرگـز غـروب قـافـلـه یـادت نمی‌رود

هـم نـاله با صحـیـفـۀ مـاتـم گـریـسـتی            یک عـمـر پا به پـای محـرم گـریستی