اشعار

به خاکش سجده کن، روح‌الامین گسترده بال اینجا            بیا تا عرش بالا بر ملائک هم ببال اینجا

بیا در روضۀ رضوان بخوان یاسین و الرحمان            ببین انوار «یَبقی وجهُ ربِّک ذوالجلال» اینجا

ببین اسماء حسنی را، صفات حق‌تعالی را            جلیل اینجا، جلال اینجا، جمیل اینجا، جمال اینجا

به هنگام اذان عطر محمد در حرم جاری‌ست            از آن گلدسته دارد شوق گلبانگ بلال اینجا

به طور زادۀ موسی بخوان «ألعزّةُ للّه»            ببین فرعونیان را سرنگون و پایمال اینجا

به شوق مسجدالاقصی به صحن قدس داخل شو            بزن طومار اسرائیل را مهر زوال اینجا

نه شرقی و نه غربی را بخوان از صحن جمهوری            ببین با دین سیاست را به دور از انفعال اینجا

حرم در موزه هم آموزه‌هایی از کرم دارد            بنازم قهرمانی را که می‌بخشد مدال اینجا

هوای صحن بر مهمان، حیاتی تازه می‌بخشد            چقدر از این پذیرایی می‌آید دل به حال اینجا

فرشته مانده روی فرش، اینجا فرش یا عرش است؟            عجب دارد زمین با آسمان‌ها اتصال اینجا

در این آئینه‌های دل‌شکسته ذره‌ای غم نیست            غبارش می‌برد از سینه‌ها گرد ملال اینجا

امام مهربان‌تر از پدر از حالت آگاه است            برای مال دنیا ای دل غافـل! منال اینجا

حریم عـالـِم آل محـمد عـالـَمِ عـلـم است            که هر علّامه می‌جوید جواب هر سؤال اینجا

عیون حکمت از انوار «اخبارالرضا» جاری‌ست            حدیث اینجا، کلام اینجا، بحار اینجا، خصال اینجا

اشاراتش در این دارالشفا قانون اکسیر است            که با طب‌الرضا هر طبع یابد اعتدال اینجا

نه‌تنها با نگاهی کـور مادر زاد بـیـنا شد            درست آن لحظه گوش کر شنید آواز لال اینجا

طواف قبلۀ هـفتم صفایی فوق حج دارد            خوش آن حاجی که تا معراج می‌یابد مجال اینجا

بخوان با آسمان‌ها «سَبِّح اسمَ ربِّک الأعلی»            به خاکش سجده کن شکرانۀ فیض وصال اینجا

به رسم دعبل ای دل! دم بزن از اهل‌بیت وحی            دم روح‌القدس می‌پرورد سِحر حلال اینجا

أقول «اُنظُر إلی ما قال، لا تَنظُر إلی مَن قال»            قبولم کن که با عشق تو دارم قیل و قال اینجا

هرچند حال و روزِ زمین‌ و زمان بَد است            یک قطعه از بهشت، در آغوش مشهد است

حـتـی فـرشـتـه‌ای کـه به پـابـوس آمـده            انگـار بین رفـتن و مـاندن مـردد است

اینجا مدینه نیست، نه، اینجا مدینه نیست            پس بوی عطر کیست که مثل محمد است؟!

حـتی اگر به آخـر خـط هـم رسـیـده‌ای            اینجا برای عشق، شروعی مجدد است

جایی که آسمان به زمین وصل می‌شود            جایی که بـین عـالم و آدم زبانـزد است

هرجا دلـی شکـسـت به ایـنجـا بـیاورید            اینجا بهشت؛ شهر خدا؛ شهر مشهد است

وا می‌کـنم سوی تو تا بال و پـرم را            حس می‌کنم شیـریـنی طعـم حـرم را

تا که حـواسـم پـرت این و آن نـباشد            خالی کن از غیر خودت دوروبرم را

یک جلوه کن با پرتو شمس الشموسی            از دامن خود جمع کن خاکـسترم را

حالا پر از بغضم که دارم می‌گذارم            بر شانـۀ گـلـدسـتـه‌هـای تو سـرم را

آئـیـنـه کاری رواقـت هم گـواه است            پُر کردی از زو‌ّار خود سرتاسرم را

ایمان چشمانت مرا از شک در آورد            لبـریـز عـشقـت کن تـمـام بـاورم را

پـرچـم مـطـاف حلـقـۀ حـیران باد بود            خـورشید، شمع گـنبد شمس‌المراد بود

پـیچـیده بود عطر تلاوت میان صحن            نزدیک "الَّـذِينَ طَـغـَوْا فِي الْبِلاد" بود

مردی تکیده قامت و رنجور و بی رمق            در گـوشـۀ ورودی بـاب‌الـجــواد بـود

پای برهنه دست ادب روی سینه داشت            آشـفـته گرچه بود، چه با اعـتـقـاد بود

اذن دخـول خواند و به گریه سلام داد            سـرتـا سـر رواق دلـش اعـتـمــاد بـود

یک کاسه آب خورد و پس از ذکر یا حسین            لب‌هـاش غـرق لـعـن بر اِبنِ زیاد بود

از صحن‌ها گذشت و دلش انقلاب شد            در سـیـنـه‌اش تـلاطـم یک رویداد بود

در های و هوی پنجره فولاد خواب رفت            پر پیچ و تاب، خواب که نه گردباد بود

بیدار شد خراب و خمار و پُر اضطراب            ساعت حدود پـنج و شـش بـامـداد بود

برخاست خالی از رمق اما پُر از امید            عکسی گرفت محکم و لرزان به یادبود

مردی که جا گذاشت خودش را میان صحن            در گـوشـۀ خـروجی بـاب‌الجـواد بـود

اين جا رهِ امـيـدِ كـسـی سـد نـمی‌شـود            كس نا امـيـد از حـرمـت رد نمی‌شود

اين جا دعا به مرز اجابت رسيده است            راه دعــای اهـل دعـا سـد نـمـی‌شــود

مهمان اين حريم بهشتی، بهشتی است            حال كسی كه با تـو بـود، بـد نمی‌شود

هردل دخيل عشق نبندد بر اين ضريح            در اين حـرم، كـبـوتر گـنـبـد نمی‌شود

بين همه ز رأفت تو صحبت است و كس            مانـنـد تو به مـهـر، زبـانـزد نمی‌شود

ای انعـكاس مهر! چـنان تو كسی دگر            آئــيــنــه‌دار خُــلـق مـحـمـّد نـمی‌شـود

حسرت بَرَد كسي كه به چندين بهار عمر            بـهــر زيــارت تـو مـقــيـّد نـمـی‌شـود

هركس رسيده است به‌جایی، ز لطف توست            بی الـتـفـات تـو كـه مـؤيّـَد نـمـی‌شـود

بی بهـره از ولايتِ تو، روز رستخيز            مـسـتـوجـب عـنـايت ايـزد نـمـی‌شـود

بسيار رفته است «وفایی» سفـر؛ ولی            جائی دگر به‌خـوبی مـشهـد نـمی‌شـود

شوقی نمانده در دل ما جز هوای دوست            بار سفـر بـبـنـد، خـراسـانـم آرزوست

من رعـیـتی دهاتی‌ام و دورم از حرم            صحن‌وسرای حضرت سلطانم آرزوست

دلتنگ روی حضرت خورشید در شبم            کُـنـج حـیـاط، دیـدن ایـوانـم آرزوست

از چـشـمه‌های روشن اذکـار مخـتلف            در این حریم ذکر "رضا جان"م آرزوست

مست است هرکه آمده یک‌بار در حرم            مستی در این حریم دوچندانم آرزوست

گفت: از مقام شوق چه‌می‌دانی ای رفیق؟            گفتم: رفـیق آنچه نمی‌دانم، آرزوست!

لطـف عـیان ایـزد مـنـّان تـویی و من            لـطـف عـیـان ایـزد مـنـّانـم آرزوسـت

بی‌برگ‌وبر درختم و در خواب غفلتم            پایـان فـصل سرد زمـستـانم آرزوست

ز خاطر برده ماه هفتمِ هفت آسمان، غم را            حمیده مادرش وقتی به او بخشید تکتم را١

زنی که کنیۀ او حضرت اُمُ البنین بوده٢            کسی که پرورانده در بغل، سلطانِ عالم را

همان نجمه که عطر حضرت معصومه را دارد            همان که کرده جاری در کویر شور، زمزم را

همان که کودکش قبل از تولد در سحرگاهان            برایش خوانده با صوت جلی، آیاتِ محکم را٣

همان خورشید هشتم که پناه بی پناهان است۴            همان که برده بالا تا فراز عرش، پرچم را

علی صورت علی سیرت علی ظاهر علی باطن            دوباره غصب کردند از علی حق مسلم را

چه فرزندی، همان که نالۀ یابن الشبیب او            دمـادم زنده کرده روضۀ بـاز محـرم را

کسی که مادر خورشید شد، فرزندِ فرزندش            کشد بر خاک ذلت بینی یحیی بن اکثم را

عجب شمس الشموسی از نگاه نجمه جاری شد            که روشن کرد تا روز قیامت کل عالم را

۱ـ عیون اخبار الرضا علیه السلام جلد ١ ص ١٢

۲ـ الوافی بالوفیات جلد ٢٢ ص ١۵۴

۳‌ـ عیون اخبار الرضا علیه السلام جلد ١ ص ١٧

۴ـ عیون اخبار الرضا علیه السلام جلد ١ ص ٢٠

گرچه از دست شما خواهم دوا را بیشتر            بیشتر خواهی اگر خواهم بلا را بیشتر

چون تو سلطانی در این وادی ز هر پست و مقام            دوست دارم رتبه و شأن گـدا را بیشتر

می‌کشم ناز غریبان را به حکم دین ولی            می‌کشم از هر کسی ناز رضا را بیشتر

هرچه کردم بیشتر گیرد دل آرام و قرار            باخـتـم اینـجـا دل درد آشـنـا را بیـشـتر

من به امـیـد شما اینـجـا به مـشهـد آمدم            چون شفاعت می‌کنی اهل خطا را بیشتر

چون کریم و مهربانی دست خالی آمدم            با سه حاجت می‌دهم زحمت شما را بیشتر

در هوای وعدۀ دیدار رویت در صراط            آرزو کردم ز هر چیزی فـنا را بیـشتر

چشم دارم از تو گیرم نامه اعمال خویش            اعـتـبارت می‌کند فـضل خدا را بیـشتر

دست من گیر و بِبَر تا پای میزان وَز کرم            کـفّۀ جـرم مرا کـم کن، عـطا را بیشتر

ای که روی خاک حجره مثل جد اطهرت            خـفـتی و کـردی غـم آل عـبـا را بیشتر

هر چه می‌خواهی بگیر از من ولی جان جواد            حکـم کـن در طالع ما کـربـلا را بیشتر

خدای مهربانی‌هاست سلطانی که من دارم            فدای مهر بسیارش دل و جانی که من دارم

کنارش ذرۀ ناچیز، چون خورشید می‌تابد            ندارد هیچ موری این سلیمانی که من دارم

نمک پروردۀ دریای جودش بوده‌ام عمری            پُر است از شور احسانش، نمکدانی که من دارم

همیشه رو به گنبد با خدای خود سخن گفتم            همیشه در حرم محکم شد ایمانی که من دارم

نسیم رحمتش، بار گناه از دوش بردارد            به آهی کاه گردد، کوه عصیانی که من دارم

به لطف گندمی که داده‌ام دست کبوترها            دگر خالی نمانَد سفرۀ نانی که من دارم

به وقت مرگ می‌آید به بالینم؛ یقین دارم            شروع وعده‌های اوست پایانی که من دارم

از آن زمان که قـم حرمِ اهل‌بیت شد            این شـهـر سـفـرۀ کـرمِ اهـل‌بـیت شد

آن را به «عُـش آل‌محـمـد» شناخـتـند            پـس بـین شـهـرهـا عـلـمِ اهل‌بیت شد

دست کسی که طالب علم محمدی‌ست            در نـشر مـعـرفـت، قـلـمِ اهل‌بیت شد

شد خاکِ شوره‌زار، شفابخش اهل‌دل            وقـتـی تــبــرّکِ قـــدمِ اهـل‌بـیـت شـد

در جشن، رویِ شادی و در سوگ، روی حُزن            آئـیـنـه‌دار شـوق و غـمِ اهـل‌بـیت شد

اول برای حضرت معصومه شعر گفت؛            هر شاعری که محـتـشمِ اهل‌بیت شد

هرکس که زائر حرم این کریمه بود            از دوسـتـانِ مـحـتـرمِ اهـل‌بـیـت شـد

*امام کاظم (ع) فرمودند: قُم عُشُّ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَأوى شيعَتِهِمْ

ترجمه: قم آشيانه آل محمد (ص) و پناهگاه شيعيان آن‌هاست. بحارالانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۴

امشب شـمـيـم آمدن گـل رسـيده است            يعنی گلی به گلشن هستی دميده است

جانـبخـش‌تـر ز رايحۀ گـلـشن بهشت            بر ما نسيم مرحمت حـق وزيده است

از آسـمـان هـفـتـم خود نـور كـردگار            خطی ز نـور تا به مدينه كشيده است

مـهـری به روشـنـایـی آئـيـنـۀ عـفاف            از نـور لايـزال خـودش آفـريده است

در آسمان نوشت كه معصومه نام اوست

نامی كه روشنایی قـدر و مقام اوست

موسی كه از رسـيـدن او باخـبر شده            در طور خويش شاهد نور شجر شده

لبـخـنـد گـرم او به همه می‌دهد نشان            آثــار شــادمــانــی او بـيــشـتــر شـده

از نـجـم ثـاقـبی كه دمـيـده به دامنـش            آغـوش نـجـمـه جـلـوگه آن قـمر شده

شـكـرانـۀ شـكـفـتـن آن بـانـوی عفاف            موسی نـشـسـته گـرم نماز سحر شده

خيل فرشتگان به فـلک مات مانده‌اند

از آسـمـان به مقـدم او گُل فـشـانده‌اند

ای دل مدينه از همه جا ديدنی‌تر است            از كعبه، از محيط صفا ديدنی‌تر است

رو كن بر اين حريم كه از مسجدالحرام            اين قـبـلگـاهِ اهل ولا ديـدنـی‌تـر است

او سيب سرخ گلشن موسی بن جعفر است            يعنی كه از بهشت وفا ديدنی‌تر است

از هركه شادمان شده در اين بهارِ عشق            گـلـخـنـدۀ امـام رضـا ديـدنـی‌تر است

رو بر حـريـم قـدسی اين دلـنـواز كن

عـيدی دهـد امـام، تو دستی دراز كن

اين فاطمی‌نسب كه بود فـاطمی مرام            آئينه‌ای ز عـصـمت او را گرفـته وام

من عاجزم ز درك مقام كسی كه هست            هم بر امام دخـتر و هم خـواهـر امام

او آن كريمه‌ای‌ست كه از فيض حق بُوَد            خيـركـثـير بر همه عـالـم عـلی‌الـدوام

هرروز در حريم بهشتی او ز عرش            خيل ملك رسند حـضورش به احترام

زيـبـد به او كه آيـنـۀ ذات كـوثـرست

او كـوثـر مقدس موسی بن جعفرست

ای افـتخار مكـتب قـرآن خوش آمدی            ای خواهر امام خراسان خوش آمدی

هرچند در مدينه شكفتی چو گل، ولی            بـانـوی آفـتـابـی ايـران خـوش آمـدی

گـنجـيـنۀ عـفـاف و شرفـنـامۀ حـيات            آئـيـنـۀ نجـابت و ايـمـان خـوش آمدی

بال فـرشتـگـانِ خدا فرش راه توست

روشن‌ترين سپـيـدۀ دل‌ها نگاه توست

شهر عـلوم قـم ز تو و خود عليمه‌ای            در علم و فضل و دانش و تقوا فهيمه‌ای

گـويند عـالـمانِ جـهـان بر تو عـالـمه            اجداد تو حكـيم جهـان، تو حكـيـمه‌ای

قدرت فزون‌تراست از آن چه سروده‌اند            ساره چو هاجرست بر اين در نديمه‌ای

حاجـت‌رواست سائل درگـاه جـود تو            از بس رئوف هستی و بس‌كه كريمه‌ای

هركس غريب بر درت آمد غريب نيست

از چشمۀ عنايت تو بی نصيب نيست

با برقی از نگاه تو رخـشـنده می‌شوم            با آفـتـاب مـهـر تـو تـابـنـده مـی‌شـوم

احساس سرفرازی‌ام از باتو بودن است            ای سرفراز، بی‌تو سرافکنده می‌شوم

از شعر نارسا و از اين كـوتهیِ طبع            بار دگر حـضور تو شرمنـده می‌شوم

لطفت هميشه شامل حالِ «وفایی» است            از اين مرام توست كه دل زنده می‌شوم

اين شعر رابه پای محبّت حساب كن

آئــيـنـۀ وجــود مـرا نــابِ نــاب كـن

کشیدم از عذابِ دوریت چه دردسرهایی            گلاویزم ز هجرانت همیشه با خطرهایی

به دریای غرور و کبر افتادم، مرا دریاب            عزیز فاطمه! تو منجی درمـانـده‌ترهایی

به دور سـفـرۀ مهـمـانی تو پـادشاهـانـند            ولی دنبال سـائـل‌ها و اینگـونه نفـرهایی

گناه ما شد عامل تا ظهورت دیرتر گردد            ز دست نوکرانت می‌خوری خونِ‌جگرهایی

خبر داری سراغم را کسی دیگر نمی‌گیرد!            می‌آمد کاش روزی از وصال تو خبرهایی

منم که بیـشتر از بچه‌ها محـتاج احـسانم            تویی که مهـربان‌تر از تـمامی پـدرهایی

بغل کردی مرا در خواب و بوسیدم عبایت را            هنوز آن خواب خوش دارد، به جان من اثرهایی

دو دستم بسته شد امّا، نخوردم بر درِ بسته            صدایت کردم و دیدم، همینجا پشت درهایی

بیاور نسخۀ من را! علاجم جز زیارت نیست            برایم دوری از کربـبلا دارد ضررهایی

سخن از هجر باشد خواهری دور از برادر نه!            چه سنگین است روی شانه‌ها بار سفرهایی

از آن صبحی که معصومه نبوسیده رضایش را            سراغش آمده هر نیمه شب درد کمرهایی

سراغش آمده درد کمر، نامحـرم اما نه!            عقیله رفت بین جرّ و بحث رهگذرهایی

با نگاهت، می‌زنم با قدسیان پَر، در بهشت            می‌گذارم سر، بر این خاک معطر، در بهشت

آب سقـاخـانه‌ات را هر زمان نوشـیده‌ام            گوئیا نوشیده‌ام از حوض کوثر، در بهشت

خوانده بودم: «با کریمان کارها دشوار نیست»            باز مبهوتم، در آوردم چرا سر در بهشت؟

خوب و بد، با هم، میان صحن تو، پر می‌زنند            نیست قانونِ «کبوتر با کبوتر...» در بهشت

کوه خضرم، ایستاده نه، که می‌آیم به سر            با هوای عطر تو، چون روز محشر، در بهشت

شهد سوهان‌های شَهرت، برده است از خاطرم            طعم آن گندم که خوردم، شام آخر، در بهشت

رفتم از قم تا به مشهد، با قـطار واژه‌ها            تا که خواندم از برادر، پیش خواهر، در بهشت

گرچه دور از آن بهشت زیر پای مادرم            جای مادر، سوی دختر، می‌کشم پَر، در بهشت

چشمۀ تسنیم و نهرند، اشک‌های چشم من            پیش چشمم رد شد آخر، روضۀ در، در بهشت

می‌شود یعنی بخوانی در قیامت هم مرا؟            تا بخوانم از شکوهت، بار دیگر در بهشت

ما به جای قبر پنهان، زائر صحن توأیم            فاطمه! ما را شفاعت کن، چو مادر، در بهشت

از هرکسی به غـیر شما رو گرفته‌ایم            برگـیـم و با نـسـیم حـرم خو گرفته‌ایم

هـوهـوی باد در حرمت موج می‌زند            او را به خـدمـت تو اذان‌گـو گرفته‌ایم

گرد و غبار از دل خود پاک می‌کنیم            در صحن اگر که دست به جارو گرفته‌ایم

بر شانـۀ رواقـت اگر گـریـه می‌کـنیم            از ابرهای صحن تو الـگـو گـرفته‌ایم

ای سـاحـل امـیـد! کـنـار ضـریـح تـو            هـر بـار یـاد کـشـتی پـهـلـو گرفـته‌ایم

مهر تو را که ضامن ما روز محشر است            از آسـتـان ضـامـن آهــو گـرفــتــه‌ایم

کـنارِ صحـن تو دیدم تـمام باور خود را            نشانی از مـزار بی نـشان مـادر خـود را

همیشه قبل هر کاری برای رزق اشعارم            گشودم گوشۀ ایوان طلایت دفتر خود را

مَنِ من را شکست ایوان آئینه، زمانی که            هزاران تکه دیدم در کنارش پیکر خود را

دل از بار تعلق‌ها رها شد با تو، از این رو            فقیری در ضریح انداخت تنها زیور خود را

غبار این حرم را می‌کشم بر روی دستانم            تبرک می‌کنم اینگونه من انگشتر خود را

خیابان ارم را دوست دارم چون که می‌بینم            درون آن شـکـوه بـارگـاه یـاور خـود را

من از اول به تو دل بسته‌ام، اذنی بده بانو!            که باشم در حریمت لحظه‌های آخر خود را

والشـمس ضحـهـا شب ما سحـر آمد            الـمـنـة لله کـه ایـن غــصـه سـر آمـد

صد چـلـه گرفـتـیم که آخـر خبر آمد            از کـعـبـه مـا جـلـوه تـوحـیـد درآمـد

با آمـدنش نـاظــم مـنـظـومـه مـا شـد

تاج سر ما حضرت معصومه ما شد

ریحانه موساست! تجلی به زمین کرد            پس اهل زمین را همگی عرش‌نشین کرد

خود را بغل معدن فیروزه نگین کرد            چشمان پدر را چقدر فاطـمه‌بین کرد

بانی شده این فـاطـمه معراج پدر را

جبرییل به پابـوسی او ریخـته پَر را

در بین کریمان شده مشهـور کریمه!            زهراست چه نزدیک و چه از دور کریمه

سجـاده‌نـشـین در وسط طـور کریمه            یا فـاطـر و یا فـاطـمه یا نـور کریمه

این آرزوی ماست سلیمان شده باشیم

با چـادر تو تازه مسلـمان شده باشـیم

ارثیه زهراست که پای تو ورم داشت            محراب به یک جلوه تو قامت خم داشت

با بودنت این قوم چه می‌خواست؟ چه کم داشت؟            احساس عجیبی به شما قوم عجم داشت

در پای شما مردن ما عین حیات است

صحن تو برابر به تمام عتبات است

از آیـنه‌بـنـدان حرم نور به ما خورد            در صحن تو بی‌بی سر ما خوب هوا خورد

در قم به مشام دل ما بوی رضا خورد            هرکس گذرش خورد به این میکده جا خورد

دیدند همه مـرقـد تو مرقـد زهراست

بی بی به خدا گنبد تو گنبد زهراست

نـومـیـد رسـیـدیـم کـه امـیـد بگـیـریم            هر نیمه شب از ماه تو خورشید بگیریم

خوبست به امـضای تو تأئـید بگیریم            یعنی که ازین خـانه روادیـد بگـیریم

بـیـمـارتـریـنـیـم شـفـا را بـده بـی‌بـی

پـس تـذکـره کـربـبـلا را بـده بـی‌بـی

در کشور شیعه سفرت امن و امان بود            هر کوچه زمان گذرت امن و امان بود

بر روی شتر دور و برت امن و امان بود            افتاد به هرجا نظرت امن و امان بود

چشمان کسی خیره به محمل نشد اصلا

سـدّ گـذرت جـمـع اراذل نـشد اصلا

جز گل به سرت از روی بامی نرسیدست            بر محمل تو چشم عوامی نرسیدست

پایت طرف بـزم حـرامی نرسیدست            راه تو به دروازه شـامـی نرسیدست

شــلاق ســراغ تـن تـو هـیـچ نـیـامـد

آتـش طـرف دامـن تـو هـیـچ نـیـامـد

اما به سر عـمه به جـز زخـم ندیـدند            قـدّیـسـه مـا را سر بـازار کـشـیـدنـد

با هلهله و خنده از او خـطبه شنـیدند            بـنـد دل او را تــه گــودال بـریـدنــد

قداره کشی آمد و سرزیر عـبا رفت

بر نـیـزۀ اولاد زنـا نـور خـدا رفـت

در آن شهری‌که بانوی بهشتی چون تو هم باشد            سزاوارست نام هر خیابانش "ارم" باشد

رسیدی تا نشان ما دهی آن قبر پنهان را            بنا این است در قم، فاطمه صاحب حرم باشد

تبسم می‌کند ناخـواسته؛ در قلب زائرها            مگر صحن تو اصلا می‌گذارد درد و غم باشد؟

ندیدم هیچ شب در حوض، کامل انعکاسش را            همان بهتر قد مهتاب هم پیش تو خم باشد

حریم آسمانی تو پروین دارد و خوب است            اگر نـام یکی از باب‌ها باب الـقـلم باشد

کرامت می‌کنی تا گاه از نزدیک و گاه از دور

تنور شعرمان گرم‌ست ای خورشیدِ بیت‌النور

به دریا می‌زند اینجا دل، آهوی بیابان هم            به پابوسی می‌آید از مسیر دور، باران هم

زیارت می‌کنندت عاشقان در باد و بوران هم            ز تو رو برنمی‌گرداند این زلف پریشان هم

هدایت شد به راه راست در شهرت خیابان هم            قم‌ت را مطلع خورشید می‌داند خراسان هم

به شوقت غرق "بهجت" شد دلِ تنگِ "گذرخان" هم            کنار این حرم مست است "قبرستان شیخان" هم

صفائی چون "صفائیه" ندارد باغ رضوان هم            دل "آذر" به تو گرم است در فصل زمستان هم

رسیدی با چنان حجبی که تا پایان دوران هم            نبیند گرد محمل را نگاهِ "چارمردان" هم

نشسته عطر جنت در حریمت روی هر دامان

شمیمت پَر کشیده شکرحق سرتاسر ایران

ما نـبـودیم و دل ما بود جـای اهـل‌بیت            شکر حق شد کار و بار ما ثنای اهل‌بیت

شکر حق تا پای جان هستیم پای اهل‌بیت            ما همه هـستـیم تـسلـیم رضای اهل‌بیت

زیر دین حـیـدر و زهـرای ایـرانـیم ما

بنده معـصومه خاتون و رضا جانیم ما

سـاقـیا کـوثـر بـده، خـیـر فـراوان آمده            مژده از قـم می‌رسد بانـوی ایران آمده

زیـنـب کـبـرای آقـای خــراســان آمـده            قـبـلـه‌گـاه دخـتـران نـسـل سـلـمان آمده

آمده تـا بـر کـنـیـزان عـلـی یـاور شود

مثل زهرا مثل زینب شیرزن‌پرور شود

جان ما قربان این دریای عشق و گوهرش            هست آری معجز موسای ما این دخترش

هر زمان گردد رضا دلتنگ روی مادرش            زائر زهرا شود با یک نظر بر خواهرش

من یـقـین دارم نیـاورد و نـمی‌آرد خـدا

حضرت معصومه‌ای‌تر از علی ‌موسی‌الرضا

این کریمه هست سر تا پا شبیه مادرش            می‌دهد بوی نجف این خاک عالِم پروَرَش

می‌شود العـبد، بهـجـت با گـدایی درش            ما که جای خود همه علامه‌هامان نوکرش

تا قیامت شیعه اثنی‌عشر ممنون اوست

کل توضیح المسائل‌های ما مدیون اوست

هر که سلطانش رضا شد رعیت معصومه‌است            هر چه ما داریم، لطف هجرت معصومه‌است

راه آزادی زن در عفت معصومه‌است            فقه ما کل اصولش حضرت معصومه‌است

حضرت معصومه در ایران نمی‌آمد اگر

ما نبودیم عاشق زهرا و حیدر این قَدَر

دختر باب الحوائج زود حاجت می‌دهد            قبل حاجت خواستن بی ‌هیچ منّت می‌دهد

هیچ می‌خـواهیم ما و بی‌نهـایت می‌دهد            این کـریمه یاد حاتم هم کرامت می‌دهد

ما ز لطفش آب می‌خواهیم و کوثر می‌دهد

دست و دلـبازی او بوی برادر می‌دهد

چادرش چون چادر زهرا قیامت می‌کند            چادرش مردانه از حیدر حمایت می‌کند

چادرش هر نامسلمان را هدایت می‌کند            رشته‌ای از آن دو عالم را شفاعت می‌کند

کی ز فـردای قـیـامت واهـمه داریـم ما

سایـه‌سار رحـمت دو فـاطـمه داریـم ما

ای فراتر از همه ای بی‌کران در بی‌کران            مهربـانـانه به ما تو راه را دادی نشان

داده‌ای هدیه به ایران سهله‌ای در جمکران            با تو می‌گردند مردم زائر صاحب زمان

با دعـای فـاطـمه کی راه گـم داریـم ما

جمکران و مشهد و شیراز و قم داریم ما

ای تـمـام دردهـایـم را مـداوا فــاطـمـه            ای هـمه سـرمـایـۀ روز مـبـادا فـاطـمه

می‌شود با گوشه چشمت قطره دریا فاطمه            اشـفعـی لی فـاطمه یا فـاطمه یا فـاطمه

آبرویم را بخر ای دخـتـر باب الـمـراد

وقت مرگ من بیا جان رضا جان جواد

قلب کـویـر با تو بهـشت خدا شده‌ست            قـم قـبـلـۀ ارادت دل‌هـای ما شـده‌ست

این خاک با حضور تو دارالشفا شده‌ست            اینجا حـریـم روشـن آئـیـنه‌ها شده‌ست

با تو بهـار در دل این خاک پا گرفت

مهرت نـسـیم بود و جهان مرا گرفت

دردیم و جز به مهر تو درمان نمی‌شویم            ابریم و بی‌نگـاه تو بـاران نـمی‌شـویم

دل مرده‌ایم و بی مددت جان نمی‌شویم            ما نـوکـر تـوأیـم و پشـیمان نمی‌شویم

احــسـانـت آیــۀ کــرم اهـل بـیـت شـد

قـم با حـضـور تو حـرم اهـل بیت شد

ای آفــتـاب سـر زده از گـنـبـد شـمــا            بی‌انـتـهـاست مـرحـمـت بی‌حـد شـمـا

قـم شهـر ماست، مشهـد ما مشهد شما            پیـداست قـبـر گـم شده در مـرقـد شما

اشکـیـم و می‌چکـیـم به پای شما فقـط

عـمـری‌ست نـوکـریم برای شما فقـط

گـشـتـه غـبـار چـادر تـو آبــروی قــم            عطر بهشت می‌وزد از عطر و بوی قم

در رفت و آمـدند ملائک به سوی قـم            بـاشـد حـرام آتـش دوزخ به روی قـم

ما را به حشر جزو محبان حساب کن

ما را بـیا و زائـر کـویت خـطـاب کن

ما خشک‌سال و حضرت بارانمان تویی            ما رعیتیم و خواهر سلطـانـمان تویی

مـاه هـمـیـشـه کـامـل ایـرانـمان تویی            آسـایـش بـهـار و زمـسـتـانـمـان تویی

تاریک بوده‌ایم و تو خورشیدمان شدی

یک عـمر صبح روشن امیدمان شدی

قبل از تو این کویر فقط شوره‌زار بود            این خاک چار فصل تنش بی‌بهار بود

قـم سـال‌هـای سال پیِ یک نگـار بود            در آرزوی وصـل شـما بی‌قـرار بـود

قـم با شـما سـرآمـد این روزگـار شـد

بعد از تو با بهشت خـدا هم‌جـوار شد

مهـمـان عـطـر فـاطـمـه‌ام با زیـارتت            دل بـسـته‌ام به وعـدۀ صدق شفاعـتت

چرخـیده چرخ زنـدگی‌ام با سخـاوتت            از غم خیال نیست به لطف و عنایتت

با صد امید و شوق بر این خانه رو زدم

من پـیک آشـنـای حـرم، اهل مشهـدم

تو آمـدی و کـعـبـۀ مـحـبوب ما شدی            اهل حجاز و هم وطن خوب ما شدی

مـرهـم‌تـرین دوای دل‌آشـوب ما شدی            نوری برای این دلِ محجوب ما شدی

از لحـظـۀ ورود تو قـم آسـمانی است

نامـت هـمـیـشـه آیـنـۀ مهـربانی است

عطر خوشبویی که در سر تا سرِ ایران گم است            از گلاب نابِ قمصر نیست! از شهر قم است

مهربـانویی که با لبخند مهـمان می‌کـند            باز دل راهی شد و اینبار بارِ چندم است

می‌نـشـیند پای حرفِ زائران خـسته‌دل            فکر و ذکرش غصه‌های بیشمار مردم است

در حریمش می‌شود همسایهٔ خوب خدا            هر کسی که راه را گم کرده و سردرگم است

در مسیرِ چادرش خورشید زانو می‌زند            بسکه محجوب است و ماهِ آسمانِ هفتم است

از ضریحش گریه می‌بارد! نه اینکه معجزه‌ست            روضهٔ داغ برادر در رواق هشتم است