اشعار

گاهی دلـم به سـمـت خـدا می‌بـرد مـرا            یـعـنـی به آسـتـان رضـا مـی‌بــرد مـرا

مثـل کـبـوتـری که به پـرواز آمـده‌ست            تا کـوی دوست، بـال دعـا می‌بـرد مرا

هـرگاه رو به «قـبـلـۀ هـفـتم» می‌آورم            تا شـاهـراه سـعی و صـفـا می‌بـرد مرا

تا محضر «سپـیدۀ هـشتم» به صد امید            ایـمان جـدا و عـشـق جـدا می‌بـرد مـرا

نـزدیـک‌تـر شـدن به ضریح امـام نـور            تـا دوردسـت خـاطـره‌هـا مـی‌بـرد مـرا

از خود در این حرم به خدا می‌توان رسید            این جـذبـه از کجا به کجا می‌برد مرا؟

آن پرچمی که دست تکان می‌دهد به ناز            تـا صـحـن سیـدالـشـهـدا مـی‌بـرد مــرا

ای اهل‌بیت نـور! به سرچـشـمۀ شهـود            دلبـسـتـگی به مـهـر شـمـا می‌بـرد مرا

توحید ناب، رنگ «أنَا مِن شُرُوطِها»ست            این شـرط تا حـضور خـدا می‌بـرد مرا

اشکم که رنگ لالـه شود یا اباالحـسن!            با خود به دشت کـرب‌و بلا می‌برد مرا

به نام آنکه دلـم را زده به نـام حـسـین            که جلد کس نشوم تا که هست بام حسین

خوش است اینکه شب جمعه جان دهم از شوق            بدون دغـدغـه در پـاسـخ سـلام حسین

غـلام هـمـت آنم که زیر چـرخ کـبـود            به  لطف بندِ تعـلـق، شده غـلام حسین

چـقـدر حال جـهـانِ مـرا عـوض کرده            شده‌ست گریه به کام من و به نام حسین

برای گریه نـبود و به لطف تـوبه نبود            خـدا گـذشت از آدم، به احـترام حـسین

به این امید که یک جمعه عاقبت بدمـد            به بـرق تیـغ دعـا صبح انـتـقام حـسین

خادم شاه خراسان مزد خدمت را گرفت           وقتی از آقایش امضای شهادت را گرفت

هرکسی عیدی گرفت از محضر شمس الشموس           او هم از مولای خود قول شفاعت را گرفت

شک نکن با پای دل رفته‌ست تا پائین پا           در مسیر ورزقان، اذن زیارت را گرفت

بی‌گمان خدمتگزار خلق بودن نعمت است           از ولی‌نعمت شبی توفیق خدمت را گرفت

آن که دستانـش دخـیل پنجـره فـولاد بود           دستگیری کرد و دست بی بضاعت را گرفت

بـارهـا فـرمـود: مـدیـون امـام هـشـتـم‌ام           خادم این آستان از خود منیت را گرفت

در مسیر بندگی آن‌قـدر تـقـوا پیـشه کرد           تا خدا از سینه‌اش حُبِّ ریاست را گرفت

در مـیـان پـیـروان مـکـتـب سـیـد عـلـی           بیشتر از هرکسی پشت ولایت را گرفت

از منادی‌های وحدت بود و یار رهبرش           موعـد فـتـنه، گـریـبان دوئیت را گرفت

یک‌تنـه شد خار چشم مفـسـدین محـتکر           نبض آقـازاده‌های اهل غارت را گرفت

مرد میدان بود و از چنگ اجانب بارها           با زبان دیـپـلـمـاسی حق ملت را گرفت

ارمـغــان آورد عـزّت را برای مـیـهـنـم           بعد برجامی که از ما شأن و شوکت را گرفت

وعدۀ صادق محـقق شد به لطف همتـش           از وحوش منطقه، افسار قدرت را گرفت

می‌شود جان داد در راه امام عصر خود           می‌توان از دست مهدی اذن رجعت را گرفت

حاج قاسم می‌رسد امشب به استقـبال او           او که از شاه خراسان مزد خدمت را گرفت

ای مرد! در میانه میدان چه می‌کنی؟!            در لابلای جنگل و باران چه می‌کنی؟!
میز ریـاست تو چه کم داشت از رفـاه            در ورزقان و در مه و بوران چه می‌کنی؟!

دل کنده از اوامر و دسـتور و پایتحت            در نقطه‌های مرزی ایران چه می‌کنی؟!
ای هفت روز هفته، به فکر ضعیف‌ها!            هم‌شانه فـقـیر و ضعیفان چه می‌کنی؟!
تهران اگر که شهر و مقرّ ریاست است            پس در میان ایل و دهستان چه می‌کنی؟

ایران شده یک دست، بیـائـید و ببـینید            این اوج وفـاق است، بیـائـید و ببـیـنید

آن می که زلال و علویّ و رضوی بود            کـرده همه را مـست، بیائـید و ببـیـنید

بر قـوم کـمر بـسته در این راه، نباشد            نـومـیدی و بن بـست، بیـائـید و بـبینید

آن سـیــّد آزاده که در بــنــد ولا بــود            آخـر ز بـلا رسـت، بیـائـیـد و ببـیـنـید

ای مدعـیان هـنر! ای مـوج سـواران!            اوج هـنـر این است، بیـائـید و ببـیـنید

از دوری آن قلب پر احساس و تـپـنده            قـلب همه بـشکـسـت، بیائـید و ببـیـنید

گـویند درخـتان همه ایـستـاده بـمـیرند            برخاست و ننـشـست، بیائـید و ببـیـنید

با سوز رضا آمد و در روز رضا رفت            رو سوی حرم جَست، بیائـید و ببـینید

اینچنین پرواز در اوج رهایی عزت است            آسمانی رفتنت ای مرد خاکی حسرت است

از امامت خادمی را با شهادت خواستی            روز میلادش گشود آغوش، وقتِ بعثت است

حاج قاسم با بهشتی با رجایی؛ در حرم،            پیشوازت آمدند و هر شهیدی دعوت است

نام تو مـانـاست چون تاریخِ ایرانِ کهـن            مثل تو در رگ رگِ فرزندهامان غیرت است

خادم قرآن و عـترت! سید پاک و زلال!            یاد تو جاری‌ست در هر جا که شوق خدمت است

خوش بحالت در سه جا آید به دیدارت امام            رفتنِ تو این‌چنین دیگر چه جای غربت است!

در ما قـیامت کن قـیامت سید ابراهیم            ای صاحب جود و کرامت سید ابراهیم

ما را خبر از خویش بی خود کرده اما تو            اما تو راحت باش راحت سید ابراهیم

تو شـاد از دیـدار با ما مـردم دلـتنگ            ما خسته از دنیای غربت سید ابراهیم

از ابـتدا هم تو شـهـید زنـده‌ای بـودی            سهم تو شد آخر شهـادت سید ابراهیم

‌دیـدار با تو بار دیگـر آرزوی ماست            دیـدار ما روز قـیـامـت سید ابـراهـیم

دست او در آسمان دست شهادت را گرفت            بال در بال شهادت مزد خدمت را گرفت

دیشب از هرجا خبر می‌آمد از پرواز او            رفته رفته این خبر‌ رنگ حقیقت را گرفت

می‌توانست او نباشد در میان کوه و دشت            آسمان اما صدایش کرد، دعوت را گرفت

چشم‌هایش را تماشا کردم و بغضم گرفت            چشم‌هایی‌ را که از آن‌ خواب راحت گرفت

کار کرد و کار کرد و‌ کار کرد و کار کرد            این دویدن‌ها مسیر بی‌نهـایت را گرفت

از عـلی بن ابی طالـب نـشان مِـهـر را            از حسین بن علی مُهر سیادت را گرفت

او دلش تـنگ امـام مهـربان خویش بود            در شب میلاد او اذن زیارت را گرفت

به آسمان زد و چون نور بی‌نهایت شد            پرنده پر زد از این خاکدان و راحت شد

کسی که پاک و شهیدانه زندگی می‌کرد            عجـیب نیست اگر لایـق شهـادت شد

همیشه نام تو سبـز است سیّدابراهـیم            هر آن کجا ز جهـاد آیه‌ای تلاوت شد

همیشه نام تو چون شهد بر زبان جاری‌ست            به هر کجا ز تلاش و جهاد صحبت شد

فقـیه، جامۀ سـربـازی وطن، تن کرد            و مست جام میِ طاعت و اطاعت شد

شهـید راه وطن گـشـت سیّـدابـراهـیم            جهاد کرد و در آخر شهید خدمت شد

غـلام بــارگـه آسـتــان قــدس رضــا            شـب ولادت او راهــی زیــارت شـد

شهادت آمد و دستش گرفت و با خود برد            دعـای خـادم خـوان رضا اجابت شد

عـزیـز ملت ایـران خـدا نـگـهـدارت            شهید طعـنه و بـهـتـان خدا نگهدارت

امیر بودی و دورت پر از امیران بود            بـرو عـزیـز فـقـیـران خدا نگهدارت

به غیر خالق خود از کسی نترسیدی            دلـیـر جـمـع دلـیـران خـدا نگهـدارت

رئیس بودی و جایت به صدر مجلس بود            شهید، در مِه و بوران خدا نگهدارت

زلال بــودن تــو مـی‌زنـد مــرا آتـش            شـبـیـه قـطـره بـاران خـدا نگهدارت

برو که چهره مظلومت آتشم زده است            شـبـیـه شـاه شـهـیـدان خدا نگهـدارت

شبیه شـاه خـراسان غـریب بودی تو            به یـاد شـام غـریـبـان خـدا نگهدارت

سپـردمت به پیمبر به حـیدر و زهرا            غـلام شـاه خـراسـان خـدا نگهـدارت

ز بس که گریه به غم های فاطمه کردی            شدی به فاطمه مهمان خدا نگهدارت

تـا بـر حــریـم امـن حــرم پــا گـذاشـتـم            انـگـار ســر بـه دامـن دریــا گـذاشـتــم

موج عـطـوفت تو رسـیـد و مرا گرفت            انـدوه را به عـشـق تـو، تـنـهـا گـذاشـتم

بغـضی که شوق داشت کنار تو بشکـند            آنجـا به حـال خـوب خودش واگـذاشـتم

پـائـینِ نـامـه‌ای که سـپـردم به خـادمـان            یک جا برای "باشد" و "امضا" گذاشتم

یک کُـنج دِنـج، زیـر قـدم‌هـای زائـران            دل را گـره زدم به تو و جـا گذاشتم....

نـام تو پـنـاه است، نـگـاه تـو امـان است            آغـوش تو دلبـازتـرین جـای جهان است

با نغـمۀ نقـاره‌ات ای حضرت خـورشید!            نبض دل‌ ما، دم همه دم در ضربان است

سر از پی سر، در دل صحن تو، به خاک است            دل از پی دل، از سر شوق تو، روان است

با فـاصـله دلـچـسـب‌تـرین واجـبِ عـالـم            آوردن نامت، پس از آن گفتنِ جان است

من از تو شفا و تو صفا خواستی از من            حاجات من این‌ است، کرامات تو آن است

جاروست در این صحن به دستان بزرگان            خم، در خم ایوان تو، سرهای سران است

بی‌تـاب رسـیـدیـم و در ایـوان تو دیـدیـم            آن ساحل امنی که خدا گفت، همان است

اینجا چه خبرهاست؟ که از چشمۀ هر دل            تا برکۀ هر چـشم، خـدا در جـریان است

انکارِ تو، ای شمس جهان! کم هنری نیست            خفاش در این رشته، هنرمند زمان است

از غـیرت عـشق است که آئـیـنۀ حُـسنت            از دیــدۀ آلــودۀ بـی‌عـشـق، نـهـان اسـت

گـفتند: مگـو شاه، به این شاه، چه گویم؟            «آن را که عیان است، چه حاجت به بیان‌ است؟»

سلطان، تو اگر نیستی، ای قبلۀ ما! کیست؟            وقتی که به دست تو دلِ اهل جهان است

شب‌گردم و این رخصتِ از شمس سرودن            لطف پسر حضرت موسی، به شبان است

دل گفت: بچسبم به ضریحت، دمِ دل، گرم!            عقلم که فقط گفت: برو! وقت اذان است

آرام گشته هر کس، شد بی‌قرارِ این در            شأن بهـشت دارد، گرد و غـبارِ این در

خورشید سر برآرد هر صبح از حریمش            گـردد مـدار عـالم، هم بر مـدارِ این در

خاکش دواست اینجا، دارالشفاست اینجا            درمان و درد باشد، در اخـتـیارِ این در

دنیـا نـبـود و بـودیم، ما بـنـدۀ مـرامـش            خاکی نبود و بودیم، ما خاکسارِ این در

انگـور بعدِ ما بود، میخـانـه بعدِ ما بود            تاکی نبود و بودیم، ما مِی‌گُسارِ این در

آب و جارو می‌کنم با چشمم این درگاه را            ای که درگاهت هوایی کرده مهر و ماه را

چشم‌هایی را که حیران‌اند پشت «لا اله»            در خـراسان تو می‌بـیـنـند «اِلّا الله را»

این تجلی‌گاه سلطان ازل، این کـوه نور            بـرده است از یـادها الماس نـادرشاه را

با زبـان بی‌زبـانـی بـشـنـو از نـقـّاره‌هـا            «وال من والاه» را و «عاد من عاداه» را

ای خراسانی‌ترین خورشید، روشن کن مرا            ما که می‌دانی نـمی‌دانـیـم راه و چـاه را

من زیارت‌نامه خواندم، شعرهایم مانده است            وقت داری تا بخـوانـم چـند دفـتر آه را؟

بیت‌هـایم خـانه بر دوش‌اند مانـند خـودم            راستش دعبل شدن سخت است این درگاه را

راز پهلـوی تو مـانـدن را نمی‌دانـم ولی            آخرش می‌پـرسم از شـیخ بهـایی راه را

شعر من با دوستت دارم به پایان می‌رسد            کاش می‌دادی جواب این جملهٔ کوتاه را

به خاکش سجده کن، روح‌الامین گسترده بال اینجا            بیا تا عرش بالا بر ملائک هم ببال اینجا

بیا در روضۀ رضوان بخوان یاسین و الرحمان            ببین انوار «یَبقی وجهُ ربِّک ذوالجلال» اینجا

ببین اسماء حسنی را، صفات حق‌تعالی را            جلیل اینجا، جلال اینجا، جمیل اینجا، جمال اینجا

به هنگام اذان عطر محمد در حرم جاری‌ست            از آن گلدسته دارد شوق گلبانگ بلال اینجا

به طور زادۀ موسی بخوان «ألعزّةُ للّه»            ببین فرعونیان را سرنگون و پایمال اینجا

به شوق مسجدالاقصی به صحن قدس داخل شو            بزن طومار اسرائیل را مهر زوال اینجا

نه شرقی و نه غربی را بخوان از صحن جمهوری            ببین با دین سیاست را به دور از انفعال اینجا

حرم در موزه هم آموزه‌هایی از کرم دارد            بنازم قهرمانی را که می‌بخشد مدال اینجا

هوای صحن بر مهمان، حیاتی تازه می‌بخشد            چقدر از این پذیرایی می‌آید دل به حال اینجا

فرشته مانده روی فرش، اینجا فرش یا عرش است؟            عجب دارد زمین با آسمان‌ها اتصال اینجا

در این آئینه‌های دل‌شکسته ذره‌ای غم نیست            غبارش می‌برد از سینه‌ها گرد ملال اینجا

امام مهربان‌تر از پدر از حالت آگاه است            برای مال دنیا ای دل غافـل! منال اینجا

حریم عـالـِم آل محـمد عـالـَمِ عـلـم است            که هر علّامه می‌جوید جواب هر سؤال اینجا

عیون حکمت از انوار «اخبارالرضا» جاری‌ست            حدیث اینجا، کلام اینجا، بحار اینجا، خصال اینجا

اشاراتش در این دارالشفا قانون اکسیر است            که با طب‌الرضا هر طبع یابد اعتدال اینجا

نه‌تنها با نگاهی کـور مادر زاد بـیـنا شد            درست آن لحظه گوش کر شنید آواز لال اینجا

طواف قبلۀ هـفتم صفایی فوق حج دارد            خوش آن حاجی که تا معراج می‌یابد مجال اینجا

بخوان با آسمان‌ها «سَبِّح اسمَ ربِّک الأعلی»            به خاکش سجده کن شکرانۀ فیض وصال اینجا

به رسم دعبل ای دل! دم بزن از اهل‌بیت وحی            دم روح‌القدس می‌پرورد سِحر حلال اینجا

أقول «اُنظُر إلی ما قال، لا تَنظُر إلی مَن قال»            قبولم کن که با عشق تو دارم قیل و قال اینجا

هرچند حال و روزِ زمین‌ و زمان بَد است            یک قطعه از بهشت، در آغوش مشهد است

حـتـی فـرشـتـه‌ای کـه به پـابـوس آمـده            انگـار بین رفـتن و مـاندن مـردد است

اینجا مدینه نیست، نه، اینجا مدینه نیست            پس بوی عطر کیست که مثل محمد است؟!

حـتی اگر به آخـر خـط هـم رسـیـده‌ای            اینجا برای عشق، شروعی مجدد است

جایی که آسمان به زمین وصل می‌شود            جایی که بـین عـالم و آدم زبانـزد است

هرجا دلـی شکـسـت به ایـنجـا بـیاورید            اینجا بهشت؛ شهر خدا؛ شهر مشهد است

وا می‌کـنم سوی تو تا بال و پـرم را            حس می‌کنم شیـریـنی طعـم حـرم را

تا که حـواسـم پـرت این و آن نـباشد            خالی کن از غیر خودت دوروبرم را

یک جلوه کن با پرتو شمس الشموسی            از دامن خود جمع کن خاکـسترم را

حالا پر از بغضم که دارم می‌گذارم            بر شانـۀ گـلـدسـتـه‌هـای تو سـرم را

آئـیـنـه کاری رواقـت هم گـواه است            پُر کردی از زو‌ّار خود سرتاسرم را

ایمان چشمانت مرا از شک در آورد            لبـریـز عـشقـت کن تـمـام بـاورم را

پـرچـم مـطـاف حلـقـۀ حـیران باد بود            خـورشید، شمع گـنبد شمس‌المراد بود

پـیچـیده بود عطر تلاوت میان صحن            نزدیک "الَّـذِينَ طَـغـَوْا فِي الْبِلاد" بود

مردی تکیده قامت و رنجور و بی رمق            در گـوشـۀ ورودی بـاب‌الـجــواد بـود

پای برهنه دست ادب روی سینه داشت            آشـفـته گرچه بود، چه با اعـتـقـاد بود

اذن دخـول خواند و به گریه سلام داد            سـرتـا سـر رواق دلـش اعـتـمــاد بـود

یک کاسه آب خورد و پس از ذکر یا حسین            لب‌هـاش غـرق لـعـن بر اِبنِ زیاد بود

از صحن‌ها گذشت و دلش انقلاب شد            در سـیـنـه‌اش تـلاطـم یک رویداد بود

در های و هوی پنجره فولاد خواب رفت            پر پیچ و تاب، خواب که نه گردباد بود

بیدار شد خراب و خمار و پُر اضطراب            ساعت حدود پـنج و شـش بـامـداد بود

برخاست خالی از رمق اما پُر از امید            عکسی گرفت محکم و لرزان به یادبود

مردی که جا گذاشت خودش را میان صحن            در گـوشـۀ خـروجی بـاب‌الجـواد بـود

اين جا رهِ امـيـدِ كـسـی سـد نـمی‌شـود            كس نا امـيـد از حـرمـت رد نمی‌شود

اين جا دعا به مرز اجابت رسيده است            راه دعــای اهـل دعـا سـد نـمـی‌شــود

مهمان اين حريم بهشتی، بهشتی است            حال كسی كه با تـو بـود، بـد نمی‌شود

هردل دخيل عشق نبندد بر اين ضريح            در اين حـرم، كـبـوتر گـنـبـد نمی‌شود

بين همه ز رأفت تو صحبت است و كس            مانـنـد تو به مـهـر، زبـانـزد نمی‌شود

ای انعـكاس مهر! چـنان تو كسی دگر            آئــيــنــه‌دار خُــلـق مـحـمـّد نـمی‌شـود

حسرت بَرَد كسي كه به چندين بهار عمر            بـهــر زيــارت تـو مـقــيـّد نـمـی‌شـود

هركس رسيده است به‌جایی، ز لطف توست            بی الـتـفـات تـو كـه مـؤيّـَد نـمـی‌شـود

بی بهـره از ولايتِ تو، روز رستخيز            مـسـتـوجـب عـنـايت ايـزد نـمـی‌شـود

بسيار رفته است «وفایی» سفـر؛ ولی            جائی دگر به‌خـوبی مـشهـد نـمی‌شـود

شوقی نمانده در دل ما جز هوای دوست            بار سفـر بـبـنـد، خـراسـانـم آرزوست

من رعـیـتی دهاتی‌ام و دورم از حرم            صحن‌وسرای حضرت سلطانم آرزوست

دلتنگ روی حضرت خورشید در شبم            کُـنـج حـیـاط، دیـدن ایـوانـم آرزوست

از چـشـمه‌های روشن اذکـار مخـتلف            در این حریم ذکر "رضا جان"م آرزوست

مست است هرکه آمده یک‌بار در حرم            مستی در این حریم دوچندانم آرزوست

گفت: از مقام شوق چه‌می‌دانی ای رفیق؟            گفتم: رفـیق آنچه نمی‌دانم، آرزوست!

لطـف عـیان ایـزد مـنـّان تـویی و من            لـطـف عـیـان ایـزد مـنـّانـم آرزوسـت

بی‌برگ‌وبر درختم و در خواب غفلتم            پایـان فـصل سرد زمـستـانم آرزوست