اشعار

کوفه را تسخیر کردم با نَفَس‌های علی            در منِ زینب تـجـلّی کـرده آوای عـلی

خطبه‌ای خواندم به لحنِ فاتحِ خیبر سپس            فتح کردم کوفه را با لحنِ گویای عـلی

زین اَب بودم شدم زینت برای دینِ حق            جمع کردم گوهرِ دین را ز دریای علی

کارِ من بیداری بیچارگـانِ کوفی است            ارث‌ها دارم خدا را شکر از نای علی

اسکتوا گفتم همه غرقِ سکوتِ غم شدند            یـافـتـم آمـوزه‌هـایم را ز لـب‌های عـلی

انتـقـامِ خـون سالارم را گرفـتم با کلام            زنده کردم مرده را هستم مسیحای علی

از ندامت شهر شد یک پارچه اندوه و درد            سر فـرود آورد کوفه پای گل‌های علی

“عـالـمه” دادم لقب چارم ولّی شیعـیان            با عـقـیـله بودنم گـشتم مـصّـفای عـلـی

سرشکسته نیستم در محضرِ پاکِ حسین            خوار کردم خصم را من با مددهای علی

واردِ کـوفـه شـدم با هـیـبـتی که داشـتم            یـادم آمـد از پـدر بـا عـزّتی که داشـتـم

روزگاری جایگاهی داشتم در بینِ شهر            واردِ کـوفـه شـدم با غـربـتی که داشـتم

دورِ من بودند عباس و حسین و مجتبی            حال وارد می‌شوم با صولتی که داشتم

قامـتم را هیچکـس تا قبلِ عـاشورا ندید            من اسـیـرِ دشـمنـم با عـفـتّـی که داشـتم

رقصِ نیزه می‌کند خولی به پیشِ چشمِ من            سوخـتم بدجـور با این حالـتی که داشتم

خطبه‌ای باید بخـوانم تا همه نادم شوند            خـطبه خواندم با تمامِ قـدرتی که داشتم

لحنِ من لحنِ علی شد صحبتم مثلِ علی            می‌روم از شهر با این رحمتی که داشتم

ای اهـل کـوفه اشک شـما باد مـسـتدام            بـا ایـن خـیـانـتی که نـمـودیـد بـر امـام

نامـه نـوشـتـه‌اید بیا ای حـسـین و بعـد            شد کـشـتـنش برای شـما بـد ترین مقـام

نـیـزه سـوار شد سـر مـهـمان‌تان چـرا            این است رسم معرفت و مردی و مرام

از لحظه‌ای که اصغـر تـشنه شهید شد            دیگر نمانده خواهش و میلی به هر طعام

در گوش ماست نـالۀ (اُسقونیِ) حـسین            تـرجـیـح می‌دهـیم بـمـانـیـم تـشـنـه‌کـام

چـشـمی نـدیـده سایـۀ ما را ولی کـنون            هـسـتـیم در مـعـابر و در بیـن ازدحـام

با دست بـسته در به درِ کـوچه‌ها شدیم            بـر مـا نـمـوده‌ایـد جــفـا جـای احـتـرام

دیگـر هـمـیـشگی شده اشـک نـگـاه ما            داغ درون سـیـنـۀ مـا شـد عَـلَی الـدَّوام

دل‌های ماست زخمی یک نیم‌روز تلخ            با مـرگ، زخـم سـیـنۀ ما گـیرد الـتـیام

یک‌تنه در کـربلا غوغا به راه انداخته            تـیغِ بُـرّان است، یا زینب نگـاه انداخته

با کلامش تیغِ حیدر را برون کرد از نیام            دشـمنـش تـسلیم گردیده، سـلاح انداخته

مرتضی انگار دارد خطبه‌خوانی می‌کند            منطقش یک دشت را در اشتباه انداخته

مثلِ طوفان خانۀ تزویر را ویران نمود            مثلِ شیـری لـرزه بر جانِ سپاه انداخته

یک نگاهِ اشکـبار انداخته بر خـیـمه‌گاه            یک نگـاهِ مضطرب بر قـتلگاه انداخته

جـانِ زینب از فـراقِ یـار بر لـب آمـده            در مصیبت چنگ بر رخسارِ ماه انداخته

دلی که خـانـۀ غـیر تو شد حـرم نشود            اگر دخـیـل عـلم نیست محـتـرم نـشـود

چه سود در نفس آن کسی که یک لحظه            به عهد عابس و جون تو هم قسم نشود

به زیر قـبه تو را از خـدا طلـب بکـنم            خدا کـنـد ز سـرم سـایـۀ تو کـم نـشـود

به شاه تیغ علامت قسم که تا دم مرگ            سرم به غـیر در خـانـۀ تو خـم نـشـود

بهـشت مرثـیه‌ات را به هیچ کس ندهد            نصیب گـریه‌کنت گر بهـشت هم نشود

به سـمـت حـائر تو سـیـنه‌خـیـز می‌آیـم            ز پـا اگـر که بـیـفـتـم، قـدم قـدم نـشـود

فدای موی سپیدی که نذر روضه توست            حرام، پول سـیاهی که خرج غم نشود

تو را به خاطر دِرهم چه دَرهمت کردند            به تـیر و نیـزه تو را نامنظـمت کردند

امید دل چرا در جیب غم بُردی سر خود را            بیا بنما به عالم روی از گل بهتر خود را

چه شبهایی که همچون شمع سوزان تا سحر کردی            نثار قبر زهرا اشک چشمان تر خود را

بیا ای یوسف گمگـشتۀ مصر ولا مهدی            نشان شیعیان ده قبر زهرا مادر خود را

بیا با هم بگـریـیم از برای غـربت جدّت            که شب بنهاد زیر گل گُل نیلوفر خود را

بیا و در کـنار جـسم خـونـین بـرادر بین            به زیر تازیـانه عـمّۀ غـم پـرور خود را

بیا مگـذار تا جدّت به پیـش خـندۀ دشمن            بگیرد در بغل با گریه نعش اکبر خود را

بیا از جدّ خود بستان عموی شیرخوارت را            که می‌نوشد به جای شیر خون حنجر خود را

بـیا مگـذار جدّت از فـراز نـیـزۀ دشـمن            ببیند زیر کعب نیزه، اشک دختر خود را

بیا بنگر چگونه عـمّۀ مظلـومه‌ات زینب            نهـاده در بیـابان لالـه‌های پـرپر خود را

بیا چشم تر و لبهای خشک تشنگان را بین            که گم کردند در دشت بلا آب آور خود را

اشک غریب عاقـبـتـش شرم آشناست            بدبخت آن کسی ست که از صاحبش جداست

یک عمر از دعای فرج رزق خورده‌ایم            باید وبال گفت به دستی که بی‌دعاست

پایی که نیست در پی تو لنگ می‌زند            دنـبـال تـو دویـدن ما آبـروی مـاسـت

از دیگران دوا برسد درد مطلق است            دردی اگر ز تو برسد مرهم و دواست

هرجور هست پیش تو یکروز می‌رسیم            آقا بگو که خـیـمۀ زهـرائیت کجـاست

حـق می‌دهـیـم دل به دل ما نـمی‌دهی            ما سال‌هاست عادتمان لاف و ادعاست

سجده به غـیر تـربت اعـلی نمی‌کـنـیم            مُهـر قـبول سجـدۀ ما مُهـر کربلاست

هرچه زدند باز زجایش تکان نخورد            زیـنب کـنار نـیـزۀ آقـای سـرجـداست

بر لبـم دارم سلامت یوسف زهـرا سلام            چشم من بی‌آنکه بیند، آن رخ زیبا سلام

دل خوشم بر مستحبی که جوابش واجب است            آشـنایی که غـریـبی دیـده‌ای از ما سـلام

آل یاسین خوانِ ارکان ظهـورت گشته‌ام            پا بنه بر دیـده، پاسخ گو سلامم را سلام

بین مردم هر سلامی را سلامت در پی است            چشم بد دور از شما جانت سلامت با سلام

نه فقط جمعه که هر روزم شروعش با شماست            رو به قـبله هر نـمازم می‌شـود آقا سـلام

به عمویت رفته‌ای در قد و قامت ای عزیز            کی شود چشمم دهد بر آن قدِ رعنا سلام

در مدینه یا نجف یا جمکران یا مشهدی            یا عـراقی در زیارت بر شما آنجا سلام

یاد ما هم باش وقـتی می‌دهی در کـربلا            بر شهید تشنه لب، بر زینب کبری سلام

یاد ما کن در زیارت خـواندنِ ناحـیه‌ات            می‌دهی وقـتی برآن قـربانی تـنهـا سلام

در فرازی‌که سلامت می‌رسد بر جسم او            بی کفن افـتاده پاره پاره در صحرا سلام

یا در آنجا که نشـسته، قاتلش بر سینه‌اش            می‌دهی بر خواهرش بر مادرش زهرا سلام

دارد دوبـاره رنـگ مـی‌بـازد حـنـایم            پـس با چه رویی سـوی تو آقا بـیـایم

دریـا تـویی، مولا تویی، آقا تویی تو            من دسـت خـالی آمـدم، آقـا ... گـدایم

راه گـلـویـم را دوبـاره بـغـض بـسته            آقــا بـبـیـن کـه در نـمـی‌آیـد صــدایـم

دستی بکـش بر این دل غربت گرفته            شــایـد کــمـی آرام گــردد دردهــایـم

پشتم به تو گرم است، از من رو مگردان            من بی‌تو مثل کودکی بی‌دست و پایم

آقا زمـیـن خـورده دوبـاره نـوکـر تو            فکری به حالم کن که مشغـول هوایم

این حرف‌ها، از روی دلتنگی است آقا            بــدجــور دلـتـنـگ اذان کـــربــلایــم

دست بر دامان آن زن می‌شوم کز شوکتش            قـرن‌ها افتاده هر مردی به پای عـزّتش

قدر اگر زهراست! قدر فاطمه این دختر است            باخبر هرگـز نباشد هیچکس از قـیمتـش

با همان دستی که آتش را گرفت از خیمه‌ها            آبرو بـخـشـیـده ابـراهـیـم را بـا مـلـتـش

آستین‌پاره نه با خود ذولفقار آورده است            کاخ اسـتبداد را ویـران کـند با قـدرتش!

می‌نویسند عالمان از معجزات خطبه‌اش            می‌نـشیـنند اولیا هر روز پای صحـبتـش

سوختن پای حسین از واجبات زینب است            او بلا را می‌خـرد هر قدر باشد قـیمتـش

بین این بزم عزا هرکس حسینی می‌شود            مطـمئناً بوده با امـضای زینب دعـوتش

چادرش را بر کمر می‌بـنـند و بالای تل            منتـظر می‌ایـسـتد پس کی بیاید نوبـتـش

سهم آبـش را مـیان بچه‌ها تـقـسیـم کـرد            تشنه‌تر بود از همه حرفی نمی‌زد از عطش

در برت تقدیم جان می‌خواستم اما نشد            چون کبـوتر آشیان می‌خواستم اما نشد

تا کنم گریه به یک زخم از هزاران زخم تو            روضه‌ای فوق زمان می‌خواستم اما نشد

زخم و خاک و آفتاب و خیمۀ غارت شده            من بـرایت سایـبان می‌خـواستم اما نشد

تا به جای تو لگد کوب سواران می‌شدم            من هزاران جان ز حق می‌خواستم اما نشد

دور تا از محـمل زینب کند نامحرمان            غرش یک پهلـوان می‌خواستم اما نشد

تا که شاید لحـظۀ آخر به پایت دق کنم            مهلـتی از سـاربان می‌خـواستم اما نشد

غسل و کفن و دفن و تشیع ات بماند آه من            بر سرت سنگ نشان می‌خواستم اما نشد

نه عمامه نه عبا خاتم نه در وقت سفر            از لبِ لعـلت اذان می‌خـواسـتم اما نشد

تا تو بـودی، نـفـسِ آیـنـه دلـگـیر نـبود            در دلم هیچ، به جز نقش تو تصویر نبود

بی‌تو اما، نتوان گفت که بر من چه گذشت            از دلم پرس که این‌گونه زمین‌گیر نبود

آه از درد اسیری که به همراهی اشک            جز صدای جرس و نـالـۀ زنجـیر نبود

با تو می‌خـواسـتم از کـربـبلا برگـردم            با تو بودن، چه کنم، آه، که تقدیر نبود

گرچه با اشک مرا از تو جدا می‌کردند            رفـتنم را تو ببخـشای، که تقصیر نبود

خواسـتم جای پدر، بر بدنت بوسه زنم            به تنت جـز اثـر بـوسـۀ شـمـشـیر نبود

مردمی عهد شکـستـند که گوش دلشان            آن‌قَـدَر سـنگ، که امید به تـأثـیـر نبود

لحظه‌ای کاش! پس از داغ مرا می‌دیدی            تا ببینی که چنین، خواهر تو پیـر نبود

کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده            در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده

کیست این زن، اینکه با تیغ زبان آتشینش            روبه‌روی صاحبان سبحه و زر ایستاده

گرچه از دشمن فراوان زخم خورده داغ دیده            مـثـل کـوهـی بـاز هم الله‌اکـبـر، ایسـتاده

گاه بالای سر سرهای بی‌تن گریه کرده            گـاه بـالای سرِ تـن‌های بی‌سـر ایـسـتاده

در کلامش خشم و آرامش تو گویی توأمانند            آری آری آن طرف انگار حیدر ایستاده

کیست این زن، زینب کبراست یا زهرای ثانی            این‌که در این مسجد بی‌بام و بی‌در ایستاده

زن مگو، بنت‌الجلال اخت‌الوقاری آسمانی            مثل کوه محـکـمی پشت بـرادر ایسـتاده

با وجود آن همه زخم زبان از اهل کوفه            راست‌قـامت عـین عـباس دلاور ایستاده

خم به ابرویش نیامد از ملامت‌های دشمن            بر سر حکـم الهـی چون پیـمبـر ایستاده

کیست این زن، این‌که چون سروی میان آتش و دود            با وجـود آن هـمـه داغ مـکـرر ایـسـتاده

شام، تاریک است و خیل کوفیان در شب شناور            زینب اما مثـل ماهی روی منبر ایستاده

زینب است این دختر حیدر که از مردان عالم            آری آری، یک سر و گردن فراتر ایستاده

پرچـم شاه شـهـیدان تا ابـد بـالاست بـالا            بر سر پیمان خود تا صبح محشر ایستاده

بیرون زده از خیمه چه نوری، چه امامی            بیرون زده در روز، عجـب ماه تمامی

مـی‌آیــد و در راه قــیــامــاً و قــعـــودا            گامی به زمین خورده و برخاسته گامی

می‌آید و پیـشانی او صبـح، چه صبحی            می‌آید و پیـش نظرش شام... چه شامی

شـمـشـیر به دست آمده لـبـیک بـگـویـد            بی‌آنکه بگـویـد پـدر از جـنگ، کـلامی

او تشنۀ سیب است، چه سیبی، چه نصیبی            این بوی حبیب است، چه عطری، چه مشامی

یک مرد به جا مانده، چه آغـاز غریبی            یک مرد به جا مانده، عجب حسن ختامی

دل‌ها همه هـستـند اسیـرش، چه اسیری
شاهان همه هستند فـقـیرش، چه امیری

با تشنه لبان دم زدن از آب، عذاب است            شرمنـده‌ام از رویت اگر قافیه آب است

شرمـنده‌ام از روی تو تنها نه فـقـط من            از شرم تو بر صورت خورشید، نقاب است

زینب سـر بـالـین تو با گـریـه نـشـسـته            تر کردن پـیـشـانی بـیـمار، ثـواب است

در خـیمه برای عـطشت نیست جـوابی            از خیمه که بیرون بروی تیر جواب است

درد تو به تـشـریح، مـضـامـین مـقـاتـل            آه تو به تفسیر، خودش چند کتاب است

چشمان تو بسته‌ست، عجب روضۀ بازی!
بـا تـربـت گـودال که سـرگـرم نـمـازی

ای هر سـخـنـت هر عـمـلت آیـۀ قـرآن            ای کـوثر جاری شده در سـورۀ انـسان

هـر سجـدۀ تو یک شب یـلـدای خـلایق            هر ذکر تو یک سنگ به پیشانی شیطان

در گودی و بر نیزه و در طشت چه دیدی؟            ای موی تو هر سال در این مـاه پریشان

بر پشت شتر، در غل و زنجیر چه دیدی؟            ای بی سر و سامان شدۀ سر به گریبان!

در قصر چه کردند؟ چه دیدی؟ چه شنیدی؟            ای روضۀ سر بسته در این مصرع عریان!

افـتاده‌ای از پـشـت شتـر از غـم سرها؟
با نیـزه رسیده‌ست به این شهر، خـبرها

هستی‌اش را داد تا محفوظ باشد معجرش            مثـل کـوهی ماند پای اعـتـقاد و بـاورش

وقت بیرون رفتن از خانه، حسین و مجتبی            با یـل اُمُّ الـبـنـین بـودند در دور و برش

هـاجر و آسـیـه را دیـدم که می‌آموخـتـند            با چه شوقی درس عفّت را به پای منبرش

دختر نور است این بانو و بی‌شک آفتاب            می‌شود مانند شمعی بی‌رمق در محضرش

اسم او ذکر شب و روز همه آئینه‌هاست            عـصمت الله است این آئـینه نام دیگرش

حضرت زهرای اطهر مظهر حُجب و حیاست            ارث برده این عقیله حُجب را از مادرش

حضرت زهرای اطهر آنکه پیش کور هم            چادرش را برنخواهد داشت از روی سرش

هر کسی در این جهان از عفتش دم می‌زند            یا به زهرا اقتدا کرده ست یا بر دخترش

همان وقتی که خنجر از تن خورشید سر می‌خواست            امامت از دل آتش چنان ققنوس برمی‌خاست

علی باشی و در میدان نجنگی، داغ از این بدتر؟            خدا او را به بزم عشق‌بازی شعله‌ور می‌خواست

علی در خونِ خود پرپر، علی با تیرِ در حنجر            علی از شعله سوزان‌تر، علی بودن هنر می‌خواست

نباید شعلۀ این ماجرا یک لحـظه بنـشیند            عبایش سوخت در آتش که آتش بال و پر می‌خواست

به پاهای کبوتر نامه‌ای از جنس زنجیر است            که فریاد بلند تشنگان، پیغامبر می‌خواست

مصیبت تازه بعد از کربلا آغاز شد یعنی            به غیر از خونِ تن، دشمن از او خون جگر می‌خواست

امامت را زنی با جان و دل می‌برد آهسته            که زینب بود، اگر او زیر دست و پا سپر می‌خواست

پدر لب‌تشنه جان داد و گذشت اما تمام عمر            صدای شرشر باران چه از جان پسر می‌خواست

غریب است آنچنان کعبه میان آشنایانش            که استعلام حقانیتش را از حجر می‌خواست

طنین «آیۀ تطهـیر» در صدایش بود            مـدیـنـه تـشـنـۀ تـکـرار ربّـنـایش بود

صحیفه‌ای که سراسر شعور و شیدایی‌ست            حدیث سلـسـله گـیـسوی آشـنایش بود

گرفته بود صبـورانه صبر را در بر            همیشه آینه مجـذوب سجـده‌هایش بود

حدیث تشنگی و آب را مپـرس از او            که عـهـدنـامۀ عُـشّـاق کربـلایش بود

اگر چه آب روان بود مَـهـر مادر او            چه شد که آینه‌گردان غصه‌هایش بود

چگونه لب بگشاید به یک تبـسم سبز            کسی که حادثه‌ای سرخ پابه‌پایش بود

کربلا در کربلایِ خنجر و حنجر گُم است            تازه عاشورا شروعِ کارِ او با مردم است

آمده این دشت را سیراب از کوثر کُــند            آمـده تـا کــربـلا را کـربـلایـی تـر کُـنـد

آمده تا عشق را با خـونِ خود امضا کُند            تا خودش هیهات من الـذلّه را معنـا کُـند

حجِّ واجب را رها کرده خدا واجب‌تر است            مرگِ با عزّت برایِ شیرمردان بهتر است

کوفیان اینبار هم حمد و سپاس آورده‌اند            نـامه در نـامه برایش التـمـاس آورده‌اند

خوب می‌داند که اینها مردِ میدان نیستند            دستِ پیمـان داده امّا پایِ پیمـان نیـستـند

کینه دارند از علی مولا« ولی» آورده است            تا توانسته به همراه‌اش علی آورده است

در مسیرش سنگ را لعلِ بدخشان کرده است            با نگاهِ خود وهب‌ها را مسلمان کرده است

آه؛ با یک جمله‌اش عالم حسینی می‌شود            عاقبت«حرِّ یزیدی» هم حسینی می‌شود

عاقبت خیری برایِ غیر می‌خواهد حسین            تا دمِ آخر بر اینها خیر می‌خواهد حسین

آمده تا فـاش سازد رمز و رازِ عشق را            در دلِ مـیدان به پا دارد نمـازِ عشـق را

شوکت و آرامشش در جنگ فوق العاده است            زیرِ خنجر هم «حسین بن علی» آزاده است

اکبرش الحقّ و الانصاف پیغمبر شده ست            بر زمین افتاده و انگار اکبرتر شده‌ست

کربلا تفسیرِ خوبی‌هاست، بد تعریف شد            روضه در روضه قیامِ کربلا تحریف شد

غُربتش بی‌آبی و تعدادِ زخم و تیر نیست            دردِ او از زخمِ تیغ و نیزه و شمشیر نیست

غُربتش اینجاست می‌گویند جان را باخته‌ست            او برایِ کسبِ قدرت جنگ راه انداخته‌ست

کسبِ قدرت خنجر و حنجر مگر می‌خواسته            نامسلمان‌ها علی اصغر مگر می‌خواسته؟

کسبِ قدرت با زن و فرزند می‌آید مگر            بـا رقــیّـه دخـتـرِ دلـبـنـد مـی‌آیـد مگـر؟

او هدف دارد هدف اصلاحِ دین و مکتب است            قدرتِ کرببلا در خُطبه‌های زینب است

قدرتِ کرببلا در عشق و در دلداده گی‌ست            کربلا اوجِ شکوهِ عـزّت و آزاده گی‌ست

تن به تیر و نیزه داد امّا به ذلّت تن نداد            سر به دشمن داد امّا دست با دشمن نداد

کربلا در خاطراتم خون و خنجر ماند و بس            یک دلِ آشفته و صد داغِ دلبر ماند و بس
آنچه از دشتِ بلا در خاطراتم پُر شده است            اشک خونِ دیدۀ ساقی و ساغر ماند و بس

از کـنـارِ قـتـلگه وقـتی عـبـورم داده‌اند            دیده‌ام دشتی پُر از گلهای پرپر ماند و بس
وقتی آن شب خونِ زلفت را ز اشکم شسته‌ام            تازه فهمیدم برایم از تو یک سر ماند و بس
با خودم گهوارۀ شیرخواره‌ام را می‌برم            گو در آن عطرِ غمِ لالای اصغر ماند و بس
عصرِ عاشورا مرا وقتی که جولان داده‌اند            در نگاهم شرحی از تصویرِ محشر ماند و بس
وقتِ رفـتن سوی کوفه آخـرین آهِ نگـاه            گو فقط سوزی خزان از باغِ کوثر ماند و بس!

ظهـر روز واقـعه دیدم که جانم می‌رود            جان به کف سمت عدو سرو روانم می‌رود

سرو‌ من سرمست بود و سر سپرد و جان فشاند            سرفراز از وادی نی سایه‌سارم می‌رود

خیمه‌های شعله‌ور تکـرار دیوار و درند            باغ ما آتش گرفت و باغبان هم می‌رود

داغ دیدم پشت داغ و صبر کردم پشت صبر            عمر من همگـام با اندوه و ماتم می‌رود

جان من بر نیزه و جـسمم میان کاروان            من به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

روی همچون ماه تو خونین و خاک‌آلوده است؟            یا منم اینجا که نـور از دیدگـانم می‌رود

جـسـم پاکـت مانـده جا در آسـتان نـیـنوا            زین جـدایی تا مدیـنه سوز آهـم می‌رود

باز می‌گردم به سویت وعده ما اربعـین            گرچه با این اربعین عمر گرانم می‌رود